سلام
23 سالمه. دانشجوی سال آخر دندونپزشکی. اخیرا با یه آقایی وارد رابطه شدم که از یک سال و نیم پیش می شناختمشون البته دورادور. ایشون 26 سالشونه و تازه پزشکی عمومی رو تموم کردن و دارن دوره نظام وظیفه رو می گذرونن.
از زمان اولین آشنایی به هزاران بهونه میشد که ما بیشتر به هم نزدیک شیم ولی عملا این اتفاق نیفتاد. تا اینکه بعد از مدت ها توی یه مکالمه تلفنی بحث به این سمت رفت که بخوایم ارتباطی رو شروع کنیم بدون اینکه هدفی براش در نظر گرفته شده باشه و البته با تاکید شدید ایشون که قصد ازدواج ندارن. خب من هم به تبع به خاطر شرایط خودم که موقعیت ازدواج رو الان ندارم، این مساله خیلی برام اهمیت نداشت.
خلاصه اینکه بین ما ارتباط شکل گرفت و البته به مسائل دیگه هم کشیده شد.
الان که حدود یک ماهه داره از این رابطه می گذره، هم به علت وابستگی های عاطفی که بینمون داره پیش میاد (البته بیشتر برای ایشون)، و هم به خاطر اینکه هردو به اصولی معتقدیم، دچار چالش شدیم.
از نظر فرهنگی و احساسی و ... کاملا هم دیگه رو درک می کنیم. و این رابطه هیچ سودی هم که برامون نداشته باشه،در درجه اول به عنوان یه ساپورت روحی برای هردو داره عمل می کنه. و البته به خاطر درگیری های ذهنی هردو، داریم در مورد مسائل جنسیش بازبینی می کنیم که هنوز به نتیجه ای نرسیدیم!
و اما مسئله ای که باعث شد تا به اینجا بیام اینه که: خود ایشون به خاطر وابستگی که روز به روز دارن پیدا می کنن دچار مشکل شدن و برای همین سعی دارن یه فاصله ای ایجاد بشه. به خصوص که اصرار دارن این جریان به ازدواج ختم نشه و می گن که به من حس ازدواج ندارن. هرچند انقدر که اینو گفتن برای من هم دلزدگی ایجاد شده ...
با این وجود هرچقدر از بخش عاطفی رابطه بخواد کاسته شه، ارزش این رابطه برای من میاد پایین. و از طرفی هم من حرفم اینه که اگه قراره یه رابطه ای همین طور الکی شکل بگیره باید هر دوی ما پتانسیلش رو داشته باشیم که نداریم! و اگه هم قراره بینمون وابستگی ایجاد کنه باید به ارتباط زمان بدیم تا در صورتی که با هم مچ بودیم شرایطی برای پایداریش هم وجود داشته باشه! نه اینکه فقط به هم وابسته شیم و ته ماجرا صد در صد جدایی باشه!
خلاصه که با تمام این تفاسیر و صحبت هایی که با هم داشتیم، تصمیم گرفتیم کات کنیم و ادامه ندیم. ولی به 24 ساعت نکشیده، خود ایشون خواستن که دوباره ادامه بدیم و گفتن ما که با هم مشکلی نداریم تا به این زودی بخوایم جدا شیم! و خب من هم به خاطر حسی که بهشون داشتم جوابم مثبت بود!
الان راه حل منطقی و درست برای رابطه ما چیه؟ اینکه هر دوی ما الان شرایط ازدواج رو نداریم، به نظر دلیل موجهیه تا یه ارتباطی (حالا اصلا فقط به عنوان ساپورت روحی) رو ادامه بدیم؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)