از سالها پیش اوایل نیمه شب وقتی سکوت همه جا حکمفرما میشد حسی در وجودم جوشش می گرفت. حس بروز افکار. حس مکتوب کردن آنچه در ذهن دارم. بی اختیار قلم را برمی داشتم و آنچه را که به ذهنم خطور می کرد می نوشتم. گاه این دلنوشته ها زیبا بود و گاه جملاتی مبهم و بی حاصل. اکنون مدتهاست از آن حال و هوا دورم و زبری زمانه روحم را نیز چون سوهان زبر و زمخت کرده است. با خود اندیشیدم که شاید اینجا محملی باشد برای تقسیم آنچه نگاشته ام و در ذهن داشته ام. برخی از نوشته های آن روزها را با شما درمیان می گذارم. شاید حس نابی که آن دورترها داشتم با شریک کردن شما در لحظه های ذهنی گذشته ام ،دوباره احیا شود.شاید!
سوم خرداد 83 ساعت 4 بامداد
چقدر زيباست! دوباره بازگشت به اصل خويش.زيرا هر کسی کو دور ماند از اصل خويش باز جويد روزگار وصل خويش.تب بی معرفتی داغ داغ است و سراچه ی ذهنم بی چراغ.چراغ معرفت درم زائل گشته و بين من و دوست پرده ها حائل گشته.دير زمانيست که حق را غريبم و محبت دوست را بی نصيب.يا رب مپسند دوری ما را ز هم.بنده ای نافرمان تشنه ی آن دريای بی کران آمده سوی تو دوان دوان تا که دست او بگيری و هست در دل او تيری و شيطان پرتاب کننده اش.پس فصل فصل را به موسم وصل متصل ساز و گسست دلها را پيوندی ناگسستنی بده؛فصل ناپذير! نمی دانم درين برهه ی غمگين تاريک افسرده ی حزن آلود پژمرده ی بی روح و روشنی چگونه حيات را ميزيستم و ممات را فراموش کرده بودم. يزدانا! از بهر تو تشنه ام زيرا که در عطش غفلت چند مدتی خوش خيالانه زمان به بطلان می گذرانيدم.يادت در دلم غائب بود و شرار شيطان در دلم ثاقب.و نفس به سمت پليدی ها راغب؛اما اکنون بنده ای هستم تائب.امشب جزوه ای از نورت در دلم پديدار شده و روحم آماده ی ديدار شده و از خواب خرگوشی بيدار شده و روانم که از ددان بيمار شده از حيله های اهريمنی ابليس بيزار شده پس وجودم طالب تيمار شده و درخت انديشه ام بی بار شده.
پروردگارا! از تو پيوند گسسته بودم و عنان خويش به دست شيطان بسته بودم و از ميوه ی دنيا مشغول هسته بودم.امشب از آن قيدوبند شوم برجستم و کمر همت بستم و اکنون در محضرت هستم و کتابی آسمانی در دو دستم.پس به کرمت و قدرت خود و رحمت خود طرد مکن مرا و اکنون که تبدارت هستم سرد مکن مرا و شادی وصالت را درد مکن.الهی! اميد دارم که مرا بخشوده باشی و از اظهار عجزم خرسند بوده باشی.هيچ ندارم که بگويم جز اينکه دامانت بجويم و زين پس جز راه تو راهی نپويم.
30 مهرماه 84
امشب هوايش به سرم زد .آيا او هست که بخواند نوشته ی از دل خاسته ام را؟
دستم از نگاشتنت می لرزد دلم از داشتنت می ترسد و خود از خويشتنم می پرسد که دراو چه ديدی که پرده ی شرم را دريدی و دگر پيوند ها را بريدی و جز چشم خمارش چيزی نديدی.چه شد که از دوريش بيمار گشتی و از غير او بيزار گشتی و فقط او را طالب ديدار گشتی؟
با خويشم گويم: تو که با مايی و در مايی چرا چنين از ما جدايی؟ تو که خويش منی و در تنی چرا تيشه به ريشه ام زنی؟ که او ديگر او نيست و خود من است. نبينی که روحش درين تن است؟ او همان است که در جان نشسته و در دل بر هر غريبه بسته و با ورودش ابليس وجودم رخت بسته و پيکرم از هر چه پليديست رسته. نبينی که با يادش پرواز می کنم و نامش را آواز می کنم و لحظه هايم را با يادش آغاز می کنم. خویشتن من دگر مرده ست چون که او از من دل برده ست و از دوريش هر ذره ام پژمرده ست.عطشش می سوزاندم و يادش می روياندم. ای خويشتنم! تو با من صبوری کن و از اين گلايه ها دوری کن که از فاصله ها دلم گريان است و تنها ياد چشمش درمان است و دل غريق دريای حرمان است و وصلش از دل برمن فرمان است وخود دانی که عشق تهی از برهان است . خود دانم که از سوختنم بی خبر است و انديشه ی وصلش بی ثمر است و شب بختم بی قمر است. بگذار که با خيالش خالی شوم و از علوش متعالی شوم وهمان حالی شوم که بهتر از آن نيست که دردم را جز او درمان نيست. اشک از ديده ام جاريست آيا پاسخش آريست؟
اواخر آذر 83
جوشش دیگر نیست.ذوق بی شوق شده. روح بیمار شده به گمانم از سپیدی ها بیزار شده یا که به سمت ناخوبی ها رهوار شده. شاید هم حول محور دنیا پرگارشده.اما هر چه هست دانم که بیمار شده و تن روح پاکم افگار شده.
نه کذب گفتم که روح دیگر پاک نیست، شب شعروشورم نیز غمناک نیست، به راستی پیشانی ام نیز بر خاک نیست. پندارم که خدای را گم کرده ام، چون سر خود را در این خم کرده ام و نا خویشاوند دنیا را از بهر خویش امّ کرده ام.
15 خردادماه سال 84 ساعت 2:50 بامداد
امشب می خواهم نوشته ای خاطره گونه بر پهنه ی سپیدت بنگارم ای کاغذ سفید. صبح از خواب بیدار شدم. خود را در بستر یافتم. آن همه رؤیای شیرین شباهنگامی پوچ بود اکنون در برم. سعی کردم دوباره چشمانم را ببندم و رؤیایم را از سرگیرم ولی افسوس که حلاوت آن سفر فرازمینی پایشی کوته داشت و اکنون باید با آهن و سیمان و واقعیت و نامهربانی ها و زبری ها و انعطاف ناپذیری ها مواجه می شدم.
عشق که نباشد انگیزه هم نیست. خراش عمیق آن حاثه ی بیرحم التیام نایافتنی می نماید. کاش لااقل مدتی طولانی تر با آن خیال مخملین نرم و سیّال مأنوس می ماندم و روح را در فضای عطرآگین تصور او معطر می کردم.
اکنون که نگارنده ام بر این پهنه ی سپید، فلزی از جنس خاک و زمین و ارتباط ماده با ماده با آلیاژ روحم ممزوج شده و لطافت عهد پیشین را ندارم.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)