دیگه نمی خوام مرتکب هیچ خطایی بشم.

سلام.
نمی دونم چرا موضوع قبلی من با عنوان http://www.hamdardi.net/thread-34894.html بسته شده بود.
این به مدت تقریبا 3-4 ماه رو به خودم و همسرم زمان دادم. الان همه چی ارومه. خدا رو شکر همسرم متوجه خیلی از کم و کسری ها شده و تا حدودی هم تغییراتی در رفتارش داده.
تو این مدت یک بار هم دلم نخواسته به اون روا بر گردم. 99 درصد روابط نامشروع من در حد مجازی و نت بود شاید باورتون نشه اما تو این 3-4 ماه اصلا دلم نمی خواست بیام بشینم پای کامپیوتر اگرم اومدم در حد خوندن یه موضوعی بوده و زود بلند شدم.
اما مدتیه حس کمبود هایی دارم. دلم می خواد می تونستم یه جایی فعالیت کنم. دوست دارم سرم گرم باشه ولی متاسفانه همه راهی رو بسته می بینم.
بعد از اون ماجراهای 3-4 ماه پیش ما خونه رو عوض کردیم البته ربطی به ماجرا نداشت یه پولی داشتیم خونه رو خواستیم یه ذره بزرگتر کنیم ولی این یه ذره باعث شد ما دوباره به شدن مقروض بشیم. از اون طرف هم دو تا بچه کوچیک دارم. سرم و بیشتر با کار خونه و بچه ها و مدرسه و درس پسرم و ... گرم کردم اما باز گاهی احساس می کنم به یه چیزی نیاز دارم که نمی دونم چیه. خودمم این احساساتم و درک نمی کنم. حقیقتش مدتی هم صبر کردم و تایپیکی نزدم گفتم شاید یک حس زودگذر باشه ولی بر عکس می بینم داره هر روز پر رنگ تر می شه.
مدتیه هر روز صبح ساعت 6:30 می رم پیاده روی و دویدن و ... بعدش میام خونه حمام و بعدش یک ربع قران می خونم. و صبحانه بچه ها و ناهار درست کردن و بعدش پسرم و می برم مدرسه بازم باقیش کار خونه . کتابخونه می رم خیاطی می کنم شبم که شوهرم ساعت 8 بر می گرده. اما بازم یه حسی تو وجودم کمه.
راستش یه کمم نگرانم کرده. به من می گین باید دیگه چیکار کنم که نکردم

حستو کاملا درک می کنم چون تجربه ی مشابه داشتم مثل یک معتادی میشی که می خواد ترک کنه اما خلا بزرگی داره وابستگی عاطفی رو حذف کردن خیلی سخته ارامشو حس خوب اون موقع رو نمیشه براحتی از یاد برد اما دوست خوبم من به خودم امید دادم که میشه مستقل باشم و به کسی تکیه نکنم وشد الان حتی به توجه ومحبت شوهرم هم نیاز ندارم وقتی نمی تونم تغییرش بدم چرا خودمو عذاب بدم هر روز که از خواب پا میشم میگم امروز روز منه وحتما دنبال اینم که یه کار خیلی خوب انجام بدم دائم برای خودم کار درست می کنم که سرگرم باشم تو هم می تونی فقط به خودت زمان بده کم نیار کم نیییییییییییییییییییییییی ییییییییییییییییییییییییی ییییییییییییییییییار

سلام .
دیروز متوجه شدم روزی سه پست بیشتر نمی شه گذاشت. جالبه............
مهرانه جان ممنون از پاسخت.. جالبه بگم من اصلا هیچ وقت وابستگی عاطفی به هیچ مردی نداشتم. همان طور که گفتم بیشتر من تو نت بودم حتی اون فردی رو هم که دو بار دیدمش وابستگی عاطفی نداشتم. همیشه یه جور عذاب وجدان داشتم. وقتیم که به کل همه چیز و گذاشتم کنار نه تنها احساس بدی نداشتم بلکه انگار یک باری از رو دوشم زمین گذاشتم و تازه راحت شدم.
بنابراین این و مطمئنم که نه مثل معتادم و نه دوست دارم به اون روزا بر گردم و نه دیگه خوشم میاد تو نت و محیط های مجازی الکی بچرخم. همون موقعشم من از روی سرگرمی و سر به سر ادما گذاشتن تو نت بودم نه به قصد داشتن یک رابطه عاطفی.
این و گفتم بدونین واقعا مشکلم مسایل عاطفی و اعتیاد و اینا نیست. فقط متوجه نمی شم چرا یه جوریم. انگار روزا کاری واسه انجام ندارم. تو نت چرخیدن و کار نمی دونستم اما برام یه جور تخلیه انرژی بود. الانم اینقدر تو روز کارام زیاده که گاهی شبا از خستگی بیهوش می شم اما حتی موقع این همه کار هم باز این حس و دارم که یه چیزی کمه.
مشکل بعدیمم همسرمه. حالا که اون بنده خدا همه چیز و فراموش کرده یا خودش و به فراموشی زده من ول کن نیستم. هر کاری می کنم یا می کنه هر حرفی می زنه هر اشاره ای که می کنه من حس می کنم داره یه جور بهم تیکه میندازه. همش تو فکرمه که دوست دارم زندگیم مثل بقیه باشه اما خودم حس می کنم نیست همسرم می گه هست ولی من می گم نیست.
تو رو خدا من و راهنمایی کنین. الان مشکل کار کجاس؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
این حس هایی که دارم باید چه کنمشون.؟

با سلام
شاید چون خودتون میدونین اشتباه کردین؛ عذاب وجدان گرفتین نمیتونین خودتون هم خودتون ببخشید من گاهی اینطوری میشم وقتی یک اشتباهی خواسته یا ناخواسته انجام میدم یا خطایی ازم سر میزنه ؛ خودمم عذاب وجدان میگیرم و نمیتونم خودمو ببخشم؛ حتی اگه طرف مقابل منو ببخشه!

ولی خب بستگی به میزان خطا یک دوره ای داره اون دوره بگذره کهنه میشه دیگه به مرور زمان فراموش میشه.

درمورد اینکه میگین دوست دارین یک فعالیتی انجام بدهید اولش میخواستم بگم خب کتاب بخونین ؛ یا یک کار هنری انجام بدین دیدم گفتین خیاطی میکنین و کتاب هم میخونین.

خب شاید این کارها و همیشه انجام میدهید برایتان عادت شده!میتونین کمی تغییرش بدین,
مثلا اگه هروز صبح بچه اتون و از یک مسیر میبردین مدرسه! ایندفعه مسیرتون و تغییر بدید حتی اگه دورتر میشه ، خب سحرخیز تربشین اگه از خیاطی کردن خسته شدین،

میتونین برین کلاس های آموزشی فنی حرفه ای شهر خودتون ، و یک هنر دیگه ای یاد بگیرین، اینطوری تو کارهای هنریتون خلاقیت بیشتری و تنوع خیلی بیشتری ایجاد میکنین؛ هم مدرکش بین المللی ، هم آموزشاشون قبلارایگان بود اما الان یک مقداری پول میگیرن اما بازم نسبت به موسسات دیگر خیلی کمتر میگیرن.

اینطوری با صرف هزینه کم ، یک مهارت دیگه ای آموزش دیدین.یا تو آشپزیتون خلاقیت ایجاد کنین،

میتونین هم غذاهای متنوع تر درست کنین هم تزیینات غذاهاتون و تغییر بدین.

گاهی میتونین از اینترنت کمک بگیرین سرچ کنین ایده بگیرین.

کلاس ورزشی هم به تناسب اندام کمک میکنه هم روحیه اتون وشاد و سرحال تر میکنه. (اولش آدم کمی تنبلیش میشه بره، اما کم کم که تغییر وتحول در خودتون احساس کردین راغب تر هم میشین)

سلام
دختر بیخیال عزیز ممنون که جواب دادی. می گم حالا که به این تایپیک سر می زنی بهم بگو چرا مشاوران سایت نظری نمیدن؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
تایپیک قبلیمم کلی داد و بیداد کردم تا یکی دو نفر جوابم و دادن
خنده داره اگه بگم همه این کارایی که گفتی رو انجام دادم. تنوع در اشپزی. تغییر مسیر. ورزش صبحگاهی. خواندن قران. خیاطی. کتابخانه. اینترنت. تنوع در روابط زناشویی. برقراری ارتباط با دوستان و فامیل و همسایگان.عاطفی کردن روابط خودم و همسرم. کار خونه. گاهی نظافت بیش از حد.
ما شمال غرب تهرانیم اب و هوای بدی نیست این ورا. پیش خودم گفتم شاید اگه پیاده روی و ورزش و باشگاه رو شروع کنم یه کمی تخلیه انرژی می شم اما نشد. الان صبحها مدتیه صبح خیلی زود هوا هنوز تاریک و روشنه می رم پیاده روی بعدش قران و حمام و صبحانه و ......
باز یه چیزی کمه. می دونین چیه؟ یه چیزی تو روح من کمه. چی خودمم نمی دونم.
اون روزا بیشتر از اینکه روابط عاطفی برقرار کنم بیشتر سر به سر ملت می ذاشتم و می خندیدیم. گاهی می گم این کمه ولی من شوخ طبعیم و با خانواده دارم اما ........
تو رو خدا جواب بدین گاهی حس می کنم دارم دیوانه می شم........

رد پاهایم را پاک می کنم

به کسی نگویید

من روزی در این دنیا بودم.

خدایا

می شود استعـــــفا دهم؟!

کم آورده ام ...!

سلام.

یه توپ کم باد رو فرض کن که یک تورفتگی داره ،هرچی ازبیرون اونو بارنگ وچیزای دیگه بخوای پرکنی همچنان تورفتگی وجود داره تادوباره توپ از درون پرنشه درست نمیشه؛


سالها دل طلب جام جم ازمامیکرد***وآنچه خود داشت زبیگانه تمنا میکرد..

.گوهری کز صدف کون ومکان بیرون است ***طلب ازگمشدگان لب دریامیکرد..


چه کاری بهت احساس شکوه وعزت میده اونو انجام بده میخوای هنری یادبگیری؟میخوای شوهرتو سورپرایزکنی،میخوای توی مراسم دعا شرکت کنی..
حالاکه لذت پاک بودن روچشیدی قدم به قدم به اون سرچشمه نزدیک ترمیشی.خلاصه هرچی ایده وخلاقیت هست از درون میجوشه،


تو داری به خودت نزدیکتر میشی روزبه روزمتوجه میشی چقدرارزشمندهستی چقدر خدابرات احترام وارزشمندی قائل بوده که نعمت وجود بهت بخشیده.ازروزمرگی بیزاری دوس داری تنوع وتازگی داشته باشی. اینها اثرات عشق ذاتی هست که درون ماست به کارهای بی ارزش وسکون راضی نمیشه

دوست خوبم باید هدف یا اهدافی توی زندگیت باشه . و اونوقت همه کارهات در جهت رسیدن به اون هدف قرار میگیره . هدف شما چیه ؟

