با این ازدواج غلط افسرده و داغونم

سلام
نمیدونم از کجا شروع کنم؟ اگه از اول بخوام بگم خیلی طولانی میشه و حال نوشتن ندارم؛ از طرفی خاطرات بد برام زنده میشه.
شاید حدود دو سال باشه میام تو این سایت و با خوندن تایپیکای دیگه چیزای زیادی یاد گرفتم که ای کاش زودتر میومدم و تا این همه احساس بد که الان تو وجودم هست رو شاید نداشتم.
احساسی که الان دارم اینه که به هیچ چیز و هیچ کس به جز خانوادم علاقه ای ندارم و احساس پوچی می کنم. حتی نمیتونم روی درسم تمرکز کنم و تمومش کنم. هیچ چیز از ته دل خوشحالم نمیکنه و هیچ چیز هم خیلی ناراحتم نمیکنه و این حالات خیلی برام عذاب آور شده. بعد از خدا آخرین امیدم به شماهاست که با راهنمایی هاتون بهم کمک کنین که شاید از این حالت خلاصی پیدا کنم. خودم دلیل این حالاتم رو میدونم ولی نمیتونم حلش کنم نمیدونم شاید باید باهاش کنار بیام بعضی وقتا به حال خودم گریم میگیره هیچ کسی رو ندارم که منودرک کنه چون نمیتونم همه حرفای دلمو به کسی بزنم.
تو زندگی من هیچ عشقی وجود نداره حداقل از طرف من که اینطوره
با این همه فکر و خیال میترسم یه روز دیونه بشم یا اینکه بیماری لاعلاجی بگیرم

سلام دوست عزیز، ولی شما به موضوع تاپیکت آنچنان نپرداختی. راجع ب ازدواج و جدایی و نقش شما درش

چرا کسی چیزی نمیگه یعنی موضوعم اینقدر بی اهمیت به نظر میاد؟
شاید بهتر باشه بیشتر درمورد مشکلم توضیح بدم
من حدود دوساله عقد و یک ساله عروسی کردم. همسرم فامیل نزدیک هست. چند سال بود که خواستگارم بود ولی من هیچ علاقه ای بهش نداشتم یعنی هیچوقت نمیتونستم به عنوان همسر قبولش کنم. چون نه اخلاقش با من جور بود نه از ظاهرش خوشم میومد. اولا که من نمیدونستم خواستگارمه و مامانم اینا خبر داشتن و به من چیزی نگفته بودن. خلاصه تر بگم اینا هر ماه زنگ میدن و خواستگاری میکردن و هر بار مادرم بهشون میگفت که جواب دخترمون منفیه. یه جورایی گردن من مینداخت. تا گذشت و خود همسرم که تا حالا دراین مورد باهام حرفی نزده بود خودش اقدام کرد. منم مودبانه گفتم جوابم منفیه. حالا نکه این ول کن بود.
روزی شاید صدبار زنگ و پیام میداد بعضی وقتا حرف عاشقانه بعضی وقتا فحش رکیک و تهدید
الان که اینارو نوشتم ازش متنفر شدم
فحاشی رو که به من و خانوادم داده فراموش نمیکنم
خلاصه آخر سر با هزار تهدید و بدبختی کاری کرد که باهاش ازدواج کردم. واقعا فکر میکنم اون موقع تو حال خودم نبودم که بهش جواب مثبت رو دادم
الانم بهش هیچ علاقه ای ندارم فقط در حد یه فامیل قبولش دارم نمیدونم چیکار کنم انگار تو یه برزخ گیر کردم
از طلاق گرفتن هم میترسم احساس خفگی بهم دست داده این چیزی نبود که من انتظارش داشتم نمیدونم چه حکمتی پشت این اتفاقا هست

سلام
اینکه ما فکر کنیم هیچ چیز دست خودمون نیست و سرنوشت مارو اینور اونور ببره اصلا درست نیست ... الان رابطتون با شوهرتون چطوره ؟ ینی اخلاقش چطوره ؟چه اخلاقای بدی داره که دوست ندارین و چه خوبیایی داره ؟

در هر صورت انتخاب با خودتون بود و مسئولیتش پای خودتونه ... نمیتونین بگین منو با تهدید مجبور کرد . سعی کنین گذشترو فراموش کنین و زندگی جدیدی شروع کنین.
ولی به خاطر حال و روحیتون حتما به روانپزشک مراجعه کنین .

منم درست مشکلی عین تورو دارم،با این تفاوت که شوهرم غریبه ست و خودم اونو انتخاب کردم با وجود مخالفت خانوادم.ولی حالا که ازدواج کردم و یه دختر دارم.بخاطر دخترم سعی کردم خودم و وفق بدم با شرایط و هر چی محبت کردم بازم نشد،شوهرم خیلی بی انرژی ه،مثلا اصلا نمیتونه تو خونه بامن خوش باشه،یاهمش با دوستاش بیرونه یا خونه پدرشه،هروقت خونست جای اینکه به من انرژی بده همش میگه حوصله م سررفته ،هرچی سعی کردم براش محیط و شاد کنم نشد ،و اثر نداشت،از طرفی فهمیدم مجردیش کل روزاش و پیش دوستاش بوده و خونه نبوده.خیلیم منو دوس داره هر وقت اسم طلاق آوردم میگه طلاق بگیری میکشمت،یا میگه من اینقد بی غیرتم که طلاقت بدم؟کلا تنهایی نمیذاره جایی برم و همیشه زندانم.نمیدونم چیکار کنم

- - - Updated - - -

رها جان اگه من شرایط تو رو داشتم طلاقم و میگرفتم و میرفتم زندگیمو میکردم،ولی از شوهرم خیلی میترسم

سلام دوستان همدردی امیدوارم همگی خوب و خوش باید
از آخرین نوشتم خیلی وقته می گذره توی این مدت ما دو تا دعوای جدی داشتیم که دومیش یه هفته پیش بود و من الان خونه پدرم هستم
با خودم فکر کردم که هرچند برای ازدواجم درست تصمیم نگرفتم اما الان نمیخوام در مورد جدا شدن تصمیم اشتباهی بگیرم
داستانم رو یکبار دیگه از اول میگم هرچند کامل نیست و نمیشه همه اتفاقاتو با جزئیات بگم
من بیت 22 تا 26 سال سن دارم همسرم 6 سال از من بزرگتره و فامیل نزدیک هم هستیم حدود دو سال از ازدواجمون میگذره که کمتر از یکسالش رو تو عقد بودیم، ایشون چندین سال خواستگار من بودن، من اوایل از این موضوع خبر نداشتم و بعدا هم که فهمیدم جوابم به ایشون منفی بود چون اصلا به دلم نمینشست واز لحاظ فکری میدونستم با چیزایی که من تو ذهنم دارم نمیخونه،
خانواده همسرم و خود همسرم وقتی فهمیدن من ناراضیم و بقیه خانوادم راضی، دیگه دست از سرم بر نمی داشتند و هر ماه زنگ میزدند برا خواستگاری
اینم بگم من یه مشکل مادر زادی داشتم که به خاطر اون قضیه کلا میخواستم قید ازدواجو بزنم چون خیلی بزرگش کرده بودم تو ذهنم،
همسرم از یکسال قبل از عقد خودش شروع کرد به تماس گرفتن با من که بفهمه چرا جوابم منفیه و خلاصه تو اون مدت من خیلی جوابش رو نمیدادم ولی خیلی ناراحت بودم براش چون دلم براش میسوخت ایشون تو اون مدت به هیچ وجه تعادل روانی نداشتن یه بار منو فحش میداد یه بار میگفت دوست دارم یه بار تهدید می کرد یعنی این پروسه هر بار تکرار می شد
من اون موقع برا درسم دور از خانوادم بودم و چون آدم آرومی بودم نمیخواستم اونارو در جریان بذارم و تو فامیل شر درست کنم که البته الان از کارم خیلی پشیمونم چون جنگ اول بهتر از صلح آخره.
خانوادم همیشه از اونا تعریف می کردن که آدمای خوب و سالمی هستن واقعا هم خانواده خوبی دارن در کل
منم به حرفاشون فکر میکردم و فکر میکردم حتما من اشتباه می کنم با وجود اینکه به همسرم علاقه ای نداشتم بهش جواب مثبت دادم اما ایشون انگار واقعا مخش تاب داشت چون بعد از جواب مثبت هم باز هم باز هم دعوا های ما ادامه داشت، من یه ویژگی بدی دارم شاید هم خوبی باشه نمیدونم واقعا! با خودم گفتم حالا که بهش جواب مثبت دادم دیگه زیر حرفم نمیزنم چون از نامردی خوشم نمیاد، الان از این به اصطلاح مردونگی زیادم پشیمونم،
تا اینکه بعد از کلی ماجرا ما عقد کردیم و دعواهای ایشون با من بعد از عقد باز ادامه داشت هر بار سر یه موضوع به من گیر میداد از اون موقع من واقعا یه روز خوش تو زندگیم نداشتم و خوشی هام موقتی بوده و به خانوادم هم هیچی نمگفتم اونام از هیچی خبر نداشتن
با وجود این من سعی کردم بهش علاقه پیدا کنم گاهی وقتا به طلاق فکر میکردم ولی به خاطر خانوادم باز کنار اومدم ، من روی حرمت ها خیلی حساسم ولی ایشون باعث شده هرچی حرمت بین ما بوده از بین بره و پای خانواده هارو وسط میکشه من دوست دارم بین خودمون حل شه نه اینکه همه بفهمن، ولی ایشون خاله زنک هستن و خیلی اهل رازداری نیستن و من جرئت ندارم وقتی با هم خوبیم دو کلمه باهاش حرف بزن چون موقع دعوا همه رو میگه، احساس درموندگی می کنم نه جرئت دارم طلاق بگیرم چون هم وابستش شدم هم خانوادم چه گناهی دارن که اینقدر غصه منو بخورن
اخیرا سر یه چیز الکی دعوامون ولی ایشون سریع گوشی رو برداشت به خونشون زنگ زد که بیان تکلیف منو روشن کنن و به من گفت اهل زندگی نیستم
درسته من هم خیلی کم طاقت شدم و منم مقصرم ولی هیچوقت نمیام در این حد دیونه بازی دربیارم به کسی زنگ بزنم و اهل آبروریزی نیستم
الان هم خونه پدرم هستم و با هم هیچ ارتباطی نداریم
به نظرتون زندگی ای که اینطور شروع شده دوام داره؟:47:

