موضوع: ترس من از بچه دار شدن

نوشته اصلی توسط malakeh

مثل :
1- نمیخواهم یک آدم دیگر به این دنیا اضافه کنم چرا نمی خواید؟
2- نمیخواهم یک انسان دیگر مرگ را تجربه کند (چون خودم بی نهایت از مرگ میترسم و خیلی مواقع خودم رو درون قبر احساس میکنم و این حس ترسه سراغم میاد و ... ) منم مثل شما از مرگ می ترسم مرگ یه واقعیت تلخه و حتی کسانی هم که از مرگ نمی ترسن بازهم دوست ندارن بمیرن. مرگ حقه چیزی که برای هرکسی پیش میاد هر آدمی باید آمادگی رویرو شدن با مرگو داشته باشه اگه فرزند شما مرگو قراره تجربه کنه قبلش شیرینی زندگی رو تجربه می کنه و شیرینی زندگی از تلخی مرگ بیشتره واسه همینه که آدم دوست نداره بمیره.
3- دوست دارم اگر فرزندی داشته باشم ایران به دنیا نیاید ( بدون هیچ گونه سوء تفاهم برای دوستان عزیز همدردی) دلیلش اینه که میبینم فرهنگمون روز به روز داره از بین میره و هر روز دروغگوئی بین ما بیشتر میشه فقط همه به فکر خودمون هستیم کلا بخوام بگم نه از اجتماع نه فرهنگ و نه از لحاظ اقتصادی قابل اعتماد نیست ایران واسم ... اینکه پس فردا بچه من بخواد به خاطر منافع شخصیش دوستش رو زیر پا بزاره بهش دورغ بگه حقش رو بخوره اینکه برای رسیدن به هدفش کلی باید بالا پائین بره برای اینکه به جائی برسه کلی باید هزینه کنه همه اینها من رو سرد میکنه این حق شماست که بخواید محیط رشد فرزندتونو انتخاب کنید ولی فرزند شما تا زمانی که شخصیتش شکل بگیره باید خارج از کشور بمونه شما و همسرتون حاضرید از خونوادتون دور بمونید؟ به نظر شما فرزندتون دوست نداره مادر بزرگا و پدر بزرگا و دایی ها و عمو ها و .... ببینه؟ همین طور اینکه فرهنگی شما و همسرتون و خانواده هاتون باهاش بزرگ شدید با فرهنگی که فرزندتون باهاش بزرگ میشه متفاوت میشه در ضمن اینه فرزند شما به خاطر منافعش دوستشو رو زیر پاش بذاره یانه به تربیت شما و همسرتون بر می گرده تو هر جای دنیا آدم بد هست اینکه فرزند شما توی یه جایی با فرهنگ بالا بزرگ بشه تضمینی به این حرف نیست این مسئولیت پدر و مادر بچه هست که بچه ای درست و سالم پرورش بدن

4- دوست دارم قبل از بچه دار شدنم محل زندگیم رو عوض کنم (مثل یه رویا میمونه واسم - دورتر از خانواده همسرم زندگی کنم با اینکه خیلی آدمهای خوبی هستند) اگه آدم های خوبین پس چرا دوست دارید برید یه جا دیگه؟ اگه به این خاطر بچه دار نشید مطمئنم شیمون میشید

5- ترجیح میدادم که به جای اینکه یکی اضافه کنم به این دنیا یه بچه از پرورشگاه بیارم و بزرگ کنم .فکر خوبیه ولی همسرتونم راضیه؟ در ضمن چون شما و همسرتون می تونید بچه دار شید ممکنه حس مادرانه شما و حس پدرانه همسرتون ارضا نشه.

و دلایل دیگه ... چه دلایلی ؟

.

