خانواده همسرم خيلي اهل رفت و امدن

سلام
من 31 سالمه. 2 ساله كه ازدواج كردم.

من اصولا اهل رفت و امد زياد نيستم . نه اينكه اصلا نباشم. دو ست دارم توي چارچوب خودش باشه. بعد از از دواج متوجه شدم خانواده همسرم اينجور نيستن. يعني اونا هر هفته خونه ما مي اومدن و گاهي صبح تا شب مي موندن يعني طوري ميشد كه از قب ناهار تا 12 شب بودن. من چون مي خواستم ارامش داشته باشم و تنهايي رو بيشتر دوس داشتم راضي نبودم و گاهي با خانمم بحثمون مي شد كه چرا اينقدر مي مونن. خانواده خودم زياد نمي اومدن. اونا در حد يك ساعت ميومدن. ولي هر چند وقت يه بار نارضايتي شون رو اعلام مي كردن كه چرا اينا اينجورن.

مي گفتن ما ميدونيم تو اذيت ميشي اخلاقتو ميدونيم. بي خودي خودتو راضي نشون نده. خلاصه گذشت تا اينكه براي كارم مجبور شديم از تهران بريم شيراز. پيش خودم گفتم راحت شدم.

ولي اين دفعه توي تابستون يا عيد ميان به قصد ده روز. اصلن نمي گن اينا زندگي دارن و 20 وعده غذا مهمون مياد اخه؟

مسئله اينه كه گاهي همراه اضافي كه غريبه تره هم همراشونه. من خيلي اذيت ميشم. از اون ور پدر مادرخودم هم اعتراض مي كنن كه اينا ميان اونجا مگه كاروانسراس. ميگن چرا انقد ميمونن نميذارن توي يه تعطيلي ما برنامه ريزي كنيم واسه دو روز بيايم.

همه اينا به كنار خودخواهي و غرور مادر خانمم كه بايد حرف حرف خودش باشه و رو خانوادش مسلطه حرصم ميده.

من باهاش بحث مي كنم و جلوش مي ايستم. خانمم ناراحت ميشه . اون بخاطر دل تنگيش دوس داره بيان.

نمي دونم چطور بهوش برسونم كه نيان انقد بمونن. من تا 5 روز مشكلي ندارم. خانممو خيلي دوس دارم دوس ندارم دلخور شه ولي اونا هم متوجه نيستن.
ممنون از راهنماييتون

سلام saeidahmad جان
به همدردی خوش اومدین.
البته حق دارین و خواسته تون کاملا منطقی هست. تو این دوره زمونه با این هزینه های کمرشکن زندگی نمیشه آدم دو روز مهمونی بره چه برسه به ده روز .....

تا حالا راجع به این مشکل با خانمتون حرفی زدین؟
چه جوابی بهتون میدن؟؟

میدونین نباید اجازه بدین این مشکل ریشه دار بشه. چون اونوقت به روابط زناشویی خودتونم لطمه میخوره و مدام با همسرتون دعواتون میشه .
راستش من مشاور نیستم اما چند نکته باید بهتون بگم.

1- پیش خانواده تون اظهار ناراحتی و گله و شکایت نکنید. اینجوری همسرتون و خانوادش از چشم خانواده شما میوفتن. همچنین اجازه ندین خانواده تون بگن " اینا چرا اینجورین؟ مگه خونه تو کاروانسراست ... " حرف قشنگی نیست.

2- با همسرتون جرات مندانه صحبت کنید. اولش بهش بگید چقدر خودش و خانوادشو دوست دارین و براتون مهم و ارزشمندن. بعد از احساس ناراحتی تون و نیاز به آرامشتون بگین.

3- از قبل برای تعطیلاتتون برنامه ریزی کنید. مثلا بگید این تاریخ های تعطیل رو به فلان کار میپردازید یا مسافرتی میرید. خودتون به خانواده همسرتون اعلام کنید. بهتره تا اونجا که میشه همسرتونو وارد نکنید. منظورم اینه که با همسرتون برنامه ریزی کنید و مشورت کنید. اما قبل از اینکه خانواده همسرتون بیان و کنگر بخورن و لنگر بندازن، مثلا تو یه تماس تلفی از هفته قبلش بگین: "اتفاقا این چند روز تعطیلی رو میخوایم بریم فلان جا... یا برنامه ریزی کردیم کاری رو انجام بدیم حالا که مهمونی نداریم و وقت آزاد داریم...." یه جوریکه اونا متوجه بشن که شما وقت مهمونداری ندارین.

