دوســـت واقــعــي !!!

[آرمان 26]

دو دوست در بيابان همسفر بودند. در طول راه با هم دعوا شون شد . يكي به ديگري سيلي زد. دوستي كه صورتش به شدت درد گرفته بود بدون هيچ حرفي روي شن نوشت:

« امروز بهترين دوستم مرا سيلي زد».

آنها به راهشان ادامه دادند تا به چشمه اي رسيدند و تصميم گرفتند حمام كنند.
ناگهان دوست سيلي خورده به حال غرق شدن افتاد. اما دوستش او را نجات داد.
او بر روي سنگ نوشت:

« امروز بهترين دوستم زندگيم را نجات داد .»

دوستي كه او را سيلي زده و نجات داده بود پرسيد:« چرا وقتي سيلي ات زدم ،بر روي شن و حالا بر روي سنگ نوشتي ؟»
دوستش پاسخ داد :«وقتي دوستي تو را ناراحت مي كند بايد آن را بر روي شن بنويسي تا بادهاي بخشش آن را پاك كند.
ولي وقتي به تو خوبي مي كند بايد آن را روي سنگ حك كني تا هيچ بادي آن را پاك نكند.»

[سارا بانو]

آنگاه جوانی گفت با ما از دوستی سخن بگو.
و او در پاسخ گفت:

دوست تو نیازهای برآورده توست.

کشت زاری ست که در آن با مهر تخم می کاری و با سپاس از آن حاصل بر می داری.
سفره نان تو و آتش اجاق توست زیرا که گرسنه به سراغ او میروی و نزد او آرام و صفا می جویی.

هنگامی که او خیال خود را با تو در میان می گذارد از اندیشیدن (( نه )) در خیال خود مترس و ار آوردن (( آری )) بر زبان خود دریغ مکن.

و هنگامی که او خاموش است دل تو همچنان به دل او گوش می دهد.

زیرا که عالم دوستی همه اندیشه ها و خواهش ها و انتظارها بی سخنی به دنیا می آیند و بی آفرینی نصیب دوست می گردند.

هنگامی که از دوست خود جدا می شوی غمگین مشو زیرا آن چیزی که تو در او از هر چیزی دوست تر می داری جه بسا که در غیبت او روشن تر باشد چنان که کوهنورد از میان دشت کوه را روشن تر می بیند.
.
.
.
و زنهار که از هر آنچه داری بهترینش را به دوستت بدهی.

اگر او را باید که جزر روزی تو را ببیند بگذار که مد آن را هم بشناسد.

آن چگونه دوستی ست که برای سوزاندن وقت به سراغش می روی؟
به سراغ دوست مرو مگر برای خوش کردن وقت.
زیرا کار او این است که نیاز تو را یرآورد نه آنکه خالی درون تو را پر کند.

و شیرینی دوستی را با خنده شیرین تر کن و با بهره کردن خوشی ها.

زیرا در شبنم چیزهایی خرد است که دل انسان بامداد خود را می جوید و از آن تر و تازه می گردد...


پیامبر و دیوانه
جبران خلیل جبران