اصلا ارتباط با اقایون رو بلد نیستم

سلام.
من یک دختر 22ساله ام.دانشجو هستم.
اصلا ارتباط با اقایون رو بلد نیستم.انقدر جدی به نظر میام و اخم و تخم میکنم که کسی جرات نداره بیاد طرفم.
مدت هاست دارم به این موضوع فکر میکنم که چقدر ساده ام که دوست پسر نداشتم.
واقعا به طور مشهود تفاوتمو با بقیه ای که ارتباطی داشتن متوجه میشم.
حالا تو این سن فهمیدم تمام باورهام غلط بوده احمقانه ترین فکر همینه که با خودت بگی من پاکم دیگه انگار دوره خواستگاری گذشته دختر پاک هم یک جوک خنده داره
یک زمانی افتخارم بود با پسری نرفتم بیرون الان میگم جز یک فکر غلط نبوده که تو مخم فرو کردن .

خیلی ناراحت میشم وقتی یکی میگه تو خیلی خانومی اینو جدا میگم واقعا پشیمونم ...

کمکم کنید تا کمی فکرمو باز کنم نمیتونم با پسری ارتباط بگیرم نه دوستی متعدد من اصلا نمیتونم یک ارتباط ساده کاری داشته باشم انقدر فکرم بسته است .یعنی وقتی میبینم همزمان با من دوستم که ادم موجهی هم هست با همین ارتباط درست و طرز برخورد صحیح الان ازدواج کرده با شرایط دلخواهش یا دوست دیگم که کاملا در جریانشم با همین برخورد درست که تو ذهن من گناهه(شما بگین چت غیرضروری و غیرکاری و جوک خنده با پسرا گناه نیست ؟)الان داره ازدواج میکنه.
اونوقت من باید درگیر یک رفتار درست باشم .
ضمنا من به لحاظ اجتماعی ادم فعالی هستم

این موضوع خیای زجرم میده که 22سال با باورهای اشتباهم خودمو از خیلی چیزها محروم کردم.حالا هم بخاطر این همه سادگی

کاش انقدر تو مخم فرو نمیکردن این گناهه اون گناهه.اگه به گناهه که فعلا گناهکارا (در زمینه ارتباط با اقایون و نه دوستی متعدد)شرایط بسیار مطلوبی دارن
اونوقت من باید بشینم تا مادر اقا مسری که روحشم خبر نداره براش رفتن خواستگاری منو برانداز کنه .متنفرم از اینهمه حس بدی که خودم برای خودم درست کردم.
من یک دنیا خوشی و یک دنیا فکر اسوده به خودم مدیونم.من صفر هزار عقبم....
چون تازه الان که توان تغییر ندارم به این نتیجه رسیدم یک عمر باورهام اشتباه بوده و وعده های که بهش دل خوش کرده بودم برای من نبوده ...
دلم خیلی گرفته و با تک تک جملاتم اشک میریزم،من از سادگی خودم متنفرم....

سلام
اشتباه میکنی دوست عزیزم
کی گفته باید حتما دوست پسر داشت؟
ایه قران داریم که زنان و مردان پاک برای یکدیگر هستن.فکر کنم سوره نور باشه.مصداق این ایه میدونی چیه؟

مثلا اگر دوست پسر داشتی و ببخش که اینطور میگم هزار و یک کار انجام میدادی الان سرت رو میگرفتی بالا ؟!
پس گناه مردی با نیت پاک میامد سراغ شما و شما رو به عنوان یک زن پاک انتخاب میکرد چی بود؟اون موقع دچار عذاب وجدان نمیشدی؟(اگر الوده و اسیر روابط شده بودی)
ما نمیگیم با مردها ارتباط نداشته باش .اما میتونی در چهارچوب مسائل عرفی و اخلاقی با همکلاسی و سایر مردها ارتباط داشته باشی.
چرا شما فکر میکنی چون اون دو تا دوستات ازدواج کردن یعنی موفق و خوشبختن ؟!
مطمئن باش مرد و یا زنی که روابط متعدد قبل از ازدواج رو تجربه میکنه اولا اینکه حتما همسرش هم کم و بیش اون ارتبااطات رو داشته
دوما اینکه زیادی باز بودن و روشنفکر بودن ! باعث میشه زندگی های بعده ازدواج خوب نباشه و مدام بحث مقایسه پیش بیاد.
شما الان حرفهای من رو شاید خوب متوجه نشی.اما روزیکه کنار همسرت قرار گرفتی میفهمی چقدر اسوده خاطری.نه نگرانی از پیام ها و تلفن ها و عکس ها و ....از روابط گدشته و نه عذاب وجدان داری.
و اینکه سعی کن با فرهنگ و شرایط عرف ایران کنار بیای.
در هر صورت همچنان خواستگاری و ازدواج سنتی امن ترین نوع ازدواجه و مطمئن باش پسری که مادرش براش اقداام میکنه خیلی قابل اعتماد تر از دوست پسریه که دوست داره همه جور روابطی رو با دخترهای زیادی تجربه کنه و اخر سر پاک ترینشون رو انتخاب کنه.
بازم تاگید میکنم داخل اجتماع باش و ارتباطاتت رو داشته باش.

سلام من با نظر هردو نفر موافقم از یه طرف مارو تو دین و جامعه از مردا می ترسونن از یه طرف مارو می خوان شوهر بدن به نظر من نیاز نیست دوست پسر داشت فکر می کنم البته نظر منه از هیچ طرف بوم نباید افتاد ادم باید میانه رو باشه نه اونقدر اخم کرد که ملتو فراری بده ن سبک باشه که به ادم انگ خرابی بزنن البته قسمت ادمم هرچی باشه میشه

سلام.

هیچ انسانی کامل نیست. همه ی آدمایی که در اطرافت میبینی و از نظر شما آگاه و فهمیده هستن، از روز اول این طور نبودن. به مرور زمان و با کسب تجربه به جایگاه فکری فعلی رسیدن.

شما هم به جز شخص خودت کسی نیست که جلوتو گرفته باشه و نذاره در زندگی به موفقیت برسی.

خیلی از دخترای مذهبی هستن که هم پاکن و هم روابط اجتماعی دارن. شما بهتره به جای خشم و عصبانیت و توهین به خودت و تفکرت کمی زندگی کردن یاد بگیرید .

به جای ایراد گرفتن از تفکری که شما رو در دوران نوجوانی و ابتدای جوانی و خام بودنتون از شر بسیاری از خطرات ازجمله یک سری مردهای بیمار که صرفا به دنبال تمایلات خودشون هستن

در امان نگه داشته، اول سعی کنید ممنون باشید!!! چون به هر حال چنین تفکری باعث شده تا این سن گیر آدم های آشغال نیوفتید و با روانی سالم تا این سن زندگی کنید. دوم این که قبول

کنید بزرگ شدید. الان که توان حفاظت از خودتون در مقابل خطرات رو دارید و توان این رو دارید که خوب رو از بد تشخیص بدید دیگه دلیلی برای خیلی از تفکرات و رفتارها وجود نداره. با حفظ

برخی از خطوط قرمز واجب تغییر خیلی از تفکرات نه تنها خوبه بلکه لازمه!!! لازم نیست گلایه کنید و ناراحت باشید و به کسی توضیح بدید که چرا فقط تغییر کنید:)

اگه فکر می کنید با تقلید رفتار دوستانتون شما هم می تونید به موفقیت در ازدواج برسید این کار رو انجام بدین تا از زندگی عقب نیوفتید.

در ضمن یکی از تفکراتی که واجبه هر آدمی تغییر بده اینه که آدم نباید خودش با دوستاش مقایسه کنه. هر کسی زندگی خودش رو داره. هر کس باید منافع خودش رو ببینه ممکنه شرایط

آدما با هم متفاوت باشه و این شرایطه که باعث بروز یک سری رفتارها میشه و مقایسه دو تا آدم با شرایط متفاوت درست نیست.

و اینکه که ظاهر زندگی دیگران رو فقط نباید دید. هر ظاهری ممکنه باطنی متفاوت داشته باشه.

شاد باشید :)

سلام عزیزم
اول از همه بهت بگم که دلیل موفقیت اون دخترا در رابطه با جنس مخالف و ازدواج اینه که خیلی سعی و خطا کردن. یعنی شما میبینی یه دختر همسنت مثلا ازدواج خوبی داشته یا یه رابطه نزدیک به ازدواج داره و فکر میکنی ا چه راحت اینکارو کرده! مطمئن باش اصلا هم راحت نبوده برای خودش. فکر میکنی با نفر اولی که دوست شده تونسته همه جوره هماهنگ بشه و آخرشم به ازدواج برسه؟ خیلی احتمال همچین چیزی کمه. بخصوص برای دخترهایی که توی سن کم شروع میکنن به دوستی با پسرها. این آدمها کلی تجربه کسب میکنن کلی شکست توی راهشون دارن چه شب ها که شاید برای قهر و جدایی هاشون گریه کرده باشن و حالا بعد چندین سال سعی و خطا تونستن به چیزی که میخوان برسن.


من هم مثل دوستان تایید نمیکنم بری سمت اینکه خودتو ول کنی و خیلی راحت با پسرها رابطه برقرار کنی ولی به نظرم درست هم نیست بشینی منتظر خواستگار سنتی! آدم هر چیزی که میخواد رو باید با تلاش بدست بیاره تا هم براش ارزش بیشتری داشته باشه هم توش موفق تر باشه.
من خیلی موارد خواستگاری های سنتی رو دیدم که مادر پسر برای اینکه پسرش رو از لجنزاری که داره توش دست و پا میزنه دربیاره میره براش یه دختر نجیب و پاک پیدا میکنه به خیال اینکه پسرش به راه بیاد و خودت دیگه سرنوشت اون دختر بیچاره رو حدس بزن. بنابراین هر پسری که نشناخته خواستگاریت اومد رو فکر نکن حتما پاکه و در این موارد هم خیلی خیلی تحقیق کن چون الان مثل زمان قدیم نیست دیگه و پسر چشم و گوش بسته کمتر پیدا میشه.


به نظر من ولی راه درست تر اینه که شما خودت عاقلانه انتخاب کنی. کار خوبی کردی که تا این سن صبر کردی و از نوجوونی دراومدی و عاقل تر شدی ولی از این به بعد میتونی با رعایت یه خط قرمزهایی برای خودت رابطه معمولی با پسرها داشته باشی. مثلا برای خودت خط قرمز بذاری که پیش از ازدواج رابطه جنسی برقرار نکنی یا جلوی وابستگیتو بگیری و جایی که احساس خطر کردی فکر کن یه کش دستت بستی و به خودت یه تلنگر بزن و در حقیقت خودت مراقب خودت باش و هیچ وقت هیچ وقت دل خوش به حرف پسرها نکن. یادت باشه پسری که خوب و مرد زندگی باشه بیشتر از اینکه حرف بزنه عمل میکنه!


برای اینکه از حالت اخم و تخم با پسرها هم دربیای میتونی از روابط جمعی شروعی کنی. ببین تو دانشگاه بچه هاتون اکیپی با هم جایی میرن باهاشون همراه شو با همچین گروه هایی دوست بشو و کم کم که با پسرها صحبت های عادی داشته باشی یخت آب میشه و دیگه برات سخت نیست.
ولی تاکید میکنم خط قرمزهایی که برای خودت اول کار مشخص میکنی رو هیچ وقت زیر پا نذاری و مراقب خودت و احساساتت باشی در همه حال. هیچ کس مهمتر از خودت نیست

(سلام .دقیقا دنبال مصداق این ایه هستم.مگر نه اینکه خدا گفته پاک باش تا یک ادم پاک قسمتت کنم.خیل خوب من به قولم تا حد توانم عمل کردم .برخلاف چهره جدی ام بسیار احساساتی ام بابالاخره من هم ادم هستم و دیگه کم کم به سنی رسیدم که احساس نیاز به حضور یک جنس مخالف میکنم.ولی حالا میبینم دقیقا دخترا به سه دسته تقسیم میشن یا خودشون دست به کار میشن و با چیزی که تو ذهن من اسنش گناهه همسری مطابق معیارشون پیدا میکنن.
یا پاک هستن و بخاطر زیبایی یا خانواده پر سرزبون و معروف خواستگارای زیادی دارن که اونها هم مطابق معیارشون ازدواج میکنن

میمونن دسته سوم.ادمایی که پاک هستن ولی نه انقدر زیبان نه خانواده ای دارن که حتی همون خواستگارایی که دارن رو فراری نده.

من نمیگم دوستی متعدد خوبه دوبارم گفتم تو متنم.
من نمیگم زیادی باز بودن



بنده فعالیت اجتماعی زیادی دارم.تو نهاد ها و کانونهای مختلف.از اخرین باری که اومدم همدردی ،کوبیدم و از نو ساختم.


ولی تو اجتماع بودنم باعث نشده بتونم با اقایون درست برخورد کنم.مغرورم.زیادی خودمو جلوی اقایون میگیرم و اخم میکنم.
با اینکه اصلا ادم اخمو و جدی نیستم.

ضمنا بحث من تنها ازدواج نیست.البته که ازدواجم هست ولی فقط اون نیست.منم میحوام ادم دلخواهمو جذب کنم ولی بلد نیستم

سلام آبی آسمان عزیز

پست مفید عشق آفرین جان در این رابطه است خوندن اون رو به شما پیشنهاد می کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط عشق آفرین

سلام عزیزم. پیشاپیش عرض کنم این نظر شخصی من هست و البته فکر کنم صادقانه و رک مطرح کنم بهتر بتونم به مقصود رهنمون بشم.
پرسش های شما چند بخش مجزا داره.
1. مورد عاطفی
2. سوء تعبیر
3. مهارت ارتباطی

* مورد عاطفی: انسان ها به اقتضای ذات هم به دریافت محبت و هم به بخشش اون احتیاج دارند. اما هیچ قانونی وجود نداره که حتما این محبت روی یک شخص خاص سرمایه گذاری بشه. میتونه تمامی افرادی باشه که شخص به گونه ای باهاشون در ارتباطه. یعنی یک فرد با عزت نفس و سلامت روحی مایله این احساس عظیم رو در پکیج های متناسب با جایگاه هر فرد با او سهیم بشه. تمایل به ازدواج امری طبیعی و نرمال هست. اما نه در حدی که شخص در عواطف اش دچار بحران بشه. (این پارامتر وابستگی و وابسته سازی هست) اگر شخصی احساس کرد تحت فشار عواطفش هست، به گونه ای که طبیعت زندگیش مختل شده یعنی مشکل جای دیگری هست. مشکل آنجاست که فرد در هدف گذاریش دچار مشکل و سردرگمیه. مشکل اینه که فرد بر مبنای هیجاناتش عمل میکنه و به این هیجانات با تخیلاتش روزانه بال و پر میده. مشکل اینه که در روابط اجتماعیش به عنوان یک موجود اجتماعی دچار مشکله و عزت نفس کافی نداره.

* سوء تعبیر: آنچه که من از متن شما متوجه شدم این هست: " من ازدواج نکردم چون جذاب نیستم و جذاب نیستم چون محدودیت دینی، فرهنگی و ارتباطی دارم"
{جذابیت با جلب توجه متفاوته. برای اینکه فردی شخصیت جذاب داشته باشه نیاز نیست جلب توجه کنه. نیاز نیست متانت خودش رو خدشه دار کنه، یا کانون توجه باشه. شخص جذاب عزت نفس، متانت، دانش، نگرش و مهارت ارتباطیش او رو جذاب کرده. نه ارتباطات بی قید و شرطش}

* مهارت ارتباطی: مهارت ارتباطی با توانایی برقراری رابطه متفاوته. هرچند از اون جدا نیست. این که بتونی با آقایی گفت و گو کنی صرفا به معنای مهارت ارتباطی نیست. ارتباط میتونه بدون کلام اتفاق بیوفته. تعبیر مهارت ارتباطی بیشتر به کنترل، نظارت و هدایت یک رابطه اشاره داره. چقدر در یک رابطه احترام هست؟ چقدر درک هست؟ رابطه با کی و چه حد از رابطه صحیح هست؟ چقدر نجابت هست؟ چه اندازه کلام و رفتار ممانع از تنش هست؟ چه مقدار کلام و رفتار تاثیر گذار و در آن منطق و انصاف و رعایت حقوق هست و غیره. یعنی بیشتر تاکید بر عزت نفس هست. نه اینکه فرد با همه بی هیچ محدودیتی رابطه بگیره یا دلبری و عامیانه تر مخ زنی کنه.
کسی که در ارتباطش مهارت داره، خودشه، صادقه و سعی داره ضعف های رفتاریش رو بهبود ببخشه، نه اینکه نقش یک فرد پررو یا با اعتماد به نفس رو بازی کنه. ضمن اینکه رابطه گرفتن با جنس مخالف برای دوست یابی مناسب تره تا ازدواج!
یک رابطه سالم اجتماعی با جنس مخالف، هدف و محدودیت داره. هدفش مثلا درسه، کاره، خریده، نه ازدواج و روابط هم به همان ها محدود میشه نه بیشتر. تو همین هم مهم اینه که انسان خودش رو فریب نده.

اگر قصد ازدواج دارید بهتره روی مهارت های رفتاری، اعتماد بنفس، عزت نفس، صبر و شکیبایی، هدف گذاری ها، حوصله و زبر و زرنگی و خویشتن داری و غیره سرمایه گذاری کنید. روی فعالیت های اجتماعی ، نوع دوستی، خدمت، انرژی مثبت، شادمانی و طراوت، تعامل. این که شما ایده آل گرایانه یک مدینه فاضله از زندگی مشترک در ذهنتون ترسیم کنید و درمان تمام مشکلات عاطفی و تنهایی و کاستی های زندگیتون بدونید و هی تخیل اش کنید نه تنها کمکی به شما نمی کنه، بلکه گمراهتون هم می کنه و لطمه ای به انتخابتون هست.

شما روزی آماده ازدواج هستید که شناختتون از خودتون و خواسته هاتون کامل شده باشه و قبل از ازدواج به تنهاییتون و عواطفتون پاسخ مناسب داده باشین و آرامش رو در گرو ازدواج نبینید.

---

سلام دوست عزیزم . این تاپیک را بخوان. به خصوص پست مدیر همدردی و لینک هایی که معرفی کرده اند.
http://www.hamdardi.net/thread44818-2.html#post437847
همچنین این تاپیک را هم با حوصله بخوان.
http://www.hamdardi.net/thread-17296.html.
و اما از خودم برایت بگویم. من از شما چند سال بزرگتر هستم. مجرد هستم و در کنار خانواده ام خوشبختم. تا این لحظه با هیچ پسری ارتباط دوستی نداشته ام . اما حتی یک لحظه هم پشیمان نشدم. با کسانی هم که اهل دوستی با جنس مخالف هستند رفت و آمدی ندارم و از این بابت هم پشیمان نیستم. من هم مثل شما ارتباط های اجتماعی خوبی دارم و بیشتر عمرم را دانشجو بودم و یا کلاس های آزاد شرکت کرده ام.
ببین من بدون قضاوت به روابطی که دیگران داشتند نگاه کردم. شرط اول شناخت هر چیزی همین است. به طرز نشستن ، حالت چهره ، اعتقادات ، باورها ، لباس ها ، دعواها و آشتی ها ، پیام های رد و بدل شده ، احساسات ، اهداف و ... دوست دختر و دوست پسرها با چشم باز نگاه کردم. آخر کار را هم از طریق فضای مجازی سنجیدم. در اینترنت مردم خودسانسوری نمی کنند. کما اینکه آخر کار آشنایان اطرافم را هم با هم دقت سنجیدم. بعد داده ها را کنار هم گذاشتم تا یک طرح کلی و واقعی به دست بدهد. مثل پازلی که کنار هم چیده می شود. شما نمی توانی فقط با یک قطعه پازل تصویری داشته باشید. امیدوارم توانسته باشم به خوبی منظورم را بیان کرده باشم.

اما در مورد ازدواج. ازدواج به طور کلی قصه اش متفاوت است. کاملا متفاوت. شما اگر واقعا از ته دلتان بخواهید ازدواج کنید و خود را آماده کنید به خواست خدا این امر اتفاق می افتد. خود من بنا به دلایلی از ته دل مایل به ازدواج نبودم چون آمادگی اش را در وجودم حس نمی کردم و البته دلایل دیگری هم بود. اما هرگز خودم را فریب ندادم که ازدواج نکردنم به دلیل نداشتن دوست پسر است. رفتم دنبال مهارت آموزی و کنکاش ذهن و شناخت خودم. شناخت ترس هایم و موانع ذهنی ام ، خواسته هایم از زندگی و نقاط قوتم. اینکه تعیین کنم واقعا خط قرمز های من در زندگی کجاست و هدفم از زندگی چیست. با چه مدل آدم هایی می توانم زندگی کنم. اصلا می خواهم چگونه همسری باشم.خوب الان از زندگی ام خیلی راضی ام. نتیجه تلاشم را دارم می بینم. لذت و هیجان ها و بالا و پایین های این مسیر قابل مقایسه با رابطه های دوستی نیست. واقعا نیست.
یک حکایتی خواندم از خانم عرفان نظر آهاری. می گفت یک روز مسافری از جاده ای می گذشت. درخت کوچکی کنار راه بود. رهگذر با دلسوزی گفت : چقدر بیچاره ای که پاهایت در خاک است و به هیچ کجا نمی توانی بروی. چقدر غم انگیز است که هیچ چیزی را نمی توانی به دست آوری. درخت جواب داد : اما غم انگیز تر آن است که راه درازی را پیمایی و در انتهای سفر با کوله ای خالی باز گردی. من سفر را از همین جا که ایستاده ام ، از درون خودم آغاز کرده ام. مسافر با تمسخر به درخت خندید و رفت.
چند سال گذشت. مسافر راه های بیشماری را پیمود اما هرگز آنچه می خواست نیافت. خسته و فرسوده از همان راه بازگشت و چشمش به درختی بسیار زیبا و تناور افتاد که سایه وسیعش را بر جاده افکنده بود. با حسرت به درخت نگاه کرد. همان نهالی بود که چند سال پیش با غرور آن را مسخره کرده بود.

و حرف آخر اینکه همیشه به یاد داشته باش و باز هم به خودت یادآوری کن : مهم تر از خود ازدواج کردن نگهداری و حفظ یک ازدواج و زندگی مشترک است. کاری که از ازدواج کردن بسیار سخت تر است.