ممنون از شما shapoor


نوشته اصلی توسط malakeh
مثل :
1- نمیخواهم یک آدم دیگر به این دنیا اضافه کنم چرا نمی خواید؟

برخی از دلایل رو درهم بر هم گفتم که به صورت مثال الان عنوان میکنم ... من تو شرایطی که الان دارم زندگی میکنم فقط از جامعه و دنیا چیزی غیر از استرس و ترس از آینده برام نداره ترس از گرانی های روزانه ترس از آینده اینکه درس بخونی و به جائی نرسی اینکه از صبح تا شب زحمت بکشی باز به جائی نرسی اینکه وقتی بخوای سروار یه وسیله نقلیه مثل اتوبوس یا مترو بشی و اون وست له بشی فشاری بهت وارد بشه که انگار فشار قبر و تجربه میکنی اینکه سوار تاکسی بخوای بشی یه جور دیگه مغذبی اینکه امروزومون رو رها کردیم مگه نه اینکه زندگی یعنی استفاده از حال ولی ما ها همه اش داریم برای اینده بهتر تلاش میکنیم تلاشهای همه ماها بیشتر مادی شده هی پس انداز کن آخرش هم هرچی پس انداز کرده باشی هیج ارزشی نخواهد داشت چون اگه من از 3 سال پیش برای 5 سال آینده ام برنامه ریزی کرده باشم طی این یکسال اخیر برابر تحولات اقتصادی زحمت من دیگه هیچ ارزشی نداره ... دوست ندارم کسی رو به این دنیا بیارم که حرص بخوره اگه بخواد چیزی داشته باشه یا کارش پیش بره یا باید پارتی داشته باشه یا پول .... نمیدونم شاید من فکرم خراب باشه و بیشتر مادی فکر میکنم ولی این حقیقته زندگی ما جوری شده که باید به فکر آینده باشیم من باید به فکر آینده بچه ای که میخوام بیارم باشم بعد میترسم کجا درس بخونه کی دوستش میشه کجا کار کنه دنبال مواد و شیشه از این جور کارها نره و ....


2- نمیخواهم یک انسان دیگر مرگ را تجربه کند (چون خودم بی نهایت از مرگ میترسم و خیلی مواقع خودم رو درون قبر احساس میکنم و این حس ترسه سراغم میاد و ... ) منم مثل شما از مرگ می ترسم مرگ یه واقعیت تلخه و حتی کسانی هم که از مرگ نمی ترسن بازهم دوست ندارن بمیرن. مرگ حقه چیزی که برای هرکسی پیش میاد هر آدمی باید آمادگی رویرو شدن با مرگو داشته باشه اگه فرزند شما مرگو قراره تجربه کنه قبلش شیرینی زندگی رو تجربه می کنه و شیرینی زندگی از تلخی مرگ بیشتره واسه همینه که آدم دوست نداره بمیره.

مرسی خیلی قشنگ توضیح دادید .... در حقیقت از جوابتون ارامش گرفتم ...


3- دوست دارم اگر فرزندی داشته باشم ایران به دنیا نیاید ( بدون هیچ گونه سوء تفاهم برای دوستان عزیز همدردی) دلیلش اینه که میبینم فرهنگمون روز به روز داره از بین میره و هر روز دروغگوئی بین ما بیشتر میشه فقط همه به فکر خودمون هستیم کلا بخوام بگم نه از اجتماع نه فرهنگ و نه از لحاظ اقتصادی قابل اعتماد نیست ایران واسم ... اینکه پس فردا بچه من بخواد به خاطر منافع شخصیش دوستش رو زیر پا بزاره بهش دورغ بگه حقش رو بخوره اینکه برای رسیدن به هدفش کلی باید بالا پائین بره برای اینکه به جائی برسه کلی باید هزینه کنه همه اینها من رو سرد میکنه این حق شماست که بخواید محیط رشد فرزندتونو انتخاب کنید ولی فرزند شما تا زمانی که شخصیتش شکل بگیره باید خارج از کشور بمونه شما و همسرتون حاضرید از خونوادتون دور بمونید؟ به نظر شما فرزندتون دوست نداره مادر بزرگا و پدر بزرگا و دایی ها و عمو ها و .... ببینه؟ همین طور اینکه فرهنگی شما و همسرتون و خانواده هاتون باهاش بزرگ شدید با فرهنگی که فرزندتون باهاش بزرگ میشه متفاوت میشه در ضمن اینه فرزند شما به خاطر منافعش دوستشو رو زیر پاش بذاره یانه به تربیت شما و همسرتون بر می گرده تو هر جای دنیا آدم بد هست اینکه فرزند شما توی یه جایی با فرهنگ بالا بزرگ بشه تضمینی به این حرف نیست این مسئولیت پدر و مادر بچه هست که بچه ای درست و سالم پرورش بدن

