سلام به همه دوستان و همراهان عزیزم.
نمیدونم این نوشته من مشکل به حساب میاد یا اینکه یه جور نظر خواهی هست...
من 25 سالمه و از 18 سالگی از ایران خارج شدم برای ادامه تحصیل و حدودا یک سال هست که برای همیشه به ایران برگشتم.ودوست دارم ایران بمونم پیش خونوادم چون خیلی بهشون وابسته هست. بر عکس جوونای این دوره زمونه هیچ چیز قابل توجهی در خارج از کشور پیدا نکردم که من رو موندگار کنه به جز درس.
دوستای عزیزم من تا به حا هیچ دوست پسری نداشتم. امل هم نیستم با پسرا راحت هستم
به نظر من هر کسی تو زندگیش یه چهارچوبی داره من هم این چهارچوب رو در زندگیم دارم و دوست دارم احساسم و وجودم و عشقم رو تو زندگیم فقط با یک نفر تقسیم کنم که در آینده همسرم میشه.همه به من میگن مغروری و مامانم همیشه میگه وجودت رو عقلت و وجدانت و مهربونیت گرفته.این رو هم بگم خونواده من زیاد مذهبی نیستند
بچهها واقا من امل هستم؟ مامانم میگه تو خیلییی دیر همسر گیرت میاد.
اینجوری هم نیستم با هر بیسروپایی ........
من ارزش خودم رو خیلییی بالا میدونم. وجود من جسم من از طلا هم برام با ارزشتر
حالا شما بگین من چطوریم؟[/size]
علاقه مندی ها (Bookmarks)