با ریای ذهنی چه کنم؟

[امیدوار66]

سلامی چو بوی خوش آشنایی به همه دوستان و مشاوران عزیز
مشکلی که من دارم اینه که همیشه فکر میکنم همه دارن منو میبینن البته موقعی که اونا نیستن مثلا همش فکر میکنم کارای خوب و بدمو میبینن. این ذهنیت خیلی منو اذیت میکندو منو به یه آدم ریاکار تبدیل کرده.
وقتی میخام کاری کنم که مثلاگناه باشه همش فکر میکنم دوستم هم هست و سرزنشم میکنه و میگه از تو بعیده.سر نماز فکر میکنم سجده هامو یکی میبینه و میگه آفرین یا اگه بخام تند بخونم ازاونی که میبینم خجالت میکشم.توی حموم فکر میکنم دارن منو می بیننبیرون فکر میکنم منو میبینن و یا ازم تعریف میکنن یا ازم بد میگن.
به نظر شما من چمه.از کارشناسان و آقای sci خواهش میکنم کمکم کنند. دلم میخاد خودم باشم و همش فکر نکنم کسی داره منو می بینه..................................

[ammin]

سلام دوست عزیز؛احتمالا دیگران رو بیش ازحدارزیابی میکنی که درتنهایی یاجاهای دیگه انعکاسش رو به شکل اینکه اونا دارن تورومیبینن،دریافت میکنی یعنی درحقیقت همه ی اون نگاهها خودت هستی که باید باهاشون متحدبشی ودرخودت جذب وحلشون کنی.

[امیدوار66]

ممنون دوست عزیز. میشه برای اجراش راه کارهای عملی بگین؟

- - - Updated - - -

یعنی چی که من اونا رو بیش از حد ارزیابی میکنم؟آره اونا برام مهمن ولی من در عین حال خودمو نسبت به همه بهتر میدونم در حالیکه ممکنه اونا بالاتر باشن ولی من در دلم بهشون توهین میکنم بعد مثلا اگه تو دلم مسخرشون کنم دلم براشون میسوزه و عذاب وجدان میگیرم.
همش فکر میکنم فهمیده و داره شماتتم میکنه.فکر میکنم یکی دیگه داره اینارو بهم میگه یعنی خدا داره جوابمو میده. میشه بگین چه کار کنم دیگران برام مهم نباشن؟این موضوع منو اذیت میکنه.همش فکر اینم که اگه الان یکیو تو دلم مسخره کنم یکی دیگه توسط خدا جلوی راهم قرار میگیره و منو مسخره میکنه.

[ammin]

ارزیابی بیش ازحد دیگران یعنی اینکه اونا زیاد زیر ذره بین تو قرار دارند...البته بخشی ازمشکلت هم خود_خواسته بوده یعنی به خاطراینکه مثلاگناه نکنی تصورکردی دیگران دارن بهت نگاه میکنن که دراین صورت بخشی اون حب وبغض های سرنمازیاجاهای دیگه مربوط به "فرا من"یا تقریباوجدانت میشه....اما راهکارهای عملی:اول خودت روجدا ازجامعه ندون همه جامعه ومردم به نوعی جنبه هایی ازخودماهستندوماهم جنبه هایی ازجامعه کسی از دیگران برترنیست برترین انسان پیامبربودکسانی که اونو نمیشناختندنمیتونستن تشخیص بدهندکدوم یک ازمردم پیامبرهست...امامثلاقبل نمازسعی کن با اون تصویری که بهت نگاه میکنه متصل بشوی وباهاش ارتباط برقرارکنی انگارکه عضوی ازبدنت هست ذهنت بقیه کار روانجام میده واونوباتو متحد و یکی میکنه....درموردمردم لزوماوقطعا بازگشت مجازات گونه تمسخراتت نیست چون درحضور دیگران کسی روتمسخرنکردی...توبا اون تمسخراتت نشون میدی باجنبه ای ازوجود خودت مشکل داری ونیازمندپذیرش خودتی همانطورکه هستی...به نظرم بهتره بیشتربامردم بجوشی وحتی الامکان نمازهات روبه جماعت بخونی اینطوری زودترمشکلت رفع میشه...درنهایت،میدان وشعاع راحت بودنت رو وسیعترکن مثلامواقعی که راحتی بین چه کسانی هستی یک خانواده یا خانوار؟خب حالا کم کم اجازه بده تمام کره زمین وآدمهاش جزئی ازحوزه راحتیت باشه چون باتوجه به سنت(اگه متولد ۶۶هستی)تقریبا باتمام ابعاد جامعه آشنایی کلی داری.احساس فاصله یعنی یک دفاع دربرابرعدم شناخت جامعه ولی تو دیگه این شناخت کلی روبدست آوردی(هرجا ازصحبتهام نامفهوم هست بگوتابیشترتوضیح بدم گاهی به خاطرکم حجم نویسی پست زیاد انتزاعی بیان میکنم)شرکت درکلاسهای یوگاومراقبه هم احتمالا کمکت کنه

[deljoo_deltang]

من فکر می کنم دچار وسواس فکری شده باشی. من نمی دونم درمانش چیه ولی می دونم وسواس یک نوع عارضه هستش یعنی اصل مشکل نیستش. اما با درمان این عارضه می تونی به اصل اون پی ببری. شاید بهتر باشه به روانشناس بالینی مراجعه کنی .

[ammin]

وقتی دیگران زیاد زیر ذره بینت باشن انعکاسش این میشه که خودت هم فکرمیکنی زیاد زیر ذره بین اونایی .اماوقتی اونارو جزئی ازخودت وهمه روجزئی ازیک پیکره بدونی مشکل شروع به حل شدن میکنه:بنی آدم اعضای یک پیکرندکه درآفرینش ز یک گوهرند...

