مالکیت خونه ی ای که پدرشوهرم برای ماخرید

سلام

پدرشوهرم برای ما خونه ای خریدند که هفته دیگه در مرحله سند زدن هست و تا به حال همه مدارک و حتی وام مسکن.اولی. که گرفتیم به نام ایشون بوده. حالا به همسرم گفتم که شما برو پی گیر باش که قراره خونه به نام کی باشه یا برو بهشون بگو که باباجان اگر نیاز هست من هم با شما برای انجام کارهای اداری بیایم اما همسرم قبول نمیکنه و میگه هرکار خودشون کردند و شدیدا رودروایسی داره.
گفتم حداقل جوری نشون نده که تمایلی نداری به این موضوع و غیرمستقیم حرفت رو بهشون بزن.
دیروز باهاش صحبت میکردم میگفت من میخوام نصف خونه به سم مادرباشه نصف به اسم پدر که اگر بعدها رفتیم واسه کار فلان شهر حق وام مسکن.اولی ما نسوزه! خیلی ناراحت شدم و باهاش بحث کردم که همه اول زندگی به فکر خونه اولشونن تو غصه دومی رو میخوری؟!
خلاصه دو روزه بهم ریختم و چون دوست نداشتم باهاش جدل کنم دیگه از دیروز باهاش صحبت نکردم و منتظر اینم که حضوری ببینمش و باهاش صحبت کنم . از طرفی دوست دارم که اقتدارش حفظ بشه و تصمیم نهایی رو همسرم بگیره اما باز ناراحت که میشم بحث میکنم...
دوستان چه کنم بهتره؟
راستش چندین بار به نرمی باهاش صحبت کردم و نظرم رو گفتم اما باز اینجوری بهم گفت.

سلام

پول خونه را پدرشوهرتون دادن؟
قسطهای وام را کی می ده؟

شما عقد هستید؟ از هم دورید؟

سلام شیداجان

ما تو دوران عقد هستیم و از دوشهر همسایه.

در مورد اینکه قسط خونه رو کی بده صحبتی نکردند و همسرم هم در آمدش فعلا به قدری نیست که قسط رو کاملا بتونه بده اما شاید 50 50 بشه. البته اگر به نام خودشون زدند که به نظرم دیگه لازم نیست ما قسط رو بدیم.
اما نظر من اینه که یکی دوسال اول تا درس من تموم شه و همسرم در آمدش رو افزایش بده تو پرداخت قسط کمکمون کنند و از یه جایی به بعد هم مبلغ قسط کم میشه و هم ما توان مالیمون بالاتر میره.

پول خونه که نصفش از وام هست و مابقیش رو که نقد بوده نصفش رو پدرشوهرم داد و نصفش رو مادرشوهرم.

در ضمن روز خواستگاری هم قول دادند که برای ما خونه می خرند.

ارم جان این موضوع بستگی به شرایط خانواده همسرت و مسائل داخلی خانواده ی اونها داره.

این که چند تا خواهر برادر هستند؟ سهم و حق و حقوق بقیه چی می شه؟
به هر حال پول خونه را و فعلا قسط وام را قراره اونها بدن، پس ظاهرا مالک خونه هم باید اونا باشن.

شاید همسرت هم خودش همین را می دونه ( با توجه به فضای خانواده شون) که می گه به اسم والدینم دوست دارم باشه.
برای این که شما خیلی ناراحت نشی، وام مسکن را کرده بهانه و نمی خواد ناراحتت کنه و خیلی رک بگه.

اگه اونا دوست داشته باشن به شما کمک کنن، بله قسط هم شاید ندید.
ولی حتی اگه قسط بدین، انگار دارین اجاره خونه می دین.
البته بعید می دونم چون گفتن خونه براتون تهیه می کنن، قسط بگیرن ازتون.

خوب همه هزینه ها رو دارند پدرمادر همسرتون میدهند اصلا شما چه انتظاری دارید که خونه به اسم همسرتون باشه؟! فکر نمیکنید خیلی زیاده خواهی هست؟! تو موقعیت الان که مردم گلیم خودشونم نمیتونن از آب بیرون بکشند واقعا این لطف خونواده همسرتون هست که برای شما دارند مسکن تهیه میکنند تا خرج زندگیتون در سالهای اول کم بشه. بعدم وقتی شما در خونه ای سکونت دارین که به نام شما نیست به این معنی نیست که نباید هیچ هزینه ای بابتش بپردازید. به هرحال اگه خونواده همسرتون قادر به تهیه خونه برای شما نبودند مجبور بودید ماهی چندبرابر قسط این خونه رو اجاره بدید. پس پرداخت قسط از نظر وجدانی و اخلاقی به عهده خودتون هست مگر اینکه خونواده همسرتون باز این لطف رو کنند و اونم یا بخشی ش رو تقبل کنند

سلام
ممنون از شما که نظر دادید.
خانواده همسرم برای همه ی فرزندانشون این امکان رو فراهم میکنند و مختص ما نیست و سرمایه اش رو دارند. ما هم بچه اول هستیم.

خب اگر میخواستیم اجاره خونه بدیم چندماه پیش عروسی می گرفتیم و اصلامنتظر نمیموندیم که اینطوری بشه.

مساله من این نیست که اگر خانواده همسرم نخواهند خانه را به نام ما بزنند چیکار کنیم؟ مساله من این است که اگر اونها بخواهند بعدش موضع من و همسرم فرق داشته باشه من اینو چطور مدیریت کنم که
اقتدارهمسرم حفظ بشه. چطور همسرم رو آگاه کنم که خیلی بهتره تا به اسم ما باشه و توی این مسئله باهاشون تعارف نکنه.
همسرم شاید ناخواسته یه جوری بهشون نشون بده که اصلا ما هم مایل نیستیم خونه به ناممون باشه من الان مشکلم اینجاست.
من چطور همسرم رو قانع کنم و حرفم رو بزنم که در صورت موافقت اونها موضع ما مشخص باشه.

وام مسکن اولی به نام هرکس باشه، سند خونه هم باید به نام اون باشه. اول از بانک بپرسین ببینین امکانش هست یا نه. بعد با خانواده همسرتون مطرح کنید.

سلام

به نظر من اصلا با همسرتون هم در این زمینه بحثی نکنید
اونا دارن لطف می کنند
و شما دارید دندون اسب پیشکش رو می شمرید.
رودروایسی همسرتون کاملا معقول و بجاست و نشون میده اینقدر محترم هستند که از پدر و مادرشون طلبکار نباشند.

ارم عزیزم
اگه وام مسکن اولی باشه که خونه خواه ناخواه اسم همسرتون میشه

وگرنه که وامو به حالت وام مسکن معمولی میشه با سود بالا (اگه اشتباه نکنم12 و مسکن اولی 8)

به علاوه مهم اینه که شما ازش استفاده می کنید

در مورد مسائل مالی مردها یه گارد مخصوصی دارن که اگه ارسطو هم از گور دربیاد نمیتونه قانعشون کنه بیخود به خودت زحمت نده

تو خواستگاری گفتن خونه می خرن نگفتن که به اسم شما
و فرزندان دیگه چی ؟اونا هم شرایط شما رو دارن؟

سلام به همه دوستای خوبم

ممنون از پاسخ هاتون که به من کمک کرد. مخصوصا وقتی که درموردش خیلی ناراحت بودم خوندن پست های شما و حرف هاتون برای من دلگرمی بود. از همه شما ممنونم.

دیشب دوباره سر صحبت رو با همسرم باز کردم و ازش خواستم حرف های همو بشنویم و به یک تصمیم واحد برسیم . در نهایت حرف هامونو زدیم و تصمیم مشترکمون رو گرفتیم :

قرارشد اگر پدرهمسرم عنوان کرد که خونه رو به نام ما بگیره همسرم قبول کنه چون هنوز معلوم نیست که بخوایم از این شهر بریم و تصمیم قطعی هم نداریم . اما اگر به ما چیزی نگفتند و

اصلا خواستند که خونه به اسم خودشون باشه ما هم ازشون تشکر کنیم و خونه اونها بشینیم و برای تهیه مسکن خودمون و گرفتن وام مسکن اولی برای سالهای آینده برنامه ریزی کنیم.

انشالله هرچی به صلاحه پیش بیاد.

بازم از همه دوستای خوبم ممنونم.:72::72:

سلام
سعی کن از الان که اول زندگیت هست نظرات منطقی و موضع گیریهای منطقی داشته باشی تا سالهای آینده همسرت بیشتر نظراتتو به حساب بیاره
اگر پدرشوهر لطف کرده و مسکنی تهیه کرده اگر به نام خودش هم بزنه ظلمی اتفاق نیفتاده و بسیار ناپسند هست اگر شما به همسرت القا کنی که چنین توقعی از پدرش داری یعنی خودت رو غیر منطقی نشون میدی

یعنی من اگر جای شما بودم در این مورد خاص تنها نقش یه نظاره گر رو بازی می کردم و البته نقش یه فرد سپاسگزار رو

البته در کل به احتمال زیاد پدرشوهر شما منزلی به نام خودش داره و به احتمال زیاد نمیتونه اون وام و این خونه رو به نام خودش بگیره چون اون مال مسکن اولی هاست
ولی به هر حال اینکه شما چنین توقعی داشته باشی و بدتر از اون این توقع رو به همسرت هم ابراز کنی به نظر غیر منطقی میاد

این مطالب رو به طور کلی گفتم برای تعدیل دیدگاههای شما در سایر مسائل پیش رو در آینده

ممنونم از شما فکور عزیز

من هم اول کار اصلا موضع خاصی نداشتم و بیخیال بودم اما بنابر نصیحیت کسانی که از این نظر ضربه خوردند نخواستم راه رفته ی اونها رو تکرار کنم .

