میخوام دیگه اینقد از مجرد بودنم خجالت نکشم

سلام. من 20 سالمه. دانشجوام. تو شهری که زندگی میکنیم، رسمه دخترا رو تو همون دوران دبیرستان شوهر میدن. مثلاً کلاس خود ما نصف بیشترشون متاهل بودن... بعد اگه دختری هم سنش از 24-25 گذشت، دیگه پیردختر حساب میشه و نباید انتظار خواستگار مجرد از شهر خودمون داشته باشه...
من میدونم که با اوضاعی که الآن هست، ممکنه یه دختر تا 30 سالگی هم مجرد بمونه. ولی خیلی دلم میگیره وقتی میبینم هم سن سالام یا کسایی که سنشون از منم کمتره بچه شون بغلشونه،اون وقت از تنها چیزی که ازم می پرسن راجع به درسمه!!! همه میگن فلانی معلدت چند شد؟ دانشگاه کی میری؟ کی میای؟... دیگه حالم از این سوالا به هم میخوره. تو دلم میگم مرده شور هرچی دانشگاه و درسه رو ببره...
شایعه ست که دوست صمیمیم داره ازدواج میکنه... من و این دختر هم سنیم،هم دانشگاهی هستیم،یه رشته میخونیم،حتی فامیل هم هستیم!!! بخاطر همین نگاه خانواده م از وقتی شنیدن بهم عوض شده. میشینن با هم پچ پچ میکنن. هی ازم می پرسن فلانی چرا ناراحتی؟ بعد یه بار یکیشون برگشت گفت: بخاطر ازدواج دوستشه! یعنی میخواستم همون موقع خودمو بکشم از احساس حقارت... مامانم هم برداشت سخنرانی کرد برام که آره، فلانی از تو باعرضه تره،فلانه و بهمانه که شوهر کرد... به خدا داشتم می مردم...
حالا جالبش اینه که این دختره اول همه جا آویزون من بود. برا درس و ... همش زنگ میزد گریه میکرد که اگه تو بری دانشگاه و من تنها بمونم میمیرم... میخوام حتماً همه جا باهم باشیم. الآن از وقتی براش خواستگار اومده، جواب سلامم هم به زور میده. جلوی بقیه مسخره م میکنه، از ظاهر و رفتارم گرفته تا همه چی. با دوست مشترکمون که اتفاقا متاهله(!) میرن میگردن بدون اینکه به من خبر بدن. انگار که من شوهراشون رو می دزدم!!!!
همش به خودم میگم شاید من تا 10-15 سال دیگه هم ازدواج نکردم، نمیشه که همش بشینم غصه بقیه رو بخورم... ولی نمیتونم جلوی خودم رو بگیرم. همش تو فکر اینم که من و این دختره موقعیتمون شبیه همه،اون وقت من تا حالا حتی یه خواستگارم نداشتم.

غصه ام میگیره وقتی پستهایی اینچنینی رو میبینم و اتفاقا چه قدر هم زیاد میبینم تو این سایت.
شماهایی که مجردین چرا این افکار رو توی سرتون میپرورونین؟ انقد بهش شاخ و برگ میدین؟
چرا فکر میکنین تمام فلسفه خلقت ما زنها در ازدواج هست و لاغیر؟
چرا فکر میکنید زندگی و خوشبختی از زمانی آغاز میشه که شوهر کنه ادم؟
چرا عمر رو تلف میکنید به پای افکاری که واقعا پوچه؟
چرا لحظه به لحظه خودتونو درگیر یه استرس بیخود میکنید که ای وای دیر شد؟ چرا همه شوهر کردن من نه؟ چرا ...؟ چرا؟

دوست نازنینم این افکار رو متوقف کن. چرا به خودت برچسب میزنی؟
خب توی شهر شما عقاید اونطوریه دلیلی نداره شما هم موافق اون جریان حرکت کنی که
هر کسی گفت ازدواج ازدواج و ای وای دیر شد.. بگو من قصدم خوشبخت شدنه نه صرفا ازدواج کردن. اینو به خودت بقبولون.
که هدف خوشبختیه نه صرفا ازدواج
20 سال واقعا سن بسیار کمیه. بسیار بسیار کم. اینو مطلقا به خاطر یه دلداری الکی نمیگم.واقعا کمه.
خودت رو با دیگران مقایسه نکن.
زندگی اون دختری بهتره که تو 15 سالگی با یه ادم با تحصیلات پایین؛ درآمد کم،شاید فرهنگ پایین و ... ازدواج کرده و الانم 2 تا بچه داره تو 22 سالگی یا شمایی که بعد از لیسانس میری فوق لیسانستو هم میگیری و توی 23-24 سالگی با یه ادم با تحصیلات بالاتر و درامد بالاتر و ...ازدواج میکنی؟ شمایی که فرصت دیدن ادمهای بیشتر داری؟ شمایی که دایره انتخابت روزبه روز بیشتر میشه و از بین خواستگارا میتونی اونیب رو انتخاب کنی که به معیارات نزدیکتره؟ به ادمهای بیشتری فرصت میدی تو رو ببینن و به خانواده شون معرفی کنن؟
واقعا کدوم یکی خوشبختر میشن؟

من هم دلیل دیدن این پست ها رو نمیفهمم
آخه اینجا کدوم شهر هس؟
20 سال سن هس واقعن؟؟؟؟؟؟؟

ما ها پس ترشیدیم:311::311::311:
رفت

سلام
ببخشید دوست عزیز وسط تایپیک شما ولی طاقت نیاوردم

خانم فرخ رو :72:

نقل قول:

---

خب توی شهر شما عقاید اونطوریه دلیلی نداره شما هم موافق اون جریان حرکت کنی که
هر کسی گفت ازدواج ازدواج و ای وای دیر شد.. بگو من قصدم خوشبخت شدنه نه صرفا ازدواج کردن. اینو به خودت بقبولون.
که هدف خوشبختیه نه صرفا ازدواج

---

خوش به حالتون تو جایی زندگی میکنید که ازدواج برای خوشبختیه!!!

یه عده آدم مثل من و شاید این دوست عزیز جایی زندگی میکنن که ازدواج از نظرش فقط برای بستن دهن مردم به کار میره:54: چون نمیفهمیم ازدواج یعنی چی!!!

من خودم که 23 سال دارم به شخصه چیزی از ازدواج نمیدونم ولی دوست دارم ازدواج کنم برای اینکه جایی که زندگی میکنم این یک اصل اساسیه و بعد از ازدواج سریعا باید بچه دار بشم تا

به موفقیت نهایی و تایید خانواده و فامیل برسم و بتونم یک جور هایی باعث سربلندی خانواده ام بشم.

این معنیه موفقیته نه تحصیلات خوب نه داشتن شغل نه ....

یا باید جلوشون کم بیاری و با هر کسی که از دم در رد میشه ازدواج کنی یا اونقدر پوست کلفت باشی که اونم نمیشه مگه یه دختر تنها که همه ی امیدش حمایت خانواده اشه و میبینه که

اونها هم با بقیه یه جورایی هم نوا شدن چقدر میتونه تحمل کنه؟ مطمئن باشید جوری کم میاره که دیگه حتی اسمشو یادش میره!!!

دختری که از سن پایین دنبال ساختن آینده شه جوری آینده رو براش سیاه میکنن که چیزی جز جز غم و غصه نمیبینه!!!

