فراموشی لازم دارم...

با سلام
قبل از هر چیزی میخاستم بگم که من قدرت تصمیم گیری خوبی به نسبت دارم در کارهام (بغیر از ازدواج) و معمولا تصمیماتمو قاطع میگیرم.

حالا داستانمو میگم. ما رفتیم برای امر ازدواج، جلسه اول برگزار شد و جلسات بیشتری برای آشنایی برگزار شد. ولی در نهایت بخاطر تفاوتهایی که بینمون دیدم، خودم قضیه رو کنسل کردم. حالا مشکل من:
از همون اول به یکباره شک و تردید در مورد انتخابم اومد سراغم. گفتم خدایا آیا کار درستی کردم؟ به عقلم رجوع میکردم و دوباره عقلم اکی میداد و میگفت درست انتخاب کردی. ولی دوباره خاطرات صحبتها و رفت و آمدها میومد توی ذهنم و دوباره این سوال که آیا دوباره درست انتخاب کردم؟ باز عقل میگفت درست انتخاب کردی و این سیکل معیوب ادامه داشت تا چند روز تا بالاخره بهتر شدم.
یه چند مدتی گذشت، و همه چی نسبتا اکی بود. اما دوباره این سیکله اومده سراغم. هی خاطرات صحبتها و رفت و آمدها میاد توی ذهنم و اذیتم میکنه (با اینکه هیچ رابطه احساسی با طرف نداشتم و صرفا صحبتهای عقلانی و منطقی بوده) و هی عقله میگه درست انتخاب کردی.
دوستانی که تجربه مشابه داشتن، میشه بگن چیکار کنم که از این فکرا رهایی پیدا کنم؟ (اینو بگم که عقلم میگه انتخابت درست بوده و برگشت به این قضیه کار درستی نیست). من زمان دادم به این قضیه و سرمم نسبتا گرمه، ولی خاطرات اذیتم میکنه و همچنین دودلی (دودلی که از نوع موقته و عقل سریع جوابشو میده).

مشابه تاپیک من یه تاپیک دیگه دیدم:
http://www.hamdardi.net/thread-16620.html

سلام آقا غلام گل

من به شخصه خیلی چیز ها از شما یاد گرفتم.

چه کار خوبی کردی اومدی تاپیک زدی،

ولی خیلی کم توضیح دادی، الان به اطمینان رسیدی که به درد هم نمی خورید و نیاز به فراموشی داری؟

یا نیاز داری ببنیی تصمیم درستی گرفتی یا نه؟

قربونت برم mvaz عزیز مخلصم. حالت اول. یعنی مطمئنم که تصمیم درست گرفتم. ولی هر بار به محض اینکه مکالمات و خاطرات میاد سراغم، شک و تردید هم میاد باهاش، میگه درست تصمیم گرفتی یا نه؟ در نهایت عقلم میگه آره درست تصمیم گرفتی. یه حالت چرخه ای پیدا کرده ذهنم.
نمیدونم متوجه شدین یا نه... جزئیات هم متاسفانه نمیتونم بگم شرمندتم.
باز هم میخام از اون راهنماییهای قشنگتون من رو مستفیض کنین.

یه سری احساسات طبیعیه، اگر وجود نداشته باشه باید نگران شد.

ما انسان ها، علاوه بر عقل و منطق، احساسات و عواطف هم داریم، این احساسات ما در اینجور مواقع درگیر می شن، هر چی بیشتر درگیر بشوند، سخت تر دل میکنند.

کار درست همون بوده که شما انجام دادی، یعنی نگذاشتی این احساسات زیاد درگیر بشه.:104:

از طرفی باتوجه به مطالعات و آگاهی هایی که داری، احتمال خیلی زیاد تصمیم درستی گرفتی، ( هرچند کنجکاوی ام هی میگه به آقا غلام بگو چه تفاوت هایی دیدی که گفتی قضیه منتفی)

ممنون بابت معرفی تاپیک حامد 65،

جواب نحوه فراموشی در اون تاپیک اومده بود

این شعر هم خیلی جالب بود

سعدي به روزگاران مهري نشسته بر دل

***

بيرون نمي توان كرد الا به روزگاران

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mvaz

یه سری احساسات طبیعیه، اگر وجود نداشته باشه باید نگران شد.

ما انسان ها، علاوه بر عقل و منطق، احساسات و عواطف هم داریم، این احساسات ما در اینجور مواقع درگیر می شن، هر چی بیشتر درگیر بشوند، سخت تر دل میکنند.

کار درست همون بوده که شما انجام دادی، یعنی نگذاشتی این احساسات زیاد درگیر بشه.:104:

از طرفی باتوجه به مطالعات و آگاهی هایی که داری، احتمال خیلی زیاد تصمیم درستی گرفتی، ( هرچند کنجکاوی ام هی میگه به آقا غلام بگو چه تفاوت هایی دیدی که گفتی قضیه منتفی)

ممنون بابت معرفی تاپیک حامد 65،

جواب نحوه فراموشی در اون تاپیک اومده بود

این شعر هم خیلی جالب بود

سعدي به روزگاران مهري نشسته بر دل

***

بيرون نمي توان كرد الا به روزگاران

---

ممنونم. میخاستم ببینم این چرخه طبیعی هست؟
راهکارهایی مثه stop ذهنی رو امتحان کردم، ولی برام جواب نداد. ناخودآگاه میاد توی ذهنم. سرمم نسبتا گرمه. ولی نمیدونم چرا این فکرها میاد توی سرم

آقا غلام

فراموش کردن، برای اینجور اتفاقات در کوتاه مدت شاید کمک بکنه ولی در بلند مدت خیر.

