نمی دونم چیکار کنم!!!!!!!

سلام
من 24 سالمه در دورن دانشگاه به پسری همسن خودم علاقمند شدم، می دونستم که اون هم همین حس رو نسبت به من داره ولی منتظر موندم تا خودش مطرح کنه. در ضمن ما یه گروه بودیم که روابط صمیمانه داشتیم، بلاخره پارسال بهم گفت که دوسم داره ولی گفت همیشه از این می ترسیده که این دوست داشتن آینده منو خراب کنه چون تا چند سال دیگه شرایط ازدواج رو نداره، منم از اول بهش گفتم اهل دوستی های بی هدف نیستم، رابطه ما خیلی خوب پیش میرفت و همدیگرو خیلی دوست داشتیم، ما توی دو شهر مختلف زندگی می کنیم. ولی وقتی موضوع رو به خانوادش گفت اونا مخالفت کردن و سعی کردن از مسئولیت آینده بترسوننش، من بارها بهش گفتم تا چند سال دیگه قصد ازدواج ندارم ولی می گفت که می ترسه من موقعیت های ازدواج رو از دست بدم و خانوادش مخالفت کنن و نتونه بهشون نه بگه، بعد از 6 ماه که اومد منو ببینه فشار خانوادش خیلی زیاد شد. گفت دیگه نمی تونه ادامه بده گفت باید تمومش کنیم، من خیلی عصبانی شدم و اون قبول کرد ادامه بدیم ولی رفتارش سرد شد، بعد یه بار یه دختره تو اینترنت بهم گفت که 2 هفته است باهاش دوست شده من خیلی عصبانی شدم و رابطمو قطع کردم 2 بار خواست تا باهم صحبت کنه که عذر خواهی کنه ولی من قبول نکردم میگه از اول اشتباه کردیم و به درد هم نمی خوریم ولی من احساس می کنم که این ماجرای دختره ساختگی بوده که از فشاری که روش بوده راحت شه، قبول دارم اواخر منم بهش فشار می اوردم، حالا بعد از چند ماه خیلی ناراحتم همش تو فکرشم، حس می کنم تنها و افسرده شده همیشه می گفت از اینکه یه روز من و بقیه دوستاشو از دست بده می ترسه! ولی می دونم دوسم داره چون حتی همون موقع هم که سرد شده بود می گفت که حسش نسبت به من تغییر نکرده، شرایط براش عوض شده و این شرایط بهش اجازه نمی ده اون طوری که دلش می خواد رفتار کنه و بعد از این ماجرا هم به یکی از دوستای مشترکمون گفته بود که من مورد ازدواج براش بودم و هر وقت شرایطش مناسب باشه اقدام می کنه! بعد از این ماجرا من خیلی باهاش بد رفتار کردم و الان حتی تو جمع مون هم که اونقدر براش مهم بود نمی یاد! می خوام کمکش کنم چون خودمو یه جورایی مقصر می دونم، آخرین بار حتی بهش گفتم به خاطر این کارش نفرینش می کنم!
لطفا راهنماییم کنین چطور می تونم به اون و خودم کمک کنم؟ راهی هست که ترسشو کنار بزاره و برگرده پیشم؟ خواهش می کنم کمکم کنین.

سلام سوگل عزیز
خوش اومدید.
همین ابتدا بهتون بگم که درهررابطه ای که خانواده هریک ازطرفین مخالف قضیه باشند باید همونجا کاتش کرد.چون مسائل ومشکلاتی که بعدها به وجود میاد خیلی بزرگتر وبدتر ازتحمل جدایی هست ودرست همونجاست که پرده از
بین برداشته شده وحقیقت درون برای همدیگه هویدامیشه که این اصلا خوب نیست.اگر چرخی درهمین تالار بزنید
خودتون به عینه متوجه خواهیدشد.لینک زیر نمونه ای ازروابط دختر وپسر هست.لینک

سلام

بنظر من که اون پسر خیلی عاقلانه رفتار کرده
خوب میدونه که آینده این رابطه جز ناراحتی و غصه چیزی نیست

من بهت توصیه میکنم حالا که میگی دوسش داری بزار همون کار و راهی رو که میخواد بره
این همون دوست داشتن و عشق واقعی هست

اینجوری برا تو هم خیلی بهتر هست
تا اینکه ادامه بدی و رابطتتون روز بروز عمیقتر بشه و چند وقت دیگه که درستون تموم شد و اون خواست برگرده شهرشون مجبور باشید جدا بشید

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

سلام

بنظر من که اون پسر خیلی عاقلانه رفتار کرده
خوب میدونه که آینده این رابطه جز ناراحتی و غصه چیزی نیست

من بهت توصیه میکنم حالا که میگی دوسش داری بزار همون کار و راهی رو که میخواد بره
این همون دوست داشتن و عشق واقعی هست

اینجوری برا تو هم خیلی بهتر هست
تا اینکه ادامه بدی و رابطتتون روز بروز عمیقتر بشه و چند وقت دیگه که درستون تموم شد و اون خواست برگرده شهرشون مجبور باشید جدا بشید

با سلام
عنوان تاپیک شما کلی بوده و نامفهوم ،چنین تاپیکهای طبق قوانین حذف خواهند شد
لطفا" در ارسال بعدی عنوان مناسب با محتوای مشکل خود را ارسال کنید تا نسبت به تغییر اقدام شود

سلام ممنون از نظراتون،
ولی باید بگم اولا اون بعد از تموم شدن درسمون و اینکه هر کدوم به شهرمون برگشته بودیم احساسشو گفت و اینکه خانوادش با شخص من مخالف نیستن چون هنوز منو ندیدن کلا دوست نداشتن فعلا به ازدواج فکر کنه، البته منم فعلا به ازدواج فکر نمی کنم ولی اونا فکر می کنن ادامه این رابطه باعث بشه زودتر به فکر ازدواج بیفتیم!!

سلام،

لطفاً همانطور که آقا کیوان گفت، در ارسال بعدی خود در همین تاپیک یک عنوان مشخص و مناسب معرفی کنید.

در مورد مشکلتون:

ما بنا رو بر این می گذاریم که آقا پسر کاملاً انسان سالم و پاکی هستند و نیتشون خیر است.

مشکل اصلی این است که ایشون آمادگی ازدواج ندارند، خانواده با ازدواجشون در این سن مخالف هستند و خودشون هم میلی به تغییر این شرایط ندارند. تنها این وسط یک احساسی بین شما و ایشون به وجود آمده که باعث شده هر دو در سختی بیفتید.

خود آقا پسر بعد از اینکه با شما رابطه دوستی آغاز کردند و این وابستگی ها ایجاد شد، متوجه می شود که این کار اشتباه است و نباید این رابطه ادامه پیدا کند. پس او به درستی قطع رابطه کرده و حتی در جمعی که شما حضور دارید، وارد نمی شود تا بتوانید این وابستگی ها رو فراموش کنید.

به شما هم توصیه می شود که دیگر به ایشون فکر نکنید و دنبال زندگی خودتون باشید. تنها روی خواستگارانی فکر کنید که آمادگی ازدواج داشته باشند. البته که می توانید منتظر ایشون بمانید، ولی بدانید که هیچ تضمینی برای ازدواج شما نیست.

و همینطور به شما پیشنهاد می دهم که حتماً این تاپیک را بخوانید:
چند سال ديگه منتظرت بمونم ؟ آيا ميتونم ؟

موفق باشید.

ممنون از راهنماییتون!
باهتون موافقم، منم نمی خوام احساسی با قضیه برخورد کنم ، ایشون باید خیلی چیزا رو واسه من و خودش مشخص کنه تا بتونم باز بهش فکر کنم!
ولی مشکلم اینه که ما قبل از این رابطه دوستای صمیمی بودیم، حالا بعد از این ماجرا احساس می کنم گوشه گیر و افسرده شده، چون کلا شخصیت حساسی داره! حلا من بعد از اون همه توهینی که بهش کردم خودم رو مقصر گوشه گیری شدنش می دونم، به نظر شما چه کار می تونم بکنم تا این مشکل حل بشه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط keyvan

با سلام
عنوان تاپیک شما کلی بوده و نامفهوم ،چنین تاپیکهای طبق قوانین حذف خواهند شد
لطفا" در ارسال بعدی عنوان مناسب با محتوای مشکل خود را ارسال کنید تا نسبت به تغییر اقدام شود

---

تذکر آخر

ممنون می شدم اگه جوابمو می دادین! :(