این حرفتون رو قبول ندارم چون تنها خانواده و تربیت پدر مادر ملاک نیست جامعه هم خیلی میتونه تاثیر گذار باشه نمونه های زیادی هست در اطرافمون که پدر و ماد کاملا اشخاص محترم تحصیل کرده با شخصیت و ... بوده اند اما جامعه یه تاثیره دیگری رو افراد میذاره من تا هفت سالگی بچه ام رو بتونم کنترل کنم که نمیتونم چون با توجه به اینکه الان اکثر مادرها هم شاعل هستند فرزندانشون از زمان رفتن به مهد کودک میشه گفت که وارد جامعه میشن بچه دیگه که از یه خانواده دیگه وارد اونجا میشه بدون شک روی بچه من نوعی تاثیر خوب یا بدش رو خواهد گذاشت ...

4- دوست دارم قبل از بچه دار شدنم محل زندگیم رو عوض کنم (مثل یه رویا میمونه واسم - دورتر از خانواده همسرم زندگی کنم با اینکه خیلی آدمهای خوبی هستند) اگه آدم های خوبین پس چرا دوست دارید برید یه جا دیگه؟ اگه به این خاطر بچه دار نشید مطمئنم شیمون میشید
اوایل یکی از شروط بچه دار شدنم این بود که محل زندگیم رو عوض کنم ولی همسرم کلی ناراحت شد که واسه این قضیه چرا شرط گذاشتم و بچه ای که بخواد با شرط باشه نمیخوام منهم کلی فکر کردم که اشتباه کردم و کلی زمان برد که این مسئله رو از ذهن همسرم بیرون کنم و کلی هم به اشتباهم پی بردم .... چیزی که ذهن من رو مشغول میکنه اینه که مادر همسر من بسیار انسان نگرانی هستند و اینکه اگه مثلا همسر من بیمار باشه نصب شب هم که صدای ناله پسرش رو بشنوه بدو بدو میاد در خونه ما رو میزنه با رنگ پریده که چی شده چرا ناله میکنی پاشو بریم دکتر و ... یعنی به حدی نگرانه که حد نداره الان اون یکی نوه شون میاد اگه یه ذره نا آرامی کنه خواهر شوهرم رو میبنده به رگبار که تو بلد نیستی بچه داری کنی و کلی بنده خدا رو محکوم میکنه ...

من میترسم از اینکه بچه من مریض بشه گریه کنه جیغ بزنه اصلا شاید یه روز من بخوام بچه ام رو تنبیه کنم (البته از نوع خوب) من نمیتونم تحمل کنم سر هر چیزی در خونه من رو بزنن و یا بیان ببینن چی شده یا یه ذره بچه من بزرگتر بشه بخواد همه اش بره پیش اونها کلا اخلاقای خاص خودم رو دارم .... و چون اونها کلا آدمی هستند که بچه هر چی بخواد بهش میدن و من دوست ندارم مثلا قاب عکس رو دیوار رو واسه بچه بیارم پائین که صداش رو ببرم و اون دست کثیف و غذائیش رو به اون بزنه .... احساس میکنم بچه ام چند تربیته میشه و افسار زندگیم از دستم بره ... البته باز بگم که من تا حالا ازشون هیچ دلگیری و ناراحتی نداشتم فقط بچه که بیاد همه چیز فرق میکنه ... این فکر منه

5- ترجیح میدادم که به جای اینکه یکی اضافه کنم به این دنیا به بچه از پرورشگاه بیارم و بزرگ کنم .فکر خوبیه ولی همسرتونم راضیه؟ در ضمن چون شما و همسرتون می تونید بچه دار شید ممکنه حس مادرانه شما و حس پدرانه همسرتون ارضا نشه.

همسرم اوایل که بهش پیشنهاد دادم خیلی جبهه گرفت ولی این اواخر مخصوصا با دیدن برنامه ماه عسل خیلی تحت تاثیر قرار گرفت ولی باز خودم هم به حرف شما رسیدم که ممکنه همون حسی که شما ازش یاد کردید بعدها ولم نکنه کلی در این مورد با همسرم صحبت کردم و شاید یه روزی اگه بخوام بچه دومی هم داشته باشم قطعا برای اون بیشتر به این قضیه فکر میکنم اگه دختر داشته باشم یه پسر میارم و اگه پسر داشته باشم یه دختر ....

و دلایل دیگه ... چه دلایلی ؟


دلیل دیگه ای هم که یادم اومد تو پست دومم گذاشتم این بود
من بیشتر میترسم از اینکه نکنه بچه ام بیاد اون بچه رویاهای من نباشه یه انسان دردسر ساز باشه میترسم از اینکه بچه ای بیارم شاهد مرگش باشم یا در کودکیش من رو یا پدرش رو از دست بده این فکرها خیلی من رو داغون میکنه

نوشته اصلی توسط malakeh

1- نمیخواهم یک آدم دیگر به این دنیا اضافه کنم چرا نمی خواید؟

برخی از دلایل رو درهم بر هم گفتم که به صورت مثال الان عنوان میکنم ... من تو شرایطی که الان دارم زندگی میکنم فقط از جامعه و دنیا چیزی غیر از استرس و ترس از آینده برام نداره ترس از گرانی های روزانه ترس از آینده اینکه درس بخونی و به جائی نرسی چیزای زیادی واسه ترسیدن وجود داره اگه آدم بخواد تموم زندگیشو بر مبنای ترساش ادامه بده بهترین کار اینه که هیچ کاری نکنه. منم می تونستم بگم ممکنه درس بخونم ولی رتبه نیارم یا بگم ممکنه همسر آیندم به من خیانت کنه پس ازدواج نمی کنم.
اینکه از صبح تا شب زحمت بکشی باز به جائی نرسی اینکه وقتی بخوای سروار یه وسیله نقلیه مثل اتوبوس یا مترو بشی و اون وست له بشی فشاری بهت وارد بشه که انگار فشار قبر و تجربه میکنی اینکه سوار تاکسی بخوای بشی یه جور دیگه مغذبی این دنیا بهشت نیست و سختی های خاص خودشو داره من نمیفهمم آخه این چه طرز فکریه؟چرا انقدر منفی؟
اینکه امروزومون رو رها کردیم مگه نه اینکه زندگی یعنی استفاده از حال ولی ما ها همه اش داریم برای اینده بهتر تلاش میکنیم تلاشهای همه ماها بیشتر مادی شده هی پس انداز کن آخرش هم هرچی پس انداز کرده باشی هیج ارزشی نخواهد داشتدرسته مادی شده ولی باید اینو در نظر داشت که وضع مادی توی زندگی آدم خیلی تاثیز گذار شده پس طبیعه که تلاشامونم در همین راستا باشه.
چون اگه من از 3 سال پیش برای 5 سال آینده ام برنامه ریزی کرده باشم طی این یکسال اخیر برابر تحولات اقتصادی زحمت من دیگه هیچ ارزشی نداره ... دوست ندارم کسی رو به این دنیا بیارم که حرص بخوره اگه بخواد چیزی داشته باشه یا کارش پیش بره یا باید پارتی داشته باشه یا پول .... نمیدونم شاید من فکرم خراب باشه و بیشتر مادی فکر میکنم ولی این حقیقته زندگی ما جوری شده که باید به فکر آینده باشیم من باید به فکر آینده بچه ای که میخوام بیارم باشم بعد میترسم کجا درس بخونه کی دوستش میشه کجا کار کنه دنبال مواد و شیشه از این جور کارها نره و .... تاکید می کنم که این موضوع به تربیت شما و همسرتون خیلی بستگی داره که فرزندی تربیت کنید که برای زندگی بجنگه ولی حرص نزنه این تاپیکو بخونید بد نیست چون نشون میده که محیط (حتی محیط خوانوادگی) می تونه توی تربیت فرزندان بی تاثیر بشه.

http://www.hamdardi.net/thread-14585.html

در کل باید بگم خیلی منفی فکر می کنید.


3- دوست دارم اگر فرزندی داشته باشم ایران به دنیا نیاید ( بدون هیچ گونه سوء تفاهم برای دوستان عزیز همدردی) دلیلش اینه که میبینم فرهنگمون روز به روز داره از بین میره و هر روز دروغگوئی بین ما بیشتر میشه فقط همه به فکر خودمون هستیم کلا بخوام بگم نه از اجتماع نه فرهنگ و نه از لحاظ اقتصادی قابل اعتماد نیست ایران واسم ... اینکه پس فردا بچه من بخواد به خاطر منافع شخصیش دوستش رو زیر پا بزاره بهش دورغ بگه حقش رو بخوره اینکه برای رسیدن به هدفش کلی باید بالا پائین بره برای اینکه به جائی برسه کلی باید هزینه کنه همه اینها من رو سرد میکنه این حق شماست که بخواید محیط رشد فرزندتونو انتخاب کنید ولی فرزند شما تا زمانی که شخصیتش شکل بگیره باید خارج از کشور بمونه شما و همسرتون حاضرید از خونوادتون دور بمونید؟ به نظر شما فرزندتون دوست نداره مادر بزرگا و پدر بزرگا و دایی ها و عمو ها و .... ببینه؟ همین طور اینکه فرهنگی شما و همسرتون و خانواده هاتون باهاش بزرگ شدید با فرهنگی که فرزندتون باهاش بزرگ میشه متفاوت میشه در ضمن اینه فرزند شما به خاطر منافعش دوستشو رو زیر پاش بذاره یانه به تربیت شما و همسرتون بر می گرده تو هر جای دنیا آدم بد هست اینکه فرزند شما توی یه جایی با فرهنگ بالا بزرگ بشه تضمینی به این حرف نیست این مسئولیت پدر و مادر بچه هست که بچه ای درست و سالم پرورش بدن

این حرفتون رو قبول ندارم چون تنها خانواده و تربیت پدر مادر ملاک نیست جامعه هم خیلی میتونه تاثیر گذار باشه نمونه های زیادی هست در اطرافمون که پدر و ماد کاملا اشخاص محترم تحصیل کرده با شخصیت و ... بوده اند اما جامعه یه تاثیره دیگری رو افراد میذاره من تا هفت سالگی بچه ام رو بتونم کنترل کنم که نمیتونم چون با توجه به اینکه الان اکثر مادرها هم شاعل هستند فرزندانشون از زمان رفتن به مهد کودک میشه گفت که وارد جامعه میشن بچه دیگه که از یه خانواده دیگه وارد اونجا میشه بدون شک روی بچه من نوعی تاثیر خوب یا بدش رو خواهد گذاشت ...

نگفتم تنها ملاکه. ولی اولین و موثرترین اولویته پس به جای این که روی محیط زندگی فرزندتون تمرکز کنید اول نحوه برخورد و تربیت خودتون و همسرتونو بررسی کنید. ولی در رابطه باشغلتون حق میدم به نظرم یه خانمی که یه بچه زیر ده سال داره نباید بیرون خونه کار کنه چون شخصیت بچه توی این سن شکل می گیره و نیاز عاطفی زیادی داره. شما نمی تونید شغلتونو رها کنید؟ شغلتون چند ساعت در روزه؟ درضمن مهد کودک برای بچه تا حدودی مفیده برای اینکه مربیان اونجا بلدن چطوری بچه رو اجتماعی بار بیارن و رفتار های درستو انجام بدن.