من اصلا با اینکه به اصرار بخواهیم خانه ای که زحمت خریدش با خانواده همسرم باشه رو مال خود کنیم ندارم اگرچه تو فامیل ما این یه مساله طبیعی هست و پدرومادرهای ما اگر وسعشون برسه افتخار میکنند که خانه ای برای بچه هاشون (همه ی بچه ها نه فقط برای بعضی هاشون) تهیه کنند و به نامشون بزنند .

واینکه اگر من می دونستم که خانواده همسرم برای بقیه بچه ها تامین مالی ندارند هرگز خودم هم راضی نمیشدم که خونه به نام ما باشه . اینکه خودخواهیه اگر بدونم وسع مالی خرید خونه برای بقیه بچه ها رو ندارند و من بخوام اولین خونه ای که خریدند رو سریع مال خود کنم:81:

خانواده همسر من خداروشکر توان مالی تامین یه خونه ی متوسط برای فرزندانشون رو دارند.

اما نگرانی من این بود که نکنه همسر من در برابر به نام زدن خونه به اسم خودش به پدرومادرش جواب رد بده و بگه مال من و شما نداره و من ترجیح میدم خونه به نام شما باشه تا از

مزایای وام های بعدی برای خودم استفاده کنم. فقط همین .

:72::72:

سلام دوستان.قراره چندروز دیگه خونه رو به اسم پدرشوهرم بگیرند و وقتی اینو از مادرشوهرم شنیدم بهم گفت آخه وام به اسم باباهست دیگه واسه همین خونه هم باید به اسم اون باشه. توی یه حرف دیگه ای که به همسرم زد گفت خونه به اسم بابا باشه تا قسطش رو بابا بده و دیگه شما درگیر نشین. در حالیکه:
1. وام مسکن قابل انتقال به بستگان درجه یک هست.
2. میشه وام به نام کسی باشه و قسط رو از حساب دیگری برداشت کرد.
3.پدر من پرداخت بخشی از قسط رو تقبل کردند و به من گفتند اگر به نام همسرم باشه نگران نباشید و نصف قسط رو میدم.

با این وجود باهمسرم که صحبت کردم خیلی موضع سفت و سختی گرفت.حتی پدرم باهاش تماس گرفت و از تجربه هاش گفت اما همسرم توی تماسی که به من داشت به من گفت که دخالت نکنم و حرف هاش برام خیلی سنگین بود تا حدی که بعد تماس حالم بد شد :47:
الانم صبح شده ولی من هنوز نگرانم و استرس دارم.و از خانوادش ناراحتم.
دوستان اونها به ما قول دادند ولی بدون اینکه چیزی به نام همسرم باشه فقط میگن این مال تو اون مال تو! اونا دلشون نمیاد چیزی رو به اسم فرزندانشون بزنند.
حالا بچه دومشون که دوسال از همسرم کوچکتره و قراره برای اون هم بعد ما خونه بخرند باید تمام مراحل وام تو حساب خود برادرشوهرم باشه چون پدرشوهرم یکبار از مزایای این وام برای ما استفاده کرده و دیگه خانه اولی نیست.
من حس میکنم اونا به درآمد همسرم و اینکه از پس کارهاش بر میاد اعتماد ندارند .
در این صورت پس خانه فرزند دومشون رو هم باید به نام خودشون بگیرند دیگه تا بین ما فرقی ایجا نشه!

بچه ها خیلی حالم گرفتسسسسسس خیلیییییی

سلام

شما قبلا گفتی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

مساله من این نیست که اگر خانواده همسرم نخواهند خانه را به نام ما بزنند چیکار کنیم؟ مساله من این است که اگر اونها بخواهند بعدش موضع من و همسرم فرق داشته باشه من اینو چطور مدیریت کنم که
اقتدارهمسرم حفظ بشه. چطور همسرم رو آگاه کنم که خیلی بهتره تا به اسم ما باشه و توی این مسئله باهاشون تعارف نکنه.

اما نگرانی من این بود که نکنه همسر من در برابر به نام زدن خونه به اسم خودش به پدرومادرش جواب رد بده و بگه مال من و شما نداره و من ترجیح میدم خونه به نام شما باشه

---

خب حالا هم اونها نخواستند خونه شون را به نام همسرتون بخرند. مشکل چیه؟

شما از الان نگرانی که اگه بخوان بعدا برای فرزند بعدی خونه بخرند وام اولی نیست و ممکنه به نام خودش بشه؟ اول که ممکنه به نام مادرش بشه. در ثانی ...
فرزند بعدی الان می تونه فکر کنه شاید اصلا تا چند سال دیگه همه چیز عوض شد و خونه ای برای من خریده نشد، شاید مسائلی پیش اومد و نشد و ... چرا باید برادر بزرگتر سهم بیشتری داشته باشه؟
شاید خدای نکرده پدر و مادر فوت شدند و اصلا به خونه خریدن فرزند بعدی نرسید ...
و هزار تا شاید دیگه


والدین ایشون دارن کمک می کنند، ضمن این که حواسشون به مسائل داخلی خانواده ی خودشون،
فرق نذاشتن بین بچه ها، مسائل خدای نکرده طلاق و ارث و ... را هم در نظر می گیرند تا اختلافات داخلی خانواده شون حداقل بشه.

کار پدر شما اصلا قشنگ نبوده که با همسرتون تماس گرفته و در مسائل خصوصی خانواده ی ایشون دخالت کرده.
تجربه ی پدرتون چی هست که مطرح کردند؟


------------------------------------

راستش از اول هم به نظر من مشخص بود که شما منظورت این هست که خونه حتما باید به نامتون بشه.
و از اونطرف چیزی که در مورد همسرتون گفتید هم مشخص بود که موضوع تو خانواده ی خودشون مطرح و تصمیم گیری شده و کار شما را نوعی دخالت می دیدند که نخواستند مستقیم بهتون بگن.



----------------------------------

حالت گرفته نباشه. خدا را شکر کن که والدین همسرت خونه ای را به رایگان در اختیارتون می ذارن تا سالهای اول زندگیتون آرامش داشته باشید
به خدا امید داشته باش. سعی کن روی پای خودت وایسی و با داشته های خودت زندگی کنی ... شاد باش و از الان به جاری نیامده حسودی نکن :81:

پدر و مادر ایشون هم به نظر آدمهای معقولی می رسند. حق و سهم شما ضایع نمی شه.
اگر خونه را به نام شما می کردند ممکن بود حق دیگری ضایع بشه. اگر حق دیگری را ضایع نکردند، بدون که حق شما را هم ضایع نمی کنند و قابل اعتمادند.

:72::72:

بنظرتون چرا باید پدرمادری که خودشون از صفر شروع کردند و 20-30 سال یا بیشتر سرمایه گذاری کردند و از گلوی خودشون زدند وقتی پسرشون زن میگیره اون سرمایه رو که حاصل زحمت و نخوری خودشون بوده باید به اسم پسرشون بزنند ؟! واقعا بنظر خودتون منطقی هست؟ خونواده خودت هم برای برادرهات خونه به نام خودشون تهیه میکنند؟!
بنظر من که هیچ پدر مادری نباید این کار رو کنه چون سرمایه هرکسی حاصل رنج خودش و مال خودش هست و نباید در این حد از خود گذشتگی کنند. همین که یه مسکن رو کمال و تمام در اختیارتون قرار میدن واقعا باید خدارو شکر کنید چون خیلی از عروس دامادها همینم ندارند و اول زندگی باید کلی بدبختی بابت اجاره خونه بکشند و دختر سرکار بره تا بتونن یه سرپناه داشته باشند
بنظرم شروع زندگیتون رو با این حرفا خراب نکنید و جوری رفتار نکنید که همسرتون شما رو یه ادم خودخواه بشناسه که فقط اموال و ثروت براش اهمیت داره. در عوض با این لطف خونواده همسرتون شما پس انداز کنید و بعد از چندسال خودتون صاحب خونه بشید.

بچه ها ممنونم

انگار اطلاعاتم ناقص و پراکنده بوده چون جواب ها نشون میده که خوب مفهوم رو نروسندم
سر فرصت مینویسم براتون
بازم ممنون

ارم جان شما از کدوم شهر هستید که چنین رسمی دارید؟

سلام

شما فعلا از اون خونه استفاده کنید و به فکر جمع کردن پس انداز خودتون برای رسیدن به منزل مستقل خودتون باشید


بهتر هست پدر شما در این زمینه هیچ نقشی نداشته باشن و همسر شما هم به فکر خونه خودتون باشن که در آینده قراره خریداری بشه و برای اون پس انداز کنه
شما هم که تا هر وقت بخواین ظاهرا میتونید از خونه استفاده کنید

اگر روزی قرار شد منزلی به نام خود شما خریداری بشه پدر شما میتونه در پرداخت اقساط کمک بکنه

انقدر همسرت رو بین خودت و پدر مادرش قرار نده
داغون میشه ها
متنفر میشه ازت

شما منطقا هیچ ادعایی نسبت به اینکه سند به اسم همسرت باشه نمیتونی داشته باشی
پس این بازی رو تمام کن این بازی برای شما باخت بزرگی رو در پی داره

منطقی باش

سلام وقت همه دوستان بخير


من تو تاپيك شما تناقض هايي بين صحبت و نظر شما با عملتون ميبينم


از يه طرف ميايد صحبت از حفظ اقتدار مرد ميكنيد بعد در عمل تصورى كه از شوهرتون داريد يه ادم ضعيفه كه بدليل خجالتى بودن ، مأخوذ به حيا بودن ...نميتونه حقش رو بگيره ( البته اين حق از ديد گاه شماست )
خب چيكار ميكنيد ؟ ميگيد خب من خودم وارد عمل ميشم و اين ضعف رو پوشش ميدم و عملكرد شما هم نشون ميده كه چقدر بى سياست به اين موضوع ورود كرديد و اصلا توجه نداريد كه چه خطوط قرمزى رو داريد رد ميكنيد


يه طورى داريد موضوع رو مطرح ميكنيد كه گويا شوهر شما عقلش نميرسه كه اگه خونه به اسمش باشه بهتره
حالا يه مسيرى رو رفتيد ديديد نه نتيجه نميده چيكار كرديد پاى پدرتونم به اين ماجرا باز كرديد ( اشتباه و تناقض دوم )
ورود پدر شما به اين موضوع چه پيامى داشت
اول اينكه پدر من از تو بيشتر ميفهمه بابام هم داره حرف منو ميزنه پس كوتاه بيا
دوم اينكه پدر من صلاح ما رو ميخاد گويا خانواده ايشون كه اين همه سال بزرگش كردن مصلحت پسرشون رو نميخان


تناقض سوم
تعريف شما از خودخواهى و خواست شما
يه جا ميايد ميگيد اين خودخواهى ايه كه از خانواده شوهرم انتظار داشته باشم كه خونه رو به نامش بزنن بعد دو خط پايين تر ميايد ميكيد چطور شوهرمو راضى كنم كه خونه به اسم خودش باشه


قبل اينكه دنبال راهكار براى راضى كردن شوهرتون باشيد بايد سوال كنيد كه آيا به اين موضوع ورود كنم يا نه ؟
براى ورود به اين موضوعات هم بايد منطق قوى براى نظرتون داشته باشيد ( كه از ديد من نداريد ) هم بايد حساب شده و با سياست باشه كه اقتدار، درك و شعور مرد زير سوال نره . چون خيلى از مصاديقى كه شما به سادگى و ضعف مرد تفسير ميكنيد شايد معناى ديگه اى از ديدگاه آقايون داشته باشه .
.
.
.
موضوع بعدى كه بايد بهش توجه داشته باشيد عملكرد پدر بزرگوار شما بوده كه جا داره خوب تحليل بشه تا در آينده و مشكلات بزرگترى كه تو زندگى بهش برميخوريد تصميم منطقى ترى داشته باشيد


موضوع ديگه اى كه باز جا داره راجبش فكر كنيد لجاجت شما تو اين موضوع بود. اين صرفا نشون نميده كه شما شخصيت لجبازى داشته باشيد شايد دليلش مسير اشتباه و عكس العمل شوهرتون بوده ، اين يعنى بايد درايت ،صبر و آستانه تحمل بيشترى تو زندكى داشته باشيد

ارم اگه از اول مشکلتو رو راست و رک مطرح میکردی بچه ها بهتر راهنماییت میکردن.خب تو از اولم دلت میخواست که خونه به اسم شوهرت باشه ولی اومدی و اینجا با کلمات بازی کردی و مسئله رو جور دیگه وانمود کردی‌

کلا به نظرم کاربرای قدیمی اینجا وقتی که میخوان مشکلشون رو مطرح کنند یه خود سانسوری دارن و مثلا میخوان بگن ما منطقی هستیم.در صورتی که به نظرم این کارا لازم نبود و از همون اول حداقل اینجا رک و راست حرفت رو میزدی تا راهنمایی بهتری هم بشی.

حالا هم به قول فکور خیلی ماجرا رو کش نده که دودش اول از همه تو چشم خودت میره.

به قول اقا امیر مسعود سیاست زنونه ابنجور مواقع خیلی مهمه.بقیه حرفا رو هم بچه ها مخصوصا امیر مسعود و فکور خیلی خوب برات باز کردن

سلام دوباره به شما دوستای خوبم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط coastmelody

ارم جان شما از کدوم شهر هستید که چنین رسمی دارید؟

---

عزیزم من نمیتونم جواب این سوال شما رو بدم .تا اینجاش هم اطلاعاتی که دادم رو خیلی محتاطانه بوده و شاید به قول دوستمون با کمی سانسور. فقط این رو بگم که ما رسم و رسوم خاص خودمون رو داریم و حرف بعضی از کاربران منو متعجب کرده بود که فهمیدم چقدر تفاوت وجود داره .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

بهتر هست پدر شما در این زمینه هیچ نقشی نداشته باشن و همسر شما هم به فکر خونه خودتون باشن که در آینده قراره خریداری بشه و برای اون پس انداز کنه
شما هم که تا هر وقت بخواین ظاهرا میتونید از خونه استفاده کنید.

انقدر همسرت رو بین خودت و پدر مادرش قرار نده
داغون میشه ها
متنفر میشه ازت

شما منطقا هیچ ادعایی نسبت به اینکه سند به اسم همسرت باشه نمیتونی داشته باشی
پس این بازی رو تمام کن این بازی برای شما باخت بزرگی رو در پی داره

منطقی باش

---

ممنون فکورجان اما من مثل شما فکر نمیکنم انقدر اوضاع بی ریخت باشه . من خواسته ام رو به همسرم مطرح کردم و البته قبلش ظرفیت همسرم رو هم دیدم و هنوزم تا جایی که مایل نیست گفتگو رو ادامه نمیدم. اما این دلیل بر سکوت نمیشه اگر من حرف دلم رو نزنم من داغون میشم پس من چی؟ خواسته ی من چی؟
بعد هم اینکه بازی چیه؟ من به خاطر این مساله تحت فشار بودم که البته الان تا حدزیادی باهاش کنار اومدم اما همچنان حالم گرفته هست.
حتی خانواده همسرم تاکید دارن که این "خونه مال شماست" اما من دیگه باور ندارم . حس مستاجر دارم و اینکه لطف می کنند که از ما اجاره نمی گیرند(حالا معلوم نیست شایدم گرفتند).

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط امیر مسعود

من تو تاپيك شما تناقض هايي بين صحبت و نظر شما با عملتون ميبينم

از يه طرف ميايد صحبت از حفظ اقتدار مرد ميكنيد بعد در عمل تصورى كه از شوهرتون داريد يه ادم ضعيفه كه بدليل خجالتى بودن ، مأخوذ به حيا بودن ...نميتونه حقش رو بگيره

---

عمل رو باید با مجموع رفتارها در طول زندگی نشون داد نه صرفا با یک رفتار .ممکنه این رفتار من به قول دوستانم تو مدار منطق نبوده باشه اما در مجموع تصوری که از همسرم دارم خلاف این هست و توی زندگی هم به روش های مختلف اینو بهش نشون دادم.