[فرشته مهربان]

امیدوار66 گرامی

به تالار همدردی خوش آمدی

مشخصه که رنج زیادی را تحمل می کنی و اذیت می شوی و حق هم داری . بسیار کار خوبی کردی که راه مشاوره را در پیش گرفته ای و من توصیه می کنم که حتماً حضوراً نزد یک روانشناس بالینی برو

از سن و سال و موقعیت تحصیلی و کاری و خانوادگیت اطلاعاتی ندادی . این اطلاعات کمک می کند در راهنمایی بهتر .

عجالتاً آنچه به نظر بنده می رسد در شما « توهم ترس » وجود دارد ، ترس از افشا شدن ..... شما در درون خودت خودت را قبول نداری ، نسبت به خودت احساس و پنداره ای منفی داری و گرفتار یک احساس گناه پیوسته هستی ، اما در عین حال با این وضعیت کنار نیامده و نپذیرفته ای و یک تعارض را شکل داده ، یعنی در درون نسبت به خودت قضاوت مثبت نداری و خودت را پر خطا می بینی اما در برون برعکس آن را تلاش داری ، یعنی خود برتر بینی در رابطه و رفتار با دیگران داری . ....

آن قضاوت منفی درونی موجبات حالتی به نظر من البته خفیف از احساس حقارت را فراهم کرده که برای فرار از آن ، در رابطه با دیگران ولو در حد قضاوتهای ذهنی هم شده تحقیر را در پیش گرفته ای چرا که گاه احساس حقارت در افرادی که به شدت با آن درگیر و از آن بطور ناخودآگاه فراری هستند و این وضعیت خود را نشناخته و راه علاج درست را طی نمی کنند، سر به تکبر و تحقیر دیگران یا حتی گاه خود شیفتگی میزند ....

اینکه شما در همه موقعیتی احساس می کنی دیگران شما را می بینند و مهم اینه که منفی می بینند ، به احتمال قوی به آنچه گفتم بر می گردد ، که البته اگر سن خود را ذکر می کردی مطمئن تر می شد نظر داد

در خصوص ریشه این وضعیت نیاز به مراجعه به روانشناس و روانکاوی هست . اما به نظرم با شناخت درمانی و در پی آن رفتار درمانی می توانی بر این حالت غلبه کنی و پنداره خود را بازسازی مثبت داشته باشی و .....

موفق باشید .

[امیدوار66]

ممنون از پاسختون. تا حدی مغزمو سبک کردید.حرفاتون درسته. صد خط و بیشتر توضیح بدین من منتظرم.شاید لازم باشه براتون اون لحظه رو تعریف کنم.وای تو امامزاده بودم . دلم شکست همسر خواستم خدا اون پسر عوضیو به من انداخت. من 4 سال تمام فکر میکردماون همسرمه.اون از پسرای فامیله که من دلم براش سوخت بعد همش فکر کردم شوهرمه و باهاش ازدواج میکنم. وای خدا چقدر روحمو باهاش یکی کردم. شبا....آشغالحالا فهمیدم خیال بوده. اون حالا جزیی از باور من شده. من نمی تونم اونو فراموش کنم.حال همچین آدمیو درک می کنید؟.............

- - - Updated - - -

فرشته ی مهربان هر چه گفتید درست است مثل همیشه ولی این کارارو من با خودم کردمحالم خوب نیست.ولی انقدر باجزییات براتون مینویسم تا همه کمکم کنید شما وجناب آمین راست میگید.

- - - Updated - - -

راستی اینکه گفتم حال منو درک میکنید منظور بدی نداشتم خواستم خالی بشم.همین.

- - - Updated - - -

من دختری بیست و هفت ساله ام و دانشجو.خانواده ام همه تحصیلکرده اند. و وضع مالی نسبتا خوب.اهل نماز و روزه ام و باحجاب.انگار خواستم باحجابم تاییدم کنن.ازتو دارم میترکم چون خودم نیستم.
اینکه کم کم می نویسم برای اینه که کسی میاد نمیتونم ادامه بدم.ولی براتون مینویسم اندازه ی دنیا خواستین نخونین فوقش میگین دیوونس. ولی سبک میشم.تورو خدا موضوعو تا من خوب بشم ادامه بدین.همتون واقعا فرشته این.شما که فرشته ی مهربانی اصلا حرف نداری

[ammin]

کسی ازحرفای تو نرجیده خودت اینطوری فکرکردی.درمورداون پسربیشترتوضیح بده مگه قول وقراری بهت داده یاچطور سر راهت قرارگرفته؟اون قسمت که گفتی ‏"حالافهمیدم خیال بوده"مبهم هست بیشترتوضیح بده...یه مقدارهم ازانگیزه کارهای روزمرت بگو که چراوچطورانجام میدی نظام پاداش وجزاش تو ذهنت چطوری هست؟چه کارهای رو واسه دل خودت انجام میدی؟چه جاهایی فکرمیکنی خودت نیستی واین آزارت میده؟چه جاهایی خودت بودی ولذت بردی؟آیا تناقضاتی داری که آزارت بده؟اوناچی هستند؟

[مهرااد]

سلام امیدوار عزیز. امیدوارم مشکلت خ زود حل بشه. عزیزم از اینکه گفتی " میگین دویوونس" به این نتیجه رسیدم خیلی ذهن خوانی می کنی. اخه واسه چی ادم باید همچین فکری بکنه! خب این ها همه مشکله که باید حل بشه! مثلا کسی که سرماخوردس شما بهش م یگی دیوانه!!!!

نمی دونم این تاپیک بهت کمک می کنه یا نه. ولی حتما یه سر بهش بزن

http://www.hamdardi.net/thread-26620.html

امیدوارم به دردت بخوره