ناامید و افسردگی از هدف هام

[bb12]

سلام
دوستان حدود یک هفته یا 10 روز هست که حس ناامیدی نسبت به زندگی به آینده به هدف هایی که دارم گرفتم
وفتی از صبح ها از خواب پامیشم احساس می کنم بی ارزش هستم و تمام مراحلی که طی کرده ام تا به هدف هام برسام بی ارزش بوده و هیچ ارزشی نداره
منی که این 10 روز پیش به سوی هدفهام پیش می رفتم الان سست و بی حال بی هدف و ناامید از زندگی روزهام رو شب و شب هام رو به روز می رسونم
مرتبا بعد از دانشگاه میام و می خوابم مواقعی که صبح ها کلاس دارم می خواهم که همین طور بخوابم و پا نشم
زود عصبانی میشم همش با خونوادم بد رفتاری می کنم در صورتی که در قلبم می دونم کارم بده و باید بابت بد اخلاقیم عذر خواهی کنم ولی غرورم اجازه نمی ده یا تا حالا در این مواقع عذر نخواستم نمی تونم انجامش بدم
خونه ما دو طبقس توی طبقه پایین که کسی نمی شنه من می شینم و فقط مواقع خوردن غذا و شب ها می رم بالا ....
این طور به نتیجه رسیدم که باعث این ناامیدی و ناراحتی و سستی من خونوادم هستن چون همش صبح ها تا لنگه ظهر می خوابن مثلا من ساعت 8 که کلاس دارم تا مثلا ساعت 11 یا 12 موقع برگشتن می بینم که مامانم خوابیده یا خواهرم خوابیده وقتی این صحنه ها رو می بینم ناراحت می شم
مثلا مادرم مریض میشه صد بار می گم بریم دکتر گوش نمی کنه و همین طور می خوابه باز این صحنه ناراحتم می کنه
یعنی کلا از رفتار و اخلاق طرز زندگانی خونوادم تا حدودی خسته شدم برای همین فعلا به این نتیجه رسیده ام که تو طبقه پائین که نشسته ام وسایلی رو تهیه کنم و در اینجا بخور داشته باشم و لباس هام هم پائین بیارم و فقط در موارد ضرروی برم پیششون یک تلویزیون هم تهیه کنم هر چند توان تهیه این موارد رو ندارم می دونید چرا؟
چون تا اینجا هدف با بهتره بگم تخصصی رو که دنبال کرده ام ( مربوطه به شبکه های کامپیوتری) و دوره هایی که گذرانده و زحماتی که کشیده ام هست. و توان این رو دارم که از این راه نون در بیارم
منتها این ناامیدی باعث شده دست و بالم بسته بشه حتی به دانشگاه هم با ناامیدی برم
نمی دونم چی کار کنم ؟ تلاش می کنم که بخندم و شاد باشم باد دیدن فیلم طنز یا با رفتن به بیرون یا موزیک گوش دادن ولی این لحظات خوب آنی میاد و میره و تاثیری روم نمی زاره .

[شکوه]

سلام.

فقط تو این 10 روز چنین حسی داری؟ یعنی اتفاق خاصی افتاده ده روز پیش؟ به نظرم با این توصیفی که از خانواده کردی باید مدت بیشتری تو این حال بوده باشی اما کم کم داره کاراییت

پایین میاد. بیشتر فکر کن ببین مطمئنی. البته مسئله ی خاصی نیست ولی اگه حست مدت طولانی تری باشه فرق میکنه.

اما اگه مدت کمیه و کاهش وزن یا کاهش اشتها هم داشتی به نظرم حتما یه دکتر برو و چکاب بده.

تو خودت آدمی هستی که تابستونا خوشحال تره و تو فصل پاییز یا زمستون ناراحت تر؟

بچه ی چندمی؟ چرا نسبت به مادرت این همه حس مسئولیت داری؟

راستی وقتی کار نمیکنی در طول روز چیکار میکنی؟ آخه میگی میتونم برم سر کار ولی نمیرم. میخوام ببینم وقتتو چه جوری میگذرونی؟ از نظر مالی احتیاج داری و نمیری؟

این سوالا رو پرسیدم تا بیشتر از خودت بگی و شاید دوستان بهتر بتونن بهت کمک کنن.

[bb12]

سلام.

فقط تو این 10 روز چنین حسی داری؟ یعنی اتفاق خاصی افتاده ده روز پیش؟ به نظرم با این توصیفی که از خانواده کردی باید مدت بیشتری تو این حال بوده باشی اما کم کم داره کاراییت

پایین میاد. بیشتر فکر کن ببین مطمئنی. البته مسئله ی خاصی نیست ولی اگه حست مدت طولانی تری باشه فرق میکنه.

اما اگه مدت کمیه و کاهش وزن یا کاهش اشتها هم داشتی به نظرم حتما یه دکتر برو و چکاب بده.

تو خودت آدمی هستی که تابستونا خوشحال تره و تو فصل پاییز یا زمستون ناراحت تر؟

بچه ی چندمی؟ چرا نسبت به مادرت این همه حس مسئولیت داری؟

راستی وقتی کار نمیکنی در طول روز چیکار میکنی؟ آخه میگی میتونم برم سر کار ولی نمیرم. میخوام ببینم وقتتو چه جوری میگذرونی؟ از نظر مالی احتیاج داری و نمیری؟

این سوالا رو پرسیدم تا بیشتر از خودت بگی و شاید دوستان بهتر بتونن بهت کمک کنن.

قبلن ها هم این حسو داشتم ولی داشتن هدفی در زندگیم باعث شده بودم اون مشکلات تقریبا کم رنگ بشن
من معمولا همه فصل ها خوشحالم فصلی که ازش خوشم نمیاد پائیزه و بیشتر از زمستون خوشم میاد چون یکی از دلیلاش تو این فصل به دنیا اومدم
بچه اول هستم و کلا یک خواهر دارم که از من کوچیکه . به مادرم اسمشو حس مسئولیت نذاریم بیشتر همیشه خواستم که سر حال و بگو بخند در خونوادم باشه تا ناخوشی و ناراحتی ... چون بیشتر مادر من ناراحت پسند هست یعنی بیشتر سمت مسایلی که ناراحتش میکنه و اعصابش رو به هم میریزه ، میره چندین هزار بار هم توصیه کردم به سمت این مسایل نره ولی همینی که هست

کار که نه ولی فعلا دانشجو هستم از وقتی کلاس های دانشگاهیم شروع شده این حس ناامیدی بهم دست داده
چون برای خودم یک تخصص دارم می تونم سفارش کار بگیرم ولی این حس ناامیدی بدجور زمین گیرم کرده که نمی تونم حرکتی کنم . از نظر مالی شدید احتیاج دارم چون نزدیک به 3-4 سال هست تا حدود 70-80 درصد مستقل هستم
یک قدرتی رو تو خودم حس می کنم که می تونم در کارم بسیار موفق شوم ( از نظر کسب درآمد و مسائل مالی) ولی این ناامیدی عین یک باتلاق می مونه که هر چقدر تلاش کنم که ازش بیرون بیام بیشتر و بیشتر توش فرو می رم .
کسب درآمد بهم حس اعتماد به نفس فوق العاده ای میده انگار که با اخلاق ترین آدم روی زمین میشم مهربون تر می شم نسبت به آینده امیدوارتر احساس میکنم خوشبخت ترین آدم روی زمینم

[bb12]

کسی نبود جوابی بده؟
همچنان ناامیدیم پابرچاست

[اقای نجار]

سلام
به نظرم یه کاری پیدا کن برو سرکار ، من احساستو میفهم یه وقتایی که من بیکار بودم همینطور میشدم ،یادمه میرفتم پارک بعد وقتی این پیر مرد و پیر زنهارو می دیدم از خودم بدم میومد.
کار تو روحیه ات خیلی تاثیر میذاره، زیادم مشکل پسند نباش هر کاری پیدا شد برو. بالاخره دانشجویی شاید کار مرتبط با رشته ات نباشه ولی هم تجربه یه محیط جدید برات خوبه هم از این حالو احوال میای بیرون
راستی نگفتی چند سالهته؟

[bb12]

اقای نجار ممنونم از پاسختون .
کار که از خدامه منتها سنی رو دارم که حتما باید مرتبط با رشته ام کاری باشه که هم تجربه بشه برام هم میدونم که روحیه میگیرم منتها فعلا ناامید از هرچیزم زیاد میخام بخوابم تا بلکه این کابوس تموم بشه و من دوباره با عزم و قدرت و انگیزه کامل دنبال هدفهام باشم و بیشتر بخونم و یادبگیرم و قوی باشم
باور کنید کل حسابی که دارم الان 20 هزار تومان در حساب هست اولین باره که تو این چند سال مستقلیم برام اتفاق میفته حس عجیبیه الان بیشتر اونایی که ندارن رو درک میکنن
پول برام اعتماد به نفس میاره نباشه هم میشم مثل الان
و یک چیز دیگه کار هم اعتماد به نفس برام میاره مخصوصا کار مرتبط با شبکه...
دیگه به فکر آخرین راه حلم یعنی یافتن کار .... منتها دراز کشیدم رو تخت که انگار دارم یه چیزی رو در خوابم آرزو میکنم نمیدونم چه جوری از این وضعیت در بیام

[شیدا.]

شاید خانواده ات افسردگی دارند که دائم می خوابند و بی خیال و بی حس و حالند.

[bb12]

من مشکلم رو پیچیده توضیح دادم که لایق یک راه حل اساسی نیستم؟

[stu]

من سگ سیاهی داشتم که نامش افسردگی بود
هر وقت که این سگ سیاه ظاهر می شد ، من احساس تهی بودن می کردم و زندگی به نظرم بسیار کند می آمد
او در هر زمان و مکانی ممکن بود بی دلیل ظاهر شود
سگ سیاه مرا به لحاظ ظاهری و احساسی پیرتر از سن و سالم کرده بود
وقتی انگار همه دنیا در حال لذت بردن از زندگی بودند ، من تنها میتوانستم زندگی را از دریچه سگ سیاه ببینم
فعالیت هایی که قبلابرایم شادی آوربودند ناگهان همگی با حضور او لذتشان را از دست دادند
سگ سیاه دلش میخواست اشتهایم را کور کند
او حافظه و قدرت تمرکزم را خراب کرده بود
انجام دادن هر کاری و رفتن به هر جایی با وجود سگ سیاه ، نیازمند قدرتی فرا انسانی بود
در موقعیت های اجتماعی ، او به شدت اعتماد به نفسم را از من می گرفت
بزرگترین ترس من این بود که مردم وضعیت مرا بفهمند و مرا قضاوت کنند
به خاطر شرمی که از انگ سگ سیاه داشتم مدام نگران این بودم که کسی آن را ببیند
برای همین انرژی زیادی را صرف مخفی کردن آن می کردم
مخفی نگه داشتن یک دروغ حسی بسیار سخت است
سگ سیاه باعث میشد فکرها و حرف هایم همه منفی باشند
او مرا کج خلق می کرد و باعث میشد بودن در کنارم برای دیگران سخت شود
او احساس عشق را در من به کلی نابود کرده بود
او بیشتر از همه دلش میخواست مرا هر روز با افکار منفی تکراری بیدار کند
او همچنین به من یادآوری میکرد که قرار است چه روز سخت و خسته کننده ای در پیش رو داشته باشم
داشتن یک سگ سیاه درزندگی ، به معنای کمی غمگین بودن ، بی حوصله بودن و دل گرفتگی های گذرا نیست
بلکه بسیار بدتر و مجموعه ای از همه این حس هاست
هر چه سنم بالاتر می رفت ، سگ سیاه بزرگ و بزرگتر می شد و به تدریج دیگر همیشه با من بود
من با هر آنچه که از دستم بر می آمد، سعی میکردم او را از خودم دور کنم ، اما او بر من غلبه می کرد
و مغلوب شدن در مقابل او هر بار از تلاش برای غلبه کردن بر او راحت تر میشد
به همین خاطر من به استفاده سرخود از دارو و الکل دست زدم که هرگز حقیقتا کمک کننده نبودند
سرانجام من به طور کامل از همه چیز و همه کس ایزوله شدم
سگ سیاه موفق شده بود زندگیم را از من بگیرد
وقتی تو تمام لذت های زندگی را از دست میدهی ، کم کم سوالی در ذهنت ایجاد میشه که : اصلا زندگی چه فایده ای داره ؟
خوشبختانه ، این نقطه زمانی بود که من از

کمک تخصصی استفاده کردم
این اولین قدم بهبود و نقطه عطف بزرگی برای تغییر من در زندگی بود
من یاد گرفتم که مهم نیست که باشی ، سگ سیاه میلیون ها نفر را دچار مشکل می کند و احتمال دچار شدن به این مشکل برای همه یکسان است
همچنین من یاد گرفتم که هیچ قرص و داروی جادویی وجود ندارد . دارو درمانی می تواند تا حدی کمک کننده باشد و برخی هم در کنار آن نیازمند رویگردهای رواندرمانی دیگری هست
من همچنین یاد گرفتم که باز و صادق بودن با اطرافیان در مورد احساساتم می تواند در تغییر این روند بسیار کمک کننده باشد
از همه مهمتر من یاد گرفتم که از سگ سیاه نترسم و مهارت هایی را به او بیاموزم
هر چقدر ذهن شما خسته تر و بیشتر تحت فشار باشد، توانایی شما کمتر است پس من آموختم چطور ذهنم را آرام کنم
از نظر بالینی اثبات شده که ورزش منظم برای درمان افسرگی خفیف و متوسط به اندازه داروی ضد افسردگی موثر است
پس قدم بزنید ، بدوید و بگذارید سگ سیاه از شما عقب بماند
برای خود دفترچه ای تهیه کنید . نوشتن افکار بر روی کاغذ موجب تخلیه و همین طور اغلب باعث بدست آوردن بینش میشود
همچنین مواردی که می توانید به خاطرشان خوشحال و قدردان باشید را ثبت کنید
مهمترین موضوعی که باید به خاطر داشته باشید این است که هر چقدر هم اوضاع بد شود ، اگر مسیر درستی در پیش بگیرید و با افراد درستی مشورت کنید ، روزهای سیاه سگی خواهند گذشت
نمی توانم بگویم از بابت وجود سگ سیاه خوشحالم اما او برایم معلم بی نظیری بود
او مرا مجبور کرد که زندگیم را دوباره ارزیابی و از نو ساده کنم
من آموختم که به جای فرار کردن از مشکلاتم بهتر است با آنها موجه شوم
سگ سیاه ممکن است همواره بخشی از زندگی من بماند ، اما دیگر هرگز آن هیولای سابق ، نخواهد بود
ما با هم کنار آمده ایم. با آگاهی ، صبر ، نظم و شوخ طبعی می توان بدترین سگهای سیاه را شفا بخشید
اگر دچار مشکل هستید هرگز از کمک خواستن نهراسید
کمک خواست به هیچ وجه مایه خجالت نیست
تنها چیزی که مایه خجالت است از دست دادن یک زندگی است ...


سلام داداش
منم زیاد ردیف نیستم و انرژی و حس و حال جوونیمو ندارم ، بهترین راه ورزش کردنه ، بهت پیشنهاد میکنم سال جدید برو استخر و بدنسازی
مطمئن باش بهتر میشی ، اگه خیلی افسردگیت زیاده برو مشاوره ، من افسردگیم فکر کنم خفیف باشه ولی با ورزش کنترلش میکنم

[اقای نجار]

باstu موافقم به نظرم افسرده باشی (البته من مشاور نیستم) ولی بازم بهت میگم برو سر یه کاری حالا هر چی بود اتلیه عکاسی ، لباس فروشی و ... یا هر چی
من یه دوستی دارم فوق متالورژی دانشگاه تهرانه باور کن داره تو یه کارخونه کارگری میکنه، نمیگم بری کارگر شی(که اصلا ایرادی هم نداره) میگم الان واقع بین باش اولا تو دانشجویی و وقتت ازاد نیست دوما اوضاع اقتصادی خرابه و خود به خود کار کمه سوما مهارت و تجربه زیادی نداری که کسی بهت اعتماد کنه . فعلا یه کاری پیدا کن که خرجت دربیاد و از این حال خارج شی بعد کم کم میری تو رشته خودت یا هر رشته ای که دوست داری