نمایش نسخه قابل چاپ
بشین از لحظه لحظه مجردیت استفاده کن
بگو بخند مسولیتهات خیلی کمتره
به موقع ازدواج هم می کنی ولی خیلی مهمه که دوران مجردیت رو خوش بگذرونی شاید آخرین دوره از دوران کم مسئولیتی انسان باشه
بعدش ازدواج و وظایف همسرداری خانه داری بعدش بچه داری اگه شاغل هم باشی کار بیرون از خونه هم اضافه میشه
حتی در صورت انتخاب درست و احساس خوشبختی کلی مسئولیت داری
پس الان از این دوران بی خیالی نهایت استفاده رو ببر
اگه یاد میگرفتیم چطور استفاده کنیم؟؟؟؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط zendegiye movafagh
کن بعضی وقتا ناراحتم
میگم 4 سال از دوران مجردی استفاده نکردم و ناراحت بودم و عاشق یه نفر
حالا بعد این میتونم استفاده کنم؟
آخه من از چی این زندگیم لذت ببرم؟ مادرم ازم متنفره. هرجور که بتونه اذیتم میکنه که زن داداشام خوشحال باشن. اگه ببینه دارم میخندم با فحش و نفرین میگه من فلان مریضی رو دارم،اون وقت تو نشستی میخندی؟ اگه بخوام برم بیرون با رکیک ترین فحشا میگه حتما میخوای بری با پسرا بگردی و... وقتی کسی بیاد خونه مون، فقط میره پیشش میشینه و گریه میکنه که بچه هام بهم نمیرسن و این حرفا. یه جوری شده که بقال سر کوچه هم منو نصیحت میکنه که به فکر مادرت باش،اذیتش نکن! البته منم نمیگم که فرشته و معصومم، ولی در حد خودم رعایتش رو میکنم.
از این دنیا فقط همون یه دوست رو داشتم که اونم دیگه محلم نمیذاره. باهاش دردو دل میکردم. باهم حرف میزدیم و برای آینده مون نقشه میکشیدیم. ولی الآن...
والله تو شهر ما مادرشوهرا از هیولای دو سر هم برای عروساشون ترسناک ترن،نمیدونم چطوره که مادر من اینقد ناز عروساش رو میخره. یه بار من با یکیشون دعوام شد،اونم قهر کرد و گفت باشه،من از این به بعد بچه هام رو خودم نگه میدارم. یعنی مامانم یه دعوایی راه انداخت که بیا و ببین. وسط حیاط نشسته بود و جیغ میزد که الآن خودمو آتیش میزنم که باعث شدی دیگه نوه هامو نبینم. با بدبختی و منت کشی دوباره عروس خانوم رو راضی کردیم بیاد بچه هاشو بزاره خونه ما و خودش بره بگرده!
نفیسه جان،نمیدونم چه فایده ای داره من بگم مال کجای کشورم. جز اینکه بقیه نسبت به آدمایی که ممکنه بافرهنگ باشن ولی مثل ما فلان جای کشور زندگی میکنن هم بدبین بشن.:72:
مجردی برای من چیزی جز تحقیر و محدودیت نداره. من بچه نیستم که چون مثلا بهم گفتن درس بخون از خانواده م متنفر باشم، ولی فکر اینکه تا سن 25-30 سالگی بخوام تحملشون کنم دیوونه م میکنه. میخوام برم یه جای دور که هیجوقت دیگه نبینمشون.
سعی کن رابطت رو با مادرت بهتر کنی
در طول روز چند بار ازش بپرس کاری داره که کمکش کنی اگه مریضع یا ناخوشه بیشتر مراقبش باش
بعضی وقتها بزرگترها به خاطر تجمع مشکاتشون کم تحمل میشن اینکه میگه چرا میخندی نه اینکه ازت متنفر باشه بلکه داره بهت میفهمونه من به توجه تو نیاز دارم. بیشتر هواشو داشته باش مطمئن باش نتیجه می گیری و دعای خیرش پشت سرته
بعد که تو کار خونه کمکت رو کردی بعد بیرون برو کافیه یه کم بنامه ریزی داشته باشی
درست میشه قدر لحظات و جوونیتو بدون
زغال اخته (؟) جان،
زمان مناسبی به این فکر افتادی که باید یه کاری کنی. وقتی که 20 سالت هست و طبق میانگین کلی جامعه، شرایط خوبی داری.
ازدواج نکردن یا بهش فکر نکردن و براش آماده نشدن اصلا فکر خوبی نیست.
یه زمانی به این نتیجه می رسی که ممکنه دیر باشه و کارت سخت تر بشه.
پست آقای (؟) احساس بهاری را با دقت بیشتری بخون.
به ازدواج فکر کن. براش آماده شو. نگو من حالا حالا موقعیتش را ندارم یا به فکرش نیستم یا ....
کسی باهوش و توانمند هست که بتونه در شرایطی که هست به بهترین نحو زندگی کنه.
شما نمی تونی خلاف جریان آب رودخونه ای که توش هستی شنا کنی. پس خودت را وفق بده.
توی اون محیط، شانس داشتن زندگی شاد و راحت، با ازدواج در 35 سالگی یا مثلا ازدواج نکردن، برای تو پایین می آد.
پس سعی کن ضمن پیشرفت و تعالی خودت، با شرایط محیطت کنار بیایی.
مطمئنا همونطور که تو سرگرم درس شدی و کمی از همسن و سالهای اطرافت فاصله گرفتی
پسرهایی هم هستند که در محیط شما در این شرایط باشند و زندگیشون کمی متفاوت باشه.
ممکنه یکی از اونها خواستگار تو باشه.
پس لجاجت نکن. سرکش نباش. بد اخلاقی نکن در جواب دیگران که در مورد ازدواجت حرف می زنن.
به دیگران توهین نکن ( کسانی که زود ازدواج کردند یا همسر خوبی ندارند یا ...)
می تونی با خوشرویی و جوابهایی که مناسب باشه، نظرت را در مورد ازدواجت بگی.
تاپیکهایی که لینکش را برات می ذارم بخون. تو اون پستها نکاتی در این مورد هست که چطوری به اطرافیان بگی که قصد ازدواج با فرد مناسب خودت را داری.
نگرانی یا پشیمونی دخترهایی که حواسشون به فرصتها و سن و سالشون نبوده را ببین.
می دونم دوستانی که برات نظر نوشتن، قصدشون دلداری دادن به شما و کمک بوده و موافقم که نمی شه به جنگ تقدیر و سرنوشت رفت،
اما کمی مخالفم که سعی کردند به شما بگن ازدواج نکردی هم مهم نیست.
اگر 40 سالت بود و اینجا بودی، بله. باید این را بگن. باید سعی کرد با زندگی و شرایطی که پیش اومده کنار آمد.
اما به دختر 20 ساله بگی ولش کن، ازدواج خیلی هم مهم نیست و برو درست را بخون و ...
به نظر من راهنمایی اشتباهی است.
عزیزم، توی سن مناسبی برای ازدواج هستی. بهش فکر کن و خودت را براش آماده کن.
دیگران را نمی تونی تغییر بدی. حتی مادرت و نزدیکترین افراد خانواده ات را.
اما هر کاری بخوای برای خودت می تونی بکنی. تمرکز کن روی خودت.
کارگاههای تالار را بخون (مخصوصا کارگاه رفتار جراتمندانه)
توی فضاها و شرایطی قرار بگیر که آدمهایی با شرایط خودت (تحصیلات و خانواده و ... ) تو را ببینن و بشناسن.
تاپیکها و پست ها را نخون و رد شو.
نکته برداری کن و برای خودت مشخص کن برداشتت چی بوده، نتیجه ای که گرفتی چی هست و ...
شرایط خوب من باعث شده نتونم ازدواج کنم!
چرا اصلا خواستگار ندارم ؟
پشیمانی در سن32سالگی