اگه این خانم یا من به بلوغ فکری رسیده باشم و بتونیم حرف آدمای دیگه رو محل نذاریم و با نقشه ی خودمون بریم جلو مطمئنم به جاهایی میرسیم که نه تنها خودمون بلکه دست خیلی از

آدمها رم میگیریم و میکشیم بالا.

اما کو آموزش؟

به من یاد میدن باید ازدواج کنی و بچه دار بشی تا وقتی پیر شدی و شوهرت افتاد زمین مرد یک نفر رو داشته باشی تا ازت حمایت کنه!!!

به شما یاد میدن تا زمانی که احساس نیاز به ازدواج نکردی مبادا ازدواج کنی.

به من میگن حیف بچه بودی شوهرت ندادیم تا اینقدر سرکش نشی و اگه بچه بودی شوهرت میتونست تو رو اونجور که دلش میخواست تربیت کنه تا کاملا مطیع اوامرش باشی و هر چقدر

تو خونه اش عذاب بکشی فکر کنی خوشبختی. حالا چشمات باز شده و عقلت میرسه و دیگه حاضر نیستی با آدم بیکار بی عار بیسواد که فرق بین زن و اسیر جنگی رو نمیدونه ازدواج

کنی!!!

این روزها فقط استرس و ناراحتی جای همه ی آرزوهای آدمهایی مثل من رو میگیره. چون دختریم و سنمون بالای 20. گناهمون اینه که دختر متولد شدیم. گناهمون اینه که دختر انسان نیست.

ترس از حرف فامیل همین.من نه درکی از ازدواج دارم نه درکی از خوشبختی.

اسارت واقعی یعنی این.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط blueberry

سلام. من 20 سالمه. دانشجوام. تو شهری که زندگی میکنیم، رسمه دخترا رو تو همون دوران دبیرستان شوهر میدن. مثلاً کلاس خود ما نصف بیشترشون متاهل بودن... بعد اگه دختری هم سنش از 24-25 گذشت، دیگه پیردختر حساب میشه و نباید انتظار خواستگار مجرد از شهر خودمون داشته باشه...
من میدونم که با اوضاعی که الآن هست، ممکنه یه دختر تا 30 سالگی هم مجرد بمونه. ولی خیلی دلم میگیره وقتی میبینم هم سن سالام یا کسایی که سنشون از منم کمتره بچه شون بغلشونه،اون وقت از تنها چیزی که ازم می پرسن راجع به درسمه!!! همه میگن فلانی معلدت چند شد؟ دانشگاه کی میری؟ کی میای؟... دیگه حالم از این سوالا به هم میخوره. تو دلم میگم مرده شور هرچی دانشگاه و درسه رو ببره...
شایعه ست که دوست صمیمیم داره ازدواج میکنه... من و این دختر هم سنیم،هم دانشگاهی هستیم،یه رشته میخونیم،حتی فامیل هم هستیم!!! بخاطر همین نگاه خانواده م از وقتی شنیدن بهم عوض شده. میشینن با هم پچ پچ میکنن. هی ازم می پرسن فلانی چرا ناراحتی؟ بعد یه بار یکیشون برگشت گفت: بخاطر ازدواج دوستشه! یعنی میخواستم همون موقع خودمو بکشم از احساس حقارت... مامانم هم برداشت سخنرانی کرد برام که آره، فلانی از تو باعرضه تره،فلانه و بهمانه که شوهر کرد... به خدا داشتم می مردم...
حالا جالبش اینه که این دختره اول همه جا آویزون من بود. برا درس و ... همش زنگ میزد گریه میکرد که اگه تو بری دانشگاه و من تنها بمونم میمیرم... میخوام حتماً همه جا باهم باشیم. الآن از وقتی براش خواستگار اومده، جواب سلامم هم به زور میده. جلوی بقیه مسخره م میکنه، از ظاهر و رفتارم گرفته تا همه چی. با دوست مشترکمون که اتفاقا متاهله(!) میرن میگردن بدون اینکه به من خبر بدن. انگار که من شوهراشون رو می دزدم!!!!
همش به خودم میگم شاید من تا 10-15 سال دیگه هم ازدواج نکردم، نمیشه که همش بشینم غصه بقیه رو بخورم... ولی نمیتونم جلوی خودم رو بگیرم. همش تو فکر اینم که من و این دختره موقعیتمون شبیه همه،اون وقت من تا حالا حتی یه خواستگارم نداشتم.

---

میشه یکم در مورد شهرتون راهنمایی کنید؟
ایمکه تو کدوم ناحیه ایرانه؟
کوچیکه یا بزرگه حداقل؟
حوب چنین فرهنگ هایی یواش یوش از بین میرن
ولی به هر حال یه نسل فدا میشه

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hajlo

سلام
ببخشید دوست عزیز وسط تایپیک شما ولی طاقت نیاوردم

خانم فرخ رو :72:



خوش به حالتون تو جایی زندگی میکنید که ازدواج برای خوشبختیه!!!

یه عده آدم مثل من و شاید این دوست عزیز جایی زندگی میکنن که ازدواج از نظرش فقط برای بستن دهن مردم به کار میره:54: چون نمیفهمیم ازدواج یعنی چی!!!

من خودم که 23 سال دارم به شخصه چیزی از ازدواج نمیدونم ولی دوست دارم ازدواج کنم برای اینکه جایی که زندگی میکنم این یک اصل اساسیه و بعد از ازدواج سریعا باید بچه دار بشم تا

به موفقیت نهایی و تایید خانواده و فامیل برسم و بتونم یک جور هایی باعث سربلندی خانواده ام بشم.

این معنیه موفقیته نه تحصیلات خوب نه داشتن شغل نه ....

یا باید جلوشون کم بیاری و با هر کسی که از دم در رد میشه ازدواج کنی یا اونقدر پوست کلفت باشی که اونم نمیشه مگه یه دختر تنها که همه ی امیدش حمایت خانواده اشه و میبینه که

اونها هم با بقیه یه جورایی هم نوا شدن چقدر میتونه تحمل کنه؟ مطمئن باشید جوری کم میاره که دیگه حتی اسمشو یادش میره!!!

دختری که از سن پایین دنبال ساختن آینده شه جوری آینده رو براش سیاه میکنن که چیزی جز جز غم و غصه نمیبینه!!!

اگه این خانم یا من به بلوغ فکری رسیده باشم و بتونیم حرف آدمای دیگه رو محل نذاریم و با نقشه ی خودمون بریم جلو مطمئنم به جاهایی میرسیم که نه تنها خودمون بلکه دست خیلی از

آدمها رم میگیریم و میکشیم بالا.

اما کو آموزش؟

به من یاد میدن باید ازدواج کنی و بچه دار بشی تا وقتی پیر شدی و شوهرت افتاد زمین مرد یک نفر رو داشته باشی تا ازت حمایت کنه!!!

به شما یاد میدن تا زمانی که احساس نیاز به ازدواج نکردی مبادا ازدواج کنی.

به من میگن حیف بچه بودی شوهرت ندادیم تا اینقدر سرکش نشی و اگه بچه بودی شوهرت میتونست تو رو اونجور که دلش میخواست تربیت کنه تا کاملا مطیع اوامرش باشی و هر چقدر

تو خونه اش عذاب بکشی فکر کنی خوشبختی. حالا چشمات باز شده و عقلت میرسه و دیگه حاضر نیستی با آدم بیکار بی عار بیسواد که فرق بین زن و اسیر جنگی رو نمیدونه ازدواج

کنی!!!

