از خودم متنفرم

[sano]

سلام
خیلی وقته که دلم می خواست با یکی صحبت کنم که راهنماییم کنه.اما انگار دهانم رو نمی تونستم باز
کنم. تا امروز و این لحظه. اخه همیشه احساساتم رو در خودم نگه میدارم بروزشون برام خیلی سخته حتا حالا که دارم اینجا میگم احساس بدی دارم.اما واقعا دیگه به انتها رسیدم.از تمام احساسات منفی ام اشباع و لبریزم.خسته ام از خودم، از زندگی کردن ،ازهمه ادم های دور و برم ، از هرچیزی که فکرش رو بکنی بدم میاد، به خود کشی زیاد فکر کردم به نحوه انجامش اما ترس از خدا و جهنم و حتا جرات نداشتن همیشه مانعم شده.تمام این احساسات از بچگی با من بوده اند اما خفیف تر و به مرور بزرگ و بزرگ تر شدند
نمیدونم چطور و از کجا بگم مستاصل و پریشونم.از خودم متنفرم نمیتونم از جام تکون بخورم و برای لحظه های عمرم که دارن مثل برق و باد میگذرند کاری بکنم. اهداف و علایق زیادی دارم اما انگار هیچ چیزی توی این دنیا نیست که برام ارزش داشته باشه.با همه مشکل دارم مامانم و بابام حالشون از من به هم میخوره
نمیتونم با کسی درست ارتباط برقرار کنم خیلی خجالتی ام و همین موضوع هم نفرت از خودم رو بیشتر میکنه.خیلی احساس تنهایی میکنم . از اینده بدم میاد و میترسم و موضوع جالبی رو توش نمیبینم.نمی تونم بلند شم و برای تغییر توی وجودم کاری بکنم.خیلی تنبلم.افسردم. این احساسات نه مال الانه نه مال یک ماه پیش نه یکسال پیش حداقل 12-13 ساله که فقط روزهام رو گذروندم.
انقدر که این حس هارو توی کاغذ نوشتم از گذشته تا حالا، انقدر که سررسید سیاه کردم حالم از نوشتن به هم میخوره اولا بهم ارامش میداد ولی حالا بیشتر اعصابم رو خرد میکنه
با پدرو مادرم مشکل دارم اصلا درکم نمیکنند هر وقت هم که اومدم بامامانم صحبت کنم نشده بیشتر اعصابم رو به هم ریخته پدرم رو که نگو اصلا ازش صدا نمیشنوم مگه وقتی از سر کارش بیاد و سلام کنم بهش مهربونه ولی اهل برقراری ارتباط نیست خشکه
مامانمم ادم عصبی و غیر منطقیی هست.
احساس میکنم افسردگی و حال بد و اخساسات منفی تو خونمه،اصلا نمیتونم دلیل اصلی این احساسات رو پیدا کنم
اصلا سمت کتابهای مثبت اندیشی و روانشناسی هم نمیتونم برم چون دیگه الان برام تاثیر گذار نیست.
پیش روانشناس هم نمیتونم برم.
اصلا نمیدونم اینا رو برای چی نوشتم، بی ربطن یا باربط. ولی نیاز به راهنمایی و کمک دارم نمی دونم چه جوری حالم رو توصیف کنم
ازتون خواهش میکنم کمکم کنید هر طور که میتونید
نمیدونم اصلا چیزی از حرفهام فهمیدین یا نه اصولا در رساندن منظورم به دیگران مشکل دارم
ازتون خواهش میکنم کمکم کنید

[دختر مهربون]

سلام دوست عزیز.

