ایراد کارم کجاست؟

[hedane]

با سلام

من مدت هاست که با این تالار مانوسم و از مطالبش استفاده میکنم

از همه شما بخاطر آنچه به من آموختید سپاسگذارم.

موضوعی که میخوام مطرح کنم نسبت به مسائل گذشته زندگی خانوادم و شما دوستان تا حدود کم اهمیت هست. ولی به هر حال نیازمند کاوش از بیرون و دور از نگاه خود میباشم.
26 ساله م.فارغ التحصیل رشته ای مهندسی از دانشگاهی نامعتبر . عاشق رشته خویش.
با وجود مشکلات فراوان در طول تحصیل نسبت به همکلاس ها و دوستان خود حرفی برای گفتن داشتم و سعی در جبران نامعتبر بودن دانشگاهم.

بالاخره فارغ التحصل شدم و در جستجوی شغلی آرمانی از اشتغال در سازمانهای دولتی گریزان.بالاخره بعد از مدتی در شرکتی مشغول بکار شده و تمام ساعات روز را صرف یادگیری و کسب تجربه در ازای مزدی ناچیز سپری میکردم.پس از ماهها و بررسی شرایط خود که شبیه رباتی روزگار گذران میکردم اندیشه تغییر شغل در سر پروراندم وروزگار خویش را در پی کسب تجربه با شکرتی دیگر سپری میکردم.

این در حالی بود که دوستان من که پروژهایشان بدست من انجام میشد در موقعیت های مناسب و با حقوق روتین مشغول بودند.

مدت قراردادم به پایان رسید و من در ابتدای سال سوم اشتغال خسته از هر شغل و کارفرما به ادامه تحصیل می اندیشیدم که آن هم تلاشی بود بی ثمر .و وقتی بود که به گزاف از من ربوده شد.

از باب ازدواج هم خواستگاری که نظر مرا به خود جلب کند نیافتم و همگی در همان جلسه اول مردود میشدند .(اهمیت این مساله بسیار اندک است در نزد من ) ولی گاه در مقام مقایسه که برمیآیم عیب چندانی در خود نمیابم. کامل نیستم و زیبارو هم نیستم اما کم از دختری نرمال ندارم.

حال که مجددا به اشتغال فکر میکنم و از 6 ماه پیش تا کنون رزومه م رو به مراکز بسیار فرستادم در آزمونهای استخدامی مختلف شرکت کردم ولی دریغ ازیک جواب. این در حالیست که سنم رو به افزایش است جهت استخدام. بلاتکلیفم از جهت تحصیلی و از جهت تاهل و...

هر چه گذشته خود را بررسی میکنم که اهمالم کاریم را دریابم چیزی عایدم نمیشود.
اهل مقایسه نیستم ولی نسبت به دوستانم تلاشی 100 برابر داشته و نتیجه یک صدم .این نشان از چیست؟

آیا روال زندگی من اینگونه هست و ایرادی در آن نیست . یا چشم من ناتوان از دیدن معایب و کاستی های خویش؟

راهنماییم کنید

[ani]

[color]سلام دوست محترم

ضمن خوش آمد گویی به تالار همدردی

با توجه به نوشتار بالا انچه به دست می آید

شما فردی هستید که به ظاهر خودتان را قبول دارید اما در باطن خیر و منفی نگری و عدم رضایت در جای جای تلاشهای شگفت انگیز شم به چشم می خورد . به نوعی شما پذیرش ندارید .

عدم پذیرش و نارضایتی [color]>دانشگاه نامعتبر> مزد ناچیز>شبیه رباط روزگار سپری می کردم >...[/color][/color]


مقایسه >این در حالی بود که دوستان من که پروژهایشان بدست من انجام میشد در موقعیت های مناسب و با حقوق روتین مشغول بودند.>

اثبات درستی حدس اینکه شما اهل مقایسه کردن هستید

این در حالی بود که دوستان من که پروژهایشان بدست من انجام میشد در موقعیت های مناسب و با حقوق روتین مشغول بودند.

مصمم نبودن و عدم پشتکار و از دست دادن فرصت و عدم نقش تاثیر گذار>[color=#FF0000]مدت قراردادم به پایان رسید و من در ابتدای سال سوم اشتغال خسته از هر شغل و کارفرما به ادامه تحصیل می اندیشیدم که آن هم تلاشی بود بی ثمر .و وقتی بود که به گزاف از من ربوده شد.[/color]

انکار >از باب ازدواج هم خواستگاری که نظر مرا به خود جلب کند نیافتم و همگی در همان جلسه اول مردود میشدند .(اهمیت این مساله بسیار اندک است در نزد من )

یاس و ناامیدی و ندیدن فرصت و ترس از امتحان کردن به صرف ترس از شکست و زمین خوردن >حال که مجددا به اشتغال فکر میکنم و از 6 ماه پیش تا کنون رزومه م رو به مراکز بسیار فرستادم در آزمونهای استخدامی مختلف شرکت کردم ولی دریغ ازیک جواب. این در حالیست که سنم رو به افزایش است جهت استخدام. بلاتکلیفم از جهت تحصیلی و از جهت تاهل و...


به عنوان نمونه به این موارد اشاره کردم . به نظرم بهتر است به شما فرصت بازبینی دقیق تری بدهیم و منتظر بقیه صحبتهای شما خواهم بود تا برای هر یک از این مشکلات به شکل جداگانه چاره اندیشی کنیم .


درضمن بفرمائید چند سال دارید ؟

[gole maryam]

با سلام

من مدت هاست که با این تالار مانوسم و از مطالبش استفاده میکنم

از همه شما بخاطر آنچه به من آموختید سپاسگذارم.

موضوعی که میخوام مطرح کنم نسبت به مسائل گذشته زندگی خانوادم و شما دوستان تا حدود کم اهمیت هست. ولی به هر حال نیازمند کاوش از بیرون و دور از نگاه خود میباشم.
26 ساله م.فارغ التحصیل رشته ای مهندسی از دانشگاهی نامعتبر . عاشق رشته خویش.
با وجود مشکلات فراوان در طول تحصیل نسبت به همکلاس ها و دوستان خود حرفی برای گفتن داشتم و سعی در جبران نامعتبر بودن دانشگاهم.

بالاخره فارغ التحصل شدم و در جستجوی شغلی آرمانی از اشتغال در سازمانهای دولتی گریزان.بالاخره بعد از مدتی در شرکتی مشغول بکار شده و تمام ساعات روز را صرف یادگیری و کسب تجربه در ازای مزدی ناچیز سپری میکردم.پس از ماهها و بررسی شرایط خود که شبیه رباتی روزگار گذران میکردم اندیشه تغییر شغل در سر پروراندم وروزگار خویش را در پی کسب تجربه با شکرتی دیگر سپری میکردم.

این در حالی بود که دوستان من که پروژهایشان بدست من انجام میشد در موقعیت های مناسب و با حقوق روتین مشغول بودند.

مدت قراردادم به پایان رسید و من در ابتدای سال سوم اشتغال خسته از هر شغل و کارفرما به ادامه تحصیل می اندیشیدم که آن هم تلاشی بود بی ثمر .و وقتی بود که به گزاف از من ربوده شد.

از باب ازدواج هم خواستگاری که نظر مرا به خود جلب کند نیافتم و همگی در همان جلسه اول مردود میشدند .(اهمیت این مساله بسیار اندک است در نزد من ) ولی گاه در مقام مقایسه که برمیآیم عیب چندانی در خود نمیابم. کامل نیستم و زیبارو هم نیستم اما کم از دختری نرمال ندارم.

حال که مجددا به اشتغال فکر میکنم و از 6 ماه پیش تا کنون رزومه م رو به مراکز بسیار فرستادم در آزمونهای استخدامی مختلف شرکت کردم ولی دریغ ازیک جواب. این در حالیست که سنم رو به افزایش است جهت استخدام. بلاتکلیفم از جهت تحصیلی و از جهت تاهل و...

هر چه گذشته خود را بررسی میکنم که اهمالم کاریم را دریابم چیزی عایدم نمیشود.
اهل مقایسه نیستم ولی نسبت به دوستانم تلاشی 100 برابر داشته و نتیجه یک صدم .این نشان از چیست؟

آیا روال زندگی من اینگونه هست و ایرادی در آن نیست . یا چشم من ناتوان از دیدن معایب و کاستی های خویش؟

راهنماییم کنید

سلام hedaneعزیز
به تالار همدردی خوش اومدین

اینایی که گفتی همش عادی هست ،منم در مورد استخدام شرایطم مثل شما بود ،هر جا میرفتم واسه مصاحبه قبول نمیشدم ،تا اینکه کاری پیدا کردم و تازه متوجه دلیل همه کار پیدا نکردن ها رو متوجه شدم ، عدم اعتماد به نفس و کم دیدن خود

البته نیازی به توضیح نیست که الان بازار کار خیلی خرابه ،خیلی ازدوستام 6ماهه دنبال کار میگردن(با مدارک فوق مهندسی) ولی اصلا پیدا نمی کنن ،حتی واسه مصاحبه دعوت نمی شن ،

[*nadia*]

بالاخره فارغ التحصل شدم و در جستجوی شغلی آرمانی از اشتغال در سازمانهای دولتی گریزان

خودتان به مشکل اشاره کردید. شما به دنبال شغلی آرمانی بوده اید. کمال گرایی
شما خود و تلاش های خود را هم بسیار بزرگ می بینید
البته امکان دارد همین طور هم بوده باشد اما همین مسئله
موجب شده تا شما به خاطر بیش از حد لایق دانستن خودتان
به دنبال کاری بسیار بزرگ هم باشید تا لایق شما باشد
و همین مانع از آن شده که حتی بتوانید به حداقل ها برسید !!!

آیا دوستان شما شغلی آرمانی دارند؟ آنها خود را بزرگ ندیده اند و
در حد توان خود کاری را انتخاب کرده اند و الان همان حداقل ها را دارند.

[hedane]

ممنون ار توجهتون

فکر نمیکردم به این سرعت پاسخی دریافت کنم

خودتان به مشکل اشاره کردید. شما به دنبال شغلی آرمانی بوده اید. کمال گرایی

نادیای عزیز کمالگرا هستم و بودم ولی سعی بسیار در تعدیل نموده ام

آیا دوستان شما شغلی آرمانی دارند؟ آنها خود را بزرگ ندیده اند و
در حد توان خود کاری را انتخاب کرده اند و الان همان حداقل ها را دارند.

تعریف من از شغل آرمانی :

تمایل نداشتم در ارگان دولتی کار کرده و پا روی پا انداخته و در اینترنت سیر نمایم .مایل بودم در محیطی پویا فعالیت نمایم که هر روز بر دانشم افزورده شود . رشته تحصیلی من فوق العاده وابسته به زمان هست یعنی اگر مطالعات علمیت را قطع نمایی باید فاتحه ای برای اطلاعاتت بخوانی . نمیخواستم کارمندی ساده باشم به دنبال سختی بودم. به دنبال محیطی که هر روز در ان چیزی نوینی جهت یادگیری موجود باشد.

ولی اکنون از افکار گذشته خویش پشیمانم چرا که اگر من در محیطی خلوت و بدور از دغدغه های محیط داینامیک مشغول به کار میبودم قطعا فرصت بیشتری جهت مطالعه و یا ادامه تحصیل داشتم.

دوستانم در محیط هایی اینچنین مشغول بکارند . که البته من نیز تلاش بسیار کردم که به جمع آنها بپیوندم ولی بند پ موجود نبود.

دست از افکار کمالگرایانه و آرمان گرایانه ام مدت هاست که برداشته ام و در آرزوی همان مشاغل سرد و بدون تحرک و فسیل گرایانه دولتی و نیمه دولتی و خصوصی هستم



آنی عزیز

فعالیت من به گفته کارفرمایانم تخصصی بود و روزی حداقل 10 ساعت کار تخصصی بدون بیمه و هیچ مزایایی گاها روز تعطیل و ... نیز سر کار بودم . روزهایی نیز بود که از 8 صبح تا 10 شب بدون استراحت مشغول باشم در ازای نهایتا ماهی 200 هزار تومان. ان هم نه هر ماه 3 یا 6 ماه یکبار با هزار منت.

وجدانتان را قاضی کنید اسم این نوع فعالیت چیست . به قول خودتان بدنبال جمع اوری برچسب نیستم .

من عاشق کارم بودم ولی امنیت شغلی نیز جزء خواسته های من بود .

من زندگی نمیکردم که کار کنم . کار میکردم که زندگی کنم . با این وجود از کوچکترین وقت آزادم نیز استفاده مینمودم . زندگیم شبیه ربات بود چون در خواب نیز آسایش نداشتم . وقت مطالعه نداشتم . توان تفریح نداشتم و بیشترین میلم به خواب و استراحت بود.

گفتید اهل مقایسه هستم.

نبودم و نیستم ولی زمانی که دوست محترم بنده نه در مصاحبه ای شرکت کرده و نه در امتحان استخدامی و بدون هیچ دردسری شاغل شده (نمیگویم که هیچ دغدغه ای در محیط کار ندارد) و مرا بیکار یا بی عار میخواند و برای من دل می سوزاند . چه کنم ؟ قصد من از این مقایسه یافتن عیوبم است و گرنه بخیل نبوده و امید دارم که برای همه اینگونه فرصت شغلی فراهم شود.


از ترس گفتید و یاس :

اعتراف میکنم که ترس در بخشی از وجودم خانه گزیده ولی این ترس مانع از آن نیست که من دست به امتحان موقعیت های جدید نزنم .

شاید لحن کلامم مایوسانه بوده ولی باور بفرمایید که فقط بدنبال کشف ایرادم و لاغیر .

از وضعیت موجود ناراضیم و راضیم . هر دو . ناسپاس نیستم . ولی ادامه موقعیت های قبلی حقیقتا مقدور نبوده و وضعیت کنونی فرصتی جهت تفکر و بررسی عملکردم فراهم نموده . از این بابت خوشحالم که توان نقد خویش را دارا هستم. و ناراضیم که نقدهایم پیش برنده نیست . درخواست راهنماییم از این بابت است.

در پست اول نیز اشاره کردم که 26 ساله هستم.


در باب ازدواج : رد کردن های من از سر منطق بوده . چرا که با فرد متعصب افراطی یا می گسار و سیگاری یا احساساتی افراطی یا کسی که شغل مناسبی ندارد یا فردی که مادیات پرست هست مرا توان زندگی نیست

تمایلم ندارم که فقط فعل ازدواج رو صرف کنم و بعد از چند ماه در این تالار و مراکز مشاوره بانگ برآورم که کمکم کنید و راهنماییم نمایید . شوهرم ال است و بل ... خانواده همسرم اینگونه است و آنگونه ...

منتظر مرد سوار بر اسب سفید نیستم که مرا به کاخ آرزوهایم برد .



گل مریم عزیز گمان نمیکنم که مشکل فقدان اعتماد به نفس داشته باشم.

مصاحبه های مختلف مرا آبدیده نموده و دوستانم به شدت اصرار دارند که من از اعتماد به نفس قوی برخوردارم.

البته من کمی مغرور نیز هستم . (شاید از گفته هایم برداشت کرده باشید)
البته نه در هر شرایطی ولی حاضر نیستم منت کسی به سرم باشد



منتظر نظرات منتقدانه شما هستم.

[*nadia*]

یکی از تفکرات کمال گرایانه این هست که شما دورادور شغل و محیط
رو نگاه می کتید ،(اصلاً در واقعیت وارد شغل نمی شوید) بلکه در تخیلات،
خود را در آن شغل قرار می دهید
، آن را تست می کنید ، تصویر سازی می کنید که وای چقدر بی تحرک است
چقدر یکنواخت است و .... بعد با خود گفتگوی درونی می کنید که این شغل به درد من
نمی خورد و آن را رد می کنید و نتیجه این می شود که حتی از یک شغل
معمولی هم دور می مانید. کمال گراها معمولاً این طورند.
در حالی که حاضرم به شما قول
بدهم هر قدر هم که منطقی و با دلیل فکر کنید وقتی وارد واقعیت می شوید شرایط و مسائلی
برایتان اتفاق می افتد که اصلاً فکرش را هم نمی کردید و کار به گونه ای دیگر می شود.

یه چیزی رو به یاد داشته باش :" پا در راه بگذار ، راه کم کم آشکار خواهد شد"

یکی از دلایل پیروزی افراد موفق همین هست که با کمی فکر و سنجیدن فوراً
تصمیم گرفته و پا در راه می گذارن و کم کم اونچه رو که می خوان در شغلشون ایجاد می کنن!
برای اونها هم اونچه که می خوان از ابتدا وجود نداره.

به نظر من این دلیل عدم پیشرفت شما بوده .

اما یک جای امیدواری وجود داره که معمولاً کمال گراها به خاطر سخت گرفتن
به خودشون اغلب توانایی های بالایی در خودشون ایجاد می کنن که در صورت ترک
این رفتار ، در نهایت منجر به پیشرفت سریع و موفقیت اونها می شه!!!

[hedane]

در حالی که حاضرم به شما قول
بدهم هر قدر هم که منطقی و با دلیل فکر کنید وقتی وارد واقعیت می شوید شرایط و مسائلی
برایتان اتفاق می افتد که اصلاً فکرش را هم نمی کردید و کار به گونه ای دیگر می شود.

یه چیزی رو به یاد داشته باش :" پا در راه بگذار ، راه کم کم آشکار خواهد شد"

یکی از دلایل پیروزی افراد موفق همین هست که با کمی فکر و سنجیدن فوراً
تصمیم گرفته و پا در راه می گذارن و کم کم اونچه رو که می خوان در شغلشون ایجاد می کنن!
برای اونها هم اونچه که می خوان از ابتدا وجود نداره.

به نظر من این دلیل عدم پیشرفت شما بوده .

نادیای عزیز ممنون از توجهت و وقتی که میگذارید.

فرمایش شما کاملا متین . یکسال پیش بنده نیز به همین نتیجه رسیدم و مصمم شدم که باورهای آرمانگرایانه خود را خارج از محیط کار و فقط و فقط برای دل خویش دنبال نمایم. و البته با توجه به تجربیات گذشته ام اندکی متعادلتر شدم.

یه چیزی رو به یاد داشته باش :" پا در راه بگذار ، راه کم کم آشکار خواهد شد"

مشکل امروز من اینست که مجالی و راهی نیست که من پا در آن گذارم. آیا این بازخورد تفکرات گذشته من است ؟

یا همچنان باید صبر پیشه کنم؟

[*nadia*]

[quote=hedane]

مشکل امروز من اینست که مجالی و راهی نیست که من پا در آن گذارم. آیا این بازخورد تفکرات گذشته من است ؟

یا همچنان باید صبر پیشه کنم؟[/color]

Hedune عزیز
من اینطور فکر می کنم که وضعیت فعلی شما به قول خودتان
"بازخورد تفکرات گذشته " شماست. البته این پاسخ من است و
بنابر تجربیات خود نظر می دهم ، متخصص نیستم.

ولی همین که متوجه شده اید و در حال ایجاد تغییرات در خود هستید
بسیار خوب است.


منظورتان از صبر در چه مورد بود؟ اگر در مورد شغل است که
اگر کاری پیدا کردید که تا حدودی معیارهای واقع بینانه
شما رو داشت آغاز به کار کنید و لزوماً در همان ابتدا به دنبال
شغل ایده آل نباشید، ایده آل و دلخواه به مرور ایجاد می شود.

البته این را هم در نظر بگیرید که تا حدودی به صبر برای
یافتن شغل نیاز دارید و کنترل این امر تا حدودی از دست شما
خارج است پس خود را شماتت نکنید و با صبوری ادامه دهید.

موفق باشی

[hedane]

سلام

10 ماه از آخرین پستم گذشته و من ایراد کارم را یافتم .دلم نیامد محیطی و دوستانی را که مرا نمی شناسند ولی نقش آموزگار را از برایم ایفا میکنند از نتیجه تاپیکم بی خبر بگذارم.

همچنان باید صبر پیشه کنم؟

ایراد کار من شتابزدگی در رسیدن به هدف بود.

خوشبختانه چند ماهیست در محیطی دوست داشتنی مشغول به کارم. کاری که به دنبالش نبودم (شاید باور نکنید ولی شغلم به دنبال من آمد )
و باز هم خوشبختانه نتیجه آزمون ارشدم امسال خوشایند بود و امکان ادامه تحصیل و کسب علم که آرزوی دیرینه ام بود تا حدودی فراهم شده است. حکمت همه نه شنیدن ها و سختی ها را این روزها میبینم.
و آرزوی صبر بیشتر دارم.



از همه دوستان همراه سپاسگذارم

[matin_female_1988]

یه روزی یه جایی یه جوری یه چیزی یه کسی... صبر داشته باش, صبر

خوشحالم که صبرت به نتیجه رسید عزیزم.