4- به در و مادرتون اعلام کنید هرموقع دوست داشتن ، میتونن بیان. حتی اگه اونا اونجا باشن. اشکالی نداره و مشکلی پیش نمیاد. اتفاقا بهشون بگین " خانوادم چند ماه طولانی میشه که نتونستن بیان و سری به ما بزنن، این چندروز اونام میان خونه مون" . اینجوری شاید خانواده همسرتون متوجه این موضوع بشن.

5- سعی کنید تو رفتار با مادرخانمتون نهایت احترام رو داشته باشین . ناراحتشون نکنی و البته باهاشون جرات مندانه رفتار کنید. یادتون باشه رفتار جرات مندانه، با رفتار منفعلانه و پرخواشگرانه کاملا فرق میکنه.

چیزی که مهمه اینه که با خانمتون رفیق باشین تا این مشکل حل بشه. مثلا بهش بگین عزیزدلم واقعا هزینه مهمونداری هامون زیاده و باید صرفه جویی کنیم. به خاطر آینده هردومون. یا اینکه بگین عزیزم من از اینکه همراه خانوادت ، شخص غریبه ای هم بیاد منزلمون، خوشم نمیاد و کار خوبی نیست .

موفق باشین .

سلام مهربوني
مرسي از اينكه جواب دادي
خانمم چون با وجود اونا دلتنگيش رفع ميشه در اين مورد منطقي نيس.
منم بخاطر اون مماشات مي كنم.
خانواده خدم وقتي اونا هستن ديگه نميان اصلن معذبن.
بعضي وقتا خانواده من بدون اينكه حرفي بزنن از آهنگ حرف زدنشون پشت تلفن نارضايتي شون رو اعلام مي كنن.

برادر خوبم
شاید به این دلیل منطقی نیستن که شما منطقی ازشون درخواست نمیکنی.
خواهش میکنم تو ی تالار،تاپیک رفتارهای جرات مندانه رو مطالعه کنید. متوجه منظورم خواهید شد.
به هر حال باید کاری کرد که این مشکل حل بشه نه اینکه ته نشین بشه با کوتاه اومدن شما.
اگه خانواده خودتون بخوان ده روز بیان خونتون واکنش همسرتون چی هستش؟

خب به خانواده تون بگید از قبل اعلام کنن که دارن میان شیراز تا همسرتونم بدونه و به خانوادش بگه و اونا دیگه نیان.

اما به غیر از حرفای بنده منتظر نظرات کارشناسی دوستان دیگر تالار هم باشین. مطمئنا به نتایج خوبی خواهید رسید.
:72:

سلام.

ببخشید یه سوال:

چرا باید خانوادتون از اینکه خونه شما مهمون هست ابراز ناراحتی کنند؟ مگه شما و همسرتون یک خانواده مستقل نیستین؟ مگه خودتون واسه رفت و امدهاتون و بقیه مسائل شخصی تون تصمیم نمی گیرید؟ دلیل ناراحتی خانوادتون چیه؟

مرسي
ميگن اومدن طولاني اونا اجازه نميده ما بخواهيم بيايم
و اينكه ميدونن من كه پسرشون هستم علاقه اي به رفت و اومد ندارم

اول از همه یک نکته را مدنظر داشته باشید :
ازدواج یعنی سازش. ازدواج برای همین است که رفتارهای ما منعطف شود و ما از راحتی و خشکی دوران مجردی بیرون بیاییم. ازدواج برای این است که دو نفر خودشان را با عادت های طرف مقابل وفق بدهند و شخصیت جدیدتر و البته متفاوت از گذشته پیدا کنند.
من می فهمم شما چه می گویید. من هم دلم می خواهد تنها باشم. دلم می خواهد کسی به من کاری نداشته باشد و کلا بسیار درونگرا هستم. پس منظور شما را درک می کنم.
اما این را هم می دانم که اگر ازدواج کنم در زندگی مشترک نمی توانم این گونه باشم. به هر دلیلی. مثلا شوهرم می خواهد رفت و آمد کند. آیا من که خانواده جدیدی با یک آدم جدید تشکیل داده ام می توانم انتظار داشته باشم شوهرم مثل من شود و با کسی رفت و آمد نکند ؟ البته من اولش این طوری فکر می کردم. اما بعد مادرم از من خواست طور دیگری فکر کنم. مادرم به من گفت زندگی یعنی همین . که بتوانی طور دیگری فکر کنی و از شرایط متفاوت لذت ببری. حالا که من رفت و آمدهایم را بیشتر کرده ام می بینم آن تنهایی که همیشه دوست داشتم چیز خیلی باارزشی نیست. بلکه بلعکس رفت و آمد مزایا و لذتهایی دارد که من از آنها غافل بودم و لجوجانه سعی می کردم قبول نکنم. یاد گرفته ام می شود بهتر از آن چیزی که همیشه دوست داشته ام و مطلوب پنداشته ام داشته باشم.

اما نکته دیگر : همان طور که شما فکر می کنید رفت و آمد خانواده همسرتان زیاد است همسرتان هم فکر می کند رفت و آمد و ارتباط شما با خانواده و اقوامتان بسیار کم است . به نوشته های خودتان نگاه کنید. خانواده همسر شما هفته ای یکبار سر می زدند . اما خانواده شما فقط گاهی می آمدند و یک ساعت می ماندند. خانواده شما هیچ تمایلی ندارند که با دیگران همصحبت شوند و حضور دیگران را مانع آمدن خود می دانند. خود شما هم دائما می گویید می خواهم تنها باشم.

آیا به نظر شما رفت و آمد اینقدر کم و این همه دوری گزیدن از دیگران حتی از اقوام منطقی است ؟ آیا فکر نمی کنید که پدر و مادر شما بیش از اندازه خود را منزوی کرده اند و شما هم همین الگوی رفتاری را دارید تکرار می کنید ؟

من گفتم که خودم مثل شما فکر می کردم و دائما تنها بودم. اما بعد با خودم گفتم آیا ارتباط داشتن با دیگر انسان ها به خصوص اقوام اینقدر که من فکر می کنم ناخوشایند است ؟

کلید حل این مشکل این است که اول شما بپذیرید که رفت و آمدتان بسیار کمتر از معمول است تا بتوانید منطقی با همسرتان صحبت کنید.

واقعا به نظر شما کسی که در شهری غریب دور از همه اقوام و خانواده است و به خصوص اینکه آدم بوده که اجتماعی و گرم است می تواند مثل شما که حتی با خانواده خودتان رفت و امدی ندارید باشد ؟ شما احساس دلتنگی نمی کنید چون با خودتان خوش هستید اما آیا واقعا می دانید حس دلتنگی و تنها ماندن چقدر دردناک است ؟

سلام مسئله اول اینه که هر اتفاقی می افته و هر مهمونی که دارید رو نباید به خانوادتون بگید چون خواه ناخواه واکنش اونها روی رفتار شما تاثیر می ذاره .
مسئله دوم اینه که خودتون هم به نظر میاد از نظر رفت و آمد ضعیف هستید چون تا یه حدی باید نرمال باشید . نه زیاد و نه کم
سوم اینکه همسرتون راضی شده به خاطر شما به یه شهر دور از خانوادش بیاد بعد یه عید و یه تابستون 10 روز مهمون داری داره اذیتتون می کنه ؟
بابا همیشه که نباید خانم ها انعطاف پذیری داشته باشن یه کم همه شما داشته باش . همسرتون که به خاطر شما این همه از خانوادش فاصله گرفته دیگه این چند روز رو یه طوری خوب برخورد کنید ناراحت نشن .
در ضمن می تونید برنامه ریزی کنید خانوادتون رو دعوت کنید یه موقع که مطمئنید خانواده همسرتون اون موقع نمی یان
در کل موضوع حادی نیست می تونید حلش کنید
موفق باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط saeidahmad

مرسي
ميگن اومدن طولاني اونا اجازه نميده ما بخواهيم بيايم
و اينكه ميدونن من كه پسرشون هستم علاقه اي به رفت و اومد ندارم

---

درسته، ولی این رفتارشون بیشتر حالت دخالت در زندگی مستقل شما داره.
شما دوست دارین پیش خانودتون باشین همسرتون هم همینطور.خانواده ها هم دوست دارن پیش بچه هاشون باشن یکی به دو روز و یک ساعت راضی میشه یکی به چندین ساعت و ده روز.
هرکدومتون با یک شیوه بزرگ شدین، باید تفاوت های همدیگه رو بپذیرین.

بنظرم اول از همه وقتی خانوادتون ناراحتیشونو بروز میدن بهتره منطقی ازشون بخواین که این مشکل خانواده شماست و اجازه بدن به روش خودتون حلش کنین و حرفاشون شمارو حساس تر نکنن. ( من از نوشته ااتون اینطور برداشت کردم بیشتر حرفای خانواده اس که شما خیلی حساس تر کرده درسته ناراضی هستین اما فشار خانواده این نارضایتی و بیشتر کرده پس زودتر جلوشو بگیرین تا این حرفا و دخالت اا تو زندگیتون اثر مخربی نذاشته.)

درمورد همسرتون هم بهتره باهاشون صحبت کنین و ازشون بخواین که یک حد اعتدال ایجاد کنن.
بهشون بگین ما هردو باهم زندگی میکنیم پس بهتره هردو به عقاید و خواست همدیگه احترام بذاریم.بگین شما با حد اعتدالش موافق هستین.مثلا همون پنج روز
بگین دوست دارین یک مدتی و خصوصا تعطیلات و باهم تنها باشین.
چون بقیه روزها بخاطر کار و مشغله زیاد اونطور که باید نمیتونین باهم دقت بگذرونین.

حتی می تونید برنامه ریزی کنید که فلان تعطیلات چه کاری انجام بدیم ( گردش یا مسافرت یا دونفره تو خونه استراحت) این روش بهتره تا اینکه بگین من دوست ندارم خانوادت زیاد بیان بمونن....

فکر می کنم برنامه ریختن خیلی جوابگو نباشه.
چون همه سال را که نمی شه برنامه بریزی. این هفته بگید ما مسافرتیم یا برنامه داریم یا .... هفته بعد می آن.

در مورد دوستانی هم که می گن عادیه و ... به نظرم عادی نیست.
ایشون می گن وقتی تهران بودیم هم هر هفته می اومدن. از صبح روز تعطیل تا 12 شب.
اونم خونه ی یه زوج جوان !!

اون موقع که نزدیک هم بودین، رفع این مشکل راحت تر بود.
چون دیگه به قصد اقامت و سفر نمی اومدن.
اما الان سخت شده. نمی شه که 365 روز سال بهانه بیارید.

پس می مونه یک راه.
با همسرتون در موردش صحبت کنید.
براش توضیح بدید که از این شرایط ناراحتید و براتون سخته.
ازش بخواهید که در این مورد با شما همراهی کنه و با هم برای زندگیتون و مهمونهاتون برنامه ریزی کنید.
اسمی از خانواده تون و نظراتشون نیارید. نظر خودتون و خودش.
کمی شما کنار بیایید، کمی ایشون و به یه تعادلی برسید.

شاید اشکال در اینه که زمان انتخاب همسر به این رفتار و ویژگی خانوادگیشون دقت نکردید.
بعضی خانواده ها از این که برن خونه کسی، چندروز بمونند براشون سخت نیست.

آیا خونه بقیه بچه هاشون هم اینطورن؟
شما خودتون وقتی می رید تهران کجا می مونید؟

فکر کنم الان که شیراز هستن گفتن عیدها و بخش از تابستون 10 روز می مونن . نه تکتک روزهای سال
برای عید و تابستون و حتی چند تا تعطیلی چه مانعی وجود داره که برنامه ریزی نکنن ؟

درود دادا

دقیقا همین مشکل رفت و امد را ما هم داشتیم
مثلا مایی که توی خانوادمون خونه فامیلا سالی یکبار اولا واقعا تعجب میکردم چرا اینجوری هستند و عجیب غریبن چرا ولی کم کم عادت کردم :72:

بنظر من هرچیزی به اندازش خوبه خیلی روی رفتارهای خودم تاثیر گذاشت و باعث شد یاد بگیرم با سیاست حرف بزنم و رفتار کنم هرچند خیلی دوست نداشتم ولی بازم خیلی خوب بود برام.

تجربه شخصی من میگه از مشکلات فرار نکن بلکه باهاشون روبرو بشو و حرفتو بزن البته محترمانه مخصوصا با همسرت اینکه دلتگشان هست درست ولی قرار نیست این دلتنگی باعث آسیب وارد شدن به شوهرش بشه :72:مقالاتی که برای شما گذاشتم مطالعه کنید خیلی بدردت میخوره توی روابطی که داری با همسر و دیگران

چگونه منفعل نباشیم؟

اینا هم تاپیک های she هستش.

مشاوره تخصصی با جناب sci

کارگاه آموزشی - رفتار جرات مندانه

در مورد خانواده خودتان هم بنظرم بهتره منصفانه برخورد کنید همانطور که انتظار دارید خانواده همسرتان و همسرتان منصف باشند این را در نظر بگیر ما مردا منطقی هستیم و بانوان احساساتی یکم فرق میکنه نوع دیدگاهی که به راوبط داریم مخصوصا ایشون هم به رفت و آمد زیاد عادت داشتن.

بنظر من شخصی با همسرت حرف بزن بهش بگو دوسش داری و بهش علاقه و درک میکنی که قبلا رفت و آمد زیاد داشتین و عادت کردن و اینکه زن هستند و احساساتی و دلشون برای خانواده و فامیلشون تنگ میشه و واقعا هم از صمیم قلبت اینو بگو نه ظاهری و خانوادشو دوست داری.بعد بهش بگو با خانوادش حرف بزنه بقول معروف نه سیخ بسوزه و نه کباب فقط تعداد روزهایی که میمانند در منزل شما متعادل بشه همین مه هم دیداری باشه بین دو طرف و باعث شادی و خوشحالی همسرت و خانوادش بشه و هم شما خیلی احساس بهتری داشته باشید.

سعی کن همسرت اولویت اول زندگیت باشه دوست عزیز خانواده سر جای خودش ولی همسر اولویت اوله و همسر شما هم بهتره اینو بهش بگید که تو اولویت اول زندگی منی و همه کاری میکنم که خشوحالی تورو ببینم چون لبخند تو زیباترین تصویریه که توی هستی وجود داره(چی گفتم جون خودم ):311: منم دوست دارم اولویت اول زندگیت منو قرار بدی و بعدش حرفتو بزن که دوسش داری و خانوادشو دوس داریو بهشون احترام یمزاری ولی واقعا 10 روز سخته مخصوصا برای ما مردا چون دوست داریم توی خونه راحت باشیم بابا ازدواج کردیم زن گرفتیم که از کنار هم بودنمون لذت ببریم و راحت باشیم.

راستی البته اینم یه نظریه کارای بالا را انجام بده احتمال زیاد نتیجه مثبت میگیری توی جمله هایی که میگی کلمه تو بکار نبر فقط بحث بین تو و همسرته به هیچ عنوان بحث را به گذشته و اتفاقایی که افتاده یا خانواده ها نکش عصبانیتو صدای بلند ممنوع فقط لبخند و محبت سعی کن وقتی باهاش حرف میزنی کنارش باشی یا در ؛وشش بگیری اینجوری خیلی زیباتر میشه وقتی حرف از دوست داشتن و عشق بهش میزنی. ولی در کنارش بنظرم برای خودت خرج بتراشی بد نیست مثلا قسطی مسیله ای بخر که نیاز داری برای منزل یا خونه یا زمین یا ماشین یا هرچیز دیگه ای که البته لازم میشه :72:

واقعا سخته 10 روز معذب باشی :102:

آقای خاله قزی اقوام و خویشاوندان یک شبکه حمایتی هستند. حمایت از هر جانب. اگر در سنت های ایرانی رابطه با اقوام مهم است دلیلی دارد. دلیلش همین شبکه حمایتی و ارتباطی است که تشکیل می شود. می دانید چرا قدیم ها خیلی بیماری ها مثل آلزایمر و مشکلات ذهنی کمتر بود ؟ چرا کلا بزرگترهای ما با اینکه امکانات بسیار محدودتری از ما داشتند خود را از الان ما خوشبخت تر می دانستند ؟ بله دلیلش یک شبکه ارتباطی منسجم بود که در آن انسان ها با هم تعامل داشتند حرف می زدند و رابطه های مختلف برقرار می کردند. من که جامعه شناسی خوانده ام می دانم که چقدر شبکه های ارتباطی فامیلی مهم هستند در نظم دادن به جامعه حتی در حفظ امنیت جامعه. من الان هر چه فکر می کنم نمی توانم بفهمم علت دوری گزیدن از همدیگر حتی از اقوام و همسایه ها چیست. الان طرف حتی همسایه ای که با هم در یک طبقه هستند نمی شناسد. همه انزوا گزین شده اند . خوب نتیجه اش می شود اینکه امنیت به خطر می افتد چون هیچکس با دیگری ارتباط ندارد و هیچ کس متوجه نمی شود چه اتفاقی در ساختمان یا محله اش می افتد و اگر هم بفهمد برایش مهم نیست. نتیجه اش اینکه دزدها و جنایتکاران از این بی انسجامی که در جامعه ما به وجود آمده نهایت استفاده را می کنند. حتی در یک خانه هم اعضای خانواده با هم تعاملی که باید ندارند. هر کس می خواهد تنها باشد. نتیجه اش مشکلاتی می شود که دارد بنیاد خانواده را به باد می دهد.

من الان همه امکاناتی که یک جوان آرزو دارد در اختیارم است. به قدر کافی پول دارم اینترنت پرسرعت با حجم بالا ویدئو تلویزیون با یک عالمه کانال اتاق شخصی با هر وسیله ای که بخواهم و یک عالمه وقت برای تنهایی. اما این را بدانید که زندگی من همیشه اینگونه نبود. یک زمانی بود که من کودک بودم و بعدها در نوجوانی زندگی من با الان زمین تا آسمان تفاوت داشت. آن موقع اقوام من در همسایگی دیوار به دیوار من بودند. وجود مادربزرگم باعث می شد نوه ها و بچه هایش در خانه جمع شوند. به هر حال توضیحش مفصل است تا اوایل جوانی من هیچ کدام از امکاناتی که الان برایم هست نبود و تنها نبودم. آن موقع دلم می خواست یک اتاق خلوت شخصی برای خودم داشته باشم و هر چه دلم می خواهد بخرم و هر چه می خواهم بپوشم. دلم می خواست راحت باشم و کسی به من کار نداشته باشد. الان همه آنها را دارم و خیلی بیشتر از آنچه که جوان های دیگر دارند و می توانم هرچقدر بخواهم تنها باشم و کسی نیاید.

اما از وقتی که این امکانات و این تنهایی برای من فراهم شد وضع من بهتر نشد که هیچ بدتر هم شد. چقدر می خواستم بخوابم چقدر تلویزیون و اینترنت ، چقدر کتاب بخوانم آنقدر این کارها را در خانه راحتم می کنم که تا شب شود و بخوابم.
اما حالا فهمیده ام چه چیزی را از دست داده ام و چه چیز بی ارزشی به دست آورده ام. واقعیت این است که من آدم درونگرا و تنهایی طلبی بودم و هستم. اما وقتی به گذشته و الان خودم و حتی جامعه خودم نگاه می کنم می بینم چه سرمایه ای را از دست داده ام. واقعیت آن است که من در گذشته به خاطر ارتباط های بیشتر و همان شبکه حمایتی و ارتباطی که گفتم انسان بسیار متعادلتری بودم. واقعیت این است که حتی انگیزه درس خواندن در من بیشتر بود . انسان شادتری بودم و احساس آرامش درونم بسیار بیشتر بود. به خاطر ارتباط همسایه ها محله امنی داشتیم که من می توانستم به تنهایی به مدرسه ابتدایی بروم وبیایم اما الان بچه تا سر کوچه نمی تواند برود.
بله کسی نیست که به من حرفی بزند که ناراحتم کند و در خانه ام هر کاری بخواهم می کنم و هر لباسی که بخواهم می پوشم. چیزی که همیشه آرزویش را داشتم و با رفتن خواهر و برادر و فوت مادربزرگم امکانات مالی بیشتری برای من هست. هر چقدر که بخواهم.
اما حالا هیچ انگیزه ای برای هیچ کاری ندارم. هیچ کس نیست که حرف تازه ای به من بزند یا حداقل یک جوک برایم تعریف کند. هیچ کس نیست که به خاطر او یک لباس تازه بخرم . لباس بخرم جلوی چه کسی بپوشم وقتی هیچ کس نمی آید؟ شب تا صبح بنشینم جلوی آینه خودم نگاهش کنم ؟ بله من بیرون هم می روم و دانشگاه هم می روم. اما آنجا هم وضع به همین منوال است. مردمی که از اقوام و همسایگان و حتی خانواده خودشان دوری می کنند هیچ تمایلی به ارتباط با من و یکدیگر ندارند. تنها می روم و برمی گردم. در دانشگاه کسی مزاحم من نیست و هرکاری بخواهم می کنم . مجبور نیستم برای دوستانم وقت بگذارم . هر چقدر بخواهم مقاله دانلود می کنم و می خوانم . اما با خودم فکر می کنم من این کارها را چگونه باید انجام دهمم ؟ همه این مقاله های مهارت های ارتباطی و موفقیت و حل مشکلات و ... برای وقتی است که انسان با کسی ارتباط دارد . اما الان با این وضع چه سودی دارد این مقاله ها را بخوانم وقتی تنها هستم ؟ خودم با خودم چکار کنم ؟ در اطراف دانشگاه ما کلی هتل وجود دارد . یک روز معلم دبیرستان ما گفت : من زمان دانشجویی با دوستانم به لابی هتل می رفتیم و چای می خوردیم و خوش بودیم. حالا من آقای خاله قزی به لابی هتل های چندستاره می روم و هرچه بخواهم سفارش می دهم . اما کسی با من نیست. خودم هستم و خودم و تنهایی که همیشه آرزویش را داشتم.
به خانه هم که بیایم وضع فرقی نمی کند. چون اقوام من هم سالی یکبار شاید زنگ بزنند حتی برادرم دو هفته یکبار تماس می گیرد. به خانه که می آیم همه چیز مهیا است برای منی که انگار در یک جزیره دورافتاده وسط اقیانوس زندگی می کنم که گذر کسی به آن نمی افتد. جزیره ای که خاکش از طلا است و پر از پول است و پر از هر چیزی که بخواهم اما همه اینها به شرطی است که تنها باشم و تنهایی با خودم حرف بزنم و بخندم و هر لباسی زیبایی که می پوشم فقط خودم نگاه کنم تا کهنه شود. فرض کن کس دیگری هم باشد. اما آنقدر آن یک نفر را نگاه کرده ام که هر دو حالمان از قیافه هم به هم می خورد و هیچ حرف تازه ای نیست و از هم خسته ایم .

حالا می فهمم که جامعه سنتی ما چه چیزهای با ارزشی داشت که در دنیای مدرن و پر از امکانات ناپدید شد.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

فکر می کنم برنامه ریختن خیلی جوابگو نباشه.
چون همه سال را که نمی شه برنامه بریزی. این هفته بگید ما مسافرتیم یا برنامه داریم یا .... هفته بعد می آن.

در مورد دوستانی هم که می گن عادیه و ... به نظرم عادی نیست.
ایشون می گن وقتی تهران بودیم هم هر هفته می اومدن. از صبح روز تعطیل تا 12 شب.
اونم خونه ی یه زوج جوان !!

اون موقع که نزدیک هم بودین، رفع این مشکل راحت تر بود.
چون دیگه به قصد اقامت و سفر نمی اومدن.
اما الان سخت شده. نمی شه که 365 روز سال بهانه بیارید.

پس می مونه یک راه.
با همسرتون در موردش صحبت کنید.
براش توضیح بدید که از این شرایط ناراحتید و براتون سخته.
ازش بخواهید که در این مورد با شما همراهی کنه و با هم برای زندگیتون و مهمونهاتون برنامه ریزی کنید.
اسمی از خانواده تون و نظراتشون نیارید. نظر خودتون و خودش.
کمی شما کنار بیایید، کمی ایشون و به یه تعادلی برسید.

شاید اشکال در اینه که زمان انتخاب همسر به این رفتار و ویژگی خانوادگیشون دقت نکردید.
بعضی خانواده ها از این که برن خونه کسی، چندروز بمونند براشون سخت نیست.

آیا خونه بقیه بچه هاشون هم اینطورن؟
شما خودتون وقتی می رید تهران کجا می مونید؟

---

ما در كل شايد دو وعده يا سه وعدو اونجا باشيم. خانمم هم وقتي طولاني ميشه اذيت ميشه ولي روش نميشه بهشون بگه.
مرسي كه درك ميكنين
به نظر من منطقي نيس كه خونه زن و شوهر جوون انقد بدون حساب و كتاب بمونن