تلخترین خنده های امسال!

[mohajer]

عبد الجبار کاکايي



از بارون عصر 20 فروردين با پسرم پناه برديم به سينما پايتخت و اخراجي ها 2 در حال نمايش بود. از اينکه کارگردان آدم هاي شبيه به خودش رو دستمايه خنده مردم تهرون 88 کرده، ناراحت شدم. دوست نداشتم چهره تحريف شده آرمانگراهاي دهه 60، مضحکه مردم بشه.

اما به هرحال اتفاقي است که در برابر چشم عقلاي سينما افتاده و برادران زودجوش و ديرپز انقلاب و جنگ آخرين شيرين کاري هاشون رو نشون مي دن. نه پسرم جنگ اين نبود. اين آدماي عملي و لمپن به کيلومتر 50 جبهه مي رسيدن استحاله مي شدن. ديگه تا اردوگاه اسارت به همون حال نمي موندن. پسرم کسي که بوي مرگ رو بشنوه خماري از سرش مي پره. پسرم دنياي ذهني کارگردان به اندازه شخصيت هاي فيلمشه. او فکر مي کنه اگه روحاني و جاهل به درک هم برسند همه مشکلات کشور حله. نجبا و عقلا هم يا دکترهاي هالو هفت شنبه هستند يا هواپيمارباهاي منافق. پسرم ما خسته شديم و داريم به خودمون مي خنديم. اين تلخ ترين خنده يه نسل سرخورده است. پسرم برگشتن به مردم هزينه هاي زيادي داره و تو سعي نکن اونقدر از مردم فاصله بگيري که مجبور شي با اين شيرين کاري ها دلشونو به دست بياري.

همين حرفا رو تو برگشت به پسرم گفتم؛ زير باروني که خنده هاي تهرون 88 رو خيس کرده بود.

روزنامه اعتماد

[حسین پور]

دیریست....مانده ام....در این جهالت....یا خود بیرون آیم....یا خود......

نمی توانم نظری دهم...فقط به نظرات گوش خواهم کرد.

[mohajer]

به نظر خود من که از نظر سینمایی و هنر هفتم که اخراجی های 1 ده نمکی فاجعه بود.

و بحث های جامعه شناختی این استقبال مردمم که دیگه یه جورای معلومه !

[غریب آشنا]

سلام
وقتی این مطلب را مطالعه كردم، اشتباهات نویسنده اش (عبدالجبار كاكایی)فاحش تر از آنی بود كه مرا به خطا بیندازد.
اما یكباره به عنوان كسی كه با جواد ( به قول این نویسنده :زودجوشان ، دیر پز) ارتباط داشته است، تمایل پیدا كردم چند نكته ای به یادگار بگذارم.

عبد الجبار کاکايي

از بارون عصر 20 فروردين با پسرم پناه برديم به سينما پايتخت و اخراجي ها 2 در حال نمايش بود.......

روزنامه اعتماد

پس بحث آنالیز یك فیلم و از آن مهمتر بررسی یك نسل نبوده است. یك تفنن كه به خاطر زیر باران ماندن فرد را به سینما می كشاند. و حالا هم یك نوشته تفننی كه در قالب یك متن شاید بتوان به همین راحتی از میان كسانی كه درد مند شده اند با خود افراد را همراه كنیم.
در اینجا یاد گرفته ام كه انتقاد و به سخره گرفتن و طعنه زدن فرق دارد. یك مصداق ذهنی را چگونه مبنایی اصولی می گیریم و بر اساس آن با استهزا نتیجه گیری می كنیم.

از اينکه کارگردان آدم هاي شبيه به خودش رو دستمايه خنده مردم تهرون 88 کرده، ناراحت شدم. دوست نداشتم چهره تحريف شده آرمانگراهاي دهه 60، مضحکه مردم بشه.


روزنامه اعتماد

این نویسنده به خاطر همان بارانی كه احتمالا حواسش را پرت كرده است ،‌به فیلم توجه كافی نكرده است. چرا كه در این فیلم اتفاقا كارگردان كسانی را كه شبیه خودش نیستند به استهزاء گرفته است و دستمایه مردم تهران كرده است. اتفاقا افرادی را به سخره گرفته است كه با معنویت نا آشنا هستند، یكی پول پرست است و رفاه زده، یكی لات هست، یكی مواد مخدر، یكی عشق دختر ... دارد، یك مطرب و رقاص هست، یكی هم اتفاقی در حال قاچاق دستگیر شده است. اینها مایه خنده اند.
اما آنها كه هدفمند هستند در سراسر فیلم حرف خنده داری از آنها نمی شنویم به عكس صحبتهای گریه دار و تعمق برانگیز دیالگو این افراد هست.

اما به هرحال اتفاقي است که در برابر چشم عقلاي سينما افتاده و برادران زودجوش و ديرپز انقلاب و جنگ آخرين شيرين کاري هاشون رو نشون مي دن.

روزنامه اعتماد

نویسنده كه اهداف خود را در لفافه ادبیاتی شیرین پوشانده است فراموش كرده است دقت كند كه چیزی از این لفافه بیرون نیفتند.
كلمه «آخرین شیرین كاری هاشون»، نشان می دهد كه نویسنده هنوز گرفتار خوش خیالی هایی هست و از همان اشتباهات تكراری این 30 ساله هست.
شیرین كاری ها گویا تازه شدت یافته است. وقتی می بینم كه همین خنده طنز گونه كه از یكی از همین «به اصطلاح زود پزان دیر جوش » روی سینما می آید چنین مردم را با خود همراه می كند، متوجه می شویم آنها كه یك روز كیمیاگری می كردند و در خطهای جبهه از آدم حتی معتاد، یك فرد متعهد می ساختند،‌ حالا با به تصویر كشیدن آنها و با طنز جبهه ای جدید گشوده اند.
این قدرت ناگهان همین عقلای سینما را شوكه كرده است.
آنها كه سالها با ژست های ژورنالیستی و روشنفكری همه را نقد می كردند، و فیلم می ساختند و ....،‌حالا جلوی چشمشان یكی از همین دیرپزها از راه می رسه ،‌ و فیلمی را اكران می كند كه همه را شوكه می كند.
چقدر این فیلم نقطه ضعف دارد كه توانسته است چنین بی نظیر تماشاچی به خود جلب كنه.

اين آدماي عملي و لمپن به کيلومتر 50 جبهه مي رسيدن استحاله مي شدن. ديگه تا اردوگاه اسارت به همون حال نمي موندن. پسرم کسي که بوي مرگ رو بشنوه خماري از سرش مي پره.
روزنامه اعتماد

اشتباه اینست كه بعضی جبهه را از روی صفحه قشنگ تلویزیون دیده اند آدمهای اخمو و ریشو و خاكی را كه در خاك و خاشاك می خزند و ذكر می گویند را دیده اند. هرگز با آنها زندگی نكرده اند تا علاوه بر دیدن چهره هایشان،‌ گرسنگی و تشنگی هایشان را حس كنند، و تاثیرات حالات آنها را ببینند. لذا مثبت و منفی آنها را كاملا درك نكرده اند.
لذا تصور می كنند آدمهایی كه به جبهه می رفتند یك خاصیت واحد و از یك گروه واحد بوده اند.
ای كاش نویسنده این مقاله را خبر می كردید تا گوشه ای از واقعیات را كه از جواد گفتم را می خواند، شاید كمتر خیالبافی و ذهن گرایی و ادبیات پردازی می كرد.
نه عزیزم.
این آدمهای عملی و لمپن به 50 كیلومتری می رسیدند استحاله نمی شدن. چون اساسا آنها قبلا استحاله بودند.(اشتباه دیگر نویسنده)، بلكه این آدمهای استحاله شده با كیمیای آدمهایی كه در جبهه حضور داشتند(نه جبهه ، چون آنجا خاك و خاشاك هست)، دچار دگرگونی می شدند و خود را می یافتند.

پسرم کسي که بوي مرگ رو بشنوه خماري از سرش مي پره.
روزنامه اعتماد

نویسنده محترم تو رو به خدا پسرت را به اشتباه نینداز.... ،‌ بوی مرگ خماری رو از سر كسانی می پراند ‌، كه آخرت خود را به دنیای خود فروختند،‌كسانی كه به وقت جنگ تماشاگر شدند،‌ و پس از جنگ به تخریب همان غرور آفرینانی پرداختند كه عزت ایرانی را تحكیم كردند.
به پسرت یاد بده و بگو كه :‌
پسرم مرگ برای كسانی كه وابستگی و تعلق خود را از دنیا كندند مثل عسل شیرین است. و كسانی كه یك روز از جانشان، همسرشان، فرزندانشان، مالشان و در یك كلمه از همه دلبستگی هایشان گذشتند و به جبهه رفتند ،‌مرگ برایشان لذت بخش بود. و هر كس به آنها نزدیك میشد تحت این میدان مغناطیسی تغییر می یافت.

پسرم دنياي ذهني کارگردان به اندازه شخصيت هاي فيلمشه. او فکر مي کنه اگه روحاني و جاهل به درک هم برسند همه مشکلات کشور حله.
روزنامه اعتماد

گفتید: «دنیای ذهنی كارگردان به اندازه شخصیت های فیلمشه.... »اما مگر شما اندازه شخصیت های این فیلم را می دانی. اگر می دانستی چنین رتبه بالایی را به كارگردانی كه نقدش كردی نمی دادی. اولا سوتی دادی... خودت همه شخصیت های فیلم را یكپارچه كردی.
نگفتی كه دنیای ذهنی كارگردان مثل بعضی شخصیت های فیلمشه... ،‌این نشان می دهد كه نویسنده با همه شخصیت های فیلم به طور یكپارچه مشكل دارد‌، و آن تمایز اولیه در سطور اولیه مقاله اش ،‌فقط به خاطر اینست كه كسی یارای مقاومت در برابر آن نكند و این شعار اختلاف بینداز و حكومت كن را پایبند باشه.
در ادامه هم نویسنده دچار سفسطه شد ه است و گفته:
او فکر مي کنه اگه روحاني و جاهل به درک هم برسند همه مشکلات کشور حله

شما كه اینقدر قوی هستید یك نسل را با زبان طنز نقد می كنید، چگونه دچار این ساده انگاری شده اید كه كارگردان قصد دارد چنین نتیجه ای بگیرد. نه كارگردان چنین مطلبی گفته است،‌و نه در این فیلم گفته است كه مشكلات كشور با این ارتباط حل میشه...
خودتون می بافید و خودتون جواب می دهید. واقعا كه نوبره.....

پسرم ما خسته شديم و داريم به خودمون مي خنديم. اين تلخ ترين خنده يه نسل سرخورده است. پسرم برگشتن به مردم هزينه هاي زيادي داره و تو سعي نکن اونقدر از مردم فاصله بگيري که مجبور شي با اين شيرين کاري ها دلشونو به دست بياري.

روزنامه اعتماد

اما این نتیجه گیری را قبول ندارم.
نتیجه گیری ذیل را بیشتر می پسندم:
پسرم در حالیكه ما خسته شدیم و داریم به افراد بی هدف درون فیلم می خندیم. می بینم كه كسانی كه چهره ای عبوس ، ریشو و سخت گیر به نظر می رسیدند،‌ چگونه عرصه فرهنگی را با خلاقیت و توانایی در دست گرفته اند. كسانی كه در میان مردم هستند به موقع برای دفاع از آنها جان دادند و به موقع هم برای آشنایی آنها با مبانی ارزشی خود لب به سخن از طریق هنر گرفتند. و اكنون هم در میان مردم هستند.

پاورقی:‌ بنده از آشنایان جواد هستم، دوستانی كه مرا و جواد مرا می شناسند، می دانند كه از نظر سلیقه و روش 180 درجه نظرات كارگردان فیلم اخراجی ها تفاوت نظر دارم. از سیستم های تك صدایی و بسته حمایت نمی كنم. و نگاهم به آزادی محترمانه هست. و روشهای مدارا را پایبندم.
تاپیك : جواد عزیزم، میدونی چقدر دلم برایت تنگ شده است، را اگر مطالعه كنید متوجه می شوید این درسهایی هست كه جواد به دوستانش داده است.
اما جواد بهمان یاد داده است كه منصف باشیم. و حتی با كسانی كه موافق نیستیم بی انصافی نكنیم. و قبول نداشتن شیوه های كارگردان اخراجی ها، بهانه صحیحی نیست كه نقدهای غیر منصفانه آنرا تایید كنم. لذا شفاف می كنم، كه این پست من به هیچ وجه حمایت از روشهای او نیست.

[mohajer]

من اخراجی های 2 رو ندیدم،

چون

قبلا با تفکرات امثال ده نمکی تا حدودی آشنا بودم و هنوز در تعجب از استحاله همچین افرادی به سر میبرم.

و چون شاهکار اخراجی های یک ایشون رو به تماشا نشستم.

البته توی این بل بشو و بازار شامی که تو مملکت ما سال هاست راه افتاده ،طبیعی ترین اتفاق میتونه رکوردهای مالی و تماشاگران
این فیلم باشه.

به هر حال غریبه ی آشنا ، بنده در مورد خود فیلم نمی تونم نظر بدم ،چون ندیدم و آنقدر وقت آزاد ندارم که ،وقتم رو مثل آقای کاکایی صر ف تماشای این فیلم بکنم،اما چون یه بار این اشتباه رو در مورد فیلم اس ام اس گونه آن روزنامه نگار(تو خوشبینانه ترین حالت)
کردم .یه حس بدی نسبت به فیلم هاش داشتم،که باعث ایجاد این تاپیک شد.

آرزوی شادابی و سلامتی فکر و جان

[مثل من]

سلام
وقتی اخراجی های یک اکران شد و همه ازش تعریف میکردند (و دلیلشان باعث خنده شدنشان بود) من هم رفتم تا این فیلم پر فروش رو ببینم. اما لبخندی بر لبهام نیامد (چون برای خنده نرفته بودم. چون حرفها و رفتارهای تکراری و لودگی ها خنده دار نبود) و ناراضی از سینما بیرون آمدم در حالی که همراهانم از ناراضی بودن من تعجب کردند. آخه یه فیلمی که با تیکه کلام ها و رفتارهای تکراری طنز درست بشه به چه دردی میخوره؟ هدف فیلم چی بود؟ با شهید شدن شخصیت مجید در آخر فیلم میخواست بگه یه آدم خلافکار اصلاح شد و از عشق زمینی به عشق واقعی رسیده!!!! میخواست از آدمهایی که سخت گیر و ریا کار هستند انتقاد کنه؟ هدف فقط خنده بود؟ هدف فروش بالا بود؟ نمیدونم هر چه بود من نپسندیدم و اخراجی های 2 را هم نمیبینم چون شرح حالش رو شنیدم داستان در اسارت به همان شکل ادامه دارد.
به نظر من سطح توقع مردم از فیلم خیلی پایین اومده هر فیلمی که باعث خندیدنشون بشه یا آخر فیلم عاشق و معشوق به هم برسند (سبک فیلهای هندی!!!) رو میپسندند. کدام فیلم ها منتخب مردم میشند؟ من که پشت دستم رو داغ کردم دیگه فیلم منتخب مردم رو نگاه نکنم. کدام فیلم پر فروش میشه؟ همون فیلم های آبکی و موضوع های تکراری که مردم دوست دارند دیگه!!! نویسنده (عبد الجبار کاکايي) ممکنه به خاطر فرار از بارون فیلم رو دیده باشه اما به نظرش فیلم خوبی رو ندیده یا مثل من این سبک ها رو نمی پسنده. به هر حال این ها نظر شخصی من بود.