آیا طلاق پایان تنش و درگیری و فضای متشنج خانواده است؟

چند وقت پیش تحقیقی در مورد طلاق می کردم. به متن زیر برخوردم و نمی دونم واقعا بعد از طلاق چنین جوی در زندگی حاکم میشه یا نه!
من می خوام هم خودمم رو و هم فرزندم رو از این زندگی نکبت بار رها کنم. فرزندم با آرامش زندگی کنه. اگه فقط یه پدر یا مادر بالای سرش باشه، بهتر از اینه که پدر و مادر له شده و بی شخصیت شده تربیتش رو به عهده بگیرن که صد البته از چنین پدر و مادری هرگز حرف شنوی نخواهد داشت.
دوستانی که طلاق رو تجربه کردند و صاحب فرزند هستند و یا در اطرافشون شاهد بودند، چقدر متن زیر را تایید می کنند؟


مگی گالاگر در كتاب "یك جدایی مسالمت‌آمیز" آورده است: معمولاً طلاق به عنوان راه حلی برای پایان بخشیدن به درگیری‌ها و تنش‌ها پیشنهاد می‌شود اما آیا واقعا طلاق موجب خاتمه یافتن درگیری بین زوجین می‌شود؟
آمارها نشان می‌دهد تنها 12 درصد از زوج‌ها پس از طلاق رابطه‌ای مسالمت‌آمیز و بدون درگیری با یكدیگر دارند و می‌توانند برای تأمین خواسته فرزندشان یا ایجاد آرامش برای وی رابطه‌ای نسبتاً آرام و دوستانه داشته باشند،اما 50 درصد از زوج‌ها پس از طلاق با یكدیگر رفتاری تندتر دارند و مشاجرات و درگیری‌های آنها با شدت بیشتر و اغلب درحضور فرزندان صورت می‌گیرد .
این روابط با گذشت مدت زمانی حدود 5 سال از تاریخ طلاق به یك كینه و دشمنی دیرینه بدل می‌شود و كودكان را وارد یك میدان جنگ می‌كند. پس در واقع، راه حل در جدایی نیست، در تغییر شرایط است، زیرا تا پیش از آن زوج‌ها در یك محیط و زیر یك سقف بودند و حالا اغلب مشاجرات به صورت تلفنی یا از طریق رابط و واسطه انجام می‌ شود .در این شرایط، اغلب به منافع و مصالح فرزندشان یا نظریات كارشناسان توجهی ندارند و تنها با پرخاشگری و خشونت موجب سبك شدن بار مشكلات خود می‌شوند، اما این سبك شدن باعث تشدید اختلالات روحی و روانی فرزندان می‌شود كه شاهد این رفتارهای پرتشنج در محیط خانواده هستند .

نقل قول:

---

پس در واقع، راه حل در جدایی نیست، در تغییر شرایط است،

---

راستش منظور مقاله رو از این تیکه متوجه نمیشم
یعنی وقتی 2طرف به هیچ عنوان نمیتونن با هم زندگی کنند، بازم نباید جدا بشن؟؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط نادیا-7777

نقل قول:

---

پس در واقع، راه حل در جدایی نیست، در تغییر شرایط است،

---

راستش منظور مقاله رو از این تیکه متوجه نمیشم
یعنی وقتی 2طرف به هیچ عنوان نمیتونن با هم زندگی کنند، بازم نباید جدا بشن؟؟

---

نادیا جان اینکه واقعا نظرش چی بوده رو که خودش باید بیاد توضیح بده :163:
اما برداشت من اینه که کسی که بخاطر رسیدن به آرامش روحی خودش و فرزند(ان)ش، اقدام به جدایی می کنه، داره اشتباه می کنه.
بلکه چه با جدایی چه با ادامه زندگی، باید شرایطی رو فراهم کنه که راهی برای مشاجرات باقی نمونه.

مثلا خود شما، از پسرت گذشتی و داری تنها زندگی می کنی. خوب این برای آرامش خودت و پسرت خیلی بهتره تا اینکه می خواستی فرضا از حق خودت استفاده کنی و پسرت رو هرچند وقت یکبار که قاون تعیین می کرد، ببینی. و حالا شوهر سابقت قصد لجبازی داشت و بچه رو درست سر قرار نمی اورد و یا با دیدارتون مجدد مشاجره رخ می داد و یا روی بچه کار می کرد که به مادرت بی احترامی کن یا از ترس اینکه پیشت برنگرده، مدام از مادرش بدگویی می کرد و یا ...و
خلاصه همه اینها روی روحیه و روان بچه تاثیر نادرست می ذاره. و مدام درگیر جنگ بین پدر و مادری که هیچ ارتباط و محبتی بینشون نیست.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

من الان دارم فکر می کنم اگه جدا بشم و فرضا هفته ای یه پسرم بخواد بره پیش باباش و خانواده اش، می دونم که بعدها که بزرگتر شد مدام می شینن پیشش و از مادرش بدگویی می کنن. همینطوری که الان نزد باباش کردند.
بالاخره پسر کوچولوم آرامشش رو از دست می ده و باید تو سن کم قاضی بشه.
اگرم طلاق نگیرم که باز هم همینه.
حالا تغییر شرایط برای زندگی من، نمی دونم چیه!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

من خودم تو دور و برم کسی رو ندیدم که با بچه جدا شده باشه که ببینم واقعا بعد جدایی اوضاع زندگیشون گذشته از فشارهای مالی از حیث روحی و روانی به چه منوال است!
به همین خاطر از دوستانی که تجربه اش رو دارن، خواهش می کنم که راهنمایی کنن.

blue sky عزیزم
غم و غصه دور باشه ازت همیشه گفتی اگر کسی تجربه طلاق وفرزند داره نظر بده
من از دید فرزندت از تجربه ام میگم
بعد از چندین سال اختلاف پدر مادرم بالاخره تصمیم به جدایی گرفتن. بچه ها ی این ماجرا منه 20ساله بودم و خواهر 16ساله ویک خواهر 2ساله
بارها با دکتر حبشی صحبت کردیم ایشون فقط میگفت طلاق,میگفت پدرتون برمیگرده خلاصه تا محضر کشیده شد اما مامان نذاشت.
ببین امکاناتت واسه جدایی چقدره! فعلا مساءل عاطفی به کنار مطمءنی مساءل مالی, نیازهای اولیه زندگی اونقد تحت فشار نمیزارت که بشه درد جدید?!مامان من هم خونه داشت هم درامد هم خونواده ای که پشتش بودن پس دلش گرم بود بچه هاشم پیشش بودن و نگران حضانت نبود پس میموند مساءل عاطفی
پدر مادرم باهم ادامه دادن اما با جدایی عاطفی یعنی حتی جدایی کلامی اونا 5ساله باهم زندگی میکنن اما فقط تو یک خونه بدون هیچ مراوده ای......
اما شرایط الان خیلی بهتر از طلاق قانونی و شرعیه.
من این مدت ازدواج کردم و حالا درک میکنم مامان تو این چند سال چه دردی کشیده اما حقیقاتا به خاطر بچه هاش قید همه جوونیشو زد.با اینکه هنوز 40سال هم نداره
شاید اگر طلاق میگرفت خیلی بعتر بود چون دیگه مجبور نبود حضور کسی که آزارش میده رو تحمل کنه و تازه بهش خدمت هم بکنه
عزیزم من از اینطرف و اونطرف طلاق واست گفتم از زبون کودکت هم گفتم همه چی به تو و توانایی تو بستگی داره
موفق باشی

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

وای از بدگویی
یادمه همیشه دلم میخواست مامان لا به لای دردودلاش و بدگفتناش از بابا یه کوچولو از خوبیاش بگه باور کن کلی انرژی میگرفتم
چه طلاق بگیری چه نگیری از پدرش بدگویی نکن اون چه گناهی کرد تو این انتخابو انجام دادی چرا گله ها رو به جون بچه ای میکنی که حتی بودنش هم با تصمیم شماها بوده آزارش نده خالا باز خوبه پسره. ...مراقبش باش به فکر ایندش باش

blue sky عزیز
شرایط من جور دیگه ای بود..من از نظر تحصیلات و خانواده و اقتصادی و... در حد خوبی بودمو هستم و خانوادم حمایتم میکنن

البته هیچوقت متوجه نشدند تو اون 4 سال من چی کشیدم و همیشه جلوی همه خودمو خوشبخترین زن تو دنیا نشون میدادم.

دیگه ادامه اون زندگی نه به نفع من بود و نه به نفع پسرم ..فقط و فقط به نفع بابای بچم بود

من هرگز در خانواده و فامیل و جلوی پسرم از پدربچم بد نگفتم و همیشه گفتم بهترین بابای دنیا برای بچم بود.
مطمئن هستم اونم چون عاشقه پسرشه، هرگز از من جلوی اون بدی نمیکه (ضمن اینکه میدونه وقتی پسرم بزرگ شه و واقعیت رو بفهمه که پدرش چجور مردی برای مادرش بود، این وسط خودشه که بدتر ضربه میخوره از روشن شدن واقعیت نه من و مطمئنن اونو ترک میکنه)

عزیزم بهترین کار اینه که یه قلم کاغذ برداری
از وسط نصفش کنی
یه طرف فواید طلاق رو بنویسی
یه طرف موندن تو اون زندگی رو

هر طرف بیشتر به نفع تو و بچت بود، همونو انتخاب کن

blue sky
سلام

یک سوال ازت دارم نمیتونی به نحوی همسرت رو راضی کنی یه مدت توی یک شهر دیگه زندگی کنید دور از خانواده ها تا ببینید مشکل عدم تفاهم شما یا دخالت خانواده هاست.

گفتی مثال از بچه های طلاق زده بشه من دو مورد رو دیدم.

یک نفر به خاطر اعتیاد همسرش طلاق گرفته که چون وضع مالی خوبی نداره و از صبح تا شب کار میکنه و اعصابی هم برای بچه اش نداره یک بچه پرخاشگر و بی ادب داره که همه ازش فرار میکنن.

ولی یک مورد دیگه هم سراغ دارم که شوهرش دنبال زنهای دیگه بود (و البته ریسک های احمقانه اقتصادی هم میکرده که علی رغم درآمد بالا الان حتی خونه هم نداره) و خانمه نشسته پای زندگیش و چون شوهرش بچه هم زیاد میخواسته 4 تا بچه داره الان آقاهه به طور جدی خونه رو ترک کرده و دنبال ازدواج دوم هست و بچه های اون خانمه مجبورش کردن برای مهریه اقدام کنه حتی تو این مدت درگیری هم داشتن که بچه های خانمه مجبورش کردن برای دیه هم شکایت کنه و از مادرشون ناراحتن که چرا از اول طلاق نگرفته.معتقد هستن باباشون یک بیمار روانی هست و نباید مادرشون باهاش ادامه میداده و نباید بچه دار میشده الان اون خانم حتی برای بچه هاش هم قابل احترام نیست و ازش طلبکار هستن به خاطر شرایط بد الان زندگیشون.

میدونی طلاق گرفتن یا موندن توی یک زندگی سخت مثل یک شمشیر دو لبه هست از هر طرف که بری آسیب میبینی باید دید آسیب کدوم طرف کمتر هست.

آیا شوهر شما وقتی تمایل به طلاق داره در مورد بچه که باید چه جوری بزرگ بشه هم نظری داره؟

اون تغییراتی که میگی چی هست چه تغییراتی به نظرت میاد که بشه جایگزین طلاق بشه.

آیا به گزینه دور شدن از خانواده ها هم فکر کردید یا اصلا امکانپذیر هست؟

هزار راه نرفته ........ داریم یا نداریم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟



یادمه در تاپیک قبل از این ازت تقاضا کردم لیستی از خوبیهای همسرت بگی بخصوص آنهایی که تو خیلی خوشت میاد اما پاسخ ندادی .

میشه به این تقاضا در این تاپیک پاسخ بدهی ؟


البته که اولویت با تغییر شرایط در جهت تداوم زندگی مشترک هست . بلو اسکای عزیز چیزی که من دیدم اینه که صبرت کم هست و زمان کافی برای در پیش گرفتن راهکارها در جهت تغییر شرایط صرف نمی کنی ، اما اگر صبوری در پیش بگیری خیلی بهتر و راضی تر و آرامبخش تر هست . حتی در مورد همین طلاق و برنامه های بعد از آن با صبوری زیاد پیش برو تا در مقابل تبعاتش با کمترین آسیبها بتوانی زندگی کنی چون اصلاً نمیشه تبعات را منکر شد و آسیبهایش را به صفر رسوند فقط باید احتمالات را پیش بینی کرد و مهارت کافی و رفتار صحیح را در برابر هر احتمال آموخت و عمیقاً به ذهن سپرد تا در وقت تحقق هر احتمال ، رفتار سنجیده داشت . لذا صبوری را پیشه کن و خوب مطالعه کن و بررسی و حتی مشاوره حضوری برو .

بررسی کن ببین در چه صورت و شرایطی می توانی زندگی مشترک را با کمترین تنشهاادامه داد ، در صورت پذیرفتن چه چیزهایی ؟ در صورت تغییر چه چیزهایی در خودت و زندگیت ( انعطافهای شما را منظورم هست )

بررسی کن ببین در چه صورت و چگونه می توانی زندگی بعد از طلاق موفقی داشته باشی و احتمال محقق شدن شرایط مطلوب بعد از طلاق چقدر هست ( باید شرایطی که حتماً امکان تحقق دارد را در نظر بگیری نه احتمالات را )

با مشخص کردن نتیجه این بررسی های دقیق و واقع بینانه و حتی الامکان به کمک کارشناس ، آنوقت است که در مقایسه می توانی تصمیمی عاقلانه بگیری که طلاق را بپذیری یا ادامه زندگی را .

موفق باشی

راستی علاوه بر لیستی از نقاط قوت شوهرت لیستی هم از نقاط ضعف خودت بگو . خواهش می کنم این کار را بکن چون در ادامه کمکهایی می توان بهت کرد که تصمیمی درست بگیری ( نمیدانم چرا پشت گوش می اندازی و تقاض را بی پاسخ می گذاری وقتی هدف کمک کارشناسی به خودت و فرزندت هست )


.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

هزار راه نرفته ........ داریم یا نداریم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟



یادمه در تاپیک قبل از این ازت تقاضا کردم لیستی از خوبیهای همسرت بگی بخصوص آنهایی که تو خیلی خوشت میاد اما پاسخ ندادی .

میشه به این تقاضا در این تاپیک پاسخ بدهی ؟


.

---

کم لطفی نداشتیم ها ....
من در همان تاپیک پاسخ دادم؛
از وقتی حرف زن دیگه تو زندگیم کشیده شد، امنیت و آرامشم بهم خورده!
پست 15 مربوط به پاسخ من است.
البته اکنون همانها را هم کنار گذاشته است.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

البته که اولویت با تغییر شرایط در جهت تداوم زندگی مشترک هست . بلو اسکای عزیز چیزی که من دیدم اینه که صبرت کم هست و زمان کافی برای در پیش گرفتن راهکارها در جهت تغییر شرایط صرف نمی کنی ، اما اگر صبوری در پیش بگیری خیلی بهتر و راضی تر و آرامبخش تر هست . حتی در مورد همین طلاق و برنامه های بعد از آن با صبوری زیاد پیش برو تا در مقابل تبعاتش با کمترین آسیبها بتوانی زندگی کنی چون اصلاً نمیشه تبعات را منکر شد و آسیبهایش را به صفر رسوند فقط باید احتمالات را پیش بینی کرد و مهارت کافی و رفتار صحیح را در برابر هر احتمال آموخت و عمیقاً به ذهن سپرد تا در وقت تحقق هر احتمال ، رفتار سنجیده داشت . لذا صبوری را پیشه کن و خوب مطالعه کن و بررسی و حتی مشاوره حضوری برو .
[/color]

.

---

:104: :104:
ممنون
من هم سعی دارم همین کار را انجام دهم.


فرشته جان اگر اجازه بدهید من در این تاپیک صرفا به موضوع خود تاپیک و پیدا کردن جواب برای آن پچردازم.

اگر ما را رهین منت بفرمایید، خوشحال می شوم که به این تاپیکم هم سری بزنید؛
چطور به خودم و پسرم آرامش بدهم؟!

بلو اسکای عزیز

وقتی اسم طلاق میاد به خصوص تو کشور ما همه به عنوان یک چیز وحشتناک ازش یاد میکنن.

درسته که واقعه خیلی تلخیه اما درست مثل جراحی قطع عضو میمونه که خیلی دردناکه اما گاهی تنها راه حل برای نجاته.

مدیریت بعد از طلاق خیلی مهمه. کسایی که بعد طلاق مدام به دنبال انتقام گیری و تخلیه احساسات هستن و به نوعی دور ادور زندگی طرف مقابل رو رصد میکنن که ببینن چیکار میکنه.
یا فرزندشون رو ابزاری برای خبرکشی و خبر رسانی قرار میدن متاسفانه هیچ وقت طلاق واقعی رو پشت سر نمیگذارن.

ظاهرا فقط اسم طلاق رو تو شناسنامه دارن.

دوست عزیز امیدوارم زنگی شما به اون مرحله نرسه. اما اگر روزی اخرین راه براتون بود با برنامه جلو برید که بعدادچار شوک نشید.
برای رفتار با فرزندتون برنامه داشته باشید.


امیدوارم خبرهای خوبی از زندگیتون بشنوم.

ضمنا تو پرانتز یه چیزی میخواستم بگم. من وقتی برای اولین بار با این سایت اشنا شدم اولین پستی که خوندم مربوط به خاطرات و مشکلات زمان زایمان شما بود. و اونقدر از خوندن مشکلاتتون منقلب شدم که تا مدتها فکرم رو مشغول کرده بود.
همیشه به خاطر صبرتون تحسینتون کردم و میکنم و از ته دل ارزوی بهترینها رو برای شما و فرزندتون دارم:72:

فکر می کنم بهتر باشه که تا اینجا یک جمع بندی بکنم؛

1- چنانچه بعد از جدایی حضانت بچه با من باشه، من از طرف خودم می تونم که شخصیت پدرش رو پیشش خرد نکنم.
اما پدرش و خانواده اش صددرصد شخصیت مادرش رو نزد او خرد خواهند کرد و بدترین چهره ها را از مادرش خواهند ساخت.

2- من هیچ کنترلی و نفوذی بر روی شوهرم ندارم که به او بفهمانم تخریب مادر یا پدرش روی رشد بچه تاثیر منفی خواهد گذاشت.
پس باید منتظر این وضعیت باشم.

3- فکر نمی کنم امکان این وجود داشته باشد که کلا مانع دیدار پدر و پسر شوم.

4- فعلا از لحاظ تامین نیازهای مادی پسرم در مضیقه هستم.

5- اگر برای رشد و تعالی پسرم بهتر باشد، حاضرم از وجود عزیزش بخاطر خودش بگذرم. (اما نحوه تربیت خانواده شوهرم صحیح نیست.)

کلا اینها مواردی است که مرا در تصمیم گیری مستاصل کرده است.
دوست دارم تا وقت هست با کمک شما عزیزان به یک نتیجه گیری کلی برسم.

نقل قول:

---

به نظر مي رسد آثار جدايي در پسرها، بخصوص در كوتاه مدت بيشتر باشد. پسرها هميشه درماندگي، رفتار منفي و انحرافي و مشكلات درسي بيشتري نسبت به دختران خانواده هاي مشابه دارند. با اين حال تمام مطلب به اين بدي نسيت. بر اساس تحقيقات به عمل آمده به نظر مي رسد در بعضي شرايط، تاثير جدايي روي كودكان كمتر يا زودگذر تر است. اگر والدين قبل از طلاق كمتر مشاجره آشكار داشته باشند و پس از آن هم مراعات ادب را نسبت به يكديگر بنمايد، ناراحتي كودكان در بلند مدت كمتر خواهد بود. توافق والدين در مورد تربيت و انضباط بچه ها پس از طلاق و امكان اينكه كودك، پدر و مادري را كه با او زندگي نمي كند به طور منظم ببيند و در نتيجه رابطه اي مثبت را با او حفظ كند، به اين امر كمك مي كند. به نظر مي رسد حفظ يك سبك زندگي پايدار از جنبه هاي مختلف، به سازگاري كودك با طلاق كمك مي كند. اين پايداري شامل حمايت و امنيت مالي و عاطفي براي پدر و يا مادري كه از كودك نگهداري مي كند (معمولا مادر) مي شود. همچنين ماندن در همان خانه و همان مدرسه، تا كودك مجبور نباشد همزمان با چند تغيير سازگار شود، بهتر است.

---

بلو اسکای عزیز

بهت تبریک میگم که انقدر به فکر پسرت هستی:104::104::104:

خوب خودت نهایتا آخرین و بهترین تصمیم گیرنده هستی.یک سوال ازت دارم اگه بچه نداشتی چه کار میکردی قطعا طلاق میگرفتی یا امیدی هم به بهبود زندگیت داری؟ به نظر میرسه تمام تمرکزت رو روی طلاق گذاشتی.

همسرت از کی شروع کرد به اینکه حرف طلاق رو بزنه تصمیم اون جدی هست؟تصمیم شما چطور؟به نظرت یک لجبازی زودگذر نیست؟