درد دل من با عاشقاي دلشكسته

[erfan25]

<bgsound src="http://www.tarhebartar.ir/music/Hechkasi_moein.mid" loop="-1">
درد دلي با تو که از عشقت دلگيري و ديگر صداي تيشه ات به گوش کسي نخواهد رسيد. شبهاي سرد بي عشقت را به خاطر سپرده اي و افسرده تر از هميشه در پي ردپايي عاشقانه بر قلب شکسته ات هستي ..
روزهاي دلتنگي تو را مي شناسم و آشنايم با احساسي که داري. مي دانم چگونه قلب عاشقت را در زير لگدهاي سهمگين خود له کرده است.
"زنده ماندن را بدون وجودش نمي خواهم" هزاران بار جمله را براي خود تکرار کرده اي و در آينه زنگار گرفته.اي اشک چشمانت را ديدي با خود فکر کرده اي که چه شد که عشق بازي شد؟ چه شد که آفتاب زمانه صورت عشق را سوزاند و آسمان حتي يک قطره هم نگريست تا سوزشش التيام بگيرد؟ چه شد که فرشته ها با دستان پاکشان جمله ناپاکي را در ترانه هايمان گماشته اند؟ آرزو عيب نيست ولي مي گويند عشق گناه است باورت نمي شود عشق گناه باشد و تو يک گناهکار به همين راحتي مجازاتت مي کنند و يک تبعيد سرد برايت در نظر مي گيرند چون عاشق شدي.ولي هيچ وقت با خودت فکر کرده اي که انتهاي اين عشق ها چيست خرد شدن معشوقه هاي بي پروا و کم سو شدن اميدهاي پوشالي و چيزي که آغاز شد بايد پايانش را هم باور داشت.مي دانم که حقيقت دل کندن بسيار زجر آور است ولي بايد با تيرگي ها جنگيد و زيبا فکر کرد که تفکر زيبايي حتما زيبايي مي افريند. بگذار قاصدک خيالت رهايي را تجربه کند و به دنبال کسي باش که با شب گريه هايت آشنا باشد. دل را به صاحب دل بسپار تا راه عشق را برايت هموار کند. اين روزها جاده عشق خطرناک و بس صعب العبور است ولي اگر سازنده گوشه اي از احساس هاي شکسته ات دستان سردت را بگيرد از اين راه به راحتي خواهي گذشت. کشتي شکسته روحت را مجالي ده تا معني عشق واقعي را دريابد. فرهاد در بيستون چشم براه آمدنمان است باور کن تو هم ساکن شهرش خواهي شد.
دستانت را پر کن از محبت هاي واقعي انسان هايي که معني عشق را مي فهمند و از آن کسي که رد پايي از غم و دلتنگي رفتنش را بر دلت جاي گذاشت دل بکن و مجنون وار عشق را با پاکي وجودت بياميز تا صاحب قلب انسان فرشته خويي شوي.
مي دانم که چگونه اي و حالت را درک مي کنم. دقيقه هاي زجر آورت را مي شناسم و مي دانم که در پس احساس پاکت چقدر با بي محبتي اش گريان شدي. همه را مي دانم ولي بايد به اجبار بپذيري که ديگر معشوقه اي واقعي که با نورش فقط فضاي دل تو را روشن کند کمياب شده و آنکس که به لبخند تو به راحتي پاسخ دهد و گذشت را پيشه کند و صبورانه کنار گريه هاي تو بماند عاشق واقعي است.
اين درد دلي بود با شما براي همه آنهايي که زخمي عشقند و اميدوارم مرهمي براي قلب هاي بزرگ و عاشق شما بوده باشم

[shad]

دوست داشتم که تو سنگ صبورم بودی..
وقتی که اندوه مرا در بر گرفت..
وقتی که قدرت مبارزه با اشکهایم نبود، کاش آرامم می کردی..
دوست داشتم که دستهایم را می گرفتی و زخمهای دل کوچکم را مرحم می شدی..
فقط تو را می خواستم نه هیچ کس دیگر را،

فقط تو را و عشقت را،

نه هیچ چیز دیگر..

اما تو خواب بودی!

ویرانی ام را دیدی و آرام گذشتی

بی تفاوت و سرد..

من چیزی نمی خواستم

فقط دوست داشتم حس کنم که هستی

اما حتی به بودن تظاهر نکردی..

و من آنقدر زخم هایم را درنبودت تحمل کردم که سراپا جراحت شدم

و تو آنقدر از من گذشتی که کم کم نمی شناسمت..

راستی تو همان بودی که قرار بود... قرار بود .... یادم نیست شاید همانی که قرار بود آرامش کنم، آرامم کند؟.. نه تو را نمی شناسم
تو را که مرا به دست باد می سپاری،

نه نمی شناسم..
دوست داشتم که تو همان بودی

دوست داشتم که دستهایت را دریغ نمی کردی

دوست داشتم که دلم را آرام می کردی

که سنگ صبورت بودم

که سنگ صبورم بودی
اما افسوس

افسوس که خواب، تو را از من می گیرد،
و تو
مرا ، از خواب

[shad]

كوچه ها
چيزي بيشتر از گذر گاه بودند
وقتي كه دوشادوشت
طي مي شدند
و آسمان
چيزي فراتر از خود بود
آن هنگام كه ما را در خويش داشت
...
شايد
از آن همه
قسمت ما پنجره اي باشد
تا قاب بگيرد آسمان و كوچه را
براي دلتنگي ها يمان

[shad]

كودكانه پر از هراس
و مشقهايي كه با چشمهايت خط مي خوردند
نشسته ام سخت
همانند همان نيمكت چوبي
كه دستهايت لمس مي كرد
با اضطرابي كه مبادا مشقهايم را بخواني
به تخته سياه زل زدم
چشمهايم
خط به خط مشقهايم را
روي تخته سياه سپيد مي كند
تو
انكار مرا مي شكني
...
پشت در مي ايستم
و گاه گداري
با صداي گامهايت
با صداي نفسهايت
مرور مي كنم
تمام كتاب نيمه تمام را ...

[shad]

نمي خواستم آسمانت را غصب كنم
گمان داشتم
وسعتش به قدر بالهاي من است
لبخند بزن
از آسمانت مي روم
و با خاطره اش بالهايم را آبي مي كنم

يك تكه ابر به من ببخش
كه در دلتنگي ام ببارد

[shad]

زنده به گور كردن
هنوز هم نفس مي كشد
و من
دفن كردم
نوزاد پاكي را كه از چشمهاي بي اعتنايت آغوش مي خواست
در قبرستاني كه وسعت يك قبر بود
در كنار قبري كه به وسعت يك قبرستان
عزادار
مرگ طفلي را به سوگ نشستم
كه گرماي تنش را
در آغوشم به جاي گذاشته بود
تو را مي ديدم
كه با منطقي زيبا
عرق از پيشاني گوركن پاك مي كني
آن طفل
نوزاد ناخواسته اي بود كه تنها از بطن من زاده شد
افسوس
كودك احساس دومادر مي خواست

[shad]

ديوار اندوهم
سنگچين نفسهاي كسي است
كه آرام آرام
خمره ي جنونم را
پر از انگور هاي دستچين بودنش كرد


افسوس
كه از مستي مي هراسيد

[shad]

چاهي تشنه
و خيسي يك احساس
در تابلوي مصور چشمانت
انعكاس دنيايي است
كه لحظه هايت را طواف مي كند.

[shad]

كنار دستهايم
آسماني بود
كه رنگين كمانش رنگها را
از باران احساسم گدايي مي كرد
چه مغرور پرواز پرستو ها را تماشا مي كرد
...
پرستو ها مردند
و آسمان هم ...

[niloofar 25]

چه خوب یکی یه موضوعی را مطرح میکنه !اینهمه دلشکستگی و مشاعره وحرف نگفته فقط با یه مقاله که از دل برمیاد!از خانوم شاد هم ممنون که وقت می گذارید.فقط کاش شعراتونم یه کمی شادتر باشه!