این اتفاق بخشی از زندگی شما بوده، هست و خواهد بود. باید بپذیری این آشنایی برای شما رقم خورده.

در این آشنایی شما تجارب و مهارت هایی کسب کردی، قطعا از این رابطه چیز هایی یاد گرفتی، شناخت ات از خودت بالا رفته.

پس فراموشی کار درستی نیست، مثل این می مونه که بگیم من سال چهارم دبستانم رو که نمرات خوبی نگرفتم رو میخواهم فراموش کنم.

بهترین کار مدیریت احساسات هست، باید احساسات خودت رو تحت کنترل در بیاری، هر چی از این رابطه بیشتر فرار کنی، بیشتر میاد سمتت. باید با این قضیه رفیق بشی،

باهاش حرف بزنی، در موردش اندیشه کنی، در نهایت بندازیش رو روال زندگی که این بخش از زندگی بره در آلبوم خاطراتت.

وقتی به عقل و منطق و از همه مهمتر به خدا توکل میکنیم، تا آخرش باید این راه رو ادامه بدیم، از خدا بخواه کمک ات می کنه و در دجه بعدی عقل ات رو بیار جلو این پرونده رو ببنده، به طور ریشه ای، نه فقط اینکه ما به درد هم نمی خوریم و تمام، وقتی ریشه ای حلش کردی، احساسات چند باری فشار میاره، ولی دیگه میبینه زورش نیمیرسه.


نکته بعدی که وجود داره، هدف و شناخت از خودت هست.

توجه کردن به اهداف زندگی و نقاطی که قراره برسی این قضیه رو برات سهل تر میکنه.

مثلا یکی میگه من هدفم داشتن همسری با فلان مشخصاته، در فرآیند خواستگاری ها، تا مطمئن نشده فرد مورد نظر نیست، مثل کاری که شما کردی اجازه وابسته شدن رو نمی ده. اگر هم اندکی احساسی شد، هدفش بهش گوشزد میکنه که این ماجرا تموم شده و من برای هدفم باید قوی باشم.


یادمه از خانم مصباح الهدی چند باری نام بردی!

ایشون یه برادری داشتن که به خواستگاری که می رفتن و اگر جواب مثبت نمیشد، دو رکعت نماز می خوندند و از خدا تشکر می کردند برای این نشدن و برای اون دختر هم دعا میکردند عاقبت اش به خیر یشه.
خانم مصباح میگفتن این سلوکش باعث میشد که خیلی قوی بشه در این قضیه ها.

خیلی ممنون از پاسخت mvaz جان، نگاه قشنگ و جالبی داشتی به این قضیه. با حرفات به این قضیه نگاه میکنم، یه مقدار آرامش پیدا میکنم حقیقتش (من اعتماد به نفسم بد نیست، ولی نمیدونم چرا اینجوری شدم!).
این یاداوری خاطرات برام اتفاق می افته و امیدوارم که باز مثه قبلا کمتر بشه. علاوه بر اینا بعضی وقتا به ذهنم میاد که اگه کنسل نکرده بودیم، چه اتفاقی می افتاد........ واقعا این حس و حال لعنتی شاید خیلی قابل وصف نباشه.
باز ممنون که اومدی نظر دادی.

اگه درست فهمیده باشم به نظر من اصلا مهم نیست و طبیعیه. ادم سالها بعدشم یک سری خاطرات تو ذهنش مرور میشه از خواستگاری ها که ذره ای نه محبتی بوده نه مقایسه ای نه هیچی. بلاخره خاطرات زندگیه دیگه میادو میره

سلام

دو مطلب در مورد شما باید عرض کنم؛

* بنظرم تصمیم این که چه فردی گزینه مناسبی برای شماست یا نه، نیازمند اینه که به سطح مناسبی از خودآگاهی ، اطلاعات درست درباره ازدواج و ... برسید، اگر اینها ناقص باشن تصمیمات نهایی شما میتونه از عوامل دیگری همچون خواسته و نظر دیگران، ترس از‌ تنهایی و... متاثر بشه و در نتیجه پس از اخذ تصمیم دچار برخی تفکرات بشین.
یادم هست در تاپیکهای قبلی این بحث رو داشتیم ( مسئله ی خرد جمعی ) و من اونجا هم مطالبی عرض کردم .


* از طرفی من فکر میکنم تفکرات سخت گیرانه یا ناقصی در شما وجود داره که در نتیجه این تفکرات هم میتونه به طریقی دیگر باعث خطا در شناختتون بشه و محصولش تصمیمات ناقص و در نتیجه تأخیر در ازدواجتون بشه، مثل ( قراردادهای ذهنی ، تفکرات دو قطبی، استدلال های هیجانی، بزرگ نمایی های بیش از حد، تعمیم افراط گونه، ذهن خوانی و ... )


شما باید ریشه یابی و درمان کنین که بعد از اخذ تصمیم به گذشته بر نگردین، ( در حالی که بیان میکنین هیچ احساسی هم در کار نبوده ... یکسری رفت و آمد که برای هر کسی پیش میاد چه دختر و چه پسر )

شما اگر از تفاوت هایی که با خانم مد نظر حسش کردین و مواردی که باعث شد این جریان خواستگاری رو متوقف کنین بنویسین شاید بتونیم در رسیدن به جواب قانع کننده یاریتون کنیم.

:72:

سلام اقا غلام
به عنوان کسی که تو زندگیم چند بار با فراموش کردن دست و پنجه نرم کردم، میخواستم یه چیزی بگم.