سلام آبی آسمان. من هم یه جورایی همین دغدغه های تو رو داشتم و همین سوالا رو از خودم پرسیدم:

نقل قول:

---

اصلا ارتباط با اقایون رو بلد نیستم.انقدر جدی به نظر میام و اخم و تخم میکنم که کسی جرات نداره بیاد طرفم.
مدت هاست دارم به این موضوع فکر میکنم که چقدر ساده ام که دوست پسر نداشتم.
واقعا به طور مشهود تفاوتمو با بقیه ای که ارتباطی داشتن متوجه میشم.
حالا تو این سن فهمیدم تمام باورهام غلط بوده احمقانه ترین فکر همینه که با خودت بگی من پاکم دیگه انگار دوره خواستگاری گذشته دختر پاک هم یک جوک خنده داره
یک زمانی افتخارم بود با پسری نرفتم بیرون الان میگم جز یک فکر غلط نبوده که تو مخم فرو کردن .

---

من هم به حدی جدی با آقایون اطرافم رفتار می کردم که هیچ وقت به خودشون اجازه ندادن بهم نزدیک بشن. در صورتی که دوست صمیمی خودم، با اینکه دختر مذهبی و مقیدی هم بود رابطه هایی داشت و میگفت دوست داره با همسر آیندش دوست بشه بعد ازدواج کنن. آخرشم بعد دو بار شکست عشقی با سومین مورد ازدواج کرد و الان خیلیم خوشبخت و موفقن. پس به قول فریبا خانم که گفتن، اونا سعی و خطا کردن. چه شبایی که دوستم بعد شکست عشقیش تا صبح ضجه میزد و گریه میکرد! و من دلم براش میسوخت و پیش خودم میگفتم چه خوبه که من درگیر این مسائل نیستم...
من هم مثل همه دخترا در مورد آینده احساسیم خیال پردازی میکردم و برنامه میریختم. مثلا دلم میخواست همسر آیندم وفادار و چشم پاک باشه واسه همین خودم همیشه سربه زیر بودم و با حیا و اصلا اجازه نمیدادم پسری سمتم بیاد. تصمیم گرفتم سنتی ازدواج کنم. اتفاقا هم زمان با همون دوستم، منم نامزد کردم. با یه خواستگاری که همه از خودش و خونوادش تعریف میکردن و پدر و مادرم تاییدش کردن. اما توی دوران نامزدی فهمیدم این آقا دقیقا برعکس همه تصورات من و همه توصیف اطرافیانه. من که اینقدر توی روابطم با نامحرم رعایت میکردم حالا نامزد کسی شده بودم که هیچ دختری توی خیابون از نگاه هیزش بی نصیب نمیشد. زن داداشش که با داداشش دوست بودن و ازدواج کردن به حدی براش محبوبیت داشت که علنا به خاطرش منو له میکرد. من که با حیا و متانت با پسرای فامیلشون صحبت میکردم طبق نظرش سرد و غیراجتماعی بودم و زن داداشش که واسه همه پسرا عشوه میریخت و ناز و غمزه میومد خوش برخورد و اجتماعی بود. اون عروسی بود که شوهرش شیفتش بود و تحمل یه اخم و ناراحتیشو نداشت و خونواده شوهرشم مرد و زن تا میتونستن نازشو میکشیدن که دلشو به دست بیارن من عروسی بودم که نامزدم بهم هیچ اهمیتی نمیداد و اصلا توجه نمیکرد و مدام خودش و خونوادش ازم ایراد میگرفتن و انتظارات نامعقول داشتن. یادمه یه روز عروسشون داشت یه خاطره از 18، 19 سالگیش تعریف می کرد که چطوری شوهر خواهرش بغلش کرده و... که یهو شوهرش جاخورد و گفت چی؟! که زنش یهو اخم کرد و با دلخوری گفت چیه مگه؟ اون جای داداشمه. که دیدیم شوهرش سریع خودشو جمع کرد و گفت آره اون داداشته. شوخی کردم. (اینو تعریف کردم که بدونید چیزایی که در موردشون میگم برداشت شخصی من نبوده). یا منی که به عمرم با پسرا هیچ ارتباط خارج از عرفی نداشتم، حالا نامزدم تعریف میکرد که چطور هم خونه ایاش توی دوران دانشگاه دختر میاوردن خونه و چطور یکیشون به نامزدش خیانت میکرده و... خونواده ای که دم از نماز و روزه و دین و ایمون میزدن شده بودن یه خونواده فوق مدرن و منی که همیشه حد و حدود رو نگه میداشتم یه عروس امل و غیر اجتماعی.بگذریم،به خودم اومدم دیدم وقتی مجرد بودم احساس تنهایی و نیاز به محبت داشتم اما کنارش شوق و اشتیاق بود. الان نامزدی دارم که هیچ محبتی ازش نمیبینم و تشنه تر و تنهاتر از قبلم و کنارش ناامیدی و پشیمونی. نشستم فکر کردم دیدم با این اوصاف کارم به افسردگی و بیماری و... میرسه و یا حتی شاید خیانت... (پس خوشحال باش و بدون که اوضاعت خیلیم بد نیست و قابل اصلاحه و بیچاره اونی که ازدواج کرده و کنار همسرش تنهاست. اگه توی همین سایت بگردی میبینی تعدادشون خیلییییم زیاده متاسفانه.)
من نامزدیمو به هم زدم و فقط خدا میدونه چه فشارایی تحمل کردم و گیر اطرافیانی افتادم که یا با بی رحمی منو مقصر میدونستن یا با ترحمای حال به هم زنشون رو اعصابم بودن. اون روزا گذشتن، اون دوستم اما خداروشکر هر روز خوشبخت تر از قبله کنار نامزدش و به زودی قراره برن سر خونه و زندگیشون. من هنوزم با هیچ مردی وارد رابطه دوستی نشدم و نمیشم. اما الان دیگه نه به خاطر اینکه یه همسر پاک مثل خودم نصیبم بشه، به خاطر اینکه شان و منزلت و ارزش من بیشتر از این حرفاست که احساساتم رو به راحتی در اختیار هر کسی بذارم. همون زمانی که نامزد سابقم اومد خواستگاری، یکی از هم کلاسی هام که پسر مودب و خوبی هم بود ازم خواست آشنا بشیم اما من قبول نکردم چون نمیخواستم اینجوری ازدواج کنم. همین چند وقت پیش اون آقا که فهمید نامزدیمو به هم زدم دوباره پیشنهاد آشنایی داد. بازم قبول نکردم اما دلیلم فرق داشت. چون حس کردم هنوز آمادگی مسائل احساسی و ازدواج رو ندارم و لازمه به زندگی شخصی و خصوصیم بیشتر برسم. و اینکه متوجه یه سری اختلافات شخصیتی بین خودم و ایشون و اهداف بلند مدت زندگیمون شدم.
فهمیدم که اول از همه این خودمم که باید خودمو دوست داشته باشم و برای خودم مهم باشم و اولویت خودم باشم. فهمیدم هر کار درستی که میخوام بکنم باید پشتش یه نیت درستم باشه که نتیجه بده. من همون دختر پاک و نجیب و با حیا باقی موندم اما نه به خاطر کس دیگه ای، به خاطر خودم فقط. در کنارش سعی دارم کم و کاستی های خودمم بیشتر بشناسم و برطرفشون کنم. مثلا فاصله زیادی که با آقایون دارم رو با آقایون کمتر کنم و بهشون بیشتر اجازه بدم بشناسنم. به آقایون هم به چشم یه سری آدمای خوب نگاه کنم نه کسایی که ممکنه نیت خوبی نداشته باشن. و اینکه یه کوچولو بگو بخند با رعایت احترام و شان متقابل اصلا بد نیست.
و اینکه ازدواج به سبک مدرن میتونه خیلی خوب و یهتر از نوع سنتی باشه، البته به شرطی که مسیر درستی رو طی کنه و دو طرف با آگاهی واردش بشن. چیزی که بقیه با سعی و خطا بهش رسیدن، اما ما میتونیم با مطالعه و افزایش آگاهی و استفاده از تجارب و سعی و خطای دیگران بهش برسیم.
امیدوارم تجربه من به درد تو هم بخوره و منظورم رو به خوبی بهت رسونده باشم. موفق باشی :72:

با سلام

یعنی جوری هستید ک روند زندگی عادیتون مختل شده ؟؟؟حرفی داشته باشید با اقایی چه تو فامیل چه تو دانشگاه نمیرید بزنید؟؟؟؟

چرا فک میکنید توان تغییر ندارید ؟؟این فکرو از سرتون بیارید بیرون

از مسائل نتیجه گیری های سطحی دارید!!!!

تعریف هایی ک دارید با تعریف واقعی فرق می کنه


اگه به قول خودتون روابط ساده کاری هم نمیتونید برقرار کنید تمرین کنید...ی برنامه مدت دار برای خودتون بذارید مثل مسائل دیگه ک با تمرین یاد میگیریم رانندگی ...شنا...

اما قبلش حتما تکلیف خودتون مشخص کنید . چهارچوب درست رو پیدا کنید

کتاب قوانین روابط موفق از باربارا رو هم بخونید

سلام دوستان.
از نظراتتون متشکرم.
لازم شد کمی بیشتر مشکلم رو شرح بدم،
بی نهایت عزیز متن رو خوندم،میدونم باید روی زبر و زرنگی خودم کار کنم ولی اخه چطوری؟میدونم باید جذاب باشم ولی لزوما نباید متانت رو خدشه دار کنم ولی چطوری؟؟؟؟؟

منظور من اصلا دوستی به این شکلی که دوستان ترسیم کردن نبود،منظورم یک رابطه هدف دار بود.منظورم این بود وقتی احساس میکنم از کسی خوشم اومده یا برعکس،چطور باید رفتار کنم.یا اصلا برخورد عادی با یک اقا.

پرنیان یاسی عزیز ،تفاوت اصلی شما با من اینه که کنار خانوادتون خوشحالید.
من مشکلات زیادی دارم.رابطم با پدرم به شدت سرده و دیگه الان میتونم بگم دارم ازش متنفر میشم.تمام سعیم اینه خونه نباشم.انواع کارهای فرهنگی و اجتماعی رو انجام میدم و ناموفق هم نیستم.
از سال 94تا حالا به حدی رفتم سراغ فعالیت اجتماعی که الان بعنوان فردی با روابط عمومی بالا و دارای اعتماد بنفس خطاب میشم.گاهی صبح تا شب بیرون بودم.فضای خونه برام لذت بخش نیست.اینجا همه چی سرد و یخه.اینجا یه دختر ارزو داره پدرش حداقل کاری به کارش نداشته باشه.همین.

راستش خیلی حسرت ادمایی رو میخورم که خانواده خوبی دارن،چون روح سالمی دارن ازدواج خوبی هم خواهند داشت.



خانوم مهندس عزیز،اشتباه امثال من دقیقا همینه،فکر میکنیم بقیه با دوست پسراشون ازدواج میکنن و قراره بدبخت بشن،ازدواج سنتیش خوبه و تهش خوشبختیه،بعد از ازدواج هزار جور حرف میاد توش.
خوشحال از چی باشم از اینهمه پشیمونی تو زندگیم.

من یک دختر 18ساله نیستم که دوست پسر بخوام،من خیلی خودمو بستم.


ناراحتم.خیلی ناراحتم.این از اینهمه سختی خونه پدری،اینم از الان.

مشکل حضور در اجتماع نیست،مشکل چیه نمیدونم.


الهه زیبایی من تمام سعیمو میکنم کارم به اقا گره نخوره وقتی هم گره میخوره مجبور میشم حرفی بزنم مثل ماستم انقدر یخ و بی روح (جز اینه تو اسلام که نباید جلب توجه بشه) ولی اطرافیانم اینطور نیستن.
منم نمیتونم این مدلی باشم.

دقیقا از چی برداشت سطحی دارم.سطحی یا عمیق این مشکل منه.ازارم میده.ممنون از نظرتون

آبی آسمان عزیز سلام. از مشکلی که داری ناراحتم و ابراز همدردی می کنم. من هم مشکل شما را داشته ام آنهم خیلی خیلی شدید. اما به هر حال اگر می خواهید ازدواج کنید باید با احتیاط و آگاهی همسر انتخاب کنید. برای ازدواج مهمترین عنصر آرامش روانی و فکری است. یعنی هنگامی که می خواهید همسری انتخاب کنید باید احساسات شما کاملا متعادل باشد. نه خوشحال باشید و نه ناراحت. در عادی ترین حالت ممکن باید باشید. آنطور که از نوشته های شما برمی آید رفتارهای پدرتان باعث رنجش چندین ساله شما شده است و در خانه خودتان احساس خوبی ندارید. این موضوع بر انتخاب همسر تاثیرگذار خواهد بود. اگر مایلید بیشتر توضیح دهید تا دوستان با آگاهی بیشتری به شما کمک کنند.
https://article.tebyan.net/309211/%D...B1%D8%A7%D9%86
http://www.hamdardi.net/thread-19383.html
http://www.hamdardi.net/thread-12372.html

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پرنیان یاسی

آبی آسمان عزیز سلام. از مشکلی که داری ناراحتم و ابراز همدردی می کنم. من هم مشکل شما را داشته ام آنهم خیلی خیلی شدید. اما به هر حال اگر می خواهید ازدواج کنید باید با احتیاط و آگاهی همسر انتخاب کنید. برای ازدواج مهمترین عنصر آرامش روانی و فکری است. یعنی هنگامی که می خواهید همسری انتخاب کنید باید احساسات شما کاملا متعادل باشد. نه خوشحال باشید و نه ناراحت. در عادی ترین حالت ممکن باید باشید. آنطور که از نوشته های شما برمی آید رفتارهای پدرتان باعث رنجش چندین ساله شما شده است و در خانه خودتان احساس خوبی ندارید. این موضوع بر انتخاب همسر تاثیرگذار خواهد بود. اگر مایلید بیشتر توضیح دهید تا دوستان با آگاهی بیشتری به شما کمک کنند.
https://article.tebyan.net/309211/%D...B1%D8%A7%D9%86
http://www.hamdardi.net/thread-19383.html
http://www.hamdardi.net/thread-12372.html

---

سلام
ارامش فکری که واقعا ندارم.خیلی در تلاطمم.
خیلی تنهام.قبلا با دوستای صمیمیم خیلی راحت بودم اما الان تمام دوستای صمیمیم و هم سن و سالهام توی فامیل که باهاشون صمیمی بودم ازدواج کردن.
و اونقدر درگیر شوهر و زندگیشون هستن که تا بمن میرسن شروع میکنن به صحبت که دختر سنش بره بالا خواستگار براش نمیاد و از این حرفها..


رابطه ام با پدرم خیلی سرده از بچگی تا به الان خیلی اذیتمون کرده و الان هم بخاطر مسایل پیچیده ای روی ازدواجم هم موثره


من دلم میخواد انتخاب کنم نه اینکه انتخاب بشم.
ضمنا لینک هارد مطالعه کردم ممنون ازت

کاش یک نفر راهی جلوی من میگذاشت انگار اینجا هم کسی قرار نیست به داد من برسه..

سلام بانو.

توی فیزیک یک سری مسائل هستند که با فرضیه هایی مثل اصطکاک برابر با صفر یا ثابت گرفتن جسم یا حذف عوامل محیطی و غیره پاسخی به دست میاد، اما عملا امکان پذیر نیست، مگر این که فرضیه تا حد زیادی در عمل به تئوری نزدیک باشه. مثلا اصطکاک نزدیک به صفر باشه، یا عوامل محیطی رو تا حدی حذف کرد که ضریب خطا مثلا یک صدم باشه (من فیزیکم خوب نیست، به فرض اینکه یک صدم خیلی کم باشه)

از طرفی ما انواع ارتباطات داریم. انسان نه تنها با هم نوع خودش، حتی با کائنات، نباتات، جامدات، حیوانات و هرآنچه اطراف اوست به نوعی در ارتباطه. روابط هم خود انواع و اقسام دارند، روابط کوتاه مدت، میان مدت بلند مدت یا در سطوح سطحی، متوسط، پیشرفته و غیره. به عبارتی هر رابطه ای کم و کیفی داره.

اما روابط با جنس مخالف. ما میتونیم فرضیه بدیم اگر دختری وارد رابطه دوستانه با پسری بشه ، به فرض اینکه هر دو منطقی هستند و رد پای احساس و گرایشات عاطفی و جنسی و تحریفات ناشی از آن در روابطشون نیست، مدت زیادی با هم در تعامل باشند و اگر حس کردند میتونن گزینه های مناسبی برای ازدواج باشند، عمیق تر از هم شناخت کسب کنند (به شرطی که در این شناخت هیچ فشار عاطفی و الزام از جانب هیچکدام نباشه) و اگر اوکی بود ازدواج کنند، اگر خیر یا رابطه رو بدون رنجشی از هم پایان بدن، یا به روال سابق بدون عواطف درگیرانه ای ادامه بدن. خیلی هم خوبه. البته به شرطی که تمامی این فرضیه ها جاری باشه که در عمل واقع بینانه اش اینه که امکان پذیر نیست.
یک ازدواج موفق هم اما و اگر های زیاد داره که علم روانشناسی یا آموزه های دینی سعی دارند با تحقق فرضیه ها تا حد امکان ضریب خطا رو به صفر برسونند. حال ممکنه یک نفر که در رابطه عاطفی و عاشقانه قبل ازدواج بوده اتفاقی ضریب خطاش بسیار پایین باشه و بره خوشبخت شه. ولی شخصی که به روش سنتی قصد ازدواج داشته، بعد ها متوجه شه فرضیه ها براش جاری نیست و زندگیش به بن بست برسه.
ولی علم و حقیقت همیشه با کلیت سر و کار داره. نه استثناء ها. علم میگه میان دختر و پسر:
- رابطه ای که به حد دوستانه رسید، حداقل از جانب یک طرف دوستانه باقی نمی مونه
- کنترل گرایشات در روابط دوستانه عملا امکان پذیر نیست و موجب تحریف در شناخت و متعاقب اون انتخاب میشه.
- در روابط قبل ازدواج فاکتور های مهمی مانند خانواده، شرایط فرهنگی ، توافقات مادی و غیره قربانی عواطف میشه
- تغییر و تحولات در عواطف قبل و بعد ازدواج موجب انتظارات غیر واقعی میشه و غیره.

این یک بخش مسئله است، اما در بخش دیگه میرسیم به این سوال که آیا چون نباید روابط رو گسترده کنیم، نیازی هم نیست یاد بگیریم؟
پاسخ: خیر اینگونه نیست. انسان باید هر سطح از روابط رو با هر فردی یاد بگیره. همان سطح معمول تعامل با آقایون چیزی هست که هر دختری باید بلد باشه.
- آقایی مودبانه به شما پیشنهاد ازدواج میده. چه باید کرد؟ فرار می کنید یا با اون وارد روابط پنهان میشید یا جسورانه و مودبانه ارجاع میدید به خانواده؟
- آقایی تو خیابون سر شما داد زد. چه می کنید؟ آقایی حق شما رو پایمال کرد. چطور مطالبه می کنید؟
- اصلا لازم هست با آقای ایکس همدلی کنید. تسلیت بگید یا احساسش رو درک کنید. چه بر خوردی دارید؟ می خواین کمک کنید برسونید بیمارستان ، چه واکنشی دارید؟

همه این ها نشون میده ما در روابط معمولمون هم نیاز به تخصص و مهارت داریم که لازمه براش وقت بگذاریم. و این مهارت دقیقا با تفکیک مرز ها حاصل میشه. بدونیم دقیقا خط قرمز ها کجاست. خشرویی متفاوت از سبک بازیه. شوخ طبعی و طنز پردازی متفاوت از بذله گویی هست. توی یک صحبت هدفمند رسمی ، مثلا کاری، ممکنه دو تا طنز ملیح باشه، اما نیازی به عشوه و لوث حرف زدن و قهقهه زدن نداره. یک آقا رو مفرد مخاطب قرار نمیدن، در زندگی شخصیش کنجکاوی نمی کنن.

حتی از امروز تمرین کنید با همسرتون در آینده چطور مکالمه کنید. شما فردا ازدواج می کنی. نمیتونی بگی " آقا چای برای شما آماده کرده ام، لطفا تشریف بیاورید و آن گوشی مبارک را رها نموده تا کمی از حضور هم مستفیض شویم :311:" نازی، عشوه ای، غمزه ای، ظرافتی...

برای یادگیری همه این ها هم کتاب هست، تو خود سایت پر مقاله است. از حوصله تاپیک خارجه که در مورد مهارت ارتباطی و زبان بدن و گویندگی و دوبله و نریتوری:311: صحبت کنیم.

موفق باشید.:72:

عشق افرین عزیزم،
دو سال پیش برای من داستان کلاه جادویی رو گفتین(اگر اشتباه نکنم)
کلی حال خوب پشتش بود.ممنونم ازتون.

بله دقیقا....من فقط اخم میکنم و جدی ام
دقیقا دنبال همین ام.
کاش ذاتا پر سرو زبون میبودم.کلی رو خودم کار کردم تا یاد گرفتم با جنس موافق چطور حرف بزنم.
:(

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ابی اسمان

عشق افرین عزیزم،
دو سال پیش برای من داستان کلاه جادویی رو گفتین(اگر اشتباه نکنم)
کلی حال خوب پشتش بود.ممنونم ازتون.

بله دقیقا....من فقط اخم میکنم و جدی ام
دقیقا دنبال همین ام.
کاش ذاتا پر سرو زبون میبودم.کلی رو خودم کار کردم تا یاد گرفتم با جنس موافق چطور حرف بزنم.
:(

---

سلام
نوشته های شما منو یاده خواهر بزرگ ترم میندازه
قبل از ازدواج تقریبا مثل شما بود
ما از خانواده مذهبی نبودیم که بخواد محدود باشه
ولی خواهرم مثل شما بود و برعکس شما همیشه از کارهای خودش راضی بود
با آقایی ازدواج کرد که مثل خودش بود ( این اقا رو از بین شش نفر انتخاب کرد )
نه به خاطر دارایی و خانواده شون فقط به خاطر اینکه مثل خودش بود
چون فامیل بودن (البته نزدیک نبودن ) کم و پیش ازشون شناخت داشتیم
خداروشکر از زندگیشم خیلی راضی هستش و منم عاشق خواهر زادم
خانم ها بهتر میتونن شما رو راهنمایی کنن
ولی من فکر میکنم مسیر درستی رو رفتین
موفق باشید