تجربه ی اردیبهشت: *این دهان بستی دهانی باز شد...* ( قراره تا کجا پیش برم؟ اینجا برای من انسان کم نیست؟)

سلام

مدتیه یه سوالی ذهنمو مشغول کرده
و میشه گفت تنها مساله ای که دارم اینه .
قبلا درگیرش بودم ولی مشغله ذهنی ام وقتی پررنگ تر شد که این جمله رو از استاد ابراهیمی دینانی فیلسوف بزرگ شنیدم:
"اگر به شان انسان کمتر از مرتبه معراج قایل بشیم به منزلت انسانی بی احترامی کرده ایم و..."

یعنی ما انسانیم و گاهی به همین زندگی معمولی و خورد و خوراک اکتفا میکنیم


منم دلم به این خوش بود که یاد و ذکر خدا همیشه در دلمه هدفمه و باهاش رابطه دارم
فکر میکردم این من رو از حیوانات متمایز میکنه و انسان هستم .

ولی تازگی ها شک کردم یعنی مطمانم اینقدر ها کافی نیست و اینطور که متوجه شدم معیار انسان بودنمون در حد همون معراجه و واقعا من کجا و اون مرتبه کجا .
شک کردم که ایا میشه به من گفت انسان یا نه هنوز از مرز حیوانیت خارج نشدم؟

وقتی به خودم و دیگران نگاه میکنم میبینم بدجور اسیر جسمانی شدیم
وقتی یک انسان این قدرت رو داره که به طبیعت فایق بشه چرا این همه عاجز موندم
چرا وقتی گشنم میشه حتی نمیتونم تکون بخورم اعصابم هم بهم میریزه یعنی در حالت عادی طبیعت بر من چیره شده و این راه نفسمو میگیره
چرا گاهی به حالت های روانیم نمیتونم چیره بشم؟

وقتی فاصله ام رو تا انسان شدن میبینم برانگیخته میشم و میخوام سیر و سفرم رو شروع کنم ولی کار چندانی نمیکنم
سوالم از جهان اینه که چه باید بکنم؟
چرا من به عنوان یه موجود روحانی به اسمان راه ندارم؟
منی که همه وجودم جسم نیست دوبعد دارم جسم و روح اما چرا فقط جسمانی ام؟


این همه محدودیت های جسمانی ازارم میده
این همه چسبیدن به زمین ،اسیر مکان و زمان شدن در شان من انسان نیست .
به این فکر میکنم که اگه روحانیتم رو پرورش بدم چقدر ماجرا متفاوت میشه اما نمیدونم راه تعادل کجاست و از کجا باید شروع کنم.

من اسیر خورد و خوراک و خوابم .
در حال حاضر میخوام انقدر درباره این موضوع بنویسم که به نتیجه برسم...

من در مورد اصلی ترین موضوع حیاتم نیاز به کمک دارم اما نمیدونم از کی باید سوالامو بپرسم!

میخوام بدونم ادم معمولی مثل من این سوال براش بوجود اومده؟ ایا تجربه ای داشته ؟ تونسته ازین مرحله رد بشه؟

کاملا مصداق سوال ذهنیم این شعر مولاناست :

این دهان بستی دهانی باز شد*** تا خورنده ی لقمه های راز شد

لب فروبند از طعام و از شراب ***سوی خوان آسمانی کن شتاب

گر تو این انبان ز نان خالی کنی*** پر ز گوهرهای اجلالی کنی

طفل جان از شیر شیطان باز کن*** بعد از آنش با ملک انباز کن

چند خوردی چرب و شیرین از طعام ***امتحان کن چند روزی در صیام

چند شب ها خواب را گشتی اسیر*** یک شبی بیدار شو دولت بگیر


مثنوی معنوی - مولوی

نقل قول:

---

میخوام بدونم ادم معمولی مثل من این سوال براش بوجود اومده؟ ایا تجربه ای داشته ؟ تونسته ازین مرحله رد بشه؟

---

فکر نمی کنم همچین کسی بیاد تو تالار همدردی به عنوان کاربرا یه پای ثابت باشه! مگه از کارشناسای تالار باشه
یا اینکه همون خدا که باهاش حرف میزنی بیارتش تو نت سرچ کنه بیاد اینجا :)

فرشته یه کمی بعضی وقتا واسه خودت همه چی رو پیچیده می کنی و نمی دونمم چرا
واسه چی خوب تو که انقدر خوبی شادی مهربونی پرانرزی ای زیبایی و ... بیخودی دور خودت می پیچی با این سوالات که بی جوابن؟

خوب اره جسم محدودیت داره
اینم یه بخشیشه
فرشته من هی می خوام تغییر کنم اما نم یدونمم چه تغییری
تو خودتو زیبا می بینی و تغییر هم نمی خوا اما می خوای خودتو به یه چیزی بزرگتر و پرشکوه تر برسونی و می گی اون خداست
هر کی یه جوریه

در مورد حیوونا تا جایی که من دیدم خیلی از حیوونا شرافت بیشتری دارن به نسبت ادما
در واقع اگه دقت کنی انسان اصلا اشرف مخلوقات نیست
بیشتر گند زده به کره زمین
خوبه حالا کره زمین هم انقدر کوچیکه و بیشتر از اون هنوز از دستش برنمیاد خرابکاری کنه
اگه به حیوونا دقت کنی خیلی هاشونم خوبن
حیوونا تا جایی که دیدم بچه هاشونو ول نمی کنن مگه اینکه بتونه از خودش مراقبت کنه مثلا بعضی اردکا از جوجگی می تونن از خودشون مراقبت کنن
یا حتی فاخته بود فکر کنم که مامانه می رفت تخمشو می ذاشت تو لونه ی یکی دیگه. اونم اگه درست یادم بیاد می رفت بررسی می کرد چند روزی اون مامانی رو که قراربود بچه اشو بزرگ کنه بعدش می رفت تخم می ذاشت تو لونه اش
حیوونا کاراشون خیلی هم حساب کتاب داره
عاشق هم می شن
بی رحمی هاشونم از بی رحمی های ما کمتره و یه منطقی اغلب اوقات در پشت کاراشون هست. حتی اگه نباشه غریزه است
اما ادما چی؟؟؟

تو زیبایی
دوست داری زیباتر شی
می نوشتی که با خدا حرف میزنی
دیگه چه کارایی کنی خوشحالت می کنه؟ اونکارارو هم بکن
مثلا ممکنه این باشه که هر روز به ادما مهربون لبخند بزنی. ارزشش زیاده. مخصوصا کسایی که عبوری می بینی. رد میشن تو هم مهربونی
دیدم می گم ها. یه دفعه ای خوشحال میشن
کارای اینطوری هم به حرف زدن با خدا اضافه کن
گل هم که پرورش می دادی اینم خیلی قشنگه

جسم هم همون خدا بهمون داده
جسمم همه اش بد نیست که
با همون جسمه که می تونیم حس کنیم مثلا نرمی ابریشمو
یا با همون جسمه که می تونیم طلوع و غروب رو ببینیم
یا می تونیم گل ها رو بو کنیم
یا حتی رابطه جنسی هم یه لذت جسمانیه که وقتی همراه با عشق شه می شه روحانی

جسم از روحمون مراقبت می کنه محافظ ماست
اگه خدا رو دوست داری پس محدودیت هاشو هم بپذیر
اون بهت این محدودیت ها رو داده

من این سوالو که چرا باید هر روز غذا بخورم محدودیت جسمانی داشته باشم رو از خودم پرسیدم. به نسبت هم زیاد. اما متفاوت با تو.
من وقتی افسرده میشدم وقتی پوچی وجودمو می گرفت به یاد این می افتادم که همه چیز روزمره است کارای تکراری از سر اجبار. مثل غذا خوردن.
اما تو از زیبایی و مهر هست که به این سوال رسیدی.
واقعیتش هم اینه که جوابی نداره
البته به نظر من

:72:

سلام
یک سئوال پرسیدید که برای جواب مفصل اش بیست جلد کتاب باید جلوی آدم باشه ، ولی یه نقل قول کوتاه از قول آیت الله بهجت برای پاسخ کوتاهتون میذارم:

ترک معصیت در اعتقادات و اعمال و نماز اول وقت کافی و وافی است برای وصول به مقامات عالیه اگر چه هزار سال باشد.

سعی میکنم در حد مقدوراتم بیام یه چیزایی بگم

بحثی در عرفان نظری هست با عنوان عین ثابته، این بحث، بحث خیلی دامنه داری هست ولی با یک بیان کلی میشه گفت که تمام موجودات دارای حد ثابتی در خلقت هستند و انسان ها هم همین طور با این تفاوت که حد مرتبه تعالی و دنائت در انسان ها بالقوه معلوم هست و هر کسی هم دارای عین ثابته مخصوص به خودش هست و باید با تلاش با طرف معراج خودش حرکت کنه.
با این توضیح حد معراج انسان ها با هم تفاوت های اساسی داره و نمیشه اوج معراج معصومین رو با غیر معصومین مقایسه کرد .
فقط نکته ای که باید بگم این هست که هر کسی در معراج خودش هیچ احساس کمبودی نمیکنه و خودش رو با کسی که عین ثابته اون خیلی بالاتر از اون هست مقایسه نمیکنه،مثل لباسی که به تن من واقعا شکیل و زیباست و این باعث میشه من از لباسم کاملا راضی باشم و دنبال پوشیدن لباس کس دیگه ای که لباس او هم به قامت زیباست نباشم.

ادامه دارد....
موفق باشید.

سلام

این سوال های شما در واقع از جمله سوالات پایه در زندگی انسان هست و من خیلی خوشحالم افرادی در این سایت به چنین موضوعاتی به صورت جدی فکر میکنند و از بند و زندان پیشفرض های ذهنی خودشان خارج میشن. این خودش یکی از اهداف اشعار مولانا هست ( بند بگسل باش آزاد .... ).

حالا که شما یکمی از از این بندها خودتون را رها کردید و یکمی آزادانه تر فکر میکنید این سوال ها تازه شروع میشه . انواع سوال ها ... .

شاید یک زندگی محافظه کارانه و بدونه دردسر این باشه که هیچ وقت از این بند ها و پیش فرض ها خارج نشیم تا وارد دنیای این سوالات هم نشیم ، این هم میتونه خودش یک سبک زندگی عامه پسند باشه.


در طول زمان افراد بسیاری در مورد شناخت انسان یا همان معرفت نفس اظهار نظر کرده اند. فیلسوف های باستان ، پیامبران ، عرفا ، شاعران ، بزرگان دینی ،سیاست مداران ، حاکمان ، درویش ها و مردم کوچه و خیابان و .... و در نهایت دانشمندان و روانشناسان .
بعضی یک هدف غایی یا همان به زبان امروزی مسیر رشد ، برای انسان طراحی یا پیشنهاد میکنند که انسان باید ( که البته خود کلمه باید یک علامت سوال به همراه داره) در ان مسیر به طرف ان هدف حرکت کند.


اما در مورد معراج :
منطقی هست که قبل از هر گونه اظهار نظر در مورد هدف غایی انسان ، ابتدا در موردش شناخت و اطلاعات داشته باشیم و توانایی ها و محدودیت ها را بدانیم و بر اساس همین شناخت و اطلاعات هدف گذاری بر اساس واقعیت داشته باشیم.
این شناخت ظاهرا باید حداقل شامل :
شناخت مکانیزم فکر کردن یا به تعبیری همان نفس انسان یعنی پاسخ به این سوال که منشا افکار در انسان چی هست؟ ظاهرا مکانیزم فکر کردن خیلی پیچیده هست این پیچیدگی به اندازه میلیون ها سال تکامل انسان هست.
شناخت مکانیزم رفتاری چرا یک انسان یک کاری حالا خوب یا بد را انجام میده یعنی افکار چطور به فعلییت میرسند ؟چطوری این فرایند عمل میکنه که مثلا یک نفر نماز میخونه یا یک نفر دروغ میگه یا چطوری پرخاشگری میکنه و....
شناخت هدف زندگی انسان یا در واقع همون رشد انسان چیه؟ شاید جزو همان مکانیزم فکر کردن باشه. آیا واقعا اصلا هدف خاصی وجود داره یا فقط یک سیستم بیومکانیکی خیلی پیچیده هست؟؟
و....

اما الان ، یک فردی مثل شما که دنبال پاسخ به امثال این پرسش ها هست ، ظاهرا چاره ای جز افزایش اطلاعات و دانش در مورد خودش نداره زیرا به نظر من این ها سوالاتی هست که خود فرد بهتر جواب را بفهمه و درک کنه ، که حتما باید فقط به علوم قدیمی ( قبل از 100 سال اخیر) اکتفا نکنه و از یافته های جدید هم استفاده کنه. برای دسترسی به اطلاعات صحیح باید از منابع صحیح و معتبر قابل دفاع هم استفاده کنه .

سلام عزیزم.
نظر شخصی من اینه:
انسان ها منحصر به فرد هستند! اگه قرار بود فقط یک راه برای عروج باشه، خداوند دست به خلقت بیهوده نمیزد. یک نفر که به معرفت الهی نائل میشد کافی بود.
این همه انسان، با قابلیت ها و استعداد های متفاوت، حتی با ظاهر های غیر همسان ، سرنوشت های متفاوت، نشون میده هر کس در متجلی نمودن عشق به خالق یگانه هست و این نشون میده عشق کشف شدنی نیست. بلکه خلق شدنیه. با عقل جور در نمیاد توی این سن محدود و نا مطمئن که من از ثانیه ی بعد خودم خبر ندارم، عشق بخواد جایی پنهان باشه که من بگردم و پیداش کنم. بلکه تجمع لحظاتی که من عشق آفریدم، معیاری برای میزان تعالی من خواهد بود.
نیازی نیست پیچیده اش کنی. صبح ، ظهر ، شب وسواس عبادت داشته باشی، لبخند رضایتی که بر لبان مادرت جاری میکنی، کمک به دوستی سردرگم، شکر جانانه ای بر سر سفره، در آغوش کشیدن طفلی گریان، نگاه شاکرانه به یک گل زیبا، همه ی اینها اگر به نیت خشنودی و اطاعت خداوند باشه کافیه....
اون چیزی که تو این جهان سخته صداقت و وفاداری به خداست. این که شهامت داشته باشی طبق میل اون رفتار کنی، نه میل خودت.
خداوند با خواب و خوراک ما مشکلی نداره، مسئله کوته فکری و کوته نگری ماست که از این جهان با این نظم و عظمت فقط خواب و خوراکمون رو میبینیم. وگرنه آفریده که استفاده ببریم.
ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند
تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری.

این به غفلت نخوردن و به غفلت سپری نکردنه که اهمیت داره.
پول ، قدرت ، شهرت ، شهوت ... به دست من بیاد میشم سرکش، به دست یکی دیگه میرسه میشه کورش کبیر!
مشکل اسیر جسم بودن نیست. اسیر جهل بودنه.

آنگاه که جسم جان شد
عیسی به آسمان شد

این جسم ما نیست که ما رو روی زمین نگه داشته، این ناتوانی روح ماست، جهل روح ماست که بلد نیست جسممون رو پرواز بده.


قضیه اینه که هرچه بیشتر سعی در اطاعت داشته باشی، حجاب های معرفت الهی رو از پیش رو بر میداری، زیبایی های بیشتری میبینی، پس عاشق تر میشی، بیشتر اطاعت میکنی و این چرخه ادامه داره، تا بی کران.
شاید به همین دلیله که خدا میگه:"ما جن و انس را جز برای عبادت کردن نیافریدیم"
هرگاه خشنودی خودت رو خشنودی خداوند قرار دادی، هرگاه هر لحظه ای رو بهانه ای برای عشق آفرینی قرار دادی، خیالت راحت باشه زندگانی کردی، نه زنده مانی.

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

البته من کوچکتر از اونی هستم که در این مورد نظر بدم. من پیش پای خودم رو هم نمیبینم. فقط خواستم همفکری کرده باشیم، شاید چیزی از هم یاد بگیریم.:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

فکر نمی کنم همچین کسی بیاد تو تالار همدردی به عنوان کاربرا یه پای ثابت باشه! مگه از کارشناسای تالار باشه
یا اینکه همون خدا که باهاش حرف میزنی بیارتش تو نت سرچ کنه بیاد اینجا :) چرا یعنی کسی همچین دغدغه ای نداره؟ خیلی مساله ام غیر عادیه؟

فرشته یه کمی بعضی وقتا واسه خودت همه چی رو پیچیده می کنی و نمی دونمم چرا؟ این اصلا پیچیدگی برام نداره مبهمه ولی خیلی اهمیت داره
واسه چی خوب تو که انقدر خوبی شادی مهربونی پرانرزی ای زیبایی و ... بیخودی دور خودت می پیچی با این سوالات که بی جوابن؟ فکر میکنم جواب اصلی افرینش همین سواله .. یعنی جواب داره ولی من حدو حدودشو نمیدونم ...منابع درستشو نمیشناسم

خوب اره جسم محدودیت داره
اینم یه بخشیشه
فرشته من هی می خوام تغییر کنم اما نم یدونمم چه تغییری
تو خودتو زیبا می بینی و تغییر هم نمی خوا اما می خوای خودتو به یه چیزی بزرگتر و پرشکوه تر برسونی و می گی اون خداست
هر کی یه جوریه

در مورد حیوونا تا جایی که من دیدم خیلی از حیوونا شرافت بیشتری دارن به نسبت ادما من دنبال بررسی ادمای خاطی نیستم دارم از اصالت انسان میپرسم اصلمون چی باید باشه یعنی یه معیار برای ادمی در حد خودم میخوام.
در واقع اگه دقت کنی انسان اصلا اشرف مخلوقات نیست نیست ولی حقیقتش هست باید باشه هدف اینه
بیشتر گند زده به کره زمین
خوبه حالا کره زمین هم انقدر کوچیکه و بیشتر از اون هنوز از دستش برنمیاد خرابکاری کنه این یه بحث دیگه است
اگه به حیوونا دقت کنی خیلی هاشونم خوبن حرف من خوبی و بدی حیوون نیست اون غریزه است .هرکسی هرموجودی یه طبقه ای در عالم داره که باید به اون برسه میتونه نزول کنه به پایین ترینن مرحله
یعنی مراحل همون جامدات و نباتات و حیوانات و انسان هست خیلی از ما در حد جمادات و نباتات ممکنه باشیم و شاید پایین تر میخوام جایگاه خودمو بدونم و بدونم به کجا باید برسم؟
حیوونا تا جایی که دیدم بچه هاشونو ول نمی کنن مگه اینکه بتونه از خودش مراقبت کنه مثلا بعضی اردکا از جوجگی می تونن از خودشون مراقبت کنن
یا حتی فاخته بود فکر کنم که مامانه می رفت تخمشو می ذاشت تو لونه ی یکی دیگه. اونم اگه درست یادم بیاد می رفت بررسی می کرد چند روزی اون مامانی رو که قراربود بچه اشو بزرگ کنه بعدش می رفت تخم می ذاشت تو لونه اش
حیوونا کاراشون خیلی هم حساب کتاب داره
عاشق هم می شن
بی رحمی هاشونم از بی رحمی های ما کمتره و یه منطقی اغلب اوقات در پشت کاراشون هست. حتی اگه نباشه غریزه است فکر میکنم منظورم رو درست نرسوندم
اما ادما چی؟؟؟ ادما اختیار دارن و حدش خیلی بالاست ما خیلی قدرت میتونیم داشته باشیم