4- دوست دارم قبل از بچه دار شدنم محل زندگیم رو عوض کنم (مثل یه رویا میمونه واسم - دورتر از خانواده همسرم زندگی کنم با اینکه خیلی آدمهای خوبی هستند) اگه آدم های خوبین پس چرا دوست دارید برید یه جا دیگه؟ اگه به این خاطر بچه دار نشید مطمئنم شیمون میشید

من میترسم از اینکه بچه من مریض بشه گریه کنه جیغ بزنه اصلا شاید یه روز من بخوام بچه ام رو تنبیه کنم (البته از نوع خوب) من نمیتونم تحمل کنم سر هر چیزی در خونه من رو بزنن و یا بیان ببینن چی شده یا یه ذره بچه من بزرگتر بشه بخواد همه اش بره پیش اونها کلا اخلاقای خاص خودم رو دارم .... و چون اونها کلا آدمی هستند که بچه هر چی بخواد بهش میدن و من دوست ندارم مثلا قاب عکس رو دیوار رو واسه بچه بیارم پائین که صداش رو ببرم و اون دست کثیف و غذائیش رو به اون بزنه .... احساس میکنم بچه ام چند تربیته میشه و افسار زندگیم از دستم بره ... البته باز بگم که من تا حالا ازشون هیچ دلگیری و ناراحتی نداشتم فقط بچه که بیاد همه چیز فرق میکنه ... این فکر منه

اتفاقا خوبه که گاهی بچه ها به شکل درست تنبیه بشن و نه بشنوند ولی از اونجایی که مادر بزرگا و پدر بزرگا نوه هاشونو خیلی دوست دارن معمولا این کارارو انجام نمیدن و به همین خاطره که بچه انقدر برای دیدنشون لحظه شماری می کنن. منم با شما هم عقیده ام.

5- ترجیح میدادم که به جای اینکه یکی اضافه کنم به این دنیا به بچه از پرورشگاه بیارم و بزرگ کنم .فکر خوبیه ولی همسرتونم راضیه؟ در ضمن چون شما و همسرتون می تونید بچه دار شید ممکنه حس مادرانه شما و حس پدرانه همسرتون ارضا نشه.

همسرم اوایل که بهش پیشنهاد دادم خیلی جبهه گرفت ولی این اواخر مخصوصا با دیدن برنامه ماه عسل خیلی تحت تاثیر قرار گرفت ولی باز خودم هم به حرف شما رسیدم که ممکنه همون حسی که شما ازش یاد کردید بعدها ولم نکنه کلی در این مورد با همسرم صحبت کردم و شاید یه روزی اگه بخوام بچه دومی هم داشته باشم قطعا برای اون بیشتر به این قضیه فکر میکنم اگه دختر داشته باشم یه پسر میارم و اگه پسر داشته باشم یه دختر ....

ادم وقتی یه بچه می بینه یه حس خیلی خاصی بهش دست میده که دوست داره پدر یا مادر بشه این همون غریزه نهفته تو وجود ادمه ولی زیاد تمایلی نداره که همون بچه بچه خودش باشه. حالا شما تصور کنید یه بچه از پرورشگاه بیارید و همش پیش خودتون بگید کاش بچه خودم بود.
و دلایل دیگه ... چه دلایلی ؟


دلیل دیگه ای هم که یادم اومد تو پست دومم گذاشتم این بود
من بیشتر میترسم از اینکه نکنه بچه ام بیاد اون بچه رویاهای من نباشه یه انسان دردسر ساز باشه میترسم از اینکه بچه ای بیارم شاهد مرگش باشم یا در کودکیش من رو یا پدرش رو از دست بده این فکرها خیلی من رو داغون میکنه

گفتم آدم نمی تونه همش با ترس زندگی کنه

.