خلا عاطفی و شکست عشقی

سلام دوستان عزیز...من یک مشکلی برام پیش اومده....من مدت 2 سالو نیم با یه دختری از شهرمون دوست بودم...هردوتا در یک شهر بودیم...همون اوایل با مادرش ملاقات و صحبت کردم و قرار مدارامونو گذاشتیم برا ازدواج...هم مادرشو برادر کوچکترش میدونستن هم خانواده من.منو اون هم سن بودیم. قرار بر این شد که تا من سربازیم تمام بشه و کارم جور بشه برام صبر کنه...اونا هم قبول کردن...من 24 سالمه الان....خلاصه 2 سالو نیم گذشتو تا همین تیرماه امسال از من شاکی بود که چرا همش با خانوادم بحث دارمو بیشتر از این نمیتونم صبر کنمو مگه دیوانم این شرایطو تحمل کنم.منو تورو با خانوادت میخوام نه بدون اونا.. منظورم از بحث با خانوادم همین بحث های طبیعی پدر و پسر که الان همه پدر پسرا کلشون به هم نمیخوره منظورمه...من تو این مدت آشتاییمون از جانم بیشتر براش مایه گذاشتم..کارهایی براش کردم که یه مرد برا زنش نمیکنه....باورش نمیشد یه همچین شخصی نصیبش شد..البته اینارو من نمیگم خودش میگفت.از خودمو خانوادم میزدم برا اون.....خلاصه مادرشو برادرش خیلی ازم راضی بودنو خوششون میومد ازم شدیدا...تا اینکه این بهونه هارو آوورد و یکطرفه اینو مادرش ریختن سرم...و یکطرفه جدا شد....خدا میدونه من 2 ماه بعد از جداییمون چی کشیدم....مردمو زنده شدم..مادرم نذر کرد بلایی سرم نیاد...خدا اون 2 ماه رو حتی 1 روزشو نصیب کسی نکنه....حالا من حالم بهتره فقط دچار سقوط احساسی شدم...احساس میکنم از بلندیه عشقو احساس پرت شدم پایین تمام بدنم زخمی شده...خلا عاطفی پیدا کردم....هنوزم باور نمیکنم کسی که اگر ازم جدا میشد خودکشیش حتمی بود اینطوری راحت اینو مادرش در حق من جنایت کنن...اسمش واقعا جنایته..شما راهنماییم کنید چکار کنم؟زندگیم ریخته بهم...خوابو خوراکو کارهای روزمرم مختل شده...ممنون

آآآخخ.. واقعا ناراحت شدم.. :47: آقا پویا غصه نخور خاهشا.. اینجوری فقط به خودتو مادرت لطمه میزنی..قبول دارم ..اینجور یطرفه جداشدنا واااقعا در حق طرف مقابل جنایته محضه.. من خودمم قربانی چنین جدا شدناییم.. هنوزم که هنوزه بعد یک سال و چند ماه بوی پیرهن مسعودم تو ذهنمه.. وقتی صبحا از خاب بیدار میشم کلی گریه میکنم.. من حتی خودکشی هم کردم ولی بدبختانه زنده موندم...
اکثر دخترا وقتی میبینن که شخص بهتری خاستگاریشون اومده حتی اگه صد سال هم با پسری دوست باشن اون پسر بد بختو ولش میکنن ... ولی تو اونقد مرد باش و روی پای خودت بایست که اگر بعد چند وقت تو رو دید حسسرت بخوره که چرا بات نمونده.. نه اینکه ککشم نگزه و بگه همون بهتر که ولش کردم....
یادت باشه که آدم چیزی رو که بالا آورده دوباره نمیخوره... تو هم یکبار برای همیشه اونو بالا بیار و از دلت پرتش کن بیرون...
زیر واست چند روش میارم که بهتر بتونی فراموشش کنی..
1.اول باااور کن که رفته... هر وقت که به یادش افتادی به خودت بگو اون دیگه رفته... مهمترین گام اینه که باااور داشته باشی که اون واقعا نیست و هیییچوقتم بر نمیگرده....
2.هرچیزی که تورو به یاد اون میندازه از بین ببر... هر آنچه که یادگاری بوده و روزی خوب بوده الآن برای تو حکم یه کاووس داره ... پس خودت با دستای خودت به خودت آسیب نزن...
3.همین الآن پاشو یه لیست از تموم نقایص و بدیهاش تهیه کن ...و روی اونا فکر کن.. شاید طرف اونقدا هم آش دهن سوزی نبوده...
4.یه لیستم از خوبیها و خصایل خودت تهیه کن.. حدود بیست مورد از خصایل خوب خودت رو در اون ذکر کن...
5.سعی کن وقتی رو که با اون میگزروندی اختصاص بدی به خانوادت.. مگه نمیگفتی که واسه خانوادت کم میذاشتی.. خیلی خب.. الآن بهترین وقت واسه جبرانه...
6.اینو بدون که هییچ زنی توی دنیا اندازه مادرت به تو علاقه نداره .. پس قدر این موجود مقدس رو بدون...
7.برای بهبود روحیت واسه خودت سنگ تموم بذار... تفریح کن.. تفریح کن... تفریح کن... پولی رو که قرار بود بریزی به پای اون واسه خودت خرج کن.. عطر های ملایم بخر (برای تنظیم ضربان قلب)... لباستو عوض کن ...وخلاصه اینکه به خودت برس و فکر خودت باش....
در آخرم بت بگم که خدا هیچ چیزیرو از آدم نمیگیره مگر اینکه بهترشو بده ..... حتما یه حکمتی داشته که شاید بعدا متوجهش بشی....

سلام.با صحبتای سولماز موافقم ،مخصوصا قسمت اخرش،برادر خوبم خدا چیزی رو میگیره و بهترش رو میده،برای خودم پیش اومده.توکل کن و دوباره شروع کن زندگیتو.ادما میرن و میان اما زندگی درجریانه.سخته اما میشه،گذشت زمان کمک میکنه.

درود دوست عزیز

شما بعنوان یه پسر باید ببینی ایا واقعا شرایط ازدواج با ایشون را داشتید؟آیا امکان تشکیل زندگی مستقل برای شما فراهم بود؟آمدن به خواستگار یهمراه خانوداه و برگزاری مراسم عروسی و تهیه منزل و.....

برای ازدواج کردن داشتن عشق و یا فرد مناسب خیلی هم خوبه ولی باید دید بقیه موارد لازم را هم دوطرف دارا هستند یاخیر؟مثل اینکه فردی آشپزی بسیار ماهری باشه مواد لازمش هم باشه آیا بدون داشتن لوازم پخت میتواند آشپزی بکند و غذای مناسب و خوشمزه تهیه ببینه؟
شما پسر هستید تا هرووقت که دلتان بخواهد میتوانید مجرد بمانید ولی برای دختران این فرصت وجود نداره پس ایشون و مادرشن بهترین تصمیم را از نظر خودشان گرفتند.2سال و نیم وقت کمی نیست ایشون الان 24 ساله هستند تا کی باید منتظر شما می ماندند؟

1.خدمت سربازیتا تمام شدهع؟
2.دارای شغل هستید ؟
3.از خودتان ماشین خانه زمین یا پس اندازی دارید؟
4.آیا توانستید خانواده خودتان را راضی کنید به خواستگاری ایشون بروید؟

و مسئله اخر و مهم داشتن روابط دوستی بین دختر و پسر هیچگونه تعهدی برای طرف مقابل بوجو نمیاره یعنی شما زن و شوهر محسوب نمیشید که جدا شدن ایشون از شما خیانت محسوب بشه چون شرعا و قانونا هیچگونه تعهد و نسبتی با شما نداشتند.فقط دوست بودید و دوستی هم یکروز شروع میشه و یکروز هم خاتمه پیدا میکنه.روابط دوستی بین دختر و پسر به هیچ عنوان توصیه نمیشه مخصوصا برای انتخاب شریک زندگی و مورد تایید نیست.برای دانستن علت این موضوع مقالات زیر را با دقت بخوانید

نقل قول:

---

سطوح رابطه دختر و پسر

دلایل عینی برای منع رابطه های دوستی دختر و پسر


*:* پیوست تاپیک دلایل عینی برای منع رابطه های دوستی دختر و پسر >>>


ما قصدا و عمدا چنین روابط عاشقانه ای رو تخریب می کنیم!!!!


