سلام
من وقتی بچه بودم به دخترای کوچمون پیشنهاد دوستی دادم اما اونا تحقیرم کردن و بخاطر شرایط خانواده با کسی رفت و امد نداشتیم من به تنهایی عادت کردم بنا به همین دلایل از دوستی با دخترها همیشه میترسیدم حتی وقتی داشگاه رفتم هم با کسی صمیمی نشدم برعکس از همون نوجونی دوستای مجازی من فقط پسر بودن نمی دونم شاید خدا منو دوست داشت که پسرای خوب سر راهم قرار میگرفتن که حرف نامربوط نمی زدن من باهاشون مشورت و درد دل میکردم حتی از ارزو هام میگفتم این روال ادامه پیدا کرد تا امروز که من 26 ساله شدم الان صمیمی ترین دوست من پسری هست که 7 ساله باهم صمیمی هستیم اما رابطه نامشروع نداریم اون شماله و من جنوب ...
حتی چند تا دوست خارجی (هندی و ترک) ه دارم که هرروز با هم چت میکنیم شاید باورش برای خیلی ها غیر ممکن باشه اما هیچ کدوم اینا با من دوست پسر نبودن و نیستن چیزی که هست متاسفانه من به چت با پسرها معتاد شدم و این اعتیاد به فضای مجازی هست که اگه یک روز اینترنت نداشته باشم احساس تنهایی میکنم من علاقه ای به دوستی با دخترها ندارم بخاطر همین تنوع طلب شدم منظورم اینه که نمیتونم فقط با یه پسر بمونم درسته که رابطه ما مجازیه اما همین مساله باعث شده نتونم به هیچ کدوم از خواستگارام جواب بدم درسته که با هیچ پسری بیرون نرفتم اما فکر کردن به این که با هیچ کدوم از دوستام چت نکنم برام سخته
علاقه مندی ها (Bookmarks)