جواب کسایی که ازم ایراد میگیرن یا بهم تهمت پز دادن میزنن رو چی بدم؟

[|سایه|]

سلام میخواستم نظر دوستان رو بدونم که تو این موقعیت بهتره چطور جواب داد.
چون این جور موقعیتا زیاد پیش میاد واسم.
اینارو توی کارگاه چگونه منفعل نباشیم و حتی تایپک قبلی پرسیدم اما قرار شد یه تایپک جدید باز کنم


یکی از دوستای من هست که یهویی شروع می کنه و خیلی تند راجع به کاری که میکنم یا
نظری که دارم انتقاد میکنه.

نه که فقط با من اینجوری باشه کلا هست اینطوری ولی خب شاید بشه گفت مواردی که نظر من
با اون فرق کنه زیاده یا انگار بقیه مثل من رو رفتارش حساس نیستن.

کلا اخلاقش اینه که میره بالا منبر و صداشم بالا میبره. میگه اصلا خوشم نمیاد آدم فلان جور باشه
و یجور بدی حرف میزنه طوری که به آدم برمیخوره..

گاهی با خودم همون موقع که اون حرفو میزنم بحث میکنه که آخه این چجور کاریه؟
گاهی هم سخنرانی هایی میکنه تو جمع!! که مصداق حرفی که میزنه ممکنه شخص خاصی باشه

من نمیدونم باید باهاش وارد بحث شم راجع به همون موضوع و منم بگم به فلان دلیل این کارو میکنم
یا اصلا محل نذارم؟ (اگه محل نذارم تو دلم میمونه البته)
منم باید لحنمو تند کنم و باش تند حرف بزنم؟

مثلا همین چندوقت پیش راجع به یه موضوعی خیلی فکر کرده بودیم با همسرم و هر راه حلی که واسه
اون مسئله وجود داشتو بررسی کرده بودیم. هر راهی یه خوبی هایی و یه بدی هایی داره. خب راهی که
در آخر انتخاب کردیم به نظرمون سودش بیشتر از ضررش بود.

وقتی پرسید که آخر چه تصمیمی گرفتین و گفتم (چند تا از دوستای دیگه هم بودن.)
بازم با صدای بلند! شروع کرد که آخه اینطوری هم که فلان مشکل هست و بهمان مشکل هست و ...
یه طوری برخورد کرد که آخه این چه تصمیمی بود و ...
منم گفتم خب آره دیگه معلومه که هست. ما هم میدونیم. ولی بهترین کاری که به نظر ما اومد این بود.

راستش این تصمیمی که گرفتیم هم مربوط به این قضیه میشد که با همسرم قصد داریم بریم خارج از کشور.
بعد که من از اتاق بیرون اومدم شنیدم که (فکر میکردن صدا نمیاد) بلافاصله شروع کردن و گفتن که اصلا
چرا ادم بخواد بره خارج که فلان مشکل ایجاد شه و ... واسه خودشون اظهارنظر میکردن و میخندیدن
در واقع تصمیمات و کارای منو مسخره میکردن
هم از اون ناراحت شدم و هم از دوستای دیگه.
بهم برخورد. چون احساس میکردم بهم توهین شده. یعنی که انگار من عقل و شعور کافی ندارم و تصمیمام
عاقلانه نیست.
نباید برام مهم میبود که اونا نظرشون چیه؟
به نظر شما باید چطوری جواب میدادم که الان تو دلم نمونده بود.


یه مورد دیگه هم اینکه بعضی وقتا بعضی از اطرافیان من رو تو یه مواردی بالاتر از خودشون میدونن
(البته این فقط دیدگاه خودشونه نه من)
اونوقت هروقت که به یه طریقی به اون موضوع که توش من ازشون بالاترم اشاره ای میکنم اونا برچسب اینکه من
دارم فخر میفروشم یا پز میدم رو بهم میزنن.
**********************

یه مثال میزنم.. که البته در مورد خودم نیست ولی دیدم موردشو!
مثلا فرضا یه نفر رشته پزشکی میخونه.
اونوقت مثلا به عنوان یه اتفاق روزانه که بخواد تعریف کرده باشه میگه ما امروز جنازه تشریح کردیم.
اطرافیان یطوری برخورد میکنن که تو میخوای پز بدی که پزشکی میخونی!
در حالی که اصلا همچین قصدی نداشته.
این شخص باید چطوری جواب بده که هم اونا این رفتارو تکرار نکنن هم اینکه
تو دل خودش نمونه که بهش توهین شده.

[هستی]

سلام سایه جان

در مورد اول بنظرم شما دیگران رو خیلی دخیل در مسائل شخصی تون می کنید. فکر می کنم اصلا نمی بایست در مورد مسائلی که مربوط میشه به خودتون و همسرتون با دوستاتون صحبت کنید.
و اگه واقعا ازشون نظر می خواهید، پس نباید از اینکه نظرتون رو مورد نقد قرار دادند و موافق نبودند، ناراحت شید.
اما بطور کلی وقتی کسی نظر شما رو بدون رعایت ادب و احترام جمعی مورد تمسخر یا انتقاد غیرسازنده قرار می ده، شما یا خیلی مودبانه از نظرتون دفاع کنید (فرضا در یک جلسه لازمه که دیگران متوجه بشند که ایده شما مزایایی هم داره و فقط معایبی که فرد مقابل برای جمع بازگو کرده متوجه ایده تون نیست) و یا وقتی چنین لزومی نیست بنظرم خیلی محترمانه بگویید نظر شما متین و افراد مختلف در موقعیتهای مختلف و تفکرات متفاوت می تونند نظراتی مغایر شما داشته باشند که برای شرایط خودشون مناسبه.


