+یه سوال از همه

[سحر باقرین]

یه رابطه سالم و خوب تو زندگی آدما خیلی تاثیر مثبت و خوبی داره.حالا به نظر شما چطور میشه یه دوست خوب داشت؟یه دوستیی که سالها واسه آدم بمونه و باعث پیشرفت بشه نه تنزل؟

[HadiRock]

در کل به خود شما بر میگرده که بتونید یک دوست رو برای خودتون نگه دارید و باعث نشید اون از شما جدا شه البته اگر دوستتون رو درست انتخاب نکرده باشید این شما هستید که دوستی رو به هم میزنید .

[سحر باقرین]

من هیچ دوستی نداشتم که برام موندگار باشه.تو درس و زندگیه همه دوستام بهشون کمک کردم اما همین که پیشرفت کردن تنهام گذاشتن.در ضمن کسیو که خیلی دوست داشتم به خاطر خانوادش که خیلی متعصب بودن بعد از مدت طولانی رابطه اونم به قصد ازدواج تنها گذاشت و حالا دنبال کیف خودشه.من واسش کم نذاشتم که باهام اینکارو کرد در ثانی همیشه ام از خدا کمک خواستم اما نمیدونم چرا اینقدر تنها شدم؟

[محمدابراهیمی]

سلام شما تنها نیستی تمام اعضا همدردی دوست شما هستند تمام اعضا همدردی دوستی ماندگار باشد امیدوارم همیشه سلامت باشید موفق وشاد باشید

[HadiRock]

ناراحت نباشید منم مثل شما هستم اصلا هم برام مهم نیست , هر کسی که در حال حاضر با من هست دوستش دارم اما اگر با من نباشه اصلا برام مهم نیست که قبلا من براش چیکار کردم چون هرچی بوده تموم شده , شما هم خودترو به خاطر این چیزا ناراحت نکن به جای ناراحتی خوشحال باش که تنهایی چون آدمهای تنها بیشتر فکر میکنن و به اهدافشون میرسن اما ادمایی که دور و برشون 200 تا آدم دارن فقط به فکر خوشگذرونی البته اگه می خوای دوستانت رو داشته باشی باید کارهایی انجام بدی که برای بقیه قابل تحسین باشه و به بودن با شما افتخار کنن برادرم , میتونم بگم برادرم دوستهای زیادی داره که با همشون هم خوبه اون 28 سالشه به خاطر دوست بازیهاش هنوز کار درست وحسابی نداره اصلا آینده براش مهم نیست و کم کم کارهایی میکنه که باور کردنی نیست مثل رد شدن از ایست بازرسی با سرعت زیاد چند بار هم بهش تیر اندازی کردن اون توی شهرمون دیگه شناخته شده و همه دوست دارن باهاش باشن اما من که برادرشم هیچوقت کاراشو نپسندیدم و از این که بیشتر وقتهام در تنهایی خودم هستم خوشحالم البته افراد زیادی هستن که بهشون کمک کردم اما ازشون توقع ندارم همیشه باهام باشن . موفق باشید

[سحر باقرین]

مرسی از راهنماییتون.من هم تنهاییو دوست دارم چون بیشتر وقتا با خدا حرف می زنم و محرم اسرارم خداست.کاملا موافقم باهاتون تو همین تابستون که هیچ کسو نداشتم کلی کتاب خوندم و کلیم درسای ترم بعدمو پیش پیش خوندم راضی ام از زندگیم اما از اینکه دیگران زمان مشکلاتشون یاد من می افتن و تو بدترین شرایط(زمان فراموش کردن یه عشق ناموفق)هیچ کسو جز خدای مهربونو مادرم نداشتم.اما همیشه شاد و خوشحالم چون از همه هم سنای دورو ورم جلوترم چون وقت بطالت نداشتم.بازم ممنون

[HadiRock]

منو دوست خودت بدون هر وقت کاری داشتی پیام خصوصی برام بفرست مطمئن باش کوتاهی نمی کنم و همراهی تون میکنم حالا دیگه یک دوست خوب داری مثل من :)

[نديم]

