نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستان
من 32 سالمه و 7 ساله ازدواج کردمو الان بعد از تحمل رنجها و سختیای خیلی زیاد دارم جدا میشم
ازینکه جدایی به نفعمه مطمئنم ولی نمیتونم باهاش کنار بیام
حالم بده و تندخو و پرخاشگر شدم یک لحظه هم فکرم آروم نیست
آروم نیستم توی دلم آشوبه طوریکه واقعا نمیتونم تحمل کنم دست خودم نیست کمکم کنید
برای اینکه بتونیم حرفی بزنیم باید اطلاعات بدید . من الان نمیدونم شما خانم هستی یا آقا ، در مورد جزئیات هم که چیزی نگفتید !
دختر دوم یک خانواده مذهبی و متدین هستم 25 سالگی ازدواج کردم یک ازدواج نامناسب و کاملا غلط ،
الان حدود 3 ماهه که خونه پدرم هستم و منتظر اجرایی شدن طلاق
اگه بخوام شوهرمو توصیف کنم در یک کلمه یک کودک عصبی و بهانه گیره که چیزی به اسم تعهد و مسئولیت براش مفهومی نداره خودخواهه و ذهن بسته و محدودی داره ندانم کار و دمدمی مزاجه توی هیچ کاری ثبات نداره از روی خشم و هیجان زودگذر و آنی تصمیم میگیره و به عواقب کارش فکر نمیکنه در حالیکه من یه مرد میخواستم که بهش اعتماد کنم یه مرد که بتونه از پس زندگی بربیاد اون ضعیفه و تمام مردانگیش توی کلفتی صداش و ضرب مشت و لگداش خلاصه میشه توهین و تحقیر من براش یه جور تخلیه روانی محسوب میشه خیلی تلاش کردم آرومش کنم در برابر عصبانیتش سکوت میکردم مدارا میکردم وقتی اروم میشد بهش میگفتم که چقد ازین رفتارش ناراحتم و چقد توهینا و تحقیراش روی روح و روانم تاثیر میذاره بهش میگفتم که ازت توجه و محبت و احترام میخوام باینکه خودشم میدونست کارش اشتباهه ولی خودشو توجیه میکرد که من مردم و تو زنی باید تحمل کنی هیچ منطق و اصولی نداشت بااینکه هیچوقت نخواستم اطرافیانم از مشکلاتم چیزی بدونن ولی خودشون میفهمیدن مخصوصا خانوادم
بخاطر مشکلات و اختلافات زیادی که با همسرم داشتم و اینکه واقعا صبرم تموم شده بود دیگه نمیتونستم توهین و کتک و تحقیرو قبول کنم
بعد از یک جار و جنجال بیمورد که زیر مشت و لگداش تمام تنم کبود شد تصمیم گرفتم برم و این زندگیه پرتنشو تموم کنم اونشب تا صبح نخوابیدم تمام کتک زدنا و توهیناش یک طرف فحشایی که به پدر و مادرم داد بدجور عذابم داد بهش زنگ زدم جواب نداد پیام فرستادم که من دارم برا همیشه میرم جواب داد که خیلی وقت پیش باید اینکارو میکردی برو و دیگه پشت سرتم نگا نکن..............
بعد 7 سال برا اولین بار رفتم ،پیش خانوادم فقط گفتم میخوام تمومش کنم صبرم تموم شده
اونام از خدا خواسته انگار مدتها بود منتظر این حرفم بودن حمایتم کردن و گفتن بهترین تصمیمو گرفتی و خیلی زودتر ازینا باید بیرون میومدی
پدر و مادرم خواهر و برادرم برام سنگ تموم میذاشتن که نکنه آب توی دلم تکون بخوره بهم میرسیدن همه جوره هوامو داشتن
چند روز اول از شوهرم خبری نبود خودم بهش پیام دادم که بره اقدام کنه من از همه چی میگذرم و چیزی نمیخوام در کمال ناباوری دیدم از نبودم ناراحته و میخواد که ببخشمش زنگ زد گریه کرد التماس کرد که قدرتو ندونستم ..............
پدرم گفته بود که نباید باهاش حرف بزنم چون فریبم میده و با ترفند میخواد منو برگردونه ولی من از ته دل دوست داشتم
برگردم میگفت پشیمونم بهم فرصت بده از خدام بود که بهش فرصت بدم ولی خانوادم نمیذاشتن میگفتن آدمی که 7 سال درست نشده هیچوقت درست نمیشه عمرتو بیشتر ازین تلف نکن توی این مدت یکبار خانوادش اومدن که با پدرم حرف بزنن ولی راضی نشد و گفت که دخترم تمام این چند سال حرفی نزده الانم چیزی از مشکلاتش نمیگه ولی میدونم که زندگیش زندگی نبود
پدرم بهیچوجه راضی نمیشد ازم خواست سیمکارتمو عوض کنم و دیگه باهاش حرف نزنم و از فکرم بیرونش کنم کار شب و روزم گریه بود که چرا اینکارو کردم
پدرم دلداریم میداد هزار و یک دلیل و منطق برام میاورد که این زندگی بدرد بخور نیست البته حرفای پدرم همش درست بود و میتونستم درک کنم که چقد نگرانمه توی ازدواج من خودشو مقصر میدونست و میخواست هر طوری شده نذاره بیشتر عذاب بکشم ولی من همسرمو دوست داشتم
باینکه میدونستم در حقم خیلی بدی کرده ولی دلم نمیخواست جدا شم
توی این مدت با خانوادم لفظا درگیر شد و کارو خرابتر کرد و پدرم مصممتر از قبل شده بود نه میتونستم همسرمو کنترل کنم نه خانوادمو وضعیتم خیلی بدبود
