وقتشه از همسرم جدا شم، باید چکار کنم؟

[Sarvin]

سلام به همگی‌


من هفته پیش یک تاپیک ایجاد کردم و دوستان لطف کردن تا حدودی راهنمایم کردن، اما ظاهرا چون عنوان تاپیکم کامل گویای مشکلم نبود، هنوز مشکلم حل نشده. پس این تاپیک رو ایجاد کردم.

من ۲۹ سال سنّ دارم و ۸ ساله ازدواج کردم. بچه ندارم و همراه شوهرم آمریکا زندگی میکنم.
ازدواج من از روز اول اشتباه بود، با اینکه هر دو تحصیل کرده هستیم اما از زمین تا آسمون با هم تفاوت داریم. یعنی‌ از نظر شخصیتی، جهان بینی، اجتماعی، خونوادگی و هر چیز دیگه که فکر کنید. یادم میاد هر کسی‌ که شنید من و اون قرار ازدواج کنیم، از تعجب خشکش میزد.


من همون روز اول تمام اینا رو متوجه شدم، اما علاقه جنون آمیزی که بهش داشتم، باعث میشد نتونم ازش دلم بکنم. الان که چند سال گذشته، به خاطر ناراحتی‌ها و شکنجه هایی که بخاطرش کشیدم، به همون اندازه که عاشقش هستم ازش تنفر دارم. خیانت، اعتیاد، عصبی بودنش، قدر نشناسیش و چیزهای دیگه. اما هنوز این عشق جنون آمیز نمی‌ذاره ازش دل بکنم.


البته نمیگم که اون منو دوست نداره، خیلی‌ هم داره، اما خوب این مدلیه دیگه!! من باید برای با اون بودن، خودم رو عوض کنم، بشکونم و کوچیک کنم تا تو دنیای اون جا بشم و این سخت‌ترین کار دنیاست. الان تک تک سلول‌های بدنم میخوان ازش فرار کنن. الانهم می‌دونم باید هر چه زودتر ازش جدا شم.

۲ تا مشکل اصلی دارم: اول که باید خودم رو راضی‌ و آماده به این کار کنم، اما چطوری؟ دوم هم اینکه نمی‌دونم اصلا چطور این رو با همسرم در میون بذارم و چطور برای جدایی اقدام کنم که هر دو کمترین آسیب رو ببینیم ؟


ممنون میشم هر چه زودتر کمک کنید راه درست رو انتخاب کنم، چون میترسم کار فکر نشده ئی‌‌ انجام بدم و اونوقت دیگه سخت تر میشه همه چیز. لینک تاپیک قبلیم رو می‌گذارم چون دقیق همه چیز رو توضیح دادم اونجا.


ممنون از همگی‌:

http://www.hamdardi.net/thread-30679.html

[نوروزیان.]

اولین کاری که در مورد خودتان باید انجام دهید این است : پرهیز از سیاه نمایی راجع به آینده بعد از طلاق و داشتن اعتماد به نفس.

در مورد همسرتان : اگر نمی توانید این موضوع را حضوری مطرح کنید دو راه وجود دارد که می توانید نظر دوستان را هم در این باره جویا شوید :

- گذاشتن یک نامه برایش
- اینکه به خانواده خودتان بگویید و آنها مطرح کنند.

اما مهمترین چیز این است که اصلا نگذارید در این روند هیچ گونه پرده دری از طرف کسی انجام شود و حرمت ها شکسته شود. البته تاپیک قبلی را خوانده ام و می دانم که توان این کار را دارید و آگاه هستید.

[Sarvin]

سلام نوپو عزیز،


ممنون از شما، موافقم با شما.


کاملا درست میگید، خصوصاً اینکه اصلا واژه منطق تو قاموس این خونواده تعریف نشده است، و این موضوع رو بیش از پیش پیچیده میکنه

- - - Updated - - -

از خونواده خودم که اصلا نمیتونم بخوام، چون همسرم میدونم بلافاصله گارد میگیره. نوشتن نامه برای آغاز کار به نظرم خوبه، اما بعدش میخواد مستقیم با من صحبت کنه. درسته؟

[نوروزیان.]

خوب اگر خواست مستقیم صحبت کند شما آن موقع راحت تری. چون سرفصل مطالبت را گفته ای و فقط روی همان حرف ها می ایستی. وقتی او با خواندن نامه ات آمادگی و اطلاع لازم را به دست آورده باشد کار شما راحت تر می شود. فقط باید دقت کنی که در نامه ات چیزی ننویسی که علیه شما استفاده کند و نیز لحنتان باید ملایم و منطقی باشد که باعث پرخاشگری اش نشود.

یک سوال دارم. آیا مشکل شما راضی کردن ایشان برای طلاق توافقی است ؟ آیا در آمریکا باید طلاق بگیرید یا ایران ؟

[Sarvin]

Nopo aziz

ممنون از پاسخ شما. اگه که راضی‌ به جدا شدن بشه، چه تو ایران و چه همینجا میشه این کار رو انجام داد، برای من هم فرقی‌ نمیکنه.


فقط با توجه به اینکه نه مهریه میخوام و نه هیچ جور دیگه نمیخوام اون اذیت بشه، میخوام قبل از هر کاری رو طلاق با هم توافق کنیم.

[parastooye_mohajer]

سلام
من تاپیک قبلی رو هم خوندم ..........من هم گاهی وقت احساس میکنم که شوهرم ٢ تا شخصیت داره ......به قول شما احساس میکنم که با ٢ نفر زندگی میکنم .......یک نفر یه شوهر و پدر خیلی خیلی مسول و زحمت کش و اون یکی یه مرد سرد ، و زود رنج و حساس و کینه ای .......گاهی وقتا که باهم دعوا میکنیم به بداخلاق ترین مرد و کینه ای ترین فرد تبدیل میشه و وقتی هم که با هم خوبیم همه چیزش عوض میشه و انگار نه انگار یعنی همیشه ی حالت عشق و نفرت ازش دارم ...... ولی تو خودت بشین فک کن که میخای چیکار کنی ..... مثلان من دلم رو خوش کردم به همین که پدر خوبی برای بچه هام هست کافیه و بدیهاش رو به پای خوبیهایی که داره میزارم ........ شما هم ببین میتونی سفت و محکم ازش جدا بشی یا نه .....همش نگو نمیتونم ،نمیتونم اولش برای همه سخته....... اگه رفتی پشیمون نمیشی؟ (که بد تر خودت رو سبک کردی ) ببین اگه خوبیهاش رو بزاری کنار بدیهاش کدوم سنگین تره ؟


آیا اون قد تو زندگیت برات مهم هست که بتونی تا آخر عمرت تحملش کنی؟ آیا ١٠ سال دیگه که سنت بالا رفت پشیمون نیستی که زود تر جدا نشدی ؟ آیا اگه ازش جدا شدی بعدن همش به خودت سر کوب نمیزنی؟ نمیگی ای کاش ولش نکرده بودم ؟ یادت باشه که گفتی عاشقش هستی و آدمی هم نیستی که حالا حالا بتونی به کس دیگه علاقه مند بشی ....... و یادت باشه که ما اگه خودمون رو هم بکشیم نمیتونیم بعظی از خصوصیات افراد رو تغیر بدیم ...... بهترین راه حل تو رو خود شوهرت بهت داده .......همینی که هست ......شوهر تو همینی هست که هست و این تویی که باید ببینی آیا آدمی هستی که بتونی بعد از جدایی دیگه بش فک نکنی .....آیا میتونی با کس دیگه ای رابطه بر قرار کنی ؟ اصلن آیا تنها راه جداییه ؟ یعنی این که میگی دوست داره و خیلی برایش مهمی ارزش نداره ؟ یعنی آدم ها همه بدونه عیب هستن ؟ خوب عزیز من شما که اعتیاد شوهرت برات درجدایی فاکتورمهم نیست خوب با بقیه اش هم بساز بره دیگه ......زندگی رو آسون بگیر ......... اینجور که میگی جدایی برای هر دوتون سخته .......پس به فکر چاره بهتر باش .... سطح انتظارات خودت رو پایین تر بیار شو هرت رو هم در شرایطی قرار نده که بت اون حرفا رو بزنه ..... با همچین شوهری هر چه جدی تر برخورد کنی اوضاع بد تر میشه ......برای حل مشکلات با اینجورافراد باید از در شوخی یا غیر مستقیم یا با ی حالت کاملن غیر دفاعی باید بر خورد کنی و گرنه فایده نداره ......اینجور افراد ی خورده خود خواه هستن و ی خورده به خودشون زیاد ی احترام میزارن ........ ایشالا که مشکلات حل بشه

