نقل قول:
نوشته اصلی توسط
آرزو
اگر این بچه ها کنار شما بودند برایشان چه میکردید؟
سلام آرزو
شاید باور نکنی. واقعا هزاران هزار از همین معصومان هم اینک کنار ما ها هستند.
من اغلب اعتقاد دارم، این تصاویر سمبل و نمادی هست که به ما یاد آوری کند انسان بودنمان را.
شاید احساساتمان برانگیخته شود تا قرص نانی به آنها بدهیم. یا شاید اگر تکرار شود عادت کنیم و بگذریم(مثل هزاران هزار صحنه شاید غم انگیز تر از آن که همواره در کنارمان است)
در واقع ما باید با این هوش انتزاعیمان ، بازسازی کنیم آن هزاران نمونه ای که در کنار ما هستند.
شاید روی زمین با تن تکیده خود نان خشکیده نمی جویند، شاید اینقدر نمادین عکسهایشان منتشر نشده است( که از این جهت حتی غریب تر از این کودکی هست که ما می بینیم)، اما هر لحظه وجودشان پرتلاطم و پر رنج و اضطراب است. از نا امنی، از ترس و از نگرانی.
بیایید به پشت صحنه ها سری بزنیم.
وقتی شما مشکل خانواده ای را اینجا می خوانید، که شوهری همسرش را کتک می زند، می توانید کودکی را که با چشم های هراسناک و وحشت زده به گوشه ای خزیده است و قلب کوچکش چون گنجشک می زند را تصور کنید.
وقتی شما مشکلی را می شنوید که خانمی یا آقایی در پی طلاقی جهت خلاصی خود هستند، می توانید چشمان کودکی نگران و ناامن را که به فردایی نا مطمئن خیره شده است را ببینید.
وقتی مشکلات زن و شوهری را که هر روز سر مشکلاتشان درگیرند ، را می شنوید، می توانید کودکان راها شده در خود را که هر روز با هزاران امید در درون خانواده به دنبال نگاهی محبت آمیز هستند را ببیند.
ما چه میدانیم حال کودکی خسته و تنها درون یک خانواده آشفته را؟
ما چه می فهمیم غم کودکی که والدین یکپارچه اش از هم گسسته اند؟ و او اسیر تعارض دوست داشتن های کودکانه اش.
ما که نمی دانیم این کودکان، مسائل روزشان را با کدام ذوقی می توانند به خانه ای بیاورند که هیچ گوشی حال شنیدنش را ندارد.
پدری که کسالت روزمرگی روزانه اش را با دیدن شو جلوی تلویزیون تا نیمه شب پر می کند، و مادری که بی انرژی از زندگی پرتنش ، در خود فرو رفته و کودکی که زبانش قاصر است که بگوید چقدر به آغوشی گرم و گوشی شنوا و چشمی پر محبت نیاز دارد.
آری آرزو...
اگر می گوئیم آمار طلاق بالا رفته، اگر می گوئیم، اختلافات زناشویی زیاده، اگر می گوئیم افسردگی و اضطراب افزایش یافته، اگر می گوئیم لذت طلبی جای اخلاق را گرفته و .... ، همه اینها ظاهر و سطح کار است، و هزار مسئله مهم و ظریف در دل آنها پنهان است. که اینجا به بهانه این تصویر به کودکان خسته و تنها و بی صدا اشاره کردیم.
رسالت ما شاید این نباشد که به طور مستقیم یک کودک گرسنه در آفریقا را نان دهیم.
اما می توانیم نزدیکترین کودکانی را که از نزدیک می شناسیم و یا به ما تعلق دارند را درک کنیم. و آنها را عزیز شماریم.