سلام دوستان
آيا هرگز متوجه شده ايد كه بعضی ها اغلب فقط راجب خوبي هاي كساني حرف ميزنند كه حضور ندارند ؟ و سوال اینکه چرا به ديگران مي گوئيم ؟ چرا به خود شخص نمي گوئيم ؟ چرا اين حس قدر شناس بودن خود را از بين ميبريم ؟
به نظر ميرسد وقتي كسي ميميرد ؛ هركسي چيزي در باره خوبي هاي او ميگويد و سوال اينجاست كه اين مرده در زمان حياتش چقدر از تعريف ها و خوبي هايش را به گوش خود شنيده است ؟ آيا مردم بايد بميرند تا بفهميم آنها چقدر برايمان مهم بودند ؟
قدر شناسي ؛ آسانترين راه خشنودي ديگران است و ليكن تشكر لازمه و ضروري براي قدر شناسي است با نشان دادن قدر شناسي خود ؛ حقيقتا ميتوانيم ؛ روز شخصي ديگر را شاد و مفرح نمائيم .
..........يادمان باشد آنچه در نماز و دعاها ميخوانيم و آنچه پيامبران وامامان و بزرگان به ما آموخته اند ؛ قدر شناسي و شكر نعمتهاي خداست و شكر نعمت ؛ نعمتت افزون كند و.......... به اصطلاح خودموني ؛ خدا از آدم با معرفت خوشش ميايد .........
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)