این روزها فقط استرس و ناراحتی جای همه ی آرزوهای آدمهایی مثل من رو میگیره. چون دختریم و سنمون بالای 20. گناهمون اینه که دختر متولد شدیم. گناهمون اینه که دختر انسان نیست.

ترس از حرف فامیل همین.من نه درکی از ازدواج دارم نه درکی از خوشبختی.

اسارت واقعی یعنی این.

---

میشه یکم در مورد شهرتون راهنمایی کنید؟
ایمکه تو کدوم ناحیه ایرانه؟
کوچیکه یا بزرگه حداقل؟
حوب چنین فرهنگ هایی یواش یوش از بین میرن
ولی به هر حال یه نسل فدا میشه


ببین حرف فامیل رو کلا باید دایورت کرد
من مثال میزنم از 4 نفر تو فامیل خودمون
1- دختر عمو لیسانس ریاضی و خانه دار سن 26 ازدواج کرد و زود بچه دار شد
2- یه دخترعموی دیگم پزشکی میخوند تا فوق تخصص ادامه داد
وقتی اون یکی دخترعموم بچه ی دومش رو به دنیا آورد یکی از عموهام با نهایت پررویی به مادر همین دخترعموی پزشکم گفته بود ببین دختر تو هنوز شوهرم نداره
زن عموم هم خوب جوابش رو داده بود و دو سال تو قطع رابطه بودن
3- یکی از دختر عموهام 31 ساله ازدواج نکرده اصن به فامیل اجازه ی صحبت نمیده
4- یکی دیکه هس تو فامیلمون خ30 ساله خودشو تابلو کرده
هرکی ازدواج میکنه
میگه عاشق من بود
نذاشتن به هم برسیم
فامیل هم خوب پشت سرش خرف میزنن

میخواستم بگم فرد هودش تعیین میکنه فامیل چی بگن

نقل قول:

---

همش به خودم میگم شاید من تا 10-15 سال دیگه هم ازدواج نکردم

---

اشتباه میکنید که اینم جمله رو به خودتون میگید!
از کجا معلوم همین الان که این مطلبو میخونید یکی شمارو پسندیده و داره واسه هفته اینده برنامه میریزه که بیاد خواستگارتون ...؟؟
پس دو انتخاب دارید
اول بشنید غصه بخورید که ای وای همه رفتن من موندم و فشاری که شهرتون و حرفای مردم بهتون وارد میکنه رو تحمل کنید
دوم خودتونو همه جوره اماده کنید که هر موقع کسی اومد چطور انتخاب خوب و اگاهانه داشته باشید و خودتونو واسه اینده اماده کنید

نقل قول:

---

نمیتونم جلوی خودم رو بگیرم

---

نگاه و افکارتونو تغییر بدید در مورد ازدواج به راحتی میتونید هر تغییری ایجاد کنید
پس الان چرا منتظرید ؟!!!
هدفتون چیه؟در چه فاصله زمانی دوس دارید ازدواج کنید؟
دو تا کتاب در مورد معیارهای انتخاب همسر بخونید
معیارهای شخصی خودتونو برای انتخاب مرد ایندتون بنویسید
فنون برقراری ارتباط با همسرتونو یاد بگیرید
غذاهای خوب خوب بلدی درس کنی؟
لباس عروس مورد نظرتو انتخاب کردی؟

یهو نیگا میکنی مرد مورد نظرت اومد خواستگاریتون
اینم بدونید که کسی بهتونم اطلاع نمیده که شمارو پسندیده و باید بیاد و یا هفته دیگه میاد یا وامیسه که پول دار بشه و بهترین بشه بعد بیاد ...
پس تا دیر نشده سریع برید این کارارو انجام بدید ...بعد نگی که نگفتید
شما بهترین باشی بهترین فردو جذب میکنی

موفق باشید

سلام عزیزم چرا به دختر بودنتون افتخار نمیکنید کی گفته چون زن آفریده شدید ادم نیستید اینا کفره هیچ مقامی بالاتر از مقام زن و مقام دختر نیست شماهم قرارنیست بخاطر سنتای مسخره بنظرمن) فکرو ذهن و زندگی و آیندتو به باد بدی چرا داری با این افکار آرامش خودتو خرآب میکنی اصل شمایی اگر خودت به این باوربرسی که همه چیز تو ازدواج نیست اونوقته که افکار دیگران برات بی اهمیت میشه اونوقت میتونی به آینده روشنی برسی خیلی بده که دختر ررو بخان تو سن کم شوهربدن که بقول دوستمون تو سری خوربار بیاد یا بخاطر بیتجربگیش به طلاق منجربشه و به بدبختی . والا ما هر متاهلی که میبینیم داره میگه یادش بخیر مجردی چقد خوش بودیم فکرکردی چه خبره درسته که با ازدواج انسان کامل میشه ولی با ازدواج درست نه اینکه برای فرار از مجردی یا شرایط خانوادش باهرکسی و هر شرایطی ازدواج کنه عزیزم هرچی سنت بالاتر بره تجربت بیشتر میشه به خودت ببال که یه دختری و خدارو بخاطرش شاکر باش

سلام نفیسه جان اگه بامنی شهرمون یک استانه نزدیک تهران تقریبا هم بزرگ.

ما هم توی فامیل و یه جورایی آشنای نزدیک ازدواج توی 11، 12 سالم داریم و با نامه ی دادگاه که کاملا طبیعی و درسته من خودم پنجم ابتدایی بودم اولین خواستگارم اومد ولی توی فامیل دور بالای 30 سالم داریم که مجردن و کسی هم تو روشون چیزی نمیگه ولی پشت سرشون کلی حرفه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hajlo

سلام نفیسه جان اگه بامنی شهرمون یک استانه نزدیک تهران تقریبا هم بزرگ.

ما هم توی فامیل و یه جورایی آشنای نزدیک ازدواج توی 11، 12 سالم داریم و با نامه ی دادگاه که کاملا طبیعی و درسته من خودم پنجم ابتدایی بودم اولین خواستگارم اومد ولی توی فامیل دور بالای 30 سالم داریم که مجردن و کسی هم تو روشون چیزی نمیگه ولی پشت سرشون کلی حرفه.

---

خوب بگن هر حرفی میهوان بگن
اصن به ملت دهن دادن که حرف بزنن
چی میگن مگه؟
هرچی دوس دارن بگن
بابا ملت وقتی میزکرد تشکیل میدن
باید یه چیز داشته باشن بگن


من فقط یه چیز رو به شما میگم خانم hajlo
خوب بعضی دخترخانوم ها خودشون هم دوس دارن زود ازدواج کنن و ناراخت نیستن از همچین فرهنگی
ولی شما مث اینکه یکم دلتون پر هس
همیشه تغییر رو کسایی به وجود میارن که شهامت دارن
و جلو جهت معمول جریان آب می ایستن
حالا کسی که میخواد دیر ازدواج کنه و حداقل این فرهنگ زود ازدواج کردن رو در مورد بچه های خودش تغییر بده
باید یادش باشه که مجبوره حرف و حدیث تحمل کنه یه جاهایی
این قانونه
بره کسی که مخالف جریان باد حرکت میکنه

خانوم اصلا همه حرف های شما درست. اما یک سوال دارم.
اگر خدای نکرده شما به خاطر استرس و غصه به بیماری اعصاب و روان دچار شوید کدام یک از این آدم ها که گفتید از شما نگهداری می کنند ؟
اگر استرس روی گوارشت اثر بگذارد و ناراحتی گوارش بگیری کدام یکی شان شما را دکتر می برند ؟
اگر به دردهای عصبی مثل میگرن و سیاتیک دچار شوید کدام یکی شان با شما همدردی می کنند ؟
تازه اینها که گفتم بیماری های خوبش است که آدم را نمی کشد اما باعث می شود روز خوش نداشته باشی.
همه اینها و هزاران بیماری دیگر در نتیجه فشارهای عصبی و استرس به وجود می آید.

یادت باشد هیچ کدام از این آدم هایی که سر به سر شما می گذارند حوصله مریضداری ندارند. اگر مریض شوی درد و مصیبتش را باید خودت تحمل کنی
پس به خاطر یک فرهنگ عقب افتاده که به زودی از بین خواهد رفت و محو خواهد شد ، و به خاطر حرف آدم هایی که در این فرهنگ عقب افتاده درجا می زنند خودت را بیمار نکن و قدر سلامتی ات را بدان.
هنوز گیر یک شوهر ناجور نیافتاده ای که بفهمی چه مزه ای دارد. البته خوب ایرادی ندارد. هنوز بسیار جوان هستی و تجربه چندانی نداری. اما اگر در همین تالار هم کمی بگردی می بینی که یک ازدواج نامناسب چه طعمی به زندگی ات می دهد. پس بی جهت و به خاطر
غرور و فخر فروشی بیجای یک دختر کوته فکر خودت را در چاه نینداز.

مسخره کردن ، غرور ، فخر فروشی و حرف های آزار دهنده ، سرزنش و سرکوفت همه اینها در دین ما گناه محسوب می شود و عقوبت دارد و حتی باعث زوال نعمت می شود.
پس بهتر است وقتی کسی این گناهان را مرتکب می شود به جای اینکه اینقدر تحت تاثیرش قرار بگیری ، به این نکته توجه کنی که این فرد دارد گناه می کند و کار غلطی انجام می دهد. بله او است که دارد گناه و نافرمانی خدا را می کند. بله او است که باید زیر سوال برود نه من. من کار زشتی نکرده ام .

کسانی که این کارها را با شما می کنند به شما ظلم می کنند. وقتی کسی بهت ظلم می کند نباید تحت تاثیر قرار بگیری و خودت را سرزنش کنی. ظالم است که باید زیر سوال برود نه مظلوم.

در مورد آن دختره هم باید بگویم همان وقتی که دیدی آدم آویزانی است باید دورش را خط می کشیدی. حالا هم دیر نشده است. دیگر با این آدم ارتباط دوستی نداشته باش و رفت و آمد نکن. این آدم موجه و مناسب نیست. و حتی اگر ازدواج هم کردی با او مرتبط نشو. اینها فقط دنبال دردسر درست کردن هستند و به شما ضربه می زنند.

چقدر خوب است که آدم های این دنیا بالاخره خود واقعی شان را نشان می دهند و هیچ چیز پنهان نمی ماند.

با سلام
شما بزرگ شدید ،دیگه بچه نیستید ،باید تا الان متوجه شده باشید که مسئول زندگی خودتون و تک تک لحظاتش،فقط و فقط خودتون هستید حتی وقتی که دیگران دارند برای شما تصمیم می گیرند این شما هستید که اجازه ی دخالت به اونا میدید.
شما یه بار زندگی میکنید و اون یک بار باید همون طور که میخواید زندگی کنید.وقتی خدا چنین اختیاری به شما داده، دیگه حرفی باقی میمونه اصلا!؟؟
یادتون باشه که تا وقتی خود شما نخواید هیچ گونه عقد ازدواجی صحیح نیست و هیچ محضری هم اون رو ثبت نمیکنه، باید با رفتار جرئت مندانه از حقوقتون در کمال آرامش دفاع کنید و بتونید به خواسته های نا معقول "نه" بگید و از درون این قدر محکم باشید که حرف های دیگران براتون بی اثر و خنثی باشه.از هر کس به اندازه ی عقلش انتظار داشته باشید نه اینکه خودتون رو تا حد اونا پایین بکشید.در این صورته که مشی زندگیتون رو میتونید ترسیم کنید و بر اساس اون حرکت کنید وگرنه تا آخر عمرتون دیگران شما رو به هر جهتی که میخواند سوق میدند و شما فقط منفعلانه تسلیم محض هستید.
موفق باشید

من پسرم ولی یه چیزی که تجربه کردم و ضررشو دیدم به شما میگم مطمئنا خیلی هم از این و اون شنیدی

به حرف مردم و فامیل بها نده

پ.ن : اینا همه به کنار شما تازه بیست سالته اصلا :33:

نقل قول:

---

ولی شما مث اینکه یکم دلتون پر هس

---

این روزها دلم اصرار دارد

فریاد بزند؛

اما . . .

من جلوی دهانش را می گیرم،

وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد!!!

این روزها من . . .

خدای سکوت شده ام؛

خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا،

خط خطی نشود . . .!!!

درک میکنم که فشار فامیل و حرفاشون زیاده و ادم رو ناراحت میکنه.
ولی هر کسی خودش باید خودشو از این سیکل معیوب بکشه بیرون.
اگر به مردم و حرفشون باشه تمام عمر که خوبه حتی اون لحظه آخری که ادم (دور از جون شما) مرده هم واسه کفنش هم میخوان نظر بدن!!!!
اینا به گوشتون آشنا نیست؟
آخی ...تا این سن ازدواج نکرده؟
ای واااااااااااااای چرا دختر رو عقد نگه داشتین؟
زود بچه دار شیاااااااااااااا.. نازا میشی...
ای واااااای داره لوس میشه بچه تون.. یه خواهر براش بیار....
خاااااک عالم...دخترتو میخوای بفرستی دانشگاه یه شهر دیگههههههههه؟ تنهاااااااا؟
دخترت دیگه وقت شوهرشه هاااااااااااا... میخوای ترشیش بندازی مگه؟
و ...
و...
و...
و....
نچ ...نچ... فلانی رو بچه هاش رفتن ته قبرستون خاکش کردن..ادم حوصله اش نمیشه بره سر خاکش...
حرف و حرف و حرف....
خانم محترم و حاج لوی عزیز.
اگه قرار باشه به حرف دیگران ولو نردیکترین ها اهمیت بدیم و مسیر زندگی رو حتی به اندازه میلیمتری به خاطر حرف اونها تغییر بدیم (برخلاف میل و نظر خودمون) ظلم کردیم در حق خودمون.
این زرندگی ماست. لذت ما هست که مهمه. افکار ما هست که مهمه. اهداف ما هست که مهمه. نگران دیگران نباشید. اونها هم عرصه و مجالی برای عملی کردن افکارشون دارن. توی زندگی خودشون.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hajlo

این روزها دلم اصرار دارد
فریاد بزند؛
اما . . .
من جلوی دهانش را می گیرم،
وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد!!!
این روزها من . . .
خدای سکوت شده ام؛
خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا،
خط خطی نشود . . .!!!

---

به حرف مردم اهمیت نده
این مردم اگر پیقمبر هم بودند از کار خدا ایراد میگرفتن
برات خودت و حانوادت مهم باشه
و اگر سعی داری کسی رو تغییر بدی
رو تفکر خانواده ی خودت کار کن
اونم نه با دعوا
شما الان سنت چنده؟؟؟
بالاخره اونا پذیرفتن که تو مجرد موندی و تونستی درس بخونی؟

فامیل چیه؟
آدم با فامیل میتونه قطع ارتباط کنه
میتونه مهاجرت کنه
با یه دوست میتونی بهم بزنی
با یه دوست پسر میتونی بهم بزنی

کسی که راحت بتونی باهاش قطع رابطه کنی خرفش اهمیت نداره
تو زندگی آدم چند نفر هستن که فکرشون مهمه

پدر - مادر - همسر- خواهر - برادر- فرزند
تموم شد و رفت

من باز معذرت میخوام وسط تایپیک دوست عزیزمون blueberry که حرف دل خودمو که بی ربطه میزنم ولی

همه ی آدما توی زندگیشون مشکل دارن . همه ی آدما دوست دارن مشکلاتشون حل بشه و زندگیه آرومی داشته باشن.

من با بدبختی بزرگ شدم اما تو تمام این بدبختیا نگاهم به آینده بود . به این که یه روزی تموم میشه. به اینکه یه روزی منم به جایی میرسم که لیاقتم اونه. به اینکه خودم زندگیمو میسازم.

اما امروز که دارم به زندگیم نگاه میکنم به همه ی گذشته ام به تمام لحظه هایی که گذروندم میبینم آینده ای وجود نداشت. زندگی همون لحظه ای بود که من داشتم با هزار جور بدبختی

میگذروندمو و تو دلم هزار تا امید واسه تموم شدنش بود. زندگی یعنی همون لحظه با تموم درداش نه آرزوهام نه دلخوشی های الکی.

میدونید چرا اینقدر حرف فامیل برام اهمیت داره. چون دارم میبینم که اونا همیشه راست میگفتن و این من بودم که واقعیتو باور نمیکردم.

بچه موشی بودم و اونا میدیدن و مدام بهم میگفتن اما من خودمو شیر میدیدم. حالا که نگاه میکنم به خودم تلاشای بیخود خودم میفهمم که اونا منو میخواستن که جلو پام سنگ مینداختن.

راست میگن اگه وقتی بچه بودم وقتی نفهم بودمو و خودمو با ارزش میدونستم ازدواج میکردم امروز دیگه آرزویی نداشتم که به خاطرش غصه بخورم. من خودمو فدای آرزوهام کردم.

امروز میدونم آینده معنی نداره . همین زندگی لعنتی زندگی منه.

زندگی یعنی اینکه با آدمی ازدواج کنم که ازش متنفرم . وارد زندگی بشم که شاید نتونم تحملش کنم و از تنفر بمیرم . زندگی یعنی تا ابد بدبختی

زندگی یعنی اینکه تو سری بخوری و صدات در نیاد چون همینی که هست برای اینکه یه هر حال قراره تو سری بخوری. چه از یک نفر چه از هزار نفر.

اما باید اینکارو بکنم آخه چه تضمینی وجود داره.

به من بگید شما میتونید تضمین بدید که یک روزی قراره با فرد مورد علاقه ام آشنا بشم ؟ یا نه با فردی که حتی یک هزارم خواسته های من رو داشته باشه؟

کسی میتونه به من این تضمین رو بده که بدتر از این پیش نمیاد؟ میتونید بگید حتما بهتر از این راه راهی هست؟

نقل قول:

---

شما یه بار زندگی میکنید و اون یک بار باید همون طور که میخواید زندگی کنید

---

نمیدونم اینو برای من گذاشتید یا نه ولی من این رو برای شما میذارم

"سـرد اسـت و مـن تـنهایـم "
چـه جمـلـه ای !
پــــُر از کـلیـشه …
پـــُـر از تـهـوع …
جـای گـرمی نـشستـه ای و می خـوانـی :
” ســرد اسـت “…
یـخ نمـی کنـی …
حـس نـمی کنـی …
کـه مـن بـرای ِ نـوشتـن ِ همیـن دو کلمـه
چـه سرمایـی را گـذرانـدم

سلام دوباره بچه ها.
میدونم 20 سال توی فرهنگ شما سنی نیست؛ولی اینجا یه جورایی ننگ و آر محسوب میشه که دختر مجرد باشه و چندسالی هم از دانشگاش گذشته باشه. البته بعضی خونواده ها هستن که همچین پشت دختراشون هستن که هیچکس جرات حرف زدن پشت سرشون رو نداره،ولی خونواده ما نه تنها منو حمایت نمیکنه،بلکه بدتر از بقیه تو سرم هم میزنه. مخصوصا از وقتی که دوستم که فامیل نزدیکمون هم هست ازدواج کرده.
جرات ندارم دو دقیقه تو خونه مون ساکت بشینم. میگن بخاطر ازدواج اون دختره ست. زیاد میخوابم میگن بخاطر ازدواج اونه،کم می خوابم میگن بخاطر ازدواج اونه،هرکاری میکنم ربطش میدن به اون:grief: با حالت پچ و پچ و تمسخر هم میگن که دیگه آدم دلش میخواد نابود بشه...
ببینید،جامعی که من الآن توشم،یا حداقل خانواده م به شدت مرد سالار و بی منطقه. دخترا رو اصلا آدم حساب نمیکنن. مثلاً میپرسن فلانی چندتا بچه داری؟ میگه سه تا بچه،دوتا دختر!!!! اینا عین واقعیته ها. البته خانواده های جوون تر اینطور نیستن. ولی منی که مادرم 60 سالشه،پدرم هم 80 سال، چه انتظاری میتونم داشته باشم؟!
میدونم ازدواج همش گل و بلبل نیست. بالاخره سختی هم داره. ولی تنها راه نجات من از دست خانواده م همینه. نهایت آرزوم اینه که یکی پیدا بشه و منو از این شهر ببره. که بچه هام مجبور نباشن توی همچین فضای مزخرفی زندگی کنن. من خودم که شکستم و نابود شدم...
مثلاً اگه پسر بودم میشد خونه مجردی بگیرم و فرار کنم از اینجا. ولی چون دخترم و بعدا حرف درمیارن نمیشه... چه راهی دارم جز اینکه دعا کنم زود تر ازدواج کنم و از دست اینا راحت بشم؟
اگه منم یه خوانواده معمولی داشتم الان نه تنها به ازدواج فکر نمیکردم که 25 سالگی غیر درس هیچ خیال دیگه ای هم تو سرم نبود. ولی وقتی می بینم مادرم حاضره بخاطر برادرام منو از خونه بندازه بیرون، دیگه چه امیدی به مجردیم داشته باشم؟ از بس مادرم بهشون رو داده،زن داداشام با حالت خدمتکار باهام رفتار میکنن. جدا از تمسخرشون. من باید بچه هاشون رو نگه دارم که خانوما برن کلاس،برن آرایشگاه،برن با شوهراشون بگردن... بعد هم بیان خونه ما،بشینن به من بخندن... مامانم هم بخاطر اینکه اونا خوششون بیاد باهاشون هم نوا میشه و کمکشون میکنه. یا جلوی اونا منو میزنه که اونا خوشحال بشن...
آخه من چطوری میتونم ازاین وضعیت نجات پیدا کنم؟ غیر از اینکه ازدواج کنم؟ شما بگید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hajlo

من باز معذرت میخوام وسط تایپیک دوست عزیزمون blueberry که حرف دل خودمو که بی ربطه میزنم ولی

همه ی آدما توی زندگیشون مشکل دارن . همه ی آدما دوست دارن مشکلاتشون حل بشه و زندگیه آرومی داشته باشن.

