استرس و اضطراب نمیزاره از زندگی با شوهرم لذت ببرم....

[مریم گلی خانوم]

سلام....
دارم دیوونه میشم... توروخدا کمکم کنید....
من 18 سالمه
تقریبا یه ساله ازدواج کردم
مادرم بیماری افسردگی داره...هزاران بار برای درمان بردیمش ولی خودش تمایلی به درمان شدن نداره....زندگیو برا خودش و پدرم زهرمار کرده....
غذای درست و حسابی نمیپزه
خونه رو مرتب نمیکنه
دیر به دیر حمام میره
خونه اش همیشه بوی عرق میده
حتی روم نمیشه شوهرمو ببرم اونجا
پدرمو خیلی زیاد اذیت میکنه نمیزاره زیاد جایی بره
بهش بدبینی داره
مادرم زیاد هم حرف نمیزه ازخونه هم بیرون نمیاد
پدرمم معتاده...موادو میبره داخل خونه میکشه و مامانم برای این که پدرم همش تو خونه بمونه با اعتیاد پدرم مشکلی ندارم
یه برادر ۲۴ ساله هم دارم که توی یه شهر دیگه کارگری میکنه
مجرده
تحصیلات نداره
خیلی هم لاغر و افتاده شده و من میترسم معتاد شده باشه
وقتی هم میاد شهر خودمون مامانم همش باهاش بدرفتاری میکنه که زودتر بره و مامانم بتونه توی خونه با شوهرش تنها باشه
همه ی اینا شده برا من غصه....
غصه ی مامانم بابام و برادرم
من خیلی ترسوام و زود استرس میگیرم به خاطر همین درطول روز همش به اینا فکر میکنم و غصه میخورم
شوهرم خیلی خوبه
خیلی همو دوست داریم اما این اضطراب ها نمیذارن از کنار شوهرم بودن لذت ببرم و مثل بقیه مردم زندگی کنم....
لطفا راهنماییم کنید که این استرس ها از بین بره....

[حسين40]

خانم مريم گلي سلام
ببينيد شما بايد روي چند مورد زير تمرين كني و پيشرفت كني و گرنه زندگي خودت هم از دست ميدي:
1- در كل و اساس، زندگي هر كسي به خودش مربوط است و كسي وكيل و وصي ديگران نيست و نبايد خود را وكيل بداند و بجاي آنها تصميم بگيرد يا غصه بخورد اما
2- با درك مورد بالا ما بايد بهم كمك كنيم و اولي تر خانواده و نزديكانمان هستند احتمالاً وضع مالي خانوادتون اجازه نده درمانها و مشاوره هاي دقيق و هزينه بر را دنبال كنند لذا شما بايد اولاً با توجه به شخصيت خوب شوهرتون حتي المقدور ايشان را در جريان وضعيت و امكان كمك به خانوادتون قراربدين اولاً اوقات زندگيتون مال خودتون بايد باشه براي خانواده درصدي را در نظر بگيرين مثلاً هفته اي يك روز يا هردوروز چند ساعت كه متناسب با فاصله و امكانتون باشه از نظر نظافت و تهيه غذا و همصحبتي و حال خوش دادن به والدينتون تا كم كم وضعشون بهتر بشه
3- در صورت امكان درمان اعتياد پدر و افسردگي مادر با كمك پزشك و ساير وابستگان كه برنامه جند ماهه لازم دارد
4- برادرتون بايد وضعيت موجود خانواده را بعنوان يك بيماري قبول كند و مسير زندگي خودش را جداي از آنان پيش ببرد و در كنارش در حد معقول مثل شما اگر ميتواند بهشون كمك نمايد نه اينكه با درگير ذهني شدن خودش هم نهايتاً به جمع آنها بپيوندد خدا نكرده در هر صورت بايد اصل مسئله را پذيرفت و كمك كرد نه باهاش درگيري ايجاد كرد؟
5-شما دوست عزيز و همه ما بايد اوقات و امكانات زندگيمون را تقسيم بندي و برنامه ريزي كنيم ساعاتي را براي كار ساعاتي براي خوراك و خواب و اوقاتي براي كمك به نيازمندانش مثل پدر و مادر و ساعاتي براي لذت زناشويي و ساعاتي براي درد دل و مصيبت اگر لازم است ؟؟؟ و بايد سعي كنيم وقت هيچكدوم مخصوصاً خوشيها و مفيد را به غم و بدي ندهيم و بهش فكر نكنيم اگر به ذهنون آمد بگيم وقت تو مثلاً فردا بعد از ظهره الان داريم با شوهرم معاشقه و... ميكنم بگذار ديگران هم براي خودشان مسئوليت داشته باشند و مطمئن باش اين شكلي بيشتر ميشود كمك كرد تا اينكه هميشه غصه بخوريم و زندگيمون را تلخ و بيارزش كنيم و هيچ قدمي بر نداريم.
مجدداً تاكيد ميكنم : هركسي را مسئول زنگي خودش بدانيم و وكيل و وصي همه نباشيم - ساعات زندگيمون را بهينه تقسيم و ذهنمان را فقط در اوقات مقرر درگير ديگران و امورات مشكل دار نماييم- تا حدي كه از توانمان ساخته است بفكر مسايل غير زندگي اصلي باشيم 0( هيچ وقت نبايد بيش از پول توجيبي به ديگران قرض داد يعني از سرمايه لازمه زندگي نبايد به كسي قرض داد كه اگر برنگرداند زندگيت بهم بريزد)