اول اینکه با حرفهای سحر کاملا موافقم. با دقت بخونید.


یک چهارچوب برای ملاکهاتون داشته باشید که واقعا بر اساس ارزشهایی که بهش باور دارید. اگر کسی خارج از این چهارچوب بود خیلی راحت بذاریدش کنار. اما در محدوده داخل این چهارچوب انعطاف داشته باشید به این صورت که زمان بیشتری برای شناخت بذارید ولی نه وسواس گونه.


ازدواج هم یک ریسکه. اما با شناخت خودمون و تعیین چهارچوب و معیارها میتونیم خیلی این ریسک رو کم کنیم.

مثلا من میخوام ازدواج کنم. .... تا اینجا هر دختری روی کره زمین میتونه احتمال انتخاب داشته باشه
بعد میام میگم خب میخوام ایرانی باشه.... خیلی گزینه ها حذف میشن و فوکوس من دقیق تر میشه.
بعد میگم میخوام در این محدوده سنی باشه.... باز فوکوسم قویتر.
میخوام مذهبی باشه... باز خیلی گزینه ها حذف. میشن
میخوام فلان اخلاق ها رو نداشته باشه.... باز دقیق تر میشه

تا اینکه اونقدر فوکوسم دقیق بشه که برسه به اون محدوده ای که من میخوام و از این بین انتخاب میکنم.

نمیدونم چند سالتونه. ولی شما پسرا که کارتون خیلی راحتتر از یه دختره. میتونید برید سراغ همون محدوده ای که میخواید. ولی دختر مجبوره صرفا فقط خواستگارهایی که میان رو بررسی کنن.


ضمن اینکه فراموش کردن، چیزی مقطعی نیست. به مرور پیش خواهد اومد و اگر وقتتون پر باشه از چیزهایی که براتون مهم هست و برنامه ریزی کنید برای وقتتون، این روند فراموشی هم سریعتر اتفاق خواهد افتاد.

سلام. ممنون از سحر بهاری و پووه بخاطر پاسخی که گذاشتن. همیشه سخته در مورد نقاط ضعفت صحبت کنی، ولی من آدمیم که نقطه ضعفامو قبول میکنم و سعی میکنم اصلاحشون کنم (نخندین بهم انصافی).

سحر بهاری عزیز، تاپیک تجمیع نظرات رو که گفتی، رفتم دوباره خوندم و نظراتت رو مرور کردم. برای بحث خودشناسی من خودمو و معیارهامو خوب میشناسم. میدونم چی میخام از زندگیم و با چه کسی میتونم راحت زندگی کنم. البته این برداشت من از خودشناسی هست و دقیقا نمیدونم تعریف شما از خودشناسی چیه؟ (چون چندین بار گفتین که آدم باید برای ازدواج خودشناسی داشته باشه).
برای تاثیر حرف دیگران، تا مقدار کمی درست میگید. یکی از دلایلی که به شک افتادم، همین حرف اطرافیانه. البته اطرافیان من تعداد زیادیشون موافق بودن که اکی بشه این قضیه، تعداد کمی هم موافق نبودن. هر کدومشون هم برای خودشون استدلالی داشتن که دسته ای که موافق قضیه بودن، نظراتشون برای من منطقی نبود (دقیقا با همون تکنیکهایی که گفتین). ولی به محض اینکه تصمیمم رو گرفتم، حرفای دیگران مثه یه زنگ گوشخراشی توی گوشم بود که میگفت چرا کنسل کردی. خب شما خودتو جای من بذار. شما پروردگار اعتماد بنفس و عزت نفس!، وقتی یه موردی رو کنسل میکنی، یه مقداری ادم ناراحت و دپرس میشه. حالا اطرافیانم بیان هی بگن چرا کنسل کردی، خب ناخودآگاه تاثیر میذاره دیگه (ممکنه بگین باید روی عزت نفس و درونی شدن تصمیمهات کار کنی، اینارو خواهشا نگین که به همه اینا فکر کردم. من هر کاری بکنم باز هم مقداری شک و تردید هست. فکر میکنم همه این حس و حال و حالت رو دارن، یه تردیدی که در ازدواج هست و کاریش نمیشه کرد).

در مورد تفکرات سختگیرانه هم تا مقدارکمی درست حدس زدید. من برای یه سری پارامترهای اخلاقی خیلی حساسیت نشون میدم متاسفانه. که روی شک و دودلی بعد از انتخاب تاثیر میذاره. توی مرحله شناخت در بازه زمانی محدود واقعا نمیشه مطمئن شد از بابت ویژگیهای اخلاقی. ولی من با عقل اندکم فکر کردم که بعضی ویژگیهای مهم اخلاقی مدنظرم رو ایشون ندارن یا کم دارن (به یقین نرسیدم، ولی نسبتا فک کردم درسته) ضمن اینکه با عرض پوزش از خانمها، ایشون از لحاظ ظاهری خوب بودن و این هم توی دودلیها و پشیمونیها خودشو نشون داده. تفکرات ناقص؟؟؟ بعید میدونم من داشته باشم.

من خیلی خیلی خیلی روی این قضیه فکر کردم. علت پشیمانیهای گاه و بیگاهی که میاد سراغم، فک میکنم بخاطر وابستگی کاذب بوده باشه و اینکه ایشون از لحاظ چهره نسبتا خوب بودند. تصمیمی که گرفتم بر اساس الگوهای عقلانی کاملا صحیح بود بنظرم، ولی احساسات و دلتنگی متاسفانه داره تاثیرشو میذاره و ادمو دودل میکنه. در تمام این لحظات، همیشه به این نتیجه رسیدم که برگشت به این قضیه کار درستی نیست. با برگشت، هم خودمو اسیب میزنم هم به ایشون. من دنبال این نیستم که ببینم تصمیمم درست بوده یا نه (اینو قبل انتخابم فکر کردم که چجوری انتخاب کنم که بیشترین مقدار تفاهم رو حاصل کنه و دیگه الان روش فکر نمیکنم)، هرچند که خودم باور دارم تصمیمم درست بوده. من بعد از هر انتخابی چنین حالتی بهم دست میده یعنی قبل انتخاب ویژگیهای مثبت طرف جلومه، بعد انتخاب ویژگیهای منفیش میاد جلو چشمام. دیگه یه انتخابی بوده، انجام شده و رفته. چیزی که برای من مونده، درس عبرت هست و تجربه. تجربیاتی که خودم شدیدا اعتقاد دارم که لزومی نداره حتما تجربه کنی! ولی من تجربه کردم و قسمتم این بوده که با تجربه کردن، درس عبرت و نکته یاد بگیرم. اینکه سحر بهاری میگه تا حدودی درسته، من اعتمادبه نفسم توی انتخاب ازدواج خیلی بالا نیست، من حرف دیگران رو خوب نمیتونم تمییز بدم و حرفای دیگران روم کمی تاثیر مخرب میذاره. من یه مقدار سختگیرم روی ملاکهام. حالا سعی میکنم همه اینارو تعدیل کنم (البته اگه دقت کنین همرو گفتم یکمی).

در حال حاضر هم با خودم کلنجار میرم که به خودم بقبولونم که تصمیم گرفته شده، برگشتی وجود نداره و باید از تجربیاتت برای سریهای بعدی استفاده کرد.

پوه عزیز، همیشه از پستهات استفاده کردم، اره آدم باید انعطاف داشته باشه و این جمله معروف که هر کسی‌ یه نقصی داره. واقعا بعضی حرفارو باید بچشی و قشنگ لمس کنی تا بفهمی.

سحر بهاری، همیشه ازت انتقاد کردم، ولی خیلی خوب تحلیلم کردی. ممنون


در نهایت من باز سوالمو تکرار میکنم. این عادت برگشت به گذشته و پشیمانی لحظه ای از انتخابی که کردی، رو چجوری میشه رفعش کرد؟ (لحظه ای به این خاطر میگم که دو دقیقه بعدش میبینم درست انتخاب کردم).انگار معتاد شدم به این حالت. هی خاطرات میاد توی ذهنم و با خودم میگم آیا تصمیمم درست بود؟

یه روزی میاد که به جملاتی که گفتم و فکرایی که کردم، خندم میگیره، مطمئنم

یه چیز دیگه بگم، خانوادم ازم تصور ادم اهنین رو دارن،‌ متاسفانه این چیزا رو نمیتونم باهاشون درمیون بذارم خیلی. خوشحالم که در این فضای مجازی، فرصتی دست داد تا با شما گفتگو کنم در این مورد

سلام.
اقا غلام، این حالت تردید برای همه تا حدودی وجود داره و به مرور از بین میره.

اگر به تصمیمی که گرفته اید اطمینان دارید، وقتی تردیدها میاد دیگه وارد واکاوی و بررسی مجدد نشید.

یه مدت تمرکزتون رو بذارید روی چیزهای دیگه. مثلا برنامه ریزی های شغلی، ورزش و ....

در برابر اشخاصی که شما رو به تردید میندازن، قاطعانه بگید من به تصمیمی که گرفته ام مطمینم و مسوولیتش رو هم میپذیرم و ازتون خواهش میکنم دیگه بحثشو باهام پیش نکشید.

لزومی هم نداره برای کسی توضیح بدید و توجیه کنید.

اونها هم وقتی ببینن شما به تصمیمتون مطمین هستید و دارید مثل قبل روال زندگیتون رو ادامه میدید و حالتون خوبه، کم کم دیگه چیزی نمیگن.


فکر کنم اگر همون کاری که برادر خانم مصباح الهدی میکردن و سجده شکر میکردن رو شما هم انجام بدید خوب باشه.


همون خدایی که خدای شماست، خدای او هم هست. حتما خیر و خوشبختی شما دو نفر، در جای دیگه بوده.

اگر او رو با تمام چیزهایی که بوده نمیتونسته اید بپذیرید و دوست داشته باشید، خب پس حتما کسی نبوده اید که او با شما خوشبخت بشه. او رو بسپارید به خدای خودش . خود خدا هوای بندشو داره و نیاز نیست شما نگران او باشید.

از طرفی خوشبختی شما هم جایی دیگر است که انشالله قراره در اینده نصیبتون بشه. خودتون در مسیر چیزهایی که براتون ارزشمند هستن قدم بردارید و هر روز رو با امید برید به پیشواز هدایایی که اون روز بهتون قراره بده.

مثلا چشمتون رو که باز میکنید، کلی هدیه قشنگ داره تقدیمتون میشه. مثلا نور روز، هوا، صدای گنجشکا، صدای عبور و مرور ماشین ها که میگه هنوز حیات برجاست و خیلی چیزای دیگه.

یه کارتونی بود اسمش فرار جوجه ای بود. توش یه خروس جوون بود که جمله جالبی میگفت. میگفت دنیای آزاد داره منو صدا میکنه و من به دنیا اومدم تا بهش جواب بدم.