اگر اندكی دقت كنید، متوجه خواهید شد كه شما آگاهانه و یا ناخود آگاه به دنبال دوست هستید. اما آیا تا كنون فكر كرده اید كه دوستی چیست و دوستی حقیقی كدام است؟ از آنجا كه انسان موجودی اجتماعی است، صرف نظر از اینكه در چه جامعه ای زندگی می كند طبعاً به دنبال یافتن یاران و دوستان و همراهانی برای خود است . البته چون این گزینش در میان اقوام و ملل مختلف، شكل های متنوعی پیدا می كند و با انگیزه های گوناگون یا بر اساس احساسات متفاوت عقلانی، عاطفی و غیر از آن به وجود می آید ، تعاریف مختلفی نیز از این واژه ارائه شده است. گروهی دوستی را صرفاً به معنای " معاشرت" دانسته اند. گروهی دیگربراین باورند كه دوستی عبارت است از یك نوع ارتباط خاص كه درمقاطع مختلف و یا در زمانی خاص، میان افراد پیدا می شود. برخی دیگر نیز معتقدند كه دوستی یك نوع قرار داد اخلاقی است كه با انگیزه های خاص دنیوی و اخروی بین افراد به وجود می آید.

دوستی یعنی چه ؟
درتفسیرالمیزان درتوضیح كلمه " أَخِلاّء" دوستی چنین تعریف شده است: " كلمه أخلاّء جمع خلیل به معنای دوست است. و اگر دوست را خلیل گفته اند بدان جهت است كه آدمی، خُلّت یعنی حاجت خود را به او می گوید. و ظاهراً مراد از اخلاّء، مطلق كسانی است كه به یكدیگر محبت می كنند. چه متقین و اهل آخرت كه دوستی شان با یكدیگر به خاطر خداست( نه به خاطر منافع مادی) و چه اهل دنیا كه دوستی هایشان به منظور منافع مادی است . "
در كتاب " المحجّة البیضاء " ، دوستی چنین تعریف شده است: " دوستی یعنی همنشینی، معاشرت و گفتگوی انسان با افرادی كه به آنها علاقه و محبت دارد، زیرا با غیر دوست معمولاً كسی قصد معاشرت ندارد. این دوستی و ارادت و محبت ، یا لِذاته است (یعنی به خودی خود مطلوب است ) و یا مجازی و واسطه ای است كه انسان به وسیله آن به دوست حقیقی برسد."

بنابراین دوستی ها ممكن است براساس منافع مادی وخواهش های نفسانی و اغراض و احساسات باشد و یا بر اساس یك انگیزه صحیح . با استفاده از آنچه گذشت، دوستی صحیح بر اساس معیارهای دینی را این چنین تعریف می شود :

محبت، علاقه، ارتباط روحی، حسن معاشرت و گفتگو میان دو فرد و یا بین افراد جامعه با ملاك صحیح و انگیزه های الهی ، به طوری كه دوستان بر اساس آن بتوانند نیازهای فردی و اجتماعی و احتیاجات دنیوی و اخروی خود را تأمین كنند.

دوستی حقیقی
این نوع از دوستی مخصوص اولیاء و مؤمنان واقعی است كه تمام ارادت و انس و محبت خود را نسبت به خداوند تبارك و تعالی و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام صرف نموده اند. آری اینان نخبگان عالم و كسانی هستند كه از غیر دوست رسته ، و به دوست پیوسته اند و آنچنان لذت این دوستی را چشیده اند كه حاضر نیستند دنیا و آنچه در آن است را با لحظه ای انس و محبت و مناجات با خدای تعالی و ارادت به ساحت معصومین علیهم السلام عوض كنند. زیرا آنها خود مصداق واقعی این آیه هستند :
" والّذینَ آمَنوُا أَشَدُّ حُبًّا لِلّه"( سوره بقره آیه 165 )

آنان كه ایمان دارند بیشترین محبت و عشقشان به خداست .

دوستی مجازی
برپایه آنچه تا بدین جا درتعریف دوستی گفته شد روشن می شود كه هرعلاقه و محبتی كه انسان به غیرازخداوند تبارك و تعالی و ائمه معصومین علیهم السلام دارد، دوستی مجازی است. حال اگر این دوستی برخاسته از خواهش های نفسانی و شر و فساد باشد ، رهزن آدمی است و انسان را به منجلاب فساد می كشد و اصولاً چنین دوستی هایی ناپایدار خواهد بود.
اما اگر این دوستی، دارای معیار صحیح بوده و از انگیزه الهی و فطرت انسانی نشأت گرفته باشد، ضمن آنكه پایدار می ماند، سرانجام انسان را به سعادت رهنمون خواهد شد.

