سلام دوستان عزیز لطفا من رو راهنمایی کنید.
خواستگاری دارم که با معرفی همسر دوستم باهم آشنا شدیم از اول هم به قصد ازدواج، وقت زیادی برای شناخت گذاشتیم روی هم رفته خصوصیات ایشون خوبه خصوصا اخلاقش، فرد با ایمانیه و...
ایشون تهرانی هستن و من شهرستانی به همین دلیل ما زیاد همدیگرو نمی بینیم و واسه خواستگاری 2 بار به شهرستان اومدن البته من گاهی به خاطر کارم به تهران می رم . (خانواده ها همدیگرو می شناسن و مشکلی از این بابت هم نیست)...
مشکل اینه که من تا زمانی که نبینمشون احساس خوبی بهشون دارم اما وقتی با هم هستیم خیلی احساس بدی دارم دوست دارم زودتری از هم جدا شیم... پسر پاکی هم هستش، از نظر ظاهری سادست، قیافش خوبه روی هم رفته ظاهرشم خوبه اما من نمی فهمم چرا برا من جذابیت نداره انقدر سعی کردم دلیل این احساسم رو بفهمم اما نمی دونم چیه؟ حالا قد بلند همیشه واسم مهم بوده اما از اینم گذشتم. ،( قدش 174) باز نمی دونم چمه؟ چرا اینجوریم؟ در ضمن یک سال از من بزرگ تر هستن اما منم از سنم کمتر به نظر می رسم.
فکر می کنم ظاهرش خیلی بچه گونست، احساس می کنم با یه پسر بچه رو برو باشم تا یه مرد ، تا وقتی نبینمش خیلی بیشتر واسش احترام قائلم.البته اون از این احساس من خبر نداره...
ما 4 جلسه پیش مشاور رفتیم البته چون از آشنایان ایشون بودن من راحت نبودم که همه چی رو بگم.
بارها خواستم جواب رد بدم اما دلم واسش می سوزه چون طاقت نه شنیدن نداره...
خدایا چرا من این احساس رو دارم؟
نوشته اصلی توسط Lord.Hamed
سلام مهربونای نازنین قربون دستتون و فکرتون خیلی زیبا پاسخ گفتید. ممنون
علاقه مندی ها (Bookmarks)