سلام
ممنونم امین و واحد عزیز که پاسخ دادین.
قبل از هر چیزی به من بگین چیکار کنم بالهای صداقت و فرشته مهربون و اقای sci هم به من جواب بدن؟؟!!
حس می کنم مشکلم بزرگتر از این حرفاس. من انگیزه ای برای لذت بردن از زندگیم ندارم. یعنی دمدمی شدم. گاهی عاشقانه همسرم و بچه هام و دوست دارم. گاهی عاشقانه دنبال کار هنری و ورزش و .. می رم و گاهی از همه چیز ناامید می شم و میشینم و نگاه می کنم. گاهی همه چیز حتی یک هوای ابری یا افتابی باعث لذت بردنم می شه و گاهی تمام زیبایی های دنیا برام بی مفهومه.
من خیلی زود پدر و مادرم و از دست دادم. خواهر و برادری که باهاشون به دوران زیبای کودکی بر گردم ندارم.
می دونین چیه حس میکنم به زور دارم خودم و میکشونم و تلقین می کنم همه چیز خوبه. در حالی که وقتی با خودم روراست می شم می بینم به خاطر نداشته هام از همین داشته هامم لذت نمی برم. گاهی هوس می کنم دوباره برگردم به دنیای مجازی. نمی دونم چرا اما یه انرژِ از اونجا می گرفتم که ا زدنیای واقعی نمی گیرم.
همیشه فکرای منفی دارم و فکر میکنم همین خوشی که دارم (بچه ها و شوهرم ) رو هم ممکنه ا زدست بدم.
گاهی می گم کاش اعتقاداتی که دارم و نداشتم. کاش استقلال مالیم و حفظ می کردم و خانه نشین نمی شدم اصلا کاش میتونستم خطا کنم و هیچ کس نفهمه. یا کاش می شد قید زندگیم و بزنم و هر غلطی دوست دارم بکنم. گاهیم می گم کاش اصلا این راه و نرفته بودم که از لذتهای زود گذرش چیزی بفهمم و به همون گذشته ها قانع بودم. من و متهم نکنین اینا همه ای کاش هایی ... هست که تو ذهنم میاد. همون طور که قبلا هم گفتم اصلا دوست نداشتم به هیچ کس وابستگی عاطفی داشته باشم و واقعا هم ندارم. زندگی من و این طوری بار اورده که وابسته کسی نشم. من فقط وابسته همسرم و بچه هامم که همین وابستگی اندک هم باعث شده مدام فکر از دست دادنشون و بکنم اگه همین وابستگی رو هم نداشتم شاید این فکرای ازار دهنده رو نداشتم. نمیدونم شایدم اگه به کسی دیگه وابستگی عاطفی پیدا کنم تعدیل بشم. ... نمی دونم.........
تو رو خدا بگین چیکار باید بکنم؟ از این همه ضد و نقیض روحیاتم خسته شدم ...........

خانم دلشکسته

،هزاربارهم به کسی دیگه دلبستگی عاطفی پیداکنی به نتیجه خوبی نمیرسی تجربه متأهلین ومجردینی که این راه رو رفتن اینو میگه،قیداین یک راه روبزن،

..به سهم خودت رفتارومهارتهای درست زندگی زناشویی رویادبگیری عمل کن .....اوناروبایدازتایپکهای ومتن های مختلف وتجارب خودت استخراج کنی.


فقط نکته مهمی که به نظرمن میرسه منتظرنمون که عشق بیاد بعدشاد باشی،سعی کن شادباشی به خودت برسی رابطه ت باخودت بهتر بشه خودتو دوس داشته باشی تا حس دوس داشتن به همسرت هم بیشترتحریک بشه،

نکته دوم اینکه سعی کن دوس داشتن رو جایگزین عشق کنی چون تعریف هرکسی ازعشق ممکنه بسیار آرمانی وغیرواقعی باشه وعملا امکان پذیر نباشه وفقط به این در واون دربزنی وبه اون کمالی که ذهنت ساخته نرسی..وخسته ودرمانده بشی .آنچه که من ازآیه قرآن درمورد زن وشوهر یافتم به دوستی ومهربانی بین این دواشاره کرده(مودت ورحمت)"وبین شما دوستی و مهربانی قرار داد".خلاصه اینکه زندگی رو ساده تربگیرتاکمتراذیت بشی.امیدوارم دکترو کارشناسان به تایپیکت سربزنن میتونی راهنمایی های مشابهی که به بقیه میکنن روپیگیری کنی.موفق باشی



،

سلام
اقای امین محترم خیلی ممنونم از پاسختون. حقیقت اینه که من همسرم و خیلی دوست دارم. این و از مواقعی که می ره ماموریت می تونم بفهمم. دلتنگی ها و بی قراری هام اینقدر زیاد می شه که خدا می دونه. مشکل من با خودمه. نمی تونم روی یک کار تمرکز کنم و به صورت دائمی ازش لذت ببرم. همون طور که گفتم با انرژی یه کاری و شروع می کنم و وسط راه بی حوصله می شم. و این قضیه در ارتباطم با همسرمم هست. یعنی با همه علاقه و دلبستگی که بهش دارم یه دفعه دلزده می شم. مثلا گاهی برای خوشحال کردن همسرم و تغییر یکنواختی تصمیم می گیرم مهمونی بدم خب خانواده همسر من شلوغن تغریبا 30 نفر هستن با کلی ذوق از چند روز قبل وسایل می خرم غذاهای مختلف و جدید دسر های مختلف و جدید کلی ایده جدید می گیرم از نت . خلاصه کلی زحمت و تهیه اما همین که مهمونی تموم می شه انگار دلزده می شم فکر می کنم چه کار بیهوده ای کردم این چند روز و کلی حرفای منفی دیگه به خودم می گم.
به تایپیکهای مشابه خیلی سر می زنم و مطالب مشاورین محترم و می خونم اما هنوز هیچ جا پیدا نکردم با این حس های متفاوت باید چیکار کرد. گاهی سرحال و شاداب گاهی افسرده و غمگین و این تناوب تند تند تکرار می شه.:325::323:

جالبه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
تا داد نزنی هیچ کس کمکت نمی کنه. تا پول ندی ..........
خواستم پول بریزم تا جوابم و بگیرم ولی رمز اینترنتی کارتم و فارموش کردم.
حیف ما که اینجا وقت می ذارین تا از شما پاسخ بگیریم.................

خانمی عزیزم مگه دنبال این نیستی که مشکلت برطرف بشه؟مگه دنبال این نیستی که اشکالاتت برطرف بشه؟ خب چرا منتظر معجزه ای از همین لحظه شروع کن.
از همین تایپیک صبور بودن و کماگرا نبودنو شروع کن و انتظاراتتو از دیگران کم کن. به جای به قول خودت فریاد زدن تمرین صبوری کن. سعی کن بتونی خودت رو جای طرف مقابل بذاری.

من اگر جای شما بودم و این حالات پی در پی افسردگی نشاط بی هدفی... مقطعی نبود و همیشه اینطوری بودم ، حتما حتما میرفتم یک دفتر مشاوره و تقاضای تست های روانسنجی میکردم و میخواستم یه متخصص خوب اونو بررسی کنه.

ببین وقتی که مشکل مشخصی داشته باشی که در ارتباط با همسرت باشه اینجا خیلی راحتر میتونی راهنمایی بگیری. اما شما مشکلت دقیق روشن نیست و موضوع رفتاری هم نداره و کاملا درونیه. برای همین بهترین کار این بود که عرض کردم. بعد از اینکه کمی بهتر خودتو شناختی اینجا بیا و تایپیک جدید بزن و نتایجو بگو تا به کمک دوستان بتونی در روند رشدت کمک بگیری.
با آرزوی موفقیت برای شما:72:

یعنی چی مشکلم مشخص نیست؟
من یک فرد مذهبی و معتقد به اصول بودم که همه چیز و گذاشتم زیر پا و چت کردم و تلفنی حرف زدم و حتی دو بار رفتم اون فرد و دیدم.
این یعنی فاجعه
بعد از اون ماجراها و بعد از رفتارهای همسرم کم کم با همه علاقه ای که به همسرم دارم نسبت بهش یه طور بی تفاوتی گرفتم
اینم یعنی فاجعه
گاهی حوصله بچه هامم ندارم گاهیم جونم براشون در می ره
گاهی نشاط و گاهی افسردگی ها هم فاجعس
اینکه گاهی برگشت به اون خطای مزخرف تو مغزم میادم فاجعس
مثل بچها خودم و با زنای دیگه مقایسه می کنم. مثلا امروز تو میوه فروشی یک خانم باردار رو دیدم که مامانش اصرار داشت انار بخره چون چشم اون خانم بهش افتاده بود مثل بچه ها بهش حسودی کردم که چرا من تو هر دو بارداریم مادری نداشتم که برام یه کاسه کاچی بپزه. فامیل شوهرمم که قربونشون برم تو هر دو بارداری یه دفعه نیست و نابود می شدن پس اینم فاجعس که من حسودی می کنم
دیگه باید چه مشکلی داشته باشم که بیاین و جواب بدین؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!
تو تایپیک قبلی هم صبوری پیشه کردم تا بیاین و جواب بدین. شما ها هم لطف کردین و بعد از دو سه هفته کلا تایپیک و بستین.
من همون sisili سابق هستم یادم نمیاد 3-4 سال پیش این سایت این طوری بوده باشه. هر کس تایپیک می زد با هر مشکلی از مدیر گرفته تا باقی بچه ها جواب می دادن. حتی اگر تایپیک تکراری بود که موضوع پیش پا افتاده ای بود باز هم همه جواب می دادن. حتی مدیر و بالهای صداقت فرشته مهربون انی و باقی که اسمشون یادم نیست.
بین کاسبها اینجوری مد هست که چند وقتی برگه چاپ می کنن و اجناسشون و با قیمت خیلی پایین می فروشن و حسابی هم تبلیغ می کنن. همین که کار و بارشون گرفت قیمت ها می شه مثل باقی مغازه ها گاهیم بیشتر. ظاهرا این سایت هم شبیه همون کاسبیها شده. این و از قول من به جناب مدیر همدردی هم بگین

منظور من از مشخص نبودن اینه که یه چیز واضح نیست که آدم راحتر بتونه بفهمه و راهکار بده. مثلا شما یه مشکل رفتاری مشخص با همسرت یا مادرشوهرت نداری که بشه راحت دربارش قضاوت کرد. آشفتگی درونی داری که علتشو شاید با تست روانسنجی و مشاوره حضوری بهتر بشه فهمید. ببین از کی اینطوری شدی؟ شاید یک زمان و علت مشخص داشته و شاید واقعا افسردگی... یا یه چیز شبیه این براتون پیش اومده.(حرفاتون درباره بارداریتون خب نشون میده که اون زمان شرایط مناسبی نداشتین و شاید آسیب روحی دیدن، اینارو حضوری میشه فهمید)درسته که قبلا بیشتر کارشناسان پست میذاشتن اما اونا هم زندگیاشون درگیری داره و بنده خداها اینهمهههه تایپیکو باید بررسی کنن. من خودم تایپیکام خیلی کم پسته و کارشناسان جز یک مورد یادم نمیاد بهش سر زده باشن پس درکت میکنم خانمی. اما منو شما از وضعیت بقیه که خبر نداریم که چقدر وقت آزاد دارنو میتونن بیان اینجا پاسخ بدن.امکان مشاوره حضوری برات نیست که بری؟ به نظر من تمام تلاشتو بکن حضوری بری.یه چیز دیگه هم اینکه من خودم وقتی از یک خصلت بدم خیلییی ناراحتم و بهش دائم گیر میدم حس میکنم روم فشار شدیدیه (یعنی یه جور وسواس میگیرم) شما هم خیلی خودتو تحت فشار گذاشتی عزیزم. کمی به ذهنت استراحت بده خودتو بیشتر دوست داشته باش، به خودت جایزه بده. الان که تو ماه صفریم فرصت خیلی خوبیه که روحیتو تقویت کنی با توجه به اینکه مذهبی هستی. شاید من حرف خاصی برای گفتن نداشته باشم برات ،اما ناراحت شدم اینقدر بی قراری خواستم کمی باهات همدلی کنمامیدوارم که هر روز زندگی بهتری داشته باشی.