انقدر از تاریکی ها و بدی ها گفتی که یادت رفت برامون بگی شما
دختری یا پسر؟
چند سالت هست؟
تحصیلاتت چقدر هست؟

اول ما رو با خودت آشنا کن بعد با غصه هات

[sano]

خیلی ممنونم از توجهتون
بله ببخشید
دخترم
25 سالمه
لیسانس

[jonube-sorkh]

سلام
اهداف و علایق زیادی دارم اما انگار هیچ چیزی توی این دنیا نیست که برام ارزش داشته باشه.با همه مشکل دارم مامانم و بابام حالشون از من به هم میخوره
نمیتونم با کسی درست ارتباط برقرار کنم

سلام دوست عزیز
اهداف و علایق چی ها بودن؟ (از اینکه به اهدافت نرسیدی دل سرد شدی از زندگی؟)
چرا فکر می کنی مامان و بابا از تو بدشون میاد؟
برای برقراری ارتباط کس خاصی رو مد نظر داشتی که نشده؟

[بی همدم]

سلام
میشه بیشتر در مورد دلسرد شدنت بگی.شاید به خاطر این باشه که تو این سالها نتونستی کار مفید برای خودت و دیگران انجام بدی؟
اگه دلیلشو می دونی که باید بری دنبالش تا حل اش کنی و اگر هم نمی دونی خودت رو با کارهای مفید مشغول کن و نهایت سعی ات رو بکن تا تو جمع و جاهای شلوغ حضور داشته و بتونی تو جمع صحبت کنی .این کارها بهت اعتماد به نفس میده .البته سعی کن دیگهافکار منفی رو از سرت دور کنیتا از دستشون رها بشی

[rozaneh]

سلام
به نظرم اولین قدم اینه که مراقبه حذف جملات با بار منفی رو در پیش بگیرید
نوشته های شما سرشار از بار منفی و برچسب به خودتونه
همین بارها و برچسب ها کلی از انرژی تونو میگیره و بر میزان افسردگیتون افزون میکنه

[achilis]

سلام دوست عزیز.منم از خودم متنفرم.از وقتی این احساس رو کردم بقیه هم ازم متنفر شدند.برخلاف شما من پدر مادر ندارم.پس شدید تر از شما کلا باکسی ارتباط ندارم.مخصوصا الان دوستی هم ندارم.چیزی تو دنیا نیست که منو خوشحال کنه و اینم میدونم که چون هدف ندارم اینطوری شدم.شایدم چون سن ازدواجمه و داره میگذره.یک کمبودی دارم که خودم نمیدونم.
شاید اگه 10 سال کوچکتر بودم میرفتم یه ps3میخریدم و کل دنیا رو بیخیال می شدم و فقط بازی میکردم.احساس تنهایی میکنم.تنها کارم اینه که فقط اینترنت گردی بکنم.شاید اگه ورزش بکنم کمی احساس شادمانی بکنم و بیشتر با محیط اطرافم ارتباط داشته باشم.شاید حتی شرایط ازدواجم هم بهتر شد.

[gisu]

سلام sano

ميشه بپرسم چند خواهر برادريد ؟
بچه چندمي؟
سابقه رابطه احساسي با كسي داشتيد؟
به نظر خودت اين احساسات منفي و روزمرگيت از كجا نشات گرفته؟

[sano]

دوستان از همگیتون ممنونم
دوست عزیزjonube-sorkhمن در رشته هنر (گرافیک) تحصیل کردم این خودش یکی از هدفهام بوده دقیقا توی همون دانشگاهی که میخاستم
به تصویرسازی کتاب کودک شدیدا علاقه دارم (مربوط به رشته ام است)هنوز دفاع نکرده بودم بهم کار پیشنهاد شد البته به صورت پروژه ای
هر از گاهی هم به همین صورت کار میگیرم ولی فقط از همون کسی که بار اول بهم کار داد منظورم اینه که نتونستم کارم رو گسترش بدم و با ناشرهای دیگه همکاری کنم
دلم میخاد کار تصویرگریم رو با کلاس رفتن بهتر کنم تو جشنواره ها و مسابقات شرکت کنم نمایشگاه بذارم که افسردگیم اجازه حرکت بهم نمیده
دوست داشتم حافظ قران میشدم
بچه خوبی برای پدرومادرم میشدم
خجالتی نبودم
اعتماد به نفس بالایی داشتم و میتونستم خوب صحبت کنم
گواهینامه گرفتم اما نتونستم رانندگی کنم
خیاطی دوست داشتم که الان دارم میرم
دوست داشتم که ادم با ایمان واقعی بودم که اصلا نیستم
دوست داشتم زبان انگلیسیم عالی بود که افتضاحه.......
در اکثر این کارهایی که گفتم اقداماتی کردم چندین بار اما همیشه نصفه موندن
خانواده ام ازم بدشون میاد چون از حرفاشون میفهمم از سرزنشهاشون از مقایسه کردن های زیاد منو با هر کسی که بگی مقایسه میکنه خجالت میکشم بگم اما حتا با دختر عموم که به خاطر ازدواج فامیلی مشکل داره هم مقایسه کرده با بچه های 16-17 ساله ، دوست ندارم بگم اما مامانم کمی هم بددهنه...
منتظرن ازدواج کنم و زودتر برم اینو چندین بار خودش بهم گفته که راحت شه
منظورم برقراری ارتباط به صورت کلی اینکه نمیتونم راحت حرف بزنم ،اظهار نظر کنم، همیشه فقط دیگران رو تایید کردم البته به جز توی خونه
بی همدم عزیز
منظورتون از کار مفید برای خودم و دیگران چیه؟ مثلا چه کاری؟
دلیل این حالمم نمیدونم وگرنه تاحالا کاری کرده بودم البته شاید دلیلش ناتوانی هامه برای تغییر
حضور درجاهای شلوغ اگر مهمونی باشه میرم اما ساکتم صحبت کردن خصوصا در جمع های غریبه عصبیم میکنه نمیتونم خوب حرف بزنم بدتر وقتی میام خونه اعصابم از خودم خرده که چرا مثل احمقها بودم
کاش دورکردن افکار منفی به راحتی نوشتنش بود خیلی برام سخته،اگر هم خودم بخام بقیه نمیذارن مدام توی سرم میزنن
rozaneh عزیز
اگر راهکار کاربردی سراغ داری لطفا بگو با اینکه اگر خودمم فکر منفی نکنم اما کسی هست که بهم یاداوری کنه
achilisعزیز
پس باهم تا حدودی همدردیم ولی من هدف دارم و فکر نمیکنم برای من مزبوط به سن ازدواج باشه چون از گذشته های دور همینطور بودم و تا درست نشم دلم نمیخاد ازدواج کنم( شاید هرگز)
بااینکه اینترنت هم دارم اما نمیتونم زیاد توش گردم مدام بهم گیر میدن که دارم چیکار میکنم با اینکه شاید در هفته 3بارهم نشه
احساس تنهایی رو هم که نگو...
gisuعزیز
یه برادر بزرگتر از خودم دارم حدود5 سال و وقتی 16 سالم بود خدا یک فرزند ناخواسته داد و حالا یه برادر 9 ساله هم دارم که عاشقشم و حتا یکی از دغدغه هام هم همینه که اون مثل من نشه اما یه نفری نمیتونم ولی تلاشمو میکنم
سابقه هیچ رابطه احساسی هم نداشتم و نمیخام فعلا داشته باشم
علت روزمرگی رو هم نمیدونم شاید عدم توانایی تغییر در خودم و نحوه ی زندگیم نمیدونم
ازتون خاهش میکنم هرطور که میتونین بهم کمک کنید ممنونم

- - - Updated - - -

دوستان از همگیتون ممنونم
دوست عزیزjonube-sorkhمن در رشته هنر (گرافیک) تحصیل کردم این خودش یکی از هدفهام بوده دقیقا توی همون دانشگاهی که میخاستم
به تصویرسازی کتاب کودک شدیدا علاقه دارم (مربوط به رشته ام است)هنوز دفاع نکرده بودم بهم کار پیشنهاد شد البته به صورت پروژه ای
هر از گاهی هم به همین صورت کار میگیرم ولی فقط از همون کسی که بار اول بهم کار داد منظورم اینه که نتونستم کارم رو گسترش بدم و با ناشرهای دیگه همکاری کنم
دلم میخاد کار تصویرگریم رو با کلاس رفتن بهتر کنم تو جشنواره ها و مسابقات شرکت کنم نمایشگاه بذارم که افسردگیم اجازه حرکت بهم نمیده
دوست داشتم حافظ قران میشدم
بچه خوبی برای پدرومادرم میشدم
خجالتی نبودم
اعتماد به نفس بالایی داشتم و میتونستم خوب صحبت کنم
گواهینامه گرفتم اما نتونستم رانندگی کنم
خیاطی دوست داشتم که الان دارم میرم
دوست داشتم که ادم با ایمان واقعی بودم که اصلا نیستم
دوست داشتم زبان انگلیسیم عالی بود که افتضاحه.......
در اکثر این کارهایی که گفتم اقداماتی کردم چندین بار اما همیشه نصفه موندن
خانواده ام ازم بدشون میاد چون از حرفاشون میفهمم از سرزنشهاشون از مقایسه کردن های زیاد منو با هر کسی که بگی مقایسه میکنه خجالت میکشم بگم اما حتا با دختر عموم که به خاطر ازدواج فامیلی مشکل داره هم مقایسه کرده با بچه های 16-17 ساله ، دوست ندارم بگم اما مامانم کمی هم بددهنه...
منتظرن ازدواج کنم و زودتر برم اینو چندین بار خودش بهم گفته که راحت شه
منظورم برقراری ارتباط به صورت کلی اینکه نمیتونم راحت حرف بزنم ،اظهار نظر کنم، همیشه فقط دیگران رو تایید کردم البته به جز توی خونه
بی همدم عزیز
منظورتون از کار مفید برای خودم و دیگران چیه؟ مثلا چه کاری؟
دلیل این حالمم نمیدونم وگرنه تاحالا کاری کرده بودم البته شاید دلیلش ناتوانی هامه برای تغییر
حضور درجاهای شلوغ اگر مهمونی باشه میرم اما ساکتم صحبت کردن خصوصا در جمع های غریبه عصبیم میکنه نمیتونم خوب حرف بزنم بدتر وقتی میام خونه اعصابم از خودم خرده که چرا مثل احمقها بودم
کاش دورکردن افکار منفی به راحتی نوشتنش بود خیلی برام سخته،اگر هم خودم بخام بقیه نمیذارن مدام توی سرم میزنن
rozaneh عزیز
اگر راهکار کاربردی سراغ داری لطفا بگو با اینکه اگر خودمم فکر منفی نکنم اما کسی هست که بهم یاداوری کنه
achilisعزیز
پس باهم تا حدودی همدردیم ولی من هدف دارم و فکر نمیکنم برای من مزبوط به سن ازدواج باشه چون از گذشته های دور همینطور بودم و تا درست نشم دلم نمیخاد ازدواج کنم( شاید هرگز)
بااینکه اینترنت هم دارم اما نمیتونم زیاد توش گردم مدام بهم گیر میدن که دارم چیکار میکنم با اینکه شاید در هفته 3بارهم نشه
احساس تنهایی رو هم که نگو...
gisuعزیز
یه برادر بزرگتر از خودم دارم حدود5 سال و وقتی 16 سالم بود خدا یک فرزند ناخواسته داد و حالا یه برادر 9 ساله هم دارم که عاشقشم و حتا یکی از دغدغه هام هم همینه که اون مثل من نشه اما یه نفری نمیتونم ولی تلاشمو میکنم
سابقه هیچ رابطه احساسی هم نداشتم و نمیخام فعلا داشته باشم
علت روزمرگی رو هم نمیدونم شاید عدم توانایی تغییر در خودم و نحوه ی زندگیم نمیدونم
ازتون خاهش میکنم هرطور که میتونین بهم کمک کنید ممنونم

[achilis]

sano بیا باهم مشکلامونو حل کنیم.البته با کمک دوستان.
از این به بعد بار منفی به خودمون نمیدیم.حتی اگه بقیه هم اینکارو باهامون بکنند.
از ااین لحظه هم خجالت کشیدم ممنوع.تاپیک های زیادی اینجا در این مورد هست که مطمئنم بهتون کمک کنه.وقتی از کاری خجالت کشیدین این کار رو حتما بکنین.اولین بار سخته.
یادمه اولین بار تو دوران دانشجوییم میخواستم به یکی پیشنهاد ازدواج بدم.(البته آخرش خوب نشد).خیلی احساس خجالت بهم دست داد.با خودم تصمیم گرفتم اگه اینکار رو نکنم دیگه مرد نیستم!رفتم و پیشنهاد دادم.نمیگم تجربه خوبی بود ولی از اون موقع به بعد از هیچ کس مخصوصا جنس مخالف خجالت نکشیدم.