قلب انسان، بوستان خداست . . .

[مثل من]

صدرالمتالهین شیرازی در کتاب مفاتیح الغیب مینویسد: سهل بن عبدالله تستری میگوید:
پلیدترین گناهان، دل سپردن به وسوسه نفس است و پذیرش دعوت او به سوی هواها، هوسها، معاصی و شهوات، گناهی است که باید انسان از آن اجتناب کند، آنگاه شیطان از آسمان قلب رانده و دور میگردد، زیرا دل مانند اسمان است که آراسته به ستارگان اذکار الهی و علوم یقینی، دانش حقیقی و انوار معارف الهی است. و چون دل بنده به خدا، آسمانی شد، و شیطان از آن دور گشته و وسوسه ها، الهامات و خاطره های او ناپدید گشت، آن وقت انسان از دورن، باطن و حقیقت خود، به دورن و باطن آسمان بالا می رود، و هر اندازه که بالاتر رود، آلودگی های نفسانی از او ریخته شده و آثار و سوسه هاس شیطانی از اطراف قلبش دور می گردد، تا این که خالص گشته و حتی از وجود نفس سرکش خود نیز پاک می گردد.
لذا خداوند می فرماید: ای بنده ی من، قلب تو بوستان من، و بهشت من بوستان توست. وقتی تو بوستانت را از من دریغ نکنی و در ورود من «به قلب و دلت» خساست نورزی، بلکه عشق، علاقه و معرفت مرا در ان قرار دادی، پس چگونه من به بهشت و بوستان خودم بر تو بخل ورزم و از ورود تو در آن جلوگیری نمایم!
چون این حقیقت را دانستی، این گفت و گوی بین خالق و مخلوق را هو با دقت به گوش جان بسپار، که خداوند خطاب به انسان میفرماید:
ای بنده ی من، بهشتم را مخصوص تو قرار دادم، و تو هم بوستان دل خود را مخصوص من قرار دادی، ولی تو از خود انصاف و مروّت نشان ندادی!
آیا می دانی دلیل بی انصافی تو چیست؟ این است که از تو سوال می کنم:
آیا بهشت مرا تاکنون دیده ای؟ و آیا در آن وارد شده ای؟
تو در جواب من می گویی: پروردگارا، نه.
من در پاسخ تو می گویم: آری راست می گویی، تو در بهشت من وارد نشده ای! ولی وقتی ورود تو به بهشت و بوستان من نزدیک شد، شیطان را از بهشت خود برای ورود تو بیرون رانده، و به او گفتم:
« اخرُج مِنها مَذءُ وماً مَدحوراً» « بیرون شو، ای مذموم و مطرودو ملعون» (اعراف،18)
پس دشمن تو را پیش از ورود تو بیرون راندم. ولی تو هنوز بعد از هفتاد سال که از وارد شدن من به بوستان دلت میگذرد، چرا شیطان را از آن بیرون نکرده و نراندی؟
پس ای بنده ی خدا، اگر قلب بوستان خداست!؟ چرا شیطان را در دل خود جای داده، و او را بیرون نمیکنی؟
سعدی میگوید:
گرچه شیـطان رجیم از راه انصافم ببـــرد
همچنان امید می دارم به رحمان الرّحیم
امـام صـادق «علیه السلام» میفرماید: دل، خانه و حرم خداست، پس در حرم او، غیر غیر خدا را جای ندهید.
روایت دیگری است که میفرماید: قلب مومن خانه خدا است.
نبی اکرم «صلی الله و علیه و اله» میفرماید: اگر شیاطین اطراف دل فرزندان آدم را فرا نگرفته بودند، انسانها می توانستند به ملکوت و باطن آسمانها و زمین بنگرند.

منبع: ابلیس نامه، جلد دوم، محسن غفاری