خسته شدم شوهرم فقط با خانواده و بستگان خودش رفت و آمد میکنه خانواده و اطرافیان من براش اهمیتی ندارند...

سلام
این دومین تایپیک منه .رفت وامد با خانواده من یکی از قدیمیترین مشکلات زندگی مشترک من بوده و هست.بخدا خسته شدم بس که برای رفتن به خونمون باید کلی استرس بگیرم تا برم و بیام .از اینکه بگم میخوام امروز برم خونه مامانم نفرت دارم.فقط کافیه چیزی در مورد رفتنم بگه خیلی از درون میشکنم.من بارفت وامد کردن با خانواده همسرم مشکلی ندارم ولی اون براحتی منو از کوچکترین حقم محروم میکنه .نمیدونم باید چیکار کنم تا بحثمون هم میشه سریع به تک تک اعضای خانوادش اطلاع میده.دوستان عزیز همدردی شما جای من باشید چیکار میکنید لطفا کمک کنید

سلام به قول اقای حبشی وقتی قصد رفتن خونه پدر کردین قبلش برنامه ریزی کنید ابتدا یک جو خوب مثل یک عصرونه با کیکی که خودتون پختین یا یک شام که همسرت دوست داره را اماده کنید بعد از اون به این شکل عنوان کنین که اون قدررررررررررر دلم تنگ شده واسه مامان اینا و همین و بحث ادامه ندهید اون وقت اقا خودش پیشنهاد رفتن میدهد هنووووووز نمیتوانی حس تامین دهی متاسفانه لطفا کلید مرد اقتدار مرد و روابط جنسی از صوت دکتر حبشی را دانلود کن و با دقت چندین بار گوش کن موفق میشوی

سلام منم همین مشکلو داشتم

یکسال اول عروسیمون که شوهرم نذاشت برم خونه مادرم اینا، من صبرکردم، اون موقع عاشق خونواده خودش بود و همیشه دوروبر اونا بود

ولی الان ورق برگشته و شوهرم همیشه خودش واسه مادرو پدرم کادو میخره، یا میاد خونشون و کیک، شیرینی، میوه و ... میخره، مدام برنامه میریزه که باهم بریم بیرون، همیشه میگه بهترین غذارو براشون درست کن وقتی مهمون ما هستن، ولی درعوض رابطش با خونواده خودش کمتر شده

همه اینا هم بخاطر حرفای من و محبت خانوادمه، من سعی کردم کارهایی که خونوادم انجام میدن رو بزرگ کنم و بهش یاداوری کنم که میبینی چطور هستن و با خونواده خودش مقایسه کردم و الان فهمیده که خونوادش اصلا محبتی ندارن و خیلی کم باهاشون رفت و امد میکنه، البته خودشم انصاف داره و میبینه که خونوادش همیشه ازش طلبکارن و میخوان به نحوی ازش پول بگیرن یا ازش استفاده کنن ولی خونواده من همیشه کمکش کردن اونم بی شائبه، باعث شدن خونه بخریم، ماشین بخریم، ضامن شدن، ولی خونواده خودش همیشه طلبکارن و گله و شکایت دارن از ما

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دیاموند123

سلام منم همین مشکلو داشتم

یکسال اول عروسیمون که شوهرم نذاشت برم خونه مادرم اینا، من صبرکردم، اون موقع عاشق خونواده خودش بود و همیشه دوروبر اونا بود

ولی الان ورق برگشته و شوهرم همیشه خودش واسه مادرو پدرم کادو میخره، یا میاد خونشون و کیک، شیرینی، میوه و ... میخره، مدام برنامه میریزه که باهم بریم بیرون، همیشه میگه بهترین غذارو براشون درست کن وقتی مهمون ما هستن، ولی درعوض رابطش با خونواده خودش کمتر شده

همه اینا هم بخاطر حرفای من و محبت خانوادمه، من سعی کردم کارهایی که خونوادم انجام میدن رو بزرگ کنم و بهش یاداوری کنم که میبینی چطور هستن و با خونواده خودش مقایسه کردم و الان فهمیده که خونوادش اصلا محبتی ندارن و خیلی کم باهاشون رفت و امد میکنه، البته خودشم انصاف داره و میبینه که خونوادش همیشه ازش طلبکارن و میخوان به نحوی ازش پول بگیرن یا ازش استفاده کنن ولی خونواده من همیشه کمکش کردن اونم بی شائبه، باعث شدن خونه بخریم، ماشین بخریم، ضامن شدن، ولی خونواده خودش همیشه طلبکارن و گله و شکایت دارن از ما

---

حرفهای شما توی تاپیک خودتون برعکس ایناست که !!

مشکلات من با همسرم (لطفا راهنمایی کنید)

یکی از اشتباهات کمک مالی خانواده ی دختر به داماد هست. هر موردی که توی این تالار من دیدم داماد با خوشحالی پذیرفته، بعدها طلبکار هم شده و این لطف تبدیل به وظیفه شده
اثرش هم این بوده که بخاطر حس بی عرضه بودنی که به مرد می ده، باعث می شه از خانواده همسرش بدش هم بیاد و ازشون دوری کنه و فقط برای پول سراغشون بره.

نوشته های شما رو انگار من نوشتم.دقیقا این حالیه که من هر سی چهل روز یکبار که اجازه دارم خونشون برم دارم.اگه مشکل همسرتون باخونوادتون یه مشکل خیلی حاد نیس میتونین به تاپیک من یاnegadسربزنید راهنماییهای خیلی خوبی دوستان کرده بودند.ولی اگه مثل من مشکل همسرتون با خونوادتون تقریبا لاینحله تنها توصیه ای دارم که به کار خودم خیلی اومد فوق العاده مثبت اندیش شدم یعنی ازکوچیک ترین چیزهای زندگیم لذت میبرم اگه میذاره ماهی یکبار به مدت یکساعت خونوادمو ببینم،باخودم میگم خدایا شکرت اگه همین یکذره رو نمیگذاشت چکارمیبایست بکنم.به این فکرمیکنم هیچ زندگی بی مشکل نیس مشکل زندگی منم اینه.خلاصه خصوصیات مثبت شوهرمو پررنگتر از اونی که هست میبینم اینجوری عیباش خیلی به چشمم نمیاد واذیتم نمیکنه

قدم به قدم باهاش پيش برو.
خونه ي باباي من در برابر خونه ي باباي تو
توهين به خانواده ام، يه ماه رابطه جنسي تعطيل و .....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maziyarhosaini

قدم به قدم باهاش پيش برو.
خونه ي باباي من در برابر خونه ي باباي تو
توهين به خانواده ام، يه ماه رابطه جنسي تعطيل و .....

---

دیشب تاپیک قبلیتونو خوندم بنابراین به هیچ وجه توصیه های این دوست عزیزمونو به کار نبرین.خودتون که بهتر اخلاق همسرتونونو میشناسین ومیدونین اینکارا عصبی ترش میکنه.
امیدوارم توصیه های مدیرهمدردی رو تو زندگیتون به کار برده باشین تا به خاطربچه های گلتون هم که شده تنش کمتری تو زندگیتون باشه

ممنون از راهنمایی های همه دوستان
margearezoohaعزیز تقریبا مشکل رفت و امد با خانواده من لاینحله .اصلا احساس میکنم شده نقطه ضعف زندگیم هر وقت میخواد اذیت بشم میگه دیگه پامو خونتون نمیذارم.بخدا همه اعضای خونوادم خیلی تحویلش میگیرن فقط سال اول ازدواج از پدرم سر یه مساله ای دلخور شد که البته حق با شوهرم بود از اون موقع هر وقت دعوامون میشه اون قضیه رو نبش قبر میکنه ولی فقط همون یک بار بود و بس بعد اون بارها و بارها در حقش خوبی کرد ولی به چشم ش نمیاد.خلاصه خیلی تحقیر میشم از اینکه با این رفتاراش احساس بی ارزشی میکنم. بعضی وقتا به طور جدی به طلاق فکر میکنم شاید بگید بچه دارید ولی اتفاقا به خاطر بچه هام .خیلی دخترم غصه میخوره توی دعوا همیشه گوشاشو میگیره چشمم که بهش میفته دلم میخواد همون لحظه بمیرم اخه دعوای ما که فقط خونواده من نیست تا بحثمون میشه زنگ میزنه به خونوادش و هرچی از دهنش درمیاد در مورد من به اونا میگه دیگه دلم باهاش صاف نمیشه وقتی خوبه پیش خودم میگم چه فایده دو روز دیگه بازم گزارش کار میده به خونوادش.توی همچین وضعیتی هیچ وقت احساس ارامش نداری

"دیروز غمگین بودم ولی امروز خوشحالم.دیروزمشکلی داشتم امروز هنوز همان مشکل را دارم ولی نحوه نگاهم به آن راتغییر داده ام"دوست عزیز این جمله ایست که من سرلوحه زندگیم قرار دادم.
زندگی من،رابطه همسرم با خانوادم نسبت به هشت سال پیش تغییروحشتناکی کرده ولی الان من اززندگیم خیلی راضیتر از اون موقعم.تواین سالها خیلی دلم میخواست وتلاش کردم همسرمو تغییر بدم ولی هیچی عایدم نشد میخواستم مثل خودش باشم مقابله به مثل کنم رابطمو باخونوادش کم کنم ولی این کارم بچگی واشتباه محض بود یه جاهایی باهاش سرسنگین شدم یه جاهایی مثل خودش عصبی و...نتیجش این شدکه روز به روز ازهم دورتر شدیم.به خودم اومدم روشمو تغییر دادم خودمو تغییر دادم سرنوشتمو پذیرفتم ودل دادم به خواست خدا.به لطف خداآرامشی که حالاازش لذت میبرم شاید درکل زندگیم این حس رو نداشتم.
نصیحت خواهرونه میکنم شما راه اشتباه منو نرو قطعا پدرومادرت بد تو رو نمیخوان.به همسرت بگو الویت اولت اونه وزندگیت اگه آرامشش دراینه که نیاد خب مشکلی نیس نیاد.همسر شمازودرنج وعصبی هستن پس باید خیلی ملایم باهاشون برخوردبشه که همتون کمتر آسیب روحی ببینین.
(بازم ازتون میخوام برگردین به تاپیک قبلیتون وتوصیه های جناب مدیر را بخونین ودرمقابل همسرتون بکار ببرین)

من یه راه حل کلی دارم!
من خیلی زندگی خانوادگی و سپس زندگی متاهلی رو دوس دارم. خیلی خوبه هر کسی همسری داشته باشه که همیشه پشتش باشه و هواشو داشته باشه و همیشه تو تمام زمینه ها و در برابر هر کسی ساپورتش کنه. همسری که همه ی نیازهای عاطفی و احساسی و روحی و روانی همسرش رو تامین کنه و در زمینه ی مالی هم هر چی در توانش هست رو براش انجام بده. عالیه یه همسر فهیم داشته باشی که بینهایت درکت کنه و بخوادت. اصلا بدونه برای چی ازدواج کرده و ارزشت رو بدونه. انسان قدرشناسی باشه و خوبی هاتو به دیده ی منت قبول کنه نه به دید وظیفه. قدردان زندگی ای که بهش از طرف خدا هدیه داده شده باشه و از داشته هاش مثل همسرش با نهایت دقت نگهداری کنه و قدرشون رو بدونه.
اما متاسفانه گاهی با ادم هایی رو به رو میشیم که اصلا معنای زندگی رو نمیدونن، مفهوم ازدواج رو درک نکردن، فهم و درایت و ذکاوت کافی ندارن، مهارت خوب زیستن ندارن، توانایی زندگی کردن در خانواده و اجتماع رو فرانگرفتن و بسیاری مشکلات روحی-روانی دیگه دارن و اصلا هم پیگیر رفع اونها نیستن. بهترین کار تو برخورد با این ادما اینه که:
دلت به حال خودت و زندگیت بسوزه، همیشه ارامش روحت و اسایش تنت رو اولویت خودت قرار بدی، الکی حرص و جوش رفتار اونها رو خوردن هیچ فایده ای که نداره هیچ بلکه ذره ذره نابودت میکنه، به خورد و خوراکت برس، به لباس و سر و وضع و ظاهرت برس، به ورزش و سلامتیت برس، شده حتی الکی بخند و شاد باش و شاد بودنت رو به همه نشون بده، به خوابت برس، به مطالعه و فیلم دیدن و تفریحت برس، به کسب اطلاعاتت از تمام مراجعی که داری برس چون بیشتر دونستن تو تمام زمینه ها باعث میشه که بهتر با افراد ناجور بتونی رفتارتو مدیریت کنی، در ظاهر هم که شده خودت رو بیخیال نشون بده، یکم سر زبون داشته باش و حاضر جواب باش و رودربایستی رو کنار بزار تا جای اینکه 4 خط جواب بدی با یه جمله مطلب رو خیلی شیک تحویل طرف بدی که تازه بعد 2 ساعت بفهمه چی بهش گفتی، بینهایت سکرت باش و اصلا با کسی درد و دل نکن و به هیچ کس راجب زندگیت چیزی نگو، به پیشرفت خودت فکر کن تو تمام زمینه ها، هر کسی رو که رو مخته بزار کنار و اصلا نبینش و تحویلش نگیر، بزار همه بدونن که تو خودت با خودت حال میکنی و خوشحالی و اصلا تره برای رفتار و گفتار بقیه خورد نمیکنی اما در عین حال همه ی حواست باشه که تو هیچ زمینه ای به هیچ کسی کوچکتریت آتویی ندی و همیشه حساب کارت رو دقیق خودت بدونی. این بهترین برخورد با ادم هایی هست که به خودشون قول دادن نفهمن!!! حالا هر کی میخوان باشن.

margearezoohaعزیز ممنون از راهنماییت اره منم پارسال بطور کامل یعنی یکسال با خانواده های طرف مقابلمون قطع رابطه کردیم البته به پیشنهاد همسرم نه اون میومد نه من میرفتم بعد از چند ماه خودم واقعا از این روند پشیمون شدم چون بیشتر احساس تنهایی میکردم دیدم توی این یکسال تنها کسی که ضرر کرد من بودم margearezoohaخیلی فکر کردم منم مثل شما باید به داشته هام راضی باشم چون هرچی بیشتر تلاش میکنی کمتر به نتیجه میرسیnardilجان راه حل شما بسیار جالب و منطقیه متاسفانه ما اونقدر غرق در مشکلات میشیم که بعضی وقتا از حق مسلم خودمون هم میگذریم یادمون میره که زندگی فقط این قضیه نیست میشه بدون اونا هم زندگی کرد و خوشحال بود ولی راستش تنها چیزی که منو آزار میده اینه که شوهرم هر وقت که اراده کنه خودش میره خونشون اما من برای ده روزی یه بار باید کلی از قبل برنامه ریزی کنم تازه اونم با اخم و قیافه گرفتن.در حالی که خواهرهای خودش از صبح که بیدار میشن تا اخر شب منزل پدرشون هستن و اون هیچ وقت ایرادی در این قضیه نمیبینه.منم همیشه بهش سخن حضرت علی (ع) رو یادآوری میکنم :آنچه را که برای خود میپسندی برای دیگران هم بپسند.

عزیزم منم خیلی از مواقع به این چیزا فکرمیکنم که چراخواهرشوهرام میتونن راحت چند روز بمونن درحالیکه من برای یکساعت هم بقول شماازیکهفته قبلش باید استرس بگیرم که نکنه اجازه نده نکنه بعدش اوقات تلخی کنه.ولی باخودم که صادق میشم دامادهای اون خونواده نه کینه شوهرمنو دارن نه مشکل مارو.پس نباید این توقع ازش داشته باشم.اگه دنیا دنیا بخوام براش فلسفه بافی کنم از بخشش بگم هیچ فایده ای نداره چون آدما باید خودشون بخوان تغییرکنن نه اینکه به زور بخواهیم تغییرشون بدیم.
فعلا که شوهرمن وشما مردن وزورشون ازمابیشتر:311:بیخود خواهرمن حرص الکی نخور.یه جایی خوندم که وضعیت الان شماسرنوشت نهاییتان نیست روزهای خوب خواهند آمد( به امید آن روز)فقط تا اون روز صبر پیشه کنید که جلوی خدا وخلق خدا سربلند باشین.رابطتون باخانواده همسرتون بهبود ببخشین وبه هیچ وجه به هیچ وجه بد اونا رو به همسرتون نگین مخصوصا بااین خصوصیاتی که داره.مطمئن باشین بااین روشه که یه آرامش خوب میاد تو زندگیتون.ببخشید سرتونو به درد آوردم برای اینکه احساس کردم شما یه آینه از من هستین که میخواد کارای گذشته منو تکرار کنه نمیخوام کسی تجربه اون روزای بد منو داشته باشه:72: