تنها ترین دوقطبی دنیا

[mail.for.mob]

به نام خدا.
سلام به همه عزیزان. راستش نمیدونم از کجا بگم. تو این زمونه همه آدمها به نوعی با مشکلات زندگی دارن دست و پنجه نرم می کنند، یکی ازون آدمها هم منم. یک بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی یا همون bipolar disorder. الان تقریبا 25 سال دارم اما اونقدر در ارتباطات کلامی و به طور کلی ارتباط اجتماعی ضعیف هستم که حتی در رساندن ساده ترین مفاهیم هم با مشکل مواجهم.
رفتارهای من اصلا طبیعی نیست، وقتی بیرون قدم میزنم، فقط بالا و پایین رفتن سر آدمها رو میبینم،حتی یه بار پدرم از کنارم رد و من اونو نشناختم، من اصلا تو لحظه "اکنون" نیستم! تو یه دنیای دیگه ام ، از درون دارم یخ میزنم نه از سرما، از افسردگی و تنهایی. تو این سن نمیتونم وارد اجتماع بشم، نمیتونم با اجتماع ارتباط برقرار کنم، روز به روز دارم تنها تر میشم... مخصوصا با این بیماری.
حالا به نظر شما من حق دارم ازدواج کنم؟ چرا باید کسی رو وارد این مشکلات کنم؟ اصلا کسی حاضر میشه با یک دوقطبی زندگی کنه؟
به نظر خودم باید تا آخر تنها زندگی کنم، نباید زندگی کسی رو خراب کنم.
با همه این مشکلات، خدا رو شکر میکنم. هرچه از دوست رسد نیکوست. ممنون از وقتی برای خوندن نوشته هام گذاشتید.

[جوانه؟؟؟]

خیلی ساده است تو حال زندگی کن
سعی کن از هر پنج حس (بینایی شنوایی چشایی بوایی و لامسه) همزمان استفاده کنی و همشونو احساس کنی
از روزی 10 تا 20 ثانیه شروع کن
و بعد مدت زمان تو حال رو بیشتر و بیشتر کن
اگه درست انجام بدی خیلی حس خوبیه

در ضمن میتونی موقع غذا خوردن امتحان کنی این تمرینو کاملا از 5 حس استفاده کن

[mail.for.mob]

خیلی ساده است تو حال زندگی کن
سعی کن از هر پنج حس (بینایی شنوایی چشایی بوایی و لامسه) همزمان استفاده کنی و همشونو احساس کنی
از روزی 10 تا 20 ثانیه شروع کن
و بعد مدت زمان تو حال رو بیشتر و بیشتر کن
اگه درست انجام بدی خیلی حس خوبیه

در ضمن میتونی موقع غذا خوردن امتحان کنی این تمرینو کاملا از 5 حس استفاده کن

ممنون از راهنماییتون. حتما امتحانش میکنم. اما یه نکته ای هست و اون بیماری منه. حالات بیماری رو نمیشه توضیح داد، مثلا حوصله نداری از جات پاشی، یا غذا بخوری. حس غم انگیزی من انگار انتقال پیدا میکنه. هرجا میرم یه جو سنگین حکم فرما میشه، انگار با خودم یخ حمل کنم!

[جوانه؟؟؟]

فراموشش کن
تمرینی که گفتم نیاز به هیچ کاری نداری هیچ توانی همین الانم میتونی انجامش بدی کافیه حس کنی
فقط باید این 5 حسو داشته باشی تو هر شرایطی میتونی امتحانش کنی
موقع غذا خوردن و دوش گرفتن عالیه
امتحان کن و مطمئن باش نتیجه میده
ناخودآگاه آدم لبخند میزنه

[reihane_b]

سلام

حس غم انگیزی من انگار انتقال پیدا میکنه. هرجا میرم یه جو سنگین حکم فرما میشه، انگار با خودم یخ حمل کنم!

:confused: چرا اینطور فکر میکنید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تا حالا برای درمانتون پیش روانپزشک ،روانشناس رفتید؟نتیجه نداشته؟

[راحیل خانوم]

سلام.به تالار همدردی خوش اومدید :)

میشه یه کم بیشتر خودتونو معرفی کنید؟من متوجه نشدم شما دخترید یا پسر :D

اول برای کسانی که با بیماری افسردگی دو قطبی آشنا نیستن این تاپیک رو معرفی میکنم:
http://www.hamdardi.net/thread-24066.html


دوست عزیز من کاملا با این بیماری آشنا هستم.تو یه دوره ای حتما باید دارو درمانی انجام بشه.به تشخیص پزشک.اصلا نباید فکر کنید که میشه بدون پزشک این بیماری رو کنترل کرد

علاوه بر این که باید زیر نظر پزشک باشید باید خودتون هم کاملا وقتتون رو پر کنید.مخصوصا ورزش.ورزش های هوازی.شنا هم خیلی خوبه
کلاسای هنری هم برید و کارای هنری انجام بدید که به آرامش درونی کمک میکنه.درضمن این کلاسا روابط اجتماعی تون رو بیشتر میکنه و دوستای خوبی پیدا میکنید و از تنهایی درمیاید

من برداشتم اینه که شما اعتماد به نفستون هم پایینه.ورزش و کسب مهارت های مختلف میتونه اعتماد به نفستون رو زیاد کنه.
برای ارتباط اجتماعی هم خب دراین مورد مطالعه کنید.یه سرچ بزیند مطالب خوبی هستا

درمورد ازدواج من شخصا میشناسم کسی رو که این بیماری رو داره،درسشو ادامه داده،الان دانشجوی دکترا است و ازدواج هم کرده.البته از همون اول هم طرفشون رو درجریان بیماریشون قرار دادن
از همین شخص هم شنیدم که میگفت درمان با طب سنتی خیلی کمکش کرده،مثلا دو سه دور زالو انداخته و حجامت و فسد کرده (البته همزمان زیر نظر پزشک خودشم بوده ها)

بیماری افسردگی دوقطبی بیماری هست که باید افسارشو به دست بگیرید وگرنه شما رو دنبال خودش میکشونه.خودتون باید مهارش کنید
تا جایی که من اطلاع دارم این بیماری بعد از 25 سالگی افت و خیزش کمتر میشه

اینا چیزی بود که به ذهن من رسید.امیدوارم موفق و سلامت باشید :)

[mail.for.mob]

سلام

:confused: چرا اینطور فکر میکنید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تا حالا برای درمانتون پیش روانپزشک ،روانشناس رفتید؟نتیجه نداشته؟

من تحت نظر روانپزشک هستم، اما پیش روانشناس نرفتم. راستش من به دکترها اعتماد ندارم! درک عمیقی ندارند (نه همه)، خودشون رو باهوش تر از بیمار میدونند، در حالی که در بسیاری از موارد اینطور نیست، (از دکترها معذرت میخوام، اما این نظر شخصی من بود). البته روانپزشکم خیلی بهم کمک کرده، اما همچنان بیش از حد به داروها اعتقاد داره!
من مجبورم همیشه لبخند های fake و مصنوعی به لب داشته باشم تا دیگران متوجه غم درونی من نشن، :(، به نظر شما روانشناس میتونه کمکی بکنه؟ من که فکر نمیکنم.

- - - Updated - - -

میشه یه کم بیشتر خودتونو معرفی کنید؟من متوجه نشدم شما دخترید یا پسر :D

ممنون از توجه و وقتی که گذاشتید برای راهنمایی من.
بنده پسر هستم. و فارغ التحصیل رشته مهندسی نرم افزار.

دوست عزیز من کاملا با این بیماری آشنا هستم.تو یه دوره ای حتما باید دارو درمانی انجام بشه.به تشخیص پزشک.اصلا نباید فکر کنید که میشه بدون پزشک این بیماری رو کنترل کرد

حق کاملا با شماست. چهار سال است درگیر این بیماری هستم، و کاملا روی آن شناخت دارم.و به ثبات خلقی رسیدم، اما مشکل من همون طور که گفتم عدم اعتماد به نفس و ضعف در برقراری ارتباط است، که شما فرمودید در کلاس های هنری شرکت کنم، اما فکر میکنم سن من مناسب این کلاسها نباشد. اما سعی میکنم ورزش را به طور جدی پیگیری کنم.

بیماری افسردگی دوقطبی بیماری هست که باید افسارشو به دست بگیرید وگرنه شما رو دنبال خودش میکشونه.خودتون باید مهارش کنید
تا جایی که من اطلاع دارم این بیماری بعد از 25 سالگی افت و خیزش کمتر میشه
اینا چیزی بود که به ذهن من رسید.امیدوارم موفق و سلامت باشید :)

باز هم ممنون از راهنمایی شما.

[sabr]

به نام خدا.
سلام به همه عزیزان. راستش نمیدونم از کجا بگم. تو این زمونه همه آدمها به نوعی با مشکلات زندگی دارن دست و پنجه نرم می کنند، یکی ازون آدمها هم منم. یک بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی یا همون bipolar disorder. الان تقریبا 25 سال دارم اما اونقدر در ارتباطات کلامی و به طور کلی ارتباط اجتماعی ضعیف هستم که حتی در رساندن ساده ترین مفاهیم هم با مشکل مواجهم.
رفتارهای من اصلا طبیعی نیست، وقتی بیرون قدم میزنم، فقط بالا و پایین رفتن سر آدمها رو میبینم،حتی یه بار پدرم از کنارم رد و من اونو نشناختم، من اصلا تو لحظه "اکنون" نیستم! تو یه دنیای دیگه ام ، از درون دارم یخ میزنم نه از سرما، از افسردگی و تنهایی. تو این سن نمیتونم وارد اجتماع بشم، نمیتونم با اجتماع ارتباط برقرار کنم، روز به روز دارم تنها تر میشم... مخصوصا با این بیماری.
حالا به نظر شما من حق دارم ازدواج کنم؟ چرا باید کسی رو وارد این مشکلات کنم؟ اصلا کسی حاضر میشه با یک دوقطبی زندگی کنه؟
به نظر خودم باید تا آخر تنها زندگی کنم، نباید زندگی کسی رو خراب کنم.
با همه این مشکلات، خدا رو شکر میکنم. هرچه از دوست رسد نیکوست. ممنون از وقتی برای خوندن نوشته هام گذاشتید.

سلام دوست عزیز
راستش من هم همچین مشکلی داشتم و دارم و نمی دونستم اسم بیماریم چیه و تازه چند وقته فهمیدم.
من هم مثل شما به شدت از ازدواج فرار می کردم چون می ترسیدم یکی دیگه رو هم مثل خودم خراب کنم. ولی آخرش به اصرار شدید پدر و مادر مجبور شدم تن به ازدواج بدم و بدبخت شدم.
بیماریم بدتر شد و طولانی تر.
چقدر گریه کردم این ازدواج شکل نگیره ولی نشد.
الانم تمام تلاشم رو برای زندگیم دارم می کنم زن و بچه ام ازم راضی اند ولی خودم از این زندگی که براشون درست کردم راضی نیستم. این فشارهای روحی منو فلج کرده، شدم یک آدم غیرنرمال. وقتی بیرون می رم همین احساس شما رو دارم. در روابط اجتماعی خیلی ضعیفم در این حد که به جهت عدم توان دفاع از خود چند بار کارم رو از دست دادم.
اخیرا دو ساله به دارو تن دادم کمی قدرت کنترل رو بیشتر می کنه ولی فهمیده ام که فقط اراده است که می تونه خوبم کنه و باید باهاش بجنگم.

- - - Updated - - -

به نام خدا.
سلام به همه عزیزان. راستش نمیدونم از کجا بگم. تو این زمونه همه آدمها به نوعی با مشکلات زندگی دارن دست و پنجه نرم می کنند، یکی ازون آدمها هم منم. یک بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی یا همون bipolar disorder. الان تقریبا 25 سال دارم اما اونقدر در ارتباطات کلامی و به طور کلی ارتباط اجتماعی ضعیف هستم که حتی در رساندن ساده ترین مفاهیم هم با مشکل مواجهم.
رفتارهای من اصلا طبیعی نیست، وقتی بیرون قدم میزنم، فقط بالا و پایین رفتن سر آدمها رو میبینم،حتی یه بار پدرم از کنارم رد و من اونو نشناختم، من اصلا تو لحظه "اکنون" نیستم! تو یه دنیای دیگه ام ، از درون دارم یخ میزنم نه از سرما، از افسردگی و تنهایی. تو این سن نمیتونم وارد اجتماع بشم، نمیتونم با اجتماع ارتباط برقرار کنم، روز به روز دارم تنها تر میشم... مخصوصا با این بیماری.
حالا به نظر شما من حق دارم ازدواج کنم؟ چرا باید کسی رو وارد این مشکلات کنم؟ اصلا کسی حاضر میشه با یک دوقطبی زندگی کنه؟
به نظر خودم باید تا آخر تنها زندگی کنم، نباید زندگی کسی رو خراب کنم.
با همه این مشکلات، خدا رو شکر میکنم. هرچه از دوست رسد نیکوست. ممنون از وقتی برای خوندن نوشته هام گذاشتید.

سلام دوست عزیز
راستش من هم همچین مشکلی داشتم و دارم و نمی دونستم اسم بیماریم چیه و تازه چند وقته فهمیدم.
من هم مثل شما به شدت از ازدواج فرار می کردم چون می ترسیدم یکی دیگه رو هم مثل خودم خراب کنم. ولی آخرش به اصرار شدید پدر و مادر مجبور شدم تن به ازدواج بدم و بدبخت شدم.
بیماریم بدتر شد و طولانی تر.
چقدر گریه کردم این ازدواج شکل نگیره ولی نشد.
الانم تمام تلاشم رو برای زندگیم دارم می کنم زن و بچه ام ازم راضی اند ولی خودم از این زندگی که براشون درست کردم راضی نیستم. این فشارهای روحی منو فلج کرده، شدم یک آدم غیرنرمال. وقتی بیرون می رم همین احساس شما رو دارم. در روابط اجتماعی خیلی ضعیفم در این حد که به جهت عدم توان دفاع از خود چند بار کارم رو از دست دادم.
اخیرا دو ساله به دارو تن دادم کمی قدرت کنترل رو بیشتر می کنه ولی فهمیده ام که فقط اراده است که می تونه خوبم کنه و باید باهاش بجنگم.

[shapoor]

صبر عزیز این تاپیک تاریخ گذشته هست. به تاریخ تاپیک ها توجه کنید.

[sabr]

s

صبر عزیز این تاپیک تاریخ گذشته هست. به تاریخ تاپیک ها توجه کنید.

...........
متشکرم shapoor عزیز.
پس لطفا بگید حداکثر زمان تاپیک چقدر باید باشه؟ پس چرا بسته نبود؟