سلام دوستان.
سوالی هست که همیشه ذهنمو درگیر میکنه. یه سری افکار هستند که مرز بین درست و اشتباهشون اصلا قابل تشخیص نیست، انقدر که آدم راهشو میره و بهش ایمان داره، اما باز هم بعد از کلی وقت متوجه میشه مسیرش اشتباهه. به عنوان مثال:
شخصی فکر میکنه از لحاظ دینی به درجه ای از معرفت رسیده که خداوند نشانه هارو براش هویدا میکنه، و جالب اینکه شخص این مسئله رو درک میکنه و به آرامش رسیده، اما یهو میفهمه مسیرشو اشتباه اومده و اون نشانه ها هم رد گم کنی بوده.
اینچنین مسائل غلط انداز زیاد هستند که حقیقتشون بر ما مشتبه میشه و چون تنها افکار خودمون درگیرشه، تا مدت زیادی متوجه نمیشیم و به این مسیر ادامه میدیم. من این افکار رو مانند سرابی میدونم که تشنه رو به امید واهی به هر طرفی میکشونه و آخر سر مجبور میشه، تشنه تر از پیش، دست از پا درازتر برگرده. به نظر شما چطور میشه از مشتبه شدن افکاری جلوگیری کرد؟
ممنون میشم نظراتتون رو بگید.
علاقه مندی ها (Bookmarks)