رعنا

[پندار]

خانه چراغانی بود و شربت و شیرینی، و تو آرام کنار او ، در ميان هلهله ای از شادی نشسته بودی ، تور سفيد ت را به کناري زد ، چهرت نمايان شد انگار هنوز هم با او نامحرم بودی که شرم لطيفی به صورتت پاشيد .
وقتی دستانش به دور گردنت پيچيد ، دانه های مرواريد بر سينه ات لغزيد و باز هلهله شادی بود که تورا به کهکشانها می برد ، زنی آهسته به زير گوشت زمزمه اي کرد، و تو نگاهت ، در سفره ترمه چرخيد ، جام عسل را بر داشتي و لحظه اي بعد زندگی به کام او شيرين شد ، رعنا ، تو همان نيمه گمشده او بودی ؟ يادت هست ؟ .
در پسین سالی بعد ، وقتی که بوی عید می آمد و تو آن روز چه بي صبرانه منتظر آمدنش بودی ، وقتی از راه رسيد شاخه اي گل به میان موهاي تو کاشت و تو با يک لبخند بسراغش رفتی تا بگويی :
يک سور پرايز برات دارم ، اما اول بايد چشماتو ببندی
چشمهايش را بست و تو او را به حيا ط خانه ، به کنار حوض کوچکتان بردی و ذوق زده فرياد زدی
حا لا چشماتو باز کن ،
با خيره به آب زلال آبی حوض و ماهی هاي قرمز درآن بود که گفت
پس چرا سه ماهی؟
اخم شیرین کردی و با عادت طنازی گفتی
نباید یه روزی ما سه تا بشیم؟
و بعد طنین خنده هایتان بود که حیاط خانه کوچکتان را پر می کرد و تو وقتی به آغوش او می رفتی، با حسرت یک آرزوی مانده بر دل گفتی :
میشه ما یه روزی سه تا بشیم؟
رعنا ، تو مدام در پی دلخوشی تازه اي می گشتي ، چند گلدان شمعدانی ، سرخ و سفید و صورتي ، دور حوض چیده بودی ، وقتی تنها بودی همه دلخوشیت دیدن اطلسی های باغچه بود ، رعنا یادت هست؟
وقتی باران ، تن باغچه را خیس می کرد ، با هم از پنجره اتاقتان، بارش ابرهای بارانی را به تماشا می ایستادید؟ و تو چه بهانه گیر بودی رعنا که بهر بهانه اي ، به آغوش او مي رفتی ، راستی تو هنوزهم از غرش آسمان می ترسی رعنا ؟
تو همه دشت شقایق ، او همه کویر خشک بود ، تو همه تنور تف دیده و داغ ، او همه اجاقي سرد و خاموش ، بعد از آن خزان زود هنگام ، همه چیز بی رنگ شد ، آرزوی مادر شدنت مثل یک گل پرپر شد
اولش از دیدن ما هی های حوض ، خسته شدی ، کم کم از دیدن گل های باغچه کوچکتان سیر شدی ،
آه سرد دل غمگین تو بود که فضای خانه را پر می کرد و تو خانه ای از غم ساختی تا او چون کبوتری سرگردان به روی بام غم تو بنشیند به امیدی که تو شاید مرحم باشی ، اما افسوس…
رعنا به چه می اندیشی؟