در مورد دوم من هم به شدت با این موضوع متهم شدن به غرور و فخرفروشی مواجهم و تازه دیگران قصد شکستن غرورم رو می کنند. درصورتیکه خدا شاهده اصلا نه اهل تکبرم و نه قصدش رو دارم. منم منتظر می شم که نظر دوستان رو تو این مورد بدونم.

[mehrdad_m]

به نظر من هم هر کسی لایق مشورت کردن نیست! بهتره برای تصمیماتتون با انسانهای جا افتاده تر و پخته تر مشورت کنید...یا حداقل با کسانی که درباره اون مورد خاص تجربیات زیادی داشته باشن...

مشکل شما هم به خاطر عدم اعتماد به نفستون هست. بیشتر دنبال تاییدیه گرفتن از دیگران واسه کارهاتون هستید ,انگار فقط در این صورت از اون کار احساس رضایت خواهید کرد و اینجوری براتون مطلوبیتش بیشتر میشه.

زیاد برای حرف دیگران ارزش قائل نباشید...هر کسی(حتی اگه واقعا قصد بدی هم نداشته باشه) باز هم از دریچه ذهن خودش به مسائل نگاه میکنه بنابراین ممکنه نظراتش برای شما قابل قبول و تحمل نباشه.

در ضمن ذهن خوانی و پیشداوری و نگرانی درباره فکر دیگران رو کامل کنار بذارید!

[|سایه|]

خیلی ممنون از توجهتون

فک کنم من مورد اولو درست بیان نکردم که اینطوری برداشت شد
چون من راجع به مسائل خصوصی زندگیم با کسی صحبت نمیکنم
هیچ وقت با دوستام راجع به این مسائل مشورت نمیکنم
این موضوع هم یه موضوع خیلی کلی بود که اونا خبر داشتن و پرسیدن که چیکار کردین آخر

البته درست میگین
شاید بهتر باشه حتی مسائل کلی رو هم یکاری کنم متوجه نشن
و وقتی که بخوان راجع بهش حرف بزنن یجوری بحث رو منحرف کنم
چون واقعا بدم میاد بخوان نظر بدن راجع به مسائل من و همسرم

ولی این مشکلم فقط راجع به مسائل من و همسرم نیست
************************************************** **************
میدونین من مشکلم همون لحن انتقاداشونه
مثلا ما دوران عقدمونو به خاطر تحصیل و ... طولانی کردیم
اون دوستم مرتب میگفت که عقد طولانی فلانه بهمانه ....
اونم با لحن تند و همونجوری که گفتم بالای منبر رفتن و سخنانی کردن!!
لحنش یه طوریه که این طوری برداشت میشه که چقدر اونایی که این کارو میکنن دور از جون همه ساده لوح و احمقن! (ببخشیدا!)
(البته شایان ذکر است که خودش هم تازه عقد کرد و میپرسم کی عروسی میکنین
میگه حالا تا یه سال دیگه که نمیشه!!!!)
آخه فقط همین یه موضوع هم نیست
کلا اخلاقش اینه
من خوشم نمیاد رو هر موضوعی بخوام بحث کنم

چیزی که بیشتر ازش نارحت میشم وقتیه که توی یه جمع فرضا بگه عقد طولانی فلان بدی رو داره
و همون طوری که گفتم یجوری میگه که انگار هرکی اینکارو کنه خیلی بی عقله
حالا من برام مهم نیست نظر خودش چیه
از این ناراحت میشم که داره به نوعی بهم توهین میکنه
و از طرفی جلوی بقیه هم هست
و اگر منم از کاری که دارم انجام میدم دفاع نکنم
توی جمع یجورایی انگار که اون پیروز بحث بوده و من جلوی همه ضایع شدم
اون گفته خیلی بی عقلن اونایی که اینکارو میکنن
همه هم که میدونن من میکنم
در نتیجه اگه جواب ندم انگار منم حرفشو قبول دارم که من بی عقلم!

همیشه هم که نمیشه باهاش بحث کرد و دلیل آورد
اعصاب آدم خورد میشه

************************************************** **************
راجع به مورد دوم که پز دادن بود هم اگه دوستان راهنمایی کنن ممنون میشم.

[mehrdad_m]

خب مگه مجبورید با همچین آدمی رفت و آمد و دیدار داشته باشید!!!؟

بازم میگم تا وقتی به خودباوری و اعتماد به نفس نرسید همواره احساس حقارت و تضعیف شدن توی جمع رو خواهید داشت.
احتمالا جز اون دسته از آدمها هستید که وقتی از یک مهمونی یا جمعی برمیگردن,تا یک هفته تمامی حرفها رو توی ذهنشون بازخوانی و آنالیز میکنن!!

کلا نباید خودتون رو درگیر این تفکرات و کل کل های پنهان کنید...

این رو هم یه جا دیدم نمیدونم از کی هست ولی براتون copy,paste کردم:

آموخته ام که:
۱- با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند .
۲- با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحم را تباه می کند .
۳- از حسود دوری کنم چون حتی اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم باز هم از من بیزار خواهد بود .
۴-تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم .