با کاری که شوهرم کرد دیگه فقط جسمم زنده است

سلام دوستان طاعاتتون قبول من 3ساله که ازدواج کردم از بدو ازدواجمون مشکلات فراوانی داشتیم همش قهر و آشتی تا این اواخرکه من باردار شدم وحس کردم که شوهرم روز به روز ازم فاصله گرفت حس میکردم ازم فرار میکنه خیلی بهش مشکوک شدم تا اینکه متوجه شدم با رفیقای افتاده که تو کار روابط ج ن س ی و خونه خالی و این جور حرفان و اونم قاطی شون شده خلاصه چیزایی از شوهرم فهمیدم که مث یه شوک وحشتناک بودانگار که دنیا رو سرم خراب کردن مث دیوونه ها شدم اولش ک میخاستم جدا شم اما با معذرت خواهی و قسم و آیه ک من هیچ رابطه جنسی نداشتم فقط باهاشون بودم و... حرفاشو باور کردم اما.دیگ تحمل اونجا موندن رو نداشتم چون اوضاع روحیم واقعن اشفته بود اخه نمیدنید من با اون وضع بارداریم و سنگینیم با عشق اشپزی میکردم,خونه رو مرتب میکردم وقتی از سرکار میومد با آغوش باز ازش استقبال میکزدم انوقت اون همه فکرو ذکرش جای دیگ بود دیگه ازش متنفر شدم با موافقت خودش چن روز رفتم پیش مادرم اما چ اضاعی داشتم?از صبح تا شبم فقظ گریه بود حتی غذا هم نمیخوردم اگ خودکشی حرام نبود و باردار نبودم قطعا این کار رو میکردم مادرم هم ک با دیدن اب شدنم اونم عذاب میکشید و آب میشد خلاصه یه شب بعد از یه مشاجره تلفنی با شوهرم که مادرم هم این مکالمه رو شنیده بود اخر شب اومدم اومدم پیش شوهرم از خونه مادرم تا اونجا راهی نیست خیلی نزدیکه و باهم یه مشاجره ای کردیم و پس معذرت خواهی کردن شوهرم و... اشتی کردیم و همونجا خابیدم اما متاسفانه بعدش مادرم اومد اونجا حسابی با همه دعوا کرداخه من باخانواده شوهرم زندگی میکنم و هر چی از دهنش در اومد به شوهرم و خانوادش گفت من اون شب وقتی مادرم اومد دعوا کرد انقدز حالم بد شد ک مث بید میلرزیدم فقط ازون موقع به بعد دیگه همسرم اجازه نداد نه خونه مادرم برم نه باهاش تماس داشته باشم و حتی جواب تماساشو بدم منم گوش دادم و قبول کردم با اینکه الان یه ماه و خورده ای ازون قضیه میگذزه یه شب مادرم بهم ز زد شوهرم دید گفت حق نداری ج بدی
خلاصه از یه طرفی مادرم رو از دست دادم و از یه طرفی شوهرم رو فقط تظاهری باهاش خوبم و.میخندم اما تو دلم خونه دیگ بهش اعتماد ندارم وقنی میره بیرون دیگ مطمعن نیستم میره دنبال اون کارا یا نه ?دیگ مث قبلا دوسش ندارم فقط منتظر بدنیا اومدن بچه ام هستم فقط ب وجودش دلمو خوش کردم دیگه هیچوقت اعتماد و علاقه ای ک ب شوهرم داشتم برنمیگرده
از طرفی دلم برا مادرم خیلی تنگ شده تو رو خدا کمکم کنید بگید من بایدچکار کنم

سلام،

چرا مشاوره حضوری نمیرید؟

خیلی لازمه ، یه طوری بهش بفهمونید توی چه شرایطی هستید تا خودش بیشتر راغب شه برید یعنی نگرانتون بشه

اشتباه کردید قبول کردید با مادرتون قطع ارتباط کنید ،

مادرتون کارش خیلی اشتباه بوده ولی اینطوری انگار ایشون مقصر بودن نه همسرتون،هرچند مادرتون خیلی کارو خرابتر کردن

باید اونموقع با بزرگ کردن خطای همسرتون و نگران نشون دادن خودتون از اینکه مادرتون باخبر شدن

به شوهرتون میفهموندید که با شنیدن این فاجعه مادرت دیگه کنترلشو از دست داده و از خانواده همسرت عذرخواهی میکردی و تمام

الانم مشاوره حضوری برید و همونجا برای چندین جلسه اینده وقت رزرو کنید تا همسرتون خودش تنهایی مشاوره شه تا دیگه توی همچین دامی نیفته ، فردا که شما مشغول بچه داری شدی

هم آداب پدر بودن رو یاد بگیرن و هم همسرداری ، مشاور باید بهشون بفهمونه که این رفتارش یه نوع اختلال شخصیتیه و باید درمان بشه.

ممنون ک وقت گذاشتین و ناپیکم رو خوندین باشه حتما اینکارو میکنم

به هیچ وجه قبول نکن که با مادرت ارتباط نداشته باشی به هیچ قیمتی
اون اشتباه کرده حالا شما باید تاوان بدی؟
به اون مشکل همسرتم فعلا تا اومدن بچت سعی کن زیاد فکر نکنی الان تو شرایطی نیستی اینهمه استرس بکشی
سخته اما بخاطر بچت سعی کن بهش فکر نکنی
همین امروز به دیدن مادرتون برین و اگر همسرتون چیزی گفت بگین اگرچه کارش درست نبوده اما هرمادری بود همین کارو میکرد و من نمیتونم قید مادرمو بزنم و بهش یاداوری کنید رفتار اشتباه خودش باعث این رفتار مادرتون شده

بنظر منم مادرتو به اين راحتي بي خيال نشو اخه چرا
ولي نه به قيمتي ك زندگيتو از دست بديو همش بحث و دعوا داشته باشي

منطقي بشين باهاش حرف بزن

بگو خودتو بذار جاي اون اگه برا دختر ما اين اتفاق ميوفتاااد چيكار ميكردي

فقط خدا كمه همسرت منظقي باشه

تو شباي قدر برات دعا ميكنم هم تو و هم اون بچه بي گناه

ممنون دوستان از راهنماییاتون.ممنون سحرجان که برام دعا کنین. دوستان هر کاری کردم نتوستم بش بگم اخه واقعیتش اینه که من نمیتونم بحث کنم شایدم بلد نیستم من اصلا نمیتونم باش تو این زمینه حرف بزنم اون خیلی از دست مادرم عصبانیه اگ حرفی بزنم صد در صد عصبانی میشه و دوباره بینمون جر و بحث راه میوفته منم ادمیم ک زود کم میارم میشیگریه میکنم تپش قلب میگیرم و شروع میکنم ب لرزیدن درکل من همیشه آدم بی زبونی بودم هیچ وقت نتوستم حق ام رو از کسی بگیرم هرکی هر چی بم بگه بلد نیستم جوابشو بدم اما شوهرم دقیقا نقطه مقابل منه واس همین جلوش کم میارم فهمیده که این روزا از چیزی ناراحتم از چهره پر اشکم موقع نمازخوندن اما تا بم میگه چته سریع اشکامو پا ک میکنم و میخندم و باش شوخی میکنم نمیخام خودم بش بگم چون میدونم میزنم خرابش میکنم و دعوا میشه میخام مشاور حالیش کنه اما متاسفانه این ماه بخاطر مخارج زیاد بابت وسایل بچه پولی واسمون نمونده ک برم مشاور باید تا ماه بعد صبرکنم

سلام خانومی،
به سایت همدردی خیلی خوش آمدی،طاعات و عباداتون هم قبول حق باشه...

شما باید در درجه اول رفتار جراتمندانه رو یاد بگیری، یاد بگیری تا به خواسته های خودت ارزش بزاری! یاد بگیرید که خودتونو دوست داشته باشید،یعنی چی اگه گناه نداشت و بچه نداشتم خودمو میکشتم؟! این نشونه ضعف شماست،شما باید خودتو نو قوی کنید تا در مقابل مشکلات ذهنیتتون سریع به طرف خودکشی کشیده نشه!!!
کار مادر شما بسیار اشتباه بود،البته کار شما اول اشتباه بود که بعد از حر و بحث رفتید خونه مامانتون و با همسرتون تلفنی جلوی مامانتون دعوا کردید!!! ایشونم نتونستند حلوی خشم خودشونو بگیرند( البته مادرند و هیچ مادری دوست نداره دخترش در عذاب باشه) و امدند و... لطفاً رفتار جراتمندانه رو خوب یاد بگیرید،سعی کنید خودتونو محکم کنید و واسه خودتون ارزش قائل باشید و بعد با همسرتون صحبت کنید و با مادتون تماس بگیرید،ایشون دلواپس شما هستند،اصلا درست نیست که مادرتونو انقدر تو نگرانی بذارید. .

http://www.hamdardi.net/thread-19883.html
http://www.hamdardi.net/thread-18343.html
موفق باشید

بله دوست عزیز حق باشماست من خودم رو مقصر اول این ماجرا میدونم چون که به مادرم پناه آوردم زنی ک کنترل نداره و خودش فوق العاده عصبیه منم بخاطر فشار روحی شدیدی ک روم بود و.از طرفی هم اینکه با خانوادش زندگی میکنیم فقط دنبال جایی بودم ک فرار کنم ولی متاسفانه مادرم با دستای خودش من از چاله انداخت تو چاه و اما در مورد شوهرم اینو بگم ک شما حتی ا گ حرفه ای ترین ادم تو بحث کردن باشین جلوش کم میارید اون کلا یه شخصیته فول اعتماد به نفس و حق به جانب سعی میکنه به هر ترفندی خودش رو توجیه کنه کلا توی این سه سال فقط ب یه نتیجه رسیدم که بحث کردن باهاش مث اب در هاون کوبیدنه اون خودش رو خیلی ادم منطقی میدونی و همش میگه هر علتی معلولی داره یعنی هر کاری ک اون کنه حتما علتی داشته اما هر کاری من کنم علتی نداشته و خودم سرخود اونکار و کردم و.مقصرم اون تو بحث کردن اصلا ملاحظه طرف مقابل رو نمیکنه ک شاید ازون حرف برنجه ولی برعکس من سعی میکنم جملاتی رو نگم ک باعث بشه حرمتا بشکنه مثلا یبار تو حرفاش گفت مرده شور چنین مادری رو ببرن ....
من هیچی نگفتم سکوت کردم ولی تا حالا ک یاد میافتم خیلی ناراحت میشم مادر آدم هرچی ک باشه هیچ کس دوست نداره چنین جمله ای رو راجع بش بشنوه و این در صورتیه که من جرعت ندارم حتی یه کلمه راجع ب مادرش بد بگم حتی یک کلمه باور کنید بارها و بارها شده ک از مادرش بایت بعضی حرف رنجیدم ولی هیچچی نگفتم خودشم میدونه ولی همش میگه مادرم منظور نداره خودش یه حرفی میزنه نمیدونه چی میگه تو دلش هیچی نیست و ازین جور حرفا...

شما متاسفانه عزت نفس پایینی دارید!!!
قدرت تصمیم گیری خیلی ضعیفی دارید!!!

عزت نفس از دو بخش مهم تشکيل مي شود :
1- باور خودتوانمندي به معناي داشتن اطمينان به توانائي فکر کردن . درک کردن . آموختن . انتخاب کردن و تصميم گيري براي خود .
2- احترام به خود يا داشتن حرمت نفس به معناي ارزش براي خود يعني آن که به خود حق بدهيم که زندگي کنيم و شاد باشيم .

داشتن باور خود توانمندي و احترام به خود به اين معنا نیست که هرگز اشتباه نکنيم!!! خود توانمندي و احترام به خود به اين معنا است که هر يک از ما ميتوانيم فکرکنيم . قضاوت داشته باشيم و اشتباهات خود را اصلاح کنيم . عزت نفس به اين معناست که بداينم و باور داشته باشيم که مي توانيم آنچه را لازم داريم بياموزيم و با چالشها و مشکلات زندگي برخورد انديشمندانه داشته باشيم .
آيا منظور از احترام به خود اين است که ما کامل و صد درصد بي عيب و نقص هستيم ؟ خير. منظور اين است که از خود مراقبت کنيم و به خود علاقه مند باشيم و خود را شايسته بدانيم و براي غلبه بر مسائل و مشکلات زندگي تلاش کنيم بيماري را بپذيريم و درمان مناسب انجام دهيم .


پس تمرین کنید تا عزت نفس خودتونوبالا ببرید،تا نزارید همسرتون هر چقدرم مه اعتماد بنفسشون بالا باشه به خودش این اجازه رو بده که به مادرتون بی احترامی کنه!!!
واسه خودتون و خواسته هاتون ارزش قائل باشید،به خودتون در درجه اول احترام بزارید و از همین الان شروع به تمرین کنید...

ماسا جان

اگه میخواهی زندگیت رو به بهبودی بره یا حداقل ازین وضعیت خدایی نکرده بدتر نشه همین حالا قبول کن باید تغیر کنی و واکنش های اولیه این تغیرو به جان بخری،

تجربه دوستانی که خیانتهای وحشتناک دیدن رو بخونی و ببینی میتونستن در وقتش اقدامات درستی بکنن که نکردن و زندگیشون به کجاها کشیده ، در اینصورت راحت قبول میکنی تغیر کنی

بعد هم شروع به تغیر واقعی و پیوسته کن

اگه زندگی داغون تر از این ، ظلم به خودت و فرزندت رو به تغیر ترجیح میدی ، پس دیگه این توجیهاتو که همسرت قدرتمنده و.. نیار و قبول کن که باید سختیهای زیادی بکشی.

از خدا میخوام همه ی آدما خودشونو دوست داشته باشن ، دیگران رو هم دوست داشته باشن.

سلام.ببخشید که حرفام تلخه.اگر راجبه خیانت و رابطه ی جنسی همسرتون مطمعنید,واقعا چه تضمینی هست که الان که تازه سه ساله ازاازدواجتون میگذره و به خاطر اتفاق زیبای زندگیتون,یعنی بارداریتون که باید ارزوی هر مرد سالمی باشه,وقتی به این راحتی و بدون در نظر گرفتن شرایط روحی و جسمی الانه شما بهتون خیانت میکنند,چه تضمینی هست که بعد بچه دار شدن به این رابطه ها ادامه نده.ایشون دست پیش گرفتن که پس نیفتن,به جای اینکه شما برای ایشون خط و نشون بکشی اون واسه تو کشیده,؟!این یعنی این اقا خودشو بابت کار هاش خطاکار نمیدونه و پشیمون نیست.رابطتو با مادرت شروع کن حتی اگه نذاشت بگو من به مادرم نیاز دارم,بگو تو از عوض خودت با مادرم قطع رابطه کن ولی نمیتونی منو از مادرم جدا کنی,اونم به خاطر موضوعی که مقصرش خودتی.بگو اگه قراره به خاطر اشتباه مادرم باهاش قطع رابطه کنیم پس به خاطر اشتباهات تو هم من باید ازت جدا شم.تهدیدش کن,نزار بهت جبر و ستم کنه.درسته مامانت یه کم تند رفته ولی به قول شوهرت هر معلولی,علتی داره و علت رفتار مادرت خطاهای شوهرت بوده.

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات تمامی عزیزان.دوست خوبم نظر خودم رو میگم به نظر من ببین اگه شوهرت از اون آدمهایی نیست که قهر کنه و تهدید به طلاق بکنه اگه جرات صحبت کردن باهاش رو نداری روی یک کاغذ بنویس و به یادش بیار که مادرت چرا خونه شما اومده و داد و بیداد کرده بگو که علتش چی بوده یا بگو که تقصیر خودت بوده و به مادرت زیادی توضیح دادی واون کنترلش رو از دست داده بهش با قاطعیت بگو که بخاطر خطایی که شوهرت کرده تمنمیتونی شوهرت رو ببخشیش البته اگه هم بخشیدیش بهش بگو هنوز ناراحتی ازش بگو تو اونو میبخشی در عوض شوهرت مادرت رو ببخشه.بلاخره تو توی این 3 سال شوهرت رو بهتر شناختی ببین اگه اوضاع خراب نشد تهدیدش کن 7خخطلاق میخواهی و نمیتونی کارهاش رو از یاد ببری البته گفتم همه اینها فقط حرف هست سعی کن بترسونیش ببین عکس العملش چی هست؟ولی سعی کن تو قلبت واقعا ببخشیش و آرامش داشته باشی بخاطر بچه ات.تو که مطمن نیستی واقعا خطاکرده به خدا توکل کن و همه چی رو به خدا واگذار کن ولی از این فرصت استفاده کن تا مشکل با مادرت رو حل کنی اگر هم مادرت رو قبول نکرد اصرار نکن ولی به نظر من حق نداره تو رو ازمادرت منع کنه تو خیلی با قاطعیت بگو که مادرت هست و میخواهی ببینیش.درمورد حرفایی که موقع عصبانی بودن پشت یر مادرت زده سعی کن فراموش کنی خب عصبانی بوده یه چیزی گفته مگه تو خودت انتظار نداری شوهرت حرفای مادرت رو که موقع عصبانبت زده فراموش کنه پس اول خودت اینکارو بکن.

سلام پارمیدای عزیز ممنون که برام وقت گذاشتی و نظر دادی من راجع ب خیانت جنسی همسرم مطمعن نیستم فقط در این حد مطمعنم ک دختری رو.سوار کرده و تلفنی هم نمیدونم چندبار باهم تماس داشتن اما راجع ب رابطه جنسی شوهرم اومد قرآن رو گذاشت بینمون ودستشو گذاشت رو قرآن و قسم خورد که من هیچ رابطه جنسی باکسی نداشتم بعدشم خیلی سعی کردک اعتمادم رو جلب کنه مثلا گوشیش رو.داد دستم بمونه ولی من روشنش نکردم تنهایی دیگ بیرون نرفت چن روز پیشش هم بهم گفت به تک تک ایه های قرآنی ک با هم خوندیم من ن با اون دختره ارتباط دارم ن از خبر دارم ولی دوست عزیز من بازم بهش اعتماد ندارم ب قول شما چ تضمینی هست بعدها نره دوست عزیزم حرفایی ک گفتی درسته بخدا این حرف تو گلوم کرده ک بگم ولی بدبختی من اینجاست ک نمیتونم نمیتونم بگم آخه الان رابطمون خیلی خوبه باهامم خیلی خوب شده میترسم بگم دوباره دعوا بشه بخدا دیگ دل ندارم

شما باید مهارتهای ارتباطی رو یاد بگیرید...
باید اعتماد بنفستونو بالا ببرید،باید عزت نفس خودتونو بالا بگیرید...
ببین خانومی ما اینجا فقط میتونیم بهت راهنمای کنیم راهککار بدیم و ازت بخوایم این مطالب رو بخونی و تمرین کنی تا در شما نهادینه بشه تا بتونی بدون هیچ ترسی خیلی راحت و قاطع با همسرت گفت و گو کنی... تمرین و عمل و تلاشش با خودته!

اینکه شما روی اینو نداری به همسرت راجع مامانتون صحبت کنید خیلی ضعف بزرگیه...شما میتونی اول مهارتهای ارتباطی رو یاد بگیری و در محیطی آروم با همسرت راجع مشکلاتت صحبت کنی...

این رو هم بخون میتونه کمکت
کنه
http://www.niksalehi.com/new/archives/137459.php

موفق باشی

سلام السا جان ممنون بابت نظرتون ن شوهر از اینایی نیست ک قهرکنه یا تهدید ب طلاق کنه اتفاقن برعکس این منم ک همیشه حرف جدایی میزنم اون قبول نمیکنه من تا قبل ازین ک مادرم حرکت زشتو کنه دور با من بود همش تهدیدش ب جدایی میکردم چمدونم هم جمع کرده بودم ک برم اونم خداییش ترسیده بود همش ازم عذرخواهی میکرد اون موقع اگ بش میگفتم برام بمیر میمرد همش میگفت زندگیمو میخام بچمو میخام اما از وقتی ک مادرم اون حرکت زشتو کرد دور افتاد دست اون البته اینم بگم ک دعوای مادرم بخاطر خیانتش نبود مادرم اصلا از موضوع خیانت چیزی نمیدونست دعوای مادرم بخاطر رفتار خانوادش با من بی توجهی های اخیرش ب من و بعضی مشکلات ک من از ازداوجم با این خانواده داشتم و اذیت شده بودم همه رو از اول تا آخر برشون آورد با این حال شوهرم بازم طرف من بود میگفت حساب تو از مادرت جداس ولی خب هر چی از دهنش در میومد ب مادرم میگفت منم نمیتونستم چیزی بگم چون کارش خیلی زشت بود ابرومو پیش همه خانوادش برد سوژه من شده بود نقل صحبتاشون همشون شروع کردن پشت سرم حرف زدن با این حال بازم شوهرم پشت من بود الانم خیلی باهام خوبه بردم مشهد هر چی خاستم واسم خرید میتزسم با پیش کشیدن مساله مادرم دعوا بشه بینمون دوباره دیگه دلشو ندارم تصمیم گرفتم از طریق مشاور بهش حالی کنم ک نیاز دارم با مادرم رابطه داشته باشم

ثسلام دوستان عزیزم از تاپیکای ارزشمندی ک واسم گذاشتین واقعن ممنون اونا رو ب دقت خوندم و تو این چند روز سعی کردم بکار ببندم خیلی پیشرفت نکردم ولی برای شروع راضی هستم چون تونستم یکی از رفتارهای منفی همسرم رو جراتمندانه بهش بگم بدون اینکه جر و بحث بشه یا دعوامون بشه ازین بابت خوشحالم ولی متاسفانه مساله مادرم رو هنوز نتونستم بگم میترسم از طرفی دلم خیلی براش تنگ شده دوستان ب نظرتون یواشکی بدون اینکه همسرم بفمه باش تماس بگیریم?لطفا راهنماییم کنید

عزیزم تو که میگی الان بهت توجه میکنه و باهات خوبه و نازتو میکشه,چن روز اخلاقتو عوض کن بیشتر تو خودت باش وقتی میاد خونه,یه کم بهش بی توجه باش,البته به درخواستاش توجه کن ولی کمی سرسنگین و ناراحت باش,طوری که ازت بپرسه چته,البته زود نرو سر اصل مطلب,یه کم بزار توجهش جلب بشه و به هر قیمتی شده تصمیم بگیره رضایتتو جلب کنه ,اونوقت که پرسید بگو دلم واسه مامانم تنگ شده,احساس میکنم زندگیم یکی رو کم داره و اون مامانمه,بگو اگه اینطور پیش بره افسرده و عصبی میشم,اگه گفت کارش اشتباه بود و من نمیتونم ببخشمش,بگو پس ینی مننم نباید اشتباه تو رو میبخشیدم؟؟؟؟و دیگه هیچی نگو و اگه قبول نکرد به رفتاری که گفتم ادامه بده تا جواب بده,سرسنگین و کمی جدی و ناراحت باش.