شما هم ماشالله ادم محکم و با اراده و عاقل و سالم هستید. برید به استقبال لحظه های پیش رو و هدیه هایی که بهتون میدن رو بگیرید. اگر توی گذشته باشید لحظه ها میان و هدیشونو نمیبینید و از دست میدید و حیف میشن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
اقا غلام، این حالت تردید برای همه تا حدودی وجود داره و به مرور از بین میره.

اگر به تصمیمی که گرفته اید اطمینان دارید، وقتی تردیدها میاد دیگه وارد واکاوی و بررسی مجدد نشید.

یه مدت تمرکزتون رو بذارید روی چیزهای دیگه. مثلا برنامه ریزی های شغلی، ورزش و ....

در برابر اشخاصی که شما رو به تردید میندازن، قاطعانه بگید من به تصمیمی که گرفته ام مطمینم و مسوولیتش رو هم میپذیرم و ازتون خواهش میکنم دیگه بحثشو باهام پیش نکشید.

لزومی هم نداره برای کسی توضیح بدید و توجیه کنید.

اونها هم وقتی ببینن شما به تصمیمتون مطمین هستید و دارید مثل قبل روال زندگیتون رو ادامه میدید و حالتون خوبه، کم کم دیگه چیزی نمیگن.


فکر کنم اگر همون کاری که برادر خانم مصباح الهدی میکردن و سجده شکر میکردن رو شما هم انجام بدید خوب باشه.


همون خدایی که خدای شماست، خدای او هم هست. حتما خیر و خوشبختی شما دو نفر، در جای دیگه بوده.

اگر او رو با تمام چیزهایی که بوده نمیتونسته اید بپذیرید و دوست داشته باشید، خب پس حتما کسی نبوده اید که او با شما خوشبخت بشه. او رو بسپارید به خدای خودش . خود خدا هوای بندشو داره و نیاز نیست شما نگران او باشید.

از طرفی خوشبختی شما هم جایی دیگر است که انشالله قراره در اینده نصیبتون بشه. خودتون در مسیر چیزهایی که براتون ارزشمند هستن قدم بردارید و هر روز رو با امید برید به پیشواز هدایایی که اون روز بهتون قراره بده.

مثلا چشمتون رو که باز میکنید، کلی هدیه قشنگ داره تقدیمتون میشه. مثلا نور روز، هوا، صدای گنجشکا، صدای عبور و مرور ماشین ها که میگه هنوز حیات برجاست و خیلی چیزای دیگه.

یه کارتونی بود اسمش فرار جوجه ای بود. توش یه خروس جوون بود که جمله جالبی میگفت. میگفت دنیای آزاد داره منو صدا میکنه و من به دنیا اومدم تا بهش جواب بدم.

شما هم ماشالله ادم محکم و با اراده و عاقل و سالم هستید. برید به استقبال لحظه های پیش رو و هدیه هایی که بهتون میدن رو بگیرید. اگر توی گذشته باشید لحظه ها میان و هدیشونو نمیبینید و از دست میدید و حیف میشن.

---

پوه عزیز، ممنون از وقتی که گذاشتی.
از تصمیمم تا حدود زیادی مطمئن هستم، چون گفتم که اون مواردی که مدنظرم بود فک میکنم نداشتن.
میگم اگه به فرض که اشتباه کرده باشم، یقین دارم که برگشت به این قضیه اشتباه محضه. ولی چه کنم که فکرا و صحبتهای اون دوره میاد توی ذهنم.

ایشالا بتونم مقابله کنم با این فکرا.

بله متشکرم، خواهش میکنم:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gholam1234

یعنی قبل انتخاب ویژگیهای مثبت طرف جلومه، بعد انتخاب ویژگیهای منفیش میاد جلو چشمام.

---

لطفا مثال های عینی بزنین.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

بله متشکرم، خواهش میکنم:72:



لطفا مثال های عینی بزنین.

---

ممنون، مثال عینی زدن دردی رو دیگه دوا نمیکنه، با تشکر از زحمات شما. ایشالا که پشت سر بذاریم این قضیه رو

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gholam1234

ممنون، مثال عینی زدن دردی رو دیگه دوا نمیکنه، با تشکر از زحمات شما. ایشالا که پشت سر بذاریم این قضیه رو

---

شما نیاز به بررسی دارین، لطفا حضورا مراجعه کنین، چون مشکل پشت سر گذاشتن چنین قضیه ای نیست.
موفق باشین:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

شما نیاز به بررسی دارین، لطفا حضورا مراجعه کنین، چون مشکل پشت سر گذاشتن چنین قضیه ای نیست.
موفق باشین:72:

---

باشه چشم ممنون

سلام اقا غلام

خوبی؟
آقا غلام قدیم چندتا کاربر بودند نمیتونستند تو همدردی حرف بزنند، ریشه یابی که انجام شد، معلوم شد اونها تو همدردی با چندتا کاربر که به صورت مجازی رفیق شدند، نمیتونند از مشکلات خودشون بگند. حالا یا بحث اعتماد با نفس بود یا چیز دیگه.
یه عده هم با جزئیات نمی نوشتند فکر میکردند شناخته میشند.
یه عده هم با جزئیات نمینوشتند، چون میترسیدن مورد عتاب و هجمه کاربرا قرار گیرند و شخصیتا نقد پذیر نبودند.

مثلا چندتا کاربر بودند که باوجود شناس بودن و الگو بودن، خیلی شفاف و راحت تاپیک میزدند، مثلا یکی شون یهو تاپیک زد دارم طلاق میگیرم.
باید دید هدف ما از همدردی چیه؟ اصلاح زندگی واقعی؟ بهره بردن از دانسته های دوستان.
شما هم ببین هدفت چیه، احتمالا به دلایل بالا شما جزئیات رو نمیگی، هر دلیلی داشته باشی برای ما قابل احترامه.
چه بدترین اتفاق و چه بهترین اتفاق هم براا افتاده باشه. باز هم عزیز مایی، به قول یکی از کاربرا، درسته ما همدیگر رو نمیشناسیم، ولی دل هامون بهم وصله.

شخصا اگر بدونم ادمهایی هستند که میتونند به زندگی من کمک کنند، زندگی مو در بوته نقد قرار میدم، چون مثل شما هدفم تعالی هست.

یه مثال، دیدی تیم های ورزشی برای بازی های اینده شون میرن فیلم بازی های قدیمی خودشون و تیم حریف رو نگاه میکنند؟ انالیز میکنند؟ بحث میکنند؟
همش به خاطر همون خودشناسیه. با این کار به نقاط ضعف و قوتشون بیشتر اگاه میشند.
همیشه نگاه کردند از بالا وسعت دید بهتری میده به ادم تا وقتی تو زمین داره بازی میکنه.
بوده مربی تو زمین یه شناختی داشته و بعدا اومده فیلم بازی رو از بالا دیده شناختش عوض شده.
اگر نتونستی اینجا بحث کنی، حتما از مدیر همدردی کمک بگیر برای شناخت بیشتر خودت.

ببخشید بزرگوار پرحرفی کردیم.

نه mvaz جان، بحث اعتمادبه نفس نیست. بحث احتمال شناخته شدن هست. بحث انتقادپذیری هم یه مقداری هست، چون اگه بگم و شما سرزنش کنین، پشیمانتر میشم (مارو باش که فک میکردیم خدای اعتماد به نفسیم). کلا حرف دیگران یه خورده تاثیر میذاره روم، باید بپذیرم اینو.
حالا میگم:
تفاوتها:
بنده مقداری درونگرا و ایشون مقداری برونگرا (مشاور که رفتیم گفتن فاصله تون قابل چشم پوشی نیست و باید باهم صحبت کنین ببینین اکی هستین در این مورد یا نه).
یکی از خط قرمزام صبر و تحمله. متاسفانه ایشون زود عصبانی میشدن (با توجه به صحبتهایی که اطرافیان نزدیک و دوستاشون گفته بودن و همچنین چند مورد جزئی که خودم دیده بودم).
کلا اون حس گرم و صمیمی بودن رو متاسفانه نتونستم از ایشون بگیرم (هرچند برای خانمهای باحیا خیلی سخته تشخیصش برای اقا، ولی من با شواهد قرائن اون صمیمیت و خونگرمی رو ندیدم).

نقاط قوت ایشون:
انسان کوشا، کینه ای نبودن، مقتدر و با اعتماد به نفس، مستقل.
خودمم کوشا، کینه ای هم نیستم زیاد.

دو تا فاکتور اولی خیلی برام مهم بود که تفاوت داشتیم با هم. من دنبال اکی شدن این قضیه بودم، چون واقعا خودمم دوست داشتم ازدواج کنم، ولی هر کار کردم نتونستم خودمو راضی کنم که این مورد اکی بشه.

بعد از کنسل کردن، یه مقدار خب ناراحت شدم. بعدش هجمه ای از اطرافیانم اومد که "چرا کنسل کردی؟؟؟ هر کسی یه ایرادی داره، همه مردها درونگرا هستن و همه زنها برونگرا یا اینکه اینا همه اصلاح میشه، تا زیر یه سقف نری هیچی معلوم نیست و ..." و این هجمه ها بشدت بر ناراحتی و مرددبودنم افزود. ولی خب من تصمیمم رو گرفته بودم. تا به امروز بازخوانی ناخاسته و گاهبگاه خاطرات صحبتها و رفت و امدها اذیتم میکنه. هی یه نجوایی میاد میگه اگه کنسل نکرده بودی چی میشد؟ اگه ادامه میدادی چی میشد؟ اطرافیانم متاسفانه شرایط من رو درک نکرده بودن و برای تصمیمم احترام قائل نبودن. ولی با این حال همشونو دوست دارم با تمام وجودم.
ببینید الان بحث درستی یا نادرستی تصمیمم نیست. چه بسا افرادی بیان دلایلمو ببینن و بگن دلایلت منطقی نیست. من با توجه به ورودی اطلاعاتی که داشتم، اون موقع تصمیمم رو گرفتم. الان بحث سر اینه که مدام برمیگردم به گذشته متاسفانه. ایشالا که باز بتونن دوستان کمک کنن.

فقط با گذر زمان حل میشه.
خاطرات کم کم تو حافظه آدم کمرنگ میشن.
انقدر خودتون رو سرزنش نکنید.
فکر کنم شما 30 سال یا بالاتر هستین و به نظرم اون دلایلی که نوشتین که باعث شد منصرف بشین از ادامه رابطه، خیلی هم قانع کننده هست.

مخصوصا موضوع عصبانیت واقعا به راحتی قابل چشم پوشی نیست، مخصوصا اگه خود دختر خانوم قبول نداشته باشه این مشکل رو هیچوقت سعی نمیکنه با کمک شما و برای حفظ زندگیش رفعش کنه.

اینکه میگین اطرافیان در مورد عصبانیتشون گفتن و شما هم متوجه شدین طی اون مدت به نظرم خودش آلارم هست.
خیلی عجیبه به نظرم.
چون آدم معمولا تو خونه خودش راحت تر هست و عصبانی میشه جلو خانواده ولی اینکه آدم بیرون از خونه عصبانی بشه، یعنی اون شدت عصبانیت چقدر بوده که اونا یادشون مونده و به شما یه هشدار ریزی دادن.


اینجای حرفم بی ربطه به تاپیک شما
کاش همدردی یه قابلیتی داشت میشد یه هزینه پرداخت کرد و یه تعداد از کاربرها رو انتخاب کرد که تو یه فضای خصوصی‌تر مشاوره میدادن و بعدش اون تاپیک پاک میشد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gholam1234

ز ). ولی به محض اینکه تصمیمم رو گرفتم، حرفای دیگران مثه یه زنگ گوشخراشی توی گوشم بود که میگفت چرا کنسل کردی. خب شما خودتو جای من بذار. شما پروردگار اعتماد بنفس و عزت نفس!، وقتی یه موردی رو کنسل میکنی، یه مقداری ادم ناراحت و دپرس میشه. حالا اطرافیانم بیان هی بگن چرا کنسل کردی، خب ناخودآگاه تاثیر میذاره دیگه (ممکنه بگین باید روی عزت نفس و درونی شدن تصمیمهات کار کنی، اینارو خواهشا نگین که به همه اینا فکر کردم. من هر کاری بکنم باز هم مقداری شک و تردید هست.

---

سلام
منم وقتی بعد مشورت هنوز تو شک هستم یعنی
نه دیگران میتونن منو قانع کنن نه من اونارو
قرآن باز میکنم... یِ ارتباط عمیق برقرار کردن بعد
دیگه هر جوابی بیاد دلم قرص میشه....دیگه بقیه هم هرچی بگن مهم نیست...درمورد من بارها درس از آب در اومده

اینم که پرسیدین طبیعیه یا نه...بله برای ادم هایی که
کمتر ارتباط عاطفی دارن با جنس مخالف دفعات اولی که
خواستگاری میرن یا خواستگار میاد طبیعیه..(.میدونم میگید عاطفه ای درکار نبوده....ولی یِ مدت که تو فکر ازدواج باهاش بودید...)
اینها نظرات شخصی بود
موفق باشید

سلام.
اقا غلام، خب وقتی مشاور گفته فاصلتون قابل چشمپوشی نیست، چرا به حرف دیگران اهمیت میدید؟

مشاور بررسیتون کرده و روی هوا که حرف نزده. پس ذهنتون رو ازاد کنید.


من سالها پیش یه خواستگار داشتم که خداییش از نظر اخلاقی و ایمانی ۲۰ بود‌. خانوادم هم راضی بودن. البته در شرایط روحی بدی بودم و قادر به پذیرش کسی نبودم. حدود سه ماه فکر کردم. ولی نمیتونستم قبول کنم. هر چی تلاش میکردم و سعی میکردم روی نقاط مثبتش تمرکز کنم، نمیتونستم. ظاهرش به دلم نمینشست. چون ۴ سال هم همکلاسی بودیم و با اینکه واقعا همیشه اخلاق خوبش زبانزد بود، ولی حتی توی دانشگاه هم احساس خاصی بهش نداشتم و مثل برادرم بود برام.

خانواده خیلی میگفتن اشتباه میکنی. خود پسره حتی گریه میکرد. اتفاقا اون سال ماه رمضون بود که بهش جواب منفی دادم. برای شب قدر رفته بود مشهد حرم امام رضا. گریه میکرد میگفت من سید هستم این شب قدری دلم رو نشکنید. ولی من نمیتونستم.

یادمه خودم هم برای اینکه اون دلش شکسته گریه میکردم بعدش. احساس عذاب وجدان داشتم که چرا من که چهار سال تو دانشگاه دیده بودمش و میدونستم ظاهرش برام جذاب نیست، چرا اصلا اجازه دادم بیان؟

خیلیییییی سرزنش شدم از طرف خانوادم. تنها خواستگاری بود که خانوادم رضایت صد در صد داشتن. ولی من نمیتونستم و مسوولیتهاش رو هم قبول کردم.

گاهی میشه فکر میکنم نکنه جدی جدی آه کشیده و وضع من شده این‌. ولی فکر نکنم اینطور باشه.‌اونم حدود نه ماه بعدش عقد کرد و الان هم توی گروه تلگرام بچه های کارشناسی، هستش و عکس دخترش رو هم گذاشته. و من واقعا خیلی خوشحالم که خوشبخته. واقعا عین برادرهام بود و هست برام.

درکتون میکنم. سرزنش های خانواده کلا ازاردهنده است. به نظرم بهشون بگید من تصمیمم رو‌گرفته ام و مسوولیتهاش رو هم قبول میکنم و لطفا دیگه دست از سرزنش بردارید.
.
.
.
‌
اون بحث خط قرمز که گفتید که هم مساله مهمیه. مثلا من خودمم با اون خواستگار چند بار عصبانیت نشون دادم و ایشون هم با این اخلاق من مشکل داشتن و بهم میگفت از این اخلاقت میترسم. و خب حتما حق داشته.

نمیدونم مدت اشناییتون چقدر بوده ولی با توجه به اینکه مشاور رفته اید، فکر میکنم حدود چند ماهی بوده. ببینید اگر در ارتباطتون از ایشون عصبانیتی دیده اید، احتمالا نشونه ی تعارضات و عدم درک همدیگه بوده. خب این میتونه دلیل کافی باشه برای اینکه موردهای مناسبی برای هم نبوده اید.

اینقدر شخم نزنید قضیه رو.
ولی به طور کلی برای حل یک مساله، باید اول بتونیم مساله رو دقیق تعریف کنیم.
خیلی وقتها ادم های درونگرا مثل من و شما، نمیتونیم و یا نمیخوایم اون مشکل درونیمون رو بیان کنیم و هی میخوایم اول خودمون در خودمون حلش کنیم و ممکنه راه درستی نریم و یا قضیه رو ناقص به دیگران ارایه بدیم و در نتیجه راهنمایی ناقصی بگیریم و در نهایت مسالمون حل نشه.
.
.

سلام. من ظرفیت پستم تموم شده بود اینجا نوشتم. لطفا به الهه خبر بدید.
الهه جان از خود سایت اسکایپ دانلود کن. موقع دانلود و نصب هم فیلتر شکنت خاموش باشه.

https://www.skype.com/en/get-skype/

و یِ چیز دیگه
همین که اینجادرموردش صحبت میکنید یکم از بار قضیه رو براتون کم میکنه....حس هاتونو بیان کنید....اگه اینجا دوست ندارید رو کاغذ بنویسید نوشتن کمک کننده است خیلی وقتها.

بعد خواستید
نگه اش دارید ی مدت دیگه یا اصلا دوست ندارید بخونیدش
یا خوندی میبینید چقدر فکرتون عوض شده.

ممنونم از شیواخانم، الهه زیبایی ها و پوه عزیز. تک تک تون لطف کردین اومدین نظر دادین.
شیوا خانم؛ بله من بالای سی هستم. نکته ای که در مورد عصبانیت گفتین رو خیلی خوب بهش اشاره کردین و من هم بهش قبلا دقت کرده بودم.
Pooh بزرگوار، چه تجربه خوب و عبرت آموزی رو تعریف کردین. چقدر شما دل بزرگی دارین (چون عکس اون آقا و دخترشو دیدین و گفتین که خیلی خوشحالم که خوشبخته.) این نهایت بزرگ منشی هست بنظرم این طرز تفکر. در مورد سرزنشهای خانواده، بله همینکار رو کردم و دقیقا همین جمله رو گفتم که تصمیم خودم بوده و مسئولیتشو قبول میکنم. اینم که گفتین که مشکل در حل مسئله داریم، آره دقیقا همینجوریه. ولی ایشالا که بهتر میشه.
الهه زیبایی ها، ممنون. آره نوشتن در موردش خیلی از بار قضیه کم میکنه. آره ارتباط عاطفی هم خب من تا حالا نداشتم.

با توجه به محدودیت تعداد پست، 5 تا در روز، من از همینجا یه انتقاد مجددی بکنم. این محدودیت خیلی دست و پاگیر هست. بعضی وقتا یه زمانهایی آدم خیلی کارش واجبه که چندین پست بذاره. به نظرم دوستان یه همتی بکنن به گوش مدیران برسونن که این محدودیت رو یا بردارن یا تعدیلش کنن.

سلام آقا غلام
ممنون که حرف بچه های همدردی رو زمین ننداختی و کمی تو ضیح دادی.
توضیحاتت برای ما هم خوبه.
تصمیم گیری، شامل چهار تا مرحله است:
حس کردن درست . خوب ببینی، خوب بشنوی، خوب بچشی، خوب بو کنی و خوب لمس کنی.
خیلی از ما تو این مرحله ضعف داریم . یعنی نمیبینیم طرف هوا بارونی یا افتابی، بعد تصمیم میگیریم بریم پیک نیک. بعد که بارون نیاد حسابی فحش و بد و بیراه میدیم.
پس باید خوب و دقیق از حواس استفاده کرد. خوب واکاوی کرد تا عناصر به مرحله حس کردن برسند. یعنی باید بدونی چیکار کنی تا بفهمی طرف غذای قورمه سبزی دوس داره یا نه. بعد که با حواست نه یا اره رو شنیدی میری مرحله بعدی.

این مرحله باید سلامت عبور کنی، مرحله توهم. با داده های مرحله قبلی تو هم میزنی
مرحله قبل که سالم رد بشی. میرسی به مرحله خیال. با اطلاعات ات خیال بافی میکنی. اگر اینجوری کنم. فلان میشه، اونجوری کنم بیسار میشه.

اگر مرحله خیال و توهم سلامت رد بشند، اطلاعات شما میرسند به وادی عقل. اینجاست که میتونی خوب انالیز کنی و تصمیم بگیری. اگر نتونی انالیز کنی هم سوختی.

حالا وقتی ما تصمیم درس و قوی بگیریم. دیگران توش نمیتونند تاثیر بگذارند. دیگران در زمان داده سازی و بخشی از آنالیز میتونند به ما مشورت بدند. ولی شما تصمیم که بگیری و محکم رو تصمیم ات بایستی. تا دیگران و نه زمزمه های درونی خودت زورشون بهت نمیرسن.

کلا روش خوبی رو رفتی برای انتخاب، هر چی بیشتر به شناخت دقیق تری از خودت برسی، نتایج ات بهتر میشند.
این روزها میگذرند. نگران نباش، توکلت به خدا باشه.

یه سری معیار های قوی برای انتخاب و ازدواج هم در نظر داشته باش. البته فکر میکنم داری و اینجا فرصت نشد بگی.
مثل تناسب اعتقادی، فرهنگی، اجتماعی،
یه نکته کنکوری اگر دیدی بعد همه انالیز ها و غیه آرامش با هم بودن ندارید، بدون که یه جای کار ایراد داره.
یا از ترس و ضعف خود ماست، یا انتخاب یه خللی داره.

آقا غلام مواظب خودت باش :72: