در دام افسوس

[m.mouod]

سلام

بعد از ظهر یکی از روزهای سرد پاییزی بود و پیاده‏روها پر از آدم‏هایی که با بی‏تفاوتی از کنار هم می‏گذشتند . تند بادی که ساعتی پیش وزیدن گرفته بود، در میان شاخسارهای نیمه عریان درختان می‏پیچید و بر تن برگ‏های زرد و نارنجی راه می‏جست .
همه عابران در میان شال‏ها و یا پالتوهای ضخیمی پناه برده بودند، تا شاید اینچنین از سوز و سرمای شدید آن روز در امان باشند; همه عابران مگر . . .
مرد میانسالی که با هجوم باد، موهایش ژولیده و درهم می‏نمود، دل گرفته‏تر از آسمان به آرامی از کنار درختان لب جوی و فارغ از هیاهوی اطراف، رو به مقصدی نامعلوم درگذر بود .
بر ساحل چشمانش همنوا با ابرهای تیره آسمان نم‏نمی آغاز شده بود .
در آسمان صدای رعد و برق برخاست و در ذهن او همانند آن برق اتفاق‏های چند ساعت قبل مرور شد . . .
وقتی از بعضی دوستان شنیدم که استاد چندین ساله‏مان در بستر بیماری افتاده است و شاید چند روزی از زندگانیش نمانده باشد، نگران و ناراحت تصمیم گرفتم به ملاقاتش بروم تا شاید به این ترتیب کمی از حقی که بر گردنم داشت را ادا کنم .
روزی که بر بالینش نشستم از آن جذبه و نفوذی که همیشه در چشمهایش موج می‏زد، هیچ نمانده بود . با گذر ایام به موجودی تکیده و لاغر در بستر بیماری تبدیل شده بود .
از دیدنم خوشحال شد، ولی قدرت نگه داشتن لبخندش را حتی به مدت چند ثانیه بر لبانش نداشت . با سختی بسیاری شروع به صحبت کرد; از مباحثی می‏گفت که سالها در زیر لایه‏های گچ و روبروی تخته سیاه، رو در روی ما گفته و نوشته بود، اما اینبار با زبانی متفاوت و در مفهومی دیگر از رموز کوچک و باریکی پرده بر می‏داشت که شاید در کوچه پس کوچه‏های مباحث «دیفرانسیل‏» (2) هم نگفته بود، اما در حیات معنوی آدمی نقش تعیین کننده‏ای دارند .
از «منحنی‏ها» (3) و «توابعی‏» (4) طولانی که هر کس در زندگانیش ناگزیر است، از فراز و نشیب آن‏ها عبور کند، تا شاید لحظه‏ای در محدوده نقطه «عطفی‏» (5) شادی را تجربه نماید و مهمترین مصداق آن را «منحنی‏ها» و «خطوط شکسته‏» (6) چهره‏اش بر می‏شمرد .
من به سمت «نقطه صفر» (9) میل نمی‏کرد بلکه به یقین سوی «بی نهایتی‏» (10) زیبا پرواز می‏کردم . اگر در گیرودار «معادلات یک مجهولی‏» (11) و در «سیطره جبر» (12) و «احتمالات‏» (13) به «شیب‏» (14) و پرتگاه گناه آلوده نمی‏شدم و در «محور اصلی‏» (15) زندگانی معنوی گام می‏نهادم هیچگاه در گرداب «نامعادله‏ی‏» (16) بدون پاسخ نمی‏افتادم .
- پسرم! شاید در قانون «تالش‏» (17) «تشابه‏» (18) «دو مثلث‏» (19) به تساوی آنها بیانجامد اما بدان که در شاهراه زندگی هیچ گاه به دام تشابهات و شبهات نیفت، چرا که روزگاری چون من خواهی داشت آن روز برایم از حد شکست‏ها و پشت‏پا زدن‏هایش می‏گفت که سرانجامی جز سقوطهای توامان نداشت .
او از زوایای زندگیش پرده بر می‏داشت اما در پیش همچو منی غافل! ولی هر چه بود تسلای دل غمین او و تلنگری به قلب یخ زده من بود .
واگویه‏هایش غریب می‏نمود، اما مسیری از مباحثی که در دوران تحصیل برایم ابهام‏برانگیز بودند، تا زمانی که شکفتند و در ذهنم معنای تازه‏ای یافتند .
دیگر تب سخن گفتن نداشت . وقتی لبان خشکیده‏اش را مرطوب کردم، با زحمت کلمات دیگری را چنین بیان کرد: «پسرم! کاش در این دم آخر حداقل به تکه چوب خشکیده‏ای باور داشتم تا می‏توانستم بر آن تکیه کنم و امید داشته باشم اما افسوس که . . .»
دیگر نمی‏توانست صحبت کند . قطرات ریز عرق بر سرو صورتش نمایان بود و چشمانش به حالت‏بیهوشی کامل فرو رفته بود . نگاهش به پایین بود، نمی‏دانم از خجلت‏یا از افسوس سالیان از دست رفته، ولی هر که بود، و هر چه بود من از او مدهوش‏تر بودم . می‏رفتم اما نمی‏دانستم به کجا و با خود نجوا می‏کردم:
«لعلی اعمل صالحا فیما ترکت کلا انها کلمة هو قائلها و من ورائهم برزخ الی یوم یبصرون‏»
مرد همچنان آرام قدم بر می‏داشت، نه سرما به وجودش رخنه می‏کرد و نه از زوزه باد می‏هراسید و دلش همچون ستاره مغرب که در لاجورد آسمان پدیدار شده بود، درخشیدنی آغاز کرد . نوایی آشنا به گوشش می‏رسید:
«الله اکبر . . . اشهد ان لا اله الاالله . . . اشهد ان محمدا رسول الله . . . لا اله الا الله‏» گلدسته‏های بلندی که چراغهایی با نور سبز قد برافراشته بودند . براده‏های دل او را به سمت‏خود جذب می‏کرد با آنکه در ابتدای راه بی هدف و پریشان بود، اما دیگر به خوبی می‏دانست که چه چیزی انتظارش را می‏کشد . با همان چشمهای خیس و دلی که پر از بیم و امید بود، راهی ملاقات دوست‏شد .
پی‏نوشت‏ها:

1 - این داستان برگرفته از واقعیت است
2 - 3، 4، 5، 6 - از مباحث هندسه
7، 8، 9، 10، 11، 12، 13، 14، 15، 16 - از مباحث جبر و ریاضی
17، 18، 19، 20 - از مباحث هندسه
21 - سوره مومنون / آیه 100

منبع : سایت حوزه