- - - Updated - - -

راستی یادم رفت بگم ........وقتی ازش ناراحتی و عصبانیت کرده هیچ تصمیمی نگیر .....تصمیم جدایی رو وقتی بگیر که در کنارش هستی و همه چیز خوبه .......اون موقع ببین باز هم میتونی به جدایی فکر کنی .........

- - - Updated - - -

راستی نگفتی چرا بعد از ٨ سال هنوز بچه ندارید ؟

[Sarvin]

Parastooy mohajer aziz

خیلی‌ ممنون با دقت و حوصله‌‌ برام کامنت میذاری،

اول که واقعا متاسفم که میشنوم شما هم با چنین مسائلی مواجه هستید، تمام توان و انرژی آدم از دست میره و هیچ نقطه امیدی رو باقی نمیگذاره. اما خوشحالم که پدر دلسوز و مهربونی هست برای فرزندانتون، و امیدوارم عشق و آرامش پایدار جایگزین این دوگانگی‌ها بشه.

راجع به اینکه چرا بچه دار نشدم می‌تونم بگم واقعا تمام این سالها مجبور بودم با پیچیده‌ترین شرایطی که حتی عقل جنّ هم بهش نمیرسه سر و کلّه بزنم، و هرگز شهامت و آرامش فکری لازم رو برای این کار به دست نیاوردم.

اشاره کردین که در زمان عصبانیت تصمیم نگیرم، کاملا موافقم، اتفاقا الان چون میبینم آرومم تصمیم گرفتم با فکر و حساب شده هر چه زودتر اقدام کنم، چون دارم یک سری تغییرات تو خودم میبینم که مثل زنگ خطر میمونه برام.

راجع به سطح انتظار میتونم بگم که با اینکه ذاتا اصلا آدم منفعلی نیستم اما در برخورد با همسرم هرگز حتی حداقل‌ها رو هم ازش نخواستم و نمیخوام، چون متاسفانه همسر من اصلا کانسپت زندگی زناشویی رو هم نمیدونه. تو محیطی بزرگ شده که نفرت، توهین و رابطه پر از تشنج پدر و مادر الگو زندگی زناشویی بوده براش. درست بر عکس من که همیشه شاهد روابط عاشقانه، صمیمانه، و محترمانه بین پدر و مادرم بودم. من بعد از این همه سال هنوز نمیدونم اگه پدر یا مادرم بخوان به کسی‌ یا ‌چیزی دشنام بدن، از چه واژه‌ای استفاده خواهند کرد.

نمیدونم پشیمون میشم یا نه‌، فقط میدونم باید برم.

[Sarvin]

دوستان یک فکری به ذهنم رسید، گفتم نظر شما رو هم بپرسم:


فکر کردم با همسرم صحبت کنم در مورد جدائی، بعد ازش بخوام بهم وکالت بده و حق طلاق رو بده به من، بعدش برم جدا ازش زندگی کنم. نمیدونم، شاید دلیل این که این روش رو ترجیح میدم اینه که اصلا دوست ندارم وارد پروسه طلاق و این جور چیز‌ها بشم.


خوب چی‌ فکر میکنین؟

[mignonne]

به نظر من این کار اصلا خوب نیست.1 بار برای همیشه تکلیف خودت را روشن کن یا باهاش زندگی کن یا طلاق بگیر.

[Sarvin]

Mignonne aziz

ممنون از کامنتت،


تکلیفم با خودم که روشنه، اما اینجوری فکر میکنم راحت تر و آروم آروم کارا پیش میره، تحملش برام راحت تره. فکر میکنی اشکال این کار چیهٔ خوب؟ دارم جدا میشم دیگه، حالا یک برگه‌ هم امضا نکرده باقی بمونه چه فرقی میکنه؟