نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوستان
من بعد چند وقت بازم برگشتم، البته اینبار حرفی برای گفتن ندارم، چون اوضاع اینقدر داغون شده که خودم هم بیخیالش شدم، نزدیک به 2/5 ماهه که با خانمم قهر هستیم، یه جورایی توی یه خونه زندگی میکنیم، ولی حرفی با هم نمیزنیم. داستان زندگی من فعلا اینطوریه.
اینم لینک مطلب قبلیم واسه یادآوری شرایط زندگی من.
http://www.hamdardi.net/thread-36060.html
ايشون قهرن يا شما ؟
نميخاد بهتر بشه ، مشكل از كجاست ؟ يه توضيح مختصر ميداديد
اگه زندگي رو دوست نداشته باشن نمونن و يكجا زندگي نميكنن
دقيقاً من و همسرم هم ٢ ماهو نيمه قهريم اول من قهر كردم بعد ايشون و الانم نميخان اشتي كنن ولي مت پيش هم نيستيم متاسفانه
من اخرين اميدم به مشاوره نميدونم چي ميشه ...
قرار بود برید مشاوره چی شد؟
خانمتون نسبت به این شرایط چه حسی داره؟
چند سالتونه و چند ساله ازدواج کردید؟
اقای کوهیار سخنرانی کلید زن رو گوش کنید . اونجا دلیل قهر خانمها رو توضیح میده و راه حلش رو هم گفتند .
سلام اقای کوهیار
خیلی خوبه که تاپیکهای متعدد میزنید و نگران زندگیتون هستید.
نگران نباشید .همه زندگیا از این چیزا دارن....حالا یکی بیشتر و یکی کمتر
من یه پیشنهاد دارم خدمتتون
یه خلاصه مختصر از خودتون و همسرتون و شرایطتتون بگید.چون تاپیک قبلیتون هم 8 صفحه شده و هرکسی حوصله نمیکنه بخونه.
یک مختصر توضیح بدین تا انشالله یه جمع بندی کنید و مطمئن باشید به امید خدا به نتیجه میرسید.
سلام دوستان
مرسی که پیامتون رو برام گذاشتید. حقیقتا اوضاع روحیم چندان مناسب نیست، مشکلات بین من و خانمم اینقدر زیاده و کشدار شده که به نظرم به سمت جدایی کشیده میشیم، متاسفانه لج بازی خانمم تمام شدنی نیست، معمولا خانمم زیاد قهر می کرد و من هم بنا به یک عادت اشتباه همیشه پا میزاشتم و شرایط رو بهبود می دادم، حالا بعد آخرین مجادله ای که با هم داشتیم من هم مثل خانمم عمل کرد و اینم شده داستان ما، متاسفانه محیط پیرامونی از جمله خانواده خانمم که صرفا و بر اساس یک روش اشتباه از خانمم حمایتت می کنن و اونو در ادامه این را مصمم تر می کنن، با مادر خانمم صحبت کردم و از نگرانی هام بهش گفتم ولی اتفاقی نیافتاد. به خاطر این با این که از وضعیت موجود اصلا راضی نیستم ولی احساس می کنم تکلیف رو باید لااقل با خودم مشخص کنم. در مورد سوال دوست گرامی که از شرایطم بگم، من 33 و خانمم 32 و هر دو ساغل هستیم و حدود 4 سال ازدواج کردیم.به امید روزهای آینده.
برادر گرامي اقاي كوهيار
قبل از هرچيزي ارامش خودتون رو حفظ كنيد و نا اميدي رو از خودتون دور كنيد.يادتون باشه هر اتفاقي كه قرار باشه بيفته ، ميفته.پس الان سعي خودتون رو بكنيد تا هميشه پيش خودتون رو سفيد باشيد.
ميتونيد برامون از اخرين دلخوريتون بگيد؟
چي شد كه بحث شد و موضوعش چي بود؟
خب شما هميشه همسرتون رو عادت دادين كه پاپيش بذاريد و اين دفعه چون اين اتفاق نيفتاده اين دعوا و قهر طولاني شده.پس اتفاق جديد و عجيب و غريبي نيفتاده.اتفاقا دقيقا انچه كه بايد اتفاق مي افتاد افتاده.
بيشتر بگيد.ايشون غذا درست ميكنن؟
هر دو سرجاتون ميخوابيد؟
تو اين دو ماه و نيم نيازها و خواسته هاتون رو چطور بهم گفتين؟مادي روحي جسمي.....
برادرم
الان براي هر نوع تصميم گيري زوده.هر تصميمي شما الان بگيريد يا از روي خشمه و يا از روي ناراحتي.
