چطور بديهاي خانواده همسرم و فراموش كنم و ارتباط برقرار كنم كه غرور خودم و خانوادم شكسته نشه

سلام دوستاي عزيزم تاپيك قبلي من و اگه خونده باشين با عنوان كاش هيچ وقت فداكاري نميكردم ....خيلي از دوستان من و راهنمايي كردن و ازشون تشكر ميكنم خلاصه بگم من و همسرم بعد از تولد دخترم اختلاف زيادي بينمون پيش اومد كه من واقعا تصميم به طلاق گرفتم يك ماه اصلا نميخواستم همسرم و ببينم ازش تنفر داشتم وكار به خانواده ها كشيده شد خانواده من كه از اول هم با ازدواج من به خاطر تفاوت سطح تحصيلات و دروغ هاي همسرم وخانوادش مخالف بودن اصلا من و تحت فشار نزاشتن و توي اون يك ماه من و حمايت عاطفي كردن چون من امتحان سختي داشتم و از طرفي بچه هم تازه دنيا اومده بود خيلي كمكم كردن من بعد از قهر امتحانم و قبول شدم ومدرك تخصصم و گرفتم همه رو مديون مادرم و خواهرم هستم چون توي اون دوران كه من مجبور بودم روزي ١٦ساعت مطالعه كنم تمام مسوليت بچه رو قبول كردن خواهرم با اينكه خودش دانشجوي دكترا بود و يه بچه سه ساله داشت تمام مسوليتهاي بچه منم بر عهده گرفت حتي بچه ام شبها پيش خودش ميخوابوند كه من بتونم شب بخوابم كه تو روز بتونم درس بخونم اما در اون دوران عقد كوچكترين واكنشي از طرف خانواده همسرم نشد با اينكه ميديدن پسرشون داره زندگي اش نابود ميشه حتي يه بارم به من زنگ نزدن از طرفي مادرم به پدر شوهرم زنگ زد و گفت اين دوتا جوون مشكل پيدا كردن و شرايط روحي دخترم خوب نيست خستگي زايمان و امتحان سختي كه در پيش داره بياين و اين مشكل و حل كنيم اما پدر شوهرم اول قبول كرد كه بيان بعد ده دقيقه زنگ زد معلوم بود كه بامادرشوهرم مشورت كرده و گفت اين دوتا يه زماني همديگه رو دوست داشتن و الان كه همديگه رو نميخوان ازدست ما كاري برنمياد خيلي غروز من با اين جمله شكست براي اينكه پدر شوهرم با كلي دروغ و وعده مادر من و به اين ازدواج راضي كرد كه بعد ازداوج كوچكترين كاري براي ما نكرد وحالا هم اينطور جواب مادرم و داد اون دعوا دقيقا روزي كه من ميخواستم برم وكيل بگيرم و اتمام حجت با همسرم كرده بودم با ميانجي گري دوست صميمي ام و مادر خاتمه يافت همسرم كلي تعهد داد و ما اشتي كرديم الان يك سال ميگذره من به همسرم گفتم كه ديگه نمي تونم با پدر و مادرت روبه رو بشم چون غرورم و شكستن اونم قبول كرد اما تولد دخترم من برادر همسرم و جاريم و خانواده جاريم و دعوت كردم ناگفته نماند كه جاريم برادرزاده مادرشوهرم و من تو اين مدت تلفني با حاريم يه ارتباط مختصر داشتم اونها اومدن و من كلي پذيراي كردم و احترام گذاشتم بعد از اون اخلاق همسرم كه تو تاپيك قبلي گفته بودم خيلي بعد از دعوا بد شده بود بهتر شد الان تولد بچه جاريم اخر ماه اون هم مارو دعوت كرد اما من چون ميدونستم توي اون تولد كل خانواده همسرم هستن تصميم گرفتم كه عيد فطر برم كه اگه اون موقع نرفتم بي احترامي به جاريم نشده باشه چون واقعا نمي تونم پدر شوهر و مادر شوهرم و ببينم الان مشكل من اينه كه شهري كه برادر شوهرم و جاريم زندگي ميكنن همون شهر همسرم و پدر و مادرش اونجان استرس دارم كه ببينمشون و از طرفي همسرم انتظار داشته باشه كه برم خونه پدرش و اگه نرم دوباره دعوا و اختلاف شروع بشه لطفا راهنماييم كنيد البته لازم توضيح بدم من خيلي در حق خانواده همسرم خوبي كردم كه اين وكل فاميلاي دور ونزديك همسرم ميدونن اون اوايل ازدواج پدر شوهرم هميشه به من ميگفت سه تا بچه ام يك طرف و تو يك طرف ديگر هر چند دروغ ميگفت و همش زبون بازي بود ولي بارها ميگفت كه تو هم از اموال من ارث ميبري من وصيت ميكنم البته همه اش در حد حرف بود و من الان از لحاظ مالي اصلا نيازي ندارم الان نميدونم چه كار كنم بيشتر هم از اين نگرانم كه اخلاق همسرم دوباره بدتر بشه لطفا راهنمايي كنيم

- - - Updated - - -

لطفا من و راهنمايي ام كنيد من امشب دارم ميرم و اصلا وقت ندارم

شايد بگين من چه كارايي در حق خانواده همسرم كردم و يا اونها چقد بدي كردن كه حاضر نيستم ديگه ببينمشون هر چند خيلي چيزها رو تو تاپيك قبلي گفتم اما دوباره بگم كه من تو خانواده همسرم اينقدي خوب برخورد كرده بودم ووحمايتشون كرده بودم كه پدر شوهر خواهر شوهر و حتي خيلي وقتها مادر شوهرم با من درد دل ميكرد هر مشكلي داشتن رو من حساب ميكرد چون من دانشجوي پزشكي بودم فاميل ها دور و نزديك از نظر درماني و حتي گاهي وقتهاي هزينه هاي درمانشون من خيلي كمك كردم عمه و دو تا دايي همسرم كه فوت شدن كل خانواده من حتي دايي و خاله من به شهر اونها رفتيم وتو مراسم بوديم عمه همسرم بعد از يك سانحه دچار خونريزي مغزي شده بود من تو ايام امتحان بودم ولي هر روز ميرفتم بيمارستان و مطب دكترش و سر ميزدم كه حتي خود پدر شوهرم ميگفت تو جلوي فاميل من و روسفيد كردي دايي همسرم سرطان گرفت كل هزينه درمان و قبول كردم البته بازهمسرم داديم و برادر شوهرم اما من همسرم و به اين كار تشويق كرديم براي دايي اش ماشين گرفتيم چند بار اوردم شهر خودم كه بزرگتر بود و هربار چند هفته بستري بود وً كلي خانواده من حمايت كردن مادرم هر روز غذا درست ميكرد ميبردم بيمارستان اما وقتي پدر بزرگ و عموي من فوت شدن هيچ كس از خانواده همسرم براي مراسم به شهر ما نيومدن در حاليه فقط دو ساعت فاصله اس تو مراسم عروسي هاشون هميشه بودم و بهترين كادو ها رو دادم حتي يكي دو تا از فاميل ها كه وضع ماليشون بد بود از جيب خودم كه دانشجو بودم كمك مالي ميكردم اما ديگه زده شدم اونها فقط زبون بازي كردن و دروغ گفتن طوري كه حتي يك ثانيه هم نمي تونم ببينمشون تو مراسم فوت دايي اش كه پدر جاريم هم ميشد سنگ تمام گذاشتم با اينكه بالاخره پزشك بودم ريا نباشه اما بالاخره ادم تا حدي غرور داره و دوستام كه پزشكن و طرز برخوردهاشون و با خانواده همسرشون ميدونم اما من هيچ وقت اين تفاوت اجتماعي رو نديد گرفتم الان احساس ميكنم با همه اين كارا خودم و سبك كردم اگه از اول اينقد خودم و نزديك نميكردم كارم به اينجا نميرسيد كه حتي وقتي بين من و همسرم اختلاف افتاد كوچكترين قدمي بر ندارن البته اختلاف ما هم قبلا گفتم به خاطر كارهاي خانواده همسرم بود كه تمام اموال همسرم و بعد ار شش سال كار و سرمايه به اسم خودشون كردن و من بعد از تولد بچه ام به همسرم گفتم سرمايه تو حتي اگه حق من نباشه حق اين بچه اس بايد به اسم خودت باشه و سر اين موضوع كار به دعوا و قهركشيده شد البته مسايل ديگه هم پيش اومد كه فرصت نيست بگم

سلام
تاپیکهای شما رو تا حدودی خوندم و در جریان کارهاتون هستم
میتونم بپرسم خودتون و همسرتون چند سالتونه ؟

برا من جالبه که همسر و خانواده همسرتون باتوجه به جایگاه تحصیلی و همچنین اقتصادیتون بازم طلبکارتونن !
درحال حاضر شغل همسرتون چیه ؟

سلام دوست عزیز
امیدوارم حالتون خوب باشه.

اینکه شما به افرادی کمک کنی و خیرخواهشون باشی و بعد در مقابل ازونها بی احترامی ببینی مسلما ناراحت کننده است ازین نظر اینکه دوست نداری خانواده ی همسرت رو ببینی قابل درکه. ولی پیشنهاد میکنم به این ملاقات بری و صبرت رو افزایش بدی ، صبر و تحملی که ناشی از آرامش درونی نه در خود ریختن و منفجر شدن.
اما چند تا نکته ی کوچیک:
با نگاه مختصری که به تاپیک قبلی کردم شما رفتارهایی رو انجام دادی که باعث تحریک شوهرتون و فاصله گرفتنش از شما شده بود و همونطور که در تاپیک قبلی راه کار های صحیحی به شما داده شده لازمه که یه سری اصلاحاتی رو در خودت در طول ماههای آینده پیاده کنی؛ با تمرکز به چیزهای که فرا میگیری به مرور برخورد شما نه تنها با شوهرت بلکه با دیگران هم بهبود پیدا میکنه.
سوال: کمک هایی که به دیگران می کنید چقدرش به خاطر اینه که ازتون تشکر بشه ( یا مثلا اینکه به خاطر رودربایستی با خانواده ی همسر ناچار به انجامش شدید)و چقدرش صرفا از روی کمک به یک آدمیه که احتیاج به کمک داره؟ آیا مهمه که وقتی برای کسی کاری میکنیم ازمون تشکر بشه؟

ببینید در توضیحات شما نه ما و نه خودتون یه چیزی رو نمیتونیم ببینیم و اتفاقا فکر می کنم راه حل شما در همونه. بیاید منطقی نگاه کنیم؛ برای همه ی ما پیش میاد که رفتار یا عمل مثبتی رو از دید خودمون با یا برای دیگران انجام میدیم اما چون لحن گفتارمون صحیح نیست دیگران متوجه خیر خواهی ما نمیشند ، تازه فکر میکنند ما قصد تخریبشون رو داریم. مثل پدری که سر بچش داد میزنه چون بچه نمیتونه تکالیف مدرسشو درست انجام بده؛ پدر خوب بچشو میخواد اما بچه فکر میکنه یه آدم بی ارزشه که پدرش باهاش اینطوری رفتار میکنه و حس بدی پیدا میکنه.
احساس میکنم ناخودآگاه رفتاری دارید که خانواده ی همسرتون رو می رنجونه و بعد اونا با هم گفت و گو می کنند و تازه تفسیر ها دامن میزنه به گسترده تر شدن اوضاع.
پیشنهاد: بهترین کار اینه که با یکی از اعضای فامیل همسرتون که یه مقدار احساس نزدیکتری باهاش دارید در این خصوص صحبت کنید مثلا بگی نظر کلی فامیل در خصوص من چیه ؟ تا حالا شده که کسی از من پیشت بد بگه ؟ و البته دنبال اینکه "کی چی میگه نباشید" بلکه اینکه "چی میگند" باشید تا بتونیم تحلیل بهتری ازتون داشته باشیم. سعی کنید در طول مکالمه آروم باشید و از خود فرد هم نظر خواهی کنید این طوری بهش آرامش روانی می دید تا هر اطلاعاتی که داره رو بهتون بده.

صحبتای دیگه ایم داشتم که متاسفانه خیلی خستم و نمیتونم دسته بندی شده بنویسم. بسته به پست بعدیتون در پاسخ به پستم، اون مطالب و راه کارها رو هم ممکنه بنویسم.

کلا زندگی رو سخت نگیرید و انتظار رفتار ایده آل از دیگران نداشته باشید چون ممکنه خودتون هم رفتار ایده آل یا دسته کم اون طور که بقیه دوست دارند، نداشته باشید.

