نمایش نسخه قابل چاپ
با سلام.دختر 21 ساله و دانشجو هستم و مشکلم با پدرم اینه که معمولا مکالمات عادی ام باهاش به دعوا و فحاشی کشیده میشه و گاهی روم دست بلند میکنه...البته بین اعضای خانواده فقط من با این شدت باهاش مشکل دارم...حالا سوال من اینه چطور درخواست هامو باهاش درمیون بزارم؟(معمولا در جواب درخواست هایی که پول لازم دارم میگه ارزشش نداری پولی برات هزینه کنم...)و دوم اینکه ازین که منو کتک میزنه متنفرم...میتونم بابت کبودی کوچیک صورتم ازش شکایت کنم؟ممنون میشم اگه کمکم کنین
سلام
به همدردی خوش آمدی
وقتی کسی با پدر یا مادر دچار چالش و مشکل میشه بیشتر از سایر افراد دچار استرس و ناراحتی میشه.الان نیاز داری حتی الامکان آرامش خودت رو حفظ کنی که آسیبهای ناخواسته روحی کمتر بشود
خواسته های تو از پدرت چیه؟چه انتظاراتی از پدرت داری؟
شروطی که فکر میکنی پدرت داره که بهت کمک مالی کنه چیه؟
نوع بیان خواسته ها چطوره؟ از اول با تنش و تندی بیان میکنید یا وسط صحبتها به تندی کشیده میشه؟
چند تا مثال که گفتگوهاتون و شروع دعوا بگو تا بهتر راهنمایی بشی
ممنون که وقت گذاشتید.خب خواسته ها شامل همه چی میشه از یه خواسته کوچیک مثلا بخام یه لباس جدید بگیرم تا اینکه پدرم 3 ساله قول داده برام ماشین بگیره اما الان میگه نه(مسیری که دانشگاه میرم خیلی طولانیه و هرروز 2 ساعت طول میکشه برسم) در مورد شروط و انتظاراتش از من واقعا خودمم نمیدونم...فقط گاهی میگه تو یه تشکر هم از ادم نمیکنی(در حالی که همیشه حداقل کلامی میگم) یا منو ناامید و عصبانی میکنی... یا کلا بود و نبودت تو خونه هیچ فرقی نداره(خب من معمولا کل تایمی که خونه ام تو اتاقمم و تعامل خاصی با خانوادم ندارم ولی وظایفمو تقزیبا کامل انجام میدم) در مورد طرز بیان مثلا میگم بابا فلان مشکلو دارم کی میتونم فلان وسیله رو بگیرم که هیچ واکنشی نشون نمیده حتی روشم بر نمیگردونه سمت من...بعدش هم جوابش هیچ وقت و اینطور چیزاس...اصلا جواب منطقی نمیده وقتی هم میپرسم چرا میگه دوست ندارم و ... که آدمو عصبی میکنه...اینو بگم که پدر و مادرم هردو تحصیل کرده و شاغلن و مشکل مالی خاصی نداریم...حداقل درمورد خواسته های خودم مطمینم البته مشکل فقط خواسته و اینا نیست
شما چند تا فرزند هستید؟
روابط شما با مادرتون چگونه است؟
به نظر خودتون ایا شما رفتارهایی دارید که نشون بده که پدر و مادرتون رو دوست دارید و به اونها احترام می گذارید؟
ممنون که پاسخ دادین...1 برادر کوچکتر دارم.با مادرم هم رابطه معمولی دارم...فقط مکالمات عادی...من خیلی درونگرا و گوشه گیرم اصلا کاری با کسی ندارم،رفتار هایی که نشون بده اونارو دوست دارم در حدی که کاری ازم بخان انجام میدم و واقعا آزار و اذیتی ایجاد نمیکنم براشون...
سلام
یکم تعاملات رفتاریتون نیاز به توجه داره،
این دو تاپیک رو مطالعه بفرمایید:
http://www.hamdardi.net/thread-3525.html
لینک های داخل پست اول رو هم دنبال کنید.
و
http://www.hamdardi.net/thread-18343.html
سلام دوست عزیز
به نظرم بهتره که کمی باخانوادت تعامل بیشتری داشته باشی.
گاهی پدرومادرازاین دلخورمیشن که بچه هاشون فقط خواسته دارن وتوجه ای به نیازاونها نمیشه حتی اگه اون نیاز یه ربع گپ زدن باشه.یاخریدی برای خونه یایک چای دم کردن.
.آیاشمامحبتی درحق پدرومادرت انجام میدی؟
اگرروابط بین پدروفرزند یامادر قرارباشه یک طرفه باشه واقعا ناراحت کننده ست.
شاید پدرشماازشماانتظاراتی داره که برآورده نمیکنید واین میشه که اون هم میخوادبه نوعی تلافی کنه.اینجورمشکلات امروزه توی خیلی ازخانواده ها هست.
نقل قول:
نوشته اصلی توسط zahraaa96
...................
با سلام
عیدتون مبارک
باید تو مهارت های ارتباطی ،،،مدیریت و حل تعارض را تمرین کنید !
این تاپیک را بخونید :
http://www.hamdardi.net/thread-45236.html
موفق باشید .
سلام
علاقه و محبت باید از حالت پنهان بیرون بیایند و نشان داده شوند وگرنه طرف مقابل نمی تونه اون رو حس کنه و یا حتی بفهمه یا قبول کنه علاقه ای وجود داره و درنتیجه دلسرد میشه. طبیعی است در این حالت نوع برخورد پدرتان با شما طبیعی است. ایشون کیسه پول و بانک که نیست شما هروقت نیاز دارید سراغش بروید و بقیه مواقع باهاش کاری نداشته باشید.
اینکه می فرمائید آزاری ندارم بی پایه است. همینقدر که با والدین تان کاری ندارید و یا صحیح تر بگم بهشون اعتنائی ندارید خودش آزار است. برای شما جدا و منزوی زندگی کردن تو اتاق خودتون یه حسی داره برای اون ها حس متفاوت.
* یه وقت هست پدر یا مادر دافعه شدید دارند، مثلا بداخلاق یا فحاش هستند و فرزندان به تنهائی پناه می برند. ولی وقتی اخلاق و رفتارشان نرمال باشه چه دلیلی برای رفتار شما وجود داره؟
* این رو هم به یاد داشته باشید و تصور کنید درآینده همسر شما همین رفتار رو با شما داشته باشه. سرش به کار خودش باشه. وقتی بیرون از خانه است که بیرونه، وقتی هم بیاد خانه بره تو اتاقش یا سخت مشغول کار خودش بشه. اصلا آزار و اذیتی هم برای شما نداره و البته کاری هم به کارتون نداشته باشه. فکر می کنید چقدر دوام می آورید؟
از همه ممنونم که منو راهنمایی کردین...
اصلا فکر نمیکردم این رفتار های کم اهمیت تا این حد بتونن مشکل ساز بشن
سعی میکنم تغییر ایجاد کنم و مقالاتی که معرفی کردید رو هم خوندم.
اما چرا هیچ کس صحبتی درباره بخش دوم مشکل من نکرد...
اگه احیانا این دعواهای فیزیکی خیلی شدید تر شدن من باید چیکار کنم؟چطور باید از خودم دفاع کنم؟
پدرم یبار گفت من میتونم بکشمت و هیچ قانونی هم نمیتونه جلو منو بگیره...کاملا احساس بی پناهی میکنم...
و البته من اصلا دیگه دوست ندارم به پدرم محبت کنم یا حتی دوباره باهش صحبت کنم
سلام زهرا جان
وقتی شما طبق گفته های ارزشمند دوستان در پست های بالاتر عمل کنین این تنش ها و دعواها به حداقل میرسن. قطعا نه منزل شما میدان جنگ هست و نه شما و پدر دشمنان سرسخت.