خواهش می کنم هر کی راهی به نظرش میاد جلوی پام بذاره
از مدیر همدردی و فرشته مهربان و بقیه اعضا خواهش می کنم بهم کمک کنن چون من واقعا کسی رو ندارم که باهاش مشورت کنم پدرم هم آدم عصبانی ای و اگه من بخوام طلاقو میگیره و نمیشه باهاش مشورت کنم
نمیخوام خودخواه باشم و فکر پدر و مادرم هم هستم نمیتونم ببینم ناراحتن

سلام. من 4 ساله عضو تالار همدردی ام و بیشتر تاپیکها و مشکلات کاربرا رو می خونم، اما تا حالا موردی مثل شما رو ندیده بودم!
زیاد دیدیم که طرف بدون اینکه علاقه ای به همسرش داشته باشه از سر دلسوزی بله رو گفته و ازدواج کرده. ولی این مدل رو ندیدم که پسر موقع خواستگاری تهدید و فحاشی کنه و بعد تازه شما بهش جواب مثبت بدید !!!
مشخصه که شما در سن کم و نهایت خامی و بی تجربگی ازدواج کردید. البته همین الان هم تا حدی تفکرتون منطقی و بالغانه نیست. از این حرفتون مشخصه که گفتید دعوای شما حتی بعد از عقد هم ادامه پیدا کرد. مگه توقع دیگه ای داشتید و دارید؟
اکثریت قبل از ازدواج خودشون و اخلاقشون رو خیلی بهتر می کنن، صبورتر هستند، بیشتر تحمل می کنن و غیر، و قبل از عقد خودشون رو خوب نشون میدن که خرشون از پل بگذره، بعد خودشون رو رها می کنن. یعنی تازه قبل از عقد بیشترین زمان صلح و خوشی باید باشه.

اما برای راه حل شرایط حاضر. زمانی هست که مثلا همسر ایرادات و نقص های اخلاقی داره، که طرف مقابلش میتونی با تلاش و از خودگذشتگی وضعیت رو مدیریت کنه عوض طلاق گرفتن. تا یه درصدی با رفتار خودش رفتار همسرش رو بهتر کنه و تا یه حدی هم باید بسازه و نادیده بگیره .
اما در مورد شما با تعاریفی که از همسرتون گفتید کاملا مشخصه که تعادل روحی ندارند و شخصیتش این طوره. به فکر این هم نباشید که همسرتون رو تغییر بدید. چون هیچ همسری تا حالا نتونسته همسرش رو تغییربده که شما دومیش باشید.
من خودم پیشنهادم بهتون اینه که وقت رو اصلا بیش از این از دست ندید. به فکر حرف مردم یا غصه پدر مادرتون هم نباشید. اگر تصمیمی رو که الان باید بگیرید ، 3 سال بعد بگیرید، هم عمر و موقعیت خودتون رو سوزوندید و هم غم و مشکلات پدرمادرتون رو بیشتر کردید. به این هم فکر کنید شما هنوز جوون هستید و زمان براتون خیلی مهمه. با مشاوره حضوری مشورت کنید و برای تصمیم نهایی وقت رو از دست ندید

سلام
مشکلی براتون پیش اومده و شما میخایید که با محدودیت های زیادی این مشکل رو حل کنید (نه خانوادتون در جریان باشن، خواسته هاتون رو با شوهرتون بطور کامل مطرح نمیکنین که دیگران از راز شما خبردار نشن و ... ) نمیگم دامنه مشکلاتتون رو به همه جا سرایت بدین ولی در حل چنین مشکلاتی جایی لازم میشه که از خطوط قرمزی که برای خودمون تحمیل کردیم عبورکنیم ...
.
من از پست اولتون و نحوه پاسخ مثبت دادنتون و ... احساس کردم مشکل منفعل بودن شما محدود به بعد از ازدواج نمیشه، احساس کردم قبل از ازدواج هم مشکلاتی شبیه افسردگی در شما وجود داشته ...
اگه کمی از ویژگی های شخصیتی دوران مجردی تون بگین شاید ریشه مشکلات در خود شما باشه و نمیتونین اونطور که باید ارتباط موثر و مثبتی با شوهرتون برقرار کنین ...
.
تا حالا پیش مشاور رفتین ؟
جنس تعارضات شما با شوهرتون بیشتر حول چه محوری هست ؟
الان که پیش خانوادتون هستین آیا در جریان هستن ؟ واکنششون چی هست ؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بابک 1369

سلام. من 4 ساله عضو تالار همدردی ام و بیشتر تاپیکها و مشکلات کاربرا رو می خونم، اما تا حالا موردی مثل شما رو ندیده بودم!
زیاد دیدیم که طرف بدون اینکه علاقه ای به همسرش داشته باشه از سر دلسوزی بله رو گفته و ازدواج کرده. ولی این مدل رو ندیدم که پسر موقع خواستگاری تهدید و فحاشی کنه و بعد تازه شما بهش جواب مثبت بدید !!!
مشخصه که شما در سن کم و نهایت خامی و بی تجربگی ازدواج کردید. البته همین الان هم تا حدی تفکرتون منطقی و بالغانه نیست. از این حرفتون مشخصه که گفتید دعوای شما حتی بعد از عقد هم ادامه پیدا کرد. مگه توقع دیگه ای داشتید و دارید؟
اکثریت قبل از ازدواج خودشون و اخلاقشون رو خیلی بهتر می کنن، صبورتر هستند، بیشتر تحمل می کنن و غیر، و قبل از عقد خودشون رو خوب نشون میدن که خرشون از پل بگذره، بعد خودشون رو رها می کنن. یعنی تازه قبل از عقد بیشترین زمان صلح و خوشی باید باشه.

اما برای راه حل شرایط حاضر. زمانی هست که مثلا همسر ایرادات و نقص های اخلاقی داره، که طرف مقابلش میتونی با تلاش و از خودگذشتگی وضعیت رو مدیریت کنه عوض طلاق گرفتن. تا یه درصدی با رفتار خودش رفتار همسرش رو بهتر کنه و تا یه حدی هم باید بسازه و نادیده بگیره .
اما در مورد شما با تعاریفی که از همسرتون گفتید کاملا مشخصه که تعادل روحی ندارند و شخصیتش این طوره. به فکر این هم نباشید که همسرتون رو تغییر بدید. چون هیچ همسری تا حالا نتونسته همسرش رو تغییربده که شما دومیش باشید.
من خودم پیشنهادم بهتون اینه که وقت رو اصلا بیش از این از دست ندید. به فکر حرف مردم یا غصه پدر مادرتون هم نباشید. اگر تصمیمی رو که الان باید بگیرید ، 3 سال بعد بگیرید، هم عمر و موقعیت خودتون رو سوزوندید و هم غم و مشکلات پدرمادرتون رو بیشتر کردید. به این هم فکر کنید شما هنوز جوون هستید و زمان براتون خیلی مهمه. با مشاوره حضوری مشورت کنید و برای تصمیم نهایی وقت رو از دست ندید

---

سلام دوست عزیزم من تقریبا همسن شما هستم
بله مورد من خیلی متفاوته و هرچی تایپیک خوندم با مورد من کاملا متفاوته
آره من واقعا خیلی بچه بودم و ناپخته الان که فکرشو می کنم حرصم میگیره ولی تو این چند سال اینقدر غصه گذشته رو خوردم دیگه خستم ب نظرم خوبه که آدم تو مجردی بآ جنس مخالف در حد متعارف هم کلام بشه چون حداقل بعضی چیزارو یاد میگیره من خیلی ساده بودم اون موقع ولی دیگه کاریه که شده
من خیلی دلسوزی بیخود می کنم برای بقیه و چو بشم خوردم
تو دوران عقد دعوای ما مثلا سر اینکه به من میگفت بآید خانوادت بزارن تنها بریم بیرون یعنی اصلا نذاشت یکی دو هفته بگذره کم کم برا خانوادم عادی بشه هرچند اصلا هم آدمای سخت گیری نیستند یا اینکه سر اینکه کجا مراسم بگیریم که اون دست من نبود و پدرم این شرط گذاشته بود که مراسم شهر ما باشه چون فامیلای مشترکمون همه اینجا هستن
و خیلی موارد ریز و درشت دیگه که الان مخم دیگه هنگ کرده اونارو بگم
بعد از یه هفته با مادرش اومد دنبالم ولی من گفتم برنمیگردم حداقل فعلا آمادگی ندارم که برگردم

سلام
دعا میکنم خداوند متعال بهت آرامش بده
خب من که گیج شدم بلاخره خوب یا بد،زشت یا زیبا کاریه که شده. همه ی ما اشتباه میکنیم
دیگه خودتو سرزنش نکن

خواهش میکنم،التماس میکنم ،مواظب باش فقط دیگه حامله نشین

برین پیش یه مشاور خوب و باتجربه لازم باشه خودشون شما رو قانع میکنن طلاق بگیرین
خداوند بزرگ بخشنده و مهربان است
اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‏ اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى‏ آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.(زمر-ایه 53)
اینها تنها قطره‌ای از دریای بیکران رحمت خداست

دوست عزیز حرف های شما را که خواندم فهمیدم که شما تقریبا صد در صد مشکلات را متوجه همسر می کنید و خودتان را عمیقا خالی از عیب و محق می دانید.
مهم ترین کاری که می توانید بکنید تغییر این نگرش است که همانطور که همسر شما ایراد دارد شما نیز دارای معایبی هستید.
در مورد مشکلات نیز خواهشا در مورد چند مسئله توضیح دهید.
شغل همسر شما و فشار های اقتصادی که بیرون از خانه روی دوشش است.
میزان ارضای جنسی همسر شما و میزان تحریکات جنسی بیرون از خانه که متوجه همسر شما است( که البته به دلیل معضل بد حجابی و اختلاط بسیار زیاد است)
ارضای عاطفی و حس مامن و تسکین بود خانه و زن.

