سلام roz-zard
ما همین طور كه بزرگ میشویم. باید علاوه بر تك تك اجزای بدنمان ، بعضی خصوصیات روانی خودمان را نیز رشد دهیم و گرنه دچار مشكل می شویم.
البته رشد خصوصیات فردیمان مثل جسممان خودبخودی نیست و انرژی بر است. در كودكی بیشتر تابع خانواده هست ،اما در سنین جوانی بیشتر بر اساس تصمیم گیری ها و تلاشهای خودمون پیشرفت خواهیم كرد.
شما اكنون دستان مردانه، هیكل بزرگسالانه دارید و در آستانه استقلال كامل و تشكیل خانواده هستید.
پس نیاز هست قوی ، پرتحمل و پذیرا هم باشید.
برای این كار باید كمی بیشتر آگاهی كسب كنید و از آن بیشتر تمرین و تمرین و تمرین كنید.
مثلا امضاء خودت را نگاه كن:
گذشته تلخ @ آينده نا معلوم!
این مطلب یه واقعیت هست كه اكثر ما هم می توانیم چنین روی آن تمركز كنیم.
اما افسردگی و غم نتیجه گذشته نگری و نگاه به گذشته است.
و اضطراب و نگرانی هم محصول زندگی كردن در آینده.
اما شما میان این و آن، می توانید ببینید امروز چگونه باید باشید.
در تاپیك «من طاقت ندارم ... كمك كنید» هم وقتی تحت فشار بودی و فكر می كردی طاقت ندارید و توصیه دوستان برایت مشكل بود،اما بالاخره توانستی بر آن كم و بیش مسلط شوی.
اگر چه دیروزت تلخ بود، اما گذشته است
اگر چه از آینده ات نگرانی اما هنوز نیامده است.
شایسته است تجارب تلخ و ارزشمند دیروزت را امروز چراغ راه خود كنی و به كار بگیری تا در آینده محصول آن را درو كنی.
از محصول آینده ات نگران نباش، اگر امروز خوب می كاری ....
امروز باید تكیه بر استقلال خود كنی.
امروز وقت آن نیست كه چون كودكی وابسته ناله سر بدهی...
امروز باید با تلاش و آگاهی و صبوری كه به خرج می دهی، حتی به مادرت كمك كنی.
اما با نگرانی ، ناامیدی و غم این كار را نمی توانی بكنی...
نیاز است كه خود را بازسازی كنی.
پیشنهاد عملی من اینست كه :
الف) حضورا به یك روانشناس بالینی مراجعه كنید، و طی چند جلسه سلسله مهارتهای زندگی را هم بیاموزی و هم به كمك او و تمرین هایی كه به شما می دهد به كار گیری، تا آنقدر محكم باشی كه خانواده ات هم بتوانند به تو تكیه كنند.
در واقع باید بزرگ شدن خودت را تسریع ببخشی و این به همت خودت شدنی هست.
ب ) همچنین در خلال جلساتی كه با روانشناس دارید، توصیه می كنم به انجمن آگاهی ها مهارتها و روشهای تالار همدردی هم مراجعه كنید، و مقالاتی كه بیشتر مبتلا به هستی هم مطالعه كنی و هم تمرینهایی كه در آن هست به كارگیرید.
در مورد خانواده ات هم شما تكلیف مداخله ای ندارید. به قول ani آنها كاری كه خودشان دوست دارند، انجام خواهند داد. اما اگر شما مهارتها و آگاهی های لازم را كسب كنید و قوی شوید در هر حال می توانید به خانواده كمك كنید حتی اگر آنها جدا شوند.
خواهش می كنم این مطالب را صرفا مطالعه نكن و بگذر....
صرفا خواندن جوابها، اصلا كمكی به شما نمی كند....
باید تعمق كنی، تفكر كنی، صبر كنی، و به كار گیری
علاقه مندی ها (Bookmarks)