دوست پسرم میخواد ترکم کنه باید چیکار کنم

[parisa p]

با سلام خدمت دوستان همدردم
دختری هستم 20 ساله
تا یک سال قبل به خودم اجازه نمیدادم که با پسری رابطه دوستی برقرار کنم چون نیازی به بودن فردی کنارم نداشتم
ولی 9 ماه قبل با شخصی آشنا شدم که احساس کردم میتونه دوست خوبی باشه
زیاد نمیدیدمش ولی تلفنی باهاش صحبت میکردم این شد ک به هم وابسته شدیم تصمیم گرفتیم هیچ وقت از هم جدا نشیم با هم ازدواج کنیم
ولی من به خاطر شرایط خونوادگی که داشتم نمیتونستم زیاد باهاش باشم مجبور میشدم ساعت ها منتظرش بزارم کاری که به شدت ازش متنفره ولی اوایل صبر میکرد منتظر میموند حتی از خواب و درس و خونوادش واسه من میزد منم همین طور ...
ولی از 3ماه قبل دیگه نتونست زیاد منتظر بمونه این شد که همش منو مقصر میدونست و محکومم میکرد به بی توجهی ...
همیشه سعی کردم در برابرش کوتاه بیام ولی توی این 3ماه همه ی اعتماد به نفسی ک داشتم از دست دادم درسته بیشتر وقتها حرفاش درسته و اگه حرفی میزنه از روی عقل و منطقه ولی ب خودش اجازه میده که منو تحقیر کنه
من نمیخام از دستش بدم به این خاطر همیشه با معذرت خواهی ازش خواستم منو ببخشه اونم بخشیده...
چند بار خیلی زیاد منتظرش گذاشتم این بهونه ای شد ک همه ی رفتارایی ک من دارم و از نظرش خوشایند نیست به رخم کشید بیشتر از همیشه تحقیرم کرد میخواست ازم جدا بشه با خواهش نذاشتم این کارو بکنه...
تا این که دوباره منتظر موند دیگه تحمل نداشت چند روزه که همش داریم جرو بحث میکنیم میخواد بره ...
ترکم کنه نمیدونم چجوری میتونم ازش بخوام ک ترکم نکنه میگه باید ثابت کنی ک نباید برم نمیدونم باید چیکار کنم هر کاری کردم که رابطه مون خوب بشه نشد...
از طرفی خودشم تلاشی برای خوب شدن این رابطه نمیکنه ولی از من میخواد این شرایط رو درست کنم...

[ستیلا]

سلام دوست عزیز.

دختر خوب اگه قصدتون دوستی هست که این سایت در این زمینه مشاوره نمیده اما اگه قصد ازدواج دارید باید به اقا پسر اعلام کنید به طور رسمی و زیر نظر خانواده ها اقدام کنند.تا زمانیکه این رابطه بصورت مخفیانه باشه این دعواها تمومی نداره.

[parisa p]

ما میخوایم ازدواج کنیم ولی با اتفاقی که افتاده از هم سرد شدیم ،خونواده خودش در جریانن فقط خونواده من چیزی از این رابطه نمیدونن
نمیدونم چطور میتونم از دلش در بیارم که بازم منو ببخشه

[نوروزیان.]

این لینک مفید است :
http://www.hamdardi.net/thread-12781.html
http://www.hamdardi.net/thread-17296.html
http://www.hamdardi.net/thread-32558.html

- - - Updated - - -

http://www.hamdardi.net/thread-29885.html

- - - Updated - - -

http://www.hamdardi.net/thread-12071.html

- - - Updated - - -

http://www.hamdardi.net/thread-13031.html

[iraneziba]

سلام
مطمئنی خونواده ی اون در جریانن؟، پس چه را پا پیش نمیزارن، پسری که شرایط ازدواج رو نداشته باشه چه خونوادش در جریان باشن چه نباشن فرقی نمیکنه.
این آقا کار مشخص و ثابتی داره، سربازی رفته، آمادگی برای ازدواج داره اگه داره بگو که با خونوادش بیان خواستگاری اگر اما و اگر آورد بدون این ارتباط فایده و نتیجه ای نداره و فقط داری خودتو علاف میکنی

[arameeshgh20]

عزیزم سلام
تا حدی احساست رو درک میکنم ولی یه چیز رو فراموش نکن هر چی بیشتر التماس کنی برای موندن یک پسر طرف مقابلت بیشتر ازت زده میشه.. من در رابطه با عشقم مشکل زیاد داشتم.. زیاد هم صبوری کردم.. 6 سال هم تا به امروز باهاش بودم.. معنیه تحقیر و عذرخواهی و این حرفات رو هم خوب میفهمم ولی هیچوقت حتی برای یه بار هم نه حرف از جدایی زدم نه برای موندنش تلاش کردم.. البته به جز هفته ی پیش که به خاطر همون تحقیرا دیگه جون به لب شدم.. کسی که بخواد بمونه خودش میمونه.. میتونی بگی دوستت دارم عاشقت هستم ولی اگه فکر میکنی مناسبت نیستم میتونم از زندگیت برم بیرون.. بهتر هم هست خونوادتو در جریان بذاری تا در آینده برات مشکلی پیش نیاد... یا علی

[فرشته مهربان]

با سلام

تاپیکهایی که نوپو زحمت کشیده لینک آنرا گذاشته را بخوان . از این رابطه کامل و جدی بیرون بیا که نه به ازدواج ختم خواهد شد و نه عاقبت خوبی برای شما دارد .