و به عنوان یک راهکار مهم فرزندان زیاد و سختی های بزرگ کردن آنها یکی از بهتری راهکارهای رهایی از مشکلات اینچنین است که امیدوارم شما بجای تصمیم مخرب طلاق تا پنج سال آینده حد اقل سه فرزند داشته باشید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط saeeded

سلام
مشکلی براتون پیش اومده و شما میخایید که با محدودیت های زیادی این مشکل رو حل کنید (نه خانوادتون در جریان باشن، خواسته هاتون رو با شوهرتون بطور کامل مطرح نمیکنین که دیگران از راز شما خبردار نشن و ... ) نمیگم دامنه مشکلاتتون رو به همه جا سرایت بدین ولی در حل چنین مشکلاتی جایی لازم میشه که از خطوط قرمزی که برای خودمون تحمیل کردیم عبورکنیم ...
.
من از پست اولتون و نحوه پاسخ مثبت دادنتون و ... احساس کردم مشکل منفعل بودن شما محدود به بعد از ازدواج نمیشه، احساس کردم قبل از ازدواج هم مشکلاتی شبیه افسردگی در شما وجود داشته ...
اگه کمی از ویژگی های شخصیتی دوران مجردی تون بگین شاید ریشه مشکلات در خود شما باشه و نمیتونین اونطور که باید ارتباط موثر و مثبتی با شوهرتون برقرار کنین ...
.
تا حالا پیش مشاور رفتین ؟
جنس تعارضات شما با شوهرتون بیشتر حول چه محوری هست ؟
الان که پیش خانوادتون هستین آیا در جریان هستن ؟ واکنششون چی هست ؟

---

سلام ممنون از پاسختون
کاملا حرفاتون درموردم درست بود و خیلی نزدیک به واقعیت.
مشکلی براتون پیش اومده و شما میخایید که با محدودیت های زیادی این مشکل رو حل کنید (نه خانوادتون در جریان باشن، خواسته هاتون رو با شوهرتون بطور کامل مطرح نمیکنین که دیگران از راز شما خبردار نشن و ... ) نمیگم دامنه مشکلاتتون رو به همه جا سرایت بدین ولی در حل چنین مشکلاتی جایی لازم میشه که از خطوط قرمزی که برای خودمون تحمیل کردیم عبورکنیم

حق با شماست ولی منظورم من این بود وقتی تو خونه ی خودم بودم دوست نداشتم مشکلاتمو کسی بفهمن نه الان که همه با خبر شدن که مشکل داریم ولی از جزئیات چیزی نمیدونن، اون موقع که باید خوانوادمو در جریان میزاشتم این کارو نکردم، چند وقت پیش به مادرم ماجرا رو گفتم، گفت که اون موقع چرا بهمون نگفتی و ناراحت شد.
ب نظر شما چجوری باید به بقیه بگم منظورم خانواده هاست؟چون از اینکه گذشته رو برای بقیه توضیح بدم و حرف بیارم و ببرم اصلا خوشم نمیاد و دیگه حوصله ندارم

من از پست اولتون و نحوه پاسخ مثبت دادنتون و ... احساس کردم مشکل منفعل بودن شما محدود به بعد از ازدواج نمیشه، احساس کردم قبل از ازدواج هم مشکلاتی شبیه افسردگی در شما وجود داشته ...

بله درست میگید قبل از ازدواج به خاطر مشکلی که داشتم کمی افسرده بودم نه خیلی و ب نظر خودم همین مقدار خیلی رو زندگیم تاثیر بدی گذاشت. زمانی که اولین پست رو نوشتم تو خونه ی خودم بودم و دعوایی بین ما نبود اون موقع به شدت افسرده تر از امروز بودم ،

اگه کمی از ویژگی های شخصیتی دوران مجردی تون بگین شاید ریشه مشکلات در خود شما باشه و نمیتونین اونطور که باید ارتباط موثر و مثبتی با شوهرتون برقرار کنین ...
دوران مجردی تا جاییکه یادمه فقط به درس و کتاب فکر می کردم و بین همکلاسی هایی که تا الان داشتم از همه باهوش تر بودم(البته منظورم از نظر درسیه) و اصلا به جنس مخالف اهمیت نمیدادم نه اینکه بدم بیاد ازشون ولی به خاطر اعتقاداتم اصلا هیچ ارتباطی نداشتم و فقط با دوست های دخترم بودم، کسایی بودن که به من علاقه خیلی زیادی داشتن ولی من اصلا وارد فاز احساسات نمیشدم و جوابم منفی بود در حالی که خیلی موارد خوبی بودن، خلاصه بگم من اصلا مشکل خاصی تو اون دوران نداشتم چون بی حاشیه بودم به جز افسردگی که خفیف بود ولی بعد از ازدواجم صد برابر اون موقع افسرده شدم.

تا حالا پیش مشاور رفتین ؟
نه متاسفانه تا حالا پیش هیچ مشاوری نرفتم و اینجایی که هستم مشاور خوب نداره
جنس تعارضات شما با شوهرتون بیشتر حول چه محوری هست ؟
از نظر همسرم خیلی زودرنج هستم و قهر می کنم و میخوام خود رای عمل کنم و اونو به حساب نمیارم و همیشه می گفت تو منو دوست نداری. اعتراف می کنم که زود رنج هستم وقتی از کسی ناراحت بشم دیگه تا چند ساعت باهاش صحبت نمی کنم و نگاش نمی کنم البته اگه بزارن تو حال خودم باشم بعدش حالم که بهتر شد به حالت قبل بر می گردم، چون دوست ندارم تو اون لحظه جواب طرف رو بدم و وضعو بدتر کنم. همسرم خیلی آدم عجول و کم صبریه و وقتی عصبانی میشه دیگه هرچی به ذهنش میاد میگه، البته از بعد از ازدواج بهم هیچ فحشی نداده ولی حرفای آزار دهنده زده که جگرم رو سوزونده. من بعد از اون سختی ها خیلی کم تحمل شدم و چندبار هم به همسرم گفتم نیاز به زمان دارم که روحیم قوی شه ولی ایشون خیلی مراعات نمیکنن.
واینکه من خیلی بهش محبت نمیکنم نه اینکه نخوام، نمیتونم محبت بیش از حد داشته باشم چون ازش دلسرد شدم و ویژگی بد دیگه ای که دارم غرور زیادم هست، مثلا اگر برای بعضی مسائل پیش قدم بشم و جواب نه بشنوم دیگه سراغ اون موضوع نمیرم، این اخلاقم رو اصلا دوست ندارم. کم توقع هستم واصلا ولخرج نیستم با اینکه خونه پدرم هرچی میخواستم میخریدم، خیلی دلسوزم.
ویژگی های همسرم: زود رنج، خیلی بی جنبه و زود باور، اصلا نمیشه به شوخی باهاش حرف زد چون جدی میگیره حتی بعدش میبینم ناراحت شده، حرفای موقع آشتی رو موقع دعوا با برداشت بد از حرفم به روم میاره، بدون ثبات شخصیت و متغیر، در مورد کوچکترین مسائل هر روز نظرش عوض میشه و همینطور درمورد اشخاص. مثلا الان که قهریم ممکنه هرچیزی پشت سر من بگه برای اینکه ثابت کنه اون هیچ تقصیری نداشته بعد از آشتی محبت زیاد می کنه انگار اون نبوده که اون حرفارو زده. کمی هم دو رو؛ این رو میگم چون پشت سر کسی دیدم حرف زده و بعد که با اون فرد روبرو میشه چنان تحویلش میگیره که نگو. شغلش کارمندی هست با حقوق معمولی، مهربان، کمی خسیس، اهل خیانت نیست.
من برای همسرم هیچ شرطی نذاشتم جز اینکه بیاد شهر ما زندگی کنیم متاسفانه ایشون با این که وضع مالی خوبی داره و به راحتی میتونست قبول کنه این کارو نکرد، حتی حاضر بودم پدر و مادرش رو بیاره با هم یه جا باشیم.
من با این ازدواج خیلی تنها شدم چون حس صمیمیتی بین ما نیست و ازش سلب اعتماد شدم، گاهی اوقات بغض شدیدی گلومو میگیره و بی اختیار از این همه ظلمی که در حقم شده گریم می گیره. حالا که خونه پدرم هستم خیلی حالم بهتر شده و اصلا نمیتونم تصور کنم که بخوام برگردم. ولی به طلاق هم راضی نمیشم.

هیچوقت نمگیم من مقصر نیستم چون نباید اصلا زیر بار این ازدواج میرفتم ، اگه ازدواجم با میل قلبی بود گذشتم بیشتر میبود و اصلا به این مرحله نمیرسید که کم تحمل بشم. شاید بگید خوب قبول نمیکردی ؛ اما اون موقع من نمیتونستم چون برای خانواده همسرم احترام زیادی قائل بودم و همسرم رو شاید برای ازدواج نمیخواستم ولی تا حد زیادی اون وخواهر و برادراشو دوست داشتم و دورادور میشنیدم که به خاطر جواب منفی ما حالش خوب نیست و خیلی خیلی لاغر شده بود و مشکل گوارشی که داشت شدید شده بود. من هم عذاب وجدانشو داشتم که خیلی بیخود بود و هر اتفاقی براش میوفتاد در واقع من مقصر نیودم اما اون موقع من طور دیگه ای فکر میکردم چون خودش هم یه حرفایی میزد که خیلی منو متاثر میکرد. بعدش خودمو راضی به این وصلت کردم؛با خودم میگفتم اون خیلی منو دوست داره از طرف من هم بعدا علاقه ایجاد میشه. من بهش جواب مثبت دادم و گفتم دوست ندارم تا محرم بشیم با هم صحبت کنیم ولی ایشون به هیچوجه راضی نمیشدند و دعواهای ما از همین جا شروع شد چون ایشون انتظارات نامعقول از من داشتن و انتظار داشت هنوز هیچی نشده من عاشقش بشم. یعینی واقعا خستم کرده بود و بحث رو به جاهای بد میکشوند و فکر نمیکرد ما هنوز به هم محرم نیستیم. من هم عذاب وجدان گرفته بودم و میگفتم صبر کن تا عقد کنیم بعد راجب این مسائل صحبت می کنیم اما اصلا گوشش بدهکار نبود، از طرفی اگه رابطه رو تموم می کردم چون یه سری حرفا به هم زده بودیم ازش میترسیدم که بعدش بخواد آبرومو ببره چون اگه جواب رد بهش میدادم حتما این کارو میکرد. هیچوقت فکر نمیکردم همچین آدمی باشه چون همیشه فکر می کردم خیلی قابل اطمینانه از هر نظر و در واقع توی این مدت متوجه این اخلاقش شدم. وقتی برای اولین بار بهم فحش داد اصلا باور نمیکردم که اون داره این حرفارو میزنه ولی باز تحمل کردم و گفتم مریضه و تحت فشاره و بخشیدمش