نقل قول:

---

يه طورى داريد موضوع رو مطرح ميكنيد كه گويا شوهر شما نمیدونه كه اگه خونه به اسمش باشه بهتره

---

آخه همسر من مدام رفتار پدرومادرش رو همسو می کرد با خواست و میل قلبی خودش! و توجیهش می کرد که چقدر به نفع ماهست این کار! اصلا و ابدا نمی گفت من هم دوست دارم که خونه به نام ما بشه! توقع داشت من هم باور کنم که به نفع ماست خونه به نام ما نباشه و این مساله حرص منو در میاورد .الان همه ی اعضای خانوادش این موضع رو دارند که به نفع ماست خونه به نام ما نباشه! در حالیکه نیت پشتش چیزدیگه ای هست . الان هم میگه شاید برای تغییر شغلش بریم یه شهر دیگه زندگی کنیم در حالیکه توی این مدت عقد قدمی برنداشته حالا که خونه خریدیم و چندماه دیگه وسیله میچینیم میگه شاید بریم! میگم کی؟ میگه معلوم نیست من از شغلم راضی نیستم شاید رفتیم . اون موقع دیگه حق وام مسکنم می سوزه . در مجموع برداشت من از این حرف ها فقط توجیهه و اینکه فهمیدم پدرش درصورتی خونه رو به نامش میزنه که همسرم قسط هاش رو تقبل کنه . شاید این به نظر منطقی بیاد اما این همه حساب و کتاب منو ناراحت میکنه . غریبه که نیست فرزنده . هرچند که دارم با این شرایط کنار میام اما توی دلم ازشون ناراحتم و حس مستاجر و صاحبخونه بهشون دارم . حس اینکه انقدر تو کارشون با فرزندشون حساب و کتاب دارند و اینکه دلشون نمیاد از مالی که براش هزینه کردند به نفع فرزندشون دل بکنند . شاید اندک خساستی که توی این مدت ازشون دیدم به حس بد من دامن بزنه و ترسی توی وجود من گذاشته باشه. اما مساله اینجاست که دوست دارم هرچه زودتر شرایط مالیمون تثبیت بشه،پرداخت قسط هارو تقبل کنیم و خونه رو به نام بزنیم .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط خندون

ارم اگه از اول مشکلتو رو راست و رک مطرح میکردی بچه ها بهتر راهنماییت میکردن.خب تو از اولم دلت میخواست که خونه به اسم شوهرت باشه ولی اومدی و اینجا با کلمات بازی کردی و مسئله رو جور دیگه وانمود کردی‌

---

خب عکس العمل ادم در شرایط واقعی با اون چه تصور داره گاهی فرق میکنه،من تصور وانتظار سعه صدر بیشتر از خودم داشتم اما به محض مشخص شدن قضیه عکس العمل و احساسات من یه جوری بروز کرد که فکرش رو نمی کردم ،خیلی بهم ریختم و دوباره تصور "شدیدا اهل حساب و کتاب بودن" خانواده همسرم اومد جلوی چشمم.این حس که "دریغ کننده هستند" بازم تایید شد .می دونم قضاوت هست ،برچسب زدن هست اما روی من تاثیر بدی گذاشته .

نقل قول:

---

کلا به نظرم کاربرای قدیمی اینجا وقتی که میخوان مشکلشون رو مطرح کنند یه خود سانسوری دارن و مثلا میخوان بگن ما منطقی هستیم.در صورتی که به نظرم این کارا لازم نبود و از همون اول حداقل اینجا رک و راست حرفت رو میزدی تا راهنمایی بهتری هم بشی.
حالا هم به قول فکور خیلی ماجرا رو کش نده که دودش اول از همه تو چشم خودت میره.

---

بله چون اولا فکرمیکنم نمیشه توی یه تاپیک کلی همه ی مسائلم رو بخوام مطرح و حل کنم پس بهتره بهش جهت بدم تا بهتر به مقصودم برسم . دوما زدن بعضی حرف ها و بیان بعضی احساسات توی تاپیک درست نیست، مثلا من میدونم فلان احساس یا هیجان من باید تعدیل بشه حالا بیام تکرارش کنم و بیانش کنم فایده نداره چون بقیه میان و روی این مساله زوم میکنن و نقدش میکنن در حالیکه خواست من نبوده . برای همین گاهی سانسور کردن و بعضی افراد رو در حاشیه قراردادن به جهت دادن تاپیک کمک میکنه .

اما دوستای خوبم باز کزدن تاپیک برای این موضوع باعث شده که من احساس نیاز پیداکنم به زوم کردن روی بعضی انتظارات خودم، انتظاراتی که تاحالا خیلی کاری باهاشون

نداشتم و یه گوشه خاک می خوردند و گاهی خودنمایی می کردند. اما الان فهمیدم که باید یه کاری براش انجام بدم . ببینم از کجا اومده چطور شکل گرفته و تا کجا منو با

خودش درگیر خواهد کرد و راه رهایی ازش چیه؟

اینکه من توی یه خانواده ای بزرگ شدم و وارد یک خانواده متفاوت شدم که سطح مالی و مدیریت مالی خانواده توش متفاوت هست، یک باوری در من در مورد خانواده همسرم

شکل گرفته که شاید تاثیر زیادی رو قضاوت من در مورد رفتارهاشون داشته . اون باور منفی که به تدریج شکل گرفته باعث شده احساس کنم اونها برای عزیزانشون "خرج "

نمی کنند . واینکه میبینم باید ازشون بخوای یا بگیری تا به خودشون بیان ،البته آدم های بدی نیستند که بخوان به هر حال حرف خودشون رو به کرسی بنشونند . شاید نیاز

هست اون باور منفی اول کنار بره تا بعد بتونم منطقی به این مساله فکر کنم ،تا باور منفی من وجود داره فکر کردن به مساله سخت هست و باعث میشه نتونم منطقی فکر

کنم و روی بقیه افکار من سایه میندازه .

اونها انقدر با انتظارات من در خرج کردن و بخشندگی فاصله داشتند که برای من این مسائل و حتی مسائل کوچکتر مشابهش تبدیل به یک دغدغه شده ، برام تبدیل به نگرانی

شده وشاید ترس .شاید اگر همسرم درآمد خوبی داشت الان اوضاع فرق می کرد و من احساس استقلال بیشتر و ترس کمتری داشتم .

:72:

سلام
ارم عزیز یه سوال ازت دارم
اگر الان مجرد می بودی و همسرت به خواستگاریت میومد و خانوادش نسبت به الان از نظر مالی ضعیف تر بودن و به اندازه خودشون فقط داشتن آیا با این مرد ازدواج میکردی؟

اگر پاسخ شما به این سوال "خیر" هست به نظر من اشتباه کردی به علت پول پدر با این فرد ازدواج کردی
اگر پاسخ شما "بله" هست که خوب خودتو توی اون شرایط فرض کن و توقعت رو ازشون بیار پایین

خوبه که حرف دلت رو به شوهرت بگی ولی در شرایطی که اون حرف منطقی باشه

راستش من خودم اهل حساب کتاب هستم و کلا با آدمای اهل حساب کتاب هم خیلی راحتم و براشون احترام قایل هستم

اگر من برای شما شرایط زندگیم رو تعریف کنم و اینکه اوایل ازدواجم همسرم تمام درآمدش رو به خاطر خرید منزل برای مادرش هزینه می کرد اون موقع شاید قدر شرایط فعلیت رو بهتر بدونی

ما حتی زمانی که درآمدمون پایین بود و درگیر اقساط ماشین یا بعدش مسکن هم بودیم خانواده همسرم ازمون توقعات سطح بالا داشتن

الان هردومون درآمد بالا داریم ولی اوایل ازدواجمون اصلا اینطور نبود مثلا می گفتن بیاین مسافرت بعدا همسر من هزینه سفر همه رو میداد یا یه سری هزینه های فانتزی رو توقع داشتن در حالی که ما قسط سر ماهمون به سختی جور می شد

در رابطه با شرایط فعلی هم من اتفاقا یه تاپیک دارم که لینکش رو اینجا میذارم
http://www.hamdardi.net/thread-43133.html

باور کن خیلی از آدمها هستن که فقط دلشون میخواد خانواده همسرشون ازشون توقع نداشته باشه فقط همین
یعنی از خداشون هست به جای شما بودن

اینکه شما میخوای به ثبات توی زندگی برسی کاملا منطقیه ولی اون ثبات رو سعی کن با تلاش خودت و همسرت به دست بیاری اگر از دیگران توقع داشته باشی همیشه باید ناراحت و نگران زندگی کنی

راستشو بخوای من هم اگر در آینده بخوام منزلی رو به پسرم بدم سند به نامش نمی زنم
به هر حال کم یا زیاد ولی پس انداز من حاصل تلاش من هست حالا تا حدی بخوام در اختیار بچم قرار بدم اشکال نداره ولی نه در این حد که ملکی رو بخوام به نام بزنم

بالاخره آدمیزاد پیری و کوری داره اگر پس فردا پدر شوهر شما زمین گیر بشه یا بیماری بگیره که درمانش بسیار هزینه بر باشه شما یا همسرت میدید اون پولو؟ شما نگهداریش می کنید؟

آدم همیشه مجبوره پول رو به نحوی به بچه هاش بده که برای خودش غیر قابل دسترس نباشه مثلا اگه بچه نگهداریش نکرد حداقل بتونه یه پرستار بگیره برای خودش و کارش به خانه سالمندان نکشه

خانه سالمندان پر هست از آدمایی که به قول شما پولشونو بدون حساب کتاب به فرزندانشون بخشیدن و حالا عاقبتشون شده اونجا

شما جوان هستید و میتونید زندگیتون رو بسازید روی خودتون حساب کنید

اینکه همسر شما هم وانمود می کنه به نفع شماست که خونه به اسم پدر شوهر باشه شاید برای اینه که خواست قلبی اونا رو میدونه و نمیخواد به زور یه همچین چیزی رو بخواد و البته منطقی هم هست

سلام ارم جان،

به نظر نمی رسه انتخاب های زیادی داشته باشی. اما هر موضعی که می گیری، خشمت رو نه انکار کن، و نه حس بدی بهش داشته باش.