اینکه باید ثابت کنی که باید بمونم حرف خطر ناکی هست چون نهایتش اثباتش را با اینکه شما باید اجازه بدی لمست کنه و بعدش بیشتر از این را بخواهد منحر می شود . خانواده اینجور پسرها هم اگر واقعاض خهبر دارند مطمئن باش خواستگاری شما نخواهند آمد و شما را فقط موردی می دانند که پسرشان باهاش سرگرم بشه تا وقتی شرایط ازدواجش فراهم بشه ..... اینها همه نتیجه تجربه موارد بسیار متعدد هست . بهتر هست بگویی رابطه قطع تا زمانی که شرایط ازدواج فراهم می شود و شما خواستگاری بیایی و در این فاصله هم من اگر خواستگار مناسبی برای ازدواج برایم آمد بررسی می کنم و امکان ازدواجم هست و بگویید تصمیم دارید رابطه دوستی نداشته باشید و اگر کسی خواهان ازدواج باشد رسماً بیاید خواستگاری .

[sadafdarya]

اگه راست میگه دوست داره نیازی ب این کارا نیست خب بیاد خواستگاریت
اگه واقعا تورو میخواد اصلا نباید ازت اجازه بگیره بایدخودش پاپیش بذاره

[khaleghezey]

بیست سالته هنو زاول راهی زندگیتو خراب نکن
من پسرم 30 سالمه به اندازه کافی و لازم از اینجور روابط دیدم و توی دوستای خودم که نزدیک هستن دارم میبینم تهش کجا میرسه.یا شکست عشقی و جدایی یا خانه خالی.
قانون چماق و هویچ اول وابستش کن بیارش بالا و بخودت خوب وابستش کن بد ازش فاصله بگیر محشلش نده اونوقت هرکاری بخوای اون دختر برات انجام میده.

یه دوستی داشتم ته اراذل بود با افتخارش این بود با یک sms یه دختره رو کشوند خونه خالی و بعدش ..... کارش این بود فقط چت میکرد همزمان با چنتا دختر و تهش میرسید به خانه خالی و .................

اینایی کهب رات نوشتم داستان یا رمان نیست چیزایی که خودم دیدم.اینا تازه خوباش هستن از اونا آشغالتر پسرایی که با یه دختر دوست میشن و مخشو میزنن و باکره بودنشو ازش میگرن بعد میزارن و میرن انگار اتفاقی نیافتاده یا اینکه دختره بیچاره رو میکشونه خونه خالی با چنتا دوستاش میره ..............

بسه دیگه حوصله ندارم بیشتر بنویسم نمیدونم چرا این دخترا اینقدر ساده و زود باور هستن و هرچی هم میگی توی سرشون نمیره و راه خودشونو میرن و تهش رو وقتی میبینن بعد میان تایپیک میزنن من چیکار کنم دیگه دختر نیستم یا شکست عشقی خودم افسردگی گرفتم و از این حرف

اینم نوشته مدیر همدردی

ارتباط دختر و پسر در قالبهاي دوستي و با استرس و مخفي کاري را توصيه نمي کنيم.
چنين رابطه هايي هيچ تضميني در پي ندارد و تعهدي بر آن بار نيست. و آينده آنها هم مبهم و ناروشن است.
و اضطرابها و انرژي گيري اين رابطه ها زياد و نتايجش اندک است.
اگر به ازدواج ختم نشود (غالبا) افسردگي به همراه دارد و اگر ختم شود( معمولا) با درگيري ، بدبيني و ....
، همراه هست. ( البته نه صد در صد).

پ.ن:بقول داداش کوچیکم یکبار بهش گفتم کاری ور انجام نده ضرر میکنی و انجام داد و ضرر هم کرد و بهش گفتم من که بهت گکفتم انجامش نده.برگشت گفت خودم باید تجربش میکردم تا متوجه میشدم.
ما حرفامونو زدیم حالا شما مختاری میخوای گوش بده و ازتجربیات من و امثال من و مشاورین استفاده کن یا خودت تجربه کن

بدرود.
از همدردی فکر کنم باید حق افسردگی بگیرم

[نوروزیان.]