[quote=amin 1994;414864]سلام
تاپیکهای شما رو تا حدودی خوندم و در جریان کارهاتون هستم
میتونم بپرسم خودتون و همسرتون چند سالتونه ؟

برا من جالبه که همسر و خانواده همسرتون باتوجه به جایگاه تحصیلی و همچنین اقتصادیتون بازم طلبکارتونن !
درحال حاضر شغل همسرتون چیه ؟[/quote
سلام من ٣٣ سالمه و همسرم ٣٥سالشه همسرم ابتدا دانشجو بود البته دانشگاه ازادو با هزار بدبختي بعد هشت سال ليسانس تموم كرد ولي در همون مدت توو شهر خودش شش سال يه شركت ساخت وساز راه انداختن كه خدا رو شكر خيلي خوب پيشرفت كرد و سرمايه خوبي هم بدست اورد كه البته بعد شش سال گفت من واقعا خسته ام و شركت و واگذار كردن و الان بيكار و به خاطر كار من به شهر من اومده

سلام به همه دوستان و m.reza91......ممنون از اظهار نظرتون واينكه با خستگي همچنان جواب من و دادين سوال اولتون راستش من كمك هايي كه به خانواده همسرم فاميل و دور يا نزديك كردم به جز احترام كه بوده انتظار خاصي ندارم من توي خانواده اي بزرگ شدم كه تا حد امكان كمك و همدردي روتين بوده هر وقت تو فاميل مشكلي بوده همه در جهت رفع اون بودن و با اين تربيت بزرگ شدم در مورد كارهايي كه براي خانواده همسرم هم كردم بنا به شخصيت من بوده واصلا براي ريا يا خودشيريني نبوده اما حداقل انتظار من اين بود كه وقتي من با همسرم سر اموالش مشكل پيدا كردم براي يك بار هم شده مي اومدن البته علت نيومدنشون معلوم بود چون خانواده همسرم ادمهاي نارسيستي هستن اين رو طبق نظر مشاوره كه رفتم ميگم خودم اين موضوع و نمي دونستم و ميدونستن اگه به منزل ما بيان محكوم ميشن چون ناراحتي من از اين كه اموال همسرم به اسم اونهاس و توي اون مكالمه تلفني كه مادرم به پدرشون گفت بياين مشكلاتشون و حل كنيد مادرم گفت كه به خيلي از وعده هاتون در حق دخترم وفا نكردين من چون دانشجوي پزشكي بودم مادرم به اين ازدواج اصلا راضي نبود و پدرم هم در قيد حيات نيستن اما روز خواستگاري پدرشون كلي وعده و قول به مادرم دادن كه مادرم راضي شد اما به هيچ كدام عمل نكردن ولي من به اين فكر ميكردم كه البته قصد توهين به كسي ندارم اما فكرم اين بود كه حتي يه دختر روستايي هم قهر ميكنه يا از چيزي ناراحتي حداقل يكي از خانواده شوهرش ميان كه از دلش دربيارن يا اصلا بدونن مشكل چيه اما خانواده همسر من حتي يه قدم برنداشتن فقط هم به خاطر اينكه اگه مي اومدن محكوم بودن در مورد خانواده همسرم من مطمينم كه هيچ كدوم از فاميل هاشون نگفتن كه من رابطه مو با هاشون قطع كردم و اصرارشون براي اينكه به خونه پدرشوهرم برم براي اينكه جلو فاميل حفظ ظاهر كنن بقيه فاميل همسرم خيلي من رو دوست دارن حتي مادر بزرگرهمسرم به من زنگ ميزنه و اظهار دلتنگي ميكنه من طوري بنا به تربيت خانوادگي ام برخورد داشتم كه تو فاميل همسرم وقتي وارد جمعي شدم مسن ترين فرد حاظر هم جلوي پاي من بلند ميشه گاهي عمه بزرگش كه خيلي هم مسن هست چنان محكم با من روبوسي ميكنه كه خودم كلافه ميشدم حتي مادر شوهرمم يكبار تلفني به مادرم گفت كه همه فاميل عروس من و دوست دارن وجلوي پاش بلند ميشن ...هيچ كدوم از فاميل همسرم نمي دونن كه من باهاشون قهرم كه ازشون سوال كنم فقط جاريم ميدونه كه صلاح نميدونم باهاش حرف بزنم چون برادر زاده مادر شوهر من هست كلا مادر شوهر من هميشه با برادر خواهرهاش قهر هستن هميشه هم اونها رو مقصر ميدونه برادر خواهرهاشون فوت شدن فقط يه خواهر داشت كه دو سال با اون هم قهر كرده خودم فكر ميكنم از خصوصيت نارسيستي شونه كه هيچ وقت نخواستن حق و به ديگران بدن ....من هيچ وقت غرور بيخود و دوست نداشتم ولي اين دفعه غرور مادرم شكست كه حتي براي رفع مشكل جواب رد به مادرم دادن پدر شوهري كه با هزار وعده دروغ مادرم و به اين ازدواج راضي كرده بود حالا بعد نه سال با اولين اختلاف چون ميدونستن كه مقصرن به مادرم جواب داد كه اين دو تا همديگه رو دوست ندارن به نظر من چون پاي يه بچه وسط بود بايد اگرم دوست داشتني نبود بايد ميگفت اين دوتا بيخود كردن كه بعد از يه بچه به اين فكر رسيدن و تمام تلاشش و براي بهبود رابطه ميكرد الان من شهر همسرم و خونه برادرش هستم همه فاميل ممنتظرن كه بعد يكسال بچه مون و ببينن اما من تحت هيچ شرايطي نميخوام برم خونه پدر شوهرم فقط بچه رو ميدم همسرم كه ببرهشايد اگر فقط خودم بودم ميرفتم اما اونها غرور كل خانواده من و شكستن من روز اول خواستگاري هم گفتم مادر من براي من خيلي مقدس چون از هشت ماهگي كه پدرم و از دست دادم ما رو با هزار بدبختي وفداكاري بزرگ كرد و دار و ندارش و خرج كرد كه ما درس بخونيم كه خدا رو شكر برادر و خواهرم دارن دكتراي برق ميخونن من هم تخصص پزشكي گرفتم حتي يكبار استاندار شهرمون به خاطر اينكه ايشون مادر نمونه استان شدن ميخواستن به منزل ما بيان من بعدها فهميدم كه براي هزينه تحصيل ما يكبار مادرم ميخواسته كليه اش رو بفروشه الان پنجاه سال بيشتر نداره اما دندونهاش مصنوعي چون اون موقع كه ما در حال تحصيل بوديم كوچكترين هزينه اي براي خودش نميكرد حتي هزينه درمان دندونهاش چون ما فقط يه حقوق مختصر پدرم و داشتيم من يادمه كه مادرم كفش ها و لباسهاي كهنه من و خواهرم و ميپوشيد حتي يه بار يادمه كه كفش اسپرت دخترانه خواهرم كه كهنه شده بود پاش بود كه زن همسايه مون خيلي بد نگاهش كرد من چون نوجوان بودم خيلي ناراحت شدم اما مادرم براي دلداري من گفت اين افتخار منه و گفت شماها با درس خوندنتون براي من جبران ميكنيد الان كه فكر ميكنم همون همسايه براي پسرشون به خواستگاري من اومد و مادرم باقاطعيت گفت نه ....البته پسرشون دكترا حقوق داشت ولي من ازش خوشم نيومد در هر حال من واقعا نمي تونم ببخشموشون فقط از اين نگرانم كه اخلاق همسرم دوباره بدتر بشه......فقط يك سوال فني هم دارم من بيشتر از سه پيغام در روز نميتونم بدم؟اشتراك گرفتم پول هم واريز كردم اما باز خطا ميده بايد چه كار كنم؟

تعجب اوره
شما از يك سمت از خودتون تعريف دارين و اخلاقتون
ولي حاظرين استرس روبرو شدن رو يك عمر باخودتون بكشين
بهترين شانس رو الان دارين كه به يه بهونه ديكه به شهرشون برين
و منتظر منت كشي همسرتون بشين و به اين طريق روبرو شين
و حداقل شوهرتون رو بشت خودتون نكه دارين و از طرفي معرفت خودتون رو اثبات كنين تا همسرتون اشتي بدن همه جيزو
و دارين همه جيزو خراب ميكنين

سلام دوست خوب mohanad من الان به شهر همسرم اومدم و خونه برادر همسرم هستم چون نميخوام با كل خانواده همسرم قطع ارتباط بشه همسرم با برادرش دوقلو هستن و خيلي به هم وابسته ان برادرش و خيلي بيشتر از پدر و مادرش دوست داره ورخدايي اش هم برادرش خيلي مرد خوبيه از طرفي به شهر همسرم اومدم چون نميخوام خانواده همسرم و از نوه شون دور كنم و همسرم بچه رو ديروز خونه پدرش برد ولي خود همسرمم ازم نخواست كه برم اونجا. حرف شما درست يه عمر استرس روبه رو شدن دارم ولي واقعا نميدونم چرا كسي احساس من و نميفهمه من اصلا نميتونم باهاشون روبرو بشم احساس ميكنم پر از موج منفي هستن براي من ....من از خودم تعريف كردم؟؟؟؟؟اينكه ادم كارهايي كه در گذشته كرده و ديگران همه رو با بدي جواب دادن يعني تعريف از خود؟؟؟؟؟اينكه ادم با قول و حمايت يكي بخواد زندگي شو شروع كنه اما بعدا ببينه از هيچي خبري نيست واقعا چقد ضربه ميخوره؟؟؟؟من بع تك تك حمايتهاي پدرشوهرم حساب كرده بودم اما از هيچي خبري نبود..من تو دوران عقد و دوران دانشجويي خودم و همسرم خيلي اذيت شدم ما چهار سال تو عقد بوديم و از هم دور بوديم من تهران بودم به خاطر درسم ووهمسرم شهرستان در حاليكه پدر شوهرم قول داده بود براي ما خونه بگيره....بعد از اونم من تخصص با ابنكه تهران بعترين دانشگاه قبول ميشدم اما به خاطر همسرم شهرستان و زدم كه پيش هم باشيم...ولي در جوابتون بله حاضرم يه عمر استرس بكشم اما باهاشون رو به رو نشم نميدونم قابل درك هست يا نه؟؟؟؟؟نگراني من از اخلاق همسرمه كه ميترسم بدتر بشه البته از وقتي خونه برادرش هستيم خيلي خوبتر شده چون باور نميكرد من حتي به شهرشون بيام و اين بيشنهاد خودم بود از طرفي نميخوام بچه ام درراينده قرباني روابط من بشه و حقشه كه به شهر پدرش بياد حقشه با دختر عموش كه هم سن هستن در اينده ارتباط داشته باشه...اما سوال فني من وكسي پاسخ نداد چه كار كنم كه در روز بتونم بيشتر ازسه پيام بدم در هر حال من به كمك دوستان خيلي نياز دارم حق اشتراك هم پرداخت كردم ولي ديروز باز براي فرستادن پيغام خطا ميداد من تازه اين سايت و شناختم و خيلي خوب اشنا نيستم

یه سری تاپیک براتون میگذارم که یه سریشون مقاله هستند و مابقی تاپیکای مراجعین سایت که کمک زیادی می تونند بکنند و از تجربیاتشون می تونید استفاده کنید. نیازی به اینکه عجله کنید نیست میتونید در فاصله ی زمانی یک ماه و بیشتر این مطالب رو بخونید .


http://www.hamdardi.net/thread-12372.html
http://www.hamdardi.net/thread-22541.html
http://www.hamdardi.net/thread-6377.html
http://www.hamdardi.net/thread-527.html
http://www.hamdardi.net/thread-505.html
http://www.hamdardi.net/thread-579.html
http://www.hamdardi.net/thread-136.html
http://www.hamdardi.net/thread-20196.html
http://www.hamdardi.net/thread38768-2.html#post387746


و نهایتا تاپیک های خانم سوده که تونستند یه از زندگی از دست رفته رو برگردونند:
http://www.hamdardi.net/thread-34770.html
http://www.hamdardi.net/thread-35378.html
http://www.hamdardi.net/thread-35900.html
http://www.hamdardi.net/thread-36205.html
چهار تا تاپیک بالا یکم طولانی اند تاپیک اول رو کامل بخونید ولی بقیه رو فقط پستای تخصصیشو بخونید بخصوص پستای خانم بالهای صداقت.


-----
فوت پدرتون(خدا رحمتشون کنه ان شاءالله که روحشون شاد باشه) و حمایتگری بی دریغ مادرتون از خانوادش رفتار حمایتگری شما از شوهر و فرزندتون ( مثل پرداخت هزینه های بچه یا حساب کردن پول هدیه) رو توجیه می کنه. همیشه قرار نیست ما یه الگو رو در زندگیمون پیاده کنیم . اون فداکاری و حمایتی که مادرتون برای شما و خواهر برادرتون انجام دادند و تونستند هر کدوم از بچه هاشونو به یک موقعیت عالی برسونند مختص اون شرایطه ولی اگه شما بیاید همون روش رو در رفتار با همسرتون و فرزندتون پیاده کنید شکستتون حتمیه ؛ پس لازمه که اون راه قبلی رو کامل فراموش کنید. تاپیکایی براتون گذاشتم یه چکیده ایه از نحوه ی رفتار صحیح در یک خانواده. انتظاری که ازتون دارم اینه که به مرور اینا رو مطالعه کنید خلاصه برداری کنید و در طول روز در موردشون فکر کنید و نهایتا در فرصتهایی که به دست میارید ازشون استفاده کنید. باید به یک حدی از خود آگاهی برسید که هر موقع خلاف این موارد رو انجام دادید سریعا بتونید متوجه بشید. اینکه شوهرتون اموالشو به نام مادرش میزنه در واقع به این خاطره که اعتمادشو به شما از دست داده، دلائلش رو بهتون گفتیم و راه حلشون هم مواردیه که خدمتتون ارائه دادم.
وقتی شما برای یک بحث هر چند منطقی با همسرتون دعوا می کنید یا غرورشو از بین می برید اون سرخورده میره سمت مادرش و همونطور که مادر شما از شما حمایت میکنه ، مادر ایشون هم همین حمایتو میکنه مننتها یک حمایت احساسی ،اینکه : " این دو تا دیگه همدیگه رو دوست ندارند و بهتره جدا بشند" ؛ دیدین وقتی یه بچه یه بچه ی دیگه رو اذیت میکنه میره سمت مادرش ، و بعد مادر سعی میکنه از بچش مواظبت کنه ؛ الانم همونه . حالا هر چقدر شما بتونید روش صحیحی در ارتباط با شوهرتون پیش بگیرید اعتمادش به شما بیشتر میشه و نهایتا مادرشوهرتونم به شما بیشتر اعتماد میکنه چون از نظر اون دیگه "کسی بچشو اذیت نمیکنه".
اینکه الان رفتید خونه ی برادر شوهرتون اقدام خیلی سنجیده و خوبی از جانب شماست این یه اقدام سازنده است در جهت برگشت شوهرتون به سمت شما. ولی شاید هنوز آمادگی برخورد با خانواده ی همسرتونو نداشته باشید. تو زندگی ماها آدمایی هستند که خیلی احساس خوبی از بودن باهاشون نداریم، اما همونطور که شما ( و مادرتون)سختیای زیادی کشیدید تا به موقعیت شغلی مالی و اجتماعی فعلیتون برسید ، میتونیم برای رسیدن به یک موقعیت روانی مطلوب هم این سختیا رو بکشیم. اونجا از راه رنج درس خوندن و رنج فداکاری مادرتون و اینجا از راه رنج رویارویی با فرد یا افرادی که حس منفی بهش داری. بعد که سعه ی صدرتون زیاد شد می بینید که پدرشوهرتونم یه آدمه اشتباه میکنه قولی داده و عمل نکرده حتی در صورتی که میتونسته و نکرده ؛ صرفا خطا کرده ولی دیو نیست اتفاقا دوست داشتنی هم میتونه باشه. چیزی که باعث میشه شما اینقدر ازش ناراحت باشید اینه که ازش انتظار داشتید و اون ناکام موند از براورده کردن انتظار شما ( حتی فرض کنید از روی غرض ورزی خونه براتون نگرفت وقتی ازش انتظار نداشته باشید دیگه مهم نیست غرض داشته یا نه! ولی نیازی نیست کامل از زندگیتون حذفش کنید کافیه فقط بپذیرید که من نمیتونم به آین آدم برای موقعیتای مشابه اعتماد کنم پس ازین به بعد دنبال یه راهکار دیگه باید باشم) .
در هر حال باید تمرین و ممارست داشته باشید و از این کوه سنگلاخ بالا برید چون اونطرف کوه یه دشت سرسبز و زیبا وجود داره.


در خصوص محدودیت پستتون:
کاربرای عادی در طول هر 24 ساعتی 3 پست میتونند بزنند . اگه حق اشتراکو دادید این فرم فرم پرداخت حق عضویت تالار همدردی رو پر کنید.

ممنون از شما دوست خوب ووتشكر از راهنمايي هاتون من رفتار خوبي كه قبلا داشتم با جاريم و خانوادش كه من و دعوت كردن داشتم هيچ كس هم ازم درمورد اينكه چرا خونه پدرشوهرم نميرم نپرسيد چون ميدونن چيزي نميگم و اما احساس غربت دارم دلم خيلي گرفته همسرم از اينكه اومدم شهرشون خوشحال اما هنوز هم احساس ميكنم انتظار داره برم خونه پدرش ...البته من قبلا با مشاور حضوري صحبت مردم گفت كه همسرم يك مقدار شخصيت نارسيس داره واقعا هم وقتي خودم دقت كردم ديدم همينطور مثلا امروز تو مهموني يه سوال پزشكي از من پرسيدن هنسرم فورا جواب داد و هميشه ميخنده و ميگه من علمش و دارم اما مدركشو ندارم با اينكارش يا ميخواد خودش و بالا ببره يا من و پايين بياره ...من نميدونم يه مرد چه انتظارهايي از يه زن ميتونه داشته باشه...من بايد چه كار كنم ديگه؟؟؟چرا بايد همش من محبت كنم !!!همسرم قبلا خيلي بهتر بود بعد از تولد بچه از اين رو به اون رو شد نميدونم چرا....الانم اينجا فقط به بچه توجه داره شايد من خيلي پر توقع هستم...ولي چه طوري ميشه كه ادم كارهايي كه شريك زندگي اش براش كرده فراموش كنه؟؟؟من وقتي همسرم دانشجو بود سر هيچ كلاسي نميرفت باور نميكنيد حتي واخد تربيت بدني هم من رفتم براش نمره گرفتم از يكي از استادامون يه گواهي پزشكي گرفتم كه مثلا همسرم يه جراحي سخت داشته و ميبردم به تك تك استاداش نشون ميدادم كه واخد هاشو حذف نكنن ....حتي يه بار رفتم سر كلاس گواهي رو به استادش نشون دادم خيلي برخورد بدي كرد من كه رتبه دو رقمي كنكور بودم پزشكي دانشگاه تهران و ميخوندم يه استاد سر يه كلاسي كه دانشجوهاي دانشگاه ازاد يه رشته انساني كلي من و تحقير كرد رو سر من داد زد من تا راه خونه گريه كردم ....من تو دانشگاه خودم استادها بهم لوح تقدير ميدادن اما ....شما چه ميدونيد وقتي همسرم براي بار چهارم داشت مشروط ميشد من خودم و به هر اب و اتيشي زدم كه يه وقت اخراج نشه...حتي به خواهرمم نميگفتم كه يك زمان غرور همسرم نشكنه جلو خانوادم...چند وقت پيش وقتي داشتم گذشته مو براي خواهرم تعريف ميكردم خواهرم فقط اشك ميريخت و ميگفت كاش به من ميگفتي چرا اينقد تو تنهايي عذاب كشيدي....حالا هم تو يه شهر ديگه به خاطر بقاي زندگيم اومدم احساس غربت دارم به قول شما من ياد گرفتم براي بقاي زندگيم تلاش كنم چون ايطور تربيت شدم اما چقد!!!!من الان بايد از زندگي ام لذت ببرم بعد از اون همه سختي و درس ...بايد چه كار ميكردم كه همسرم به من اعتماد كنه....بحث اعتماد نيست من خودم ميدونم خانوادش خيلي پول پرستن...يه بار همسرم از دهنش پريد گفت كه اموال به اسم خودم كنم تو ميري طلاق ميگيري و مهريه تو ميزاري اجرا و ميري با يه دكتر كه مادرت هم خوشش بياد ازدواج ميكني...من اگر ميخواستم اينكار و بكنم بعد از يه بچه و ده سال زندگي اينكارو نميكردم همون سالهاي اول اينكارو ميكردم نه حالا اين نوع فكر بع نظرم مال خود همسرم نيست چون اون من و ميشناسه اين بهانه خانوادشه...من با توجه به شرايط روحي خودم نميتونم ديگه بي توجهي هاي همسرم و تحمل كنم امروز بهش گفتم چرا اينقد به من بي توجهي گفت مگه تازه عروسي كه بشنيم همش نگات كنم منم گفتم من نياز ندارم نگاهم كني نياز دارم جلوي فاميلت احترام بهم بزاري درباره اموالش هفته پيش يه كارايي كرده كه يه سري از سرمايه اش و ريخت حساب خودش اول ميخواست بريزه حساب من چونرخودش عابر بانكي كه ميخواستن به حسابش بريزن نداشت اما من گفتم بريزي حساب خودت خيلي بهتره البته بعدش فكر كنم شيون شد بريزه حساب من البته من واكنشي نشون ندادم چون اصلا درست نيست پولش تو حساب من باشه الانم خيلي دلم گرفته وسط مهموني اومدم تو اتاق تنها نشستم
ء

منم اين دوران رو شبيه شما تجربه كردم

حستون رو خيلي عالي ميفهمم

بهتره تو جمع باشين خيلي اراسته و با محبت به نظر بياين

صادقانه بكم به نزديكاي اونا هركسم باشه اعتماد براي درد نكن
جون دوست تو ممكنه با اونا بيشتر دوست باشه

بس از كلمات محبت اميز كوتاه در مورد اونا استفاده كن

من الان خودم حاظر نيستم برم دنبال خانوومم جون حس فوق العاده انزجاريه
بخاي نخواي عصبي ميشي


احتمال تو اين لحظات ارزوي مرك برا خودتون ييا همسرتون دارين كه تموم شه اينم بخاطر اينه كه ابرو مندين و شخصيت محترمي دارين
به اين حس ها توجه نكن

مقابل به مثل انجام نده فقط لبخند تا بدونن براتون مهم نيست
هر كاري كني تو ذهنت داشته باش كه اونا جنبه منفي برداشت ميكنن بس خودت رو نرجون شاد باش و خوب تعريف كن

اين روزا هم ميكزره

حتما همرا خودت بول نقد نكه داري كن جرا جون حس قدرت و ارامش رو ناخاسته بهت ميده كه وارد بحث و حس انزجار نشي

همسرت هم كناه داره اين وسط اينم بدون
قرار نيست تو معلم ديكران يا قاضي اونا باشي
بس اروم باش


من واقعا حالم كرفت متنتون باز خوندم
ذكر بكو تو ذهنت تجلي اين به خاطر بيار براي روزي كه اونا شرمنده اين حس تو ميشن و تو با بزركواري بهشون لبخند ميزني

سلام به همه دوستاي خوب راستش تصميم گرفتم به همسرم يه مدت بي توجه باشم قهر نميكنم وظايف و كارهام و انجام ميدم اما بهش بي توجه ميشم نه اينكه عمدي بخوام اينكار و بكنم واقعا نميتونم ديگه بهش محبت كنم ديشب يكم متوجه شد و يكي از فاميلاشون خلبان همسرم ديشب گفت از دوستات كسي و به اقاي خلبان معرفي كن من هم جلو همه با خنده گفتم من دوست خوب مجرد مثل خودم ندارم از طرفي همه كه مثل شما خوش شانس نيستن ...هيچي نگفت نميدونم شايد كارام اشتباه باشه و تاوانش بدتر باشه اما به جهنم...من ديگه بهش توجه نمي كنم همسرم اين رفتارهاي من زود ميفهمه.....بعضي وقتها زود كوتاه مياد ولي اين دفعه دست خودم نيست يا براي تربيت اون اين كار و نمي كنم اما ميخوام اصلا نبينمش ....

سلام به همه دوستان همدردي انگار كسي حوصله نوشتن نداره شايد همه اينقد مشكل دارن كه مسايل بقيه براشون مهم نيست يا شايدم اوضاع زندگي شون اينقد خوبه كه سري به نوشته هاي اين سايت نميزنن باز اميدوارم علت دوم باشه من كه به اين سايت وابسته شدم راستش دلم ميخواد راهنمايي ام كنيد تو شرايط روحي بدي هستم...همش به گذشته فكر ميكنم و احساس ميكنم محبت در حق مرد يه نوع حماقت هيچ مردي قدرشناس نيست به كسي برنخوره قصد توهين ندارم صرفا حس دروني خودم و گفتم و خودمم از اين حسم به اندازه كافي عذاب ميكشم وظيفه زن در قبال همسرش چيه؟؟؟؟فداكاري يعني چي؟؟؟احمقانه ترين كارم در ماههاي اخير اين بود كه دلم ميخواست رشته حقوق هم بخونم از بچگي وكالت و دوست داستم يه ترم هم خوندم با معدل نورده ولي همسرم هزار تا بهونه اورد و بداخلاقي كرد منم ادامه ندادم بيخيالش شدم الانم دلم ميخواست مطالعه كنم من حتي روزي نيم ساعت هم وقت مطالعه ندارم اين مدت ديگه غذازاازخونهرمادرمرنمي اوردم خودم با هزار سختي و خستگي درست ميكنم كلي سليقه به خرج دادم غذاهاي و دسرهاي متنوع از اينترنت و دوست و اشنا سوال ميكردم و مي پختم به خودم بيشتر ميرسيدم امارانگار همسرم نابيناس...راستش احساس ميكنم اون حس هاي من و فهميده شايد ميدونه دبگه قلبا دوسش ندارم من اصلا دلم نميخواد ديگه تو صورتش هم نگاه كنم اونم دقيقا اينجوري شده ولي من حفظ ظاهر ميكنم اما اون اينكار و نميكنه ديگه خسته شدم صبح هازتا همسرم و بچه ام خوابن بدو بدو ميرم بيمارستان مريض ها رو ويزيت ميكنم و با هزار استرس كه همسرم بد اخلاقي نكنه و همش دعا دعا ميكنم تا برگشتم دخترم بيدار نشده باشه گاهي وقتها وقتي يه مريضي بد حال ميشه اعصابم خورد ميشه همش ميگم چرا كسي نميفهمه ما پزشكها هم زندگي داريم درمانگاه صبح و تعطيل كردم با ابنكه از نظر حرفه اي به ضررم ميشه ورخيلي اتزمريض ها رو از دست ميدم ميام خونه نوني ميخورم صبحانه اماده ميكنم بعد شروع ميكنم به كارهاي خونه و نهار درست كردن تا ٥بعد خسته و كوفته بچه مو ميبرم ميزار خونه مادرم و ميرم بيمارستان گاهي تا ده شب وقتي شب ميرسم خونه از خستگي تا نيم ساعت حتي نمي تونم حرف بزنم تا وقتي بچه ام بخوابه بيدارم گاهي تا دو نصفه شب اين وسط اگه يه كم موبايل دستم بگيرم احساس مبكنم همسرم ناراحت ميشه دزدكي ميام پاي اينترنت و تلگرام اگه من يه مرد بود چقد فرق داشت خونه جاي استراحتم بود...مطمينا تا چند ساعت بچه حق نداشت بياد اتافم تا استراحت كنم حداقل از سر كار ميومدم زنم يه چايي ميزاشت جلوم و قدر كار و خستگي ام و ميدونست ولي الان تا بخوام اعتراض كنم همسرم ميگه خوب نرو سر كار يا اگه از سر كار بيام بخوام استراحت كنم مادر بدي هستم چون بچه ام و فراموش كردم....چقد تر جامعه تفاوت براي زن و مرد هست...چقد مردها قدرت دارن...همسرم من گاهي ده روز ميره شهر خودشون و من ميمونم و كل مسوليت من تو اين مدت كه مادر شدم حتي يه شب مال خودم نبودم چرا؟؟؟فقط چون زنم؟؟؟؟دلم ميخواد فقط ٢٤ساعت تنها باشم و مال خودم باشم دلم ميخواد يه شب تا صبح بخوابم بدون اينكه مسوليت بچه شيرخوار و احساس كنم ...اين شرايط تا كي ادامه داره؟؟؟من زن ايراني شاغل ايا زماني دارم كه فقط و فقط به خودم فكر كنم ولي مادر يا همسر بدي نباشم؟؟؟؟چرا يه مرد از سر كار برگرده خسته اس ولي يه زن با همون شرايط كاري نبايد بگه خسته ام؟؟؟؟مگه قدرت و توان جسمي مردها بيستر نيست !!!!پس چرا از زنها انتظار بيستر ميره؟؟؟شايد براي اكبر سما خنده دار باشه ولي من دلم ميخواد فقط روزي يك ساعت بتونم مطالعه كنم اما من يك زنم...يك مادرم....به خودم رسيدن يعني زن ورمادر بد بودن...من حق هيچ مطالعه اي ندارم اگر هر روز غذا ها و دسرهاي خوشمزه درست كنم زن ايده الي براي جامعه هستم اما اگر بخوام فقط روزي يك ساعت مطالعه كنم بنيان خانواده رو سست كردم.....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اسرين٨٥

درباره اموالش هفته پيش يه كارايي كرده كه يه سري از سرمايه اش و ريخت حساب خودش اول ميخواست بريزه حساب من چونرخودش عابر بانكي كه ميخواستن به حسابش بريزن نداشت اما من گفتم بريزي حساب خودت خيلي بهتره البته بعدش فكر كنم شيون شد بريزه حساب من البته من واكنشي نشون ندادم چون اصلا درست نيست پولش تو حساب من باشه الانم خيلي دلم گرفته وسط مهموني اومدم تو اتاق تنها نشستم

---

چرا؟ چه اشکالی داره پولش تو حساب شما باشه؟
بخشی از مشکلاتی که داری مربوط به رفتارها و باورهای خودتون هست.
پول همسرم نباید تو حساب من باشه !!
بدهی اش را پرداخت کردم !!
کادو برام خرید خودم پولش را دادم و ....

آدمی که هشت سال طول میکشه تا لیسانسشو بگیره یعنی به اون رشته علاقه نداره، همراهی و فداکاری اینجا این نیست که از مشروط شدنش جلوگیری کنید بلکه اینه که درکش کنید و کمکش کنید استعدادش رو پیدا کنه و رشد بده به عنوان مثال استعداد همسرتون در کار آفرینی و ایجاد یک کسب و کاره. اما شما فقط اون رو تحت استرس نامقبولی از طرف خودتون قرار دادید در صورتی که نتونه درسش رو تموم کنه. چقدر به علائق همسرتون اهمیت دادید و چقدر به این اهمیت دادید که همسر شما تحصیلات بدرد بخوری ( از دید جامعه البته وگرنه در یک جامعه ی پیشرفته هر فردی قابلیت هایی داره و ارزشمند بودنش به عنوان یک شهروند فقط و فقط به خاطر انسان بودنشه) که به تحصیلات شما بخوره نداره؟ چقدر نگران اولی بودید چقدر نگران دومی بودید.

اون شما رو رقیب خودش میبینه ، وقتی اطلاعات عمومیش رو در پزشکی گسترش میده که بتونه شما رو خراب کنه توی جمع، این یه واکنش کاملا دفاعیه، چون از درون خرد شده و برای اینکه کسی نتونه حقارتشو ببینه خودشو پشت یک زره آهنی قایم کرده . حتی شاید تلاشای مالیش در جهت این بوده که به شما ثابت کنه " منم میتونم پول زیاد در بیارم"

وقتی مادر شما یا خود شما افسوس گذشته رو می خورید که همسرتون تحصیلات متناسب با شما نداره و اون این رو فهمیده و در واکنشهاش اینو نشون داده، این یعنی تحقیر این فرد.

من نارسیسم رو خیلی باهاش ارتباط برقرار نمیکنم چراکه در این صورت اکثر مراجعین این سایت و همینطور شوهرانشون از دم نارسیست هستند.
و ...

ببینید ، شما الان یکم ناراحت هستید، میدونم بیشتر احتیاج به درد دل کردن دارید و کسی که شما رو بفهمه ، مطمئن باشید این رو می فهمیم ولی این سایت برخلاف اسمش بیشتر راه حل محور هست و نمیشه کسی رو مجبور به پذیرش چیزی کرد. من دو تا پست براتون زدم قبلا از من هم دیگران در تاپیک قبلیتون براتون مطلب گذاشتند ولی پاسخایی که دادید نشون میده توجه لازمه رو نکردید تازه بازم دارید همون رویه ی گذشته رو پیش میگیرید مثل پست 12 ؛ ما دسترسی به شوهرتون نداریم و برای اینکه زندگیتون بهبود پیدا کنه شما باید جوری تغییر کنید که شوهرتونم بتونیم تغییر بدیم ولی وقتی کوچکترین اراده ای برای تغییر نمیبینیم از جانب شما؛ این هدف غیر قابل دسترسه.
اگر نمی خواید به راهنمایی هایی که بهتون میشه عمل کنید بهتره که همراه همسرتون به مشاوره ی حضوری مراجعه کنید چون اینجا به غیر از وابستگی چیز دیگه ای براتون نخواهد داشت.

موفق و پیروز باشید.

ممنون m.reza91 حرف شما درسته همسرم درسش و به اجبار من تموم كرد ولي سراغ مدركش نرفت ميگه چه فايده داره نميخوام كه قاپس كنم به ديوار من خودم هم گفتم توي ساخت و ساز خيلي پيشرفت كرد منكر اين نبوده و نيستم قبلا هم گفتم حتي شوهر دوستم كه فوق عمران سر پروژه همسرم چند سال پيش كه رفته بود ميگفت همسر شما بيست سال از من جلوتره چند تا مهندس زير دستش بودن و از صفر هم شروع كرد مشكل من با بد اخلاقي هاي همسرم و بهانه گيري هاش ...درباره پست هايي كه گذاشتين چون هنوز مسافرتم نرسيدم بخونم ميخوام سر فرصت بخونم و ازتون ممنونم مشكل ديگه من اينه كه ميخوام درس بخونم امتحان بورد بدم شايد فوق تخصص خواستم بخونم چه كار كنم كه همسرم فكر نكنه كه به وظايف مادريم و خانه داريم عمدا نميرسم؟؟؟شايد باورش براتون سخته ولي من عاشق مطالعه ام الان بيشتر از يك سال هيچي نخوندم همه علمم داره يادم ميره پزشكي علم روزه و با جان مردم در ارتباط در عرض اين چند ماه كه اول كارمه كلي مريض دارم و از كارم راضي ان اما خودم راضي نيستم خيلي چيزها رو فراموش كردم عذاب وجدان دارم از طرفي ميترسم طرف مطالعه برم اخلاق همسرم بد بشه...باور كنيد يه وقتهايي كه قبل از درمانگاه و مريض ديدن بداخلاقي ميكنه خودم حس ميكنم حوصله مريض ديدن ندارم همش ميگم چرا شرايط كاري من و درك نميكنه گناه مريض ها چيه كه من بداخلاق باشم گاهي وقتها كه يه مريض زياد مياد تو اناق توضيح ميده كلافه ميشم چند وقت پيش پست در اتاقم مريض ها سر و صدا كردن سر نوبت دعوا ميكردن چند بار تذكر دادم به متشي گفتم اما رعايت نكردن من هم از قبل اينكه بيام با همسرم بحثم شده بود ديگه كنترلم از دست دادم اومدم بيرون در مطب قفل كردم گفتم من ميرم خيلي سر و صدا هست و من سردرد گرفتم رفتم دفتر پرستاري نشستم دلم نيومد برم خونه خيلي از مريض ها از روستاهاي دور ميان ولي بغضم گرفته بود يكم اب به صورتم زدم چند قطره اشك ريختم كه كسي نبينه دوباره رفتم تو مطب ولي از سردرد خودم داشتم ميمردم مريض از كجا بدونه كه پزشك هم ميتونه حالش بد بشه تو سيستم ما توقع از پزشك با توجه به حساسيت كارش بالاس...اتازه من با توجه به تخصصم اكثر مريض هام پير هستن وً واقعا حوصله و ارامش خاطر ميخوام اينها رو چطور به همسرم بگم كه فكر نكنه كارم مهمتره...تمام استرسم اينه نصفه شب بهم زنگ نزن

خیلی عصبانی هستی حق داری نخوای ببینیشون اما حق نیست با یاد خاطره مداومشون خودتو آزار بدی، آدما خوب نیستن و رفتار خوبی

هم ندارن(در مورد من از اینم بدتر خانواده شوهر باهام رفتار کردند، بارها عصبانی میشدم و تمام وجودم رو میجوید،حتی الان هم رد

بدجنسی هاشون تو زندگیم مونده و من طلاق گرفتم )، ولی درست نیست از خودمون انتقام بگیریم،تو الان خیلی داری خودتو تنها

میکنی،من این راهو رفتم تا روحم بازیچه آدمایی که منو ناامید کردند و تحقیرم کردند نباشه،اولا از این ببعد بایه سلام یه علیک بگو نه

بیشتر مگر اینکه لیاقت افراد بهت اثبات شده باشه، دوم اگر مذهبی هستی ذکر لاحول و لاقوته الا بالله العلی العظیم روزیاد بگو ، ذکر

استعفار وصلوات هم زیاد بگو اگر مذهبی نیستی یک مقدار برگ بوته سیب زمینی و سیب زمینی تهیه کن وقتی عصبانیت تو وجودت

میبینی آبپز کن و بنوش ذهن رو آروم میکنه، نذار دیدت بد بشه و آرامشت بواسطه افکار کینه جویانه مختل بشه مخصوصا که تو یک

مادرهستی و البته مادری داری که برای آرامش تو زحمت کشیده و خوب متوجه میشه داری خودتو عذاب میدی، کوه و استخر زیاد برو

صبح زود پیاده روی ،آدمهای باهوش زودتر میشکنند چون احساساتی هستن زیاد ، فکرتو از خستگی افکار تلخ آزاد کن،

درمورد خستگیت چرا پرستار نمیگیری؟ زن ظریفه و تو داری از خودت سخت کار میکشی خب معلومه خسته و کدر میشی، چه ارزشی

داره اینطور پول جمع کردن ، یه پرستار بگیر توخونه غذا بپزه ، مواظب بچه باشه ، کار خونه رو انجام بده؛و بعد از اون 3 روز تو هفته رو

تعطیلی واسه خودتو بچه و خانواده بذار دیدن مادرت برو ، با بچه ات بازی کن ، گل پرورش بده، خیلی ببخشید ولی الان فرق شما با اسب

عصاری چیه؟والله سنگ قبر احساسی نداره ، پولاتو تا زنده ای خرج خوشیت کن:72::72::72::72::72:

سلام خانم دکتر . وقت بخیر :72:

خیلی در هم برهم می نویسی. حدسم اینه که خودت هم نمی دونی چی میخوای نمیدونی به چی نیاز داری ودنبال چی هستی !!!!!!:103:

از ارتباط با خانواده همسر می نویسی تاپیک به همین عنوان باز می کنی ولی کامنت میزاری نه غرورم اجازه نمیده با فامیل شوهرم رفت و آمد کنم :82:
و باز یه جای دیکه می نویسی که نمی تونم فرزندم را از ارتباط محروم کنم حق داره دختر عموش را ببینه !!!!!!( عجیبه که حق دیدن پدر بزرگ و مادر بزرگ را بهش نمیدی )
از رفتار همسرت می نویسی که تحویلت نمیگیره بعد وقتی باهات حرف میزنه و از دوستاش میگه جواب تلخ بهش میدی و یه احساس آرامش بهت دست میده
دوست داری همسرت باهات حرف بزنه وکنارت بشینه که شما دستش بندازی ؟؟؟؟

به نظر من کلید حل مشکلات خود شما هستی
باید مشکل اصلی ات را پیدا کنی ببین از زندگی چی می خوای در س- کار- بچه - زندگی مشترک عزت و احترام؟؟؟ ببین از اینا کدومش هست که شما نداری ؟
ضمن اینکه باید در زندگی اعتدال داشته باشی نه اون همه محبت زیادی (که احتمال میدم شما تو ذهنت خیلی بهش پر و پال دادی ) و نه این همه سردی و دوری و توقع بیجا
شما اگه یه زن کارمند بچه دار هستی انگار باز شوهرت مقصره و شوهرت این راه را جلو پات گذاشته و شما را دکتر کرده ؟!!:58:
نمی دونم چرا نقش همه در زندگی شما تا این حد پررنگه غیر از خودت ؟؟؟؟؟؟؟
باید توقعت را بیاری پایین _ همه مشکل دارن _همه صب تا شب دارن می دوند چرا تو خودت را این همه درگیر و مشکل دار می دونی ؟
تعجب می کنم شما که پدرت فوت شده بود و بالاخره میشه گفت تو ناز و نعمت و لای پنبه بزرگ نشده چرا نمی تونی با مشکلات کنار بیای ؟


پست های بچه ها را هم می خونی ولی شما نیومیدی که راهکار بگیری آمدی اینجا که حرف بزنی بنابراین پست هایی که برات نوشته می شه تاثیری روی شما نداره و می خوای خودت را گول بزنی بنابراین میگی بعدا و سر فرصت می خونم


شما در زندگی خانوادگی ات بخاطر توقعات بیجای خودت موفق نبودی امیدوارم در شغل خودت که با سلامتی و جان مردم سرکار دارد موفق باشی
اگه نمی تونی و برات سخته کار بیرون از منزل چرا یک سال مرخصی نمی گیری ؟همه به بچه ات می رسی هم زندگی مشترک شما سر و سامان میگیره ضمن اینکه می تونی خودت را برا بورد آماده کنی ضمن اینکه مریض هاهی بیچاره را مریض تر نمی کنی !!!


ببین کار بیرون برا همه (چه زن و چه مرد )درد سر و مشغله های خودش را داره مطمئن باش برا هیچ کس آسان .و بی درد سر نیست اونایی که عاشق شغلشون هستن گرفتاری های شغلی براشون کم رنگتر است و از شغلشون لذت میبرن
حالا شما اگه از شغلت لذت نمی بری و دوستش نداری و یا درس خودن بهت آرامش بیشتری میده چرا خودت را اذیت می کنی ؟خودآزاری که نداری ؟ یه مدت بزارش کنار برو درس بخون یا فقط تو دانشگاه تدریس کن و ویزیت مریض انجام نده

سلام دوست عزيز خانم نازنين از اطهارنظرتون ممنونم در مورد اينكه مرخصي بگيرم نمي تونم چون طرح اجباري داريم بعد از تخصص دو سال موظف به گذراندن طرح هستيم با ٢٣شب انكالي در ماه و اون ٢٣شب بايد تو اون شرح ان لاين باشم هر ساعتي مريض بياد مرظم كه برم بيمارستان چون تو اين شهر تك متخصص اعصاب هستم وگرنه حتما يكسال مرخصي ميگرفتم در مورد ارتبااط با خانواده همسرم تو همون تاپيك اول نوشتم منظورم پدر و مادر همسرم هستن من با بقيه فاميلهاي همسرم در ارتباط بوده و هستم مخصوصا برادر همسرم حق ديدن مادر بزرگ و پزدر بزرگ هم به بچه ام و حتي اونها دادم همون اول گفتم كه همسرم بچه رو برد خونه پدرش در مورد توقعاتم بله حق با شماس من فكر ميكنم خيلي حساسم و خيلي از همسرم انتظار دارم شايد به خاطر اينكه همسرم يك دفعه بعد از اون قهر يك ماهه وتولد بچه اخلاقش عوض شد اما واقعا از هوندن پستها استفاده ميكنم اينجا اومدم كه خرف بزنم و راهكار بگيرم چون ميدونم خطاهايي هم دارم و اين باعث ميشه اينقد به خودم حق ندم من اينجا فهميدم كه داشتن مدرك خيلي مهم نيست اينجا فهميدم اگه براي مدرك همسرم سختي كشيدم صرفا به خاطر خودم بوده شايد فداكاري نبوده به قول يكي از دوستان همسرم هم تحت فشار بوده شايد اون هم چون فقط ميخواسته مدرك دانشگاهي بگيره با من همراهي كرده اما در مورد توقعات بيجا از زندگي ام مرفق نبودم منظورتون و متوجه نشدم!!!چه توقعي؟؟؟من از شغلم لدت ميبرم اما دو سال طرح مثل سربازي ميمونه سخت ولي بايد بگذره اگرم از درس خوندن لذت ميبرم چون كار من وابسته به مطالعه اس نه اينكه صرفا فقط مطالعه كردن و دوست دارم تدريس تو دانشگاه هم نمي تونم داشته باشم چون بورد بايد قبول شم اما من ميخوام هم از كارم لذت ببرم هم از زندگي؟؟ايا با اين شرايط كاري نميشه؟؟؟از طرفي من تو تاپيك ننوشتم كه نميخوام ارتباط برقرار كنم نوشته ام چطور ميتونم بديهاشون و فراموش كنم و ارتباط برقرار كنم!!!!من به گذشته زياد فكر ميكنم كه اينجا متوجه شدم كار درستي نيست اما در مورد اينكه نوشتين مريض هاي بيچاره را مريض تر نمي كنم!!!از كجا متوجه اين مرضوع شدين؟؟؟ايا من چيزي از اين موضوع گفتم يا احيانا گفتم خطاي پزشكي داشتم!!!اتفاقا من تو اين شهر در عرض اين چند ماه از شهرهاي اطراف هم ميان پيش من و اين حرف شما رو كمي توهين ميدونم ديد خيلي از جامعه نسبت به پزشك همينه از اول هم به خاطر همين مرضوع تو تاپيك قبلي اول دلم نميخواست شغلم و بگم...واقعا چرا همچين فكري كردين جداي اينكه بسيار ناراحت شدم خيلي برام سواله چطور اين فكر به ذهن شما رسيد...من از سختي كارم گفتم اما چيزي از ناتواني خودم تو اين حرفه ننوشتم و حتي دلم ميخواد روز به روز مطالعه كنم و علمم و به اين رشته زياد كنم پزشكي علم روز هر روز ملي مقالات جديد درباره درمان بيماريها هست فعلا ديگه حرفي ندارم احساس ميكنم شما بحث و به حايي كه از نظر ذهني به خاطر يكسري افكار تو حامعه هست ناخداگاه عوض كردين ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اسرين٨٥

من تحت هيچ شرايطي نميخوام برم خونه پدر شوهرم فقط بچه رو ميدم همسرم كه ببره

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اسرين٨٥

حرف شما درست

يه عمر استرس روبه رو شدن دارم ولي واقعا نميدونم چرا كسي احساس من و نميفهمه من اصلا نميتونم باهاشون روبرو بشم احساس ميكنم پر از موج منفي هستن براي من ...

---

فقط جهت یاآوری برای خودت پستهات را نقل قول کردم چون گفته بودی
((((((((((

من تو تاپيك ننوشتم كه نميخوام ارتباط برقرار كنم نوشته ام چطور ميتونم بديهاشون و فراموش كنم و ارتباط برقرار كنم!!!!)))))))))))

به هر حال من هیچ دشمنی با شما ندارم فقط نظرم را نوشتم تا کمکی به شما کرده باشم اصلا قصد ناراحت کردن شما را نداشتم

در مورد مریضها که بهتون برخورده من جلوی جمله ام علامت تعجب گذاشتم یعین اصلا جمله خبری و توصیفی نیست

در ضمن هنوز موضع بحث تاپیک شما را من عوض نکردم
گفتم خودتون تمرکز روی مشکل خاصی ندارید و مرتب فقط کلایه می کنید از شوهر از پدر و مادرش از سختی کار و بچه و....
فقط خواستم بگم که مشکلت را مشخص کن و تاپیکت را در همان راستا ادامه بده

خانوم نارنين عزيز بله نوشتم پر از اخساس منفي ان ونميتونم و نميخوام ارتباط برقرار كنم ولي موضوع كه تاپيك دادم اينه كه چطور بتونم اين بديها رو فراموش كنم و باهاشون ارتباط برقرار كنم و از دوستان كمك خواستم جهت از بين بردن اين حس من و راهنمايي كردن حتي الان هم واقعا از روبرو شدن باهاشون تمام وجودم ميلرزه اينجا اينقدي فرصت نيست كه ادم بتونه همه اون چيزها كه ذهنش و ازار ميدن رو بنويسه اين احساس من و ازار ميده و براي اين كمك خواستم دوست عزيز اخيش عزيز ممنون از راهنماييت من به پرستار فكر كردم چند تا دليل براي نگرفتنش دارم يكي اينكه همسرم چون تو اين شهر همش تو خونه اس با اينكه پرستار همش تو خونه باشه راحت نيست از طرفي اينجا يه شهر كوچيك و پرستار خونه كسي كه يه مرد همش تو خونه باشه نميرن وقتهايي هم كه همسرم ميره شهر خودشون من ميرم خونه مادرم و از طرف مادرم حمايت ميشم و اونجا اصلا نياز به پرستار ندارم يه دليل ديگه هم دارم نمي دونم درست هست يا نه اينكه با وجود فرد سوم تو خونه احساس راحتي نميكنم و اينجا شهر كوچيك بازم مشكلات خودش و داره ميترسم كوچكترين مشكل تو خونه ام تو شهر پخش بشه ....بازم از همه دوستان كه وقت ميزارن و راهنمايي مي كنن ممنون من تازه اين سايت و شناختم و كوچكترين وقتي كه برام پيش بياد تاپيك هاي بقيه رو ميخونم از نوشته و راهنمايي هاي دوستان خيلي استفاده ميكنم تاپيك قبلي من اگه خونده باشين نوشته بودم كاش هيچ وقت فداكاري نميكردم ولي با راهنمايي هاي دوستان متوجه شدم خيلي از كارهايي هم كه كردم صرفا به خاطر خودم بوده بعضي هاش شايد فداكاري نبوده اينكه من چند ستل تو عقد بودم الان كه فكر ميكنم همسرم قرار بود بياد تهران و پدرش خونه بگيره اما وقتي پدرش زير قولش زد و همسرم هم توان مالي براي شروع زندگي نداشت و خودش دانشجو بود اين ديگه فداكاري نيست شرايط خودم اينطور بوده و اينكه مشكلات بقيه رو كه خوندم و راهنمايي هاي ساير دوستان به اين بينش رسيدم همه كارهايي كه كردم فداكاري نبوده فقط خودم و ازار دادم واقعا دلم ميخواد اينقد تجربه پيدا كنم كه يه روزي اگه كسي مشكلي داشت و تو سايت نوشت بتونم از تحربياتم راهنمايش كنم هميطور كه الان از راهنمايي دوستان احساس ارامش بهم دست ميده

خانم دکتر عزیز سلام اول جا داره یه خداقوت به شما بگم چون خیلی خوب میدونم که چقدر کارتون سخت هست واگر آدمهایی شبیه شما نبودن جامعه ما چقدر مشکل داشت اینکه شما هم باید استرسه کارتون رو داشته باشید هم نگرانه زندگی مشترکتون باشید وازطرفه دیگه هم باید به فکر دخترتون باشید اصلا کار سختی نیس همه ی ما اشتباهاتی داریم همین که متوجه بشیم کجای کارمون اشتباهه خیلی مهمه اصلا قصد ناراحت کردنتون رو ندارم خود من هم خیلی سخت آدمهایی که باعث رنجش من میشن رومیبخشم اما درواقع این من هستم که آزارده تر میشم نه اونا،همیشه به آدمهایی که اگر یکی از عزیزانشون رو کشتن واونها درعین بزرگواری میبخشن غبطه میخورم من میدونم که بیشتر دلخوریهشما بخاطر بی توجهی وحتی بی احترامیه خانواده همسرتون به مادرتون هستین اما تواتفاقی که افتاده بود اصلا از ارزشهای مادر شما کم نشد ایشون در درجه اول بخاطر کار خداپسندانشون پیش شما وخدای مهربون سربلند هستند بازهم اگر خودتون مایل بودید نظرمن این هست که که مادر عزیزتون رو الگو قرار بدید وشماهم اونها روببخشید چرا که خیلی کار مشکلی درپیش خواهید داشت اگربخواهید تا آخر عمر با اونها قطع رابطه باشید مطمئن باشید اصلا از ارزشهای شما کم نمیشه یه فایل صوتی هست ازدکتر حبشی به اسم کلید مرد من نمیتونم بزارم هرکدوم از دوستان بلد هستن بزارن یه خواهش دیگه ویک نصیحت دوستانه حتمابه شوهرتون بگین که بهش افتخار میکنین که اگر شاید ایشون خیلی علاقمند به درس خوندن نبودن ولی توکارشون موفق بودن اگر ایشون مدتی هست که محبتش و توجهش رواز شما دریغ کرده شما برعکسش روانجام بدین وحتما با آرامش باایشون مطرح کنید که مطمئن هستید شما رو دوست داره اما فکر میکنید مدتیه اون محبت وتوجه لازم رو به شما نداره ماتا نیازمون ومشکلمون رومطرح نکنیم کسی نمیدونه طبق حرفهای دکتر حبشی مردها از برطرف کردن نیازهای همسرشون خیلی خوشحال میشن بعد از مطرح کردن نیازتون به همسرتون ودیدن تغیری تورفتار ایشون حتما ازشون تشکر کنید امیدوارم ناراحتتون نکرده باشم منم مثله شما عاشقه مطالعه ام براتون آرزوی موفقیت وسلامتی دارم

خانم دکتر عزیز سلام اول جا داره یه خداقوت به شما بگم چون خیلی خوب میدونم که چقدر کارتون سخت هست واگر آدمهایی شبیه شما نبودن جامعه ما چقدر مشکل داشت اینکه شما هم باید استرسه کارتون رو داشته باشید هم نگرانه زندگی مشترکتون باشید وازطرفه دیگه هم باید به فکر دخترتون باشید اصلا کار سختی نیس همه ی ما اشتباهاتی داریم همین که متوجه بشیم کجای کارمون اشتباهه خیلی مهمه اصلا قصد ناراحت کردنتون رو ندارم خود من هم خیلی سخت آدمهایی که باعث رنجش من میشن رومیبخشم اما درواقع این من هستم که آزارده تر میشم نه اونا،همیشه به آدمهایی که اگر یکی از عزیزانشون رو کشتن واونها درعین بزرگواری میبخشن غبطه میخورم من میدونم که بیشتر دلخوریهشما بخاطر بی توجهی وحتی بی احترامیه خانواده همسرتون به مادرتون هستین اما تواتفاقی که افتاده بود اصلا از ارزشهای مادر شما کم نشد ایشون در درجه اول بخاطر کار خداپسندانشون پیش شما وخدای مهربون سربلند هستند بازهم اگر خودتون مایل بودید نظرمن این هست که که مادر عزیزتون رو الگو قرار بدید وشماهم اونها روببخشید چرا که خیلی کار مشکلی درپیش خواهید داشت اگربخواهید تا آخر عمر با اونها قطع رابطه باشید مطمئن باشید اصلا از ارزشهای شما کم نمیشه یه فایل صوتی هست ازدکتر حبشی به اسم کلید مرد من نمیتونم بزارم هرکدوم از دوستان بلد هستن بزارن یه خواهش دیگه ویک نصیحت دوستانه حتمابه شوهرتون بگین که بهش افتخار میکنین که اگر شاید ایشون خیلی علاقمند به درس خوندن نبودن ولی توکارشون موفق بودن اگر ایشون مدتی هست که محبتش و توجهش رواز شما دریغ کرده شما برعکسش روانجام بدین وحتما با آرامش باایشون مطرح کنید که مطمئن هستید شما رو دوست داره اما فکر میکنید مدتیه اون محبت وتوجه لازم رو به شما نداره ماتا نیازمون ومشکلمون رومطرح نکنیم کسی نمیدونه طبق حرفهای دکتر حبشی مردها از برطرف کردن نیازهای همسرشون خیلی خوشحال میشن بعد از مطرح کردن نیازتون به همسرتون ودیدن تغیری تورفتار ایشون حتما ازشون تشکر کنید امیدوارم ناراحتتون نکرده باشم منم مثله شما عاشقه مطالعه ام براتون آرزوی موفقیت وسلامتی دارم

سلام
1. قبول کنید که داشتن همسر پزشک متخصص برای کسی با تحصیلات لیسانس ... سخته. پس یه کوچولو به همسرتون حق بدین.

2. کاش میشد یه کاری کنید ایشون شاغل بشن. حتی اگه نیاز مالی ندارن. بیکاری مرد و تو خونه نشستنش خیلی بده. باعث میشه بیشتر هم به شما گیر بده !
3. شما اگه مشکلت با همسرت حل بشه، خانواده اش کاری نمیتونن بکنن. مشکل همسرتونه که به اونها بیشتر از شما اعتماد داره. یه مقدارش هم بخاطر تخصص و تحصیلات شماست که نگرانش کرده.

این تاپیک را بخونید:
http://www.hamdardi.net/thread-42450.html

سلام خيلي ممنون از دوستاي خوب ومهربان خانم نيلوفر و شيدا ممنون كه وقت گذاشتم خانم نيلوفر حرفهاي شما خيلي متين و درست بله بيشتر ناراحتي من از بي احترامي اونها به مادرم گاهي روم نميشه تو صورت مادرم نگاه كنم دارم سعي ميكنم كه گذشته رو فراموش كنم در مورد محبت به همسر فكر ميكنم هر كاري از دستم براومده كردم تا اونجايي كه ميتونم مرتب و شيك تو خونه هستم شايد بيشترين هزينه رو براي لباس هاي تو خونه خودم انجام ميدم سعي ميكنم غذا خوب متنوع درست كنم حتي گاهي مادر كه غذا درست ميكنه نميارم سر سفره غذاي خودم و ميخوريم بازم تلاشم و مبكنم ولي واقعا از خدا ميخوام توان زيادي به من بده گاهي وقتها خيلي احساس درماندگي ميكنم تو تنهايي فقط گريه ميكنم ميكم مگه يه زن چقد توان داره يه بار همسرم جلو فاميل هاي من خنديد و گفت بهشت زير پاي مادران است نه كارمندان!!!!گفتن اين حرف اون هيچ كدوم از كارهاي من انگار نديده من از درون خورد شدم حتي خاله من به خنده جوابشو داد ولي اين مدت كه خونه برادش بوديم فكر كنم خودش متوجه خيلي چيزها شد جاري من خونه دار و يه بچه همسن بچه من داره ولي از نظر رسيدگي به بچه و كار خونه خيلي بيشتر از من نيست اميدوارم همسرم متوجه شده باشه كه مادر شاغل كارش بيشتر نه كمتر شايد بعضي دوستان دوباره بگن من از اين شاخه به اون شاخه ميپرم ببخشيد ولي واقعا شايد به خاطر اضطراب و پرش افكاري كه دارم...دوست خوبم شيداي عزيز حرفتون درسته همسرم بيش از حد به خانوادش اعتماد داره ورخيلي سخته من اين اعتماد و برگردونم در مورد شغل هم به خاطر كار و طرح من اومديم شهر من همسرم اينجا كاري نداره توي شهر خودشون پروژه داشته از طرفي بازار مسكن كساد و شروع پروژه جديد ريسك ميتريم به كار مجدد اصرار كنم و با اين وضع اقتصادي باعث بشم ورشكسته بشه چون تو شهر من كسي و نميشناسه و تا حالا كار نكرده از طرفي بهش گفتم بره شهر خودشون و با برادرش محدد شركت بزنن اما ميگه نميخوام از بچه ام دور باشم به خاطر پول اينكه چقد حرفش منطقي يا نه بماند....ولي همسرم وابستگي خيلي شديد به دخترم داره حتي براي بچه بعدي هم اصرار دارن كه من مخالفت ميكنم ممنون از اظهار نظرتون

دوست عزیز من تاپیک شما رو خوندم به نظرم علاوه بر مشکلات ارتباطی مسوولیتهای مداوم و سنگین شما رو به شدت خسته کرده کاملا درکتون میکنم چون خودم این تجربه رو داشتم به نظر من حتما برای قسمتی از مسوولیتهاتون کمک بگیرید اگه نمیخواید پرستار مدام تو خونه باشه ساعتهایی که خودتون خونه هستید برای پرستاری بچه یا انجام کارهای خونه حتی اگه شده دو یا سه ساعت باشه کمک بگیرید در مورد آشپزی هم زیاد به خودتون سخت نگیرید چه اشکال داره غذایی که مادرتون اماده کرده بخورید یا گاهی از رستوران غذا بگیرید مطمعن باشید روحیه خوب شما و روی خوش شما خیلی برای همسرتون مهم تر از غذاست اینجوری وقت بیشتری دارید که استراحت کنید یا کارای مورد علاقتون انجام بدید مثلا مطالعه کنید
در مورد خانواده همسرتون با وجود این که به مادرتون بی احترامی کردن دقیقا به خاطر مادرتون و خودتون سعی کنید حتی اگه نبخشیدشون اما فراموش کنید قطعا بعد از اون همه سختی و زحمت که مادرتون تحمل کردن بزرگترین خواسته اش آرامش و خوشبختی فرزندانشون هست و وقتی خوشبختی شما رو ببینن ایشون هم قلبا شاد و راضی خواهند بود براتون دعا میکنم

دوست عزیز سلام،این طبیعیه که شما به محبت توجه وقدرشناسیه شوهرتون نیاز دارید بدون انتظار ودر کمال آرامش با همسرتون حرف بزنید و نیازتون رو باایشون مطرح کنید حتی اگر تو اون لحظه جوابه دلخواهتون رو دریافت نکردید ناراحتی تون رو تو چهره ورفتارتون به همسرتون نشون ندید و بدون هیچ واکنشی خودتون رو سرگرم کنید حتی دلخوریهاتون رو به ایشون بگید هیچوقت اجازه ندید دلخوریهاتون روی هم تلنبار بشه به طور مثال کاملا واضحه که شما ازاین حرفه همسرتون که گفته بهشت زیر پای مادرانه نه زنان کارمند ناراحت شدید که البته صدرصد هم حق داشتید حرفه همسرتون به دور از انصاف بوده اما شما وقتی آروم بودید باید بهشون میگفتید که چقدر رنجیده خاطر شدید و به حمایت ایشون احتیاج دارید البته من تو زندگیه شما نیستم ممکنه همه ی این کارها رو انجام داده باشید ولی اگر این کارها رو به همین شیوه ای که بهتون گفتم انجام ندادید امتحانش کنید انشأالله که با یاری خدای مهربون وتلاش شما بانوی پرتلاش زودتر مشکلتون برطرف بشه

اسرین 85 عزیز لازم نیست اگه با پدر و مادر همسرتون ارتباط برقرار کردید خیلی ارتباط نزدیک و خارج از وظایف شرعی و عرفی شما باشه چون ارتباط با خانواده همسر حد وحدود و شرایط خودش رو داره و اگه از یه حدی بیشتر بشه باعث ایجاد توقعات نامعقول برای دو طرف میشه که براورده نشدنشون مشکل زاست اما اگه یه ارتباط مشخص و تعریف شده و در چارچوب احترام متقابل داشته باشید طوری که همسرتون احساس نکنه خانوادش رو به خاطر شما ازدست داده یا دور شده از اونا فکر میکنم با هوشیاری کامل زندگیتون رو نجات دادید من با ریا و تظاهر مخالفم اما گاهی ما مجبوریم برای حفظ روابطی که برای ما ارزشمندتر هستن ظاهر خودمون رو حفظ کنیم و اگه قلبا از کسی خوشمون نمیاد اما برخورد خوبی البته نه خیلی صمیمی باهاش داشته باشیم و با تحمل این سختی و شاید گذشتن از غرورمون نتیجه ای که در طولانی مدت میگیریم خیلی ارزشمند خواهد بود امیدوارم موفق باشید

باسلام خانم دکتر عزیز
منم باخانم آرام موافقم نیازی نیست خیلی بااونها صمیمی بشید ولی فک میکنم خیلی از رفتارهای همسرتون بخاطر دلخوری شما از خانوادشونه درسته که اونا مقصرن ولی همونقدر که خانواده شما براتون عزیزن ودوست ندارید کسی باعث دلخوری وناراحتیشون باشه همسرتون هم همینطورند حتی اگه مطمئن باشند که اونا هم مقصرن شک نکنید قلبا به شما حق نمیدن که بااونا رفت وآمد نداشته باشید چه بسا پدرو مادرشون هم مدام این قضیه رو به ایشون یادآوری کنند وبگن اگه زنت به ما بی توجه تقصیر تو البته اینا همش حدسایه منه،من یه پیشنهاد دارم البته نمیدونم چقدر درسته ولی میگم به نظرم به یه بهانه به شوهرتون بگید قصد دارید اشتباه اونارو فراموش کنید وبه همسرتون بگید اونا رو دعوت کنند تو مهمانی که اونا تشریف میارن خانواده خودتون هم باشند مطمئنا اونا شرمنده هستن واگر همسرتون اونارو دعوت کرد ونیومدن اونوقت شوهرتون متوجه میشه که اونا مقصرن وحداقل دیگه ازشما دلخور نیست واعتمادش به اونا کمتر وبه شما بیشتر اگر پیشنهاد نقصی داره یا کلا اشتباهه من ناراحت نمیشم دوستان نظرشون رو بگند وراه حل بهتری پیشنهاد بدن

سلام مجدد

نقل قول:

---

شايد به خاطر اينكه همسرم يك دفعه بعد از اون قهر يك ماهه

---

در واقع با توضیحاتی که داده شد " یک دفعه" نیست چند سال عقبه پشت این یک ماه قهر هست که مورداییشو بررسی کردیم.

در خصوص کارتون و مریضاتون یه چیزایی به نظرم می رسه:
شغل شما چون ارتباطش با آدمها زیاده هم میتونه باعث بشه از دیگران محبت بگیرید هم نفرت.
اولین قدم برای اینکه دیگران ما رو درک کنند اینه که ما هم اون ها رو درک کنیم. مثلا وقتی غر میزنند که زمان زیادی معطل شدند میتونید با یه لحن صمیمانه ای ازشون دلجویی کنید مثلا بگید : " میدونم خیلی معطل شدید و از من ناراحت هستید امیدوارم بتونم بهترین برنامه ی درمانیمو برای شما پیاده کنم" ؛ ممکنه فرد به قدری صبرش کم باشه که این جمله هم فایده نداشته باشه، یه جمله ی دیگه با همین مفهوم بگید . معمولا در بدترین شرایط بعد سه بار خشم فرد فروکش میکنه و اون از شما راضی هم میشه .
حالا این کار رو برا چی انجام بدید؟ آیا این یه جور باجه؟ نه، اینجا قرار نیست از حقی دفاع کنیم ، فقط قصدمون اینه که درک کردن دیگران رو تمرین کنیم. وقتی درکشون کنید اونا هم به شما حق میدند. ترجیح میدید مریضاتون وقتی اتاقو ترک میکنند تو چشماشون رضایت و محبتشونو نسبت به خودتون ببینید یا نفرتشونو ! قطعا مورد اول باعث میشه در پایان کارتون احساس بهتری نسبت به خودتون داشته باشید و با استرس کمتری به خونه برید.
پس از محیط کارتون به عنوان یک مکان تمرینی برای نحوه ی ارتباط با آدمایی که عصبی ناراحت افسرده هستند استفاده کنید چون هم به خودتون و هم به اونها کمک کردید، حس خوبیه وقتی تونسته باشید یه آدم عصبانی رو آروم کنید؛ امتحان کنید! . حالا چطور به خودتون کمک میشه؟ وقتی آخر کار حس بهتری داشته باشید بعدش با آرامش بیشتر و خستگی کمتری به خونه میرید ضمن اینکه وقتی رسیدید خونه شوهرتون رو هم میتونید درک کنید. مثلا وقتی بهتون میگه بهشت زیر پای کارمندان نیست میتونید بهش بگید :" معلومه خیلی اذیتت کردم و از من دلخوری که این جمله رو دربارم بگی، من بهت حق میدم؛ من هر وقت که آماده باشی حاضرم از ناراحتیات بشنوم"
خلاصه با یه تیر سه نشون زدیم: 1-مردم 2- خودتون 3 - شوهرتون

و خلاصه ی دیگه اینکه ، سختی ها موانع و مشکلات زندگی مثل باکتری میمونند، شما باید باهاشون روبه رو بشید تا به نوعی پادتن لازمه در روانتون ساخته بشه و نسبت به شرایط مشابه مقاوم و پایدار بشید.

تا اینجا من گفتم حالا شما بگید تا حالا از همدردی چه چیزایی یاد گرفتید و چقدر تلاش کردید پیادشون کنید؟ گفته بودید بعد از برگشت از مسافرت تاپیکها رو می خونید.

تا هفته ی بعد،(اگر زنده بودم)
خداحافظ

- - - Updated - - -

سلام مجدد

نقل قول:

---

شايد به خاطر اينكه همسرم يك دفعه بعد از اون قهر يك ماهه

---

در واقع با توضیحاتی که داده شد " یک دفعه" نیست چند سال عقبه پشت این یک ماه قهر هست که مورداییشو بررسی کردیم.

در خصوص کارتون و مریضاتون یه چیزایی به نظرم می رسه:
شغل شما چون ارتباطش با آدمها زیاده هم میتونه باعث بشه از دیگران محبت بگیرید هم نفرت.
اولین قدم برای اینکه دیگران ما رو درک کنند اینه که ما هم اون ها رو درک کنیم. مثلا وقتی غر میزنند که زمان زیادی معطل شدند میتونید با یه لحن صمیمانه ای ازشون دلجویی کنید مثلا بگید : " میدونم خیلی معطل شدید و از من ناراحت هستید امیدوارم بتونم بهترین برنامه ی درمانیمو برای شما پیاده کنم" ؛ ممکنه فرد به قدری صبرش کم باشه که این جمله هم فایده نداشته باشه، یه جمله ی دیگه با همین مفهوم بگید . معمولا در بدترین شرایط بعد سه بار خشم فرد فروکش میکنه و اون از شما راضی هم میشه .
حالا این کار رو برا چی انجام بدید؟ آیا این یه جور باجه؟ نه، اینجا قرار نیست از حقی دفاع کنیم ، فقط قصدمون اینه که درک کردن دیگران رو تمرین کنیم. وقتی درکشون کنید اونا هم به شما حق میدند. ترجیح میدید مریضاتون وقتی اتاقو ترک میکنند تو چشماشون رضایت و محبتشونو نسبت به خودتون ببینید یا نفرتشونو ! قطعا مورد اول باعث میشه در پایان کارتون احساس بهتری نسبت به خودتون داشته باشید و با استرس کمتری به خونه برید.
پس از محیط کارتون به عنوان یک مکان تمرینی برای نحوه ی ارتباط با آدمایی که عصبی ناراحت افسرده هستند استفاده کنید چون هم به خودتون و هم به اونها کمک کردید، حس خوبیه وقتی تونسته باشید یه آدم عصبانی رو آروم کنید؛ امتحان کنید! . حالا چطور به خودتون کمک میشه؟ وقتی آخر کار حس بهتری داشته باشید بعدش با آرامش بیشتر و خستگی کمتری به خونه میرید ضمن اینکه وقتی رسیدید خونه شوهرتون رو هم میتونید درک کنید. مثلا وقتی بهتون میگه بهشت زیر پای کارمندان نیست میتونید بهش بگید :" معلومه خیلی اذیتت کردم و از من دلخوری که این جمله رو دربارم بگی، من بهت حق میدم؛ من هر وقت که آماده باشی حاضرم از ناراحتیات بشنوم"
خلاصه با یه تیر سه نشون زدیم: 1-مردم 2- خودتون 3 - شوهرتون

و خلاصه ی دیگه اینکه ، سختی ها موانع و مشکلات زندگی مثل باکتری میمونند، شما باید باهاشون روبه رو بشید تا به نوعی پادتن لازمه در روانتون ساخته بشه و نسبت به شرایط مشابه مقاوم و پایدار بشید.

تا اینجا من گفتم حالا شما بگید تا حالا از همدردی چه چیزایی یاد گرفتید و چقدر تلاش کردید پیادشون کنید؟ گفته بودید بعد از برگشت از مسافرت تاپیکها رو می خونید.

تا هفته ی بعد،(اگر زنده بودم)
خداحافظ

سلام اسرین عزیز
بعضی از پستهاتون اشک به چشمم آورد چون دقیقا خودمو به یادم آورد. الان دخترم بزرگ شده و وقتی از سرکار برمی گردم با گریه سراغم نمیاد شیر نمی خواد. دلم پره ازون وقتایی که خسته از سرکار برمی گشتم بچه ام تو بغلم بودو رسیدگی میخواست از طرف دیگه در حال آشپزی بودم(چون همسرم غذای شب مانده نمی خورد). در صورتی که کوچکترین اشاره ای می کردم که چرا کمک نمی کنی میگفت سرکار نرو. درآمدمو خرج می کرد ولی قادر به پذیرش تبعات کار کردن خانمش نبود. ماهم چون تو شهر نسبتا کوچکی هستیم پرستار و خدمه گرفتن زیاد رایج نیست و به دید خوبی نگاه نمی کنن مشکلات زیادی هم داره. یادم میاد که واسه یه ماموریت یه روزه که من حدالامکان واجباشو می رفتم از طرف شوهرم چقدر سرزنش و توبیخ می شدم و درگیری های شدید داشتیم. باور کنین بهشت زیر پای همین مادرهاست. سراغ دارم خانمهای جوان خانه داری که تا ظهر می خوابن و همیشه طلبکارن و درآمد شوهراشون مستقیما صرف تجملات و تفریحاتشونه و پیش شوهر هم عزیزتر هستن. وقتی دخترمو کلاسهای آموزشی می برم به ندرت مادر خانه داری رو می بینم که بچه شو آورده باشه چون استراحتشون ارجح تره. من هم می تونم بعد از ظهر رو استراحت کنم ولی از وقت خودم بخاطر آینده دخترم می گذرم. من هم شدیدا اهل مطالعه بودم و اصلا برای پیشرفت کارم لازمه با توجه به اینکه دفاع دکترا دارم نیاز به تحقیق دارم ولی وقتی به خونه می رسم دنیای من عوض میشه. خوشبختانه سرکارم وقت اضافی واسه اینکار دارم. واسه ارشد و دکترا همینطوری خوندم و قبول شدم.
درآمد چندین ساله ام هم صرف خرید خونه و مخارج زندگی شده ناراضی نیستم چون زندگی آرامی دارم ولی گاهی فشار روحی زیادی متحمل میشم به محض اینکه حرکت ناشایستی از دخترم سر میزنه شوهرم پیش همه میگه بچه ای که مادر بالاسرش نباشه تربیتش اینه.
شوهرم الان خیلی بهتر شده حتی بخشی از مسولیت نگهداری بچه رو به عهده گرفته کارش طوریه که صبحها وقتش آزاده و صبحها از دخترم نگهداری می کنه.
بیایید قبول کنیم که بعضی خانمها باید در جامعه حضور داشته باشن با توجه به استعداد و روحیه ای که دارن. دوستان نگین که باید خانه دار می بودین و اشتباه کردی و ...
ما چیز زیادی نمی خواهیم بقولی آدم گاهی دلش میخواد یکی باشه بگه خانم عزیز خسته نباشی خیلی زحمت می کشی برا زندگیمون ازت سپاسگذارم. بذار امروز من ظرفها رو بشورم.

- - - Updated - - -

سلام اسرین عزیز
بعضی از پستهاتون اشک به چشمم آورد چون دقیقا خودمو به یادم آورد. الان دخترم بزرگ شده و وقتی از سرکار برمی گردم با گریه سراغم نمیاد شیر نمی خواد. دلم پره ازون وقتایی که خسته از سرکار برمی گشتم بچه ام تو بغلم بودو رسیدگی میخواست از طرف دیگه در حال آشپزی بودم(چون همسرم غذای شب مانده نمی خورد). در صورتی که کوچکترین اشاره ای می کردم که چرا کمک نمی کنی میگفت سرکار نرو. درآمدمو خرج می کرد ولی قادر به پذیرش تبعات کار کردن خانمش نبود. ماهم چون تو شهر نسبتا کوچکی هستیم پرستار و خدمه گرفتن زیاد رایج نیست و به دید خوبی نگاه نمی کنن مشکلات زیادی هم داره. یادم میاد که واسه یه ماموریت یه روزه که من حدالامکان واجباشو می رفتم از طرف شوهرم چقدر سرزنش و توبیخ می شدم و درگیری های شدید داشتیم. باور کنین بهشت زیر پای همین مادرهاست. سراغ دارم خانمهای جوان خانه داری که تا ظهر می خوابن و همیشه طلبکارن و درآمد شوهراشون مستقیما صرف تجملات و تفریحاتشونه و پیش شوهر هم عزیزتر هستن. وقتی دخترمو کلاسهای آموزشی می برم به ندرت مادر خانه داری رو می بینم که بچه شو آورده باشه چون استراحتشون ارجح تره. من هم می تونم بعد از ظهر رو استراحت کنم ولی از وقت خودم بخاطر آینده دخترم می گذرم. من هم شدیدا اهل مطالعه بودم و اصلا برای پیشرفت کارم لازمه با توجه به اینکه دفاع دکترا دارم نیاز به تحقیق دارم ولی وقتی به خونه می رسم دنیای من عوض میشه. خوشبختانه سرکارم وقت اضافی واسه اینکار دارم. واسه ارشد و دکترا همینطوری خوندم و قبول شدم.
درآمد چندین ساله ام هم صرف خرید خونه و مخارج زندگی شده ناراضی نیستم چون زندگی آرامی دارم ولی گاهی فشار روحی زیادی متحمل میشم به محض اینکه حرکت ناشایستی از دخترم سر میزنه شوهرم پیش همه میگه بچه ای که مادر بالاسرش نباشه تربیتش اینه.
شوهرم الان خیلی بهتر شده حتی بخشی از مسولیت نگهداری بچه رو به عهده گرفته کارش طوریه که صبحها وقتش آزاده و صبحها از دخترم نگهداری می کنه.
بیایید قبول کنیم که بعضی خانمها باید در جامعه حضور داشته باشن با توجه به استعداد و روحیه ای که دارن. دوستان نگین که باید خانه دار می بودین و اشتباه کردی و ...
ما چیز زیادی نمی خواهیم بقولی آدم گاهی دلش میخواد یکی باشه بگه خانم عزیز خسته نباشی خیلی زحمت می کشی برا زندگیمون ازت سپاسگذارم. بذار امروز من ظرفها رو بشورم.

سلام دوست عزیز، شما باید یه چیزاییو در نطر بگیرین تقصیر خانواده شوهر شما نیست که مادرتون برای شما زحمت کشیدن مادرتون درسته که از خودگذشتگی زیاد داشتن اما برای شما بوده ،اگرم.نمیکردن در مادربودنشون بازم فرقی نمیکرد شما الان به خاطر خودتون پزشک شدید به خاطر خودتون دارین ادامه میدین خودتون میخواین موفق باشین خودتون این راهو انتخاب کردین همسر شما چنین چیزی برای شما نخواستن ، خودتون میتونید کار تونو بیخیال بشید به زندگیتون بچسبید برای یه مدت ولی شما از شوهرتون انتظار دارین در صورتی که شما برای خودتون دارید اینکارا رو میکنید، مادر شما خواسته شما موفق باشین خداروشکر موفق شدین خواسته بچه هاش خوب و تحصیلکرده بار بیان که بهترین کارو کرده ولی الان زندگی شما مستقله باید براساس زندگی خودتون تصمیم بگیرین ب ای همه ی ما اختلاف با خانوادت همسر پیش اومده چه بسا خیلی بدتر از مورد شما بوده ولی کسی قطع رابطه نکرده مگه استیناها شما دارین خیلی سخت میگیرین که چون زندگی گذشته شما اینجوری بوده باید همه رعایت کنن و حرفی نزنن مگه همچین چیزی ممکنه امیدوارم راه درستو انتخاب کنین

سلام دوست عزیزم

من و شما خیلی شبیه به هم هستیم حتی می تونم بگم 90 درصد. تاپیک شما و 2 صفحه اول پستتونو که خوندم انگار خودم نوشته بودم کاملا درکتون می کنم . منم اینجا با شرایط شما کمک خاصی بهم نشد چون واقعا کسی درک نمی کنه وقتی برای خودت کسی باشی زحمت کشیده باشی به اینجا رسیده باشی و بهترین مادر دنیا رو داشته باشی، بعد چن نفر آدم کج فهم بیان بدترین توهینارو بهت بکنن حمایتت نکنن مالی به کنار عاطفی منظورمه و همه بیان بگن تو ببخش . نمی شه بخشید حس بدیه . خورد کردن یه آدم کار کمی نیست که بشه بخشید. توهین کردن نا حق بخشیدنی نیست منم خانواده شوهرم با تمام خوبیهایی که من و خانوادم در حقشون کردیم (احترام هایی که از ما دیدن) بدترین حرفارو به من زدن و وصله ها رو به من چسبوندن و به من گفتن از پسرمون جدا شو و برو . مشکلات من مثل شماست و حسامون مشترکه . نمی دونم دارم کار درست رو انجام می دم یا نه اما حداقل دارم یه کاری می کنم که حرص و جوش نخورم . منم مثل شما باهاشون روبرو نمی شم و نشدم همسرمم قبول کرده منم مثل شما رفتم شهر همسرم و رفتیم خونه دوست همسرم موندیم . به مادربزرگش سر زدیم و اونجا خونوادشو دیدم تنها حرفی که رد و بدل شد سلام و خداحافظی بود حتی تو صورتشونم نگاه نکردم. توام همین روند رو ادامه بده نمی گم اذیت نشدم چرا تمام دست و پام می لرزید اما بهتر از اینه که رو خطاهاشون چشم پوشی کنی . کارآزموده را دوباره آزمودن خطاست الان هم ببخشی و آشتی کنی بازم یه جور دیگه خوردت می کنن خودتو بالا بگیر براشون قیافه بگیر آدما خاکی مثل من و شما همین بلاها از طرف آدمایی که نمی فهمن سرشون میاد. چون همسر شما هم قبول کرده باهاشون روبرو نشی روبرو نشو حداقل تا وقتی حرفشون نمی شه راحتی بذار آرزو کنن یه بار ببیننت من شرطی گذاشتم برای دیدنشون اینکه رسما بیان از من و مادرم عذرخواهی کنن تا دوباره رفت و امد کنم همسرم گفت هیچ وقت نمیان منم گفتم پس هیچ وقت هم من نمی رم. لج و لجبازی نیست غرورم شکسته راه جبران رو با عذرخواهی از خودم و خونوادم باز گذاشتم دیگه تصمیم با اوناست تا اون موقع هم من دیگه راحتم.
امیدوارم کمکی کرده باشم در مورد کار خونه هم مشکل شمارو دارم هم بیرون کار می کنم هم خونه باید غذا بپزم و مرتب کنم هم واسه حقوقم برنامه ریزی می شه. هنوز واسه اون راهی پیدا نکردم پیدا کنم شمارو فراموش نمی کنم.

سلام به همه همدردي ها.من يه مدت چيزي از مشكلاتم ننوشتم چون ميخواستم مطالبي كه دوستان مخصوصا اقايm.reza گفتند رو بخونم واقعا ممنونم مخصوصا زندگي سوده رو خوندم گفته بودين طولاني ولي من همه تاپيكهاشون و خوندم خيلي چيزها ياد گرفتم ...خيلي خيلي...هيچ وقت فكر نميكردم رابطه كه يكسال بود سرد شده بود فقط با مديريت من درست بشه نميگم صد در صد واي حداقل هشتاد درصد رفتار همسرم بهتر شده يادمه يه جمله تو همين سايت خوندم نوشته بود زنان بادرايت شوهرانشان را پادشاه ميكنند و خود ملكه ميشوند اما زنان بي درايت ميخواهند شوهرانشان غلامشان باشند...راستش يه كم شوهرم و پادشاه كردم خيلي جواب داد واقعا اين سايت خيلي مفيد و خوبه كاش همه اين سايت و ميشناختن...دلم ميخواد وقت داشته باشم تاپيك هاي همه رو بخونم و راهنمايي ها دوستان زندگي همه وجه مشتركات زيادي داره كاش قبل ازدواج همه زنها روحيات مردها و همه مردها روحيات زنها رو ميشناختن ...كاش توي مدرسه ها و دانشگاه ابن مطالب و درس بدن..من تونستم خانواده همسرم و ببخشم ديگه فكر كردن به كارهاشون عذابم نميده ...اصلا ديگه بهشون فكر نميكنم....ساعت كاريم و كم كردم فعلا مطالعه درسي و گذاشتم كنار تا حس اعتماد همسرم و مهم بودن زندگي م از درس و بفهمه ...شروع كردم به پختن كيك و اشپزي به غذاي همسرم اهميت ميدم ديگه از خونه مادرم غذا نميارم خودم درست ميكنم خيلي خسته ميشم ولي چون هدفم رو دنبال ميكنم انرژي مي گيرم قبلا همسرم به غذا ايراد ميگرفت ولي الان يه وقتهاي خودش ميگه خودت و اين همه واسه غذا اذيت نكن يه چيز ساده ميخوريم واسش انواع دسرها رو سعي ميكنم درست كنم در مورد غر زدنهاش هم واقعا كم شده به زور و تشويق فرستادمش كلاس ورزش...قبلا رو بچه خيلي حساس بود اگه يه خط رو صورت بچه ميافتاد كلي غر ميزد اما همين امروز صبح بچه پيش من بود افتاد و تمام دهنش خون شد دندونش خورد زمين اما همسرم هيچي به من نگفت چون ديد من خودم از ناراحتي دارم گريه ميكنم حس مادرانه كه فكر ميكرد دارم و با تمام وجودم بهش فهموندم تو يكي از تاپيك هام گفتم كه همسرم بهم گفت بهشت زير پاي مادران است نه كارمندان و من خيلي ناراحت شدم اما چند وقت پيش وقتي همسرم خستگي من و ديد گفت واقعا كار بيرون و بچه داري باهم سخته...يه بار بهش گفتم من خوشبخترين زن دنيام گفت چرا؟گفتم چون يه بچه ناز و يه شوهر مهربان و يه كار خوب دارم برق خوشحالي تو چشماش حس كردم...راستش به خاطر اينكه بچه مون شبها زياد بيدار ميشد بين خودمون ميخوابونديم كه نوبتي بيدار شيم چند وقت پيش بچه رو اون طرف خوابوندم و خودم پيشش خوابيدم گفت چرا اينكار و ميكني؟؟گفتم چون اينجا جاي من...گفت تا صبح بايد زياد بيدار شي گفتم مهم نيست...مهم اينه كه پيش تو باشم ....واسه خونه هم هيچي نميخرم كل خريدهاي خونه رو سپردم به خودش البته يه وقتهايي كه لازم باشه خريدهاي اورژانسي و انجام ميدم...حتي يه بار بهم گفت اين شهر كوچيك همه تو رو به عنوان متخصص ميشناسن جلوه خوبي نداره بري نانوايي يا سبزي فروشي هر چي لازم داريم بگو من ميخرم....خلاصه فعلا از همه ممنونم راستش فكر نميكردم اخلاقش عوض بشه ...فقط بايد بتونم اين روش و ادامه بدم اميدوارم بتونم گذشته رو فراموش كنم...اميدوارم بتونم همونطور كه در ظاهر ابراز علاقه به همسرم نشون ميدم بتونم در باطن هم دوسش داشته باشم الان هنوز قلبا دوسش ندارم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اسرين٨٥

سلام به همه همدردي ها.من يه مدت چيزي از مشكلاتم ننوشتم چون ميخواستم مطالبي كه دوستان مخصوصا اقايm.reza گفتند رو بخونم واقعا ممنونم مخصوصا زندگي سوده رو خوندم گفته بودين طولاني ولي من همه تاپيكهاشون و خوندم خيلي چيزها ياد گرفتم ...خيلي خيلي...هيچ وقت فكر نميكردم رابطه كه يكسال بود سرد شده بود فقط با مديريت من درست بشه نميگم صد در صد واي حداقل هشتاد درصد رفتار همسرم بهتر شده يادمه يه جمله تو همين سايت خوندم نوشته بود زنان بادرايت شوهرانشان را پادشاه ميكنند و خود ملكه ميشوند اما زنان بي درايت ميخواهند شوهرانشان غلامشان باشند...راستش يه كم شوهرم و پادشاه كردم خيلي جواب داد واقعا اين سايت خيلي مفيد و خوبه كاش همه اين سايت و ميشناختن...دلم ميخواد وقت داشته باشم تاپيك هاي همه رو بخونم و راهنمايي ها دوستان زندگي همه وجه مشتركات زيادي داره كاش قبل ازدواج همه زنها روحيات مردها و همه مردها روحيات زنها رو ميشناختن ...كاش توي مدرسه ها و دانشگاه ابن مطالب و درس بدن..من تونستم خانواده همسرم و ببخشم ديگه فكر كردن به كارهاشون عذابم نميده ...اصلا ديگه بهشون فكر نميكنم....ساعت كاريم و كم كردم فعلا مطالعه درسي و گذاشتم كنار تا حس اعتماد همسرم و مهم بودن زندگي م از درس و بفهمه ...شروع كردم به پختن كيك و اشپزي به غذاي همسرم اهميت ميدم ديگه از خونه مادرم غذا نميارم خودم درست ميكنم خيلي خسته ميشم ولي چون هدفم رو دنبال ميكنم انرژي مي گيرم قبلا همسرم به غذا ايراد ميگرفت ولي الان يه وقتهاي خودش ميگه خودت و اين همه واسه غذا اذيت نكن يه چيز ساده ميخوريم واسش انواع دسرها رو سعي ميكنم درست كنم در مورد غر زدنهاش هم واقعا كم شده به زور و تشويق فرستادمش كلاس ورزش...قبلا رو بچه خيلي حساس بود اگه يه خط رو صورت بچه ميافتاد كلي غر ميزد اما همين امروز صبح بچه پيش من بود افتاد و تمام دهنش خون شد دندونش خورد زمين اما همسرم هيچي به من نگفت چون ديد من خودم از ناراحتي دارم گريه ميكنم حس مادرانه كه فكر ميكرد دارم و با تمام وجودم بهش فهموندم تو يكي از تاپيك هام گفتم كه همسرم بهم گفت بهشت زير پاي مادران است نه كارمندان و من خيلي ناراحت شدم اما چند وقت پيش وقتي همسرم خستگي من و ديد گفت واقعا كار بيرون و بچه داري باهم سخته...يه بار بهش گفتم من خوشبخترين زن دنيام گفت چرا؟گفتم چون يه بچه ناز و يه شوهر مهربان و يه كار خوب دارم برق خوشحالي تو چشماش حس كردم...راستش به خاطر اينكه بچه مون شبها زياد بيدار ميشد بين خودمون ميخوابونديم كه نوبتي بيدار شيم چند وقت پيش بچه رو اون طرف خوابوندم و خودم پيشش خوابيدم گفت چرا اينكار و ميكني؟؟گفتم چون اينجا جاي من...گفت تا صبح بايد زياد بيدار شي گفتم مهم نيست...مهم اينه كه پيش تو باشم ....واسه خونه هم هيچي نميخرم كل خريدهاي خونه رو سپردم به خودش البته يه وقتهايي كه لازم باشه خريدهاي اورژانسي و انجام ميدم...حتي يه بار بهم گفت اين شهر كوچيك همه تو رو به عنوان متخصص ميشناسن جلوه خوبي نداره بري نانوايي يا سبزي فروشي هر چي لازم داريم بگو من ميخرم....خلاصه فعلا از همه ممنونم راستش فكر نميكردم اخلاقش عوض بشه ...فقط بايد بتونم اين روش و ادامه بدم اميدوارم بتونم گذشته رو فراموش كنم...اميدوارم بتونم همونطور كه در ظاهر ابراز علاقه به همسرم نشون ميدم بتونم در باطن هم دوسش داشته باشم الان هنوز قلبا دوسش ندارم

---

:104::104::104::104::104:
احسنت ! آفرین!
خیلی پست قشنگی زدین ! من که خیلی لذت بردم ، بخصوص اینکه تو روز تعطیل هم درگیر کار و خستگی باشم و همچین پستی به آدم یه همچین انرژیه عالی ای بده.
همین روند رو ادامه بدین .آگه شما زندگیتونو در اولویت قرار بدید مطمئن باشید میتونید ارتقای شغلی و تحصیلیتونم در آینده ی نه چندان دور با یه برنامه ریزی مناسب طوری که هر چیزی سر جای خودش باشه، پیگیری کنید با این تفاوت که اون موقع حمایت ها و همراهی های شوهرتونم دارید و از لحظات زندگیتون بیشتر لذت می برید.
اگه من مدیر همدردی بودم یه چند ماه شارژ رایگان بهتون می دادم! :311:

سلام اسرین عزیز خیییییییییلی خوشحالم :227::43::104:براتون امیدوارم همیشه باخبراخوش بیاید و تغییراتی رو که توزندگیتون انجام دادید ونتیجه مطلوبش رو بنویسید که بقیه دوستان که شرایط مشابه شما دارند استفاده کنند

[QUOTE=suzana;415568]سلام اسرین عزیز
بعضی از پستهاتون اشک به چشمم آورد چون دقیقا خودمو به یادم آورد. الان دخترم بزرگ شده و وقتی از سرکار برمی گردم با گریه سراغم نمیاد شیر نمی خواد. دلم پره ازون وقتایی که خسته از سرکار برمی گشتم بچه ام تو بغلم بودو رسیدگی میخواست از طرف دیگه در حال آشپزی بودم(چون همسرم غذای شب مانده نمی خورد). در صورتی که کوچکترین اشاره ای می کردم که چرا کمک نمی کنی میگفت سرکار نرو. درآمدمو خرج می کرد ولی قادر به پذیرش تبعات کار کردن خانمش نبود. ماهم چون تو شهر نسبتا کوچکی هستیم پرستار و خدمه گرفتن زیاد رایج نیست و به دید خوبی نگاه نمی کنن مشکلات زیادی هم داره. یادم میاد که واسه یه ماموریت یه روزه که من حدالامکان واجباشو می رفتم از طرف شوهرم چقدر سرزنش و توبیخ می شدم و درگیری های شدید داشتیم. باور کنین بهشت زیر پای همین مادرهاست. سراغ دارم خانمهای جوان خانه داری که تا ظهر می خوابن و همیشه طلبکارن و درآمد شوهراشون مستقیما صرف تجملات و تفریحاتشونه و پیش شوهر هم عزیزتر هستن. وقتی دخترمو کلاسهای آموزشی می برم به ندرت مادر خانه داری رو می بینم که بچه شو آورده باشه چون استراحتشون ارجح تره. من هم می تونم بعد از ظهر رو استراحت کنم ولی از وقت خودم بخاطر آینده دخترم می گذرم. من هم شدیدا اهل مطالعه بودم و اصلا برای پیشرفت کارم لازمه با توجه به اینکه دفاع دکترا دارم نیاز به تحقیق دارم ولی وقتی به خونه می رسم دنیای من عوض میشه. خوشبختانه سرکارم وقت اضافی واسه اینکار دارم. واسه ارشد و دکترا همینطوری خوندم و قبول شدم.
درآمد چندین ساله ام هم صرف خرید خونه و مخارج زندگی شده ناراضی نیستم چون زندگی آرامی دارم ولی گاهی فشار روحی زیادی متحمل میشم به محض اینکه حرکت ناشایستی از دخترم سر میزنه شوهرم پیش همه میگه بچه ای که مادر بالاسرش نباشه تربیتش اینه.
شوهرم الان خیلی بهتر شده حتی بخشی از مسولیت نگهداری بچه رو به عهده گرفته کارش طوریه که صبحها وقتش آزاده و صبحها از دخترم نگهداری می کنه.
بیایید قبول کنیم که بعضی خانمها باید در جامعه حضور داشته باشن با توجه به استعداد و روحیه ای که دارن. دوستان نگین که باید خانه دار می بودین و اشتباه کردی و ...
ما چیز زیادی نمی خواهیم بقولی آدم گاهی دلش میخواد یکی باشه بگه خانم عزیز خسته نباشی خیلی زحمت می کشی برا زندگیمون ازت سپاسگذارم. بذار امروز من ظرفها رو بشورم.

- - - Updated - - -
ما هم مثل توایم عزیزم
ولی همیشه اونی که طلبکارانه تر رفتار کنه عزیزتره
به قول مادرشوهرم " دست پسرام درد نکنه که اجازه دادن عروسا برن سرکار"
در حالیکه یه هزار تومن من و جاری ها برا خودمون خرج نکردیم .