تو بعنوان یک انسان سالم، باید هم از این اتفاق خشمگین بشی، هرچند شدت و ضعفش، تحت کنترل بودن یا نبودنش، و میزان موندگاریش کاملا بستگی به شرایط روانی و شخصیتی و جهان بینی و توانایی ها و مهارت هات داره.

در جلسات خواستگاری، براساس حرفهایی که زده می شه، هر دو طرف تصمیماتی می گیرن، یا حداقل ذهنیتشون از آینده ای که با اون فرد دارن، شکل می گیره.

هر خونواده ای که برای پسرش خواستگاری می ره، می تونه بگه ما مسئولیتی در قبال خونه ی پسرمون نداریم. می تونه بگه براش خونه اجازه می کنیم. می تونه بگه یه خونه ای تهیه می کنیم تا هر زمان که خواستند ازش استفاده کنن. و می تونه بگه براش خونه می خریم. اینها همه با هم فرق می کنن.

یه حرفی زده می شه، و یه مفهومی رو به ذهن می رسونه. و طبیعتا انتظار می ره طبق اون حرف، عمل بشه.

حالا اگه برخلافش عمل بشه، در یک انسان سالم، خشم ایجاد می شه (چه خفیف چه قوی). گذشته از اینکه اون حرف اصلا براساس یه وظیفه زده شده یا یک لطف یا هرچیزی. گذشته از اینکه اگه اون حرف زده نمی شد، رفتارهای شما یا پدر شما با این خونواده اصلا تغییری می کرد یا نمی کرد.

اما اینکه در این شرایط چه کاری رو انجام بدی، دیگه من نمی دونم. خودت به شرایط اشراف داری، و وقتی خشمت رو پذیرفتی و درکت از موقعیت تثبیت شد، می تونی با دید بازتری تشخیص بدی که چه کاری درسته. فعلا همونطور که حتما خودت می دونی، سعی کن در شرایط هیجانی، هیچ تصمیمی نگیری و تا جای ممکن کمتر حرف بزنی، حتی با همسرت و پدر و مادرت.

:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

اگر الان مجرد می بودی و همسرت به خواستگاریت میومد و خانوادش نسبت به الان از نظر مالی ضعیف تر بودن و به اندازه خودشون فقط داشتن آیا با این مرد ازدواج میکردی؟

---

بله 100 درصد . خانواده همسرم وضع ظاهری معمولی و حتی ساده ای دارند و خونه ای که الان توش زندگی میکنند هم خیلی ساده هست . منتها از ارث پدراشون مقداری زمین و دارایی دارند . من این شرایط رو دیدم و همسرم رو به خاطر خودش پسندیدم . همسر من نه خونه نه ماشین و نه کار پردرآمدی داشت که من بهش جواب مثبت دادم. اما اون خانواده همسرم بودند که توی خواستگاری قول دادند که برای ما خونه می خرند ( قول ندادند که برای خودشون خونه می خرند ) . الان از نظر من این بدقولی هست و جدای از درجه اهمیت این مساله ناراحت از بدقولیشون میشم .مادرشوهرم تو روز خواستگاری خیلی با آب و تاب از خونه خریدنشون صحبت می کرد . حتی بعد خونه خریدن هم من از شرایط مالیشون خبر داشتم اما مادرشوهرم پیش مادر من میگفتند که ما میخواستیم فلان خونه نوساز رو از فامیلمون بخریم اما پسرمون قبول نکرد و گفت بدمسیره (درحالیکه اون خونه نوساز قیمتش خیلی زیاد بود و اصلا نمی تونستند بخرنش! ) .پیش مادرم اینجوری میگفتند و من ناراحت میشدم که چرا چیزی رو که نیستند وانمود میکنن .

می دونی این حس که یه عده چون بلدن خوب و زیبا حرف بزنن کار خودشون رو پیش ببرند منو ناراحت میکنه. الان احساس بدی بهم دست داده هرچند به خاطر خونه جواب مثبت ندادم اما بعد عقد تو ذهنم براش رویاها داشتم اما الان برام بی تفاوت هست.

مگه من مجبورشون کردم که به ما قول خونه بدین؟ اما اون همه قرص و محکم حرف زدن تو خواستگاری و الان این شرایط باهم نمی خونه ،البته هنوز هم قرص و محکم هستند و ادعا میکنن این کار به نفع پسرشون هست و من ازین ناراحتم که فکر میکنن ما متوجه نیستیم و حالیمون نیست. فکر میکنن خودشون زرنگن !

من ناراحتم ازشون ، درسته خیلیی اخلاق های خوب دیگه هم دارند اما نمی تونم به این مساله بی تفاوت باشم .حداقل زمان میبره تا باهاش کنار بیام. کاشکی از اول به ما میگفتند شاید همسرم زودتر به فکر تغییر شغل می افتاد،شاید ما این همه مدت اشتباه فکر نمی کردیم! شاید ما خوش خیال بودیم اما کاشکی بهمون از اول رک و راست میگفتند .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

بالاخره آدمیزاد پیری و کوری داره اگر پس فردا پدر شوهر شما زمین گیر بشه یا بیماری بگیره که درمانش بسیار هزینه بر باشه شما یا همسرت میدید اون پولو؟ شما نگهداریش می کنید؟

---

فکور عزیزم آدمیزاد پیری و کوری داره بله اما نه اینکه موقع وعده دادن یاد جوونیاش بیفته و موقع عمل به وعده یاد پیری و کوری! نه اینکه موقع خواستگاری رفتن واسه بچش یاد داراییش بیفته و موقع عروسی گرفتن واسه بچش یاد نداریش!
بله ما ازشون نگهداری می کنیم، وظیفه ی فرزندان هست که توی وقت بیماری به پدرومادرشون برسن و اگر وسع مالیش رو داشته باشیم چرا کمک نکنیم؟

اتفاقا پدرومادره همسرم از ما انتظار حمایت عاطفی و بعدها نگهداری از خودشون رو دارند تا جایی که اسم همسر منو فقط میارن که وقت پیری باید از مانگهداری کنه و به بچه های دیگه میرسه میگن اونا نمی تونن! روی اونا نمیشه حساب کرد و... .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

در جلسات خواستگاری، براساس حرفهایی که زده می شه، هر دو طرف تصمیماتی می گیرن، یا حداقل ذهنیتشون از آینده ای که با اون فرد دارن، شکل می گیره.

هر خونواده ای که برای پسرش خواستگاری می ره، می تونه بگه ما مسئولیتی در قبال خونه ی پسرمون نداریم. می تونه بگه براش خونه اجازه می کنیم. می تونه بگه یه خونه ای تهیه می کنیم تا هر زمان که خواستند ازش استفاده کنن. و می تونه بگه براش خونه می خریم. اینها همه با هم فرق می کنن.

یه حرفی زده می شه، و یه مفهومی رو به ذهن می رسونه. و طبیعتا انتظار می ره طبق اون حرف، عمل بشه.

حالا اگه برخلافش عمل بشه، در یک انسان سالم، خشم ایجاد می شه (چه خفیف چه قوی).

---

میشل جان خوب درکم کردی . همینطور هست که میگی:72: من ماه ها بر اساس این حس و این باور بودم نه تنها من که خانوادم هم همینطور .
گاهی حرف هایی که همینجوری زدیم شاید یاد ما نباشه اما دیگری خیلی روش حساب باز کنه. اصلا پدر من اصراری بهشون در مورد خونه نکرد فقط گفت مسکن این دو جوون باید چطوری باشه؟ اونها خودشون گفتند که ما وظیفه داریم براشون خونه بخریم و خیال شما راحت! من یه نفر برداشت دیگه ای از حرفشون ندارم .

جدای ازین حرف ها به نظرم خیلی فرق هست بین اینکه به نام خودشون خونه بخرند یا به نام فرزند .

دیگه حتی باور ندارم که روزی اون خونه رو به نام ما بزنند چون دیگه حرف هاشون پیش ما اعتبار نداره .
من میرم توی اون خونه اما به امید افزایش درآمد و پس انداز پول برای خرید خونه ای که مال خودمون باشه .

سلام
وفای به عهد یکی از پایه ای ترین اصوله.
این که به تعهدشون عمل نکردند یا اونو طوری بیان کنند که مقصود دیگه ای ازش برداشت بشه فی المثل گفته باشند که براتون خونه میخرند نه اینکه خونه به نامتون کنند! ؛ یه بحثه،بحث دیگه اینه که اوضاع ولو با نقض تعهد برای شما تا چه حد بحرانی میشه؟
اونا شرایط خانوادگیشونو بهتر میدونند. شاید به نام زدن باعث اختلاف بین فرزندان بشه و روابطشون بهم بخوره در این صورت مصلحت رو در این دونستند که به نام نزنند. اما شما یه خونه میخواستین و الان داریدش. پس به بخش ز یادی از هدفتون رسیدین.
ضمن اینکه ببینید تناسب تعهدشون با عمل به تعهدشون خیلیم بد نیست، خونه رو خریدن. فقط تو قسمت اخرش فرضا مصلحت اندیشی کردند. من بهشون نمره ی هشتاد میدم از صد. اینطوری نگاه نکنید که دیگه نمیتونم روشون حساب کنم. بخشی از سرمایه مالیشونو گذاشتند دراختیار شما. خیلیا این گذشت و توانایی رو ندارند. میشه گفت ازمون بزرگی رو با نمره ی قبولی و نه کامل گذروندن پس برای سایر چیزها که قطعا کوچیکتر از خرید یه خونه هستند آدمای قابل اعتمادی اند. بعدم بذارید شوهرتونم تلاش کنه و بتونه دراینده خونه بخره و اونوقته که احساس خوبیبهش دست میده نه اینکه اماده و حاضر همه چی جلوش باشه. ازین منظرم تصمیم بدینیست.
خیلیصفر و یکی نگاه نکنید.
قبول دارم به قولی که دادند کامل عمل نکردند. رفتارایی کردند که شما احساس خوبی بهش ندارید فکر میکنید فریبتون دادند ، اما اونام ادم اند و اشتباه میکنند و بر اساس شخصیتشون رفتارهای ناراحت کننده ازشون بروز میکنه ولی باید مثبت و منفیشونوبا هم دید و سعی کنید بیشتر با قسمت مثبتشون تعامل کنید و از تحریک قسمتای منفیشون جلو گیری کنید و اگر هم رفتارای منفی ازشون سر زد با عزت نفس بالا راه خودتونو برید جلو و کاری با رفتارهای نابالغ نداشته باشید.

سلام دوست عزیز

من شما رو کاملا درک می کنم و حق دارید ناراحت باشید اما دعوتت می کنم به اینکه انتظاری از هیچ کس نداشته باش. درسته توی خواستگاری یه قولی دادن و شاید الان جوری رفتار کردند و شما انتظار نداشتید حق داری ناراحت باشید اما به قضیه اینجوری نگاه کن که حداقل حمایتشون رو داشتی و اول زندگی لازم نیست کلی خرج اجاره خونه بدی و کلی از درآمدتون رو می تونی پس انداز کنی. چون اوایل زندگی هم پدر مادرها ازنظر خورد و خوراک هم بهتون می رسن.

تمرکزت رو بذار روی چیدمان خونه و البته پس اندازی برای خودت . بهتره کسی از این پس انداز هم خبری نداشته باشه تا بتونی یه خونه برای خودت داشته باشی یا حداقل یه سرمایه کوچیک. متاسفانه آدمای زیادی هستند که توی روابط عاطفی دو دوتا چهار تا می کنن . نمی دونم تاپیک من رو قبلا دیدی یا نه منم خانواده همسرم به شدت دودوتا چهار تا می کرد و به قول شما با خوب حرف زدن کار خودشون رو پیش می بردن و فکر هم می کردن زرنگن و ما متوجه نمی شیم در صورتی که ما می فهمیم اما زندگی رو با ارزش تر از این مسائل عادی می بینیم که بخوایم خودمون رو ناراحت کنیم. درسته ؟

باز حالا خواستگاری گفتن خیالتون راحت منزل با ما خانواده همسرم گفتن پسر ما هیچی نداره همینه . اصلا خونواده من موندن از این همه وقاحت. در صورتی که پدرم بخشی از اموالش و مادرم هم بخشی از اموالشو به ناممون زدن. خانواده همسرم حاضر نشدن به پسرشون پول جشن عروسی بدن. یا توی اجاره یا قسطاش کمکش کنن. می خوام بگم خانواده های و طرز فکراشون با هم فرق می کنه. برای مثال فکور جان گفت حاضر نیست مالی رو به نام فرزندش کنه برای مثال اما من اگه خونه ای داشته باشم خونه دیگری بخرم حاضرم به نام فرزندم کنم این عیب و ایراد من یا کس دیگه ای نیست طرز فکرامون فرق می کنه و باید به افکار متفاوت احترام بذاریم.

تا شناخت خانواده همسرت و کنار اومدن با طرز فکراشون راه زیاد داری صبور باش و بی توقع. اینجوری حساسیت رو هر چیزی به خرج بدی و با خونواده خودت مقایسه کنی مثل من افسرده می شی. اما همه درآمدت رو در اختیار شوهرت قرار نده لطفا و در آینده هیچ کمکی از خونوادت قبول نکن. سختی بکش اما نذار به ساپورت کردن شما توسط خونوادت عادت کنن. با توجه به راهنمایی هایی که ازت دیدم ماشالا خودت عاقلی پس تو این قضیه هم بی خیال باش و همین شیوه بهترین کاریه که می تونی بکنی فعلا از خونه و زمان حالت لذت ببر خونه رو اونجوری که دوست داری دکورش رو بچین و هرچی دوست داری بخر و مهمونی بگیر و لذت ببر از داشته هات بعدا ایشالا خونه می خری و می ری یه جای بهتر و بزرگتر که این مستلزم درایت خودت و همسرته. نگران وام هم نباش خداروشکر خونواده همسرت مثل مال من نیستند و مطمونا برای خرید خونه خودتون اگه پول کم بیارین کمکتون می کنن.

بازم می گم قدر داشته هات رو بدون و از حالت لذت ببر و با درایت برای آیندتون برنامه ریزی و پس انداز کن. امیدوارم خوشبخت بشین. در مورد چیزهایی هم که فکر می کنی با همسرت صحبت نکن نمی گم خودت رو فراموش کن اما آدم هر چیزی رو نباید به شوهرش بگه اگرم می خوای متوجهش کنی نگو خونوادت اینجوری بگو از بچگی دوست داشتم اینجوری باشه. خونواده همسرم مثلا این کار رو برام کنن. توقعاتت رو به شکل آرزوهای قدیمی ات بگو مطمئن باش شوهرت اگه بتونه برآورده می کنه که خوشحالت کنه اگرم نتونست شرمنده ات نمی شه چون یه تعریف و آرزوی قدیمی بوده و یه درخواست مستقیم نبوده. نمی دونم منظورم رو خوب رسوندم یا نه. اما خودت بهتر از هر کس می تونی حالت رو خوب کنی.

یه مثال هم بزنم از تغییر رفتار مثلا ما توی خواستگاری گفتیم عروسی شهر خانواده همسرم باشه اما بعد از نامزدی و سبک سنگین دیدیم همه فامیل ما کم کم 100 نفر باید برن شهر اونا کجا اسکانشون بدیم اکثرشون ممکنه نیان فقط می موندن درجه یکها اونم توی مراسم عروسی مثل غریب ها باید می نشستن بین 500 نفر مهمونهایی که یه بارم ندیده بودنشون بنابراین نظرمون عوض شد و گفتیم یا شهر خودمون یه جشن مختصر بگیریم یا هزینه اش رو خرج ماه عسل کنیم . پس حرف آدما موقع خواستگاری و بعد از اون ممکنه عوض شه درصورتی که اگه کسی از دلایل ما خبر نداشته باشه می گه ما زیر حرفمون ردیم . که همینم شد :311: و فاجعه ای رخ داد . به خاطر درک پایین آدماست. ولی تو فهمیده و باهوشی پس تفاوت ها رو درک می کنی و اینکه حرفشون عوض شده شاید واقعا قصد فریب و اذیت کردن تورو ندارن دلایل خودشون رو دارند که نمی تونن بگن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Eram

مگه من مجبورشون کردم که به ما قول خونه بدین؟ اما اون همه قرص و محکم حرف زدن تو خواستگاری و الان این شرایط باهم نمی خونه ،البته هنوز هم قرص و محکم هستند و ادعا میکنن این کار به نفع پسرشون هست و من ازین ناراحتم که فکر میکنن ما متوجه نیستیم و حالیمون نیست. فکر میکنن خودشون زرنگن !

من ناراحتم ازشون ، درسته خیلیی اخلاق های خوب دیگه هم دارند اما نمی تونم به این مساله بی تفاوت باشم .حداقل زمان میبره تا باهاش کنار بیام. کاشکی از اول به ما میگفتند شاید همسرم زودتر به فکر تغییر شغل می افتاد،شاید ما این همه مدت اشتباه فکر نمی کردیم! شاید ما خوش خیال بودیم اما کاشکی بهمون از اول رک و راست میگفتند .


فکور عزیزم آدمیزاد پیری و کوری داره بله اما نه اینکه موقع وعده دادن یاد جوونیاش بیفته و موقع عمل به وعده یاد پیری و کوری! نه اینکه موقع خواستگاری رفتن واسه بچش یاد داراییش بیفته و موقع عروسی گرفتن واسه بچش یاد نداریش!
بله ما ازشون نگهداری می کنیم، وظیفه ی فرزندان هست که توی وقت بیماری به پدرومادرشون برسن و اگر وسع مالیش رو داشته باشیم چرا کمک نکنیم؟

اتفاقا پدرومادره همسرم از ما انتظار حمایت عاطفی و بعدها نگهداری از خودشون رو دارند تا جایی که اسم همسر منو فقط میارن که وقت پیری باید از مانگهداری کنه و به بچه های دیگه میرسه میگن اونا نمی تونن! روی اونا نمیشه حساب کرد و... .

.

---

ارم عزیز دوباره سلام

راستش طبق اطلاعاتی که شما اینجا نوشتی به نظر من اومد که اونها به شما گفتن برای شما مسکن تهیه می کنن و نگفتن که سند رو به نام همسر شما میزنن یعنی چنین قولی صراحتا داده نشده

اگر صراحتا در مورد سند زدن صحبت شده میشه به شما حق داد که ناراحت و معترض باشی ولی بازم نمیشه رفت ازشون طلبکار شد یه جور ناراحتی هست که مجبوری توی خودت حلش کنی چون نمیشه از همین اول زندگی آدم شمشیر برداره
قطعا حفظ وجهه شما در نظر خانواده همسرت خیلی مهمتر از سند اون خونه هست
شاید بتونی یه روزی با خنده و شوخی وسط حرفات اعتراض کنی

اگر صراحتا قول سند به شما داده نشده برداشت شما و خانوادت غلط بوده و نمیشه اونا رو متهم دید

در رابطه با مساله پیری که ازت پرسیدم منظورم شرایطی بود که شما مثلا همون خونه رو دارید و سند هم به نام همسرت هست و درآمدتون کم یا متوسط هست و اونا به پول نیاز پیدا می کنن و شما از درآمدتون نمیتونید پولی به اونها بدید
اگر همسر شما ادعا کنه که اون خونه در واقع متعلق به پدر مادرش هست و حالا که خرج درمان دارن یا مشکل دیگه ای دارن میخواد اونو بفروشه آیا برای شما اعتراض برانگیز نیست؟ آیا احساس مالکیت شدید بهش نداری و احساس نمی کنی میخوان سقف روی سرت رو ازت بگیرن و آوارت کنن آیا به همسرت نمیگی چرا ما باید این کارو بکنیم

وقتی سند به اسم همسر شما باشه توی اون شرایط گذشتن از اون برای شما خیلی سخته البته این نظر شخصی منه

در رابطه با یه جور دیگه جلوه دادن کارها من هم با افرادی توی خانواده همسرم که به این شکل رفتار می کنن مواجه هستم واقعا نمیشه کاریشون کرد
مثلا یادمه توی دوران عقد یه مانتو از اینا که روش کار دست شده همسرم برای من خریده بود خواهر شوهرم آخر سر که من می خواستم بیام می گفت ای کاش حواسم بود این دوختها رو برات تا اینجا بودی محکم میکردم نمیتونی تا فردا بمونی که من درستشون کنم؟ بعدا دوستم تماس گرفت و گفت خوابگاه مشکل آب داره امروز نیا و به همین دلیل من خونه مادرشوهرم ماندگار شدم. خواهر شوهرم حرف خودشو کلا فراموش کرد و رفت اون مانتو رو خودش توی کمد آویزان کرد

انقدر از این رفتارها دیدم که برام عادی شده فقط به تجربه بهم ثابت شده روی حرفهاشون حساب نکنم الان دقیقا وقتی حرف میزنن میدونم کدوم حرفشون بلوف و سیاست بازی هست و کدوم حرفشون به واقعیت نزدیکه

خیلی از خانواده ها اینجوری هستن شما باید طاقتت رو بالا ببری و به این فکر کنی که با تحمل حرفهاشون و درگیر نشدن با اونها رابطه نزدیکت رو با همسرت حفظ می کنی و از همین اول زندگی بین خودت و همسرت شکاف ایجاد نمیشه و ایشون شما رو در مقابل خانوادش نمی بینه یواش یواش خودشم دستش میاد که خانوادش در برخی موارد دارن بلوف میزنن

فعلا اولین هدف شما در زندگیت البته به نظر من، نزدیک شدن به همسرت هست برای رسیدن به این اولویت بعضی موارد ناخوشایند رو تحمل کن

سلام
ارم عزیز من کاملا شمارودرک میکنم...چون این شرایط روتجربه کردم
خانواده همسرم وقتی اومدن خواستگاری گفتن این ماشین پسرمه واین هم خونشه...

امابعدازچندوقت که ازنامزدیمون گذشت ماشینوفروختن ومن فهمیدم که مال پدرش بوده تازه خواهرشوهرم میگفت من هم سهم داشتم توی این ماشین..فک کن!!
اولش ناراحت شدم امابعدش فهمیدم که منظورشون چیه وچه سیاستهایی دارن...مثل حرفی که فکورجان گفتن درموردخواهرشوهرشون ...کم کم متوجه میشی که کدوم حرفشون واقعیه وکدوم حرفشون سیاست بازی...
یامثلا خونه ای که الان توش هستیم همیشه میگن خونه ماست امامن همون دوسال اول زندگی فهمیدم که اینجوریا نیست...مثلا ماقصد داشتیم خونه روبفروشیم واسه کارونقل مکان امااجازه ندادن..ازاون به بعدهمیشه به همسرم میگم این خونه مال مانیست بایدبه فکرخونه بود...نه اینکه ازخانوادش ناراحت باشم..نه اتفاقا حق میدم بهشون چون به جزهمسرم بچه هدی دیگه ای هم دارن...
راستش من خودم اعتقاددارم هرچه کمترزیرمنت باشی بهتره واسه همین خوشحال هم میشم که یه روزبگن این خونه مال شمانیست وفلان...چون دوست دارمم همسرم ازاین وابستگی رهابشه وبالاخره یه روزی بتونیم مستقل بشیم..
البته خیلی هم ازشون ممنونم که توی این اوضاع سخت مسکن این لطف روکردن وخودشون هم میگن که ماهرچی داریم مال بچه هامونه...اماآینده نگرهم هستن..به قول فکورجان پیری وهزارتامسله!!که واقعا هم حق دارن

شماهم بهتره که تاهمین جاازشون ممنون باشید...وخودتون به فکریه خونه درآینده باشید...بالاخره این ارث به همسرشماهم میرسه پس بهتره که خودت وشخصیتت روزیرسوال نبری وخیلی متانت وفروتنی به خرج بدی وازشون ممنون باشی...
موفق باشی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط m.reza91

ضمن اینکه ببینید تناسب تعهدشون با عمل به تعهدشون خیلیم بد نیست، خونه رو خریدن. فقط تو قسمت اخرش فرضا مصلحت اندیشی کردند. بعدم بذارید شوهرتونم تلاش کنه و بتونه دراینده خونه بخره و اونوقته که احساس خوبی بهش دست میده نه اینکه اماده و حاضر همه چی جلوش باشه.
خیلی صفر و یکی نگاه نکنید.
ولی باید مثبت و منفیشونوبا هم دید و سعی کنید بیشتر با قسمت مثبتشون تعامل کنید و از تحریک قسمتای منفیشون جلو گیری کنید و اگر هم رفتارای منفی ازشون سر زد با عزت نفس بالا راه خودتونو برید جلو و کاری با رفتارهای نابالغ نداشته باشید .

---

ممنون از شما .بله حق با شماست. این رویکرد خیلی بهتر و بالغانه تره ،با تمرین سعی میکنم این رفتار درست رو جایگزین کنم . فعلا که هفته ای یک یا دو روز میرم خونشون و اینطوری حس بهتری دارم و راحت ترهستم . خیلی هم رغبت دیدارشون رو ندارم ، دوست دارم تنها باشم و دلتنگشون هم نمیشم . چون همیشه مسائل خورده ریزه ای هست که نتونی حرف دلت رو بهشون بزنی و وقتی انبار میشن روی هم دیگه اون حس خوب رو توی ارتباطت نداری. سعی میکنم وقتی که حالم بهتره باهاشون مواجه بشم . دیگه با همسرم هم وارد بحث نمیشم البته همسرم هم دوست نداره گفتگویی در این مورد داشته باشیم . کلا همه چی تموم شده فقط من موندم و حل این مساله در درون خودم در حالیکه نه میتونم با پدرومادرم گفتگویی داشته باشم و نه با همسرم .کوپن هام تموم شده .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maryam.mim

سلام دوست عزیز

من شما رو کاملا درک می کنم و حق دارید ناراحت باشید اما دعوتت می کنم به اینکه انتظاری از هیچ کس نداشته باش. درسته توی خواستگاری یه قولی دادن و شاید الان جوری رفتار کردند و شما انتظار نداشتید حق داری ناراحت باشید اما به قضیه اینجوری نگاه کن که حداقل حمایتشون رو داشتی و اول زندگی لازم نیست کلی خرج اجاره خونه بدی و کلی از درآمدتون رو می تونی پس انداز کنی. چون اوایل زندگی هم پدر مادرها ازنظر خورد و خوراک هم بهتون می رسن. .

---

من اگر انتظاری ازشون نداشته باشم مهروعلاقه ام هم بهشون کم میشه. آدم از کسی که دوسش داره توقع داره .

نقل قول:

---

تمرکزت رو بذار روی چیدمان خونه و البته پس اندازی برای خودت .

---

راستش برای چیدمان خونه برنامه ها داشتم اما الان که همسرم میگه شاید بریم شهر دیگه واسه کار (و میگه واسه همین خونه به اسمم نکردم ) منم می خوام جهیزیه کمتر بخرم ، و یکسری چیزها رو اصلا نخرم . رغبت ندارم دیگه فلان مبلمان رو بخرم یا فلان پرده به خونم آویزون کنم .الان برای پرده خونم هم میخوام پرده مستاجر رو ازش بخرم چون خیلی قشنگ و نو بود و مایل به فروشش هم بود .

نقل قول:

---

فعلا از خونه و زمان حالت لذت ببر خونه رو اونجوری که دوست داری دکورش رو بچین و هرچی دوست داری بخر و مهمونی بگیر و لذت ببر از داشته هات بعدا ایشالا خونه می خریی و می ری یه جای بهتر و بزرگتر که این مستلزم درایت خودت و همسرته.

---

دوست دارم با دل خوش و راضی برم تو خونه ام حتی اگر از کسی ناراحتم نباید انتقامش رو از خودم بگیرم ،اگر بخوام با ناراحتی برم تو خونه ام یعنی دارم انتقام اشتباه دیگران رو از خودم میگیرم ،درحالیکه من حق دارم عاشق باشم،زندگی کنم و لذت ببرم حتی اگر شرایط مطابق میلم نبود. من یکبار عروس میشم و دوست دارم لذت بخش ترین روزهای زندگیم باشه و پر از عشق و علاقه بی قیدوشرط به خودم ،همسرم ،خانواده ام و دیگران .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فکور

راستش طبق اطلاعاتی که شما اینجا نوشتی به نظر من اومد که اونها به شما گفتن برای شما مسکن تهیه می کنن و نگفتن که سند رو به نام همسر شما میزنن یعنی چنین قولی صراحتا داده نشده

---

ممنون فکور جان به خاطر اینکه پیگیر تاپیکم هستی . بله حق با شماست . اما این هم یه نوع زرنگیه که یه جوری قول بدی که دیگران برداشت دیگه ای کنند برای شما هم تعهد ایجاد نشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط paiize

راستش من خودم اعتقاددارم هرچه کمترزیرمنت باشی بهتره واسه همین خوشحال هم میشم که یه روزبگن این خونه مال شمانیست وفلان...

---

دقیقا من از احساس استقلالی که پشتش هست خوشحالم ،و همیشه استقلال رو به وابستگی ترجیح میدم .اگر درآمد ما افزایش پیدا کنه دیگه چشم به این خونه نمیدوزیم. دوست دارم با همسرم مستقلا یه زندگی رو شروع کنیم و آرزوی من اینه که یه روز کاملا به استقلال برسیم ،تا دیگه اینجوری چشم به دارایی دیگران ندوزیم!
وقتی آدم مستقل باشه خودش تصمیم گیرنده هست در غیر این صورت دیگران به خودشون این حق رو میدن که تصمیم گیرنده باشند.

نقل قول:

---

شماهم بهتره که تاهمین جاازشون ممنون باشید...وخودتون به فکریه خونه درآینده باشید...بالاخره این ارث به همسرشماهم میرسه پس بهتره که خودت وشخصیتت روزیرسوال نبری وخیلی متانت وفروتنی به خرج بدی وازشون ممنون باشی...

---

ممنون پاییزه جان از توصیه هات .دقیقا سعی من هم اینه که خودم رو تا میتونم حفظ کنم ، به نظر من واسطه ی بین من و خانواده همسرم ،همسرم هست که باید خواسته ها و حرف ها رو از طریق ایشون به خانوادش منتقل کنم و به شخصه با برخورد رودر رو و صریح با خانواده همسر در امور مهم مخالفم. در جایی که همسرم حضور داره جایی برای دخالت من نیست ،و دخالت و صحبت رودر روی من با خانواده همسرم اصلا جایز نیست .

دوستای خوبم بازم ممنونم از همه ی شما

ارم عزیز سلام

لازم دیدم یه نکته رو برات بنویسم . هیچ وقت هیچ وقت دل و دماغت رو برای چیزایی که دوست داری از دست نده. این رو به خودت قول بده همیشه همون لحظه کاری رو که دوست داری و از دستت بر میاد برای خودت انجام بدی. همونطوری که گفتم منم خانواده همسرم به شدت مادی بودن با توجه به تاثیرات و مشکلاتی که قبل از ازدواجم برام درست کردن که برام مثل کابوس شد تا بهترین روز زندگیم منم دل و دماغ هیچ کاری رو نداشتم. جهیزیه فقط چیزایی که لازم داشتم خریدم و خیلی سعی کردم از هزینه هام بزنم فقط و فقط به دلیل اینکه اونها برای پسرشون عروسی نگرفتن و حتی هزینه اش رو ندادن. یعنی باور کن یه قرون بهش ندادنا نه اینکه بخوام اینجا ازشون بد بگم یا پیاز روغنش رو زیاد کنم. دل و دماغ برام نمونده بود. حتی پرده می خواستم بگیرم از یه مبلغی بیشتر شد خودخوری می کردم . چقدر به مامانم امر و نهی کردم که چیزی بهم نده. نتیجش می دونی چی شد ؟ فقط غصه خودم . مقایسه کردم و اشک ریختم. تازه دل مادرم رو هم شکستم چون یه دختر داشت و دلش می خواست خیلی کارها برام بکنه. اینا رو می گم که مراقب باشی دل چرکین نری. همین که می گی دوست نداری پرده بخری یعنی ناراحتی. اول با خودت حلش کن بعد برو سر خونه زندگیت . من یه بار این مسیر رو رفتم تو نرو. البته اگه پرده رو دوست داری خیلی خوبه که حواست به خرج ها هست اما بدون اول زندگیته و هرچی دوست داری بخر چون بعدا خریدنش دردسرش بیشتره. معمولا طبق تجربه مستاجرا پرده رو گرون تر از نو بهمون می اندازن :311:

یه مثال می زنم اگه الان مبلی که دوست داری نخری چند وقت دیگه از اینجا بری یه جای دیگه ممکنه شوهرت بگه همین مبل رو می بریم. اگه اینم نگه جای دیگه مبلی که دوست داری بخری می گه دو سال پیش با پول جهیزیه ات اونو خریدی الان می خوای این مدلی بخری (به فرض اینکه مبلی که دوست داری گرون تر باشه). شاید فکر کنه الان مراعات پدرت رو می کنی ولی بعد مراعات خودش رو نمی کنی (البته اینم بستگی به شوهرت داره شایدم اینجوری نباشه).

در کل می خوام بگم با در نظر گرفتن شرایط مادی (که این نشونه درایتته) واقعا همون جوری که دوست داری زندگی کن و وسیله بخر. شاد باش و مطمئن باش خیلی خیلی کم پیش میاد عروسی بره خونه خانواده شوهرش و همه جوره راضی باشه ازشون و درسته می گن مثل مادر خودت باید دوسشون داشته باشی اما رفتارهایی می بینی که نمی شه. حق داری کاملا اما عذاب وجدان نداشته باش. خیلی ها اینجورین . برنده اونیه که بتونه با وجود این حس ها احترام ها رو نگه داره. لازم نیست باهاشون مثل مادر و خواهر خودت باشی فقط احترام بذار و جوری رفتار کن که در شان خودت باهات رفتار کنن. زیاد هم صمیمی نشی بهتره اینجوری همیشه عزیزتر خواهی بود. رفتاراشون رو هم تحلیل نکن که اعصابت خورد شه. فکر کن مادر شوهرت خالته یا زن داییته . یه غریبه است که رفتارش ربطی به تو نداره اصلا اینجوری کمتر حرص می خوری.

موفق باشی

برای من جای تعجبه ینی یه خانواده که خودتون هم میگین شرایط متوسطی دارن فقط زمین و ملک دارن که منطقی نیست همه سرمایشونو بفروشن .. حالا هر جور که شده پول جور کردن دارن یه خونه میخرن که طبق قولشون شما برین توش بشینین و زندگیتونو شروع کنین و اول زندگی پول اجاره ندین از نظر شما همش دارن حساب کتاب میکنن!!!!
شما هنوز نه به باره نه به دار داری خودتو واسه یه خونه به اسم شوهرت باشه میکشی از غصه دق کردی اونوقت به اونا میگی حساب کتاب میکنن؟؟ بیچاره ها واسه پول خودشون نمیتونن تصمیم بگیرن ؟ مگه خدای نکرده فوت شدن که حق و حقوق شما خورده شده باشه
هنوزم زندن زحمت کشیدن واسه پسرشونم یه خونه خریدن حالا به اسم هر کی .

این وظیفه شوهر شماست چند سال کار کنه یه پولی پس انداز کنه حداقل یه مبلغی از پول خونه رو جور کنه حالا اونوقت پدرشم یخورده کمکش کنه خونه به اسم شوهرت باشه .
شما الان دقیقا وظیفت اینه که تو مسائلشون دخالت نکنی و حرف هم نزنی و بابت لطفشون تشکر کنی .
با همین توقعات بیجااااا زندگی ادم یه شبه نابود میشه مگه فک کردین چطوری زندگی خراب میشه