بعد از دو ماه هر طور بود با واسطه داییم پدرمو راضی کردم و برگشتم سر زندگیم
ولی اینبار از چاله به چاه افتاده بودم به شدت از خانوادم کینه به دل گرفته بود و میخواست ازشون انتقام بگیره از طرفی خواهر و برادرام طردم کردن زندگیم بد بود بدتر شد
گوشیمو ازم گرفت و گفت باید کاملا باهاشون قطع رابطه کنی در حالیکه به پدرم قول داد که دیگه هیچوقت اذیتم نکنه و نذاره آب توی دلم تکون بخوره اون میدونست عاشق پدر مادرمم و نمیتونم ازشون دور باشم چه برسه به اینکه برا همیشه دورشونو خط بکشم حالا کار شب و روزش فحش و ناسزا به خانوادم بود
پدرم هر روز بهم سر میزد و من خودمو خیلی خوشحال نشون میدادم ازینکه پدرم میومد به دیدنم عصبانی بود و هر بار کلی دعوا میکرد پدرم میگفت چرا رفت و آمد نمیکنی و من هر بار هزار و یک بهانه جور میکردم سعی میکردم شوهرمو آروم کنم براش توضیح میدادم مهم اینه که ما دوباره با همیم گذشته رو فراموش کن اینطوری فقط خودمون اذیت میشیم بیا دوباره شروع کنیم هر چی بود تقصیر خودمون بود بیا جبران کنیم ولی گوشش بدهکار نبود از خانوادم متنفر شده بود و من هر لحظه بیشتر زجر میکشیدم
پدرم متوجه شده بود که همسرم نمیذاره پیششون برم 6 ماه بهمین روال گذشت تا اینکه یه روز خواهرزادمو تو خیابون دیدم که داشت از کلاس زبان برمیگشت دلم براش پر میکشید خیلی دلم تنگ بود براشون بغلش کردم و بوسیدمش ولی شوهرم بهش محل نذاشت و همینکه رسیدیم خونه منو به باد کتک گرفت فحش و توهینم که کار یه لحظه ش بود بهم گفت دیگه نمیخوامت و باید جدا شیم و برو نمیخوام تو خونه م ببینمت ..................
فرداش پدرم اومد در خونه و وقتی منو با اون سر و صورت کبود و زخمی دید بدون هیچ حرفی گریه کرد گفتم از پله ها افتادم باور نکرد دیگه خودمم نتونستم تحمل کنم ................. پدرم گفت دیگه نمیذارم یه لحظه اینجا بمونی هر چی التماسش کردم قبول نکرد و گفت میخوای دفعه یه دیگه بیام جنازتو ببرم مگه چیکار کردی اینقد میترسی
خلاصه با پدرم رفتم و میدونستم دیگه راه برگشتی نیست
الان 3 ماه از اون روز میگذره خودش یکبار اومد پیش بابام و گفت نمیتونم طلاقش بدم دوسش دارم
ولی پدرم بهش گفت دیگه فراموشش کن یکبار بهت فرصت دادیم ولی بدتر شد ازون موقع نه خودش نه کسی از خونوادش نیومدن
منم دادخواست طلاق توافقی دادم و منتظر احضاریه دادگاهم
خیلی طولانی شدببخشید دوستان
عزیزم متاسفم که اینقدر سختی کشیدی.
پیشنهاد من اینه که بشین و روی یک کاغذ کارهایی که تو زندگی دوست داشتی انجام بدی و نکردی رو بنویس. مثلا دوست داشتی فلان زبان رو یاد بگیری ولی نرفتی، دوست داشتی شاغل باشی ولی کار نداری یا دوست داشتی اندامت رو فرم باشه ولی ورزش نمی کردی، بعد یکی دو تا مورد از این لیست رو انتخاب کن و از همین فردا برو دنبالشون. بذار هم سرت گرم بشه و هم دوباره تو زندگی ات هدف داشته باشی.
عزیزم به خدا توکل کن و همه چی رو بسپار به خودش همسر منم متاسفانه مثل همسر شما دست بزن داره میگه که دوست دارم اما دوست داشتنی که با کتک و بی احترامی باشه و فقط در کلام باشه به نظر من فقط وابستگی نه دلبستگی و عشق اون اگه شما رو دوست داشت هیچ وقت راضی به عذاب دادن شما نمیشد این عذاب و دلتنگی شما هم بعد از هفت سال زندگی مشترک طبیعیه اما مطمعن باش با گذشت زمان آرومتر میشی اما الان اصلا به خاطرات خوبی که با هم داشتید فکر نکن فقط به خاطر بیار که چه رنج و عذابی از زندگی با اون کشیدی سعی کن وقتت رو برنامه ریزی کنی خودت رو مجبور کن از خونه بیرون بری و اصلا وقت بیکاری نداشته باشی کلاس ورزشی یا هنری یا هر چیز دیگه ای که سرگرمت کنه متاسفانه هر کدوم ما توی زندگی ممکنه دوره های سختی رو تجربه کنیم اما به این فکر کن طوری این دوره سخت رو بگذرونی که بعدها وقتی به پشت سرت نگاه میکنی باعث افتخار خودت پدرت و خانوادت باشی بعضی وقتا سختیهای زندگی طوری تواناییهای انسان رو شکوفا میکنه که خودمون هم باور نمیکنیم امیدوارم زودتر به آرامش برسی
وقی زندگی به اینجا میرسه که حریم ها و حرمت ها کاملا شکسته شده و حتی خانواده ها از هم متنفر شدن ، درست کردن رابطه کار فوق العاده دشوار و بعیدی هست
فرمودید : «در برابر عصبانیتش سکوت میکردم مدارا میکردم» آیا همیشه اینکار رو میکردید یا مثلا یک خط در میون !
