سلام دوست عزیز.
دنیایی که ما در اون زندگی میکنیم دنیای کاملی نیست. متعاقب اون هیچ انسانی هم ایده آل و کامل نیست. چون شاید هدف این باشه که افراد به حدی از کمال دست پیدا کنند و این در ذات انسان ها وحدانیت داشته باشه اما فراخور انسانیت، جهل و اشتباه پذیری، انسان هایی هدف رو فراموش میکنند، یا راه رو اشتباهی میرن یا کم میارن و... همچنین جهان مجال شدن هست تا بودن. هیچ کس نمیتونه از ابتدای خلقتش بدون اشتباه باشه تا به آخر. همه در مسیر شدن هستند. در حال رشد، نه در کمال... کسی که به آخرین حد کمال خودش برسه جاش این دنیا نیست.... توی چنین دنیایی، مخصوصا با چنین گستردگی فرهنگی و نظری، و ارتباطات بیشمار جهانی باید شخصیت ها، فرهنگ ها، عقاید، نظرها و انتخاب های مختلف رو بپذیریم.
اونی که از نظر شما اشتباه میکنه، از نظر خودش اشتباه نمیکنه. شاید هم کارش فقط از نظر شما اشتباه باشه و خیلی های دیگه بپذیرنش.
اینه که اگر کسی احیانا خطایی میکنه بهتره بیشتر نسبت بهش ترحم داشته باشید تا رنجش و بیزاری. سعی در کمک داشته باشید اما واقع بین باشید که نمیتونید جهان و جهانیان رو باب میل خودتون تغییر بدین.
انسان موجود رنجوریه. در ذات خودش تنها و بی یاوره. دلیل خیلی از اشتباهاتشو نمیدونه و اونایی هم که میدونه از حلشون عاجزه. هرچند سرش رو با غرور بالا بگیره و فریاد بزنه من اشتباهی نکردم، اما هنگامی که با خودش روراسته با ضعف خودش مقابل میشه.
حتی شما هم نمیتونید ادعا کنید که حتی ناخواسته هم اشتباه نکردید. همه ما میدونیم که اشتباهاتمون فراتر از اعترافند. این که اطرافیانمون رو عقلانی دوست داشته باشیم و بگذیریم چون جلوی ما آبروداری کردند هنر نیست. ارزش محبت انسانی در اینه که شخص اطرافیانش رو با اشتباهاتشون بپذیره و بتونه ببخشه و باز هم دوست داشته باشه.
من فقط یک پیشنهاد برای شما دارم:
هر کسی رو هر جور که هست بپذیر.
[size=medium]خداوندا
[size=small]تو آنقدر بزرگي كه مشكلات حقيرم در هجوم بودنت فنا ميشود.[/size]
[/size]
[size=small]غمگینم، مانند مادری که آخرین سرباز برگشته از جنگ پسرش نبود![/size]
علاقه مندی ها (Bookmarks)