من با بدبختی بزرگ شدم اما تو تمام این بدبختیا نگاهم به آینده بود . به این که یه روزی تموم میشه. به اینکه یه روزی منم به جایی میرسم که لیاقتم اونه. به اینکه خودم زندگیمو میسازم.

اما امروز که دارم به زندگیم نگاه میکنم به همه ی گذشته ام به تمام لحظه هایی که گذروندم میبینم آینده ای وجود نداشت. زندگی همون لحظه ای بود که من داشتم با هزار جور بدبختی

میگذروندمو و تو دلم هزار تا امید واسه تموم شدنش بود. زندگی یعنی همون لحظه با تموم درداش نه آرزوهام نه دلخوشی های الکی.

میدونید چرا اینقدر حرف فامیل برام اهمیت داره. چون دارم میبینم که اونا همیشه راست میگفتن و این من بودم که واقعیتو باور نمیکردم.

بچه موشی بودم و اونا میدیدن و مدام بهم میگفتن اما من خودمو شیر میدیدم. حالا که نگاه میکنم به خودم تلاشای بیخود خودم میفهمم که اونا منو میخواستن که جلو پام سنگ مینداختن.

راست میگن اگه وقتی بچه بودم وقتی نفهم بودمو و خودمو با ارزش میدونستم ازدواج میکردم امروز دیگه آرزویی نداشتم که به خاطرش غصه بخورم. من خودمو فدای آرزوهام کردم.

امروز میدونم آینده معنی نداره . همین زندگی لعنتی زندگی منه.

زندگی یعنی اینکه با آدمی ازدواج کنم که ازش متنفرم . وارد زندگی بشم که شاید نتونم تحملش کنم و از تنفر بمیرم . زندگی یعنی تا ابد بدبختی

زندگی یعنی اینکه تو سری بخوری و صدات در نیاد چون همینی که هست برای اینکه یه هر حال قراره تو سری بخوری. چه از یک نفر چه از هزار نفر.

اما باید اینکارو بکنم آخه چه تضمینی وجود داره.

به من بگید شما میتونید تضمین بدید که یک روزی قراره با فرد مورد علاقه ام آشنا بشم ؟ یا نه با فردی که حتی یک هزارم خواسته های من رو داشته باشه؟

کسی میتونه به من این تضمین رو بده که بدتر از این پیش نمیاد؟ میتونید بگید حتما بهتر از این راه راهی هست؟




نمیدونم اینو برای من گذاشتید یا نه ولی من این رو برای شما میذارم

"سـرد اسـت و مـن تـنهایـم "
چـه جمـلـه ای !
پــــُر از کـلیـشه …
پـــُـر از تـهـوع …
جـای گـرمی نـشستـه ای و می خـوانـی :
” ســرد اسـت “…
یـخ نمـی کنـی …
حـس نـمی کنـی …
کـه مـن بـرای ِ نـوشتـن ِ همیـن دو کلمـه
چـه سرمایـی را گـذرانـدم

---

عزیزکم درک میکنم.درک میکنم که شرایط چقدر اذیتت کرده
ای کاش یه تاپیک جداگانه ای بزنی و مشکلاتت رو دونه دونه بگی تا بشه اونجا باهات همفکری کرد.
به هر حال اونجا اگه بیشتر مشکلاتت رو باز کنی بهتر میشه راهکار داد تا اسیب کمتری ببینی.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط blueberry

سلام دوباره بچه ها.
میدونم 20 سال توی فرهنگ شما سنی نیست؛ولی اینجا یه جورایی ننگ و آر محسوب میشه که دختر مجرد باشه و چندسالی هم از دانشگاش گذشته باشه. البته بعضی خونواده ها هستن که همچین پشت دختراشون هستن که هیچکس جرات حرف زدن پشت سرشون رو نداره،ولی خونواده ما نه تنها منو حمایت نمیکنه،بلکه بدتر از بقیه تو سرم هم میزنه. مخصوصا از وقتی که دوستم که فامیل نزدیکمون هم هست ازدواج کرده.
جرات ندارم دو دقیقه تو خونه مون ساکت بشینم. میگن بخاطر ازدواج اون دختره ست. زیاد میخوابم میگن بخاطر ازدواج اونه،کم می خوابم میگن بخاطر ازدواج اونه،هرکاری میکنم ربطش میدن به اون:grief: با حالت پچ و پچ و تمسخر هم میگن که دیگه آدم دلش میخواد نابود بشه...
ببینید،جامعی که من الآن توشم،یا حداقل خانواده م به شدت مرد سالار و بی منطقه. دخترا رو اصلا آدم حساب نمیکنن. مثلاً میپرسن فلانی چندتا بچه داری؟ میگه سه تا بچه،دوتا دختر!!!! اینا عین واقعیته ها. البته خانواده های جوون تر اینطور نیستن. ولی منی که مادرم 60 سالشه،پدرم هم 80 سال، چه انتظاری میتونم داشته باشم؟!
میدونم ازدواج همش گل و بلبل نیست. بالاخره سختی هم داره. ولی تنها راه نجات من از دست خانواده م همینه. نهایت آرزوم اینه که یکی پیدا بشه و منو از این شهر ببره. که بچه هام مجبور نباشن توی همچین فضای مزخرفی زندگی کنن. من خودم که شکستم و نابود شدم...
مثلاً اگه پسر بودم میشد خونه مجردی بگیرم و فرار کنم از اینجا. ولی چون دخترم و بعدا حرف درمیارن نمیشه... چه راهی دارم جز اینکه دعا کنم زود تر ازدواج کنم و از دست اینا راحت بشم؟
اگه منم یه خوانواده معمولی داشتم الان نه تنها به ازدواج فکر نمیکردم که 25 سالگی غیر درس هیچ خیال دیگه ای هم تو سرم نبود. ولی وقتی می بینم مادرم حاضره بخاطر برادرام منو از خونه بندازه بیرون، دیگه چه امیدی به مجردیم داشته باشم؟ از بس مادرم بهشون رو داده،زن داداشام با حالت خدمتکار باهام رفتار میکنن. جدا از تمسخرشون. من باید بچه هاشون رو نگه دارم که خانوما برن کلاس،برن آرایشگاه،برن با شوهراشون بگردن... بعد هم بیان خونه ما،بشینن به من بخندن... مامانم هم بخاطر اینکه اونا خوششون بیاد باهاشون هم نوا میشه و کمکشون میکنه. یا جلوی اونا منو میزنه که اونا خوشحال بشن...
آخه من چطوری میتونم ازاین وضعیت نجات پیدا کنم؟ غیر از اینکه ازدواج کنم؟ شما بگید.

---

عزیزکم
تو شهر شما زود ازدواج میکنن؟ درست
20 سال رو میگن دیر شد؟ درست
به دختر بها نمیدن؟ درست
پدر و مادر پیرن و عجین شدن با یه افکار غلط؟ اینم درست
امیدی به تغییر افکارشسون نمیشه داشت؟ اینم درست.


همه ی اینهایی که واقعیت هستن و واقعیتهای خوبی هم نیستن و بعضا غلط نباید باعث بشه که شما به اشتباه بیفتی.
همیشه باید تو ذهنت تکرار کنی اونا در اشتباهن. راه من درسته.
ادم وقتی به این باور برسه که بابا جان اونا هستن که دارن اشتباه میکنن نه من؛ دیگه پیرو افکار اشتباه اونهها نخواهد بود.
عزیزم سعی کن به این باور برسی همین که در درون خودت به یقین رسیدی که راهی که در پیش گرفتی احتمال بیشتری داره که به خوشبختی برسه تا راهی که اونها در پیش گرفتن پشت گوش انداختن اعمال و رفتارهای اونها برات راحتتر میشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hajlo

زندگی همون لحظه ای بود که من داشتم با هزار جور بدبختی

میگذروندمو و تو دلم هزار تا امید واسه تموم شدنش بود. زندگی یعنی همون لحظه با تموم درداش نه آرزوهام نه دلخوشی های الکی.

---

همین طور که دوستمون گفت زندگی یعنی همین لحظه
مهم نیست که کی ازدواج میکنی مهم اینه که در همین لحظه بهترین باشی ...
بهترین دانشجو بهترین دختر برای پدر مادر بهترین خواهر برای برادر و خواهرت و بهترین دوست ...
فکر کن ببین چطور میتونی بهترین باشی ... به درست برس و سعی کن معدلت خوب باشه و برای آینده درسی برنامه ریزی کن
واکنشی هم به رفتار بقیه نشون نده ... یه مدت که از ازدواج دوستت بگذره و خانواده ت متوجه بشن واقعا حساس نیستی اونها هم رفتارشون تغییر میکنه
همیشه ما خودمون با رفتار خودمون میتونیم ذهنیت و دیدگاه دیگران رو نسبت به خودمون تغییر بدیم .

من خودم نزدیک سی سالمه هنوز بچه ندارم فامیل و خانواده همش بهم میگن دیر میشه پیر میشی :311:
ولی من اهمیت نمیدم چون میدونم فعلا صلاح نیست بچه دار بشم و باید برای حفظ زندگیم و آرامشم تلاش کنم نه جلب رضایت فامیل ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرخ رو

همه ی اینهایی که واقعیت هستن و واقعیتهای خوبی هم نیستن و بعضا غلط نباید باعث بشه که شما به اشتباه بیفتی.
همیشه باید تو ذهنت تکرار کنی اونا در اشتباهن. راه من درسته.
ادم وقتی به این باور برسه که بابا جان اونا هستن که دارن اشتباه میکنن نه من؛ دیگه پیرو افکار اشتباه اونهها نخواهد بود.
عزیزم سعی کن به این باور برسی همین که در درون خودت به یقین رسیدی که راهی که در پیش گرفتی احتمال بیشتری داره که به خوشبختی برسه تا راهی که اونها در پیش گرفتن پشت گوش انداختن اعمال و رفتارهای اونها برات راحتتر میشه.

---

آره عزیزم
فقط باید به این باور برسی که راه تو درسته
من مشکل تو رو نداشتم
ولی خیلی جاها تو زندگی خواستم اخلاقم رو تغییر بدم
مطابق خواسته ی کس دیگه رفتار کنم
ولی بعدا فهمیدم
خود واقعی خودم تنها چیزی هس که باید بهش اخترام بذارم
و حتی اگه اخلاق بدی دارم باید با آرامش و خوندن کتاب و صرف انرژی رو رفتارم تعییرش بدم
من الان به این نتیجه رسیدم حتی گاهی ممکنه پدر و مادرم هم تو راهنمایی من اشتباه کنن
مث همین مشکل الان خودم که اون موقع وقتی بهشون گقتم هیچ کس به من نگفت باهاش قطع رابطه کن حتی پدرم که جنس مرد رو بهتر از من میشناسه؟
عزیزم اگر بخوای به فکر غلط مردم ( حتی پدر و مادر ) اهمیت بدی دچار انفعال میشی و یهو به خودت میای میبینی از شخصیت واقعی خودت خبری نیس

دوست پسر من یکی دو بار پیش من حرف رکیک گفت وقتی اعتراض کردم گفت همه ی دخترا میدونن تو بلد نیستی؟
به دوستام گفتم که یکی پیشم همچین چیزی گفته برگشتن گفتن بابا نفیسه تو حساسی پیش ما 1000 بار میگن
به بابا و مامانم گفتم اونا گفتن حساسی و بی خیال شو
داشتم خودم رو عادت میدادم که اینجور چیزا داره عادی میشه
انگار به هر قیمتی میخواستم اون رو داشته باشم
سر همون شوخی ها میتونستم قطع رابطه کنم و الان تحقیر رو تحمل نکنم
دیگه از اون نفیسه که اگه تو یه جمع یکی شوخی زیر نافی و ناموسی میکرد پا میشد میرفت قرار نبود خبری باشه

عزیزم میگن خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو
ولی به نظر من ضرب المثل اشتباهی هس
اگه مطمئنی راهت درسته باید دقیقا مخالف نظر جماعت رفتار کنی حتی پدر و مادر ( با احترام )
حساسیت نشون نده و نگو از ازدواج دوستت ناراخت نیستی
دو ماه که بگذره از ازدواج دوستت میبینن که ناراحت نیستی
و یواش یواش موضوع هم از داغی الانش می افته


blueberry جان میشه راجع به شهرت هم راهنمایی کنی؟
اسمش رو نگو ولی بگو تو چه ناحیه ای از ایران هس
البته مشکل فقط شهرت نیست
سن بالای پدر و مادر هم هست
چون به هر حال تو شهر ما هم 30 سال پیش فرهنگ ازدواج با الان خیلی فرق داشته

بشین از لحظه لحظه مجردیت استفاده کن
بگو بخند مسولیتهات خیلی کمتره
به موقع ازدواج هم می کنی ولی خیلی مهمه که دوران مجردیت رو خوش بگذرونی شاید آخرین دوره از دوران کم مسئولیتی انسان باشه
بعدش ازدواج و وظایف همسرداری خانه داری بعدش بچه داری اگه شاغل هم باشی کار بیرون از خونه هم اضافه میشه
حتی در صورت انتخاب درست و احساس خوشبختی کلی مسئولیت داری
پس الان از این دوران بی خیالی نهایت استفاده رو ببر

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zendegiye movafagh

بشین از لحظه لحظه مجردیت استفاده کن
بگو بخند مسولیتهات خیلی کمتره
به موقع ازدواج هم می کنی ولی خیلی مهمه که دوران مجردیت رو خوش بگذرونی شاید آخرین دوره از دوران کم مسئولیتی انسان باشه
بعدش ازدواج و وظایف همسرداری خانه داری بعدش بچه داری اگه شاغل هم باشی کار بیرون از خونه هم اضافه میشه
حتی در صورت انتخاب درست و احساس خوشبختی کلی مسئولیت داری
پس الان از این دوران بی خیالی نهایت استفاده رو ببر

---

اگه یاد میگرفتیم چطور استفاده کنیم؟؟؟؟
کن بعضی وقتا ناراحتم
میگم 4 سال از دوران مجردی استفاده نکردم و ناراحت بودم و عاشق یه نفر
حالا بعد این میتونم استفاده کنم؟

آخه من از چی این زندگیم لذت ببرم؟ مادرم ازم متنفره. هرجور که بتونه اذیتم میکنه که زن داداشام خوشحال باشن. اگه ببینه دارم میخندم با فحش و نفرین میگه من فلان مریضی رو دارم،اون وقت تو نشستی میخندی؟ اگه بخوام برم بیرون با رکیک ترین فحشا میگه حتما میخوای بری با پسرا بگردی و... وقتی کسی بیاد خونه مون، فقط میره پیشش میشینه و گریه میکنه که بچه هام بهم نمیرسن و این حرفا. یه جوری شده که بقال سر کوچه هم منو نصیحت میکنه که به فکر مادرت باش،اذیتش نکن! البته منم نمیگم که فرشته و معصومم، ولی در حد خودم رعایتش رو میکنم.
از این دنیا فقط همون یه دوست رو داشتم که اونم دیگه محلم نمیذاره. باهاش دردو دل میکردم. باهم حرف میزدیم و برای آینده مون نقشه میکشیدیم. ولی الآن...
والله تو شهر ما مادرشوهرا از هیولای دو سر هم برای عروساشون ترسناک ترن،نمیدونم چطوره که مادر من اینقد ناز عروساش رو میخره. یه بار من با یکیشون دعوام شد،اونم قهر کرد و گفت باشه،من از این به بعد بچه هام رو خودم نگه میدارم. یعنی مامانم یه دعوایی راه انداخت که بیا و ببین. وسط حیاط نشسته بود و جیغ میزد که الآن خودمو آتیش میزنم که باعث شدی دیگه نوه هامو نبینم. با بدبختی و منت کشی دوباره عروس خانوم رو راضی کردیم بیاد بچه هاشو بزاره خونه ما و خودش بره بگرده!
نفیسه جان،نمیدونم چه فایده ای داره من بگم مال کجای کشورم. جز اینکه بقیه نسبت به آدمایی که ممکنه بافرهنگ باشن ولی مثل ما فلان جای کشور زندگی میکنن هم بدبین بشن.:72:
مجردی برای من چیزی جز تحقیر و محدودیت نداره. من بچه نیستم که چون مثلا بهم گفتن درس بخون از خانواده م متنفر باشم، ولی فکر اینکه تا سن 25-30 سالگی بخوام تحملشون کنم دیوونه م میکنه. میخوام برم یه جای دور که هیجوقت دیگه نبینمشون.

سعی کن رابطت رو با مادرت بهتر کنی
در طول روز چند بار ازش بپرس کاری داره که کمکش کنی اگه مریضع یا ناخوشه بیشتر مراقبش باش
بعضی وقتها بزرگترها به خاطر تجمع مشکاتشون کم تحمل میشن اینکه میگه چرا میخندی نه اینکه ازت متنفر باشه بلکه داره بهت میفهمونه من به توجه تو نیاز دارم. بیشتر هواشو داشته باش مطمئن باش نتیجه می گیری و دعای خیرش پشت سرته
بعد که تو کار خونه کمکت رو کردی بعد بیرون برو کافیه یه کم بنامه ریزی داشته باشی
درست میشه قدر لحظات و جوونیتو بدون

زغال اخته (؟) جان،

زمان مناسبی به این فکر افتادی که باید یه کاری کنی. وقتی که 20 سالت هست و طبق میانگین کلی جامعه، شرایط خوبی داری.
ازدواج نکردن یا بهش فکر نکردن و براش آماده نشدن اصلا فکر خوبی نیست.
یه زمانی به این نتیجه می رسی که ممکنه دیر باشه و کارت سخت تر بشه.

پست آقای (؟) احساس بهاری را با دقت بیشتری بخون.
به ازدواج فکر کن. براش آماده شو. نگو من حالا حالا موقعیتش را ندارم یا به فکرش نیستم یا ....

کسی باهوش و توانمند هست که بتونه در شرایطی که هست به بهترین نحو زندگی کنه.
شما نمی تونی خلاف جریان آب رودخونه ای که توش هستی شنا کنی. پس خودت را وفق بده.
توی اون محیط، شانس داشتن زندگی شاد و راحت، با ازدواج در 35 سالگی یا مثلا ازدواج نکردن، برای تو پایین می آد.
پس سعی کن ضمن پیشرفت و تعالی خودت، با شرایط محیطت کنار بیایی.

مطمئنا همونطور که تو سرگرم درس شدی و کمی از همسن و سالهای اطرافت فاصله گرفتی
پسرهایی هم هستند که در محیط شما در این شرایط باشند و زندگیشون کمی متفاوت باشه.
ممکنه یکی از اونها خواستگار تو باشه.

پس لجاجت نکن. سرکش نباش. بد اخلاقی نکن در جواب دیگران که در مورد ازدواجت حرف می زنن.
به دیگران توهین نکن ( کسانی که زود ازدواج کردند یا همسر خوبی ندارند یا ...)
می تونی با خوشرویی و جوابهایی که مناسب باشه، نظرت را در مورد ازدواجت بگی.
تاپیکهایی که لینکش را برات می ذارم بخون. تو اون پستها نکاتی در این مورد هست که چطوری به اطرافیان بگی که قصد ازدواج با فرد مناسب خودت را داری.

نگرانی یا پشیمونی دخترهایی که حواسشون به فرصتها و سن و سالشون نبوده را ببین.
می دونم دوستانی که برات نظر نوشتن، قصدشون دلداری دادن به شما و کمک بوده و موافقم که نمی شه به جنگ تقدیر و سرنوشت رفت،
اما کمی مخالفم که سعی کردند به شما بگن ازدواج نکردی هم مهم نیست.
اگر 40 سالت بود و اینجا بودی، بله. باید این را بگن. باید سعی کرد با زندگی و شرایطی که پیش اومده کنار آمد.

اما به دختر 20 ساله بگی ولش کن، ازدواج خیلی هم مهم نیست و برو درست را بخون و ...
به نظر من راهنمایی اشتباهی است.

عزیزم، توی سن مناسبی برای ازدواج هستی. بهش فکر کن و خودت را براش آماده کن.

دیگران را نمی تونی تغییر بدی. حتی مادرت و نزدیکترین افراد خانواده ات را.
اما هر کاری بخوای برای خودت می تونی بکنی. تمرکز کن روی خودت.


کارگاههای تالار را بخون (مخصوصا کارگاه رفتار جراتمندانه)
توی فضاها و شرایطی قرار بگیر که آدمهایی با شرایط خودت (تحصیلات و خانواده و ... ) تو را ببینن و بشناسن.

تاپیکها و پست ها را نخون و رد شو.
نکته برداری کن و برای خودت مشخص کن برداشتت چی بوده، نتیجه ای که گرفتی چی هست و ...

شرایط خوب من باعث شده نتونم ازدواج کنم!

چرا اصلا خواستگار ندارم ؟

پشیمانی در سن32سالگی