الان که پیش خانوادتون هستین آیا در جریان هستن ؟ واکنششون چی هست ؟

خانوادم در جریان هستن ولی پدرم جزئیات رو نمیدونن ولی باز حق رو به من میده چون میگه تا حالا ندیدم دخترم کاری بکنه که نیاز به تذکر داشته باشه و آدم بی ادبی نیست مگه اینکه الان اینجوری شده باشه، ومادرم میگه اشکالی نداره و این بحث ها توی زندگی هست وگذشت داشته باش... و گذاشتن به عهده ی خودم که تصمیم بگیرم ولی اگه تصمیم به طلاق باشه مطمئنن به این راحتی قبول نمی کنن

مطمئن باش با بچه دار شدن چیزی بهتر نخواهد شد بلکه مشکلاتت سه برابر میشه
متاسفانه تا یه نفر یه مشکل روحی پیدا میکنه زود میگن ازدواج کنه خوب میشه
ازدواج میکنه بدتر میشه میگن بچه دار شه خوب میشه
طرف بچه دار که میشه میگه بخاطر بچه تحمل کنین
یعنی کلا بدبختش میکنن بعد اون بچه ی بیچاره تو یه محیطی که مدام مشاجره هست بزرگ میشه

مشکل شما نیاز به یک متخصص داره
تا کار از این بدتر نشده درستش کنین
بعضی وقتا گذر زمان بعضی مسائل بدتر میکنه
انشاء ا... بایه راه حل ساده که به جا هم باشه درست بشه

با تشکر از همه
دوستانی که گفتن عمرم رو هدر ندم و طلاق بگیرم راستش میخوام مطمئن شم بعد تصمیم بگیرم اینجوری که شوهرم باهام برخورد میکنه، دارم به خودم شک می کنم، میخوام بدونم اگه مشکل از منه که رفعش کنم چون اگه طلاق بگیرم و دوباره ازدواج کنم به مشکل بر میخورم اگر هم مشکل از من نیست و از اونه یه جوری بهش بفهمونم؟
حدود 9 روز هست که قهریم یه بار اومد دنبالم با هاش نرفتم بعدش نگران حالش بودم بهش پیام دادم؛ و مشکل اصلیمو بهش گفتم اما هییچ جوابی نداد. یا میخواد بهم محل نذاره یا اینکه میخواست وضعو بدتر نکنه، نمیدونم!
در حال حاضر حس خوبی بهش ندارم ولی زمینش رو دارم که بهش علاقه مند بشم، نمیدونم چرا هر بار که زندگیمون داره بهتر میشه یه دفعه همه چیز به هم میریزه، آخرین دعوامون سر یه چیز مسخره بود ولی اون تو عصبانیت کنترلشو از دست داد و خونوادشو در جریان گذاشت. به خاطر این کارش خیلی غرورم شکست و دیگه خجالت میکشم خانوادشو ببینم هرچند هردو مقصر بودیم.
درمورد بچه هم من فعلا نمیتونم بچه دار شم،شرایطش رو ندارم و باید تحت نظر دکتر باشم.
خلاصه منو سریع ناامید نکنید همینجوریشم ناامید هستم الان خونه پدرم حالم بهتره و اینارو دارم مینویسم وگرنه نمیتونستم حتی مشکلمو توضیح بدم.
از مدیر همدردی و بقیه دوستان خواهش میکنم راهکار بدید اگه جایی ابهام داره بپرسید :72:
میخوام تکلیفمو با خودم روشن کنم دیگه تحمل این همه عذاب رو ندارم

با سلام

دوستانی که خیلی سریع نسخه طلاق را می پیچند توجه داشته باشند که این روند خلاف اصول مشاوره هست و جزء افت های مشاوره ای هست

رهای عزیز
تنها همسرت نیست که عجول هست بلکه شما هم هستید .... در هیمن تاپیک هیجان و عجله شما در پستهاتون پیداست .... لطفاً اول ارامشتان را حفظ کنید و از مرثیه سرایی بپرهیزید .... مرثیه سرایی مانع یک دید صیحیح نسبت به مسئله است و فرد را به سوی حق به جانب بودن مطلق می کشاند .... سهم شما در کشیده شدن زندگی به اینجا کم نیست و اتفاقاً سهم مهمی هم هست .... فقط زود رنجی و افسردگی کافیست تا روح و روان مرد شما را به سوی یاس و تألم بکشاند و بسته به ظرفیتش واکنش نشان دهد .... من در همسر شما پتانسیل یک رابطه رمانتیک را می بینم و اتفاقاً دوست داریه از سوی شما اینرا در یافت کند .... محبت و عشقولانگی .... اما شما هم از روی غرور و شاید گاهی هم کم رویی از این روند دوری می کنید و فرو رفته اید در حس اولیه قبل از ازدواج که علاقه ای بهش نداشتید و آنرا حفظ کرده ای ....

در این موقعیت فقط روی خودت متمرکز شو و ضعفهایت و در صدد برطرف کردن آنها باش . برای درمان افسردگی حتماً اقدام کن .... و آموختن مهارتهای ارتباطی و مهمتر از آن حذف غرور برای اجرای این مهارتها بسیار برای شما ضروریست ..... انعطاف پذیری را یاد بگیرید و تمرین کنید همچنین با انرژی بودن در رابطه با همسر و در زندگی مشترکتان ......لطفاً لینکهای زیر را بخوانید ... با دقت و به کار بگیرید :

http://www.hamdardi.net/thread-18264.html

http://www.hamdardi.net/thread-12372.html

http://www.hamdardi.net/thread-2682.html

http://www.hamdardi.net/thread-5623.html

http://www.hamdardi.net/thread-7531.html

http://www.hamdardi.net/thread-16073.html

http://www.hamdardi.net/thread-4098.html

http://www.hamdardi.net/thread-27884.html

http://www.hamdardi.net/thread-27384.html

http://www.hamdardi.net/thread-25691.html

http://www.hamdardi.net/thread-25334.html

http://www.hamdardi.net/thread-25040.html

http://www.hamdardi.net/thread-24575.html

http://www.hamdardi.net/thread-13644.html

http://www.hamdardi.net/thread-15409.html

http://www.hamdardi.net/thread-16206.html

http://www.hamdardi.net/thread-14061.html

http://www.hamdardi.net/thread-12107.html

http://www.hamdardi.net/thread-11819.html

http://www.hamdardi.net/thread-11529.html

http://www.hamdardi.net/thread-9312.html

http://www.hamdardi.net/thread-9033.html

با این لینکها و مطالعه دقیق آنها بهتر می توانید بیابید که چه کمبودهایی در رفتارتان هست و .... بیشتر از این را نیاز هست خلاقانه خودتان پی گیری کنید و نه فقط مطالعه بلکه نکات مورد نیاز را دریافته و یادداشت کنید و در عمل پیاده سازید ... یادتان باشد که دوصد گفته چون نیم کردار نیست


موفق باشی

ممنون از پاسخ فرشته مهربان
چندتا از لینک هایی رو که سفارش کردید خوندم. سعی میکنم بقیه رو هم بخونم و انشالله بتونم به کار ببرم.
وقتی پست قبلی مینوشتم نوشتم هیچ حسی به همسرم ندارم. اما گاهی ازش متنفر میشم شاید تو این 10 روز یه بار احساس دلتنگی کردم اون هم در حد جزئی.
تنفرم وقتی بیشتر میشه که میبینم پیامایی تو گروه خانوادگیشون میذاره احساس می کنم خطاب به منه یا عکس گردش و .... رو میزاره چون قبلا این کارونمیکرد و زیاد پیام نمیذاشت. کاش مشکل یکی دو تا بود، چطور میتونم وقتی علاقه ای بهش ندارم برگردم و تازه بهش محبت زیادی بکنم، واقعا سخته برام مخصوصا الان که همه دامادا و عروسشون باخبر شدن. از اینکه پشت سرم حرف بزنن بدم میاد. فامیلای مشترکمون رو واسطه کردن که برگردم ولی همون واسطه ها هم دل خوشی ازشون ندارن چون یه سری رفتارا دارن که فامیلارو رنجوندن. با شنیدن این حرفا از اونا ناامیدتر میشم.

توی وجودم عشق زیادی میبینم ولی نمیتونم برای شوهرم استفاده کنم ب نظرم لیاقتشو نداره.
اون خوبیای زیادی داره ولی دیگه اونارو نمیبینم
چیکار کنم که ازین حالت خارج شم؟ کسی تا حالا همچین احساسی داشته که بعدش تغییر کرده باشه؟

سلام

مشکل اصلی شما غرور و سرسختی هست .... خوب دقت کن .... نمی خواهی خوبیهای همسرت را ببینی یعنی فقط نگاهت فوکوس کرده روی منفی ها .... باید زوایه دیدت را بچرخانی .... اما غرور نمیگذاره و این هم ناشی از احساس محوری و توقع مداری شماست ... عشق بورز بی توقع و شرط و شروط آنوقت خدا برکت میده به اون و دلت لین و نرم میشه .... وقتی دل شما سخت و سنگ باشه از شدت غرور خودت هم اذیت می شوی و رنج می بری .... در این موقعیت تمرین ذهنی کن و از سینمای ذهنیت بهره بگیر و فانتزیهای ذهنی عاشقانه با همسرت تصور کن .... وقتی کنارش قرار گرفتی خود به خود ترغیب به انجامش می شوی .... دقت کن در این فانتزیهای شما فعال باشی و مبادا تصوراتی که ارزو داری از طرف همسرت بپیش بیاد را زوم کنی که وقتی نبینی سرخورده شوی .... بیشتر دهنده باش و در پی گیرندگی نباش

موفق باشی

سلام من تاپیکهای شمارو خوندم ،مشکل منم فکر میکنم تاحدی شبیه شماست مثلا یک حالتش این هست که با عدم میل کامل عقد کردیم ،میگفتم درس میشه تو اینده ...بگذریم / البته قرار نیس همه یک اراده و یک جور به موضوعات بنگرند،ببینید من فکر میکنم شما یک امتحانی کنید بد نیست اول اینکه بیاین همه چیز ذهنتونو بریزین روی کاغذ احساستونو نکات مثبت و منفی و... بعد یک سبک سنگین کنید و منفی هارو فعلا ول کنید (یک بار امتحان کنید دلو بزنید به دریا)/ از همسرتون محبت و عشق ورزیو دریغ نفرماین (غرورتونو بزارید کنار زندگی خودتونه) تا حالا فهمیدین همسرتونچی دوس داره اونارو واسش انجام بدین خلاقیت به خرج بدین / / واسه منم دعا کنید واگه تونستید راهنمایم کنید ممنون میشم

فرشته مهربان کاملا درست میگید و حرفاتونو قبول دارم.
امیر آقا از شما هم ممنون که وقت گذاشتید.
من زیادی غرور دارم که به نظر خودم چند تا علت داره: 1- وراثتیه؛ شایدم غرور نیست یه نوع عزت نفسه که خانوادگی اینطور هستیم 2- از وقتی یادم میاد هیچکس توی زندگی بهم ایراد آنچنانی نگرفته و همیشه از هر نظر تحسین میشدم 3- تا حالا تو موقعیتی قرار نگرفتم که نیاز باشه از کسی برای کاری یا هرچیزی خواهش کنم حتی یه بار هم پیش نیومده.

ابتدای آشنایی با همسرم هیچ چیزیو ازش پنهون نکردم و حتی گفتم همچین اخلاقی دارم و ممکنه نتونی باهام کنار بیای البته بیشتر به خاطر این بود که از تصمیمش منصرف بشه. خودش قبلش میگفت از غروری که داری خوشم میاد. هرچی به نظرم میومد که ممکنه منصرف بشه رو گفتم و الان هم نمیتونه بگه نمیدونستم اینطوری هستی. همسرم نه خوش چهرس نه خوش تیپ من حتی از ظاهرش خوشم نمیومد ولی خدا شاهده حتی یه بار به روش نیاوردم و یا چیزی نگفتم که فکر کنه من به اون خاطر جوابم منفیه و به گوشم میرسید که فامیل تعجب می کردن که من قبول کردم.

الان از حرفای قبل ازدواج سو استفاده می کنه وهمش بهم تلقین می کنه که زود رنجم و زود ناراحت میشم؛ پیش همه گفته اینو و حس می کنم خانوادش هم راجبم همین فکرو دارن. حتی اگه به حق ناراحت بشم فکر می کنه حق با من نیست و نباید ناراحت بشم. اگه بشم عصبانی میشه و رفتارش بدتر میشه.

از این موضوع که همسرم همیشه آویزونم بود خوشم نمیاد اگه حد تعادل رو رعایت می کرد شاید منم میتونستم یه تلاشی بکنم اونجوری منم علاقم بیشتر میشد. اون همش ازم محبت میخواست من هم کارای دیگه ای تو زندگی دارم نمیتونم 24 ساعت بشینم پیشش. چون کارش هم طوریه که زمانی که سر کار هست خیلی کمه و همش پیشمه.

هرجا بخوایم بریم با همیم تو خونه هم که همش پیشمه. من دوست دارم تنها برم خرید کنم و اما حتی یه بار هم نشده تنها پامو از در خونه بزارم بیرون فقط تو خونه غذا درست می کنم و خونه رو تمیز می کنم و به درسم میرسم؛ همین؛ این چیزا با روحیه من نمیسازه؛ من چندین سال دور از پدر و مادرم و مستقل زندگی کردم، مادرم به خاطر شغل پدرم بیشتر مسئولیت زندگی گردنش بوده بیشتر کارا رو خودش می کنه حتی وقتایی که پدرم خونه هست، مثلا برای وقتی خونمون رو تعمییر کردیم بیشتر کارارو مادرم انجام داد یا اینکه خیلی از لوازم خونگی رو مادرم میخره ؛ فکر نکنید پدرم آدم زن ذلیلیه اصلا اینطور نیست و مادرم خیلی ازش حساب میبره و نظرش براش مهمه. شاید تو ناخود آگاهم دارم خودمو با مادرم مقایسه می کنم. منم دوست دارم تو زندگیم مهم باشم موثر باشم و بعضی مسئولیت ها گردن من باشه.

حالا اگه اومد دنبالم چی بهش بگم چطوری اینارو بهش بگم؟ چی بگم که منو بفهمه بدونه منم حق دارم تو زندگی و بدونه یه چیزایی هم برای دل من باشه؟من اون شرایط سخت رو تحمل میکردم بنظرتون چرا حاضر نیست به یکی از خواسته هام عمل کنه؟

سلام دوستان امیدوارم حالتون خوب باشه
من برگشتم خونه خودم ولی برای برگشت هیچ شرط و شروطی نذاشتم
از اون موقع با هم خوب بودیم الان هم به ظاهر خوبیم
چند روزه فکرای منفی میاد تو ذهنم و حالم بد شده و اتفاقاتی که اون روزا افتاد همش میاد تو ذهنم
تو این مدت فقط یه بار رفتیم خونه خانوادش با اینکه اصلا دوس نداشتم فعلا برم ولی رفتم چون نمیخواستم موضوع رو کش بدیم
همسرم به بهانه بیرون رفتن میره به خونه خودشون سر میزنه ولی به من نمیگه و مخفی می کنه در حالی که اگه بهم بگه منم میرم باهاش، احساس می کنم تو مدتی که قهر بودیم هرچی از دهنش دراومده پشت سر من گفته(با توجه به شناختی که ازشون دارم این حرفو میزنم) که الان روش نمیشه بگه بریم اونجا یعنی یه جورایی پیش خانوادش هم خجالت می کشه
کلا حال روحیم اصلا خوب نیست و سعی می کنم به روم نیارم چند روزه همش احساس بغض دارم:47:
خیلی احساس تنهایی می کنم اینجا هیشکی رو ندارم که باهاش راحت حرف بزنم
اینجا به شهر کوچیکه مشاور و روانشناس نداره منم هرجا برم با شوهرم باید برم اصلا نمیدونم چیکار باید بکنم؟:54:

:54: :54: :54:
خسته شدم کاش می مردم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha69

همسرم از یکسال قبل از عقد خودش شروع کرد به تماس گرفتن با من که بفهمه چرا جوابم منفیه و خلاصه تو اون مدت من خیلی جوابش رو نمیدادم ولی خیلی ناراحت بودم براش چون دلم براش میسوخت ایشون


اون موقع برا درسم دور از خانوادم بودم و چون آدم آرومی بودم نمیخواستم اونارو در جریان بذارم و تو فامیل شر درست کنم که البته الان از کارم خیلی پشیمونم


من یه ویژگی بدی دارم شاید هم خوبی باشه نمیدونم واقعا! با خودم گفتم حالا که بهش جواب مثبت دادم دیگه زیر حرفم نمیزنم چون از نامردی خوشم نمیاد، الان از این به اصطلاح مردونگی زیادم پشیمونم،


هم خانوادم چه گناهی دارن که اینقدر غصه منو بخورن


من خیلی دلسوزی بیخود می کنم برای بقیه و چو بشم خوردم

دورادور میشنیدم که به خاطر جواب منفی ما حالش خوب نیست و خیلی خیلی لاغر شده بود و مشکل گوارشی که داشت شدید شده بود. من هم عذاب وجدانشو داشتم که خیلی بیخود بود

---

با سلام و احترام
هر جا اشتباهی کردیم رنج هم به وجود خواهد آمد و بعضی از مشکلاتی که در زندگی داریم سهم جهل خودمان است. مسئولیت پذیری افراطی (مانند موارد بالا که ازتون نقل قول کردم) باعث ایجاد بحران توسط خودمان خواهد شد. اگر بیش از حد مسئولیت بپذیریم نتیجه اش این می شود زود خسته می شویم و درست از پس مسئولیتی (در اینجا ازدواج) که بر عهده که گرفتیم بر نمی آییم و می بریم و رها می کنیم. مسئولیت پذیری افراطی هم خود ما را خراب می کند و هم افرادی که به ما اطمینان داشتند به اون ها لطمه می زند و از ما نا امید خواهند شد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha69

سلام دوستان امیدوارم حالتون خوب باشه
من برگشتم خونه خودم ولی برای برگشت هیچ شرط و شروطی نذاشتم
از اون موقع با هم خوب بودیم الان هم به ظاهر خوبیم
چند روزه فکرای منفی میاد تو ذهنم و حالم بد شده و اتفاقاتی که اون روزا افتاد همش میاد تو ذهنم
تو این مدت فقط یه بار رفتیم خونه خانوادش با اینکه اصلا دوس نداشتم فعلا برم ولی رفتم چون نمیخواستم موضوع رو کش بدیم
همسرم به بهانه بیرون رفتن میره به خونه خودشون سر میزنه ولی به من نمیگه و مخفی می کنه در حالی که اگه بهم بگه منم میرم باهاش، احساس می کنم تو مدتی که قهر بودیم هرچی از دهنش دراومده پشت سر من گفته(با توجه به شناختی که ازشون دارم این حرفو میزنم) که الان روش نمیشه بگه بریم اونجا یعنی یه جورایی پیش خانوادش هم خجالت می کشه
کلا حال روحیم اصلا خوب نیست و سعی می کنم به روم نیارم چند روزه همش احساس بغض دارم:47:
خیلی احساس تنهایی می کنم اینجا هیشکی رو ندارم که باهاش راحت حرف بزنم
اینجا به شهر کوچیکه مشاور و روانشناس نداره منم هرجا برم با شوهرم باید برم اصلا نمیدونم چیکار باید بکنم؟:54:

---

ما در بحران ها و فشارهای روانی باید یا شرایط بیرون را تغییر بدهیم یا درون را. ما تغییراتی که از درون ایجاد کنیم می توانیم نگه داریم و پایدار هستند ولی تغییرات شرایط بیرون ناپایدار هستند. ما یک حالت خوش داریم و یک حال خوش. ممکن است انسان هایی به دنبال حالت خوش باشند و حالشان بد باشد. حالت خوش که موقتی است با اتفاقات بوجود می آید و حال خوش با سبک زندگی و درون زیبا بوجود می آید. برای داشتن حال خوب باید تغییر را از درون شروع کنیم. ببینیم چی کار می توانیم بکنیم که قوی شویم. این قوی شدن امید به خویش است. امید به خویش امید به موفق شدن نیست. عزت و قیمت ما به تسلیم نشدن است. این دیدگاه است که ما را ایستاده نگه می دارد. افتخار و غیرت و شرف ما باید به تسلیم نشدن باشد. نتیجه گرایی کار ما را خراب می کند. برای کسی که می خواهد همیشه پیروز باشد شکست فاجعه است. همیشه پیروزها، همیشه می ترسند. اون کسی که همواره می خواهد برنده باشد حالش بد است و بدتر هم خواهد شد! مسیر حرکت مهم است نه صرفا مقصد، باید از خدا راه را بخواهیم و با قدرت راه را برویم. اگر می خواهیم در برابر بحران ها موفق عمل کنیم، نخواهیم که همیشه پیروز باشیم بخواهیم که همیشه قوی باشیم و برای قوی بودن باید سبک زندگی مان را درست کنیم. قوی آن است که نه منتظر است دیگران خوشبختش کنند و نه می گذارد دیگران بدبختش کنند. منتظر نباشیم کسی ما رو خوشبخت کند. یاس مقدس یعنی نامیدی از همه و امید به خویش که باعث می شود دستمان را روی زانوی خودمان بگذاریم و بلند شویم و منتظر نباشیم دیگران ما رو راه بیندازند. در بحران ها کسانی که یاس مقدس داشتند اوج می گیرند ولی کسانی که یاس شوم (یاس شوم یعنی امید به کمک دیگران نا امیدی از خویش!) نابود می شوند و از پا در می آیند.
پذیرفتن شرایط یکی از مهم ترین کارهایی است که باید در هنگام بحران انجام دهیم. یعنی احساسی بپذیریم ولی رفتاری هرگز! یعنی شما می پذیرید که به دلیل اشتباهات هر دو طرف مشکلات زیادی از دوران پیش از عقد تا حالا با همسرتون داشتین ولی دیگر هی ناله نمی کنید که بدبخت شدم رفت! "با این ازدواج غلط افسرده و داغونم!!" "زندگی ای که اینطور شروع شده دوام داره؟!!" در عوض رفتاری نمی پذیرید بلند می شوید و هر کاری که از دستتون بر می آید برای بهبود زندگی تون انجام می دهید. متاسفانه بعضی ها برعکس عمل می کنند در احساس نمی پذیرند و هی می نالند و غر می زنند ولی چون در رفتار پذیرفنتد می گویند دیگر نمی شود کاری کرد! یعنی در تلاش و رفتار تسلیم می شوند. ما باید شرایط را رام خویش کنیم و تسلیم شرایط نشویم. این قدر این جنگ زیباست حتی اگر شکست بخوریم. یادمان باشد قیمت و ارزش انسان به تلاش کردن است. ایمان به تلاشمان باید داشته باشیم نتیجه دست خداست. تلاش از من نتیجه از خدا توکل یعنی این.
بعد از پذیرفتن شرایط در مرحله بعد باید کشف کنیم که چه عواملی باعث ایجاد درگیری و فضای ناخوشایند در خانه می شود. عمدتا علت اصلی آن خودخواهی است. همه اعضای خانواده باید ببینند چه قدمی می توانند بردارند در ایجاد فضای خوشایند در خانه و اصلاحات را باید از خودمون شروع کنیم. مثلا شما فرمودید "من زیادی غرور دارم" . اولین مانع آشتی غرور است. غرور در وادی عشق بدترین مزاحم است. معمولا افرادی که زیادی مغرورند این غرور زیاد ناشی از اختلال شخصیتشون هست (خودشیفتگی یا نارسیسم). با این افراد قهری صورت بگیرد هیچ وقت در آشتی پیش قدم نمی شوند و تحمل انتقاد ندارند. این گونه افراد عاشق ستایشگری هستند و دچار اغراق هستند و خود را بسیار بالاتر از چیزی که هستند می دانند توهم خود بزرگ بینی دارند. اعتماد به نفسشان خیلی کاذب و شکستنی هست و معمولا یکباره فرو می ریزند. در این خصوص بهتر است با یک مشاور روان شناس مشورت کنید.
بعد از پاکسازی عوامل مسموم کننده فضای خانه، مرحله بعد تحکبم ارتباط است. ساده ترین راه برای حل مشکلات و تحکیم ارتباط گفت و گو کردن است. وقتی فرهنگ گفت و گو در یک خانواده نباشد مشکلات رها می شوند و زخم های رها شده عفونت خواهد کرد. خشم های فرو خرده جمع می شوند و ممکن است فاجعه ای به بار بیاورند. در گفت و گو باید وقت شناس باشیم و معمولا در حالت هایی که افراد ملتهب هستند طرح مسئله نکنیم. بهترین روش گفت و گو هم دلی و راضی کردن است یعنی هم دلی به همراه دلیل که طرف راضی شود. با هم دلی احساس طرف را درک کنیم و فضایی مناسب برای گفت و شنود ایجاد می کنیم تا طرف راضی شود. یعنی همان پیام دو طرفه که همدیگر را بفهمیم. خانم ها در برابر آقایون نباید قاطع صحبت کنند بلکه هر چه آرام تر و با ظرافت صحبت کنند اثرش بیش تر است.
چند عامل که به شدت پیوند را تحکیم می کند عبارت اند از:

• حمایت از همدیگر
• شفافیت و روراستی
• تساوی و عدالت
• هم دلی
• مثبت گرایی

دوست عزیزم ببخشید ولی به نظر من 80 درصد شما مقصر هستین. نه فقط شما . من هم ادمی مثل شما هستم و اگه از این رفتارامون دست بر نداریم خودمون ضرر میکنیم.
من و شما و ادمایی مثل ما که غرور دارن. که جای خوبی درس خوندن ادمای مستقلی هستن و فکر میکنن میتونن از پس خودشنو بر بیان بلد نیستیم زن باشییم. دوست گلم بلد نیستییییممم.
من هم شرایطم مثل سما بود در ارتباط با همسرم. البته فرقش اینجاست که من دوسش داشتم و دارم.
ولی مثل شما زود رنج هستم و کسی بهم تو نگفته بود. مدت زیادی جدا زندگی میکردم و فقط با دحترا بودم و فقط درس خوندن بلد بودم.
و ادم مغروری بودم و الیته هستم و مبخواستم همه کارامو خودم کنم. دوس نداشتم ب کسی رو بندازم حس میکردم کوچیک میشم. هنوزم همونم ولی دارم خودمو درست میکنم.
خودم باعث ناراحتی همسرم میشدم و چون ناراحت میشد ناراحت میشدم بعد اون عصبی میشد که من ناراحت شدم و نمیتونه کاری کنه و من باز ناراحت تر میشدم و... و هی همه چیز بدتر میشد.

و از اون طرف بلد نیستیم محبت کنییییمممم. شوهر من میگفت جایی میخوای ری ب من بگو اینقد این گفتن بهم فشار میاورد انگار دارن خفم میکنن.
ی دوستی دارم که رابطش با همسرش خیلی خوبه ی بار اتفاقی داشت تلفنی حرف میزد شنیدم که میگفت اگه اجازه بدی من امروز خودم از شرکت برم خونه. اگه اجازه بدی البته. دقیقا همین جمله.
با خودم فکر کردم من اگه ی بار همچین چیزی یا مشابهش رو بگم همسرم بنده خدا بال در میاره.

دوست گلم من خودارو شکر رابطم با همسرم خیلی خوب شده. و میخوام به شما بگم که مشکل خود شمایی

بلد نیستی زن باشی و محبت کلامی داشته باشی
بلد نیستین ناز کنید و به همسرتون بفهمونید بهش نیاز دارین.
بلد نیستین به همسرتون حس تامین بدین
مغرور هستین و همسرتو رو کمتر از خودتون میبینید.
زود رنج هستین و وقتی ناراحت میشین طوری برخرود میکنید که همسرتونن نمیدونه چیکار باید کنه که شما از اون حال در بیاین و تو خودش احساس شکست میکنه که شما رو ناراحت کرده.
دوست عزیزم همونطور که حدس زدین مشکل از شماست و اگه بر طرف نکنید با افراد دیگه هم مشکل خواهید داشت. و شاید دلتون واسه این ابراز علاقه های همسروتن حتی تنگ شه.

قدر دوست داشتنشو بدونید. قدر اینکه میخواد همیشه پیش شما باشه. یاد بگیرین زن باشین.
فایل کلید مرد دکتر حبشی رو حتما گوش کنید و عمل کنید.
محبت کردن به همسرتون رو یاد بگیرین. این اصلا کسر شان نیست. و غرورتون هم از بین نمیره.
اگه میخوای زندگی خوبی داشته باشین. چه با ایشون چه هر کس دیگه باید اول خودتون رو اصلاح کنید:72::72::72:

سلام دوستان
ممنون از آقا احسان و بیچاره 67 حرفای شما تا حدود زیادی درسته قبول دارم من هم خیلی مقصرم درسته گفتم مغرور هستم ولی هرجا اشتباه از من باشه حتما میپذیرم و اینکه خودمو بالاتر از کسی نمیدونم واقعا. همون قدری که هستم خودمو میبینم.
از وقتی برگشتم قهری با هم نداشتیم و اوضاع بد نبود یعنی بگو مگوهای کوچیک پیش میومد ولی جمعش میکردم و هردو کشش نمیدادیم
تا امروز که دوباره دعوامون شد و برای اولین بار روی من دست بلند کرد
من در رابطه با بچه دار شدن مشکل دارم نه اینکه فکر کنید بچه دار نمیشم دکتر هم رفتم ولی گفتن یه کم سخت بچه دار میشم
امروزم سر این موضوع به من گیر داد
صب قرار بود بریم خونه ی ما که یک ساعت از ایجا فاصله داره تا اینجا مشکلی نبود. داشتم لباس میپوشیدم که ازم پرسید مگه قرار نبود روز دوم پریود بری پیش دکتر (چون بهش گفته بودم دفاع دوستمه اگه بتونم برم) دفاع دوستت مهمتره؟ منم گفتم حواسم نبوده و دیگه چیزی نگفتم
تو راه باز پرسید ما چند وقته عروسی کردیم؟ منم جوابشو دادم
فهمیدم برای چی میپرسه منم ناراحت شدم و اشک از چشمام جاری شد عینکم گذاشتم که نبینه ولی فهمید
گفت چته؟ گفتم هیچی. وسط راه بودیم دور زد برگشت. گفت با این قیافه کجا بریم. چیزی نگفتم و اومدیم خونه. خودمم گفتم بهتر چون نمیخای تم باز خانوادم و ناراحت کنیم.
تو خونه دراز کشیده بودم به دفعه پرید رو سینم گفت کی برام بچه میاری. اولش سکوت کردم بعد گفتم میدونی که دست من نیست وگرنه خودمم دوست دارم. این شد بهونش برای اوقات تلخی. گفتم من که قبل از عقد بهت گفتم مشکلم و چرا بهم گیر میدی. زد زیرش گفت من همچین چیزی نشنیدم. به خدا خیلی ناراحتم چرا زد زیر حرفش من جز واقعیت چیزی نگفتم بهش. گفتم خوب حق و حقمو بده و طلاقم بده. گفت همینکارو میکنم. من نخواستم بیام دنبالت و مادرم مجبورم کرده. منم گفتم به خاطر خانوادم برگشتم نه تو. خیلی عصبانی شدم گفتم چرا دروغ میگی که بهت نگفتم
بعدش بهم حمله کرد زد تو سرم میخواست از خونه بندازدم بیرون
خیلی حالم بده نمیدونم تا وقت طلاق اینجا بمونم یا برم خونه پدرم
از یه طرف اینجا دارم زجر کش میشم از طرفی اگه برم خونه پدرم بقیه درگیر میشن

وحشیانه ترین کاری که یه انسان میتونه انجام بده اینه که دست روی کسی بلند کنه. من فقط در حد این پستا در جریان مشکلات شما هستم اما این جمله خیلی خوب تو گوشمه که " اخلاقو ماما میاره مرده شورم میبره" اخلاق این اقا عوض شدنی نیست. کسی که یه بار فحاشی کنه بازم این کارو تکرار میکنه، کسی که دست بزن داره مکررا این عمل رو تکرار میکنه، کسی که دروغ میگه باز هم خواهد گفت و . . . از جمیع مطالبی که گفتین میفهمم که همسرتون ادم نرمالی نیستن به لحاظ روحی و روانی، اما شمام مقصرین که کسی رو انتخاب کردین و بدتر از اون تحمل میکنین که خودش داره با رفتارش داد میزنه هیچ خلق انسانی درش وجود نداره! و نالایقی خودش رو برای همسر بودن تو شیپور کرده! برید خدا رو شکر کنید که بچه ندارید وگرنه یه انسان بیگناه هم بدبخت میشد. عزیزم شما اصلا تعریف شوهر رو میدونید؟ اصلا با خودتون تا حالا گفتین چرا شوهر کردین؟ شوهر یعنی کسی که باید روت غیرت داشته باشه یعنی چی؟ یعنی از تو دربرابر هر کس و ناکسی حمایت و محافظت کنه! بعد این محافظ داره خودش به تو فحش میده، داره روت دست بلند میکنه! داره روح و روانتو تخریب میکنه! اگر این مرد فقط یه ذره شعور داشت که بفهمه زندگی مشترک یعنی چی و همسر چه تعریفی داره و مهمتر این که تو ممکنه در اینده مادر فرزندش بشی عمرااااا این کارا رو باهات میکرد. شوهر باید پناه همسرش باشه من از خودت میپرسم این اقا پناه توئه؟ اگه کسی تهدیدت کرد، کسی بهت فحش داد، کسی خواست بهت ازار جسمی برسونه، روحت رو اذیت کنه، ناراحت و دلزده ت کنه، بیماری ای که داری رو به سرت بزنه و . . . این باید شوهرت باشه که بشه زبون تو برای گفتن حرفایی که یه خانوم نمیتونه بگه، باید این اقا بشه دست تو برای زدن تو دهن اون کسی که داره به تو که ناموسشی ناسزا میگه، باید بشه پای تو برا رفتن به جاهایی که در شان یه خانوم نیست برا اینکه حق و حقوق تو رو به عنوان خانومش حفظ کنه! اما وقتی این مرد خودش داره بی پناهت میکنه چرا اصرار داری بهش بگی شوهر؟ از تابوهای جامعه ی فول سنتی ایران بیا بیرون و برای همیشه خودت رو راحت کن عزیزم .

فک کنید زبون روزه چه فحاشی به من داد و کتکم زد الان کل بدنم درد میکنه
نعوذ بالله کلی هم به خدا و پیغمبر فحش داد
اونروز میگفت من قبلا از ترس بابام روزه گرفتم حالام تو مجبورم کردی وگرنه اهل روزه و نماز نیست. بعد دعوا هم روزشو شکست.
شبو رفت تو اتاق خوابید دیدم نصف شب اومده تو حال کنار من خوابیده بعد صب اومد تو خواب بغلم کرد فک میکنه با این کارا میتونه منو خر کنه
میخوام بهش بگم کارای طلاق رو انجام بده. شاید فکر کرده فقط درحد حرف بوده.واقعا توش موندم نمیدونم پیش خودش خجالت نمیکشه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط raha69

فک کنید زبون روزه چه فحاشی به من داد و کتکم زد الان کل بدنم درد میکنه
نعوذ بالله کلی هم به خدا و پیغمبر فحش داد
اونروز میگفت من قبلا از ترس بابام روزه گرفتم حالام تو مجبورم کردی وگرنه اهل روزه و نماز نیست. بعد دعوا هم روزشو شکست.
شبو رفت تو اتاق خوابید دیدم نصف شب اومده تو حال کنار من خوابیده بعد صب اومد تو خواب بغلم کرد فک میکنه با این کارا میتونه منو خر کنه
میخوام بهش بگم کارای طلاق رو انجام بده. شاید فکر کرده فقط درحد حرف بوده.واقعا توش موندم نمیدونم پیش خودش خجالت نمیکشه

---

عزیزم اینکه همسرت روزه میگیره یا نماز میخونه یا نه اصلا به شما ربطی پیدا نمیکنه! این که به کسی غیر از شما فحش داده بازم به شما مربوط نیست! خودش میدونه و خدای خودش ! این جمله یادت بمونه که هر کسی رو تو قبر خودش میزارن! این از این که مساله ها رو با هم قاطی نکن! اما فحش دادن به تو و کتک زدنت یه امر غیر انسانیه! متوجه این موضوع هستی؟ بیشتر از همه، چیزی که ازار دهنده س اینه که یه انسان از سوی عزیزترین و نزدیک ترین و ایمنن ترین کس بهش مورد ازار قرار بگیره!
موضوع دوم رفتار رمانتیک ایشونه! من جدا نمیدونم چطوری توجیحش کنم اما حس میکنم ایشون هم مثل خیلی از ما که ممکنه رگه هایی از بیماری های روانی رو داشته باشیم یه مقداری مشکل روحی روانی دارن و واقعا بعضی چیزا دست خودشون نیست! دوست عزیزم تو هم باید باور کنی که یه مقداری ولو جزیی مقصری! قصور داری! تو هم نمیدونی دقیقا چطوری رفتار کنی! یکم ناز شوهرتو بکش، یکم براش طنازی کن، با زبون خوش باهاش حرف بزن، محیط خونه رو گرم کن، باهاش تفریح برو، زیاد باهاش جدل نکن! زیاد باهاش قهر نکن! زیاد جلو ش گریه نکن! این رفتارا رو مخ خود منم هستن!!! چه برسه اقایون!اصلا یه عده از خانوما عادتشونه هر کاری مکنن بعد جلوی مردا یه ریز گریه میکنن و اشک تمساح میریزن!نکن عزیزم از این کارا! تو سعی کن خوب باشی بدی ایشونو هیچ کس پای تو نمینویسه. یکم باهاش سرسنگین باش اما وظایف همسریتو انجام بده هیچ معنایی نداره شما جای خوابتو شب ع.ض کرده باشی و اومده باشی تو هال خوابیده باشی! باهاش سرسنگینی کن اما همه ی وظایفتو انجام بده و اصلا بهش نگو روزه بگیر یا نه چون اصلا به تو مربوط نیست گلم ! خودش میدونه میگیره بگیره نمیگیره هم که هیچ

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nardil

عزیزم اینکه همسرت روزه میگیره یا نماز میخونه یا نه اصلا به شما ربطی پیدا نمیکنه! این که به کسی غیر از شما فحش داده بازم به شما مربوط نیست! خودش میدونه و خدای خودش ! این جمله یادت بمونه که هر کسی رو تو قبر خودش میزارن! این از این که مساله ها رو با هم قاطی نکن! اما فحش دادن به تو و کتک زدنت یه امر غیر انسانیه! متوجه این موضوع هستی؟ بیشتر از همه، چیزی که ازار دهنده س اینه که یه انسان از سوی عزیزترین و نزدیک ترین و ایمنن ترین کس بهش مورد ازار قرار بگیره!
موضوع دوم رفتار رمانتیک ایشونه! من جدا نمیدونم چطوری توجیحش کنم اما حس میکنم ایشون هم مثل خیلی از ما که ممکنه رگه هایی از بیماری های روانی رو داشته باشیم یه مقداری مشکل روحی روانی دارن و واقعا بعضی چیزا دست خودشون نیست! دوست عزیزم تو هم باید باور کنی که یه مقداری ولو جزیی مقصری! قصور داری! تو هم نمیدونی دقیقا چطوری رفتار کنی! یکم ناز شوهرتو بکش، یکم براش طنازی کن، با زبون خوش باهاش حرف بزن، محیط خونه رو گرم کن، باهاش تفریح برو، زیاد باهاش جدل نکن! زیاد باهاش قهر نکن! زیاد جلو ش گریه نکن! این رفتارا رو مخ خود منم هستن!!! چه برسه اقایون!اصلا یه عده از خانوما عادتشونه هر کاری مکنن بعد جلوی مردا یه ریز گریه میکنن و اشک تمساح میریزن!نکن عزیزم از این کارا! تو سعی کن خوب باشی بدی ایشونو هیچ کس پای تو نمینویسه. یکم باهاش سرسنگین باش اما وظایف همسریتو انجام بده هیچ معنایی نداره شما جای خوابتو شب ع.ض کرده باشی و اومده باشی تو هال خوابیده باشی! باهاش سرسنگینی کن اما همه ی وظایفتو انجام بده و اصلا بهش نگو روزه بگیر یا نه چون اصلا به تو مربوط نیست گلم ! خودش میدونه میگیره بگیره نمیگیره هم که هیچ

---

میدونم به من ربطی نداره کدوم عقل سلیم این رو میپذیره که زن شوهرشو به روزه داری و نماز خوندن میتونه مجبور کنه، منظورش این بود که تو روزه میگیری منم مجبورم بگیرم،
زندگی با این مرد برام غیر قابل تحمل شده و ازش متنفر شدم از طرفی خانواده هردومون نمیزارن طلاق بگیریم و میگن شما مشکلی ندارید و دعوای الکی دارید
دیروز زنگ زدم مادرم اومد دنبالم، تو این فاصله سریع از ترس اومد پیشم و گفت از امروز دیگه با هم خوب باشیم و من دوست دارم و کلی حرفای بی سر و ته دیگه که دیگه حالم از شنیدنشون داشت به هم میخورد
وقتی مادرم اومد گفت ما با هم مشکلی نداریم مادرم گفت اگه اینطوره پس من میرم منم باهاش رفتم همش جلومو میگرفت که نرو خودم میبرمت من قبول نکردم
به پدر مادر خودش زنگ زد اونام اومدن. کلی دروغ تحویل همه داد، که مثلا بگه من الکی ناراحت میشم و اون حرفی نزده و کاری نکرده. سعی کردن جلومو بگیرم که نیام ولی دیگه حالم از اونجا به هم میخورد و با مادرم و داییم اومدیم.
واقعا از دستش درمونده شدم حالام میخوان همه چیزو بندازن گردن مادر بیچارم نمیدونم چرا نمیخوام قبول کنن ما دوتا با هم مشکل داریم چرا دوست دارن بندازن گردن این و اون
البته شوهرم این حرفارو به خانوادش میگه که مادر من منو درس میده که چکار بکنم و نکنم
به بن بست رسیدم نه راه پس دارم نه پیش، هیچ علاقه و انگیزه ای برای درست کردن این زندگی نمیبینم

دوست عزیزم طلاق اخر زندگی نیست، واقعا هیییچ دلیلی نداره ادم با کسی زندگی کنه که باهاش خوشبخت نیست، همسر یعنی کسی که حتی وقتی از همه ی دنیا سیری و کلافه ای کنار اون بهترین حس دنیا رو داری، کنارش مطلق ترین ارامش دنیا رو داری، کسی که به صلابت یک کوه داره ساپورتت میکنه حالا به انواع و اقسام مدل ها و باورت داره، دلت همیشه بهش قرصه، حتی اگه همه ی دنیا طردت کنن از ته ته ته قلبت باور و یقین داشته باشی که همسرت بیشتر از تو کسی رو نمیخواد، عزیزم همسر یعنی این، اگه این احساسات رو کنارش نداری یعنی مناسب هم نیستین البته این نظر منه

ببخشید من یه سوال از nardil عزیز دارم...شما خودتون متاهلید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟
به نظر من که متهلم و یه بچه دارم طلاق اخرین مرحله است..چه زن چه مرد باید تمام تلاششون رو بهترشدن زندگیشون انجام بدن وقتی به اخر خط رسیدن و دیدن جواب نداد برن سراغ طلاق
زندگی پیچدس رهای عزیز...چه تلاشی برای بهترشدن زندگیت انجام دادی..چرا اینقد فقط از جدایی حرف میزنی چرا اینقد فقط اخر بد رو میبینی.......................من کاملا با حرفای nardil مخالفم که میگه مردی که فحاشی کرده بازم میکنه کسی که دست بزن داره بازم میزنه..ایشون میفرماین هر مردی تو زندگیش اینکارو کرد سریع خانمه بره طلاق بگیره؟!!! هیچ مردی قبل از ازدواج این شخصیتش رو رونمیکنه.هنر زن یا حتی مرد اینه که با جفتش زیر یه سقف بتونن به کمال برسن و همدیگرو بسازن..عزیزم همسر من هم فحاش هم دست بزن داره البته خیلی کم ولی من تونستم با زبونم با سیاستم بهترش کنم..تو هم میتونی فقط باید بخوای و بپذیری تغییر رو و اینکه بخوای ادامه بدی

اونروز اصلا حالم خوب نبود دو روز بود همش گریه می کردم با خوندن نظرات بیشتر دلم به حال خودم سوخت و شرایط برام غیر قابل تحمل شد این بود که زنگ زدم بیان دنبالم
nardil عزیز این تعریفی که از شوهر داشتی خیلی عالیه ولی همچین شوهری آیا وجود خارجی داره؟
نمیدونم شاید مشکل من خیلی پیچیده س از نظر دوستان که کمتر به تایپیکم سر میزنن خواهش میکنم تجربه های خوبتون رو در اختیارم بذارید
سری قبل که برگشتم خونه با خودم گفتم دیگه تحت هیچ شرایطی با حالت قهر نمیام خونه بابام ولی این بار دعوامون خیلی شدیدتر شد منم زود عصبانی میشم
شروع کننده دعوا بیشتر اوقات همسرمه منم مقصرم چون نمیتونم نقش زنای مظلومو دربیارم در مقابل کارا و حرفاش مقابله به مثل میکنم تو ذهنم که تصور می کنم باز نمیتونم ببینم ساکت نشستم و اون هرچی میخواد بگه
این بار هم حسابی از خجالتش در اومدم خسته شدم از بس به خاطر حفظ احترام کوتاه اومدم که صد البته نتیجه ای هم نداشت و بی احترامی های همسرم بیشتر میشد چون فهمیدم از اون آدماس که هرچی هیچی نمیگی پرروتر میشه

بگین چیکار کنم؟:72:

ای کاش نگفته بودید تاپیک شما را بخونمبازم حالم از زن خودم بهم خورداخه شما و خانمای دیگه اینقدر فداکاری میکنید بعد زن من با پسر بازیهاش دنیا را برام جهنم میکنهببخشید دیگه فقط دو صفحه از تاپیک شما را خوندم اخه ناراحت میشم میبینم شما چه ابرو داریهایی کردین و همسرم چه ابرو ریزیهایی کردنظرم در مورد اوضاع شما اینه که سعی کنید بیشتر مطالعه کنید و کتابهای بابارا انجلس را بخونید و طبق انها عمل کنیدمنظورم لیست هایی هست که میگه با همسرتون تهیه کنیدهمسرتون شما را بسیار دوست داره و اگه میبینید رفتارش غیر معموله بخاطر اینه که رفتار شما برای اون غیر معمولیههر دوی شما برداشتهای متفاوتی از جنس مکملتون داشتیدصحبتهای دکتر حبشی را گوش کنید و سعی کنید اقتدارشو حفظ کنید و مطمن باشید براتون جان میده یادتونم باشه که همسرتون برای رسیدن به شما بیشتر زحمت کشیده و اول زندگی هستید, توکلتون به خدا باشهدورکعت نماز استغاثه بخونید و از ایمه بخواید که حواسشون بهتون باشه, سعی کنید کمتر قهر کنید, به خودسازی بپردازید, سعی کنید همسرتون را درک کنید و با خوبیهاتون جذبش کنیدبازم میگم من فقط دو صفحه از تاپیک شما را خوندم و طاقت نیاوردم اخه بخاطر خیانت های همسرم داغون شدمراه ادامه زندگی مشترک همه ما مطالعه است, باید غرور را کنار براریم, حد و حدود خودمون را بدونیم, همسرتون را به مطالعه دعوت کنید به هر طریقی که میتونید البته خودم نتونستمطبق چیزایی که اول نوشتید همسرتون خواهان شما بوده, پس کسی مجبورش نکرده, همدیگرا درک کنیداگه عاشق هم باشین در هر وضعیتی کنار هم هستینرفتارهای مثبت همسرتون را پررنگتر کنید, در مقابل رفتارهای بدش جوری رفتار کنید که بعدا پیش خودش شرمنده بشه و حوتستون به تغییر رفتارهاش باشهببینید به کدوم اعضای خانوادش علاقه بیشتری داره, خودتونو به اون عضو نزدیکتر کنید جوری که اگه همسرتون باهاتون بدرفتاری کرد اون عضو بهش تذکر بدهراهای زیاد کردن محبت زیاده و مطمن باشید اکثر راها را امتحان نکردیدبه حرفهای اعضا هم که سریع تجویز طلاق میکنن گوش نکنید, اونا اگه بلد بودن زندگی خودشونو حفظ میکردن, طلاق اخرین راه هست و بهترین راه نیستمحبت کنید و به فکر محبت دیدن در کوتاه مدت نباشید و وقتی همسرتون را دوباره جذب کردید یک عمر لذت ببریدبازم میگم این همون همسریه که بدون دیدن محبت از طرف شما بهتون ابرتز علاقه میکردهسعی کن دوسش داشته باشی و براش حرمت قایل بشی و همچی درست میشهتوکلتون به خدا باشه