تو زیبایی
دوست داری زیباتر شی
می نوشتی که با خدا حرف میزنی
دیگه چه کارایی کنی خوشحالت می کنه؟ اونکارارو هم بکن
مثلا ممکنه این باشه که هر روز به ادما مهربون لبخند بزنی. ارزشش زیاده. مخصوصا کسایی که عبوری می بینی. رد میشن تو هم مهربونی
دیدم می گم ها. یه دفعه ای خوشحال میشن
کارای اینطوری هم به حرف زدن با خدا اضافه کن
گل هم که پرورش می دادی اینم خیلی قشنگه مشکلی ندارم خوبم به همه کارارم میرسم این سوال یه چیز دیگه است یجوری موقعیت شناسی در عالم .فکر نمیکنم وضع موجود ادم ها توجیح یا حتی معیاری برا مقام انسانیت باشه شاید چیزی که باید باشیم خیلی متفاوته و خبر نداریم چیزایی هست که تو خوابم ندیدیم ..مقاممون خیلی بزرگه مینوش جان من اونو میخوام

جسم هم همون خدا بهمون داده
جسمم همه اش بد نیست که
با همون جسمه که می تونیم حس کنیم مثلا نرمی ابریشمو
یا با همون جسمه که می تونیم طلوع و غروب رو ببینیم
یا می تونیم گل ها رو بو کنیم
یا حتی رابطه جنسی هم یه لذت جسمانیه که وقتی همراه با عشق شه می شه روحانی

اونا باید باشن ولی میگم چقدر باید جسمم رو محدود کنم که زبان روحم باز بشه بالا بره حداقلش اسیر نباشه و ازادی داشته باشه


جسم از روحمون مراقبت می کنه محافظ ماست
اگه خدا رو دوست داری پس محدودیت هاشو هم بپذیر بحث من اینه که این محدودیت ها رو خودم ایجاد کردم بالقوه خدا در من قدرت نفوذ قرار داده از هر صفتی که داره به ما هم یه شمه ای رسونده حتی صفت "کن فیکون "ش هم ما داریم میتونیم به هرچیزی بگیم باش و اون بشه میدونی کجا میتونیم اینکارو بکنیم ؟ تو خیال .
اون بهت این محدودیت ها رو داده

من این سوالو که چرا باید هر روز غذا بخورم محدودیت جسمانی داشته باشم رو از خودم پرسیدم. به نسبت هم زیاد. اما متفاوت با تو.
من وقتی افسرده میشدم وقتی پوچی وجودمو می گرفت به یاد این می افتادم که همه چیز روزمره است کارای تکراری از سر اجبار. مثل غذا خوردن.
اما تو از زیبایی و مهر هست که به این سوال رسیدی. اتفاقا من از خوردن و خوابیدن خیلی لذت میبرم و فکر میکنم باید یه حدی براش قایل باشم و اینقدر تو نخش نرم تا وقتی که تو قید و بند این لذت ها باشم لذت اصلی رو از دست میدم.مشکل من اینه
واقعیتش هم اینه که جوابی نداره فکر میکنم جواب داره اونم کامل
البته به نظر من

:72:

---

مرسی برام نوشتی من سردر گمم و ازین حدم راضی نیستم نمیتونم بهش عادت کنم وگرنه خیلی هم راحتم اما نمیخوام ساکن بمونم میخوام تو عالم حقیقت هم یه حرکتی داشته باشم یعنی تمام پیشرفت هامون تو دنیا افقیه عمودیشو هم میخوام.یعنی لازمه نه اینکه از رو فان و هیجان بخوام پی اش باشم هدف همینه .


البته خیلی حرف دارم ولی وقت نوشتن ندارم .

نه غیرعادی نیست
اما سایت همدردی سایت مشاوره خانواده و ازدواجه. حتی سایت مشکلات فردی هم که مشکلات منه نیست چه برسه به سوال تو. واسه همین فکر نمی کنم اینجا حواب بگیری. جای دیگه ای باید بگردی
سوالت به مباحث عرفان مربوط میشه.از کسایی که در این زمینه تخصص دارن باید بپرسی. کسایی که عملا در عرفان پیش رفته باشن
جواب این سوالو به نظرم باید ادم کل زندگیشو بذاره واسش تا بهش نزدیک شه. نمی تونه جواب واضح داشته باشه. نزدیک هم که بشی می شه مولانا و حافظ که اخرش خیلی وقتا می گن خاموش هستن و بیشتر نمی گن
اگه علاقه داری می تونی در زمینه تفاسیر اشعار مولانا کار کنی و مطالعه کنیدر مسیر جواب سوالت هست
بله اختیار داده و قدرت داریم که به جسممون هم تا حد زیادی تسلط پیدا کنیم اما این قدرت رو ادمای کمی به دست میارن. چون ادمای کمی هستن که در این راه میان عمرشونو صرف می کنن
سکوت فکری مثل مدیتیشن هم کمک می کنه به اون پیشرفت روحی که مد نظرته

نمیدونم چرا اکثرا ادم ها انرژی زیاد و ذوق و شادی بیش از حالت معمولی رو برنمی تابند
یجورایی ناخوداگاه عادت دارن این ها رو همین که در فردی دیدن سرکوب بکنن

مردم سرکوب گر اعتماد به نفس و شادی ان ...

نمی دونم چرا سطح عمومی انرژی ادم ها خیلی پایینه و این تو ذوق می زنه نمیشه با خیلی ها به قولی حال کرد
خنده و شادی با دیدن بعضی ها رو لبهات می ماسه
اونی که میخوایی نیستن

اگه غمگین و افسرده باشی خیلی همتا برات پیدا میشه ولی وقتی شاد و شلوغی یجوری از استانه تحملشون رد میشه
دست خودشون نیست خب باهات نمی تونن به توازن برسن و این میشه .

این موقع است که برای رفع هیجانات و شادی های اصیلت که خیلی سرکشن رو به عالم و کس دیگه ای میاری
اخه این ها نه تنها راضی ات نمیکنن تو ذوقت هم میزنن

مجبوری یه ارتباط دیگه ای رو تجربه کنی نا خوداگاه این میل و اشفتگی تو رو هل میده به لایه ی دیگه ای از جهان یجورایی پرده ها رو میشکافی
بعد می فهمی که چقدر خوب بوده از ادما ضد حال خوردی و راضیت نکردن
اگه راضی میشدی همون جا پست و پایین می موندی

همه چی ات مرتفع میشه اوج میگیری
این موقع دلت بخاطر ادم ها به درد نمیاد به خاطر دوری یک انسان هم دلت به درد نمیاد فقط دوسشون داری فقط مهربونی ولی نیازت بالاتر ازین هاست ..
می فهمی رابطه با ادم ها هم یه ازمون و مرحله بوده که باید ازش رد میشدی نه اینکه می موندی ...

هرچی بیشتر جلو میری بیقراری بیشتر میشه باز مجبوری حرکت کنی سکونی در کار نیست
حجم انرژی ات هر بار تصاعدی بالاتر میره
وقتی یه ویوی جدید میبینی میگی اها پیداش کردم ولی نه بعدا میبینی باز یه پله بالاتر داره خودنمایی میکنه تو لایه های زندگی ت
گاهی تحمل حس های مسیر جدید برات سخته نمی دونی باید چیکار کنی یه گیجی خوش طعمه هی مزه مزه میکنی عشق می کنی ولی سخته

اینجاست که بجز اشک و ناله کاری ازت ساخته نیست ...

زندگی و حالات روح خیلی سیاله جاریه اگه مسیرش رو پیدا کنه لذت هایی که میبره از تصورمون خارجه ..

درود بر شما ژرف اندیشان
مطالب وسیع هست.وقت اندک و موضوع مهم. شاید آشنایی با جواد در پیوند ذیل به آنچه می طلبید نزدیک باشد.
جواد عزیزم میدونی چقدر دلم برات تنگ شده؟!

یه چیزی تو وجودم ریشه انداخته که نمی ذاره بیفتم خیلی رو دارم خیلی .
هر چیه کارش درسته.

نمیدونم چیه که نمی ذاره ناراحت بشم و ازینکه نمی تونم ناراحت بشم و از دردها ناله کنم ،رنج میبرم و بعد ازین رنج بردنم لذت می برم و شاد میشم ...
یعنی غمم تبدیل به شادی میشه و من واقعا مرز این دو مفهوم رو گم کردم .

شادی به معنای واقعی همه رنج هام رو در بر گرفته رنج هایی که اگه بگم نمیتونند تبدیل به بیان بشن..رنج هایی که فیل رو هم از پا در میارند...

بهرحال شکر چون او بهتر به احوالات ما اگاهه.

سلام

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته اردیبهشت

یه چیزی تو وجودم ریشه انداخته که نمی ذاره بیفتم خیلی رو دارم خیلی .
هر چیه کارش درسته.

نمیدونم چیه که نمی ذاره ناراحت بشم و ازینکه نمی تونم ناراحت بشم و از دردها ناله کنم ،رنج میبرم و بعد ازین رنج بردنم لذت می برم و شاد میشم ...
یعنی غمم تبدیل به شادی میشه و من واقعا مرز این دو مفهوم رو گم کردم .

شادی به معنای واقعی همه رنج هام رو در بر گرفته رنج هایی که اگه بگم نمیتونند تبدیل به بیان بشن..رنج هایی که فیل رو هم از پا در میارند...

بهرحال شکر چون او بهتر به احوالات ما اگاهه.

---

لسان الغیب میفرماید

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غــمت خاطــر شادی طلبــیم

حضرت مولانا هم میفرمایند

عاشقم بر لطف و قهرش من به جد
ای عجب من عاشق این هر دو ضد

با عرض معذرت از پست قبلی که قرار بود بیام و در حد مقدوراتم بگم خیلی میذره ، اولش میخواستم خودم بنویسم ولی گفتم حالا مگه تو چی هستی و چی میدونی اگر چیزی بگی از خودت که نیست بامطالعه بیانات بزرگان میخوای بیای و خدایی نکرده نفست رو بزرگنمایی کنی

هیچکس در پیش خود چیزی نشد
هیچ آهن خنجر تیزی نشد
هیچ حلوائی نشد استاد کار
تا که شاگرد شکر ریزی نشد

حالا هم میشد خیلی حرف ها زد ولی من هم با مطالعه و.... چیزهایی قرار بود بگم و حالا کمابیش ادرکات خودم رو هم به اون اضافه کنم، ولی خوب ماهیگیری بهتره که.

از طرفی دفعه قبل میخواستم سایتی رو بهتون معرفی کنم که متعلق به یکی از اساتید فلسفه و عرفان هستند و شاگرد آیت الله جوادی آملی و حسن زاده آملی بوده اند و بسیار انسان مهذب و به روزی هستند و اسمشون استاد اصغر طاهرزاده هست.
کمی توی معرفی سایت ایشون تردید داشتم چون بعضی از شاگردان ایشون به شکل خاصی در قالب بیان و دیدگاه ایشون متصلّب میشن به طوری که خود ایشون هم از اونها شاکی هستند و البته همیشه این طور کسانی هستند.
دقت داشته باشید وقتی کسی برای بیان موضوعاتی روی یک چیز متمرکز میشه میخواد که اون رو بهتر بشکافه و نه این که تنها حرف درست همون هست ولی بعضی شاگردان ایشون چنان از جنبه مطلق گرایی در همه ابعاد نسبت به سخنان ایشون برخورد میکنن که حتی نمیشه درباره کلام امام خمینی و علامه طباطبایی با اونها حرف زد در حالی که خود ایشون بارها گفتن که من فقط معلم و شارح کلام بزرگان دین هستم.
در هر صورت میخواستم قبل از معرفی این سایت این نکات رو خدمتتون عرض کنم.
ایشون بالغ بر 50 کتاب نوشتن که همه اونها در سایتشون قابل دانلود هست ، همین طور میتونید سئولاتتون رو از ایشون بپرسید و معمولا چند روز بعد جواب میدن.
به توجه به روحیه شما اولین کتابی رو که بهتون از ایشون پیشنهاد میدم کتاب زیر هست که لینکش رو قرار دادم و کتاب دوم هم باز به عنوان تاپیکتون مربوط میشه ، در نهایت خوب هست که سیر مطالعاتی کتاب های ایشون رو که در سایت اومده رو هم در نظر بگیرید.

کتاب:
معاد ، بازگشت به جدی ترین زندگی - گروه فرهنگی المیزان

روزه دریچه ای به عالم معنا - گروه فرهنگی المیزان

دانلود کتب موجود در سایت:
کتب - گروه فرهنگی المیزان

بخش پرسش و پاسخ سایت:
http://demo.lobolmizan.ir

معرفی استاد:
درباره استاد - گروه فرهنگی المیزان

سیر مطالعاتی:
گروه فرهنگی المیزان - گروه فرهنگی المیزان]

صفحه اصلی سایت:
صفحه اصلی - گروه فرهنگی المیزان


موفق باشید.

بازهم خندونم
از زندگی خندم می گیره :311::311:به معنای واقعی می خندم
نه به معنی تمسخر ها ...خوشم میاد کارهای خدا هیجان داره

یه مشکلی میاد حلش می کنی بعدی شروع می شه (آخر همشون هم خوبه )

در طریق عشق بازی امن و اسایش بلاست*** ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

اولای زندگی ام این رو متوجه نمیشدم و گاهی هم ناراحت می شدم و خیلی جدی می گرفتم چقدر نادون بودم

اما دیگه پیش ما لو رفته این بازی ها .
احساس می کنم مسیر پله پله است
من از مشکلات می خندم احساس میکنم خدا برام تله میذاره از یه طرفی هم خیلی هواداری می کنه
خوب میفهمم که میخواد من رو چک کنه
میخواد ببینه به مهربانیش به حمایتش شک می کنم ایا ؟!!

هر لحظه درحال چک شدنیم و هر لحظه در حال چک شدنم
این هم شیرینه عسله ...هرچه از دوست رسد نکوست
امروز بهش گفتم خداجان انصافا مشکلات بامزه ای بهم میدیا یجورین اگه تورو نمیشناختم خیلی من رو میسوزوندن ولی من که می دونم این ها بازی ان و گذرا و من بازیگر نقش.

مدت ها پیش بود که این ایه برام نازل شد(فهمیدم):

لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ

تا بر آنچه از دست شما رفته است اندوه نخوريد و بدانچه به شما داده [دلبسته و] سرمست نباشيد

یعنی دنیا در گذره و این ازدست دادن ها و به دست اوردن ها یه معنایی دارند فقط برای ناراحتی و خوشحالی ما نیستن قراره یه چیزی ازش بفهمیم .
من که مزه مهربانی خدا رو چشیدم میگم خدایا من رو از چی میترسونی قربونت برم ؟ من که نمی ترسم من میخندم .(اما دوست ندارم دوزش رو ببره بالا خب انسان محدودیم دیگه میترسیم جلو برم .)
بازهم همون جریان " عشق دردانه است و من غواص و دریا میکده ****سر فروبردم من انجا تا کجا سربر کنم"
بله گاهی ادم از امواجش میترسه ولی مهم اینه خودش هست و دستگیرمه پس ترس معنی نداره.
ولی ازمونشم دوست داریم
آخه یجوری تو آزمون هاش هم تقلب می رسونه این هم خیلی بهم کیف میده دوست نداره کم بیارم منم که کم بیار نیستم البته به لطف خدا جان و به شرط اسون بودن امتحان ها و رسوندن تقلب.

این طرز فکرم درباره خدا نمود ظاهریش اینطوره که باعث میشه برای هیچ کاری عجله نکنم و در هر حال در هر حال و در هرحال آرام باشم انتظار هم نمی کشم .
نمود باطنیش هم که بماند همینقدر بگم که دلم الان براش غنج می ره.

سلام.

اگه اشتباه نکنم معلم هستین.

برات حتما پیش اومده که شاگردت در یه شرایطی که ازش توقع نداشتی یه حرفی زده یا یه کاری کرده یا یه واکنشی نشون داده که ذوق زده ت کرده باشه؟!
وقتی انتظار نداری شاگرد متوسطه یا اون که ضعیف تره جواب یه سوالت رو خیلی خوب یا حتی متوسط بده، با دیدنش چقدر ذوق میکنی:43: یه وقتایی که یه مسائلی تو زندگی پیش میاد به این فکر میکنم الان من اگر چه کار کنم ربم (مربیم، اونی که پرورشم داده) ذوق زده میشه؟ و تو دلش بهم آفرین میگه. اینجوری میشه که انگیزه ها زنده میشن بدون هیچ محرک خارجی و شاید فیزیکی!!

سلام


اینجور تاپیکها که متعلق به شخص خاصی نیست که بخوای برای نوشتن توش از شخص خاصی اجازه بگیری..این تاپیکها متعلق به خود خداست…. خدا هم که مهمون نواز و مهربونه.. لازم نیست ازش اجازه بگیری که مهمون سرزده اش باشی… اصلا شاید این محافل راه میفته که لابلای کلی نوشته … یک بنده ای پیدا بشه که خدا بخواد اون رو وسیله کنه که توی فکرش چیزی بندازه که از طریق این محافل نکته ای رو ذکر کنه که بعد یک بنده دیگه ای که خدا اون رو خیلی دوست داره ولی یک مدتی هست از خدا دور افتاده … به وسیله اون مطلب فرد اولیه دوباره بکشدش سمت خودش..


امشب اینجا رو دیدم منم هوسم شد دو کلوم بنویسم…


خدا که با ادمهایی که باخدا کاری ندارن که کاری نداره، ازاری بهشون نمیرسونه ، بلایی بهشون نمیده… اتفاقا اونا رو انگاری به ظاهر خیلیم هم دوست داره… اینقدر دوست داره که خدا اصلا دلش نمیخواد صداشون رو بشنوه… هم میگن خدایا فلان چیز رو میخوایم ، فلان مقام رو میخوایم ، فلان ثروت رو میخوایم ، فلان لذت رو میخوایم.. خدا سریع به فرشته هاش میگه ، سریع حاجت این مخلوق من رو بدید ، اصلا دوست ندارم که یکبار دیگه صدام بزنه… زود بهش حاجتش رو بدید که سرش گرم بشه و اسم من رو نیاره دیگه … روایت داریم اگه مومنین به کفار حسودی نمیکردن ، حتی خدا ناودونی بارون کفار رو هم از جنس طلا میداد که دیگه کلا کاری به کار خدا نداشته باشن و دنیاشون به بهترین شکل جفت و جور باشه و ذره ای از خدا طلبکار نباشن…


مشکل از اونجایی شروع میشه که یک بنده ای از دهانش در میره و میگه خدایا دوستت دارم … خدایا عاشقتم…

هرکه در این بزم مقربتر است… جام بلا بیشترش میدهند

خدا میگه… عاشقمی بنده جان ؟ دوستم داری؟ نوح رو دیدی؟ ابراهیم رو دیدی؟ محمد (ص) رو دیدی؟ امام علی رو دیدی؟ حسین مظلوم رو دیدی؟ ابوالفضل رو دیدی؟ اینها الگوی عاشقی بودن… اتفاقا خیلی هم ادعای عشق داشتن… اما منه خدا که همینطوری قبول نمیکنم که… ادعا کردی باید پای ادعات وایستی .. باید عیار عاشقیت رو نشون بدی… تا بتونم بهت مثل همون عاشقای بالا سخت میگیرم… اینقدر بهت سخت میگیرم و این دنیا رو بهت تنگ میکنم که بقیه مردم قرنها برای مظلومیتت و برای مصیبتهایی که سرت اومده اشک بریزن… تقصیر خودت بود… من که کاری به کارت نداشتم… خودت اومدی ادعای عاشقی کردی… خوب اینم تاوان ادعات بود… اخه نمیشه بنده جان… زغال سنگ اگه میخواد الماس بشه … باید تحت فشار قرار بگیره .. خوب توی بنده هم همینطوری با این همه ناخالصی که نمیتونی بیای این دنیا هم نشین من خدا باشی… باید الماس بشی…


توی نماز بعد از سجده که میخوای بلند شی … میگی "بحول الله وقوه اقوم و اقعد" یعنی بحول و قوت الهی برمیخیزم و مینشینم… ما که از این چیزها سرمون نمیشه … اون عارفا که طعم لذت نماز رو چشیدن.. میگن این ذکر رو به این خاطر میگی که توی سجده اینقدر حال کردی و با خدا معاشقه کردی و به خاطر لذت وصف ناشدنی که سجده داشته برات… دیگه نای بلند شدن نداری … یعنی اصلا نمیخوای بلند شی دیگه .. بعد از خدا برای بلند شدن مدد میگیری…


بعد این خدایی که یک سجده کردنش اینقدر لذت داره… اومدی گفتی خدا جون دوستت دارم… بعد خدا ازمایشت میکنه دیگه… امتحانت میگه … تا عیار عشقت مشخص بشه… اخه اون دنیا قراره بهت پاداش بده… پاداشش هم بهشت و انواع و اقسام خوردنی ها و اشامیدنی ها و حور و پری ها نیست که …
اینقدر ارزش انسان بالاست که که حتی بهشت هم براش کمه… پاداش اون بنده ای که اومد گفت خدایا عاشقتم.. بعد هم سختی های این دنیا رو تحمل کرد و ذره ذره مثل یک داروی تلخ نوشید… تا به خدا ثابت کنه عشقش حقیقی هست و در برابر این همه سختی حتی یک ناله کوچک هم نکرد و در عوض فقط و فقط در برابر این همه سختی گفت (ما رأیت الا جمیلا) یعنی (من به جز زیبایی چیزی ندیدم)… بعد خدا بهش اون پاداش خیلی مهمه رو میده… اون بنده توی این دنیا یک سجده میرفته بعد کلی غش و ضعف میرفته و کلی حال میکرده … بعد ایا لذتی وصف ناشدنی تر از این برای این بنده هست که اون دنیا پاداشش هم نشینی با خود خدا باشه…


این ادم پولدار خارجی ها رو دیدین… اون خیلی خیلی خیلی پولدارها.. بعضی هاشون هستن اخر سر خودکشی میکنن … چرا؟ چون مثلا طرف 50 سال عمر کرده اینقدر پول داشته که دیگه هیچ لذتی توی این دنیا نبوده که نچشیده باشه.. بعد طرف به پوچی رسیده و فکر کرده این دنیا دیگه چیزی نداره حداقل بمیره شاید اونطرف تجربه های جدیدتر کسب کنه…
یعنی اگه خیلی ثروتمند باشی در عرض 50 سال مثلا ، از تمام خوشی های دنیا اشباع میشی…


حالا…


ما قرار میلیارد میلیارد میلیارد سال و به اصطلاح ریاضیش بی نهایت سال اون دنیا زندگی کنیم… بعد خدای مهربون اون بهشتش رو چطوری طراحی کرده که توش تا ابد هم باشی هیچ وقت دلزده و سیر نمیشی… حالا بهشت فعلا مهم نیست…

مهم خود اون خدای مهربون هست که طراح یک چیزی هست که همیشه بدیع و نو باقی میمونه…بعد خود این خدا چه موجود عزیز وصف ناپذیری هست… ایا پاداشی عظیم تر برای یک بنده میتونه باشه که همنشین این خدا باشه؟ و ایا عذابی بزرگتر از این میتونه باشه که از نگاه این خدا در اون دنیا محروم بشه؟ خوب هر که فیل خواهد جور هندوستان کشد…

همنشینی خدا رو میخوای اون دنیا…
باید بهش بگی عاشقشی..
وقتی هم گفتی عاشقشی…
باید بهش اثبات کنی…
برات بلا و سختی میده… هر کسی یک مدل… یکی با مسائل مالی .. یکی سلامتی .. یکی مسائل همسر و فرزند و خانواده و..

بلا میده که ببینه کم میاری یا نه ....اینقدر پسر یا دختر خوبی هستی که جیکت در نمیاد… میگی چشم خدا.. هر چی تو بخوای و تو بگی…


میخواد به یک نقطه ای برسی که توی خوشی ها ذره ای سرمست نشی .. توی غمها ذره ای ناراحت نشی… در هر حال بگی خدایا راضیم به رضای خودت…
بهش بگی خدایا .. حالا که توی این بلاها و امتحانات من راضیم به رضای خودت… تو هم قول بده مواظب اخرتم باشی… هر کاری میخوای تو این دنیا با من بکن … ولی نزار کوچکترین خدشه ای به اخرتم وارد بشه… اخه خدایا نمیخوام همنشینی با تو رو از دست بدم… اخه خدایا… من لذت سجده کردن توی این دنیا رو چشیدم… یک سجده ات که اینقدر برام لذتبخشه.. لمس حضورت توی اون دنیا دیگه چه مزه ای داره….

سلام
بااجازه فرشته جان
این سه تاپست آخروادارم کردکه بنویسم!!!
اعتراف میکنم این حسی روکه شما سه عزیزگفتین روتجربه نکردم...واسم پیش اومداما خودم ازکنارش ردشدم...
ازخداطلبکار شدم!!!!
وقتی گفتم خداجون دوستت دارم...عاشقتم...واسش نامه های عاشقانه مینوشتم ازهمه چی که دوروبرم بودلذت میبردم...تاآخرش پای حرفم ناستادم...
مشکلات که اومدسراغم همه اینهایادم رفت...بی معرفت شدم...نخندیدم...فقط ناله کردم وبس!!!
آخ که چقدرخداروازخودم ناامیدکردم!!!
اصلا مگه خداهم ناامیدمیشه؟؟؟!!!بازتقصیرات خودموانداختم گردن خدام!!!خودم ناامیدشدم....آره ناامیدشدم...من بزرگترین گناه روکردم!!!

فقط همیشه ازش طلبکاربودم؟؟؟چرااینجوری کردی؟؟چرااینجوری شد؟؟؟'!!
بهش کنایه میزدم!!!میگفتم آهان...این بازی جدیدته!!!وای ازخودم خجالت میکشم!!
پس چراخدامنورهانکرد؟؟به قول آقای محمدچرابه فرشته هاش نگفت هرچی میخوادبهش بدین که دیگه صداشونشنوم!!!

چرا؟
چرابااینکه این همه اذیتش کردم بازیه کاری میکردبیشتربهش غربزنم!!!یعنی خدااین غرهارودوست داره؟؟؟؟؟معلومه که نه!!!
پس یعنی خودمون رودوست داره؟؟؟

دوست داشتم شغلم نوشتن بود!! کار و زندگیم کشف یه سری حقایق و فاش گفتن و نوشتنشون بود! چقد بذر تو این ذهن هست که حتی اگه یدونه ش کاشته بشه، توشه و ثمره ی یک عمر زندگی انسان تامینه ولی... مشغله اجازه نمیده. :47: اینروزا کارم شده اینکه از ذهنم نت های کوتاه بردارم که مبادا این تجربه ها و الهام های ارزشمند فراموش بشه. و چقد داکیومنت ناتموم دارم... تو اولین فرصت برمیگردم یه چیزایی رو به اشتراک میذارم.

دعوام نکنینا ولی حقیقت، خوب که فک میکنم میبینم خودم راجع به سوال شما نظری ندارم. یا بهتره نداشته باشم. به نقل مطلبی از سایت maddahi.net بسنده میکنم؛ برداشت آزاد:

روزهای اولی که سر کلاس ایشان را می دیدم با خودم می گفتم چه صدای آشنایی دارد .

کمی که زمان گذشت فهمیدم قاری قرآن هم بوده است.

بیشتر که شناختمش فهمیدم در مسابقات کشوری مقام نفر اولی را هم در کارنامه ی خود دارد.

بیشتر که گذشت فهمیدم حدود سی سال در زمینه ی ادبیات عرب نیز زحمت کشیده است .

در طول یک ترم خیلی از او یاد گرفتم.

استادی که سر کلاس درس به شیوه ی اجتهادی تدریس می کند و دأبش در تدریس،دأب فضلای حوزه است.

استاد شهریار ضیاء آذری از آذری های با صفاست.

باسواد،خوش کلام و …

توفیقی بود که پنچشنبه ی گذشته خدمت ایشان بودم

صحبت از صفات مومنین و تفسیر سوره ی مومنون بود. در تفسیر آیه ی دوم این سوره از هندسه ی نماز مطالب خواندنی ای را فرمودند .ما حصل این مطالب خواندنی در تفسیر آیه دوم سوره ی مومنون که می فرماید :

“الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ”

و نیر حدیث شریف نبوی که می فرماید : “الصَلاَهُ مِعرَاجُ المُومن” نماز معراج مومن است ؛


به شرح ذیل است :

۱ – در حج واجب وقتی حاجی به مکه وارد می شود و سپس از مکه خارج می شود حداقل سه مرتبه خانه ی خدا را طواف می کند .هر طوافی ۷ دور دارد که جمعا حاجی ۲۱ باز دور کعبه می گردد .

۲ – کعبه ۴ ضلع دارد و طی حدیث شریف امام صادق علیه السلام در من لا یحضره الفقیه به این دلیل ۴ ضلع دارد که به محاذاه ( در مقابل ) بیت المعمور در آسمان قرار گرفته است .


۳ – بیت المعمور بنایی ست که طی حدیث شریف نبوی در شب معراج ۵۰ هزار سال قبل از خلقت آسمان ها و زمین از یاقوت احمر بنیان شده و فرشتگان به دور آن در آسمان طواف می کنند .

متن حدیث بدین شرح است :

قال رسول الله صلى الله علیه وآله: لما عرج بی إلى السماء وانتهیت فی المسیر مع جبرئیل إلى السماء الرابعه فرأیت بیتا من یاقوت أحمر، فقال لی جبرئیل: یا محمد هذا البیت المعمور خلقه الله قبل خلق السماوات والارض بخمسین ألف عام، فصل فیه، فقمت للصلاه، وجمع الله النبیین والمرسلین، فصفهم جبرئیل فصلیت بهم….
بحار الانوار علامه مجلسی جلد ۳۶ صفحه ۱۵۵


۴ – بیت المعمور هم ۴ ضلع دارد و هر ضلع آن بر یک جمله استوار است .

امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند: کعبه چون یک خانه مکعب شکل است، کعبه نامیده شده است.یعنی چهار دیوار دارد، یک سطح و یک کف، لذا مکعب می شود.

آنگاه فرمودند : سرّ این که چهار دیوار دارد آن است که بیت المعمور دارای چهار دیوار و چهار ضلع است. بیت المعمور دارای چهار ضلع است، چون عرش خدا چهار ضلع دارد و عرش خدا دارای چهار ضلع است، چون کلماتی که معارف الهی بر آن کلمات استوار است، چهار کلمه می باشد; «سبحان الله و «الحمد لله و «لا اله الاّ الله و «الله اکبر. تسبیح است و تهلیل و تحمید است و تکبیر. این حدیث انسان را از عالم «طبیعت به عالم «مثال و از عالم مثال به عالم «عقل و از عالم عقل به عالم «اِله می برد و با آنها آشنا می کند.


۵ – تعداد تسبیحات اربعه در نمازهای پنجگانه بدین شرح است :

نماز صبح = ۰
نماز ظهر = ۶
نماز عصر = ۶
نماز مغرب = ۳
نماز عشاء = ۶

که جمعا می شود ۲۱ مرتبه .

حالا وقتی حدیث شریف نبوی که فرمودند : الصلاه معراج المومن را می خوانیم شاید این هندسه ی نماز در کنار این حدیث برای ما کمی معنای بیشتری داشته باشد که مومن در نماز با تکرار این جملات ( تسبیحات اربعه ) و ساختار خاصی که خدا به ما یاد داده است ؛ به گرد کعبه ای می گردد که به محاذاه بیت المعمور است و بیت المعور نیز به محاذاه عرش الهی قرار گرفته است .

به عبارتی شاید خدا می خواهد به ما اینگونه بیاموزد که با نماز باید به گرد ولی نعمت خود بگردیم

- - - Updated - - -

راستی کلیپی که مصباح عزیز از فلسفه ی نماز تو تاپیک چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟ از استاد رائفی به اشراک گذاشتند واقعا شنیدنیه و به دل به نماز دادن خیلی کمک میکنه.

باز هم این حس وحشیانه چنگ انداخته به دلم ...

نمیدونم چیه اسمش چیه؟ شادی؟ دیگه شک دارم بهش...
یه شوق عمیق که آرومم نمی ذاره دردناکه گریه ام میاد..
رفرش میزنه به همه ذهن و فکرم ..

دیروز یه ضد حال خوردم اما اعتنایی بهش نکردم چیزی که قبلا خیلی منو بهم میریخت !
نمی دونم چی به سرم اومده که اینطور شدم؟

مثل موشک پرتابم می کنه و این با حالت نشستن یک جا جور در نمیاد نمیشه که پاشم بدوام ...
می دونم هدفش دویدن جسمانی نیست
می دونم این موشک سفر به درون می خواد مطمانم اما ظرفیت میخواد باید بتونی تحمل کنی...
باید از زندگی بیفتی !!!و باز زندگی رو به دست بیاری ... باید همه چیتو گرو بذاری و همه چی رو به دست بیاری
این موشک برای پرتاپ کردن همه وابستگی هاست ...


تنها باد

سایه شدم و صدا کردم :
کو مرز پریدن ها ،دیدن ها؟ کو اوج " نه من" ، دره " او"؟

و ندا آمد لب بسته بپو.
مرغی رفت ، تنها بود ، پر شد جام شگفت.
و ندا آمد بر تو گوارا باد ، تنهایی تنها باد.!

از صخره شدم بالا . در هر گام ، دنیاییتنهاتر، زیباتر.
و ندا آمد : بالاتر بالاتر !!

آواز از ره دور :جنگل ها می خوانند؟
و ندا آمد: خلوت ها می ایند.
و شیاری ز هراس .

و ندا آمد: یادی بود ، پیدا شد، پهنه چه زیبا شد!

" او آمد" ، پرده ز هم وا باید ، در ها هم

و ندا آمد : پر ها هم!!!!!

الهی :72:

دردهایی هست که نمی توان گفت
و گفتنی هایی هست که هیچ قلبی محرم آن نیست ...

الهی
اشک هایی هست که با هیچ دوستی نمی توان ریخت
و زخم هایی هست که هیچ مرهمی آن را التیام نمی بخشد و تنهایی هایی هست که هیچ جمع هایی آن را پر نمی کند ...


الهی
پرسش هایی هست که جز تو کسی قادر به پاسخ دادنش نیست دردهایی هست که جز تو کسی آنرا نمی گشاید
قصدهایی هست که جز به توفیق تو میسر نمی شود ...


الهی
تلاش هایی هست که جز به مدد تو ثمر نمی بخشد تغییراتی هست که جز به تقدیر تو ممکن نیست و دعاهایی هست که جز به امین تو اجابت نمی شود ...

الهی
قدم های گمشده ای دارم که تنها هدایتگرش تویی و به ازمون هایی دچارم که اگر دستم نگیری و مرا به ان ها محک بزنی شرمنده خواهم شد ...

الهی
با این همه باکی نیست
زیرا من همچو تویی دارم که همانندی نداری رحمتت را هیچ مرزی نیست ...

آمین

.... عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من
(حافظ)


زیباترین دریا
دریایى است كه هنوز در آن نرانده‏ ایم
...
زیباترین روز
نرسیده است

و زیباتر سخنى كه با تو بگویم
هنوز بر زبانم نیامده است
(ناظم حکمت)


شب را تقسیم کرده اند
بین دختران چشم سیاه

دریا را
بین دختران چشم آبی

اما تمام کوه ها
سهم توست
بانوی چشم قهوه ای [من]

(مجید یاری)

اون موقع هایی که خیلی گرفتارم اون موقع هایی که حالم به ظاهر خوب نیست ازهمه حال بهترم شادم ...
اما دیگران فکر دیگه ای می کنند...

وقتی چشامو میبندم و به کنه گرفتاری هام میرم چیزی جز دام عشق او نمی بینم
مدام در حال گرفتن منه و من در حال گریز از او ...

هرچند به ظاهر می گم ای حق عاشقتم اما باز در حال گریزم در حال گریز به سمت آسایش و دوری از مشکلات
اما فهمیدم من دنبال دردم...دنبال یه چیزی ام که برا گرفتنش گاهی از خودش فرار میکنم

کاش روزی به دام بیفتم ..
می دونم درد خواهد داشت و داره اما میارزه ...

دیگه تنهایی نمیتونم حسشو تحمل کنم خیلی سنگینه نیاز به همراهی دارم تا باهاش شریک شم این درد شیرین رو...

به ‌روز مرگ چو تابوت من روان باشد + گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

برای من تو مگری و مگو: دریغ! دریغ! + به دوغ دیو درافتی؛ دریغ آن باشد

جنازه‌ام چو ببینی مگو: فراق! فراق! + مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

مرا به گور سپاری، مگو: وداع! وداع! + که گور، پرده جمعیت جنان باشد

فروشدن چو بدیدی، برآمدن بنگر + غروب، شمس و قمر را چرا زیان باشد؟

تو را غروب نماید، ولی شروق بود + لحد چو حبس نماید، خلاص جان باشد

کدام دانه فرورفت در زمین که نرست؟ + چرا به دانه انسانت این گمان باشد؟

کدام دلو فرورفت و پر برون نامد؟ + ز چاه، یوسف جان را چرا فغان باشد؟

دهان چو بستی از این‌سوی، آن‌طرف بگشا + که های‌هوی تو در جو لامکان باشد

تو را چنین بنماید که من به خاک شدم + به زیر پای من این هفت‌آسمان باشد

نقل قول:

---

کاش روزی به دام بیفتم ..
می دونم درد خواهد داشت و داره اما میارزه ...

---

الان که درد میکشم میبینم واقعا می ارزه

سلام فرشته ی عزیزم

خوشحالم که حالت خوبه وخودت رودوباره ازنو،نوکردی...
این تاپیک بااین دوتاتجربه که به دست آوردی شده تاپیک!!!
فکرمیکنم بزرگترین چالشهای زندگیت روتاالان تحربه کردی...وازتوهمین انتظارمیرفت....همین نگاه وهمین احساس وهمین رفتار...

خدای تورووخودت روخیلی میپسندم...وخوشحالم واست...ابنو ازته قلبم میگم دوست خوبم

به امیدروزهای روشن وپرازامید وپرازنگاه خداوند...

خدایا


روزگاری بر من گذشت روزگاری سخت دوسالی که شاید بیست سال طول کشید ؛

همه کسانی که اندازه ی چشم هایم دوستشان داشتم در راه ماندند و نتوانستند همراهیم کنند کسانی که همراهیشان کرده بودم و به گمانم گزینه های مناسبی بودند...

و من در تاریکی های ذهنم بالا رفتم جایی که کسی به آن راه نداشت تو بودی و من عجب خلوت دل انگیزی ولی آن ها فکر میکردند من در عذابم

و باز درد کشیدم دردی که تا مغز استخوانم را سوزاند ؛

فکر کن همه علاقه مندی هایم کذب نمودند و خالی شدند ؛

رفتند و امدند
این ها و ان ها ؛

عوض شدند رنگ گرفتند رنگ باختند ؛
طلوع کردندو پنهان شدند ؛

دل بستم بندش را پاره کردند ؛

با همه تلخی ها این دردها شیرین بودند چون ماهیتش را میشناختم دردش به جانم نشست؛

دردش بزرگم کرد ؛

حرف هایم با تو کم شده است ولی میتوانم بگویم که یار روزهای سخت همیم، من و تو !

تو تنها کسی هستی که هیچ وقت رهایم نکردی و من هم نکردم ولی به بند نگسستن من اعتباری نیست

چرا که در معرض جهل و غفلت و وسوسه ام

آن روز که از مرگ نجات یافتم گمان کردم که به راز حیات رسیده ام و بنده نابت شدم ولی باز امواج غفلت یکی بالای دیگری روی هم انباشه شدند و دیدگانم تار شد ...

من زنده ام با تمام ذوق با کمال شوق ...

برای تو زنده ام و هر از گاهی که این را از یاد میبرم هزاران قاعده و قانون راه را بر من ناهموار و سخت می کنند و بر سر هزار راهی قرار میگیرم ،

ولی تو که بر من روشن میشوی ، راه یکی میشود و چه قطعیتی دارد ...

خدایا قلبم را با دردهایی که میکشم در حال زدودنم ...

کی بشود باز بزرگواری را تجربه کنم بزرگ شوم و وصل به دریای بی کران تو ...

به چه زبانی بگویم که از حضورت و این نمایش های زیبایت در پوست خودم نمی گنجم؟؟!

چه کنم که پوست ظرفیتش را ندارد مگر آن که این حس قشنگ را از طریق قلمی روی فلزی قلم زنی کند

یا اره ای شود و بجان چوبی بیفتد و تورا به تنش معرقی کند ...

و یا با ناخن بلندش ضربه هایی به جان تارها بزند و تو را بنوازد ...

و یا شاید پوستم نوازش هایش را نصیب مردزندگی ام بکند و با تو اینگونه عشق بازی کند

شاید این گونه درون خودم بگنجم...


"أللَّهُ نُورُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاهٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَهٍ الزُّجَاجَهُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّىٌّ یُوقَدُ مِن شَجَرَهٍ مُّبَارَکَهٍ زَیْتُونَهٍ لَّا شَرْقِیَّهٍ وَلَا غَرْبِیَّهٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِى ءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى‏ نُورٍ یَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَآءُ وَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَىْ‏ءٍ عَلِیمٌ (۳۵)"

خداوند، نور آسمان‏ها وزمین است. مَثَل نور او همچون چراغدانى است که در آن چراغى (پر فروغ) باشد. آن چراغ در میان حبابى شیشه‏اى و آن شیشه همچون ستاره‏اى تابان و درخشان، چراغ از روغن درخت پر برکت زیتونى بر افروخته شده، که نه شرقى است و نه غربى. (روغنش به قدرى صاف و شفّاف است) که بدون تماس آتش نزدیک است (شعله‏ ور شود و) روشنى دهد. نورى است بر فراز نور دیگر. هر کس را خداوند بخواهد به نور خویش هدایت مى‏کند، و خداوند براى مردم مَثَل‏ها مى‏زند و به هر چیزى آگاه است.

به یاد گذشته

بسم ا... ارحمن ارحیم

عاشق شدن به اختیار خود انسان نیست. اونی که تصمیم میگیره عاشق بشه، عاشق نیست، حسابگره حالا برای هرچی، زیبایی، ثروت و ...

بر در قلبم زدم تابلوی ورود ممنوع را
عشق آمد و گفت من بیسوادم ای داداش

اگر عاشق کسی شدی ولی باز فرد دیگه ای دلتو برد بدون از اول عاشق نبودی. حداکثر دوست داشتن معمولی بوده. نه اینکه عاشق زیبایی های دیگر رو نبینه و تشخیص نده، می بینه و تشخیص هم میده ولی معشوق براش یه چیز دیگه ست. برای عاشق واقعی خودش دیگه وجود نداره، همش می خواد محبوبش رو راضی کنه. همه جا چهره و یاد معشوق رو میبینه. براش منحصر به فرد میشه. برای اینکه عاشق بشی اول باید خالص باشی. اونو برای خودش بخوای نه برای خودت. برای بدست آوردنش رو به خدا میاری. ذکر و یاد خدا و درد هجران آروم آروم خالصت می کنند. اونقدر خالص میشی که خودت رو فراموش می کنی. وقتی یاد گرفتی برای دیگری خودت رو فراموش کنی، با اون یکی میشی، همه جا باهاته و ازت جدا نیست. حالا عاشقی.

همه اینها رو یاد بگیری تازه اول عشقه. بعدش درد و غمه. گفتنی نیست. کسی که عاشق شده باشه خودش می فهمه، اونیم که عاشق نشده باشه براش چندتا کلمه است.

درد و غم روحتو پاک میکنه، رقیق القلب و حساس میشی. شروع می کنی به دوست داشتن دیگران. براشون ارزش و اهمیت قایل میشی. یه قدم دیگه جلو رفتی.

به اندازه کافی که قلب و روحت پاک شد، خدا رو تو قلبت حس می کنی. یه ذره یه ذره شروع می کنی یه دوست داشتن خدا. معشوق زمینیت رو هم جور دیگه ای می بینی و عاشقش میشی. زیبایش رو از خدا و درون زیبای هاش خدا رو میبینی. همینطور بقیه آدما رو. البته نه همه. اونایی رو که زیبایی هایی مشابه دارند. این عشق روحانیه، و این دوست داشتن، دوست داشتن برای خداست "تولی". با هر کسی یا چیزی که بخواد به کسانی که دوستشون داری آسیب بزنه دشمنی میکنی، دوستات دوستان خدایند و دشمنات دشمنان خدا. برای خدا دشمنی می کنی "تبری".
.
.
. این نقطه ها گفتنی نیستند، یه چیزهائی رو هرچقدر سعی کنیم توضیح بدیم بی فایده است. رها بشند بهتره. اونی که حس کرده خودش میدونه. اونی هم که تجربه اش رو نداره گفتن براش فایده نداره. مثل اینه که بخوای درد سوختن دست رو برای کسی که حتی چوب کبریت هم داغش نکرده توضیح بدی.

اینجوریه که از عشق زمینی به عشق خدایی، و از عشق خدایی، به عشق خود خدا می رسی :72:

:72:بعد از همه اینها احساس تنهایی می کنی. چون هر کسی درکت نمی کنه. حرفاتو نمی فهمند. خودت میمونی و خدا با یه عالمه غم دوست داشتن دیگران، حتی اونایی که بهت بی توجهند:72:

:72:برات مهم نیست کسانی که بهشون خوبی کرده ای با خوبی پاداشت رو میدند یا با بدی کردن. عصبانی نمیشی. غمگین میشی بادرد و لبخندی بین خودت و خدای خودت:72:

:72::72::72::72::72::72::72::72:


:72:غرقه دریای عشقش حال ما داند که چیست ....... این سخن آسوده بر ساحل کجا داند که چیست:72:
:72:حال آن زلف پریشان بشنو از من مو بمو ........................ کان پریشان را گرفتار بلا داند که چیست:72:
:72:عشق جانان در دلم گنجیست از اندازه بیش .................. گوهر آن گنج را قیمت خدا داند که چیست:72:
:72:در میان جان ما و زلف عنبر بوی دوست ...................... هست اسراری که آن باد صبا داند که چیست:72:
:72:ناتوان از چشم یارم، وز لبش دارم شفا.......................... آن چنان بیمار، قدر این شفا داند که چیست:72:
:72:تا ابد مائیم و روی ساقی و جام شراب ...........................رمز عارف، صوفی صاحب صفا داند که چیست:72:
:72:روی ساقی در مقابل موسی ارنی از چه گفت .....................معنی این نکته را مست لقا داند که چیست:72:
:72:صوفی خلوت نشین از خانقاه دارد نصیب ...................................حاصل میخانه، رند آشنا داند که چیست:72:
:72:آنچه در حسن تو است ادراک صورت بین کجا ...............................گرد بازارش تواند گشت یا داند که چیست:72:
:72:می کند قیمت به صد جان بوسه لعل لبش ..............................هر که این کالا شناسد این بها داند که چیست:72:
:72:چون نسیمی هر که شد دیوانه حسن رخش .....................................حلقه زنجیر آن زلف دو تا داند که چیست:72:

(عماد الدین نسیمی، دیوان اشعار)

:72::72::72::72::72::72::72::72:

:72:یار ما زاری ما نشنید و رفت .........آمد و بر حال ما واقف گردید و رفت :72:
:72:زلف او در تاب رفت از دست ما .............. دل ربود و سر زما پیچید و رفت :72:
:72:جان ما را یک زمان دلشاد کرد ............ حال ما یک لحظه ای وا دید و رفت :72:
:72:عمر ما بود و روان از ما گذشت ..........گفتمش بنشین دمی، نشنید و رفت :72:
:72:گرچه با جان منش پیوند هاست .................بی وفا پیوند خود ببرید و رفت:72:
:72:عقل آمد تا مرا راهی زند ......................رند مستی دید، ترسید و رفت :72:
:72:نعمت ا... بود یار غار ما .................گوشه ای از دوستان بگزید و رفت:72:

(شاه نعمت ا... ولی)

:72::72::72::72::72::72::72::72:

:72:همه مستی خلق از ساغر و پیمانه می خیزد .................... مرا دیوانگی زان نرگس مستانه می خیزد:72:
:72:خوشم با آه گرم امشب، مده تشویشم ای گریه ..........که خوش می سوزدم این آتشی کز خانه می خیزد:72:
:72:همه شب با خیال، افسانه های درد خود گویم ........................... مرا جمله بیخوابی، از آن افسانه می خیزد:72:
:72:خیالش در دلم می گشت، گفتم چه می جوئی ................................گیاه دوستی گفتا، از این ویرانه می خیزد:72:
:72:عسس کز ناله ام دیوانه شد، می گفت با یاران ...............................که باز آمد شب و افغان آن دیوانه می خیزد:72:
:72:من از خود سوختم نه از تو ای شمع نکو رویان .................................هلاک جان پروانه، هم از پروانه می خیزد:72:
:72:لبت گر می خورد خونم گنهکارم به یک بوسه ..................چه کردم، کان خطت از گرد لب خصمانه می خیزد:72:
:72:مپوش آن خال را بهر خدا از دیده مردم .............................که مسکین مرغ غافل را بلا از دانه می خیزد:72:

(امیر خسرو دهلوی، دیوان اشعار)

:72::72::72::72::72::72::72::72:

:72:نی قصه آن شمع چگل بتوان گفت .......... نی حال دل سوخته، بتوان گفت :72:
:72:غم در دل تنگ من از آنست که نیست .......... یک دوست که با او غم دل بتوان گفت:72:

این دنیا عجب حکایتی دارد

وتنها چیزی که باز باعث میشود از زیبایی آن چیزی کم نشود تویی !

هرکاری کنی باز من از بودن در محضر تو لذت می برم و سرخوشم

تکیه گاهم تویی پس من بیدی نیستم که با این بادها بلرزم چون به داشتن الهه ای به زیبایی تو ایمان دارم و می دانم این مسایل و این ابتلاءات نه ماندنی اند نه ازلی اند و نه ابدی هرچند که تمام طول عمرم همراهم بمانند ...

این ها صورتند که هرروز از شکلی به شکل دیگر در می آیند تا مرا مقاوم کنند ... ولی تو همچنان هستی و خواهی بود اصل تویی ...
ومن همیشگی ام و جوهرم برای توست...

یا رب ! الهه ی من ! معبود من ! معشوق من ! رحمن من! جان و جهان من! وجود من ! وای که صدا کردنت دلم را آب می کند ...

میدانم که تو عادلی و تلاش من را برای حل مشکلات کودکی ام میبینی که چگونه گریبانگیرم کرده ولی هیچ گله ای ندارم و فقط نگاه و عشق تو را می طلبم
آن کودکی ، بزرگ بودن را ، آن مطلوبی که میخواهم بشوم را برای من سخت کرده و چه هدفی بالاتر ازین که خودم را بسازم و مربی ام تو باشی چنان که بودی
هدفی که تا آخرین نفس پابرجاست و تمامی ندارد ...

چون وجود و تربیت من انسان نامتناهی است و به اندازه به تو رسیدن جا برای رشد کردن دارد ...

هدایتم کن تا مبادا این سختی ها عنان از کفم بگیرد و آواره کوه و بیابان ضلالت شوم و میدانم که چنین نمیشود چرا که تو مرا آفریدی تا تربیتم کنی و هدایت شوم ...


هر دم از درد بنالم که فلک هرساعت کندم قصد دل ریش به آزار دگر

باز گویم نه در این واقعه حافظ تنهاست غرقه گشتند دراین بادیه بسیار دگر

خدایا ازت سپاسگزارم:72:

دل زارم


http://dl.dlfile.pro/hasti/music/Mohsen%20Namjoo%20-%20Dele%20Zaram.mp3

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

زندگي دفتري از خاطره‌هاست
خاطراتي شيرين
خاطراتي مغشوش
خاطراتي كه ز تلخي، رگ جان مي‌گسلد
ما زاقليمي پاك
كه بهشتش نامند
به چنين رهگذري آمده‌ايم
گذري دنيا نام
كه زنامش پيداست
مايه‌ي پستي‌هاست



ما زاقليم ازل
ناشناسانه بدين ديرخراب آمده‌ايم
چو يكي تشنه به ديدار سراب آمده‌ايم
ما در آن روز نخست
تك و تنها بوديم
خبري از زن و معشوق نبود
سخني از پدر و مادر و دلبند نبود
يك زمان دانستيم
پدر و مادر و معشوقه و فرزندي هست
خواهر و همسر دلبندي هست
روزي از راه رسيد
كه پدر لحظه‌ي بدرودش بود
ناله در سينه تنگ
اشك در چشم غم آلودش بود
جز غم و رنج توانكاه نداشت
سينه‌اش سنگين بود
قوت آه نداشت
با نگاهش مي‌گفت:
پس از آن خستگي و پيري و بيماري‌ها
دفتر عمر پدر را بستند
لحظه‌اي رفت و از آن خسته نگاه
اثري هيچ نبود
پدرم چشم غم آلوده حيرانش را بست و ديگر نگشود





زندگي دفتري از خاطره‌هاست
خاطراتي شيرين
خاطراتي مغشوش
خاطراتي كه ز تلخي، رگ جان مي‌گسلد
روزي از راه رسيد
كه چنين روز مباد
روز ويرانگر سخت
روزطوفاني تلخ
كه به درياي وجودم همه طوفان انگیخت
زورق كوچك بشكسته ما
در دل موج خروشنده دريا افتاد
كاخ اميد، فرو ریخت مرا
مادر از پا افتاد
در نگاهش خواندم
مادر خسته تن خسته دلم
زمن آهنگ جدايي دارد
حالت غم زده‌اش
چشم ماتم زده‌اش
با من گفت
كه از اين بند گران عزم رهايي دارد
مادرم آنگه چو خورشيد به ما گرمي داد
پيش چشمم افسرد
باغ سرسبز اميدم پژمرد
اشک، نه، هستي من گشت در جانم و از ديده به رخساره دوید
مادرم رفت
و به تاريكي شبها گفتم
زلب بام پرید آفتابم




زندگي دفتري از خاطره‌هاست
خاطراتي شيرين
خاطراتي مغشوش
خاطراتي كه ز تلخي، رگ جان مي‌گسلد
لحظه اي مي آيد
لحظه اي صبر شكن
كه يتيمي، سرراهي گريد
پدري نيست كه گردي زرخش برگيرد
مادري نيست كه درمانده يتيم
جاي در دامن مادر گيرد





زندگي دفتري از خاطره هاست
خاطراتي شيرين
كه دو دلداده ي شاد
دور از چشم حسود
دست در دست و نگه در نگه و روي به روي
بوسه ها از لب هم مي‌گيرند
همه تن روح شوند
نغمه زندگي آغاز كنند
به جهاني كه بود پاكتر از صبح بهار
گرم پرواز كنند
لحظه‌اي مي آيد
لحظه‌اي محنت خيز
كه شبي دردآلود
عاشق خسته دلي ناله‌ي غمناك كند
پيش چشمي كه از آن اشك تعب مي‌ريزد
يار دلخواهش را
در دل خاك كند





زندگي دفتري از خاطره‌هاست
خاطراتي شيرين
خاطراتي مغشوش
خاطراتي كه ز تلخي، رگ جان مي‌گسلد
يك زمان دانستيم
پدر و مادر و معشوقه و فرزندي هست
خواهر و همسر دلبندي هست
يك زمان مي بينيم
پدر و مادر و معشوقه و فرزندي نيست
خواهر و همسر دلبندي نيست
ما همه همسفريم
كاروان مي‌رود آهسته به راه
مقصدش سوي خداست
همه از سوي خدا آمده‌ايم
باز هم رهسپر كوي خداييم همه
ما همه همسفريم
ليك در راه سفر
غم و شادي به‌هم است
ساعتي در ره اين دشت غريب
مي‌رسد راهرو خسته به خرمكده‌اي
لحظه‌اي در دل اين وادي پير
مي‌رسد همسفري شاد به ماتمكده‌اي





زندگي دفتري از خاطره‌هاست
خاطراتي شيرين
خاطراتي مغشوش
خاطراتي كه ز تلخي، رگ جان مي‌گسلد
يك نفر در شب كام
يك نفر در دل خاك
يك نفر همدم خوشبختي‌هاست
يك نفر همسفر سختي‌هاست
چشم تا باز كنيم
عمرمان مي‌گذرد
وز سر تخت مراد
پاي بر تخته‌ي تابوت گذاريم همه
ما همه همسفريم
پدر خسته به راه
مادر بخت سياه
سوگواران، پسر و دختر تنها
عاشقاني كه زهم دور شدند
دختراني كه چو گل پژمردند
كودكاني كه به غربت زدگي
خفته در گور شدند
همگي همسفريم
تا ببينيم كجا
باز كجا
چشممان بار دگر، بسوي هم باز شود
در جهاني كه در آن راه ندارد اندوه
زندگي با همه ي معني خويش
از نو آغاز شود





زندگي دفتري از خاطره‌هاست
خاطراتي شيرين
خاطراتي مغشوش
خاطراتي كه ز تلخي، رگ جان مي‌گسلد
ما زاقليمي پاك
كه بهشتش نامند
به چنين رهگذري آمده‌ايم
گذري دنيا نام
كه زنامش پيداست
مايه‌ي پستي‌هاست

---

.

چند وقت پیش همه چی زندگیم بهم ریخته بود وضع جسم و روحم خراب...
رابطه ام با خدا خنثی... حال دلم خراب...
انگار به ته دنیا رسیده بودم
فقط دلم یه کار میخواست یه چیزی از درون بهم میگفت باید دست مادرم رو ببوسم
دیدین آدم یه چیزی هوس میکنه دلم هوس کرده بود برم و دستشو ببوسم

با تموم درماندگی ام به همسرم گفتم منو رسوند و خودش رفت
رفتم پیش مادر و کلی باهاش حرف زدم و نهایتا گفتم اومدم دستتو ببوسم ...آخ چه لذتی داشت ...
نمی دونم چه رازی داره مادر که همچین مقامی براش قرار دادن
چقدر مشکل گشاست چقدر رزق و روزی معنوی و حتی مادی آدم رو جلو میندازه و رونق میده و دعاهای گره شده رو باز میکنه و به عالم بالا میفرسته...
ازونجا که اومدم بیرون خندون بودم و حال جسمیم هم خوب شده بود
همسرم گفت چی شده انقدر شاد شدی!!!

حالا بماند که چه اتفاقایی بعدش افتاد و چه خیرهایی بهمون رسید
مادر یه واسطه است که مستقیم به خدا وصلت میکنه .

دیروز اومده بود خونمون و موقع رفتن باز هوس کردم دستشو ببوسم اما دیدم باز اشکام داره جاری میشه و تا اقدام کنم رفت...

ولی میخوام عادی بشه هم دستاشو ببوسم هم پاهاشو...
عشقه