صبور باشيد.
شرايط سختيه.كاملا دركتون ميكنم چون خودم هم همين مشكل رو داشتم و ميفهمم چقدر زجر اوره.
اما همين سختي ها هم بخشي از زندگيه.
از اخرين دعوا برامون بيشتر بگيد.
نگران نباشيد.به خدا توكل كنيد و صبور باشيد.مطمئن باشيد كمكتون ميكنه
با سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط maryam123
ممنونم كه پيگير موضوع هستيد، فكر كنم مشكلات ما تو چند تا جبهه هستش، بيشترين موضوع بي توجهي و بي احترامي به خودم و خانواده ام هستش، خانواده ام شهرستان هستن، آخرين بار به خاطر همراهي نكردن توي مسافرتم به شهرستان بحثمون شد، ارتباط خاصي با هم نداريم و جدا از هم مي خوابيم، آخر هفته ها هم اون ميره خونه باباش و من تنها خونه هستم. باور كنيد خيلي انگيزه و روحيه اي براي نوشتن ندارم.
با تشكر.
سلام اقای کوهیار متاسفم که بحثتون اینقد کش دار و طولانی شد.
شما پیش مشاور رفتین؟
لطفا پیش مشاور برین اگه لازم شد مستقیم با خانومتون صحبت کنین یا باشما پیش مشاور بیان یا اگه واقعا احساسی به شما ندارن تکلیفتونو مشخص کنن.
ببخشید اینجور گفتم چون من از همه تایپ های شما مطلع هستم.
امیدتون به خدا باشه و باصبوری پیش برین.
موفق باشین..
آقای کوهیار:
باقاطعیت باهمسرتان صحبت کنید .نظرتان راراجع به خواسته های به حقتان باشجاعت تمام به اومنتقل کنید.
با سلام
ممنونم دوستان گرامي كه وقت ميذاريد و تاپيك من رو پيگيري مي كنيد.
من بارها و بارها تلاش كردم كه با صحبت كردن منطقي خواسته هام و نظراتم رو بگم، ولي متأسفانه موضع گيري و لج بازي خانمم هميشه موجب به حاشيه رفتن موضوعات شده، هميشه فكر مي كنم كه اين منم كه دارم يطرفه واسه حل مسائل تلاش ميكنم، چون من همش دنبال آرامش و كم كردن تنش ها توي زندگي بودم ولي اين موضوع باعث شده كه خانمم اين تعبير رو داشته باشه كه من مقصرم توي ايجاد شرايط و با عكس العمل اون درصدد جبران هستم، ولي بخدا من فقط دنبال آرامش بودم، البته الان ميفهمم كه اشتباه كردم و توي كشيده شدن اين قضيه به شرايط فعلي مقصر هستم، اگر تلاشي نميكنم كه اين قهر شكسته بشه به خاطر همينه، چند بار خانواده ام خواستن كه ورود كنن ولي من مانع شدم، آخه من حدوده 2 ماه پيش با مادر خانمم صحبت كردم، همه چيز رو بهش گفتم و ازش خواستم كه به خانمم بگه كه من آمادگي دارم كه با هم بشينيم و مشكلات رو از طريق خودمون و مشاور حل كنيم، البته اگر حل شدني باشه، ولي اقدامي انجام نشد چون خانواده خانمم هم ديدگاهشون مثل اونه و يه جورايي توي ايجاد و ادامه اين قضيه تاثير گذار بوده. البته چند بار با خودم كلنجار رفتم كه اين با خودش و خانواده اش صحبت كنم ولي پشيمان شدم، دليلش هم اينه كه احساس ميكنم نتيجه نداره. چون اونا هيچ تلاشي نميكنن و حق به جانب هستن. خانمم هر روز از سر كار مياد و ميره توي اتاق و من هم توي پذيرايي گذران روزگار ميكنيم. نميخوام حركتي غير اخلاقي انجام بدم و از اومدنش به خونه خودداري كنم، نميدونم چرا اينو درك نميكنه. خلاصه وضعيت روحيم جالب نيست. البته ميدونم اونم شرايط مشابه اي داره. ولي احساس ميكنم اين محدوديت و محروميت شايد بتونه اوضاع رو درست كنه در غير اينصورت تكرار اين شرايط دور از انتظار نيست.
ببخشيد طولاني شد.
مرسي كه توجه كرديد.
اقای کوهیار وقتی از طرف خانواده خانومتون هیچ اقدامی نمیشه چرا از طرف خانواد خودتون هیچ اقدامی نمیکنین.
