چگونه از قهر بپرهیزیم

[پندار]

سلام ، فرهاد پندار هستم ،کاتب اصوات عشق و سالک نور حقیقت در این آرامشگاه به امید صیقل روح و آموختن آمدم .
صیقلی کن صیقلی کن ، صیقلی
تا در او انوار قدسی رو دهد
عکس حوری و پری در او جهد

امروز در اولین تایپکم می خواهم ضمن آنکه چهار زانو و لازده در خدمتتان نشسته ام ، از قهر بگویم تا با هم راه پرهیز از قهر را بیاموزیم ،
برخی از حکیمان روح و روان گفته اند ،قهر از واکنش‌‌های طبیعی انسان است که به صورت سرشتی، ژنتیکی یا محیطی به افراد منتقل می‌شود تا جایی که افراد در موقعیت‌‌های یکسان به شکل‌‌های گوناگونی قهر می‌کنند. کودک، زن یا مرد تفاوتی نمی‌کند، همه این افراد در موقعیت‌‌هایی که با ناکامی ‌مواجه می‌شوند یا به نیاز‌‌های مطلوب خود دست پیدا نمی‌کنند، برای ادای حق و... به درجات متعددی متوسل به قهر می‌شوند. بنا بر گفته‌های پزشکان محقق ، قهر در روابطی که افراد انتظارات بیشتری از هم دارند و در تعاملات بیشتر هستند به مراتب، بیشتر رخ می‌دهد. کنش‌‌ها و واکنش‌‌ها، خواسته یا ناخواسته افراد را به سمت قهر سوق می‌دهد.
حکیمان معتقدند قهر و عوامل ایجاد آن استرس‌زا هستند. اغلب افرادی ‌که سعی می‌کنند با توسل به قهر به سمت خواسته خود قدمی‌ مثبت بردارند متحمل استرس‌‌های زیادی می‌شوند. هجوم افکار منفی و خیال‌بافی و ا ضطراب از جمله تبعات قهر هستند اما با این حال در زندگی امروزه به نظر می‌رسد افراد بیشتر به قهر تن می‌دهند که کم‌حوصلگی و بی‌ارزش شدن روابط می‌تواند از جمله دلایل آن باشد.
حال سوال این است : چگونه از قهر ، آن هم قهر های دراز مدت که لطمه فراوانی به روابط بین افراد می زند مخصوصا در بین ذوج هایی که براحتی به این آفت خانمان سوز تن می دهند ، جلوگیری کرد ،آیا با گفتگو ؟ در اینصورت باید گفت قهر حاصل همه گفتگو ها ی بی نتیحه است . شما بگوئید چگونه از قهر بپرهیزیم.

[baby]

پندار عزیز
اگه به قهر به شکل یه گناه نابخشودنی نگاه کنیم اصلا اون رو انجام نمی دیم. من خودم بشدت باقهرکردن مخالفم وهیچوقت هم انجامش ندادم وانشااله نمی دم. خیلی هم حساسیت دارم به قهر واعصابم تحریک میشه ، در موارد نادری هم که خانومم تو حالت قهر میره من با هاش حرف می زنم (اگرچه گاهی اوقات نتیجه عکس میده ، اما بهر حال دوست ندارم این حالت خیلی طولانی بشه ) می دونی میخوام بگم "قهر کردن" رو از ذهنمون بیرون کنیم ، بهمین سادگی... چطور هیچکدوممون با سرووضع آشفته بیرون نمیایم ، میخوائیم که آراسته باشیم خب بخوایم که """ قهر نکنیم""" واین شدنیه

[gole maryam]

به نظر من قهر خیلی کاربچگونه ای هست ،یه جور کم اوردن و من هیچ وقت این روش رو برای نیل به خواسته ام نمی پسندم
به نظر من وقتی همه چیزو میشه با گفتگو حل کرد چرا قهر باید کرد؟ من به شدت با این مورد مشکل دارم

[سارا بانو]

سلام:

دوست گرامی پندار محترم به تالار همدردی خوش امدید و امیدوارم بتوانیم از سخنان شما به خوبی بهره ببریم..
تاپیک ورودی خوبی را شروع کرده اید و این موضوع انقدر گسترده شده است که امروزه با افزایش فشارهای اقتصادی - اجتماعی- روحی و جسمی موجب بروز اختلافات گسترده ای نه تنها میان دو زوج رخ می دهد بلکه در میان دوستان و همکاران و افراد خانواده با هم نیز به وفور یافت می شود....
امروزه از دیدگاه من فشارهای فراوان اجتماعی و اقتصادی و روانی که به تمام قشرهای حاکم بر جامعه ما وارد می شود موجب شده است که افراد جامعه ما دچار یک واکنش روحی شدید نسبت به مسائل اطراف خود شوند و از انجا که جامعه ما قدرت تحقق خواست های آنان را ندارد جهت ممانعت از سرکوب شخصیتی خود دچار زودرنجی شده و سعی می کنند با اطرافیان که حالا همسر یا پدر و مادر و دوست و خواهر و برادر است این سرکوب شخصیتی را جبران کنند..به طور مثال فردی بیکار است و آنقدر به این در و ان در زده و هیچ کاری علی رغم توانایی خود نیافته است ..این فرد از جامعه پس زده می شود و به دلیل سلطه احساس بر عقلش و اینکه عقلش به غلط بر وی این باور را ایجاد می کند که دیگران تو را بی عرضه می دانند وی را به خطا به سمت تایید دیگران می برد..فرد به دنبال تایید خود توسط اطراافیان بر می اید و وقتی چنین تایید مثبتی از اطراف دریافت نکند می رنجد و در حالت وخیم تر با سو تفاهمات به قهر می انجامد....
این مثال ساده ای از مطلب قهر است که همه جا اشکار است و همه انها معمولا در اثر تایید مثبت نکردن اطرافیان به هر دلیلی است....
یعنی ما طالب چیزی هستیم که به ان نمی رسیم...و در نتیجه با مقابله سعی می کنیم که اطرافیان را وادار به قبول خواست هامان بکنیم..حالا یا با قهر یا تهدید و...
دوست من اگر بخواهیم از قهر صحبت کنیم که به نظر من امروز جامعه ما همه در حقیقت قهرند (قهر معنوی ) که توضیح ان مفصل است و خارج از بحث این تاپیک...
ولی چون شما مد نظرتان قهر میان زوجین هست من نیز سخن را در باب سایر موارد کوتاه می کنم و به قهر زوجین می پردازم..که البته من تنها نظر شخصی خودم را بیان می کنم....

همه ما می دانیم قهر عامل نکوهیده ایست و از نقطه نظر من کسی که از در قهر وارد می شود در حقیقت نشان می دهد که قدرت انجام یک بحث منطقی و شفاف را ندارد و در حقیقت از ترس پس زده شدن یا اشکاری حقایق چه برای خودش چه همسرش از این حربه استفاده می کند و متاسفانه خانم ها بیشتر ولی اقایانی هم من دیده ام که از این عمل ناپسند برای به زانو در آوردن همسر خود استفاده می کنند و این همان راه خطاست..
از نظر من قهر های ساده زن و شوهری گاهی حتی لطافت زندگی است که منجر به پدید آمدن لحظات عاشقانه و زیبای آشتی می شود و منجر می شود که زوجین قدر هم را بیشتر بدانند .ولی اصلا عمل پسندیده ای نیست..قهر هم اداب دارد ..قهر زن و شوهر از دیدگاه من اگر به هر دلیلی که ریشه های روانی ..اقتصادی ..اجتماعی و نهایتا جنسی دارد در میان همسران مواقعی به کار می رود که یکی از زوجین احساس می کند که مورد ظلم واقع شده و یا می داند گناهکار است ولی با این روش اقدام به تحریک همسر خود می کند...
چیزی که بسیار حائز اهمیت است این است که به هر دلیلی بحث زوجین به نتیجه نرسید انها اصلا از نظر من نباید شب را با قهر به صبح برسانند این مورد در نهایت منجر به وخیم تر شدن اوضاع و نهایتا سرد شدن زوجین از هم و لجبازی می شود و انوقت دردسر اینکه چه کسی قدم جلو بگذارد بدتر است....و نهایتا اگر عادت شد منجر به روزهای متوالی سکوت و دوری..اسیب روحی زوجین و فرزندانشان...سردی رابط احساسی و نهایت جنسی می شود....
قهر میان زوجین به هر دلیلی نباید وسیله ای جهتتنبیه طرف مقابل باشد..نباید با تهدید ..قهر ....شب را به بست رفت و صبح با روح هایی دورتر از منزل خارج شد...همان شب حتی اگر مشکل میانتان بزرگ است یک طرف پیش قدم شود و حتی با انجام یک معاشقه کوتاه باید به هم ثابت کنید که اختلاف نظر هست ولی کتمان حضور هم و تنبیه هم نیست...
هیچ دو نفری مثل هم فکر نمی کنند ولی ادامه این راه و پافشاری بر ان منجر به خرابی دیر یا زود پایه های زندگی می شود...
ببینید میان همه زوج ها مسائل مختلفی هست..زندگی مشترک که تماما بر پایه عشق ورزی نیست..مشکلات کم کم رخ می نماید و ما باید انقدر خود ساخته باشیم که با هم به حل ان بپردازیم...
دوست من از نظر من گاهی قهر اجتناب ناپذیر است ..در این زمان نباید حرمت ها را شکست ...دهان را به الفاظ زشت الوده کرد..باید حفظ حریم ها همیشه باشد و هیچ گاه مشکل شما و همسرتان نباید از چهردیواری خانه شما انورتر برود و گرنه......
در این مواقع سکوت بهترین راه است نه قهر ..سکوت می کنید تا کمی ارامش پیدا کنید..دست هم را گیرید و بدانید که چه شب ها ارزو داشتید کنار هم باشید و کم کم با صحبت کردن مسئله را حل کنید..من سخن شما را مبنی بر اینکه بعد از صحبت فراوان قهر می کنیم قبول ندارم..صحبت اگر در چهارچوب منطق و احترام باشد و به دور از تهمت و شک و دودلی به نتیجه می رسد اگر نه چه اشکالی دارد برای حل مشکل خود از مشاوری حضوری که فردی هم بی طرف است کمک بگیرید..
البته سوال شما مبهم است و چون علل قهر بسیار زیاد هستند و بر پایه علت قهر روند ها متفاوت است..من یک قهر عادی را در مسائل روتین در نظر گرفتم..وگرنه قهر حاصل از دروغ یک طرف...خیانت--دزدی--اعتیاد---فحاشی و کتک زنی.....برخورد های متفاوتی می طلبد..من یک زندگگی معمول را در نظر گرفتم...
در هر حال قهر عامل مفیدی نیست چه بسا اگر به خواسته شما رسیدگی نشود و طرف مقابل برای آشتی پیش قدن نشود نه تنها شما ضربه روحی و شخصیتی می خورید بلکه به شدت سرد می شوید و احساس بی اهمیتی کاذب می کنید..البته اگر مشکل خودتان را بیشتر باز کنید بهتر است..
بحث خوبی است من هم نتظر نظر سایر دوستان می مانم.....
خسته نباشید...

[پندار]

دوست بسیار محترم rsrs1380

هجو جنگم سر تسلیم و ارادت در پیش
تو به هر ضربه که خواهی بزن و بنوازم

آنچه گفتید نیکو و بجا بود ، آموختم ، اما خود در این بلا هرگز گرفتار نبودم که سال هاست با پای لنک اندیشه ام دویدم
اما چه فرقی می کند که خود گرفتار باشم یا دیگری مهم این است که قهر در فرهنگ ما چون افعی ایی بر روی کنج دوست داشتن ها و رفاقت ها چنبره زده است و شما به درستی اما تنها از یک زاویه معمول بر آن پرتو افکنی فرمودید و چه زیبا گفتید .سپاس

[حسین پور]

با سلام خدمت پندار عزیز و اعضای محترم تالار...

با تایید نظر شما ...قصد دارم نکته های دیگری را در خصوص ""قهر"" و حتی گاها فواید قهر کردن را نیز بگویم.

اصلا ""قهر"" چیست؟؟
> قهر یکی از واکنش های طبیعی انسان است به صورتی که در تمامی افراد چه به صورت روزمره و چه به صورت بسیار اندک و انگشت شمار دیده می شود....
حال شاید شما دوستان بگویید من تا حال قهر نکرده ام..... ولی قطعا به خود دروغ گفته اید البته دروغ از روی ناآگاهی...چرا؟؟
زیرا باور بسیاری از افراد این است قهر کردن نشانه های خاصی دارد مانند :: حرف نزدن..اخم کردن و ...... اما گاهی قهر با نشانه های گمراه کنند ی دیگری هم همراه است مانند: قهر روحی.... که افراد ظاهرا بدلیل برخی ملاحظات با دیگران خود برخورد می کنند ولی اگر در موقعیتی قرار گیرند یا جرقه ای به آنان وارد شود خود را تخلیه خواهند کرد.
پس ""قهر"" یک امر طبیعی است و در ژنتیک یا محیط خلاصه می شود.

>>چرا ""قهر"" می کنیم؟

شاید شما اعضای محترم تالار همدردی هم گاهی بدون هیچ علتی آزرده خاطر می شوید و قهر می کنید......ولی کاملا هم بی علت نیست...اغلب ما برای فرار از خستگی...تنش ها...روابط با دیگران... >به قهر کردن روی می آوریم زیرا قهر را وسیله ای می دانیم برای جبران کاستی ها و در واقع به وجودآو.ردن فضایی برای خلوت کردن و فرار از موقعیت کنونی.
خب در بسیاری از مواقع هم وقتی در زندگی روزمره به ناکامی برخورد می کنیم به سبب سرکوب احساسات به قهر کردن روی می آوریم.

چرا برخی افراد از طریق قهر کردن می خواهند به خواسته هایش برسند؟؟؟

دوستان عزیز یک مثال ساده برایتان می گویم....> وقتی مادری می بیند که فرزندش بیش از اندازه پای اینترنت است و به هیچ عنوان به توصیه های مادر گوش نمی دهد.. اسان ترین راه چه می داند؟؟..................او قطعا اسان ترین راه را ""تبیه"" می داند.
و ""تبیه"" هم جرقه ""قهر"" است یعنی یک از مضرات و نشانه های تبیه ""قهر کردن" است.
در واقع مادر از طریق قهر کردن با کودک می خواهد به خواسته اش برسد که صورتی که می توانست بهترین راه را برگزیند یعنی :: "">حذف امکانات و استفاده ها""< .... بدین صورت که با محدود کردن زمان استفاده از اینترنت یا محدود کردن و شرط استفاده از اینترنت به کسب نمره مطلوب....می توانست از قهر کردن بپرهیزد .

مثال دیگر>>> اعضای محترم حتما تا بحال دیده اید بخصوص در روابط بین زوجین... وقتی دو زوج با یکدیگر مشاجره می کنند و درگیری دارند ..بعد از اتمام مشاجره بجای استفاده از روش های ارتباطی کلامی.....به استفاده از روش های غیر کلامی نظیر ""اخم کردن"" روی می آورند.. در صورتی که بدترین و بزرگترین عامل از هم پاشی روابط بین دو زوج این است که بعد از مشاجره به قهر کردن روی آوردند و بدتر هم اینکه عذرخواهی طرف مقابل را نپذیرند.

زوجین باید دقت کنند که در هنگام مشاجره فرصتی برای صحبت کردن و حرف زدن را برای فرد مقابل قائل باشند شاید فرد مقابل چیزی بگوید که موجب رفع قهر شود.


فواید ی قهر کردن چیست؟؟(بله اشتباه نمی کنید قهر در مواقعی مفید است)(روابط زوجین)

در صورتی قهر می تواند مفید باشد که قبل از اقدام به این عمل دو طرف پیش شرط ها و محدودیت های قهر کردن را برای یکدیگر مشخص نموده و نشانه های آن را برای یکدیگر شرح دهند سپس با توافق قبلی مثلا::> زن و شوهری با خود عهد و پیمان می بندند که اگر روزی کارشان به مشاجره کشید و خدایی ناکرده از هم قهر کردن...شرایط و موقعیت ها و محدویت های قهر کردن را برای هم تعریف کنند و حتی تا آنجا که هر دو بتوانند به یکدیگر بگویند جریان و موضوع قهر چیست و از چه بابتی قهر هستند.
یکی از عواملی که در پاره ای از مواقع ""قهرکردن"" را مفید جلوه می دهد رعایت چند پیش شرط است..
1> تمام سعی خود را بکنند که در بیرون از خانه و در مکان عمومی و جمعی طوری نشان دهند که از یکدیگر قهر نیستند.

2> هنگامی که قهری صورت می گیرد باید موضوع ان مشخص بوده و هدف آشکارا باشد و توصیه می شود هرگز مدت ""قهر"" کردن طولانی نباشد چون با مرور زمان برای طرف مقابل به صورت یک رفتار عادی جلوه می نماید و دیگر برایش مهم نیست که شما از او قهر هستید بنابراین قهر علاوه بر اینکه سودی ندارد مضر هم هست.

3>رعایت احترام متقابل......قهر کردن به منزله ی این نیست که ما شخصیت فرد را زیر سوال برده و او را تمسخر کنیم ..حدااقل امکان از بکاربردن واژه های نامناسب در طول قهر جلوگیری نماید.

آخرین نکته و جمع بندی بحث:::

""" قهر کردن یکی از ریشه های تبیه کردن بشمار می رود....در تبیه ما دو نوع تبیه داریم تبیه مثبت .و تنیه منفی.....قهر کردن هم تنها در صورتی مفید می باشد که در جهت اصلاح رفتار فرد و با رعایت پیش فرض های بالا صورت گیرد"""

"""توصیه می شود هرگز راه قهر کردن در پیش نگیرید زیرا عموما افرادی از این راه استفاده می کنند که دارای عزت نفس پایین...افراد درون گرا(نه تمامی انان)...افرادی که نیازمند محبت و حمایت هستند.....افرادی که قهر را به عنوان گریز از وضع کنونی مفید می دانند..."""

[پندار]

جناب نقاب عزیز

از همراهی و شکافتن موضوع از منظری بدیع تر ممنون

[طاهره]

چرا قهر می‌کنیم؟
فردی که قهر می‌کند هدفی دارد و در واقع با قطع ارتباط می‌خواهد مطلب خود را به اطرافیان یا به فرد مقابل بیان کند. بعضیها بیشتر از بقیه قهر می‌کنند و برخی افراد هرگز علاقه‌ای به قهر ندارند. بطور کلی هدفی که در این رابطه مورد نظر فرد است معمولا برای بیان یک ناراحتی یا یک هیجان منفی است. فرد می خواهد به طرف مقابل بگوید که ناراحت است، یا می‌خواهد کاری کند رفتار او را تغییر دهد و ... . در هر حال قهر کردن به صورت یک وسیله و یک مکانیزم در آمده است که در مواقع ناراحتی از فرد سر می‌زند. یک روش تخلیه ناراحتی است که در واقع چنین کاری را نیز انجام می‌دهد و فقط فرد به این روش عادت کرده است و معمولا قبل از اینکه فکر بهتری به ذهنش برسد که در آن لحظه فایده بهتری داشته باشد به این روش اقدام می‌کند.

برخی‌ها این روش را از دوران کودکی یاد گرفته‌اند. ممکن است کودک با مشاهده رفتار اطرافیان و بویژه والدین در مواقع ناراحتی از یک فرد دیگر رفتار آنها را الگو برداری کند. چنین کودکی یاد می‌گیرد پیام خود را با قطع ارتباط بیان کند و به روشی غیر از گفتار کلامی مفهوم ناراحتی خود را به اطرافیان برساند. بطور کلی این روش چه در کودکی یاد گرفته شده باشد و چه در بزرگسالی فرقی نمی‌کند. فرد از یک شیوه نادرست برای تنظیم رفتار خود استفاده می‌کند و در واقع نمی‌تواند به روش مناسبتری مطلب خود را بگوید، یا از خود دفاع کند.

چرا آشتی می‌کنیم؟
انسان یک موجود اجتماعی است. وجود وابسته به شبکه اجتماعی است که در آن قرار می‌گیرد و شاید بدون آنکه متوجه باشد چنین وابستگی در او وجود دارد. در واقع بهتر است بگوئیم یک نیاز، انسان به برقراری روابط با دیگران نیازمند است. چنین نیازی نه تنها یک نیاز جسمی بلکه عمیقا یک نیاز روانی است. بنابراین دور ماندن از چنین روابطی برای وی فوق‌العاده دشوار است، مگر افرادی که به اختلالاتی دچارند که دوری از روابط اجتماعی را ترجیح می‌دهند. بر این اساس ماندن در وضعیت قهر برای افراد دشوار است. بویژه اینکه در یک سوی قهر معمولا افرادی قرار داند که به نحوی از لحاظ عاطفی برای فرد دارای اهمیت هستند، مثل قهر دو دوست یا قهر زن و شوهر.

بنابراین بازگشت به وضعیت قبلی و تمایل به آن معمولا وجود دارد، حتی در مواردی که افراد با توجه به ویژگیهای شخصیتی خود به نوعی فقدان چنین تمایلی را نشان می‌دهند. ممکن است شدت ناراحتی از طرف مقابل به قدری زیاد باشد که فرد کاملا از برقراری رابطه مجدد ، به عبارتی آشتی خوداری کند و حتی دلایل و توجیهات منطقی برای آن داشته باشد. ولی جمله ای کاش این اتفاق نمی‌افتاد... به شکلهای مختلف در ذهن افراد وجود دارد. برخی افراد بیشتر از بقیه نیاز روانی و عاطفی خود به روابط با دیگران احساس می‌کنند.

این چنین افرادی هر چند یاد گرفته باشند از روش قهر به عنوان یک روش برای بیان ناراحتی استفاده کنند، اما بزودی تمایل به بازگشت در آنها بوجود می‌آید. برخی افراد به صورت خودکار در حالت هیجانی به این روش اقدام می کنند، اما بعد از مدتی که هیجاناتشان فروکش کرده و قدرت منطق نمو بیشتری یافته ، متوجه مسائلی می‌شوند که تمایل به بازگشت در آنها را بوجود می‌آورد. برخی از افراد دیگر به نظر کینه‌ای تر هستند و شاید به نظر برسد هرگز نمی‌توانند فرد مقابل را ببخشند، حتی به قیمت تحمل ناراحتیهای حاصل از قطع روابط و ... .

بهتر از قهر و آشتی
افرادی که در قهر می‌مانند افرادی هستند که شیوه مناسب ابراز وجود ، دفاع از خود ، قاطعیت و جرات وزری را یاد نگرفته اند، نمی‌توانند هیجانات خود را بخوبی کنترل کنند و مانع از دخالت آنها در تصمیمهای منطقی شان شوند، قدرت چشم پوشی و بخشیدن دیگران را ندارند و یا غرور کاذبی برای خود ایجاد کرده‌اند و ... .

در هر حال هم خود قهر و هم عواملی که به ایجاد و تداوم آن مربوط می‌شوند استرس‌زا هستند. افکار منفی آزاد دهنده در حالت قهر شدیدا فعال می‌شوند. فرد در حال قهر بیشتر از حالتهای عادی به ویژگیها ، گفتار و رفتار منفی فرد مقابل توجه می‌کند، در حالی که در حالت برقراری دوستی این دسته از افکار بسیار کاهش می‌یابند. بر این اساس قهر و آشتیهای مداوم آزار دهنده و بهم ریزنده شرایط آرام زندگی هستند که می‌توان روشهای مناسبتر و ایده‌آل‌تری بجای آنها جایگزین کرد تا فرد بتواند با جرأت ورزی بیشتری در شرایط استرس‌زا حاضر شود، بتواند از خود دفاع کند و با حفظ دوستی و صلح به حل مشکل و اختلاف بوجود آمده مبادرت کنند.

چنین روابطی از پایایی بیشتری برخوردار هستند، آرامش فرد را تداوم می‌بخشند و از همه مهمتر راه اندازی افکار منفی که بسیار آسیب رسان برای افراد و برای روابط او هستند جلوگیری می‌کنند. فرد بهتر است با کنکاشی در خود ، علت اساسی تمایل با استفاده از ابراز بهتر را در خود پیدا کند و به رفع آن اقدام نماید. شیوه‌های جرات ورزی را یاد بگیرد، شیوه‌های کسب آرامش را یاد بگیرد و از بروز افزایش اضطراب و دیگر هیجانات منفی خود جلوگیری کند. به این ترتیب سیستم منطقی فرد نیز فعالتر شده و می‌تواند استدلال درستی داشته باشد و تصمیمهای درستی اتخاذ کند.

قهر تربیتی
گاهی اوقات والدین برای کاهش رفتار نامناسب در خود از ابزار قهر استفاده می‌کنند. و به عبارتی می‌خواهند به این روش ناراحتی را از رفتار کودک بیان کنند و آنرا بهتر از شیوه‌های تنبیه بدنی و ... می‌دانند. در هر حال استفاده از این ابزار نیز برای تربیت کودک می‌تواند هم مفید و هم مضر باشد. استفاده مکرر از این ابزار و برای هر رفتار جزئی و کلی به کودک یاد خواهد داد که از قهر برای بیان ناراحتی خود استفاده کند و از طرف دیگر در صورت تداوم استفاده از قهر ، تأثیر گذاری خود را از دست خواهد داد و دیگر به عنوان شیوه تربیتی مناسب نخواهد بود.

استفاده از قهر می‌تواند مفید باشد، در صورتی که مدت زمان آن بسیار کوتاه و با توجه به سن کودک تنظیم شود. برای خردسالان ، یک قهر 4 - 3 دقیقه‌ای مناسب خواهد بود و معمولا توصیه می‌شود از قهرهای طولانی با کودکان و نوجوانان جدا خودداری شود و دفعات آن مکرر و زیانبار نباشد.


http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%d8%a2%d8%b4%d8%aa%db%8c+%db%8c%d8% a7+%d9%82%d9%87%d8%b1&SSOReturnPage=Check&Rand=0

قهر در روابطی كه افراد انتظارات بیشتری از هم دارند و در تعاملات بیشتر هستند به مراتب، بیشتر رخ می‌دهد...

گاهی وقت‌ها دست خودت نیست؛ بدون اینكه بخواهی قهر میكنی، بدون اینكه فكر كنی قهر می‌كنی، اگر چیزی دلخواهت نباشد قهر می‌كنی و این قدر این كار را ادامه می‌دهی تا درونت آرام شود. حالا فرقی نمی‌كند به آن چیزی كه می‌خواستی رسیده باشی یا نه. مهم این است كه یك جوری مخالفت خود را اعلام كنی. قهر طبیعی است اما به شرطی كه در حد طبیعی و منطقی باشد، نه مثل تو كه این روزها مرزها را برداشته‌ای و سر هر مساله كوچكی قهر می‌كنی. به قهر معتاد شده‌ای، كلافه‌ات كرده، هیچ جوری هم دست از سرت بر نمی‌دارد. شاید تو هم از سر او دست بر نمی‌داری؛‌ نه؟!

یكی از نشانه‌های تنبیه، قهر است كه افراد در مقابل رفتارهای دیگران به صورت یكی از شكل‌های دیداری (ارتباط نداشتن)، چشمی، كلامی (قطع كلام)‌ بروز می‌دهند كه می‌تواند ریشه در زندگی بدوی یا اولیه افراد داشته باشد.

از دیدگاه پرویز رزاقی، روان شناس،‌ قهر از واكنش‌های طبیعی انسان است كه به صورت سرشتی، ژنتیكی یا محیطی به افراد منتقل می‌شود تا جایی كه افراد در موقعیت‌های كسان به شكل‌های گوناگون قهر می‌كنند. كودك، زن یا مرد تفاوتی نمی‌كند، همه این افراد در موقعیت‌هایی كه با ناكامی مواجه می‌شوند یا به نیازهای مطلوب خود دست پیدا نمی‌كنند، ‌برای ادای حق و ... به درجات متعددی متوسل به قهر می‌شوند. بنا به گفته‌های دكتر رزاقی قهر در روابطی كه افراد انتظارات بیشتری از هم دارند و در تعاملات بیشتر هستند به مراتب، بیشتر رخ می‌دهد. كنش‌ها و واكنش‌ها، خوسته یا ناخواسته، افراد را به سمت قهر سوق می‌دهد.

قهر استرس زا است
به گفته دكتر رزاقی، قهر و عوامل ایجاد آن استرس‌زا هستند. اغلب افرادی كه سعی می‌كنند با توسل به قهر به سمت خواسته خود قدمی مثبت بردارند متحمل استرس‌های زیادی می‌شوند.
خیلی از شما شاید تجربه هجوم افكار منفی و خیال بافی را در قهر دارید و این اضطراب‌های دوران قهر برایتان نا آشنا نیست اما با این حال در سال‌های اخیر به نظر می‌رسد افراد بیشتر به این شرایط تن می‌دهند كه كم حوصلگی و بی‌ارزش شدن روابط می‌تواند از جمله دلایل آن باشد.

مردها كمتر قهر می‌كنند
اما شاید برای شما جالب باشد اگر بدانید برخی مردان در برابر این واكنش طبیعی انسان كه جنسیت نمی‌شناسد موضع گیری‌هایی دارند. به این ترتیب كه وقتی در موقعیتی قرار می‌گیرند كه واكنش قهر را می‌طلبد با تصور اینكه این عمل متناسب با زنان است از اعمال آن خودداری می‌كنند.
دكتر رزاقی در رابطه با چنین اعتقاداتی می‌گوید: "قهر در هر دو جنس طبیعی است اما شواهد عینی نشان داده است كه قهر بیشتر در زنان دیده می‌شود، هر چند كه تحقیقات منسجمی در این رابطه وجود ندارد اما اغلب زنان برای احقاق حق بیشتر از این رفتار استفاده می‌كنند."
شاید یكی از علت‌های مهم این تفاوت به نوع نگرش این دو جنس بر می‌گردد. اغلب مردان قهر را یك ضعف تلقی می‌كنند در حالی كه زنان این گونه به آن نگاه نمی‌كنند. به طور معمول بر مردان قانون همه یا هیچ حكم فرما است، یا رابطه‌ای را قطع می‌كنند یا به آن ادامه می‌دهد اما زنان این طور نیستند.
دكتر رزاقی هم با تایید این موضوع می‌گوید: "در بسیاری از موارد مردان غریبه پس از یك دعوای اتفاقی با هم دوست و رفیق شده‌اند اما خانم‌ها برعكس. از سویی دیگر به نظر می‌رسد چون ارتباط كلامی در خانم‌ها قوی‌تر است درنتیجه آنها بیشتر از قهر استفاده می‌كنند چرا كه قهر روندی است كه نشان می‌دهد ارتباط به طور كامل قطع نشده و دوباره آشتی اتفاق می‌افتد كه در این ارتباط و تعامل دوباره ارتباط كلامی كمك كننده است اما چون مردان به طور معمول در ارتباطات كلامی ضعیف‌اند رابطه را قطع می‌كنند یا ادامه می‌دهند و رابطه حد واسطی به نام قهر نمی‌شناسند."

قهرت را درمان كن
هیچ فكر كرده‌ایم ما یا دیگران چرا قهر می‌كنیم؟ لطفا این موضوع اگر برایتان مهم نیست سعی كنید مهم باشد چرا كه بیش از دیگر آزاری شما را آزار می‌دهد.
دكتر رزاقی درباره افرادی كه بیشتر قهر می‌كنند، می‌گوید: "این افراد احتیاج به مطرح شدن، حل مشكلات یا جلب توجه دارند و بسیاری از مواقع از نداشتن اعتماد به نفس رنج می‌برند. در حالی كه این قهرها راه درمان دارد و اگر نمی‌خواهید بیش از این دوستان و آشنایان خود را از دست بدهید و می‌خواهید كمتر خودتان را آزار بدهید دست به كار شوید و از ‌این دارو‌ها برای درمان قهر استفاده كنید:


هفت توصیه پایانی
1. قوه شناخت خود را نسبت به عوامل تنبیه دیگر بالا ببرید و بدانید قهر به تنهایی چاره‌ساز نیست. برای مثال پاداش و امكانات را حذف كنید.
2. از روش‌های ارتباطی جایگزین برای اعلام احساس و نظر خود استفاده كنید.

3. اعتماد به نفس خود را فزایش دهید.

4. مهارت‌های كلامی خود را تقویت كنید.

5. چون افراد درون‌گرا ارتباط كلامی‌شان ضعیف‌تر است به نسبت بیشتر از قهر استفاده می‌كنند پس یكی از راهكارها افزایش تعاملات اجتماعی است.

6. به دیگران هم برای ابراز نظر و احساس اجازه بدهید. شاید دیگران حرفی برای گفتن دارند كه موجب رفع قهر می‌شود.

7. افكار و رفتار منفی را كم‌كم دور بریزید و بیشتر به موضوع‌های مثبت فكر كنید.

شش شرط قهر جوانمردانه
1. موضوع قهر را برای طرف مقابل مشخص كنید.

2. از قهر در جمع استفاده نكنید.

3. راه آشتی را باز بگذارید و هر چیزی از دهانتان بیرون آمد، نگویید.

4. قهر نباید طولای مدت باشد چون از میزان تاثیرگذاری آن كم می‌شود.

5. اگر موضوع قهر برای طرف مقابل مهم نیست قهر چاره كار شما نیست.

6. در قهر و آشتی به ویژه در رابطه مادر و فرزندی، والدین بلافاصله عذرخواهی مكرر كودك را نپذیرند. چرا كه این امر موجب تكرار رفتار غلط و تقویت عذرخواهی مكرر و درنتیجه اصلاح نشدن رفتار نامناسب و درنهایت كاربرد نامناسب قهر از سوی والدین می‌شود، البته در نپذیرفتن عذرخواهی هم زیاده روی نكنید.

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ
www.seemorgh.com/health
منبع: هفته‌نامه سلامت

http://www.seemorgh.com/health/default.aspx?tabid=2185&conid=18845

[ani]

نیاز به داشتن هم‏صحبت و عشق و علاقه و دوست داشتن یکدیگر میان هر دو جنس زن و مرد و بخصوص همسران خصوصیتی مشترک می‏باشد و زندگی یعنی رابطه‏ای سرشار از مهر و محبت میان اعضای یک خانواده که به همدیگر اعتماد دارند. اعضایی که با شور و شوق به تداوم زندگی شیرینشان فکر می‏کنند و با یکدیگر یکرنگ و صادق‏اند،اگر از هر کدام از همسران خواسته شود تا در مورد زندگیشان مطالبی بگویند و یا بنویسند، آنان حرفهای زیادی برای گفتن خواهند داشت و البته این موضوع چندان تعجبی هم ندارد چرا که همه زنان و مردان خوبی و زیبایی را دوست دارند. چیزی که مایه تعجب می‏باشد این است که با وجود شناخت زنان و مردان و بخصوص همسران از خوبیها و بدیها، گاهی آنان زشتی را بر زیبایی ترجیح می‏دهند. این موضوع را می‏توان در «قهر زوجین» و دوری و عدم ارتباط آنان با یکدیگر دید و مثال آورد. البته به ضرس قاطع نمی‏توان گفت که قهر کردن کار زشتی می‏باشد چرا که گاهی قهر آخرین و شاید بهترین وسیله مقابله با افرادی باشد که ادامه ارتباط با آنان به ضرر می‏باشد. با این تعریف و با این وجود آیا قهر و دوری از هم باید در زندگی همسران جایی داشته باشد؟

تصور اغلب زوجین بر این است که برای داشتن یک ارتباط صحیح و منطقی در زندگی مشترک باید به آن گونه رفتار نمایند که دوست دارند با خودشان آن گونه رفتار بشود. در حالی که واقعیتهای زندگی خلاف این را می‏گویند و ثابت می‏کنند. در این مورد باید شعار هر زنی و مردی در زندگی مشترک تغییر کند. آنان باید با همسر و اعضای خانواده خود به گونه‏ای رفتار نمایند که دوست دارند با آنها رفتار بشود. در این تغییر شعار اصل تمایل و میل و نیاز طرف مقابل است و نه خود و البته هویت خوب، همیشه ریشه در تعلقات آدمیان دارد.

یک زن و مرد همواره در جست و جوی یافتن راههایی است که او را به سوی ارتباط بهتر و سازنده با دیگر اعضای خانواده و اطرافیانش سوق بدهد. گاهی همسران ارتباط خویش را با یکدیگر قطع و به اصطلاح از همدیگر قهر می‏کنند چرا که معتقدند که احساس آنها نادیده گرفته شده و یا می‏شود. باید در نظر داشت، تمامی اعضای خانواده نیازمند این می‏باشند تا احساس آنها مورد تأیید باشد. به این ترتیب برای اینکه همسران مدام در حال آشتی و صلح و صفا با یکدیگر باشند لازم است به احساسات و نظریات یکدیگر احترام بگذارند. باید توجه داشت احساس و عاطفه، انرژی در حال حرکت می‏باشد. این انرژی به تمامی انسانها و اعضای یک خانواده به عنوان رکن رکین جامعه امکان می‏بخشد تا در برابر آنچه نیازهای اولیه او را تهدید می‏کند بایستد. بدون این انرژی که وصفش گذشت (احساس و عاطفه) انسانها نمی‏توانند در راستای حفظ شأن و ارزشمندی خودشان حرکت نمایند. لازمه ارتباط مناسب و متناسب میان همسران و اعضای خانواده، خودآگاهی واقعی می‏باشد و این هم مستلزم آن می‏باشد که زن و مرد از حد و مرزهای خود مطلع و آگاه باشند. هر زن یا مردی مسئول احساسات، تصورات، برداشتها و امیال خویش است.


برای اینکه همسران با یکدیگر مدام در حالت آشتی و صلح و صفا به سر ببرند باید به تمایز خود با طرف مقابلشان ایمان داشته و به دیده احترام بنگرند. همه انسانها نیازمند داشتن یک هویت مستقل و دوست داشتنی می‏باشند و هویت زنان و مردان همانا تفاوتهای میان آنهاست. هر زن و یا مردی موجودی منحصر به فرد و تکرار نشدنی است که فردیت او معادل هویتش می‏باشد. همسران باید بدانند که حتی میان نزدیکترین انسانها به همدیگر، فاصله‏ای لایتناهی وجود دارد و در این میان می‏توان زندگی بسیار شیرین و لذت‏بخشی را ساخت به شرط اینکه همسران بتوانند فاصله میان خود را دوست داشته باشند.

[پندار]

دوستان محترم از یکایک همه شما برای پاسخ به پرسشی که مطرح کردم سپاسگزارم و به قدر وسع آموختم ، آما یک پرسش از میان همه مطالبی که تا کنون در باره این موضوع نوشته شده است یرایم مطرح گردیده است که صواب را در آن می بینم تا با شما عزیزان مطرح نمایم و آن این پرسش است که براستی جند درصد از آنچه تا کنون بعنوان راه کار پرهیز از قهر مطرح گردید ، چه برای نویسندگان این راه کار ها و یا همه کسانی که قهر را بعنوان یک طرفند از روابط اجتماعی خود می دانند قابل اجرا است بعنوان مثال آیا نویسندگان همین چند مطلبی که توسط بزرگوارانی عزیز نوشته شده است و بر من منت نهادند ا ظهار نظر فرمودند ، خود را ملزم به آنچه نوشته اندمی دانند ،؟ آیا براستی به آنچه می گوئیم عمل هم می کنیم و یا تنها برای آنکه خود را در محفلی این چنینی مطلع بشناسانیم نوشته ایم ؟
عاقلان پرگار وجودند
ولی عشق داند که در دایره سر گردانند

بی آنکه قصد جسارت به دوستان عزیز نویسنده مطالب بالا را داشته باشم ، می خواهم بگویم از جمله معضلات جامعه امروز ما همین گفتن بی عمل است ، یقینا بسیاری درپاسخ به این پرسش جواب مثبت می دهند و خود را مقید به آنچه گفته اند میدانند ولی انصافا حقیقت هم همان است که می گوئیم ، پس چرا جامعه امروز ما ، جامعه قهر و آشتی است ؟

جهانی خواهم زرنگ دویی دور
به گفتگو ما و دوئی دور
نه با آینه رویش در میانه
نه کشیده زلفش را دست شانه

باز هم چهار زانو و لا زده در مکتبتان به انتظار همراهیتان نشستم