آفرينش

[hamishetanha]

خيلي از ماها نمي دانيم يا فراموش كرده ايم چرا به اين دنيا آمده ايم، چرا بر ديگر مخلوقات برتريم، چرا بايد سختي هاي بسياري را متحمّل شويم و چرا هاي ديگر كه از بي پاسخ ماندنشان آزرده خاطر مي شويم و باعث مي شد رفته رفته جايگاه واقعي خود را فراموش كرده و حقيقتي والاتر از اين دنيا را باور نكنيم. اين خود بهانه ايست تا با بيهودگي ها سرگرم باشيم، به اين اميد كه ذهن آشفته و نا آرام خويش را بگونه اي تسكين دهيم.
انديشيدن به خلقت انسان و فلسفه ي وجودي وي شايد گره اي از كار ما نگشايد، اما كمك ميكند هدف از آفرينش را بهتر درك كرده و جايگاه حقيقي خود را نزد خداوند متعال به ياد آوريم، كه موجب مي شود محتاط تر و با برنامه تر زندگي كنيم.
غالباً ذهن هرانساني مملو از سؤال هايست كه در زمينه ي آفرينش مطرح مي شود، يكي از اين بينهايت سؤال ها اين است كه چرا خداوند انسان را از گِل خلق كرد؟!
با نگاهي عميق و موشكافانه تر در مي يابيم، گل از دو عنصر بنيادي آب و خاك تشكيل شده. خاك به تنهايي بي ارزش و پست ترين مخلوقات است، امّا آب عنصريست كه چون به خاك رسد زمينه ي شكوفايي را در آن به وجود مي آورد؛ كويري را مجسم كنيد كه از آن هيچ نمي رويد مگر خاربن يا درختان خشك و بي ثمر! امّا اگر بر همين كوير باران ببارد يا به عبارتي خاك آن گل شود، زمينه ي شكوفايي درختان پر ثمر و سرسبز در آن به وجود مي آيد. بنابرين خداوند انسان را از گل خلق كرد كه هر چند پست ترين موجودات است، ليكن توانايي رشد و شكوفايي نيز در وجود آن نهفته باشد.
از طرفي علم و حكمت بي پايان خداوند همه چيز را فرا گرفته! بي ترديد خداوند حكيم از قبل مي دانست شيطان تكبّر مي ورزد و سرپيچي ميكند، شيطاني كه از جنس جن و جن ذاتش آتش است، پس حسادت او را به دشمني با فرزند آدم برانگيزد، همچنين دانست انسان نادان است و چون به اختيار عمل ميكند، قطعاً گمراه خواهد شد. پس ميان مخلوقاتش گل را برگزيد، چرا كه دو عنصر خاموش كننده ي آتش آب و خاك است.
پس از آن خداوند از ذات مقدّس خود بر اين گل دميد و انسان را از هر نظر برتري بخشيد، سپس بار امانت را كه همان عشق بود بر آسمانها و زمين عرضه كرد، هيچكدام نپذيرفتند و باز انسان از آنجايي كه نادان بود اين مسئوليت خطير را قبول كرد و شد آنچه بايد مي شد!
هنگامي كه انسان و شيطان از درگاه خداوند رانده شدند ، انسان هم از لحاظ روحي و هم جسماني بر شيطان رجحت يافت، خداوند تنها علم را از او دريغ داشت تا انسان جاهل و فراموشكار با عشق خود آن را فتح كند! اينجاست كه شيطان غالب شد، چراكه داناست نسبت به قدرت خالق خود و فراموش نمي كند دشمني ديرينه اش را.
با اين وجود خداوند رحمان انسان را در مقابله با شيطان تنها و بي ياور نگذاشت. پس به او عقل و قدرت درك خير و شر عطا كرد تا درست را از نادرست باز شناسد و عشق به پروردگارش را برگزيند. سپس درهاي رحمتش را به روي انسان گشود و براي او از خطاهايش راه بازگشت قرار داد و نسب به وي توبه پذير و مهربان شد.
خواست خداوند باريتعالي بر اين بود كه بار ديگر قدرت خود را بر مخلوقاتش عرضه كند و از پست ترين چيزها، برترين ها را بيافريند. بنابراين ماهيّت انسان بايد به گونه اي طرح مي شد كه هر چند محدود باشد، امّا ظرفييت پذيرش عشق نا محدود را نيز داشته باشد.
پس ناداني از جسم خاكي او، بازگشت و گرايش به خداوند از آب در نهاد وي و عشق و درك خير و شر از روح پر مايه ي انسان نشئات مي گيرد.
اينچنين پروردگار اساس خلقت انسان را بر اعتدال بنا نهاد! كه هر گاه قدرت يكي بر ديگري غلبه كند آن طرف پيروز و طرف ديگر مغلوب باشد.
پس هر گاه به سوي لذّت هاي مادي متمايل شويم و از گرايش به نيكي ها (آب) دور بمانيم، ارتباطمان با عشق قطع شده و به سمت پستي ها (خاك) جذب ميشويم و هرگاه از خاك رها شده، زمينه ي پيشرفتمان را فراهم كنيم (آب) و به سمت دم خداوندي متمايل شويم، ذات ملكوتيمان بر جسم پستمان غلبه خواهد كرد و قطعاً طرف ديگر مغلوب خواهد شد.
بنابرين دور از ذهن نيست، دو نفر با وضعيت يكسان و ظرفيت هاي مشابه يكي پست ترين موجودات و ديگري برترين مخلوقات باشد، چرا كه انسان در گرايش خود به هر كدام از اين دو حالت مختار است.
دلايل بسيار زيادي براي خلقت انسان از گل وجود دارد، امّا همين مختصر دلايل كافيست تا انسان مقصد حقيقي خود را تشخيص دهد و درك كند هدف و غايتي ارزشمند تر از اين دنيا براي او در نظر گرفته شده است كه تنها با غلبه بر خاك و نيرو هاي ناشي از آن حاصل مي شود. باشد كه از بند خاك رها شويم و تجربه گر عشق الهي باشيم