گفتگوی صمیمانه مدیر همدردی با دخترانش


چرا در رابطه با جنس مخالف وابسته مي شويم يا وابسته مي كنيم

---

سلام...چنتا مطلب عرض کنم خدمت آقای/خانم khaleghezey...ببینید من تو پستم عنوان کرده بودم که اونها خودشون قبول کردن که برام صبر کنن..اختیار با خودشون بود...میتونستند قبول نکنن...من مشکلی با جدایی اون روزای اول نداشتم...نه الان که کلی زندگیم تغییر کرده و برا اونا تغییرش دادم به اضافه انبوهی از وابستگی و دلبستگی ها...من دوستی قبل ازدواج رو بی مزایا نمیبینم...ارتباط قبل از ازدواج اونم در حد آشناییت و سالم برای شناخت عمیق و کافی از هم هیچ اشکالی نداره شما گفتی خونه کار درآمد و...نداشتی...در جواب بگم که بله اون اوایل نداشتم اما تا الان نصف اون پارامترها بدست اومده...تازه خودشون میدونستن شرایط من اینه و من 3-4 سال زمان نیاز دارم تا همه ی اینارو کسب کنم و خودشون با کمال میل و اختیار شرایط منو قبول کردن و موافقت کردن که پا به پای هم برای پیشبرد کارها پیش بریم...در ثانی...سطح توقعات و چشم تو هم چشمی بیداد میکنه...مگه دوتا جوان برای خشت روی خشت گذاشتن و ساختن زندگیشون چقدر باید از همون اول امکانات و شرایطشون محیا باشه؟بعضی چیزا اکتسابیه باید خودشون بدست بیارن... مگه نه اینکه اونچیزایی که ندارن رو باهم بدست بیارنو در غمو شادی هم شریک باشن؟ببینید جناب...بحث بحثه ایمانه...اگر به طرف مقابلت از صمیم قلب ایمان داشته باشی...به خودش و پتانسیلش.هیچوقت ترکش نمیکنی...کسی که از صمیم قلب کسیو بخواد برای رسیدن بهش با همه سختیها میجنگه و به حرفای مخالف دیگران اهمیت نمیده...البته منظورم این نیست که کلا چشمو گوششو ببنده...مگر زندگی بدون مشکل پیدا میشه؟مگه آدم کامل و بی عیبو نقصو پیدا میشه؟همه مشکل دارن گرفتاری دارن...مهم اینه که همراهت...همپات کسی باشه که همیشه همراه و همپات باشه برای کسب کردن نداشته ها و جبران این کمی و کاستی ها.مقالاتی که شما پیشنهاد کری رو خوندم.. اکثرا داستانشون این بود که یکی سر یکی دیگه بلا آوورده یا صدمه بهش زده...که اصلا ربطی به داستان من نداره...اونا هدفشون غیر از ازدواج و فقط دوستی و سوئ استفاده از طرف مقابل بود..در صورتی که ارتباط ما با آگاهی کامل خانواده ها و موافقت خانواده ی من و خانواده ی اون برا ازدواجمون بود.دیگه یکی اومده به دختره آبمیوه داده مسمومش کرده بیهوشش کرده بهش تجاوز کردو اموالشو به سرقت برد سنخیت و شباهتی از اینجور داستانها به داستان من نداره...بعضی ارتباطها بی هدفه...برای ما هدفمند بود....بازم صمیمانه ازتون تشکر میکنم بابت کمکتون...مفید و سازنده بود

اکثر دخترا وقتی میبینن که شخص بهتری خاستگاریشون اومده حتی اگه صد سال هم با پسری دوست باشن اون پسر بد بختو ولش میکنن ...

این جمله خانم سولماز رو ببین و تا ته خط برو.خانوما خیلی چیزای دیگه براشون مهمه.وقتی خواستگار مورد نظر نیومده با کسی که دم دستشونه پیش میرن.اگه کسی بهتر اومد که به شما میگن گودبای
و اگه کسی نیومد تومیگیریش و تا آخر عمرتم حالشو میبری که آررره با عشقم ازدواج کردمو عاشقم بودو از این دسته...
این همیش آویزه گوشت باشه که هیشکی مهمتر از خودت نیست.به هیشکی اینقد بها نده که بعدن برنجی و اذیت بشیو این وضعیتت بشه
الان چند وقته که این رویه رو در پیش گرفتم و خیلی خیلی راحتم
هیشکی ارزششو نداره که لحظه ای ناراحت بشی.
تو زندگیت هم هیشکی محبت خالصانه و بدون چشمداشت بهت نداره بجز پدر و مادرت

همه صحبت های شما درست دوست عزیز

بنده هم جسارت نکردم خدمت شما اینکه هدفی بغیر از ازدواج دارید و خدایی نکرده سوء استفاده بخواهید بکنید از احساسات دختر خانوم.یکی از علت های اصلی که سایت وزین همدردی و مدیریت از کاربرهای خودشان این را میخواهند وارد اینگونه روابط نشوند و در صورت وارد شدن به اینگونه روابط ناصحیح از ان خارج شوند و قطع رابطه کامل بکنند مسئله ای است که برای شما اتفاق افتاده اینگونه روابط هرچند زیر نظر دوتا خانواده باشه و سالها هم طول بکشه تا وقتی اقدام رسمی نشه و اینکه قانونا زن و شوهر نشوند دخترخانوم و آقا پسر برای طرف مقابل الزامی وجود نمی آورد.خلاصش میشه اینکه فقط دوست هستند همین و بس هیچگونه تعهدی ندارند شاید کارشان درست نبوده این قبول ولی شما و دخترشان فقط دوست بودید و قانونا هیچگونه نسبتی باهم نداشتید و ندارید:81:
شما اگر خانوادت موافقه خوب اقدام کن به خواستگاری مگر نمیگوئید که شرایط را تا حدودی محیا کردید خوب برو جلو اقدام رسمی کن فعلا عقد باشید تاش رایط کامل محیا بشه.
در هر صورت کار خانواده دختر کاملا قانونی بودش.یکی از آفات دوستی های قبل از ازدواج نمونه شماست

سلام...فکر میکنید آنها دیگر اون ارزش و درجه رو با توجه به رفتارهایی که با من کردند رو دارند؟حرفهایی که شب آخر تلفنی بمن گفتند و توهینهایی که کردند...دیگه اون ارزش رو باقی نزاشتند که برم خواستگاری...اره بر اونها اجباری نبود که تا ابد بمونند...من با این نظریه موافقم که تا زمانی که شرایط محیا نشده همه چیز رو در حد تعادل نگه داشت...محبت و ابراز عشقو علاقه در حد متعادل و بین دوطرف مساوی باشه..متاسفانه من ارزش خودمو آوورده بودم پایین و 100 برابر بیشتر از اون بهش ابراز عشقو علاقه میکردم...چوبشم خوردم....میگن بین وابستگی و دوست داشتن تفاوت هست...در وابستگی شخص وابسته هویت اصلی و ارزش وجودی خویش رو از دست میده و فقط سعی میکنه کارایی انجام بده که طرف مقابل و خانوادش رو رای نگه داره و دیگر به آرمانها و آرزوها و خواسته های خودش توجه نمیکنه...اما در دوست داشتن دو طرف مانعی برای پیشرفت همدیگه ایجاد نمیکنن و هر دو طرف در جهت رسیدن به خواسته ها و علایق خود حرکت میکنن و بهم در این راه کمک میکنن...

- - - Updated - - -

واقعا باید ابراز تاسف کرد برا دخترایی که سالها با یکی میمونند و بهش وفادارن بعد با اومدن یک خواستگار و موقعیت بهتر....تمام انسانیت و شرف خودشونو زیر پا میزارن و دنبال منفعت طلبی خودشون میرن...حداقل اصول اولیه و طرز صحیح جدایی هم بلد نیستند....میکشنو مپاشنو میبرنو له میکننو میرن....یعنی همون کربلا

سلام
برای تجربه ی تلخی که داشتین متاسفم. باید بگم زمان نیاز خواهید داشت تا التییام پیدا کنید. مطمئن باشید همه ی دخترا اینطور نیستن. خوشحال باشید زود ذاتشون و شخصیت خوونوادگیشون را نشون دادن و کارشون به ازدواج نکشید. اینطوری فراموش کردنشم سخت نیس.بعد از چند ماه بهتر میشین . اما تجربه بگیرید و زود عاشق نشین.
حالام برای یه مدت یه فعالیت مورد علاقتون یا یه هنر را شروع کنید تا اعصابتون را آرومتر کنه. وقتی بهتر شین درمورد آیندتون و معیارتون بیشتر فکر کنید. الان فقط روی بهبودیتون تمرکز کنید.