این زندگی برام شده باتلاق هرچی بیشتر تقلا کنم بیشتر فرو میرم, کمک کنید!

[مادری عاشق]

شوهرم ده ساله که تصادف کرده کلی مشکلات داشت له له از زیر تریلی کشیدنش بیرون خیلی زحمت کشیدم تا دوباره سرپا شد ولی الان از یه پا معلوله و هنوز مشکلات عفونی استخون و خون داره که مدام باید تحت نظر دکترا باشه. منم شده بودم یه کلفت و پرستار بی مزد و مجانی. ای کاش کمی قدر میدونست. یه پسر کوچولو هم داشتم که توی این مدت مردی شده و اونم باید از نظر روحی ساپورت میکردم واقعا داغوون شدم. هردو تحصیلکرده هستیم هردو همکار بودیم من بخاطر پسرم نشستم خونه تا الان که دیگه کمی اوضاع عادی شده باز میرم سرکار . یه موضوع دیگه اینکه شوهرم دیگه قادر به ایجاد رابطه نیست کلا هم از نظر نخاعی هم سیاتیک هم استخونی قادر نیست یعنی یه کلام مرد نیست. من ده ساله همه چیو تحمل کردم هم بخاطر پسرم هم واقعا دلم نمیومد ازش جدا شم. ولی اون هرچی من بیشتر محبت کردم رفتارشو بدتر کرد حتی ناتوانیشو هم میندازه گردن من میگه تقصیر توئه این روزا دیگه واقعا شورشو درورده. بازنشسته شده نشسته کنج خونه فقط میره روی اعصاب من . فقط وقتی از خونه بزنم بیرون یا با پسرم مشغول باشم آسودم. پسرمم فقط دلش بحالش میسوزه و اینکه بالاخره باباشه. با اینکه کلی اذیتش میکنه از بی پدری میترسه. باوجود اینکه پدرش جز اسم هیچی دیگه براش نیست. داستان زندگی من خیلی بیشتر و پیچیده تر از اونه که توی این مقال بگنجه. از یه طرف واقعا دلم میخواد ازش جدا شم دیگه طاقت بی مهری و مسائل دیگه رو ندارم از یه طرف از محیط کثیف بیرون و زن مطلقه بودن میترسم و اینکه پسرم احساس کنه بابا پیشش نیست هم برام نگران کنندس. خودم میگم منتظر بشم پسرم دیپلم بگیره بعد ترکش کنم دیگه هیییییچ احساسی بهش ندارم واقعا ازش بیزارم خیلی نامرد بی مرام و ..... چی بگم. به نظر شما چه کنم؟

[del]

عزیزم، میشه بهمون بگی الان دقیقا دنبال چی هستی؟
یعنی داری فقط درد و دل میکنی ؟ یا دلت میخواد که یه جورایی همسرت آدم با محبت قبل بشه؟ یا اینکه دنبال راهی هستی واسه اینکه زندگیت رو مدیریت کنی با این شرایط؟ یا دنبال راهی واسه جدایی از همسرت؟
دقیقا میخوای با این نوشته ها به چی برسی؟
این رو بدون که اگر هدفت مشخص باشه، مطمئنا واسه رسیدن به هر هدفی، راه حل های متفاوتی خواهد بود و تو زن توانایی هستی، که میتونی به بهترین شکل در هر راهی قدم بذاری.

[فدایی یار]

سلام راستش با خوندن مشکلتون واقعا ناراحت شدم ادم وقتی یه چیزا رو میبینه یا میشنوه میبنیه چقدر سخته.

خدا انشالله بهتون صبرش رو هم بده چون واقعا سخته.

همسرتون هم اگه رفتارش عوض شده باید بهشون حق بدید کلا وقتی ادم مریض میشه زود رنج هم میشه دیگه بماند ایشون امیدی اون قدر ها به خوب شدنشون نیست و میگید مشکلات زیادی دارند و دیگه مرد نیستند.

نمیدونم این که میگید نامرد و بی مرام شده یعنی ایشون چیکار می کنند...ولی به هر حال میگم اگه خدایی ناکرده یه درصد این اتفاق برای شما افتاده بود چه انتظاری از همسرتون داشتید ؟؟

انشالله خدا خودش کمک کنه شما رو.فقط خواستم یه همدردی کرده باشم.

[مادری عاشق]

با سلام
خیلی ممنونم که وقت گذاشتید و دردودل منو خوندید و جواب دادید. شوهر من از اول هم با دروغ جلو اومد. قول داد سیگار ترک کنه کمتر کار کنه و خیلی قول های دیگه که برای من خیلی مهم بود و متاسفانه به هیچ عنوان به قولاش عمل که نکرد هیچ, با کمال پررویی میگفت فکر میکردم شاید الکی گفتی بعد یادت میره! تمام مسائلی که برای من مهم بود اون ازشون به راحتی میگذشت ولی تفریحات خودش با همکاراش وفوتبال از هرچیز دیگه حتی مریضی من و پسرمون براش مهمتر بود.قبل از تصادفش حامله شدم و دلم میخواست نگهش دارم بچه دیگه داشت دوماهش میشد که فهمیدم و بهش گفتم به نظرتون چی گفت؟ گفت اگه با من کاری نداری مزاحم منو کارام نمیشی به من مربوط نیست نگهش دار وگرنه برو بندازش! منم بچه ای که تا تصمیم نهایی بگیرم دو ماه و نیمه شده بود رو انداختم. چون یکی رو تنهایی بزرگ کرده بودم و توان بزرگ کردن دوبچه همزمان رو نداشتم.حتی قبل از تصادفش دیگه توی دلم تصمیم جدی گرفتم که باید یه راهی پیدا کنم که هم ازش جدا شم هم کمترین ضربه رو خودم و پسرم بخوریم تا اینکه تصادف کرد و به طور کلی زندگیمون زیرو رو شد.
هم باید روحیه خودمو حفظ می کردم هم پسرم هم طعنه های دیگرانو تحمل می کردم هم پیشنهادهای بیشرمانه ی زیادی که از همه طرف بهم میشد چون فکر میکردند که شوهرم میمیره.
من تمام تلاشمو کردم دوباره سرپا شد انتظار تشکر نداشتم هیچوقت. ولی اینکه بهم بی احترامی کنه و به جای تشکر مرتب بگه وظیفته جلوی دیگران کارمو کوچیکو ناچیز نشون بده نداشتم.
هفت سال بعد از تصادفش دیگه واقعا کلافه شدم و پای همه فامیلشو بریدم دست به هیچکاری توی خونه نزدم. بعدش کم کم فقط درمورد کارایی که به خودش مربوط بود با احترام برخورد میکرد به محض اینکه احتیاجش رفع میشد انگار نه انگار. اون یه فرصت طلب واقعیه.
الانم فقط چون محتاجمه تحمل میکنه در غیر اینصورت فقط فحش و بی احترامی اگه بخاطر تصادفش اینطوری شده بود دلم نمیسوخت ولی بخدا از اولش همین بود الان فرقش اینه که محتاجمونه همین.
یه بار ازش پرسیدم اگه من جای تو بودم تو چیکار میکردی بعد از کلی من من کردن و اینکه بالاخره یه کاری میکردم گفت یکی میاوردم کمکت! خب حتما منظورشو خوب فهمیدید دیگه. منم گفتم پس منم برم یه کمک بیارم کارایی که تو نمیتونی انجام بدی اون انجام بده. بازفحش و توهین و تحقیر....
فقط میخوام بدونم دور از جوووووووووون خدای نکرده شما جای من بودید چیکار می کردید. خودتونم میدونی کمتر مردی این شرایطو تحمل میکنه و فقط زنه که از این ایثارها میکنه. ولی هرچیزی دیگه حدی داره دیگه تحملم تمام شده میخوام بدونم بقیه واقعا چه فکری درباره من و زندگیم میکنن و چه راهی پیش رام میزارن.
با تشکر از اینکه وقت میزارید , میخونید و جواب میدید.

[pasta]

واقعا این از خودگذشتگی و فداکاری که واسه همسر و فرزندتون دارید تحسین برانگیزه.
درسته که انتظار دارین شوهرتون اینو درک کنه. اما بدونین خدا اینارو خوب میبینه و شما از منزلت بالایی پیشش برخوردار هستین.
نه می تونم بگم جدا شین و نه می تونم بگم تحمل کنید.شرایط سختی دارید.اما اگه بتونین تا حدی ظرفیت خودتون رو ببرین بالا یا به دنبال راه حلی باشین خیلی خوبه.
تا حالا چند بار با شوهرتون در این مورد صحبت کردین ؟ این خواسته ی خودتونو کی به ایشون گفتین ؟آخرین بار کی بوده ؟

[barania]

من فذ میکنم این که حتی شده اسم پدر رو داشته باشه (برا پسرتون)خیلی اهمیت داره.حداقل اگه کمک میکنید پسرتون داره یاد میگیره گذشت رو و در اینده ای نه چندان دور به درد خودتون میخوره..بچه های طلاق در اینده زندگی بسیار بدی دارند.شما که پای تمام قوم وخیشا رو بریدید و شوهرتون رو هو دوست ندارید حیف نیست زندگی پسرتون خراب بشه اخه شما فقط اون رو ئارید واز لحاظ احساسی وفکری خراب بشه شما خراب میشید.اسم مرد رو زن باشه خیلی ارزش ذاره حتی اگه مردهم نباشه.جامعه خیلی خرابه.بالاخره کارهای شما بی مزد نمیمونه.به نظر من صبر کردن وتحمل کردن خیلی نتیجه اش بهتره تا طلاق گرفتن واسم متعلقه رو یدک کشیدن.اون هم با1پسر که قلبا پدرناتوانش رو دوست داره.واز شما توقع کمک داره.این رو میشه از کاراش ببینید.که تا حدودی به باباش کمک میکنه ودرکش میکنه ودلش براش میسوزه

[مادری عاشق]

ممنون از راهنمایی ها و همدردی هاتون درضمن با کمال پررویی اسم طلاق رو خودش همیشه به زبون میاره ,ولی خودم میدونم و خودشم میدونه که الکی میگه هیشکی مثل ما کمکش نمیکنه همینطور که براش خیلی چیزای دیگه ثابت شده.بازم تحمل میکنم انگار هرکی یه سرنوشتی داره سرنوشت منم اینه مرسی

[deljoo_deltang]

به نظرم شما الان با دومساله متفاوت روبرو هستید که به ظاهر تشدید کننده هم هستند اما اگر شما اونها رو مجزا ببینید می تونید بهتر مدیریتشون کنید. 1- مریضی و کم شدن صبر و توان شما در ادامه پرستاری 2- اخلاق های نامناسب همسرتون
اگر خوب دقت کنید می بینید که این دو مساله از یک جنس نیستند و به تبع برای حلشون تواناییها و مهارتهای متفاوتی رو می طلبند( چه بسا در خیلی از زندگی ها مشکل شماره دو به صورت خیلی بدتری وجود داره) اما چون نتیجه هر دو اینه که روحیه شما رو ضعیف کردند باعث شده این دو مساله تشدید کننده هم برای شما ظاهر بشوند و در واقع شما رو خلع سلاح کنند.

راه حلی که من برای مشکل شماره اول شما پیشنهاد می دم اینه که از پرستار، اقوام و .... کمک بخواهید و کمی باری که بر دوشتون هست رو کم کنید.
راه حل برای مشکل دومتون : لطفا لیستی از خصوصیات مثبتی که همسرتون دارند رو بنویسید (خصوصیاتی که باعث شد شما ایشون رو انتخاب کنید). لطفا خصوصیات مثبت و منفی خودتون رو هم لیست کنید.

در نهایت برای تصمیم گیری درست شما نیاز دارید در شرایط روحی خوبی قرار داشته باشید در غیر اینصورت هر تصمیمی شما رو بیشتر از بین خواهد برد. برای ارامش روحیتون لطفا لیستی از فعالیتها و کارهایی که روح شما رو شارژ می کنه و در واقع تنها مربوط به خودتون هست رو لیست کنید.

منتظر پاسختون هستیم.

[مادری عاشق]

سلام
تمام سعی خودمو میکنم نکات مثبتی پیدا کنم ولی در مورد مسائل اخلاقی نکته ی مثبتی نمی بینم تنها نکته مثبت شوهرم اسمش توی شناسنامه من و اسم پدر برای پسرم هست. تنها موردی که باعث شد من مایل به ازدواج باهاش بشم این بود که میدیدم با اینکه پدر نداشته هم درس خونده هم کار کرده و فکر کردم یه انسان خودساخته برای زندگی مناسبه در زمانی که من ازدواج کردم رابطه زیادی نمیشد با طرف داشت که بخوایم چیز زیادی ازش فهمید مرد خوب ساکت و آرومی بود که اینم به نظرم خوب اومد. ولی متاسفانه بعد از ازدواج فهمیدم که آروم و ساکت بودنش یعنی فقط و فقط به فکر خودش بودن و همیشه توی خودش بود کلا اینکه بخواد زنشو ببره بیرون یا جلوی دیگران بامن محترمانه صحبت کنم براش چیز عجیبی بود. اصلا درک نمیکرد خانواده یعنی زن و شوهر یکی هستند و تصمیمات تنهایی مال قبل از ازدواج بوده. هرگز کارایی که میکردو نمیگفت و وقتی من متوجه میشدم میگفت نیازی نمیدیدم به تو بگم یا مثلا به تو میگفتم مثلا میخواستی چه کنی؟ بعد هم که پسرمو از شیر گرفتم و دوباره خواستم برم سرکار دنیا رو روی سرم خراب کرد طوری که انگار اصلا منو سرکار ندیده و همکار نبودیم. هرچی اون توی کار پیشرفت کرد و من کمکش کردم اون برعکس منو مجبور به پسرفت میکرد. به هر قیمتی بود با تمام مشکلات تافل قبول شدم و به خاطر مدرک مترجمی زبانم مدرس یه زبانکده شدم. اون دوسال چنان بلایی سر من و بچه آورد که من از زندگی سیر شدم پسرمم که اونقدر روش کار کرده بودم حتی حرف زدنش رو هم داشت از یادش می برد.
ورود خانواده ی اون فقط باعث میشه اون دوباره به روال تعصبی قبلش برگرده و بازم اونا شیرش کنن. باید یا مارو انتخاب کنه یا فک و فامیلش رو. من یه بار اضافی برای زندگی نمیخوام رفت و آمد فامیلش یعنی علاوه بر بار اضافی روی زندگیم بار منفی هم روی اعصاب من خواهد داشت. کلا زندگی ما کاملا به نقطه ی پایانش رسیده و ما طلاق عاطفی گرفتیم نمیگم از ده سال پیش که دیگه هیچ ارتباط زناشویی ندارم ولی حداقل از سه سال پیش من دیگه کاملا از هر نظر ازش قطع امید کردم. تنها چیزی که باعث میشه تحملش کنم پسرمه و شرایط بعد از طلاق توی ایران و قوانین زن ستیز.
بازم ممنون که به حرفام توجه کردید و وقت گذاشتید.

[zendegiye movafagh]

سلام
احساس میکنم همسرتون از روی غروره که اسم طلاق رو میاره و به هیچ عنوان ته دلش راضی نیست از گفتن این کلمه
و چون شرایط خیلی سختی داره رفتارش اینطوری شده . اینکه آدم خودش رو جای شما بذاره سخته سخت ترش اینه که آدم خودش رو جای همسرتون بذاره که حتی آرزوی راه رفتا داشته باشه و خیلی کارها و امکانات دیگه که یه روزی لذتشون رو چشیده اما الان ازشن محرومه .... بنابراین شرایط خیلی سختی داره
شما به نظرم اگر خیلی عادی باهاش رفتار کنید و معلولیتش رو ملموس نکنید تو حرفاتونخیلی بهتره
جو خونه رو شاد کنید بگید بخندید باهاش صحبت کنید یه موقع هایی همدلی همدردی
درمورد نیاز جنسی ایشون نیازشون صفره یا احساسش رو دارن ولی با وجود معلولیت نمی تونید رابطه داشته باشید ؟ یا اصلا احساسی ندارن ؟
ازش تعریف کنید نذارید احساس بی ارزشی کنه . خودش میدونه که شما کمکش می کنید اما شرایط خیلی سختی داره .

- - - Updated - - -

حالا که شما فداکاری می کنید کاری کنید که زندگیتون شیرین شه و ازش لذت ببرید
شاید اگه با خانوادش رفت و آمد کنید رفتارش بهتر شه
یا به نیازهاش توجه کنید شاید توجه شما رو ببینه اخلاقش بهتر شه . من فکر می کنم اگه رفتاراش با شما خوب شه شما هم دوباره شاداب می شید