تای کء میخواین تنها رفتن خانومتون به خونه پدرشیو تماشا کنینین و تنهایی سیر کنین. چرا یه بار محکم بهش نمیگی همنجور که تنهارفتن شما به خونه پدرتون عیب داشت و ایشون ناراحت شدن همونجور هم شما این برداشتو از ایشون دارین.
بهش بگین اگه سراشتی رو نمیخواد با شما وا کنه وهراخر هفته رو پاشه بره پیش خانوادش و شما هیچ ارزشی براش ندارین برا همیشه بره.
یه بار محکم و جسورانه حرف بزنین.
نهایتش دوتا خانواده باهم بشینن مشکل شمارو حل کنن
وگرنه همینجوری یک پا در هوا باید باقی بمونین تا ببینین چند وقت طول میکشه که یکدومتون پا پیش بذارین یا پا پس بکشین.
حداقلش اون روز میتونین برای هم شرط و شروط بذارین برا خانومتون یه فرصت دوباره به هم بدین.نه بی احترامی به خانومت و خانوادش میشه.
لطفا نشینین یه گوشه بی تفاوتی های خانومتونو تماشا کنین
کاسه چه کنم چه کنم دستتون بگیرین.
ینی برا خانومتون واقعا مهم نیس که چه بلایی سر زندگیه متاهلیشون بیاد ؟؟؟
برادر عزیز جناب کوهیار سلام
خودتون خوب اشاره کردین....جایی هم شما مقصر بودین....من هم خودم این روزا رو گذروندم.و میفهمم وقتی از اول بنا رو کج میذاریم و طرفمون رو به یکسری چیزا عادت میدیم اخر سر همه کاسه کوزه ها سر خود ما میشکنه.وقتی با نیت حفظ زندگی، هربار هم که مقصر نیستیم پا پیش میذاریم و عذر خواهی میکنم وضعیت به جای بهتر شدن بد و بد تر میشه....
الان حس و حال شما رو خوب میفهمم..میفهمم که اگر پا برای اشتی کردن پیش بذارید این اتفاق دوباره تکرار میشه و اگر هم نذارید دارید عذاب میکشید.....
میخواهید یکبار بهش نشون بدین که شما هم بله...برای من خیلی سخته در این زمینه نظر بدم...شاید خیلی دیر، اما بالاخره فهمیدم که برای جلو بردن یک زندگی قلب هر دو نفر باید بتپه و هر دو باید برای حفظش تلاش کنند.....
شما باید یاد بگیرید چه زمانی عذر خواهی کنید و پا برای اشتی پیش بذارید و همسرتون هم باید یاد بگیره که لجبازی فقط و فقط اوضاع رو خراب میکنه....بالاخره این وضعیت باید درست بشه...یا رومی رومی یا زنگی زنگی.....
اصلااااو ابداااااااااا از امدنش به خونه جلوگیری نکنید.شما دنبال تنش نیستید و میخواین اوضاع رو درست کنید نه بدتر از اینی که هست....اگر این کارو بکنید کار به دادگاه و کلانتری و شکایت و ....میکشه و اوضاع بدتر میشه.
باید یه فکری کنیم...مثلا شرایطی ایجاد بشه که اشتی صورت بگیره اما نه مستقیما از طرف شما....مثلا از طریق یک دوست مشترک که یهو جریان شما رو بفهمه و بگه چرا باهم سر و سنگینین و .....شما هم به ظاهر انکار کنید نه و ....فکرایی از این قبیل....یا مثلا یکی از اقوام مطمئن شما و خانومتون رو دعوت کنه خونه شون و شما بگید نه نمیایم و ...بعد که دلیل پرسید بسپرید به خانومتون ....
اما اقای کوهیار انشالله زودتر اشتی میکنید و مشکلاتتون حل میشه ولی بعد از اشتی حتما حتما باید سنگاتون رو با همسرتون وا بکنید....که این کار مستلزم تلاش و انرژی زیاده....
با سلام
مرسي از دوستان كه به تاپيك من توجه دارند.
حقيقتا بي تفاوتي و لج بازي آفت زندگي هستش. متاسفانه عليرغم ميل باطنيم زندگي من هم دچار اين آفت شده و روزهاي خوبي كه مي تونيم داشته باشيم رو داريم از دست مي ديم. من خيلي نگران آشتي نيستم، نگران اين هستم كه آيا مي تونم اون زندگي كه دوستش دارم رو با خانمم داشته باشم يا نه؟ متاسفانه خودم جواب خوبي ندارم براي اين سوال. بعضي موقع ها تلاش هم اثري نداره توي بهبود اخلاق خانمم. به اميد روزهاي آينده.