بی شك یك مسلمان كه با نگاه دینی، روش زندگی خود را ترسیم می كند و تمام مراحل و ابعاد آن را حركت به سوی كمال می داند؛ درانتخاب دوست- كه سهم عظیمی درسعادت وشقاوت دارد ونقش مهمی در زندگی بایفا می كند- دقت كامل را به عمل می آورد و دوستانی را جهت معاشرت و زندگی برمی گزیند كه در این مسیر یار و مددكار او باشند. در این صورت است كه این نوع دوستی و محبت مجازی، به بستر و واسطه ای برای رسیدن به آن حقیقت مطلق تبدیل می شود.

آنچه دراین مجمل، با استفاده از رهنمودهای انسان ساز پیشوایان معصوم علیهم السلام بیشتر به آن خواهیم پرداخت، این نوع از دوستی است.

بهترین دوستان
نخستین نكته ای كه در اینجا باید بر آن تأكید شود این است كه دوستی و محبت دارای مراتب و درجاتی است. نباید تصور كرد كه دوستی بین افراد، یكسان است. حقیقت این است كه دوستان مراتب مختلفی دارند؛ بعضی به عنوان دوست كامل شناخته می شوند ؛ زیرا از همه ی ویژگی ها و شرایط یك دوست كامل برخوردارند و بعضی شرایط كمتری را در خود جمع كرده اند. با مطالعه احادیث و روایات هم به این مطلب پی می بریم كه دوستان به چند نوع تقسیم شده اند.
امام صادق علیه السلام فرموده است:

دوستی و رفاقت حدودی دارد. كسی كه واجد تمام آن حدود نیست، دوست كامل نیست و آن كس كه دارای هیچ یك از آن حدود نباشد اساساً دوست نیست.

اول آن كه: ظاهر و باطن رفیقت نسبت به تو یكسان باشد.

دوم آن كه: زیبایی و آبروی تو را جمال خود ببیند و نازیبایی تو را نازیبایی خود بداند.

سوم آن كه: دست یافتن به مال و یا رسیدن به مقام ، روش دوستانه او را نسبت به تو تغییر ندهد.

چهارم آن كه: در زمینه رفاقت ، از آنچه و هر چه در اختیار دارد نسبت به تو مضایقه نكند.

پنجم: تو را در مواقع مشكلات و مصائب ترك نگوید.

با اطمینان می توان گفت كه اینها دوستان برترهستند و اگر دوستی با این خصوصیات پیدا كردید، بدانید كیمیایی یافته اید كه نباید آن را به آسانی از دست دهید. زیرا ارتكاب چنین خطایی از خرد به دور است و همان گونه كه امام صادق علیه السلام می فرماید: دوستی برادران مؤمن، جزئی از دین می باشد و شخص عاقل مراقب دین خود است.

آن حضرت در حدیث دیگری فرمود:

رفقای صمیمی سه دسته اند:

1- كسی كه مانند غذا از لوازم ضروری زندگی به حساب می آید و آدمی در همه حالات به وی نیازمند است؛ و او رفیق عاقل است.

2- كسی كه وجود او برای انسان به منزله یك بیماری رنج آور است؛ و آن رفیق احمق است.

3- كسی كه وجودش نافع و به منزله داروی شفابخش و ضد بیماری است؛ كه او رفیق روشنفكر بسیار عاقل است.

تفاوت بین دوستان و مراتب دوستی احتیاج به دلیل و برهان ندارد. لابد شما در زندگی دوستانی دارید كه دوستی با آنان عذاب آوراست و به این ترتیب همیشه سعی می كنید خود را از آنان دور نگه دارید. در مقابل بعضی هستند كه انسان حاضر است با صرف ساعت ها وقت وطی مسافت های طولانی و یا با تحمل رنج و مشقت، او را پیدا كند و ساعتی با او همنیشن باشد. این مطلب همان چیزی است كه ما از آن به عنوان مراتب دوستی یاد كردیم.

معیار دوستی
همان طور كه در تعریف دوستی اشاره شد، دوستی باید بر اساس معیار و ملاك صحیح استوار باشد. زیرا معمولاً ملاك افراد جهت گزینش دوستان، متفاوت است. چه بسا افرادی كه با مقاصد نفسانی برای رسیدن به خواسته های دنیوی و یا بر اساس مقاصد شرورانه و مفسدت آمیز یا انگیزه های عاطفی غیرمعقول – تعصب ها- و خلاصه دوستی های بی بنیاد و تصادفی اقدام به انتخاب دوست كنند. اما مسلمانی كه با چراغ راهنمای عقل و با تدبیر و اندیشه، كلیه نیازهای مادی و معنوی و از آن جمله دوست یابی خود را تأمین می كند قطعاً دوستان خود را با ملاك صحیح و انگیزه الهی و برای خدا برمی گزیند. او می داند كه تنها دوستی های پایدار، دوستی اهل ایمان است كه در دنیا و آخرت باقی خواهد ماند، چنان كه قرآن كریم می فرماید:
" الأَ خِلاّءُ یوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌ إلاَّ المُتَّقین"( سوره زخرف – آیه 67 )

در قیامت همه دوستان به استثنای متقین، دشمن یكدیگرند.

اصولاً لازمه دوستی متقابل این است كه یك طرف، طرف دیگر را به كارها و وظایفش كمك كند. اگر این كمك در غیر رضای خدا باشد، در حقیقت به بدبختی و شقاوت و عذاب دائمی آن طرف كمك كرده است. از همین رو قرآن نیز در حكایت گفتار ستمگران در قیامت فرموده كه:

" یا وَیلـَتی لَیتَـنی لَمْ أَتَّخِذْ فـُلاناً خَلیلاً ."( سوره فرقان – آیه 28 )

ای كاش فلانی را دوست خود نگرفته بودم.

بر خلاف دوستی های متقین كه دوستی مایه پیشرفت آنان در راه خداست و در روز قیامت هم به سود ایشان خواهد بود.

در حدیثی از امام صادق علیه السلام این گونه می خوانیم:

" مَنْ أَحَبَّ للهِ وَ أَبْغَضَ للهِ وَ أَعْطی للهِ عَزَّوَجَلَّ فَهُوَ مِمَّنْ كَمُلَ إیمانُه."( بحارالانوار ، ج 69 ، ص 238 )

كسی كه برای خدا دوست بدارد و برای خدا دشمن بدارد وبرای خدا ببخشد، از كسانی است كه ایمانش كامل شده.

آن حضرت در حدیث دیگری می فرماید: از محكم ترین دستگیره های ایمان این است كه برای خدا دوست بداری و برای خدا ببخشی و برای خدا منع كنی.

[FARHADFAR]

با تشكر از دوستان و جناب اقاي نديم كه زحمت كشيدند و از منابع اسلامي واژه دوست را معني كردند و الحق كه چه زيبا بيان شد بنده خيلي ياد گرفتم وضمن استفاده از نكات مطرح شده در منشور زندگيم ، نكته اي نيز خودم مي خواهم اضافه نمايم .البته نكته خودم را با مثال شروع مي كنم.
فرض كنيد كه يك تكه چوب صاف به طول 20 متر و عرض 1 متر به نحوي روي ديوار گذشته شده كه دو طرف در تعادل باشد حالا فرض كنيد كه دو نفر هموزن در دو سر چوب نشسته اند و در ابتدا به ساكن به لحاظ وزن و غيره تعادل وجود دارد حال اگر يكي از طرفين به سمت همديگه يا بر خلاف بخواهد حركت كند و ديگر ساكن باشد عدم تعادل به وجود مي آيد اگر همزمان به سمت هم و يا از هم دور شوند هيچ اتفاقي نمي افتد.
بنده از اين مثال استفاده مي كنم و مي خواهم بگويم در ابتدا بايد دوستي انتخاب كرد كه هم وزن باشه(يعني هم رنگ، هم ظاهر، هم باطن، .....)اگر قرار باشه كه تعادل وجودداشته باشد بايد هر دو به يك اندازه به همديگه كمك كنند اينجور نباشد كه يكي پرداخت كننده باشه و اون يكي دريافت كننده.

[حسین پور]

شاید دلیل اینکه دوستانتان شما را تنها گذاشتن بخاطر توجه بیش از حد شما به انها و افراط در خوبی به انهاست. البته بنظرمن نباید از دوستان خود انتظار داشته باشیم برای ما کاری انجام بدهند تنها بخاطر اینکه ما به انها کمک کرده ایم.