یک چیزی به شما بگویم. من خودم دوست داشتم که با عشق ازدواج کنم. زمانی که همسن شما بودم دوست داشتم. اما یک مشکلی وجود داشت. من خانواده ام را خیلی دوست داشتم و البته هنوز هم دارم. مادر و پدرم به خاطر من سختی های زیادی را به خودشان تحمیل کرده بودند. هم من می دانم هم شما که اگر در سن کودکی پدر و مادر آرامش دارند وقتی دختر نوجوان می شود و به سن بلوغ می رسد آرامش والدین واقعا برهم می خورد. نگهداری از یک فرزند نوجوان با بحران های بلوغ و اینکه او را از این بحران ها بیرون بیاوری و به سرانجام برسانی واقعا کار مشکلی است و پدر و مادر باید از جانشان مایه بگذارند. من بیست ساله بودم و از نوجوانی به جوانی رسیده بودم . دانشجو بودم و به جایی که باید رسیده بودم. اما از یادم نرفته بود که چه مسیری را آمده ام و چه کسانی مرا در این مسیر مراقبت و همراهی کرده اند و چگونه از همه چیز خود مایه گذاشته بودند. در ثانی واقعا می دیدم که تجربه والدینم از من بیشتر است و واقعا خیر من را می خواهند. البته آن زمان نمی دانستم تجربه چه ارزشی دارد . واقعا ارزش تجربه های سالیان را نمی دانستم. اما الان که بیست و شش سال دارم می فهمم.
به هر حال من خانواده ام را دوست داشتم و به آنها پایبند بودم. اما ازدواج با عشق را هم دوست داشتم. اما مانعی بزرگ سر راه من بود. پسرهایی که پیشنهاد آشنایی می دادند به دخترها زیر نظر گرفتم. مدت ها دختر و پسرها و رابطه های دوستی را زیر نظر گرفتم. چیزی که فهمیدم این بود : اکثر این رابطه ها به شرطی شکل می گرفت که خانواده ها به خصوص خانواده دختر از قضیه بی اطلاع باشند. شرط اصلی رابطه این بود که هر چند سال طول کشید والدین نباید هیچ اطلاعی داشته باشند. به بهانه ها کاری ندارم که این کار هزاران بهانه داشت از استقلال فکری بگیر تا اینکه قدر عشق ما را نمی دانند.
من به این بهانه ها کاری نداشتم. من به شرط اصلی کار داشتم. شرط این بود که برای رسیدن به یک پسر عاشق پیشه باید از پدر و مادرم می گذشتم. باید بعد از این همه زحمت کشیدن و فرستادن من به دانشگاه توی روی والدین عزیزم می ایستادم. باید بی احترامی به والدینم می کردم و بی احترامی به آنها را تحمل می کردم. چه چیزی از ازدواج مهمتر است و چه کسی باید در ازدواج حامی من باشد ؟ آیا این وظیفه والدینم نبود ؟ از مراسم خواستگاری بگیر تا جهیزیه و حمایت های بعد از ازدواج. من چطور می توانستم از والدینم انتظار داشته باشم که همه این کارها را برای من انجام دهند اما هیچ دخالتی در امر ازدواج من نداشته باشند؟ واقعا انصاف اینگونه رفتار با والدین را حکم می کند ؟
آیا می توانستم بدون هیچ حمایتی به محضر بروم عقد کنم و از همانجا بروم خانه خودم ؟
چرا باید مسئله به این مهمی را که به آنها هم کاملا مربوط می شود از آنها پنهان کنم ؟ آیا این احترام به والدینم است که از خدمات آنها استفاده کنم اما به آنها پشت پا بزنم ؟ واقعا محبت والدینم قابل مقایسه با محبت یک پسر غریبه که هیچ نسبتی با من ندارد است ؟

به همین دلیل گفتم : اگر پسری عاشق من است باید اول به والدینم احترام بگذارد. باید اول به حریم و ناموس پدرم احترام بگذارد. احترام پدرم و مادرم احترام به من است. اگر واقعا پسری من را دوست داشته باشد باید با اجازه پدر و مادرم با من رابطه داشته باشد چون من به زندگی پنهانی اعتقادی ندارم. باید بداند که حریم خانواده برای من از هر چیزی مهمتر است.

بعدها فهمیدم همه پسرها این حرف ها را بهتر و بیشتر از من می دانند و می فهمند. اما چون نمی خواهند هیچ تعهدی بدهند و می خواهند کاملا دختر را در اختیار خودشان بگیرند ، از این کار اجتناب می کنند. دختری که پشتوانه خانواده اش را نداشته باشد کاملا در دست آنها خواهد بود. هر وقت بخواهند رهایش می کنند و هر وقت بخواهند تهدیدش می کنند.

یک چیزی به شما می گویم که حاصل تجربه این سالهای خودم است : اگر دختری احترام خانواده اش را نگه دارد هیچ پسری نمی تواند به آن دختر بی احترامی کند. اگر خواستگاری رسمی انجام شود و بعد از آن رابطه برای شناخت آغاز شود ، این رابطه خیلی بهتر از رابطه دوستی پنهانی به شناخت کمک می کند و خانواده هم حمایت می کنند و رابطه بهتر پیش می رود. اگر حمایت خانواده پشت دختر باشد هیچ پسری نمی تواند مدتی با او سرگرم باشد و بعد یک بهانه بیاورد و برود. نمی تواند به دختر فشار وارد کند و از او ایراد بگیرد.