شما مجموعه ای از صفات بد و رفتارهای بد شوهرتون رو گفتید . ولی این همه بد رفتاری آیا ریشه ای در رفتارها و کارهای خود شما نداشته ؟ یعنی ایشون مریض روانی هست یا شما هم یک نقاط ضعف و بد رفتاری هایی داشتی ؟ ما جای شما نیستیم و فقط خود شما هستی که میدونی دقیقا از طرف خود شما چه بدی هایی صادر شده . شاید هم از طرف شما فقط و فقط خوبی بوده و ما نمیدونیم .
به هر حال یکمقدار اگر به اتفاقات عمیق تر نگاه بشه ، به نظر شما ریشه ی این مسائل چی بوده ؟ سهم خود شما چی ؟ بنظر خودتون سهم شما چقدر بوده ؟ آیا تنها اشتباه شما همونی بود که گفتید ازدواج غلطی داشتید و شریک زندگی بدی رو انتخاب کردید ؟
ولی باز تکرار می کنم . به نظر من این رابطه به دلیل سرگذشتی که گفتید ، آخرش بن بست هست و بسیار بعید هست که زوجین بتونن جنین وضع خرابی رو سر و سامان بدن . به نظر من اگر به هم برگردید هم باز همون مسائل اینبار با دوز بالاتر رخ میده !
برای من هم تقریبا چنین وضعی بود که مجدد یک فرصت دیگه دادیم ، البته وضع ما از کیس شما بسیار وخیم تر بود و قبلا در این وبسایت حدود 2 سال پیش شرح ماجرا گفته بودم . وقتی ما به هم برگشتیم ، مشکلات بسیار بدتر از قبل شده بود و واقعا شرایط کنترل شدنی نبود .
ممنون از دوستای خوبم آرام و Amina عزیز
آقا بهزاد عزیز مسلما مشکلات و مسائلی که در این 7 سال برام پیش اومده خیلی فراتر از چیزیه که نوشتم هرگز قصدم تبرئه کردن خودم نبوده و نیست قطعا منم اشتباهاتی داشتم ولی
خشت اول این زندگی کج بود خیلی کج ، تفاوتهای زیادی با هم داشتیم من دختر آرام و درونگرایی بودم توی محیط فرهنگی و مذهبی تربیت شدم ولی وقتی ازدواج کردم متوجه شدم
همسرم کاملا نقطه مقابل منه به شدت عصبی و پرخاشگر به هیچ اصولی پایبند نبود مشروب میخورد از تعهد به زندگی خانوادگی چیزی نمیدونست و من در شرایطی همسرش شدم که
خانوادش ازش خسته شده بودن و میخواستن براش زن بگیرن که مثلا کمی آرومتر بشه و همسرش بتونه درستش کنه این حرفو بعد از عروسی از مادرش شنیدم و تازه فهمیدم چه بلایی
سرم اومده من چاره ای جز صبر و مدارا نداشتم من اومده بودم زندگی کنم ولی با یک بچه شر طرف بودم که باید بزرگش میکردم آقا بهزاد من نمیتونستم مقابله به مثل کنم چون اولا اهل
دعوا و کل کل نبودم ثانیا با کوچکترین واکنش من همسرم بدتر میشد یا باید میرفتم یا تحمل میکردم به این امید که بالاخره به خودش میاد و میفهمه اشتباه کرده همسرم شاید مریض روانی
نبود ولی سالم هم نبود عقده های زیادی داشت از بچگی با شرایط سختی بزرگ شده بود مجبور بوده کار کنه و خرجشو دربیاره تحقیر شده بود کمبودای زیادی داشت و همه ی اینا ازش یه
آدم عصبی ساخته بود درک درستی از زندگی مشترک نداشت من تحصیلکرده و شاغل بودم یه دختر امروزی که برا خودش ارزش و شخصیت قائل بود ولی از نظر اون زن یه موجود درجه 2
بود که باید بی چون و چرا مطیع همسرش باشه و حق هیچ اعتراضی رو نداشتم چون به شدت مجازات میشدم اون یه بله قربان گوی محض میخواست خیلی راحت فحش میداد در حالیکه
توی خانواده ما اصلا چنین چیزی نبود پیش خانوادش بهم توهین میکرد و من چاره ای جز سکوت نداشتم چون واقعا حریفش نبودم هیچ منطقی نداشت سعی میکردم بیشتر بهش محبت
کنم احترام میذاشتم سعی میکردم براش جذاب باشم همیشه آراسته و مرتب بودم توی رابطه زناشویی ازم چیزایی میخواست که ازون کارا متنفر بودم ولی بخاطرش انجام میدادم و وانمود
میکردم خیلی راضیم ولی نبودم هیچوقت نتونستم باهاش حرف دلمو بزنم نمیشد تمام تلاشم این بود که عصبانی نشه من هیچ استقلالی نداشتم حتی کارت حقوقم دستش بود و من
باید ازش پول توجیبی میگرفتم خسیس نبود ولی باید بهش حساب پس میدادم بی برنامه بود ولخرجی میکرد هیچ برنامه ای برا خرج کردنش نداشت وقتی مشروب میخورد از بوی گند الکل
حالم بهم میخورد ولی حق نداشتم ناراحت باشم باید خودمو خیلی خوشحال نشون میدادم به حرفای بی سرو تهش میخندیدم طبعا با این طرز رفتارش توی خانوادم جایی نداشت همون
اوایل همه فهمیدن که چقد با ما متفاوته پیش همه بهم دستور میداد مخصوصا سر سفره هر بار به بهانه یه چیزی بلندم میکرد و خانوادم و مخصوصا پدرم چقد ازین کارش بدش میومد ولی
بخاطر من بروش نمیاورد وقتایی میشد که خوب بود باهاش حرف میزدم و یه چیزایی ور بهش میگفتم و اون خیلی راحت میگفت من همینم ......................
بدجور توی ذوقم خورده بود ملاکهایی که من برا زندگی داشتم کجا و این کجا عزت نفسو کرامت انسانیم خورد شده بود اعنماد بنفسم از بین رفته بود و ایکاش همون اوایل تمومش میکردم
ولی موندم و کنار نکشیدم سعی میکردم زندگیمو حفظ کنمبا برادر بزرگ و مادرش بارها حرف میزدم ازشون کمک میخواستم ولی اونام فقط میگفتن هر چی میگه قبول کن و صبر داشته
باش بالاخره درست میشه پیش مشاور هم میرفتم ولی حضور همسرمم لازم بود که هرگز حاضر نشد باهام بیاد خودشو بی عیب میدونست و میگفت من همینم و این روش زندگیمه من
مردم و هر چی من میگم همونه در حالیکه بیشتر کارا و تصمیماتش اشتباه بود چون بیفکر عمل میکرد هدف و برنامه ای نداشت یک آن تصمیم میگرفت و بعد که کار از کار میگذشت میگفت
همینه که هست و هزار و یک توجیه برش میتراشید
با تمام این تفاسیر دوسش داشتم نفسم به نفسش بند بود وقتایی که خوشحال بود انگار تموم دنیا مال منه
الان 3 ماهه که ازش دورم ولی هیچ تلاشی برا زندگیمون نمیکنه تماس میگیره پیام میده میگه دوسم داره و نمیخواد ازم جدا شه ولی میگه از خانوادت متنفرم و هیچوقت نمیخوام باهاشون
روبرو بشم حتی اگه به قیمت از دست دادن تو تموم بشه ...........
من از عمر و جوونیم برا این زندگی مایه گذاشتم ولی قدر نشناسه من توی شرایطی باهاش ساختم که حتی مادرش ازش دلزده بود و میخواست ازش دور باشه دلم ازین میسوزه که
خانوادم 7 سال تمام دندون رو جیگر گذاشتن و چیزی نگفتن و در برابر اینهمه بدی که در حقم داشته سکوت کردن ولی اون اینا رو نمیبینه و بخاطر یه مساله کاملا طبیعی ازشون کینه گرفته و
تا اینحد ازشون متنفره اونهمه گذشت و صبر و فداکاری من باد هوا بود الان بیشتر موهام سفید شدن تیک عصبی گرفتم توی خواب راه میرم همیشه دلهره و اضطراب دارم و هزار جور مشکل
دیگه که قبلا نداشتم من دختر سالمو سرحالی بودم والیبالیست بودم پر از شور و انرژی ولی الان ازم چی مونده ؟؟؟؟؟؟؟
سوالاتی که مطرح کردم برای این بود که بیشتر متوجه اوضاع بشم که شما هم توضیحات خوبی دادید
من برای آنچه بر شما گذشته متاسفم و شما رو درک می کنم
با این اوضاع و احوال شما باید مواردی رو بدونید که شاید خودتون هم از قبل متوجه شدید :
1- اگر به زندگی برگردید ، تنفر شوهرتون از خانوادتون بیشتر شده و با این نمیتونید کار خاصی کنید ، حتی اگر برای برگردوندن شما بیاد و پای پدرتون رو ماچ کنه ، باز هم بعد از یکی دو ماه بدتر از اونا متنفر میشه و این تا حدی برای مردا ذاتی هست . چون خودشون رو مالک زن شون میدونن و هر چیزی که بخاد این وسط قرار بگیره ، نا حق میدونن و متنفر میشن
2- شاید اگر شوهرتون مقداری سر عقل بیاد و درست تر رفتار کنه ، یک امید هایی باشه ولی موضوع اینه که ممکنه شما بگی ، من دیگه توان و تحملی برام نمونده و نمیخام که برگردم . به هر حال اگر خواستید برگردید و اگر ایشون اصرار داشت که اصلاح میکنه ، بگید تا در اون مسیر صحبت کنیم
باز میگم که برای آنچه بر سر هر دوی شما اومده متاسفم . شما بدون که شوهرتون هم حسابی اذیت هست واین چیزی که نشون میده ، فقط یک پوسته ی بیرونی هست و درونش داغونه
فقط یک نکته رو یادآوری کنم : زن نسبت به مرد هم در قانون و هم در شرع ، درجه دوم هست! قانون مدنی میگه : «ریاست خانواده از خصوصیات زوج (=شوهر) است» قرآن میگه : «زنان پاکدامن مطیع شوهران خود هستند» یا جای دیگری خدا میفرماید «مردان را بر زنان درجه برتری دادیم زیرا مردان سرپرست زنان هستند». فطرت ما هم همین رو طلب میکنه و من تعبیر منفی از این قضیه ندارم . بلکه یک مساله اقتضایی هست . بصورت طبیعی زن میخاد که به مرد تکیه کنه و حمایت بشه ، مرد هم باید تکیه گاه و حامی باشه . یعنی جنس رابطه اینجوری هست و به این معنا نیست که زن موجود پستی باشه یا مرد بالا باشه .
آقا بهزاد عزیز ممنون که به تاپیکم سر میزنید
من واقعا دیگه تحمل تنش و درگیری رو ندارم خیلی سختی کشیدم حق با شماست اون بدتر میشه و متقابلا خانوادمم ازش خوششون نمیاد این مدتم فقط بخاطر من تظاهر کردن
و من این وسط فقط یه قربانیم و بس
میدونم جدایی برام بهترین گزینه ست و اینکارو همون اوایل باید میکردم
تنها چیزی که الان بهش احتیاج دارم آرامشه چون خیلی وقته رنگی از آرامش به خودم ندیدم خودمو گم کردم
کمکم کنید عزیزان بتونم طاقت بیارم همین
نوشتی که
>من دختر سالمو سرحالی بودم والیبالیست بودم پر از شور و انرژی ولی الان ازم چی مونده ؟؟؟؟؟؟؟
روح قدرتمند و مقاومت مونده. تو قبل از این مشکلات گل لطیف و شادابی بودی ولی حالا به آهن آبدیده ای تبدیل شدی که سحتی های روزگار نمی تونه اونو بشکنه.
می دونم که رفتارهای وحشتناک همسرت اعتماد به نفست رو ازت گرفته ولی از بیرون به خودت نگاه کن و خودت رو تحسین کن. این رو بدون که هر کسی نمی تونست از پس این مشکلات بربیاد. تو که کتک ها و توهین ها و تحقیرهای همسرت رو تحمل کردی، شکی ندارم که این دوره ی دشوار رو هم پشت سر می ذاری عزیزم.
سلام عزیزم خیلی متاسفم اما اگه واقعا دوسش داری بهش بگو تنها در یه صورت برمیگردی در صورتی که باهم نزد مشاور برین تمام جلسات رو و شما تو این مدت منزل پدرت باشی تا خوب تو این مدت فکر کنین
به نظرم از علاقش برای ساختن زندگی از سمت ایشون استفاده کن
اگه موافقی این روشم امتحان کنن صرر نداره
ایشون اگه درست بشه اون حس کینه و انتقامش هم کم میشه
سلام دوستان
سپاس از همراهیتون
امروز ابلاغیه دادگاه به دستم رسید و 20 تیر باید بریم دادگاه..................
حالم خوش نیست نمیتونم باور کنم داره تموم میشه با اینکه میدونم دیگه امیدی به بهبودی این زندگی نیست ولی نمیدونم چرا تا اینحد آشفته م
من که توی این زندگی بیشتر در رنج و عذاب بودم پس چرا الان حالم بده میترسم نتونم دووم بیارم
دوستانی که تجربه جدایی دارید کمکم کنید
مثل مرغ سرکنده شدم نمیخوام مرثیه سرایی کنم ولی نمیدونم چرا نمیتونم خودمو کنترل کنم
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط تنهای63
ان شاءالله هرچی خیر و صلاح شما هست همون پیش بیاد
فکر کنم این حالی که الان دارید بیشتر به خاطر اینه که امیدتون رو از دست دادید و یه جورایی امید داشتید که این رنج سختی هایی که توی زندگی دارید رو اگه تحمل کنید شاید زندگیتون بهتر بشه ولی الان متاسفانه به جایی رسیدید
به چیزهای مثبتی که دارید فکر کنید سعی کنید حتما با یه نفر درد دل کنید که یه جوری این ناراحتی ها و این انرژی منفی که در شما هست تخلیه بشه
فردای بهتری رو براتون ارزوی میکنم
موفق باشید
یاعلی...
ا
32 سال سن دارید.این همه رنج و سختی کشیدید و هفت سال صدا از شما بلند نشده.چه چیزی شوهرتان داشته که شما را نگه داشته؟من چیزی نمیبینم که باعث بشود کسی حتی یک سال این وضعیت را تحمل کند.شما خودتان هم باید مشاوره بروید برای اینکه ارزش خودتان را درک کنید و اگر احتمالا مهرطلب هستید این موضوع را حل و فصل کنید.الآن هم حتی یک درصد فکر برگشت به آن زندگی را نکنید.حق با پدرتان است و این آقا نه تنها درست شدنی نیست بلکه هر بار هم بیشتر در خشونت پیشروی می کند.
فشارها و نگراني هاي شما طبيعي هست و ريشه اش احساس عدم قطعيت و مبهم بودن آينده زندگي شما ، پس از طلاق هست . توصيه ميكنم ذهن خودتون رو نبنديد و تصميم خودتون رو قطعي نكنيد !! بجاش اگر شوهرتون تعهد داد كه خوش رفتار بشه ، باز هم فرصت بديد تا به نقطه اي برسيد كه اگر جلسه ي طلاق رو پيش رو داشتيد ، ديگه دل آشوب نباشيد
وقتي تصميم خودتون رو قطعي نمي كنيد ديگه دليلي براي ترس نداريد . بجاش ميدونيد كه اگر شوهرتون تعهد به اصلاح رفتار نداد ، برگشت به زندگي فاجعه هست و طلاق درست بوده . و اگر قرار بر اصلاح باشه هم شما مسير رو با شرط و شروط هايي مي پذيريد
من تمام تلاشمو کردم حتی توی این 3 ماه که منزل پدرم هستم بهش گفتم برا زندگیمون حاضرم فرصت بدم ازش خواستم این کدورتا رو تموم کنه بهش گفتم خانوادم بخاطر من حاضرن هر
کاری بکنن ولی اون دست بردار نبود و فقط میگفت از خانوادت بدم میاد و هیچوقت دلم باهاشون صاف نمیشه کینه عجیبی ازشون گرفته و میدونم که خانوادم بی تقصیر نیستن ولی نه تا
اینحد که همسرم میگه ، کاری از دستم بر نمیاد طبق گفته یکی از دوستان من شخصیتم مهرطلبه همیشه از خودم گذشتم ولی دیگه نمیخوام بسه تا همینجا بسه، من شاغلم درآمدم
خوبه میتونم رو پای خودم وایسم ازین ببعد برا خودم زندگی میکنم بدون استرس و نگرانی دائم ، فقط از خدا میخوام توی این مدت بهم صبر بده بتونم طاقت بیارم ازینکه این زندگی دیگه
ارزش جنگیدن نداره مطمئنم و میدونم طلاق به نفعمه اون منو از دست میده همسری که براش همه جوره همسر بود بخاطر کینه بیموردش همه چی رو نابود کرد من توی خونه ش
خوشبخت نبودم ولی بازم حاضر بودم باهاش باشم ولی نخواست تمومش کنه و تاسفم از عمریه که بیهوده تلف شد شور و نشاطو جوانیم که از بین رفت حالا هزار جور مشکل روحی و
جسمی برام پیش اومده ولی باید بتونم فراموشش کنم
سلام دوستان خوب همدردی
تالار قبلا اینقدر خلوت نبود الان واقعا سوت و کور شده و ازین بابت متاسفم.........................
نمیخوام متهم به گزارش نویسی بشم ولی جریانی هست میخوام مطرح کنم و نظرتون رو بدونم
1-همونطور که گفتم 20 تیر ماه نوبت دادگاه داریم ولی توی ابلاغیه آدرس شورای حل اختلاف رو نوشتن نمیدونم چرا به جای دادگاه باید اونجا بریم و برام سواله اگه کسی دلیلش رو میدونه ممنون میشم توضیح بده
2-تقریبا یک ماهه گوشیم خاموشه (بنا به دلایلی ناچار شدم خاموشش کنم) و هیچ ارتباطی با همسرم ندارم امروز گوشیمو روشن کردم یک پیام ازش اومد که نوشته بود خبر داری چیکار کردم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
دلهره و اضطراب غریبی سراسر وجودمو گرفته نمیدونم واقعا کاری کرده یا فقط هدفش ترسوندن منه نمیتونم بیخیال بشم چون واقعا ندانم کاره از طرفی میگم من که دارم جدا میشم مهم نیست هر کاری کرده باشه ولی واقعا بهم ریختم
کاش گوشیمو روشن نمیکردم بیخبری خودش نعمت بزرگیه
من به نوبه ي خودم سعي ميكنم با دوستان تالار در تاپيك هاشون ، همراه بشم و نظرم رو بدم . سوت و كور شدن تالار به وريكردهاي مديران بستگي داره .
در مورد روند طلاق چيزي نميدونم چون توي اين راه نرفتم . در خصوص خاموش كردن گوشي تون فكر ميكنم اگر مصمم به طلاق هستيد ، روش بدي نباشه . چقدر خوب بود همه ما موقع تكانه هاي زندگي بتونيم درست و منطقي رفتار كنيم . با شخص شما نيستم ، با خودم هستم ، با شوهر شما و بعد با شما و ديگران . به هر حال من همراه شما هستم و اگر جايي كمكي از دستم بر بياد ، دريغ ندارم
آقا بهزادعزیز ممنون از توجهتون
من چند ساله که با تالار آشنا شدم و بصورت کاربر خاموش فقط خواننده مشکلات کاربرا بودم
از مقالات سایت خیلی استفاده کردم و سعی کردم برا حل مشکلات ریز و درشت زندگیم ازشون استفاده کنم
ولی دریغ و صد افسوس که هیچیک از زحماتم به بار ننشست
میخوام از دوستانی که تجربه دارن بپرسم چطور میتونم خودمو کنترل کنم و بر خودم مسلط باشم
البته تمام این تشویش و بهم ریختگیم درونیه ظاهرم کاملا آرومه ولی حقیقتا دارم از درون داغون میشم
کاملا هنگ کردم نمیدونم روز دادگاه چی باید بگم اصلا چی میپرسن سردرگمم
نمیدونم کی این رنجها تموم میشه کی نوبت آرامشم میرسه
من که خودمو به خدا سپردم نباید بترسم ،پس چرا میترسم ؟
ازینکه اونهمه حقارت و ذلالت تموم میشه باید خوشحال باشم ، پس چرا خوشحال نیستم؟
نمیدونم کجای این زندگیم؟ این تعلیقو بلاتکلیفی آزار دهنده ست
کسی میتونه درکم کنه؟
ببخشید واقعا قصدم مرثیه سرایی نیست ولی مشکلمو نمیتونم واضحتر ازین بگم مشکل خودمم که نمیتونم خودمو آروم کنم
گوشی تون رو دوباره خاموش کنید چون جز استرس و فشار چیزی براتون نداره.
شما خیلی انتظارتون از خودتون زیاده. این ضربه ای که شما دیدید و مشکلی که دچارش هستید واقعا خیلی بزرگه. یکی دو روزه که نمی شه حالتون کاملا خوب بشه. شما این حق رو دارید و کاملا طبیعی است که ناراحت و متلاطم باشید. گریه کنید و غصه بخورید و ناآرام باشید. به خودتون فرصت بدید و با خودتون مهربان باشید. مطمئن باشید که با گذشت زمان حالتون رو بهبود خواهد رفت.
این تاپیک را بخونید
در آستانه جدایی هستم برای التیام دردهایم چه کنم؟
ممنونم از دوستان عزیز
خانم شیدا گرامی تاپیک خانم روژینا رو بارها خوندم و از اینکه مشکلاتش چقد شبیه منه متعجبم
ممنون از توصیه ی خوبتون
همسر منم اهل مشروب بود چیزی که اگه زودتر میفهمیدم بدون شک قید ازدواج باهاشو میزدم
من میفهمم چقد سخته بخوای یه آدم بی منطق و سلطه جو رو متوجه اشتباهش کنی
در مورد تاپیک روژینا بنظرم خیلی قضاوت درستی در موردش انجام نشد اونو به انفعال و وابسته بودن متهم کردن
مگه میشه اینهمه با یه آدم زندگی کرد و وابسته نشد ؟
مگه ما از روز اول باید پیش بینی اینروزا رو میکردیم که ممکنه جدایی پیش بیاد و نباید وابسته شد؟
من وابسته ش شدم دلبسته ش شدم چون پذیرفته بودم که با تمام ضعفاش همسرمه و میخوام در کنارش احساس امنیت و آرامش
کنم ولی نشد به زمین و زمان چنگ زدم نشد نخواست که بشه
دوستان عزیز همدردی میشه بهم بگید اوج خواست و هدف یک زن توی زندگی مشترک چیه؟
امثال من و روژینا چی از زندگی خواستیم که به این روز رسیدیم؟
یه آقا چی از همسرش میخواد؟ نجابت ،اصالت ،زنانگی، تحصیلات ،جایگاه اجتماعی ، صبر ،فداکاری ،گذشت، قناعت ؟؟؟
جيزي كه از قديم كفتم
اينه مرد با نكاهش عاشق ميشه برا ازدواج
ولي دقيقا برعكس ميشه
بعداز عقد مرد با نكاهش عاشق و مطيع ميشه و رام
يعني زن دنيايي زيبايي باشه حسن و كمال
حالت جهره برا مرد ملاكه نوع صدا ي زن
هم متنفرش ميكنه هم عاشق
ميبينيم خانم بهترين خانم دنياست ولي ميكه شوهرم بهم توجه نميكنه
جرا ؟
خوب معلومه خانم بايد نوع برخورد و حالت جهرش رو بفهمه و بدونه شوهرش حساسه و همه شوهرها اينجورن
خانمه ميكه من كه جيزي نميخوام اون خانم بايد بره لحن كلامشو مداوا كنه حالت ابرو
این سوالی که شما مطرح کردی ، خیلی وسیع هست . هر کسی هم از ظن خودش موضوع رو بیان میکنه
نظر من ، نظر قرآن هست . می فرماید : «زنان پاکدامن ، مطیع شوهران شان هستند» . در جای دیگری می فرمايد : «زنان صالح، زنانی هستند که متواضعند» یا می فرمايد : «آن دسته از زنان را که از سرکشی و نافرمانی کردن شان ، بیم دارید، پند و اندرز دهید! (و اگر مؤثر واقع نشد،) در بستر از آمیزش با آنان دوری نمایید! و (اگر هیچ راهی جز شدت عمل، برای وادار کردن آنها به انجام وظایفشان نبود،) آنها را تنبیه کنید! و اگر از شما اطاعت و پیروی کردند، راهی برای تعدّی بر آنها نجویید! (بدانید) خداوند، بلندمرتبه و بزرگ است. »
در جای دیگری در خصوص حجاب (که بنده بسیار حساس هستم) می فرماید : «به زنان مؤمنان بگو: روسری‌های بلندخود را بر خویش فروافکنند، این کار برای اینکه مورد آزار قرار نگیرند بهتر است» یا می فرماید : «به زنان با ایمان بگو چشمهای خود را (از نگاه هوس‌آلود) فروگیرند، و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود را (پستی و بلندی های بدن) جز آن مقدار که نمایان است ، آشکار ننمایند و (اطراف) روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود)، و زینت خود (زیبایی ها و جذابیت های بدن) را آشکار نسازند مگر برای شوهرانشان»
در جای دیگه : «در بهشت زنانی هستند که جز به همسران خود عشق نمی‌ورزند؛ و هیچ انس و جنّ پیش از اینها آن زنان را لمس نکرده است . زنانی که تنها به همسرشان عشق می‌ورزند و خوش زبان و فصیح هستند!» یا می فرماید : «همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید» با می فرماید : «به همسرانت بگو: اگر شما زندگی دنیا و زرق و برق آن را می‌خواهید بیایید با هدیه‌ای شما را بهره‌مند سازم و شما را بطرز نیکویی رها سازم! (طلاق دهم)»
به نظر من شاه بیت آنچه یک مرد از زن میخاد ، مطیع بودن هست و اگر این باشه ، بقیه همش به همراهش میاد . مطیع بودن چیزی هست که تحت تاثیر تفکرات فمنیستی ، این روزها ضد ارزش شده .
اون تحصیلات و خانواده سطح بالا و جایگاه اجتماعی و شاغل بودن و غیره ، اصلا و ابدا اولویت نداره و اصالت نداره . زیبایی هم که سلیقه هست و پیش شرط ازدواج است ، خدا می فرماید : «از زنان پاکدامن ، آنچه شما رو پسند می افتد به زنی بگیرید» بعد از ازدواج دیگه همون مطیع بودن ارزش داره و الباقی ، حاشیه و فرع هست
آیا هر شوهری قابلیت اطاعت شدن داره؟ یک آدم سلطه گر و زورگو که بخاطر به کرسی نشاندن حرفش حاضره غرور و شخصیت طرفشو له کنه بازم باید اطاعت بشه؟ همه جنبه و ظرفیت
اطاعت شدن دارن؟ افراد کودک صفتی که در برابر رفتارهای اشتباهشون اطاعت و فرمانبرداری بشن متوجه اشتباهشون میشن؟
یک زن که عاشقانه همسر و زندگیشو دوست داره میتونه روی ابهت و مردانگی همسرش پا بذاره؟
یک زن که بخاطر زندگیش و عشقش سختیها رو تحمل میکنه میتونه اقتدارشوهرشو نادیده بگیره وباعث آزارش بشه؟
من فیلسوف نیستم اینقدر هم افکارم آشفته هست که شاید نوشته هام پراکنده باشن ولی میخوام بگم زندگی مشترک موهبتیه که خداوند به هر دو طرف عطا میکنه و هر دو مسئول حفظ و
صیانتش هستن
من نميگم حتماً مطيع باشيد . تصميم با خود شماست . منظورم اين بود كه اگر مطيع نباشيد ، بدونيد اصل و ذات رابطه دچار خدشه شده و در مسير ويراني زندگي و نهايتا طلاق گام بر ميداريد
سلام دوستان
امروز اولین جلسه رسیدگی به درخواست طلاقم بود
میخواستم خودم تنهایی برم بهمین خاطر اخطاریه رو به کسی نگفتم ولی در کمال تعجب دیشب پدرم گفتن که واسه فردا آماده ای؟
نمیخواستم همسرم و پدرم روبرو بشن و هر چه از پدرم خواستم که بذارن تنها برم نشد و همراهم اومد ن
توی جلسه همسرم بازم مسائل گذشته رو پیش کشید و اینکه با خانوادم مشکل داره و بهش بی احترامی شده
گفت که زنمو دوست دارم و حاضرم براش بمیرم ولی نمیتونم با خانوادش کنار بیام
منم گفتم که جدایی به نفع هردومونه ایشون گذشته رو نمیتونن فراموش کنن تنفرش روزبروز بیشتر میشه این راهیه که بالاخره
باید بریم چون من صبری برام نمونده و نمیتونم اینهمه فشارو تحمل کنم
گفت من میخوام گذشته رو براش جبران کنم باید بهم فرصت بده ولی بهیچوجه نمیتونم خانوادشو تحمل کنم
ادامه رسیدگی به یک ماه بعد موکول شد
اینم بگم امروز همزمان دادخواست تمکین داده بود
یکماه دیگه که سهله ، یکسال دیگه هم بگذره فکر نکنم شما بتونی از دادگاه طلاق بگیری ، تنها راه شما مذاکره منطقی با شوهرتون هست . در غیر اینصورت ، کارتون بسیار طولانی میشه و شاید بعد از کلی بالا و پایین رفتن پله های دادگاه ، نتیجه نهایی «تقریبا هیچ» باشه !!
شاید هم شوهرتون خسته بشه و یکسال بعد خودش با طلاق موافق باشه ، ولی اینها یعنی بلاتکلیفی برای شما و تلف کردن عمر گران مایه
ممنون آقا بهزاد عزیز
مذاکره منطقی با همسرم تقریبا غیرممکنه ، اون بهیچوجه از موضعش کنار نمیکشه و خودشو کاملا محق میدونه
میگه دعوای زن و شوهری همه جا هست خانوادت حق نداشتن دخالت کنن که من بخوام تلافی اونا رو سر تو دربیارم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
تمام بدیهای 7 ساله رو فراموش کرده چسبیده به همین یکبار که خانوادم وارد شدن
بهیچوجه حاضر نیست این کینه و عداوت بیخود رو کنار بذاره حرف حرف خودشه و گوشش به هیچ چیزی بدهکار نیست
امروز قاضی ازش پرسید مشکلت با همسرت چیه؟ و اونم گفت تنها مشکلش اینه که خانوادشو میخواد در حالیکه من بعنوان شوهرش نمیخوام اینطور باشه!!!!
اون از خانوادم یه دیو ساخته و همه جا هم گفته اونا نمیذارن ما زندگی کنیم در حالیکه واقعا اینطور نیست اونا در برابر رفتارای خودخواهانه ش واکنش نشون دادن که اونم از روی علاقه و دلسوزیشون نسبت به من بود بارها بهش گفتم هر چی بود گذشت دعوا بود توی دعوا هم که حلوا پخش نمیکنن کوتا بیا
ولی کوتاه نیومد تا کار به اینجا رسید
الان شرایط جوری شده که همسرم منو با خانوادم نمیخواد خانوادمم منو با همسرم نمیخوان!!!!!!!!!!!!!!!
نقش یه قربانی احمقو دارم که حتی نمیتونم برا دادگاه دلیل محکمه پسند بیارم که این آدم از اساس با من مشکل داره و خانوادم فقط یه بهانه س براش تا دست پیشو بگیره که پس نیفته
از خودم حالم بهم میخوره
اگر روی طلاق مصمم هستید و فکر می کنید در بلند مدت ، نظرتون عوض نمیشه ، خونه پدرتون بمانید و پیام بفرستید که شوهرتون باید شما رو تعیین تکلیف کنه و مثلا با نامردی عمر شما رو تلف نکنه . . .
در خصوص خانواده تون ، شوهرتون رو درک می کنم و کار خاصی هم نمیشه کرد . قاضی هم حق رو به ایشون میده چون در قرآن و قانون ، فقط و فقط ایشون هست که نسبت به شما صاحب حق هست و اون خانواده ی اول تون ، رفته کنار دیگه . اگر خواستید برگردید به زندگی ، باید حقیقتا خودتون رو در اختیار شوهر بدونید و خانواده رو تقریبا یه جورایی به حاشیه ببرید و شوهرتون رو آرام کنید . یادتون باشه که «زن شوهر میخاد» . عجله رو بزارید کنار و بلند مدت رو هم بهتر بسنجید . شاید همیشه تنها بمونید و انواع نیازهای برآورده نشده رو تجربه کنید . شاید نظرتون بعدها عوض شد ولی چاره ای نداشتید مگر تحمل مشکلات و محرومیت ها . . .
باز به هر حال ، برای مسیر طلاق اگر مصمم بودید ، دیگه مطلقاً ایشون رو نبینید ولی موضعی منطقی برای طلاق مشخص کنید و به قول قرآن : «به شایستگی رها کردن» یعنی به سمت یک طلاق درست و منطقی حرکت کنید . در این راه تزلزل نداشته باشید تا بتونید نتیجه بگیرید و حتما محترمانه و ثابت قدم جلو برید . دست آخر شوهرتون راهی بجز برخورد معقول نداره (طلاق دادن) فقط دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره! در دادگاه هم راه اذیت کردن همدیگه رو نرید که جهل هست و خطا
دختر خوب، قربانی چیه؟ چرا ببخشیدها پرت و پلا میگی؟! چرا اینقدر کار سخت شده برات؟ من خنگ و پرت هستم یا ماجرا الکی پیچیده شده؟
تو چرا مهریه و نفقه و اجرت المثل و هزار جور پرونده راه نمیندازی علیه این آدم ؟ دست روی دست گذاشتی که تو رو بازی بده؟ واقعا فکر کردی که مشکلش خانواده توست؟؟؟؟؟؟ :grief:
داره اذیتت میکنه دختر جون! اینم گویا تنها نقطه ضعف تو هست! :305:
با یه وکیل صحبت کن! باهاش طرف شو! وارد میدون جنگ شدی دختر. این آقا دیگه همسر تو نیست! یه طرف مقابل هست که باید شرش رو بخوابونی!
ببین چه ابزارهایی داری برای اینکه علیه اش استفاده کنی! چه قدرتی چه حق و حقوقی؟؟