سلام
من خانم 23 ساله ای هستم که حدود 3سال پیش متوجه علاقه یکی از هم دانشگاهیام ببه خودم شدم.بعد از 1 سال اومد و پیشنهاد داد و با توجه به اینکه مرد رویاهای من(اخلاق-رفتار-ظاهر-سطح تحصیلات-دیگه چی بگم؟همه همه ایده ال های منو داشت و بیشتر حتی!) من هم بهش علاقه مند شدم.
خوب یکی از مواردی که باعث شده بود عاشقش بشم این بود که اصلا با اینکه کلی کشته مرده داشت تو دانشگاه،ولی با هیچ دختری تو یا بیرون دانشگاه نبود.گرچه رابطه احتماعیش با خانم ها هم دانشگاهیش خیلی هم خوب بود.
اتفاقا از همین نقطه هم ضربه خوردم.من خیلی دوستش دارم و حاضرم هر کاری برای بدست اوردنش بکنم.اما خوب اون خیلی ایده ال نگره،میگه اصلا دوست ندارم 2 سال فرصت هاتو ازت بگیرم و بگم منتظرم بشو.چون تا 2 سال آینده فرصت ازدواج نداره.اصلا دوست نداره به این شکل و به صورت دوستی ادامه بده.چون فقط و فقط به ضرر منه(میبینید چقدر پاکه و خالصه،همش مراقب منه که آسیب نبینم،حتی حاضره رابطه قطع کنه.)
اون هم بهم شدیدا علاقه منده اما خوب چه فایده.
من حاضرم باهاش بمونم،اما اون حاضر نیست.میگه تو این 2 سال ممکنه هزار و 1 اتفاق دیگه بیفته.
مطمدنم دیگه بعد از آشنا شدن باهاش،چشمم دیگه هیچ خواستگاری رو نمیبینه.چون این ماکزیمم مطلق مرد ایده آل من بود.
اصلا نمیدونیم باید چیکار کنیم.
2 بار بهم زدیم،1 بار اون،1 بار من.ولی چه فایده به هفته نکشیده،برگشتیم.
من هیچ وقت نمیتونم دیگه پسری به پاکیش پیدا کنم
بدون در نظر گرفتن شرایط ازدواج پیش میان و اینکه تصویر درستی از همسر آیندشون ندارن، برعکس خانم‌ها که می‌دونن از همسرشون چی می‌خوان. البته استثناء هم هست ولی معمولا این طوریه.
هدفشون چی بوده از شروع این ارتباط با شما؟؟؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)