مرگ تدریجی من

[dentis]

سلام خیلی به کمک فکریتون احتیاج دارم.
22 سالمه در یک خانواده خوب ولی سرشار از سردی و تنش و تنهایی بزرگ شدم.قبل از کنکور آرزو های زیادی داشتم ولی بعد از ورود به دانشگاه وقتی دیدم چیزی تغییر نکرد و من هنوز باید همون آدم محدود قبلی باشم واقعا به هیچی رسیدم...از بچگی مادرم جوری رفتار میکرد که بین همکلاسیها متهم به لوس بودن میشدم .الان که بزرگ شدم بازم ایشون منو بیشتر از یه بچه شش ساله نمیبینن.حق ندارم یک ساعت به تنهایی جایی برم.واقعا خسته ام احساس یک زندانی رو دارم.زندگیم هیچ جذابیتی نداره کسی رو ندارم باهاش درد و دل کنم وقتی با مادرم صحبت میکنم و مشکلاتمو میگم دعوا میشه و در آخر هم میگن همه حرفات از سر خوشی زیاده...در حالی که اثری از شادی در من نیست.

[نادیا-7777]

به مرور اینحالت کم میشه
فقط سعی کن اعتماد خانوادت رو از دست ندی
وقتی ببینند دختر خوب و پاکی هستی دیگه فشاراشون روت کم میشه

سعی کن کم کم مستقل شی
یه کم زمان میبره ولی درست میشه

[مهربون]

عزیز دل
هنوز اول زندگی هستی و شادی از نظر تو با نظر کسی که ازت بزرگتر و در جای مادرت هست فرق داره منم تنهای تنها در خونه هستم و مثل تو دانشجو ولی با اختلاف سنی 3 سال بزرگتر از تو و تازه شاغل هم هستم و کلاس زبان هم می رم ولی تو هیچ کدومشون لذت نمی بینم ولی چاره ای نیست زندگی همین است ولی به این معتقدم که زندگی با هر آنچه درونش هست زاده فکر ماست و ما هستیم که می سازیمش
حداقل شادی رو خودت برا خودت بساز
سعی کن تا میتونی از این دنیا چیز یاد بگیری
هر وقت به شادی فک کنی خودش برات میاد

[dentis]

به مرور اینحالت کم میشه
فقط سعی کن اعتماد خانوادت رو از دست ندی
وقتی ببینند دختر خوب و پاکی هستی دیگه فشاراشون روت کم میشه

سعی کن کم کم مستقل شی
یه کم زمان میبره ولی درست میشه

ممنونم فقط لازم به ذکره که خانوادم به من اعتماد دارن و میدونن تو بعضی مسائل خودم حواسم بیشتر هست فقط میگن مشکل ما جامعه اس!و از اونجا که روز به روز آمار حوادث بالا میره این سختگیری داره شدید تر هم میشه...

[مهربون]

عزیز شادی رو تو چی میبینی

[dentis]

عزیز دل
هنوز اول زندگی هستی و شادی از نظر تو با نظر کسی که ازت بزرگتر و در جای مادرت هست فرق داره منم تنهای تنها در خونه هستم و مثل تو دانشجو ولی با اختلاف سنی 3 سال بزرگتر از تو و تازه شاغل هم هستم و کلاس زبان هم می رم ولی تو هیچ کدومشون لذت نمی بینم ولی چاره ای نیست زندگی همین است ولی به این معتقدم که زندگی با هر آنچه درونش هست زاده فکر ماست و ما هستیم که می سازیمش
حداقل شادی رو خودت برا خودت بساز
سعی کن تا میتونی از این دنیا چیز یاد بگیری
هر وقت به شادی فک کنی خودش برات میاد

مرسی ولی حداقل این همه موج منفی تو زندگیتون نیست مشکل من اینه که مسیر زندگیم دست خودم نبوده و نیست و اگه حرفی بزنم با این پاسخ مواجه میشم: خیلی عوض شدی!

[نادیا-7777]

کم کم اینحالات درست میشه
صبور باشید

[dentis]

عزیز شادی رو تو چی میبینی

مثلا همین که وقتی بعد از ماهها میام خونه حداقل یه ساعت بدون هیچ بحثی بریم بیرون و دور هم باشیم.

[مهربون]

عزیز سعی کن خوددار باشی و هر حرفی رو نگی
مسیر زندگی دست ما نیست همون طور که اختیاری به دنیا نیامدی
بنابراین سعی کن به موفقیت در زندگی برسی که توانایی مستقل تصمیم گرفتن رو در مورد چیزایی که دوست داری داشته باشی
به پدر و مادرت حق بده اونا عاشق همیشگی تو هستند و خوبی رو بهتر از تو تشخیص میدن آخه گلم سنت هم کم است و اون طور که بوش میاد تنها محیط اجتماعی که دیدی مدرسه و دانشگاه بود و زندگی رو طوری می بینی که دیگران برات به نمایش گذاشتند
فدات شم بذار زندگی روال عادیشو داشته باشه گلم فقط به آینده فک کن و بدون که پدر و مادر هر وقت تشخیص بدن که تو از پس زندگی بر میای خودشون تو رو راحت میذارن
فقط موقعی چنین میشه که تو با موفقیت رو پا خودت باشی
زندگی سخته اگه سخت ببینی وقتی راحت میشه که راحت بگیریش

عزیز مگه دور از خانواده تحصیل میکنی که میگی بعد از ماهها میام خونه

[dentis]

ولی من فقط میخوام عادی باشم چیز زیادی نمیخوام.دوست دارم بعد این سه سال دانشجویی بتونم مثل بقیه تنها سوار اتوبوس شم برم دانشگاه نه این که منو مثل یه کودکستانی تحویل خوابگاه بدن!
خیلی وقته نمیتونم آینده قشنگی برای خودم تصور کنم.مگه من چند سال زنده ام که این همه سالشو تحقیر شم و نتونم اون طور که میخوام زندگی کنم!بود و نبود من فرقی نداره.